2018-09-13 12:06:46
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Σεπτεμβρίου 2018
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός αποτελεί την έσχατη κατάντια για την χριστιανική ετεροδοξία. Αφότου αποσπάστηκε από τον αιρετικό Παπισμό τον 16ο αιώνα,
για τους γνωστούς λόγους διαμαρτυρίας απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις τερατώδεις καινοτομίες των Παπών, αντί να αναζητήσει τον γνήσιο και αυθεντικό Χριστιανισμό, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η οποία έμεινε απόλυτα πιστή στην αρχέγονη Αποστολική Παράδοση, την Ορθοδοξία, παρέκλινε σε δικούς της δρόμους και έφθασε σε ακόμη μεγαλύτερες πλάνες και αιρέσεις. Ο κάθε προτεστάντης πρώην παπικός, χωρίς να έχει τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις της καθάρσεως από τα πάθη και του θείου φωτισμού, θεωρούσε εαυτόν ικανό και άξιο να του αποκαλύψει ο Θεός ολόκληρη της αλήθεια της πίστεως, όπως κάποτε στους αγίους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής
. Μ’ άλλα λόγια κάθε Προτεστάντης απορρίπτοντας το πρόσωπο του Πάπα, πήρε την θέση του και μεταβλήθηκε σε άλλον Πάπα και ζώντας σύμφωνα με τις δικές του υποκειμενικές φαντασιώσεις και ιδεοληψίες, ίδρυε (και συνεχίζει να ιδρύει) «εκκλησίες». Ωστόσο ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μια μαγική πράξη, που επιτυγχάνεται με κάποιες «τεχνικές» μεθόδους, αλλά πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία, έχει δηλαδή εκκλησιαστικό χαρακτήρα και είναι καρπός και αποτέλεσμα πολλών ασκητικών κόπων και μετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολύ σύντομα εμφανίστηκε ένα πλήθος προτεσταντικών ομάδων- «εκκλησιών», των οποίων ο αριθμός, προϊόντος του χρόνου, αυξανόταν με καλπάζοντες ρυθμούς, έτσι ώστε σήμερα να αριθμούν σε χιλιάδες, (παγκοσμίως), που διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους σε πολλά σημεία ως προς το δόγμα και την «εκκλησιαστική» ζωή. Η κάθε μια από αυτές ισχυρίζεται ότι αποτελεί την αυθεντική Εκκλησία και ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να ενταχθεί σ’ αυτήν. Μια εις βάθος μελέτη των δογματικών τους διδασκαλιών αποδεικνύει ότι, παρ’ όλο που αποσχίσθηκαν από τον Παπισμό, ωστόσο δεν απέβαλαν και όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που αυτός επισώρευσε μετά το σχίσμα του 1054. Αντίθετα μάλιστα δημιούργησαν πολλές νέες, ώστε σήμερα, πέντε αιώνες μετά, να υπάρχουν προτεσταντικές ομάδες που αρνούνται και αυτό το τριαδικό δόγμα πίστεως, (αντιτριαδικές ομάδες-ομολογίες).
Η παντελής απουσία πνευματικότητας και η αισθητή έλλειψη της θείας Χάριτος στις πολυπληθείς αυτές προτεσταντικές ομάδες, δημιούργησε την ανάγκη μιας τεχνητής «πνευματικότητος», μιας υποκειμενικής δήθεν παρουσίας της Χάριτος του Θεού, με σκοπό βεβαίως την προσέλκυση οπαδών, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι να ενταχθούν στις ομάδες τους. Αυτό το εγχείρημα έγινε για πρώτη φορά στην Αμερική κατά τα τέλη του 19ου αιώνα με την εμφάνιση των λεγομένων «χαρισματικών κινήσεων», ή«κινήσεων αγιότητας», όπως είναι γνωστές. Ως πάτρωνές τους υπήρξαν οι προτεστάντες ιεροκήρυκες Μούντι (Moοdy) και Σάνκεϋ (Sankey). Οι «χαρισματικές κινήσεις»αποτελούν ουσιαστικά αναβίωση των αρχαίων αιρετικών Μοντανιστών, (2οςαιώνας μ.Χ.), οι οποίοι παρουσίαζαν εκστασιαστικές και ενθουσιαστικές τάσεις, φαινόμενα δήθεν προφητείας και θεωρούσαν εαυτούς όργανα του αγίου Πνεύματος. Βασική διδασκαλία των «χαρισματικών κινήσεων» είναι το τεχνηέντως καλλιεργημένο ενθουσιαστικό στοιχείο, το οποίο θεωρείται από τους αρχηγούς των ομάδων ως «έκχυση του Αγίου Πνεύματος», ως φαινόμενο «των εσχάτων καιρών», ως δήθεν εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ: «και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών, και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνιασθήσονται και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται και επί τους δούλους μου και τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις εκχεώ από του Πνεύματός μου… και έσται πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται»,(Ιωήλ.3,1-3), την οποία επανέλαβε ο απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2,17-21). Τέτοιες ομάδες οι οποίες ισχυρίζονται ότι «καταλαμβάνονται από το Άγιο Πνεύμα», πέφτουν σε έκσταση και «προφητεύουν», υπήρξαν οι «Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας», ο «Στρατός Σωτηρίας» και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από αυτές τις ομάδες.
