2012-06-06 16:28:59
Σχολιάζοντας πρόσφατη δήλωση του κ.Δραγασάκη (εδώ), η Παραπολιτική έγραψε:
Θα ήθελα ο κ.Δραγασάκης να μας εξηγήσει α) γιατί πρέπει να διαγραφεί ακόμα περισσότερο χρέος β) πόσο χρέος πρέπει να διαγραφεί γ) ποιο κομμάτι του χρέους θεωρεί ο ίδιος απεχθές και θα το διαγράψει με τσαμπουκά όπως υποσχόταν ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο ίδιος θεωρεί λογικό να δεχθούν αυτοί που κατέχουν τα ελληνικά ομόλογα να δεχθούν νέο κούρεμα, αναστολή πληρωμής των τόκων και ρήτρα εξυπηρέτησης; Δεν θα τους ήταν πιο εύκολο να μας...τα χαρίσουν;
Ο κ.Δραγασάκης θέλησε να απαντήσει, κάτι που ...εκτιμώ ιδιαίτερα. Η απάντηση του:
Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα «γιατί πρέπει να διαγραφεί ακόμη περισσότερο χρέος;», η απάντηση είναι διότι, και μετά το κούρεμα του χρέους που έγινε και με τον τρόπο που έγινε, το χρέος εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο, και μάλιστα είναι εκτός ελέγχου, λόγω της μεγάλης ύφεση
. Με βάση και τα στοιχεία του ΔΝΤ, προβλέπεται ότι το 2020 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα είναι 120%, ενώ υπάρχουν και αναλύσεις οι οποίες το ανεβάζουν ακόμη περισσότερο. Αν δεχτούμε ότι ο στόχος που πρέπει να τηρείται στο πλαίσιο της ευρωζώνης είναι το χρέος να είναι 60%, αντιλαμβανόμαστε ότι, χωρίς περαιτέρω διαγραφή χρέους και χωρίς μια συνολικότερη πολιτική ανάπτυξης, ακόμη και μετά το 2020 στην Ελλάδα θα πρέπει να εφαρμόζεται πολιτική λιτότητας μέχρι το 2030 και ίσως και πιο πέρα.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο πρέπει να υπάρξει είτε διαγραφή χρέους είτε αναστολή της πληρωμής των τόκων είναι ο εξής: με βάση το σχεδιασμό που έχουμε σήμερα, θα πρέπει από τώρα ως το 2010 να γίνουν τρία πράγματα ταυτόχρονα: (α) να μηδενιστεί το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα και να υπάρξουν πλεονάσματα, (β) να υπάρξει χρηματοδότηση κάποιας ανάκαμψης από ίδιους πόρους και (γ) να πληρωθούν τόκοι για το συσσωρευμένο χρέος, που ανέρχονται από τώρα μέχρι το 2020 στα 110 δις ευρώ.
Αυτοί οι τρεις στόχοι από κοινού συνιστούν μια «άλυτη εξίσωση», δεν είναι δηλαδή εφικτό να εκπληρωθούν και οι τρεις χωρίς να διαλυθεί εντελώς η κοινωνία. Άρα και από αυτή την άποψη προκύπτει η ανάγκη είτε μιας νέας συνολικής αναδιαπραγμάτευσης και του χρέους και της ασκούμενης πολιτικής και των όρων χρηματοδότης της ανάπτυξης από εδώ και πέρα, είτε αυτό το οποίο έχουμε ζητήσει, δηλαδή να γίνει μια συμφωνημένη αναστολή πληρωμής των τόκων, να πέσουν όλες οι δυνάμεις για να επιτευχθεί μια σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας και, όταν αυτή η ανάκαμψη επιτευχθεί και σταθεροποιηθεί, τότε να γίνει μια συζήτηση για το ύψος του χρέους που θα πρέπει να διαγραφεί, για τους όρους αποπληρωμής του υπολοίπου κ.λπ., όπως έκανε και η Γερμάνια με το δικό της χρέος το 1953.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ερώτημα, δηλαδή το πόσο χρέος πρέπει να διαγραφεί, αυτό θέλει συζήτηση, διότι το χρέος δεν είναι ένα αυτόνομο πρόβλημα. Μπορεί να διαγραφεί ολόκληρο το χρέος και να εξακολουθούμε να έχουμε πρόβλημα, αν διατηρήσουμε την οικονομία ελλειμματική. Η διαγράφη του χρέους πρέπει να ενταχθεί σε ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών σαν αυτό που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα. Από αυτή την άποψη, θα έλεγα το εξής: θα πρέπει το ύψος του χρέους που θα διαγραφεί να το δούμε σε συνάρτηση με την αναπτυξιακή βοήθεια που θα δεχτούμε. Μπορεί να υπάρξει μεγάλη διαγραφή χρέους και να μην