2018-09-08 18:27:38
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η Ιερά Μονή της Ρόμβου ή κατά το λαϊκότερο η Παναγία η Ρουμπιάτισσα, γίνεται τόπος προορισμού για χιλιάδες πιστούς κάθε ηλικίας και από κάθε χωριό που μπροστά στην εικόνα της Παναγίας γίνονται «ένα», προσευχόμενοι για την ευλογία της.
Με την ευκαιρία της εορτής του μοναστηριού, ο Ιστορικός Νίκος Θ. Μήτσης, γράφει για την ιστορία της Μονής που …χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Γράφει ο: Νίκος Θεοδ. Μήτσης
Ιστορικός
ιστορικές επιφυλλίδες
(Αθήνα 8/9/2018)
Η Παναγία της Ρουμπιάτσας
«Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησες»
[ψαλμ.103, στιχ.24]
Η περιοχή του τ. Δήμου Ανακτορίων βρίθει από εκκλησιαστικά μνημεία, που το καθ ́ ένα από αυτά έχει ξεχωριστή αξία, κυρίως στους αγώνες της Εθνικής Παλιγγενεσίας αλλά και προγενέστερα.
Τα σημαντικότερα εκκλησιαστικά μνημεία, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου στην ευρύτερη περιοχή της Βόνιτσας είναι τα ακόλουθα: Ιερά Μονή της Ρόμβου ή κατά το λαϊκότερο η Παναγία η Ρουμπιάτισσα, που βρίσκεται στην περιοχή του Βάτου, η ιερά Μονή Βροχοτίνου στο Μοναστηράκι, η Αγ. Παρασκευή Μυρταρίου στη Βόνιτσα, ο Άγ. Δημήτριος στη Ζαβέρδα, η Μονή της Κοίμησις Θεοτόκου στην Πλαγιά, κ.α.
Ιερά Μονή Ρόμβου ή Ρουμπιάτσας πάνω στα Ακαρνανικά όρη στο Βάτο Βονίτσης.
Αυτά τα μοναστήρια, τα θεοδύναμα εργαστήρια της σωτηρίας, διατήρησαν αλώβητη την άγρυπνη μνήμη ενός ενδόξου παρελθόντος και τον άσβεστο για τη λευτεριά πόθο στα μαύρα χρόνια της τυραγνίας.
Αποτέλεσαν το λίκνο της ορθοδοξίας και τους προμαχώνες για να αναγγείλουν το «Νενικήκαμεν».
Αναντίρρητα λοιπόν η ιστορία των προαναφερθέντων μοναστηριών διασταυρώνεται με την γενικότερη ιστορία της πατρίδος μας, καθότι η προσφορά τους σ' αυτή, ιδίως δε στα «πέτρινα» χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν μέγιστη.....
Δεν υπάρχει πολεμική περίοδος που να μην συμμετείχαν τα μοναστήρια και το «τετριμμένο» ράσο κοντά στις λαϊκές εξεγέρσεις της επαρχίας Βονίτσης και Ξηρομέρου (1686, 1770, 1821) και να μη στήριξαν τους ένοπλους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας μας. Τα μοναστήρια και ο κατώτερος κλήρος, ως εκφραστές της θρησκευτικής μας παράδοσης, στάθηκαν φρουροί, η μητέρα και ο τροφός του υπόδουλου Ελληνισμού.
Σ' αυτή την κατηγορία λοιπόν ανήκουν και τα μοναστήρια–εκκλησίες του τ. Δήμου Ανακτορίων.
Μάλιστα μερικά από αυτά– όπως η Παναγία της Ρόμβου–έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην Εικοσιενανική περίοδο (1821– 1829) του ξεσηκωμού του έθνους.
Εμείς θα εξετάσουμε στο παρόν πόνημά μας το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβης ή Ρουμπιάτσας ιδρυθέν– κατά την παράδοση– επί Βυζαντινής εποχής, όχι τόσο επειδή ανήκει οροθεσιακά– χωροταξικά, εντός των ορίων του τ. Δήμου Σολλίου (Μύτικας)– ενώ σήμερα ανήκει διοικητικά στην Πάλαιρο–, αλλά επειδή έπαιξε στα χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας σημαντικότατο ρόλο στα τεκταινόμενα της περιοχής Βονίτσης και Ξηρομέρου.
