2018-09-08 11:30:54
Περιέργως, η έκφραση του θυμού συνήθως μας βγαίνει αβίαστα και φυσικά και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα η οργή φαίνεται να είναι το βασικό συναίσθημα που εξαιρείται από τον κανόνα μας περί καταπιεσμένου και κρυμμένου συναισθήματος.
Όχι ότι θα το παραδεχόμασταν ποτέ, αλλά είμαστε μονίμως θυμωμένοι.
Καταρχάς, κουβαλούμε μια διάχυτη μνησικακία και ενδόμυχα φθονούμε τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο εργατικοί ή ακέραιοι όσο εμείς νιώθουμε απογοητευμένοι από την ολιγωρία και χαλαρότητα τους και πικραμένοι που δεν μας εκτιμούν όσο θα θέλαμε.
Έχουμε την επίμονη και μόνιμη αίσθηση ότι είμαστε καλοί άνθρωποι κολλημένοι κατά κάποιο τρόπο σε έναν κακό κόσμο και αυτό δημιουργεί ένα θυμό ο οποίος μας φαίνεται λογικός και δικαιολογημένος, οπότε μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον αναγνωρίσει και να τον βιώσει.
Το κόλπο είναι η μετάθεση του θυμού μας από την αρχική του πηγή σε έναν "νόμιμο" στόχο, ώστε να μπορέσουμε να τον αισθανθούμε χωρίς ντροπή[18].
Αναζητούμε ευκαιρίες και αφορμές, όπου η έκφραση της επιθετικότητας όχι μόνο είναι επιτρεπτή, αλλά επιβάλλεται κιόλας για την επίτευξη υποτίθεται κάποιου σημαντικού σκοπού τότε μπορούμε να επιτεθούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας, όντας "απολύτως σίγουροι" για την αναγκαιότητα της επίθεσης.
Συνήθως, επιτιθέμεθα σε οποιονδήποτε κάνει όσα εμείς έχουμε απαγορέψει στον εαυτό μας να κάνει (για παράδειγμα, σε όσους λουφάρουν στη δουλειά), ενώ παράλληλα προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες ότι θυμός μας είναι περίπου αξιέπαινος, εφόσον βρίσκεται στην υπηρεσία του καλού και της αρετής.
Φυσικά δεν καταφέρνουμε να ξεγελάσουμε κανέναν πίσω από όλη αυτή την εκλογίκευση, ηθικοποίηση και αγαθοσύνη, στην ουσία πουλάμε νταηλίκια.
Επιπλέον, είμαστε πολύ επιδέξιοι στην παθητική και ύπουλη έκφραση της επιθετικότητας μπορούμε να φέρουμε το σύντροφό μας στο σημείο να μας παρακαλάει για μία αγκαλιά και λίγη προσοχή ή να τον οδηγήσουμε στην απόγνωση καταδικάζοντάς τον στη σιωπή. Το κέρδος εδώ είναι ότι καταφέρνουμε να πληγώσουμε τον άλλο χωρίς να επιτεθούμε ανοιχτά και χωρίς εκείνος να μπορεί να μας καταλογίσει τίποτα αφού "δεν έχουμε κάνει τίποτα".
Στο μυαλό μας, η τιμωρία είναι συνώνυμη με τη δικαιοσύνη.
Είναι η αγαπημένη μας στρατηγική για να ελέγχουμε τους άλλους, επειδή είναι ένας έξυπνος τρόπος για εμάς τους καλούς ανθρώπους να κάνουμε άσχημα πράγματα χωρίς να βλέπουμε τον εαυτό μας ως κακό η αυστηρή μας συνείδηση ασφαλώς μπορεί να κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση που ασκούμε βία σε κάποιον "κακό" ή όταν τιμωρούμε κάποιον για "το καλό του"
Κάπως έτσι, η εχθρική και περιφρονητική στάση μας προς τους άλλους αναβαπτίζεται σε "ηθική αγανάκτηση (σαν να λέμε "με πνίγει το δίκιο").
Τις φορές που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας θίγει, θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να του κάνουμε μούτρα και να τον κρατήσουμε υπόλογο για πάντα. Αν εκείνος δε, επιχειρήσει να συζητήσει μαζί μας και να κλείσει το θέμα με κάποιο τρόπο, συνήθως σκληραίνουμε κι άλλο τη στάση μας, σαν η προσπάθεια για λύση της σύγκρουσης να είναι από μόνη της μία ακόμα προσβολή που πρέπει να τιμωρηθεί.