έχουμε καμία βοήθεια για την ανάκαμψη της οικονομίας. Αντίθετα, μπορεί να έχουμε μια μικρότερη διαγραφή χρέους, αλλά να υπάρξει μια καλή συμφωνία για την ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας. Σε αυτή την περίπτωση, θα ζυγίσουμε και τις δύο αυτές εκδοχές και θα αποφασίσουμε, με την προσωπική μου προδιάθεση να είναι υπέρ του δεύτερου. Δηλαδή με ενδιαφέρει πολύ να μπορέσουμε να έχουμε χρηματοδότηση της ανάπτυξης, διότι, αν έχουμε ανάπτυξη, μπορούμε να εξυπηρετήσουμε και ένα χρέος μέχρι ένα ύψος. Αν δεν έχουμε ανάπτυξη, δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κανένα χρέος. Δεύτερον, γιατί έχουμε χάσει πόρους ως οικονομία και ως κοινωνία. Μεγάλο μέρος της αποταμίευσης έχει αναλωθεί, ένα άλλο μέρος έχει απαξιωθεί και ένα μέρος έχει φύγει στο εξωτερικό, σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Επομένως, ο συνδυασμός της ρύθμισης του χρέους με την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, θεωρώ ότι έχει μεγάλη σημαία.
Ως προς το τρίτο ερώτημα τώρα, ποιο κομμάτι του χρέους θεωρούμε «επαχθές» και «θα το διαγράψουμε με τσαμπουκά, όπως υποσχόταν ο Α. Τσίπρας», καταρχήν δεν σχολιάζω τα περί «τσαμπουκά». Αυτό που από την αρχή πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ανάγκη να αντικατασταθεί το Μνημόνιο με ένα νέο σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης της οικονομίας. Σε ό,τι αφορά το επαχθές και το μη επαχθές χρέος, θέλω να τονίσω το εξής: η επιδιωκόμενη από εμάς διαγραφή του χρέους στοιχειοθετείται στη βάση ότι το συσσωρευμένο χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, ανεξάρτητα από το εάν είναι νόμιμο ή παράνομο. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι είναι νόμιμο όλο το χρέος, και πάλι υπάρχει θέμα διαγραφής, αν θέλουμε να απο-παγιδευτούμε από μια κατάσταση παγίδευσης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και να υπάρξει μια προοπτική αναπτυξιακή.
Σε ό,τι αφορά τώρα τον έλεγχο του χρέους, αυτός πρέπει να γίνει για ποικίλους λόγους. Για να μάθουμε επιτέλους, πρώτον, πώς ακριβώς διαμορφώθηκε το χρέος, δεύτερον, ποιες ήταν οι αιτίες του και, τρίτον, εφόσον εντοπιστούν και παρανομίες κατά τη διαδικασία του δανεισμού –όχι μόνο του ομολογιακού δανεισμού αλλά και στις δανειακές συμβάσεις που έγιναν για εξοπλιστικά προγράμματα κ.ά.–, τότε αυτές οι παρανομίες θα συνεισφέρουν σε επιχειρήματα και στο να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που σήμερα δεν μας είναι γνωστά. Όμως σε κάθε περίπτωση τονίζω ότι το συσσωρευμένο χρέος αποτελεί ένα αναλωθέν κεφάλαιο, δεν μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς νέα ανάπτυξη και, στη βάση αυτή, στη βάση δηλαδή της πραγματικότητας, στοιχειοθετούμε το αίτημα της διαγραφής μέρους του.
Τέλος, όλη αυτή τη συζήτηση πρέπει να τη δούμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Όπως είμαστε σήμερα, χάνουμε όλοι. Εμείς ως χώρα χάνουμε, καταστρέφεται η οικονομία και η κοινωνία, αλλά και οι ευρωπαϊκοί λαοί χάνουν, διότι και αυτοί υποβάλλονται σε υποχρεώσεις στο όνομα της βοήθειας προς την Ελλάδα. Εμάς μας ενδιαφέρει να πάμε σε μια κατάσταση που θα υπάρχει όφελος για όλους. Όφελος για εμάς, με την έννοια να βγούμε από αυτό το τούνελ και να έχουμε τη δυνατότητα να επιλύσουμε τα προβλήματά μας, όφελος και για τους άλλους λαούς ότι δεν θα γίνει αφορμή η Ελλάδα για να τους επιβάλουν πολιτικές λιτότητες χωρίς να έχουν κι αυτοί ευθύνη. Με τις διευκρινίσεις αυτές λοιπόν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα τα οποία έχουν τεθεί.