Η «Ρουμπιάτσα»– έτσι την αποκαλεί ο απλός πιστός–προσκυνητής, ήταν το μοναστήρι που για αρκετό διάστημα φιλοξένησε τα στρατιωτικά Σώματα του στρατηγού Γεωργίου Νικολού Βαρνακιώτη, του Γεωργίου Τσόγκα, του Στάθη Κατσικογιάννη, καθώς και των: Μάρκου Μπότσαρη, Οδυσσέα Ανδρούτσου όταν είχε επισκεφθεί αρχές του ́21 την περιοχή, του Δημήτρη Μακρή, Δήμου Τσέλιου και του Κώστα Βλαχόπουλου.
Μάλιστα η παράδοση, μας αναφέρει ότι η Μονή Ρόμβου (Ρουμπιάτσα) φιλοξένησε και για αρκετό διάστημα τον Κλεφταρματωλό Κατσαντώνη με το ασκέρι του, αλλά και πολλούς Αρματολούς και Κλέφτες εκείνης της εποχής. Bαρύ το έργο όταν έχουμε στη διάθεση μας πενιχρά στοιχεία και μη επαρκείς ιστορικές ειδήσεις για την ακριβή χρονολόγηση και ίδρυση του περί ου ο λόγος μοναστηριού.
Μα πιο πολύ, δυσχερές το τόλμημα για τον θέλοντα να «συντάξει» την «εκκλησιαστική ιστορία» ενός μοναστηριού, όπως αυτό της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, που αναμφισβήτητα όταν αποτολμιόταν από γηγενή Βονιτσάνο δυνάμενο να προσθέσει και στις πηγές και στην παράδοση, τις πατρικές του παραδόσεις, η ιστορία του μοναστηριού της Ρόμβου πιθανόν να ήταν πιο πληρέστερη από την παρούσα και να είχε λιγότερες αβλεψίες απ' ότι μπορεί να έχει σε μας.
Στην παρούσα εργογραφία μας θα σταθούμε μόνο στη δράση του μοναστηριού κατά την περίοδο λίγο μετά του 1821 και θα παρουσιάσουμε μέσα από αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, την περιουσιακή κατάσταση του Μοναστηριού καθώς και την κοινωνική δράση αυτού.
Κοινωνικές φιλανθρωπικές δράσεις του Μοναστηριού.
Στις 21 Ιουνίου 1837 το Ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Ρόμβου παραχωρούσε οικόπεδο και οίκημα στο Δήμο Ανακτορίων για ανέγερση– ίδρυση και λειτουργία Σχολείου.
Παρότι το Ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Ρόμβου παραχωρούσε πρόθυμα το οικόπεδο στο Δήμο Ανακτορίων για ανέγερση Σχολείου, εντούτοις αναπτύχθηκε ατέρμονη αλληλογραφία μεταξύ Δήμου, Διοικήσεως Ακαρνανίας, Μητροπόλεως και Εκκλησιαστικού Ταμείου, μέχρι που εκδόθηκε και το σχετικό Βασιλικό Διάταγμα για την παραχώρηση του περί ο λόγος οικοπέδου.
Σταχυολογώντας λοιπόν μερικά έγγραφα από την πλούσια αλληλογραφία που αναπτύχθηκε μεταξύ των προαναφερθέντων εμπλεκομένων φορέων, τα παραθέτουμε δια του λόγου το αληθές, και σε πρωτότυπη μορφή, τόσο την επιστολή του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής Ιεράς ΜονήςΡόμβου, όσο και το Βασιλικό Διάταγμα περί παραχώρησης του οικοπέδου με την υπογραφή μάλιστα του τότε βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα.
Η επιστολή του Ηγουμενοσυμβουλίου του μοναστηριού της Ρουμπιάτσας προς το Δήμο Ανακτορίων για ίδρυση σχολείου, με ημερομηνία 21 Ιουνίου 1837
Το Βασιλικό Διάταγμα (28 Αυγ/5 Σεπ. 1837) για την έγκριση ιδρύσεως Σχολείου στη Βόνιτσα, υπογεγραμμένο από τον τότε βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα.
Τα διοικητικά όρια του Μοναστηριού.