Μια άλλη μεγάλη ομάδα ομολογιών του προτεσταντικού χώρου, η οποία συγκαταλέγεται στις «χαρισματικές κινήσεις»είναι και η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», η οποία αποτελείται από πολλές υποομάδες, διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Ως πρώτος ιδρυτής πεντηκοστιανικής κινήσεως αναφέρεται ο άγγλος ιεροκήρυκας K.C. Harris, ο οποίος ίδρυσε στην Αγγλία στα τέλη του 19ου αιώνα τον «Πεντηκοστιανικό Σύνδεσμο». Παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλοι ηγέτες πεντηκοστιανικών ομάδων, από τις διάφορες αποχρώσεις των λεγομένων «Κινήσεων Αγιότητος», όπως π.χ. στο Λονδίνο το ζεύγος Κάντελ (Βλ. Δ. Κόκορη, Πεντηκοστιανισμός, αίρεσις και πλάνη, Αθήνα 1997, σελ.25).
Στην Ελλάδα η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», εμφανίστηκε περί το 1918 από μετανάστες της Αμερικής. Το 1938 ιδρύθηκε η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και το 1961 αποσχίσθηκε από αυτή μια νέα πεντηκοστιανική ομολογία, η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» με αρχηγό τον καρδιολόγο Λούη Φέγγο, η οποία αποτελεί και την πολυπληθέστερη ομάδα στη χώρα μας. Στην κίνηση αυτή υπάγεται το 60% περίπου των Πεντηκοστιανών της Ελλάδος. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οπαδών της κινήσεως αυτής, όπως και των άλλων πεντηκοστιανικών ομάδων, είναι η αγωνιώδης προσπάθειά τους να βρουν τις ρίζες τους και την ιστορική τους αφετηρία στο γεγονός της Πεντηκοστής. Επειδή όμως ιστορικά δεν μπορούν να δικαιωθούν, προσπαθούν να συνδέσουν την κίνησή τους με την Πεντηκοστή, παραλληλίζοντας τα δικά τους εκστασιακά, ενθουσιαστικά (και μήπως άραγε και δαιμονικά;), φαινόμενα με το θαυμαστό γεγονός της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος που έλαβε χώρα την ημέρα της Πεντηκοστής. Ισχυρίζονται ότι η προφητεία του προφήτου Ιωήλ, (3,1-3) περί «εγχύσεως του Αγίου Πνεύματος στους έσχατους χρόνους» επαληθεύεται και πραγματοποιείται στις ομάδες τους και ως εκ τούτου αποτελούν την γνήσια Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής.