Στο σημείο αυτό, η σύγχυση που υπάρχει μέσα μας είναι αδύνατον να κρυφτεί πλέον στην κυριολεξία φαίνεται να χαιρόμαστε όταν μας αδικούν γιατί έτσι μας δίνουν την ευκαιρία να επιβάλλουμε μια τιμωρία.
olalathos
Όχι ότι θα το παραδεχόμασταν ποτέ, αλλά είμαστε μονίμως θυμωμένοι.
Καταρχάς, κουβαλούμε μια διάχυτη μνησικακία και ενδόμυχα φθονούμε τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο εργατικοί ή ακέραιοι όσο εμείς νιώθουμε απογοητευμένοι από την ολιγωρία και χαλαρότητα τους και πικραμένοι που δεν μας εκτιμούν όσο θα θέλαμε.
Έχουμε την επίμονη και μόνιμη αίσθηση ότι είμαστε καλοί άνθρωποι κολλημένοι κατά κάποιο τρόπο σε έναν κακό κόσμο και αυτό δημιουργεί ένα θυμό ο οποίος μας φαίνεται λογικός και δικαιολογημένος, οπότε μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον αναγνωρίσει και να τον βιώσει.
Το κόλπο είναι η μετάθεση του θυμού μας από την αρχική του πηγή σε έναν "νόμιμο" στόχο, ώστε να μπορέσουμε να τον αισθανθούμε χωρίς ντροπή[18].
Αναζητούμε ευκαιρίες και αφορμές, όπου η έκφραση της επιθετικότητας όχι μόνο είναι επιτρεπτή, αλλά επιβάλλεται κιόλας για την επίτευξη υποτίθεται κάποιου σημαντικού σκοπού τότε μπορούμε να επιτεθούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας, όντας "απολύτως σίγουροι" για την αναγκαιότητα της επίθεσης.
Συνήθως, επιτιθέμεθα σε οποιονδήποτε κάνει όσα εμείς έχουμε απαγορέψει στον εαυτό μας να κάνει (για παράδειγμα, σε όσους λουφάρουν στη δουλειά), ενώ παράλληλα προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες ότι θυμός μας είναι περίπου αξιέπαινος, εφόσον βρίσκεται στην υπηρεσία του καλού και της αρετής.
Φυσικά δεν καταφέρνουμε να ξεγελάσουμε κανέναν πίσω από όλη αυτή την εκλογίκευση, ηθικοποίηση και αγαθοσύνη, στην ουσία πουλάμε νταηλίκια.
Επιπλέον, είμαστε πολύ επιδέξιοι στην παθητική και ύπουλη έκφραση της επιθετικότητας μπορούμε να φέρουμε το σύντροφό μας στο σημείο να μας παρακαλάει για μία αγκαλιά και λίγη προσοχή ή να τον οδηγήσουμε στην απόγνωση καταδικάζοντάς τον στη σιωπή. Το κέρδος εδώ είναι ότι καταφέρνουμε να πληγώσουμε τον άλλο χωρίς να επιτεθούμε ανοιχτά και χωρίς εκείνος να μπορεί να μας καταλογίσει τίποτα αφού "δεν έχουμε κάνει τίποτα".
Στο μυαλό μας, η τιμωρία είναι συνώνυμη με τη δικαιοσύνη.
Είναι η αγαπημένη μας στρατηγική για να ελέγχουμε τους άλλους, επειδή είναι ένας έξυπνος τρόπος για εμάς τους καλούς ανθρώπους να κάνουμε άσχημα πράγματα χωρίς να βλέπουμε τον εαυτό μας ως κακό η αυστηρή μας συνείδηση ασφαλώς μπορεί να κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση που ασκούμε βία σε κάποιον "κακό" ή όταν τιμωρούμε κάποιον για "το καλό του"
Κάπως έτσι, η εχθρική και περιφρονητική στάση μας προς τους άλλους αναβαπτίζεται σε "ηθική αγανάκτηση (σαν να λέμε "με πνίγει το δίκιο").
Τις φορές που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας θίγει, θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να του κάνουμε μούτρα και να τον κρατήσουμε υπόλογο για πάντα. Αν εκείνος δε, επιχειρήσει να συζητήσει μαζί μας και να κλείσει το θέμα με κάποιο τρόπο, συνήθως σκληραίνουμε κι άλλο τη στάση μας, σαν η προσπάθεια για λύση της σύγκρουσης να είναι από μόνη της μία ακόμα προσβολή που πρέπει να τιμωρηθεί.
Στο σημείο αυτό, η σύγχυση που υπάρχει μέσα μας είναι αδύνατον να κρυφτεί πλέον στην κυριολεξία φαίνεται να χαιρόμαστε όταν μας αδικούν γιατί έτσι μας δίνουν την ευκαιρία να επιβάλλουμε μια τιμωρία.
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γλαύκωμα: Θεραπεία με οφθαλμικές σταγόνες κουρκουμίνης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