Το μοναστήρι της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, σύμφωνα με μαρτυρία της 10ης Ιουνίου 1838 των Δημάρχων του Δήμου Σολλίου* Γεωργίου Ταμπουρά ή Υψηλάντη και του Δήμου Παλαίρου** Ιωάννη Τσακάλη, είχε ως περιφέρεια τα ακόλουθα διοικητικά όρια:
Το Μοναστήρι της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, στην άνθησή του 17ος-19ος μ.χ αιών, είχε μεγάλη περιουσία αποτελούμενη από οικόπεδα, νερόμυλους, νεροτριβές, ζωντανά (γίδια–πρόβατα– αγελάδια), χωράφια, σιτηρά, βοσκοτόπια, αλλά και τιμαλφή (εικόνες αξίας, χρυσός και γρόσια), όλα από δωρεές– προσφορές των πιστών από τα γύρω χωριά της περιοχής, αλλά ακόμη και από τα μακρινά Επτάνησα.
Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας πολλοί Ξηρομερίτες και όχι μόνο, εγκαταστάθηκαν πλησίον ή και εντός της Ιεράς Μονής Ρόμβου και έτυχαν πατρικής προστασίας και φιλοξενίας απ' το Μοναστήρι.
Ενυπόγραφος αναφορά των Δημάρχων: Παλαίρου (Ιωάννη Τσακάλη) και Σολλίου (Γεωργίου Ταμπουρά- Υψηλάντη) προς τον Διοικητή Ακαρνανίας με ημερομηνία 10 Ιουνίου 1838, όπου αμφότεροι προσδιορίζουν τα διοικητικά όρια του μοναστηριού της Παναγίας της Ρουμπιάτσας.
Όμως ήρθε η στιγμή που επί βασιλιά Όθωνα το 1833, το μοναστήρι της Ρουμπιάτσας, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας εκείνης της εποχής, δυστυχώς πήρε την κατιούσα και χρειάστηκε αρκετός χρόνος και περί το 1837 ανασυστήθηκε και να λειτουργήσει όπως πρωτύτερα.
Μιλάμε για την εποχή του Οθωνα, όπου με το Βασιλικό Διάταγμα 7 Οκτωβρίου 1833, όσα μοναστήρια είχαν κάτω από έξι (6) μοναχούς διαλύονταν υποχρεωτικά και οι μοναχοί έφευγαν και πήγαιναν σε άλλα μοναστήρια προς μόνιμο εγκαταβίωση.
Ακόμη το Βασ. Διάταγμα όριζε, τα ιερά σκεύη, αφιερώματα και άλλα αντικείμενα των διαλυθεισών Μονών να εκποιούνται υπέρ του Δημοσίου, τα δε χωράφια ενοικιάζονταν ή εκποιούνταν από το δημόσιο.
Ήταν η εποχή που έγινε πραγματική λεηλασία και σύλησης των μοναστηριών, οι δε Μοναχοί γύριζαν τήδε κακείσε, ρακένδυτοι, ανυπόδητοι, πεινασμένοι μη έχοντες που την κεφαλήν κλίνει.
Τέτοια τύχη είχε δυστυχώς και η Παναγία της Ρουμπιάτσας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάλι το κράτος, το 1929, έκανε νέα επιδρομή κατά των μοναστηριών όπου απαλλοτρίωσε τα περισσότερα μοναστηριακά κτήματα δήθεν για τους ακτήμονες και τους Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1921. Η Ιερά Μονή της Ρόμβου το 1930 υπέστη ολοκληρωτική σχεδόν απαλλοτρίωση των κτημάτων της και μάλιστα κάποιοι επιτήδειοι καταπάτησαν τόσο χωράφια όσο και οικόπεδα του μοναστηριού στη Βόνιτσα, Ζαβέρδα, Στενό, Μύτικα, Βάρνακα, Μερδενίκου, Μοναστηράκι, κ.α. Στη δε Κανδήλα Ξηρομέρου, στην κεντρική πλατεία του χωριού, που ονομάζεται και σήμερα «Λάκα της Παναγίας», λέγεται ότι ήταν οικόπεδο της Παναγίας της Ρομπιάτσας και «παρασυνορεύθηκε– καταπλακώθηκε» από Κανδηλιώτες.
Τέλος η Ιερά Μονή Ρόμβου το 1936 με Βασιλικό Διάταγμα συγχωνεύθηκε ως Μετόχιο της Ιεράς Μονής Παντοκράτωρος Αγγελοκάστρου (ΦΕΚ τ. Α ́Φ.495/29-2-1937). Ανασυνεστήθη πάλι με Βασ. Διάταγμα ως αυτοδιοίκητος το 1947 (ΦΕΚ. Φ.20.τ.Α ́/16-1-1947).
Αλλ' ας έλθουμε στα 1836 και να δούμε πως ανασυνεστήθη το μοναστήρι εκείνη την εποχή.