* Στα ζητήματα αυτά αναφέρθηκε διεξοδικά ο Γ. Δραγασάκης στην τηλεοπτική εκπομπή «Έρευνα» του Π. Τσίμα (20.5.2012).Το βίντεο της εκπομπής:,
http://www.megatv.com/erevna/default.asp?catid=25774&subid=2&pubid=29367182
Θα ήθελα ο κ.Δραγασάκης να μας εξηγήσει α) γιατί πρέπει να διαγραφεί ακόμα περισσότερο χρέος β) πόσο χρέος πρέπει να διαγραφεί γ) ποιο κομμάτι του χρέους θεωρεί ο ίδιος απεχθές και θα το διαγράψει με τσαμπουκά όπως υποσχόταν ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο ίδιος θεωρεί λογικό να δεχθούν αυτοί που κατέχουν τα ελληνικά ομόλογα να δεχθούν νέο κούρεμα, αναστολή πληρωμής των τόκων και ρήτρα εξυπηρέτησης; Δεν θα τους ήταν πιο εύκολο να μας...τα χαρίσουν;
Ο κ.Δραγασάκης θέλησε να απαντήσει, κάτι που ...εκτιμώ ιδιαίτερα. Η απάντηση του:
Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα «γιατί πρέπει να διαγραφεί ακόμη περισσότερο χρέος;», η απάντηση είναι διότι, και μετά το κούρεμα του χρέους που έγινε και με τον τρόπο που έγινε, το χρέος εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο, και μάλιστα είναι εκτός ελέγχου, λόγω της μεγάλης ύφεση
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο πρέπει να υπάρξει είτε διαγραφή χρέους είτε αναστολή της πληρωμής των τόκων είναι ο εξής: με βάση το σχεδιασμό που έχουμε σήμερα, θα πρέπει από τώρα ως το 2010 να γίνουν τρία πράγματα ταυτόχρονα: (α) να μηδενιστεί το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα και να υπάρξουν πλεονάσματα, (β) να υπάρξει χρηματοδότηση κάποιας ανάκαμψης από ίδιους πόρους και (γ) να πληρωθούν τόκοι για το συσσωρευμένο χρέος, που ανέρχονται από τώρα μέχρι το 2020 στα 110 δις ευρώ.
Αυτοί οι τρεις στόχοι από κοινού συνιστούν μια «άλυτη εξίσωση», δεν είναι δηλαδή εφικτό να εκπληρωθούν και οι τρεις χωρίς να διαλυθεί εντελώς η κοινωνία. Άρα και από αυτή την άποψη προκύπτει η ανάγκη είτε μιας νέας συνολικής αναδιαπραγμάτευσης και του χρέους και της ασκούμενης πολιτικής και των όρων χρηματοδότης της ανάπτυξης από εδώ και πέρα, είτε αυτό το οποίο έχουμε ζητήσει, δηλαδή να γίνει μια συμφωνημένη αναστολή πληρωμής των τόκων, να πέσουν όλες οι δυνάμεις για να επιτευχθεί μια σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας και, όταν αυτή η ανάκαμψη επιτευχθεί και σταθεροποιηθεί, τότε να γίνει μια συζήτηση για το ύψος του χρέους που θα πρέπει να διαγραφεί, για τους όρους αποπληρωμής του υπολοίπου κ.λπ., όπως έκανε και η Γερμάνια με το δικό της χρέος το 1953.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ερώτημα, δηλαδή το πόσο χρέος πρέπει να διαγραφεί, αυτό θέλει συζήτηση, διότι το χρέος δεν είναι ένα αυτόνομο πρόβλημα. Μπορεί να διαγραφεί ολόκληρο το χρέος και να εξακολουθούμε να έχουμε πρόβλημα, αν διατηρήσουμε την οικονομία ελλειμματική. Η διαγράφη του χρέους πρέπει να ενταχθεί σε ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών σαν αυτό που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα. Από αυτή την άποψη, θα έλεγα το εξής: θα πρέπει το ύψος του χρέους που θα διαγραφεί να το δούμε σε συνάρτηση με την αναπτυξιακή βοήθεια που θα δεχτούμε. Μπορεί να υπάρξει μεγάλη διαγραφή χρέους και να μην έχουμε καμία βοήθεια για την ανάκαμψη της οικονομίας. Αντίθετα, μπορεί να έχουμε μια μικρότερη διαγραφή χρέους, αλλά να υπάρξει μια καλή συμφωνία για την ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας. Σε αυτή την περίπτωση, θα ζυγίσουμε και τις δύο αυτές εκδοχές και θα αποφασίσουμε, με την προσωπική μου προδιάθεση να είναι υπέρ του δεύτερου. Δηλαδή με ενδιαφέρει πολύ να μπορέσουμε να έχουμε χρηματοδότηση της ανάπτυξης, διότι, αν έχουμε ανάπτυξη, μπορούμε να εξυπηρετήσουμε και ένα χρέος μέχρι ένα ύψος. Αν δεν έχουμε ανάπτυξη, δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κανένα χρέος. Δεύτερον, γιατί έχουμε χάσει πόρους ως οικονομία και ως κοινωνία. Μεγάλο μέρος της αποταμίευσης έχει αναλωθεί, ένα άλλο μέρος έχει απαξιωθεί και ένα μέρος έχει φύγει στο εξωτερικό, σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Επομένως, ο συνδυασμός της ρύθμισης του χρέους με την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, θεωρώ ότι έχει μεγάλη σημαία.