Παραθέτουμε στη συνέχεια παρά κάτω τα κυριότερα στοιχεία από την διδασκαλία τους: 1) Γενικά δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Η Αγία Γραφή είναι η υψίστη αυθεντία στην Εκκλησία, χαρακτηρίζεται ως «καταστατικός χάρτης», ερμηνεύεται κατά γράμμα και απορρίπτεται κάθε τι που δεν συμφωνεί με το ευαγγέλιο, δηλαδή με τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου. Αναγκάζονται ωστόσο να δεχθούν ορισμένα σημεία της Ιεράς Παραδόσεως, για να σταθούν, διότι αλλιώς καταρρέουν ολοσχερώς. Για παράδειγμα δέχονται την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τους 318 συντάκτες της λόγω του Συμβόλου της Πίστεως, διότι διαισθάνονται, ότι αν το απορρίψουν, θα αγνοηθούν και θα απορριφθούν από όλο τον χριστιανικό κόσμο. 2) Διδάσκουν δικαίωση μόνον διά της πίστεως. Αρκεί κάποιος να πιστεύσει στον Χριστό και στο έργο του και αυτομάτως έρχεται μέσα του το άγιο Πνεύμα και αυτό είναι μαρτυρία, για να βαπτισθεί όχι εις άφεση αμαρτιών, αλλά ως απλή επιβεβαίωση. Βεβαιώνονται για την σωτηρία τους από τα χαρίσματα που λαμβάνουν και κυρίως της γλωσσολαλιάς. 3) Απορρίπτουν τα μυστήρια. Δέχονται το Βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία μόνον ως απλές πράξεις χωρίς μυστηριακό περιεχόμενο, ενώ απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό. Στη Θεία Ευχαριστία ο άρτος και ο οίνος δεν μεταβάλλεται σε σώμα και αίμα Χριστού, αλλά παραμένει απλό ψωμί και κρασί. Η ειδική Ιεροσύνη απορρίπτεται, όπως επίσης και το μυστήριο της Εξομολογήσεως. 4) Εκτός από το Βάπτισμα με νερό έχουν θεσπίσει και δεύτερο Βάπτισμα, το «Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», του οποίου προηγείται η πίστη και η μετάνοια. Όποιος δεν λάβει το δεύτερο Βάπτισμα δεν θα σωθεί. Τον ισχυρισμό τους αυτό στηρίζουν στο χωρίο: «απεκρίνατο ο Ιωάννης άπασι λέγων, εγώ μεν ύδατι βαπτίζω υμάς, έρχεται δε ο ισχυρότερός μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού. Αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ.3,16), όπως επίσης και το χωρίο «εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν.3,3). Επιβεβαίωση της λήψης του Αγίου Πνεύματος είναι το «χάρισμα» της «γλωσσολαλιάς». Όποιος δεν μπορεί να έχει «γλωσσολαλιά» θεωρείται ότι δεν έχει «λουσθεί» ακόμη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτή την κατάσταση την αποκαλούν «αναγέννηση», η οποία τους εξασφαλίζει εξάπαντος τη σωτηρία. Άλλο τεκμήριο, που θεωρείται επιβεβαίωση του «Βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος», είναι η απόκτηση του χαρίσματος της προφητείας. Ισχυρίζονται ότι πολλά μέλη της «εκκλησίας» των, «λουσμένοι με Άγιο Πνεύμα», έχουν προφητεύσει και οι προφητείες τους έχουν κοινοποιηθεί. Όμως όλες αποδείχτηκαν ψεύτικες, αφού καμιά δεν πραγματοποιήθηκε! Έστω για παράδειγμα η «προφητεία», η οποία κηρύχτηκε τη δεκαετία του 1990, περί του τέλους του κόσμου, της «αρπαγής της Εκκλησίας» και της έλευσης του Αντιχρίστου το 2000!Αποδέχονται τον Τίμιο Σταυρό μόνον ως σχήμα και ως σύμβολο της θυσίας του Χριστού. Τίποτε περισσότερο. 6) Απορρίπτουν την τιμή στους αγίους και στη Θεοτόκο, την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων, όπως επίσης και την τιμητική προσκύνηση των αγίων λειψάνων. Δεν δέχονται ότι τα άγια λείψανα είναι φορείς της θείας Χάριτος. 7) Θαύματα κάνει μόνον ο Θεός, ουδείς άλλος. Ο Θεός θαυματουργεί απ’ ευθείας, χωρίς μεσολάβηση αγίων προσώπων, ή αγίων λειψάνων, ή θαυματουργών εικόνων. 8) Απορρίπτουν τα μνημόσυνα, ως παντελώς ανώφελα, και το λιβάνι, το κανδήλι και το κερί ως εξωβιβλικά. 9) Απορρίπτουν την αειπαρθενία της Θεοτόκου. 10) Πριν έρθει ο Αντίχριστος θα έρθει ο Χριστός και θα αρπάξει στους ουρανούς την «Εκκλησία» για επτά χρόνια, ώστε να μην υποστεί την μεγάλη θλίψη του Αντιχρίστου. Κατά την επταετία αυτή θα γίνει και ο πόλεμος του Αρμαγεδώνος. Μετά τη λήξη της επταετίας θα κατέβει ο Χριστός κατά την δευτέρα Παρουσία του μαζί με τους «αρπαγέντας» και θα εγκαταστήσει στη γη βασιλεία χιλιετούς διαρκείας. Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει η γενική ανάσταση, κατά την οποία οι νεκροί θα αναστηθούν με άφθαρτα σώματα. Τότε ο Χριστός θα έρθει για τρίτη φορά για να κρίνει όλη την ανθρωπότητα και να ανταποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. 11) Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Λ. Φέγγου και των οπαδών του, η Εκκλησία αποστάτησε δύο, ή τρείς αιώνες μετά τους αποστόλους, επανιδρύθηκε όμως τον 19ο αιώνα, χάρις στους πεντηκοστιανούς. Με τον ισχυρισμό τους όμως αυτόν ακυρώνουν τον λόγο του Κυρίου ότι η Εκκλησία που πρόκειται να ιδρύσει θα είναι αιώνια και ακατάλυτη, αφού «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς»,(Ματθ.16,18).12). Κάθε εκκλησία που ξεφεύγει από τον λόγο του Θεού, (δηλαδή από τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου), είναι «θυγατέρα της Βαβυλώνος». Τα αρχιερατικά άμφια στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο, «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης».