Τούτο έγινε μετά από συγχώνευση Μοναχών από τα γύρω Μοναστήρια του Ξηρομέρου όπως: π.χ. Βροχοτίνου (Μοναστηράκι), Ζαμπατίνας (Ζάβιτσα), Βουστρίου, Πρ. Ηλία Δραγαμέστου κ.λ.π. και απαρτίζονταν από τους παρακάτω οχτώ (8) μοναχούς που εγκαταβιούσαν το 1836 στην Ιερά Μονή Ρόμβου:
Η παραπάνω Αδελφότητα των Μοναχών στο μοναστήρι της Παναγίας της Ρομπιάτσας, εν έτει 1836, εξέλεξε ως Ηγούμενο της Μονής τον Μελέτιο Σαρδελή και Συμβούλους τους: Γρηγόριο Θεοφάνους και Βαρθολομαίο Ζαβογιάννη.
Η περιουσία του Μοναστηριού.
Παραθέτουμε δειγματοληπτικά ως ακολούθως τρεις επίκαιρες αυτούσιες επιστολές, οι οποίες καταδεικνύουν την τότε περιουσιακή κατάσταση της Ιεράς Μονής Ρόμβου, η οποία σύμφωνα με γραπτές πηγές, αποτελούνταν από κτήματα, γιδοπρόβατα, ελιές, οικόπεδα, χερσολίβαδα, μύλους, νεροτριβές, οικιακά σκεύη και πολλά τιμαλφή και αφήνουμε τις όποιες κρίσεις στο φιλοθεάμων αναγνωστικό μας κοινό να συγκρίνει τα σημερινά Μοναστήρια (τύπου Βατοπεδίου κ.λ.π) και εκείνα των δύσκολων χρόνων της σκλαβιάς.
Η πρώτη επιστολή αφορά μια υπέρογκη βλάβη που υπέστη το μοναστήρι το 1847, από ένα λιοστάσι που είχε στην δικαιοδοσία του στην Πρέβεζα, όταν στις 24 Φεβρουαρίου 1792, ο Δημήτριος Περπελές είχε πουλήσει στον Ηγούμενο Μονής Ρόμβου, Ναθαναήλ, 30 ρίζες ελιές στην περιοχή της Πρέβεζας αντί των 384 γροσίων.
Ύστερα από την καταβολή του ποσού αυτού η Μονή της Ρόμβου αποκτά μόνιμη την κυριότητα στο παραπάνω λιοστάσι στη μακρινή Πρέβεζα.
Παραθέτουμε, για λόγους συντομίας, τμήμα της αναφοράς του Ηγουμένου Μελέτιου Σαρδελή εν έτει 1847, σχετιζόμενη με τον ελαιώνα, που περιγράφεται στα έγγραφα και έχει ως εξής:
Η δεύτερη επιστολή αφορά μια σημαντική ζημιά που υπέστη το 1843 ο Νερόμυλος του Μοναστηριού στη θέση Βάρνακας Ξηρομέρου και έχει ως εξής:
Μεταξύ μοναστηριού της Ρόμβης και των εμπλεκομένων υπηρεσιακών παραγόντων, ακολούθησε μια σύντομη αλληλογραφία, μέχρι την τελική έγκριση απ' τον Μητροπολίτη Αιτωλ/νίας, Ιερόθεο, για την επισκευή του Νερόμυλου στο Βάρνακα.
Η αναφορά του Ηγουμενοσυμβουλίου εν έτει 1843 για τη ζημιά που υπέστη ο Νερόμυλος του μοναστηριού στην περιοχή του Βάρνακα
Ληστεία στην Ιερά Μονή Ρόμβου το 1844.
Κατά το 1844 άγνωστοι αφήρεσαν από το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβου, σχεδόν όλα τα ιερά σκεύη και άλλα πολύτιμα κειμήλια, με αποτέλεσμα οι μοναχοί να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντα τους. Ενημέρωσαν ως όφειλαν την Μητρόπολη Αιτωλ/νίας, προτείνοντας δε τα κλοπιμαία, να αντικατασταθούν από τα ιερά σκεύη των διαλυμένων Ιερών Μονών τα οποία ευρίσκοντο εναποθηκευμένα στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας.
Μαζί με την αλληλογραφία προς τον Μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας υπέβαλαν οι Μοναχοί της Ρόμβου και τον ακόλουθο κατάλογο κλοπιμαίων ιερών σκευών και κειμηλίων.