Ως προς το τρίτο ερώτημα τώρα, ποιο κομμάτι του χρέους θεωρούμε «επαχθές» και «θα το διαγράψουμε με τσαμπουκά, όπως υποσχόταν ο Α. Τσίπρας», καταρχήν δεν σχολιάζω τα περί «τσαμπουκά». Αυτό που από την αρχή πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ανάγκη να αντικατασταθεί το Μνημόνιο με ένα νέο σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης της οικονομίας. Σε ό,τι αφορά το επαχθές και το μη επαχθές χρέος, θέλω να τονίσω το εξής: η επιδιωκόμενη από εμάς διαγραφή του χρέους στοιχειοθετείται στη βάση ότι το συσσωρευμένο χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, ανεξάρτητα από το εάν είναι νόμιμο ή παράνομο. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι είναι νόμιμο όλο το χρέος, και πάλι υπάρχει θέμα διαγραφής, αν θέλουμε να απο-παγιδευτούμε από μια κατάσταση παγίδευσης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και να υπάρξει μια προοπτική αναπτυξιακή.
Σε ό,τι αφορά τώρα τον έλεγχο του χρέους, αυτός πρέπει να γίνει για ποικίλους λόγους. Για να μάθουμε επιτέλους, πρώτον, πώς ακριβώς διαμορφώθηκε το χρέος, δεύτερον, ποιες ήταν οι αιτίες του και, τρίτον, εφόσον εντοπιστούν και παρανομίες κατά τη διαδικασία του δανεισμού –όχι μόνο του ομολογιακού δανεισμού αλλά και στις δανειακές συμβάσεις που έγιναν για εξοπλιστικά προγράμματα κ.ά.–, τότε αυτές οι παρανομίες θα συνεισφέρουν σε επιχειρήματα και στο να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που σήμερα δεν μας είναι γνωστά. Όμως σε κάθε περίπτωση τονίζω ότι το συσσωρευμένο χρέος αποτελεί ένα αναλωθέν κεφάλαιο, δεν μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς νέα ανάπτυξη και, στη βάση αυτή, στη βάση δηλαδή της πραγματικότητας, στοιχειοθετούμε το αίτημα της διαγραφής μέρους του.
Τέλος, όλη αυτή τη συζήτηση πρέπει να τη δούμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Όπως είμαστε σήμερα, χάνουμε όλοι. Εμείς ως χώρα χάνουμε, καταστρέφεται η οικονομία και η κοινωνία, αλλά και οι ευρωπαϊκοί λαοί χάνουν, διότι και αυτοί υποβάλλονται σε υποχρεώσεις στο όνομα της βοήθειας προς την Ελλάδα. Εμάς μας ενδιαφέρει να πάμε σε μια κατάσταση που θα υπάρχει όφελος για όλους. Όφελος για εμάς, με την έννοια να βγούμε από αυτό το τούνελ και να έχουμε τη δυνατότητα να επιλύσουμε τα προβλήματά μας, όφελος και για τους άλλους λαούς ότι δεν θα γίνει αφορμή η Ελλάδα για να τους επιβάλουν πολιτικές λιτότητες χωρίς να έχουν κι αυτοί ευθύνη. Με τις διευκρινίσεις αυτές λοιπόν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα τα οποία έχουν τεθεί.
* Στα ζητήματα αυτά αναφέρθηκε διεξοδικά ο Γ. Δραγασάκης στην τηλεοπτική εκπομπή «Έρευνα» του Π. Τσίμα (20.5.2012).Το βίντεο της εκπομπής:,
http://www.megatv.com/erevna/default.asp?catid=25774&subid=2&pubid=29367182
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο κατεστραμμένος την καταστροφή δεν τη φοβάται...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ε.ΑΚΡΙΤΑ: Είμαι θυμωμένη, είμαι πικραμένη…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