Κατάλογος ιερών σκευών και κειμηλίων του μοναστηριού που αφαιρέθηκαν από ληστές το έτος 1844.
ximeronews
Με την ευκαιρία της εορτής του μοναστηριού, ο Ιστορικός Νίκος Θ. Μήτσης, γράφει για την ιστορία της Μονής που …χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Γράφει ο: Νίκος Θεοδ. Μήτσης
Ιστορικός
ιστορικές επιφυλλίδες
(Αθήνα 8/9/2018)
Η Παναγία της Ρουμπιάτσας
«Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησες»
[ψαλμ.103, στιχ.24]
Η περιοχή του τ. Δήμου Ανακτορίων βρίθει από εκκλησιαστικά μνημεία, που το καθ ́ ένα από αυτά έχει ξεχωριστή αξία, κυρίως στους αγώνες της Εθνικής Παλιγγενεσίας αλλά και προγενέστερα.
Τα σημαντικότερα εκκλησιαστικά μνημεία, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου στην ευρύτερη περιοχή της Βόνιτσας είναι τα ακόλουθα: Ιερά Μονή της Ρόμβου ή κατά το λαϊκότερο η Παναγία η Ρουμπιάτισσα, που βρίσκεται στην περιοχή του Βάτου, η ιερά Μονή Βροχοτίνου στο Μοναστηράκι, η Αγ. Παρασκευή Μυρταρίου στη Βόνιτσα, ο Άγ. Δημήτριος στη Ζαβέρδα, η Μονή της Κοίμησις Θεοτόκου στην Πλαγιά, κ.α.
Ιερά Μονή Ρόμβου ή Ρουμπιάτσας πάνω στα Ακαρνανικά όρη στο Βάτο Βονίτσης.
Αυτά τα μοναστήρια, τα θεοδύναμα εργαστήρια της σωτηρίας, διατήρησαν αλώβητη την άγρυπνη μνήμη ενός ενδόξου παρελθόντος και τον άσβεστο για τη λευτεριά πόθο στα μαύρα χρόνια της τυραγνίας.
Αποτέλεσαν το λίκνο της ορθοδοξίας και τους προμαχώνες για να αναγγείλουν το «Νενικήκαμεν».
Αναντίρρητα λοιπόν η ιστορία των προαναφερθέντων μοναστηριών διασταυρώνεται με την γενικότερη ιστορία της πατρίδος μας, καθότι η προσφορά τους σ' αυτή, ιδίως δε στα «πέτρινα» χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν μέγιστη.....
Δεν υπάρχει πολεμική περίοδος που να μην συμμετείχαν τα μοναστήρια και το «τετριμμένο» ράσο κοντά στις λαϊκές εξεγέρσεις της επαρχίας Βονίτσης και Ξηρομέρου (1686, 1770, 1821) και να μη στήριξαν τους ένοπλους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας μας. Τα μοναστήρια και ο κατώτερος κλήρος, ως εκφραστές της θρησκευτικής μας παράδοσης, στάθηκαν φρουροί, η μητέρα και ο τροφός του υπόδουλου Ελληνισμού.
Σ' αυτή την κατηγορία λοιπόν ανήκουν και τα μοναστήρια–εκκλησίες του τ. Δήμου Ανακτορίων.
Μάλιστα μερικά από αυτά– όπως η Παναγία της Ρόμβου–έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην Εικοσιενανική περίοδο (1821– 1829) του ξεσηκωμού του έθνους.
Εμείς θα εξετάσουμε στο παρόν πόνημά μας το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβης ή Ρουμπιάτσας ιδρυθέν– κατά την παράδοση– επί Βυζαντινής εποχής, όχι τόσο επειδή ανήκει οροθεσιακά– χωροταξικά, εντός των ορίων του τ. Δήμου Σολλίου (Μύτικας)– ενώ σήμερα ανήκει διοικητικά στην Πάλαιρο–, αλλά επειδή έπαιξε στα χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας σημαντικότατο ρόλο στα τεκταινόμενα της περιοχής Βονίτσης και Ξηρομέρου.
Η «Ρουμπιάτσα»– έτσι την αποκαλεί ο απλός πιστός–προσκυνητής, ήταν το μοναστήρι που για αρκετό διάστημα φιλοξένησε τα στρατιωτικά Σώματα του στρατηγού Γεωργίου Νικολού Βαρνακιώτη, του Γεωργίου Τσόγκα, του Στάθη Κατσικογιάννη, καθώς και των: Μάρκου Μπότσαρη, Οδυσσέα Ανδρούτσου όταν είχε επισκεφθεί αρχές του ́21 την περιοχή, του Δημήτρη Μακρή, Δήμου Τσέλιου και του Κώστα Βλαχόπουλου.
Μάλιστα η παράδοση, μας αναφέρει ότι η Μονή Ρόμβου (Ρουμπιάτσα) φιλοξένησε και για αρκετό διάστημα τον Κλεφταρματωλό Κατσαντώνη με το ασκέρι του, αλλά και πολλούς Αρματολούς και Κλέφτες εκείνης της εποχής. Bαρύ το έργο όταν έχουμε στη διάθεση μας πενιχρά στοιχεία και μη επαρκείς ιστορικές ειδήσεις για την ακριβή χρονολόγηση και ίδρυση του περί ου ο λόγος μοναστηριού.
Μα πιο πολύ, δυσχερές το τόλμημα για τον θέλοντα να «συντάξει» την «εκκλησιαστική ιστορία» ενός μοναστηριού, όπως αυτό της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, που αναμφισβήτητα όταν αποτολμιόταν από γηγενή Βονιτσάνο δυνάμενο να προσθέσει και στις πηγές και στην παράδοση, τις πατρικές του παραδόσεις, η ιστορία του μοναστηριού της Ρόμβου πιθανόν να ήταν πιο πληρέστερη από την παρούσα και να είχε λιγότερες αβλεψίες απ' ότι μπορεί να έχει σε μας.
Στην παρούσα εργογραφία μας θα σταθούμε μόνο στη δράση του μοναστηριού κατά την περίοδο λίγο μετά του 1821 και θα παρουσιάσουμε μέσα από αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, την περιουσιακή κατάσταση του Μοναστηριού καθώς και την κοινωνική δράση αυτού.
Κοινωνικές φιλανθρωπικές δράσεις του Μοναστηριού.
Στις 21 Ιουνίου 1837 το Ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Ρόμβου παραχωρούσε οικόπεδο και οίκημα στο Δήμο Ανακτορίων για ανέγερση– ίδρυση και λειτουργία Σχολείου.
Παρότι το Ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Ρόμβου παραχωρούσε πρόθυμα το οικόπεδο στο Δήμο Ανακτορίων για ανέγερση Σχολείου, εντούτοις αναπτύχθηκε ατέρμονη αλληλογραφία μεταξύ Δήμου, Διοικήσεως Ακαρνανίας, Μητροπόλεως και Εκκλησιαστικού Ταμείου, μέχρι που εκδόθηκε και το σχετικό Βασιλικό Διάταγμα για την παραχώρηση του περί ο λόγος οικοπέδου.
Σταχυολογώντας λοιπόν μερικά έγγραφα από την πλούσια αλληλογραφία που αναπτύχθηκε μεταξύ των προαναφερθέντων εμπλεκομένων φορέων, τα παραθέτουμε δια του λόγου το αληθές, και σε πρωτότυπη μορφή, τόσο την επιστολή του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής Ιεράς ΜονήςΡόμβου, όσο και το Βασιλικό Διάταγμα περί παραχώρησης του οικοπέδου με την υπογραφή μάλιστα του τότε βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα.
Η επιστολή του Ηγουμενοσυμβουλίου του μοναστηριού της Ρουμπιάτσας προς το Δήμο Ανακτορίων για ίδρυση σχολείου, με ημερομηνία 21 Ιουνίου 1837
Το Βασιλικό Διάταγμα (28 Αυγ/5 Σεπ. 1837) για την έγκριση ιδρύσεως Σχολείου στη Βόνιτσα, υπογεγραμμένο από τον τότε βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα.
Τα διοικητικά όρια του Μοναστηριού.
Το μοναστήρι της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, σύμφωνα με μαρτυρία της 10ης Ιουνίου 1838 των Δημάρχων του Δήμου Σολλίου* Γεωργίου Ταμπουρά ή Υψηλάντη και του Δήμου Παλαίρου** Ιωάννη Τσακάλη, είχε ως περιφέρεια τα ακόλουθα διοικητικά όρια:
Το Μοναστήρι της Παναγίας της Ρουμπιάτσας, στην άνθησή του 17ος-19ος μ.χ αιών, είχε μεγάλη περιουσία αποτελούμενη από οικόπεδα, νερόμυλους, νεροτριβές, ζωντανά (γίδια–πρόβατα– αγελάδια), χωράφια, σιτηρά, βοσκοτόπια, αλλά και τιμαλφή (εικόνες αξίας, χρυσός και γρόσια), όλα από δωρεές– προσφορές των πιστών από τα γύρω χωριά της περιοχής, αλλά ακόμη και από τα μακρινά Επτάνησα.
Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας πολλοί Ξηρομερίτες και όχι μόνο, εγκαταστάθηκαν πλησίον ή και εντός της Ιεράς Μονής Ρόμβου και έτυχαν πατρικής προστασίας και φιλοξενίας απ' το Μοναστήρι.
Ενυπόγραφος αναφορά των Δημάρχων: Παλαίρου (Ιωάννη Τσακάλη) και Σολλίου (Γεωργίου Ταμπουρά- Υψηλάντη) προς τον Διοικητή Ακαρνανίας με ημερομηνία 10 Ιουνίου 1838, όπου αμφότεροι προσδιορίζουν τα διοικητικά όρια του μοναστηριού της Παναγίας της Ρουμπιάτσας.
Όμως ήρθε η στιγμή που επί βασιλιά Όθωνα το 1833, το μοναστήρι της Ρουμπιάτσας, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας εκείνης της εποχής, δυστυχώς πήρε την κατιούσα και χρειάστηκε αρκετός χρόνος και περί το 1837 ανασυστήθηκε και να λειτουργήσει όπως πρωτύτερα.
Μιλάμε για την εποχή του Οθωνα, όπου με το Βασιλικό Διάταγμα 7 Οκτωβρίου 1833, όσα μοναστήρια είχαν κάτω από έξι (6) μοναχούς διαλύονταν υποχρεωτικά και οι μοναχοί έφευγαν και πήγαιναν σε άλλα μοναστήρια προς μόνιμο εγκαταβίωση.
Ακόμη το Βασ. Διάταγμα όριζε, τα ιερά σκεύη, αφιερώματα και άλλα αντικείμενα των διαλυθεισών Μονών να εκποιούνται υπέρ του Δημοσίου, τα δε χωράφια ενοικιάζονταν ή εκποιούνταν από το δημόσιο.
Ήταν η εποχή που έγινε πραγματική λεηλασία και σύλησης των μοναστηριών, οι δε Μοναχοί γύριζαν τήδε κακείσε, ρακένδυτοι, ανυπόδητοι, πεινασμένοι μη έχοντες που την κεφαλήν κλίνει.
Τέτοια τύχη είχε δυστυχώς και η Παναγία της Ρουμπιάτσας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάλι το κράτος, το 1929, έκανε νέα επιδρομή κατά των μοναστηριών όπου απαλλοτρίωσε τα περισσότερα μοναστηριακά κτήματα δήθεν για τους ακτήμονες και τους Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1921. Η Ιερά Μονή της Ρόμβου το 1930 υπέστη ολοκληρωτική σχεδόν απαλλοτρίωση των κτημάτων της και μάλιστα κάποιοι επιτήδειοι καταπάτησαν τόσο χωράφια όσο και οικόπεδα του μοναστηριού στη Βόνιτσα, Ζαβέρδα, Στενό, Μύτικα, Βάρνακα, Μερδενίκου, Μοναστηράκι, κ.α. Στη δε Κανδήλα Ξηρομέρου, στην κεντρική πλατεία του χωριού, που ονομάζεται και σήμερα «Λάκα της Παναγίας», λέγεται ότι ήταν οικόπεδο της Παναγίας της Ρομπιάτσας και «παρασυνορεύθηκε– καταπλακώθηκε» από Κανδηλιώτες.
Τέλος η Ιερά Μονή Ρόμβου το 1936 με Βασιλικό Διάταγμα συγχωνεύθηκε ως Μετόχιο της Ιεράς Μονής Παντοκράτωρος Αγγελοκάστρου (ΦΕΚ τ. Α ́Φ.495/29-2-1937). Ανασυνεστήθη πάλι με Βασ. Διάταγμα ως αυτοδιοίκητος το 1947 (ΦΕΚ. Φ.20.τ.Α ́/16-1-1947).
Αλλ' ας έλθουμε στα 1836 και να δούμε πως ανασυνεστήθη το μοναστήρι εκείνη την εποχή.
Τούτο έγινε μετά από συγχώνευση Μοναχών από τα γύρω Μοναστήρια του Ξηρομέρου όπως: π.χ. Βροχοτίνου (Μοναστηράκι), Ζαμπατίνας (Ζάβιτσα), Βουστρίου, Πρ. Ηλία Δραγαμέστου κ.λ.π. και απαρτίζονταν από τους παρακάτω οχτώ (8) μοναχούς που εγκαταβιούσαν το 1836 στην Ιερά Μονή Ρόμβου:
Η παραπάνω Αδελφότητα των Μοναχών στο μοναστήρι της Παναγίας της Ρομπιάτσας, εν έτει 1836, εξέλεξε ως Ηγούμενο της Μονής τον Μελέτιο Σαρδελή και Συμβούλους τους: Γρηγόριο Θεοφάνους και Βαρθολομαίο Ζαβογιάννη.
Η περιουσία του Μοναστηριού.
Παραθέτουμε δειγματοληπτικά ως ακολούθως τρεις επίκαιρες αυτούσιες επιστολές, οι οποίες καταδεικνύουν την τότε περιουσιακή κατάσταση της Ιεράς Μονής Ρόμβου, η οποία σύμφωνα με γραπτές πηγές, αποτελούνταν από κτήματα, γιδοπρόβατα, ελιές, οικόπεδα, χερσολίβαδα, μύλους, νεροτριβές, οικιακά σκεύη και πολλά τιμαλφή και αφήνουμε τις όποιες κρίσεις στο φιλοθεάμων αναγνωστικό μας κοινό να συγκρίνει τα σημερινά Μοναστήρια (τύπου Βατοπεδίου κ.λ.π) και εκείνα των δύσκολων χρόνων της σκλαβιάς.
Η πρώτη επιστολή αφορά μια υπέρογκη βλάβη που υπέστη το μοναστήρι το 1847, από ένα λιοστάσι που είχε στην δικαιοδοσία του στην Πρέβεζα, όταν στις 24 Φεβρουαρίου 1792, ο Δημήτριος Περπελές είχε πουλήσει στον Ηγούμενο Μονής Ρόμβου, Ναθαναήλ, 30 ρίζες ελιές στην περιοχή της Πρέβεζας αντί των 384 γροσίων.
Ύστερα από την καταβολή του ποσού αυτού η Μονή της Ρόμβου αποκτά μόνιμη την κυριότητα στο παραπάνω λιοστάσι στη μακρινή Πρέβεζα.
Παραθέτουμε, για λόγους συντομίας, τμήμα της αναφοράς του Ηγουμένου Μελέτιου Σαρδελή εν έτει 1847, σχετιζόμενη με τον ελαιώνα, που περιγράφεται στα έγγραφα και έχει ως εξής:
Η δεύτερη επιστολή αφορά μια σημαντική ζημιά που υπέστη το 1843 ο Νερόμυλος του Μοναστηριού στη θέση Βάρνακας Ξηρομέρου και έχει ως εξής:
Μεταξύ μοναστηριού της Ρόμβης και των εμπλεκομένων υπηρεσιακών παραγόντων, ακολούθησε μια σύντομη αλληλογραφία, μέχρι την τελική έγκριση απ' τον Μητροπολίτη Αιτωλ/νίας, Ιερόθεο, για την επισκευή του Νερόμυλου στο Βάρνακα.
Η αναφορά του Ηγουμενοσυμβουλίου εν έτει 1843 για τη ζημιά που υπέστη ο Νερόμυλος του μοναστηριού στην περιοχή του Βάρνακα
Ληστεία στην Ιερά Μονή Ρόμβου το 1844.
Κατά το 1844 άγνωστοι αφήρεσαν από το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβου, σχεδόν όλα τα ιερά σκεύη και άλλα πολύτιμα κειμήλια, με αποτέλεσμα οι μοναχοί να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντα τους. Ενημέρωσαν ως όφειλαν την Μητρόπολη Αιτωλ/νίας, προτείνοντας δε τα κλοπιμαία, να αντικατασταθούν από τα ιερά σκεύη των διαλυμένων Ιερών Μονών τα οποία ευρίσκοντο εναποθηκευμένα στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας.
Μαζί με την αλληλογραφία προς τον Μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας υπέβαλαν οι Μοναχοί της Ρόμβου και τον ακόλουθο κατάλογο κλοπιμαίων ιερών σκευών και κειμηλίων.
Κατάλογος ιερών σκευών και κειμηλίων του μοναστηριού που αφαιρέθηκαν από ληστές το έτος 1844.
ximeronews
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γρονθοκόπησαν δημοσιογράφο του Ε...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