Δεν είναι εδώ του παρόντος να αναπτύξουμε σχετικά με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, ότι ήταν ένα έκτακτο φαινόμενο στην αρχαία Εκκλησία και ότι αυτό εξέλειπε στη συνέχεια. Το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς»του Πεντηκοστιανισμού δεν έχει καμία σχέση με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά είναι καρπός, είτε ομαδικής μιμητικής παράκρουσης, συνεπεία ισχυρής ψυχολογικής επίδρασης, είτε ακόμα και δαιμονικής ενεργείας. Ενώ στην αρχαία Εκκλησία κατά τη γλωσσολαλιά οι χαρισματικοί πιστοί μιλούσαν συγκεκριμένες γλώσσες, εν απολύτω ηρεμία, εδώ ακούγονται μόνο ακαταλαβίστικες φράσεις εν παροξυσμώ και με απίστευτη φασαρία! «Η ατμόσφαιρα είναι φιλική, αλλά έντονη, ηλεκτρισμένη, επικρατεί έκστασις, παραλήρημα, και ενθουσιαστικό πνεύμα παραφοράς και μανίας». «Οι δυνατές φωνές πολλές φορές μοιάζουν με ουρλιαχτά, παρακινούμενοι συχνά από τον ποιμένα» (Δ. Κόκορη, ό.π. σελ. 127).
Όπως τονίσαμε παρά πάνω ο Πεντηκοστιανισμός είναι η πλέον πολυάριθμη και εύρωστη προτεσταντική ομάδα στη χώρα μας, έχοντας «εκκλησίες» - παραρτήματα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ακόμα και σε κωμοπόλεις. Αυτό οφείλεται στην καλά οργανωμένη «ιεραποστολή» του. Κύρια εργαλεία του η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», την οποία μοιράζει δωρεάν στις μεγάλες πόλεις και ιδίως η λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, με το ίδιο όνομα, ο οποίος εκπέμπει καθ’ όλο το 24ωρο, με πανελλήνια εμβέλεια, με τη βοήθεια αναμεταδοτών. Το ανησυχητικό είναι ότι εν πολλοίς χρησιμοποιεί ορθόδοξη ορολογία στα ραδιοφωνικά κηρύγματα. Αυτό τον καθιστά σε πολλούς ορθοδόξους πιστούς δυσδιάκριτο, για το ότι πρόκειται για ετερόδοξο κήρυγμα. Μέσω του ραδιοσταθμού προσελκύει τους περισσότερους οπαδούς του. Ο ραδιοσταθμός λειτουργεί από τη δεκαετία του 1990. Όμως, πριν από χρόνια, του απαγορεύτηκε η μετάδοση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Τώρα τελευταία εκπέμπει ξανά και στην Αττική.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε στους αδελφούς μας Ορθοδόξους πιστούς τον κίνδυνο από αυτή την ετερόδοξη κίνηση, η οποία ως πνευματική βαρεία νόσος έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ’ ολόκληρη την πατρίδα μας. Ο Προτεσταντισμός και εν προκειμένω ο Πεντηκοστιανισμός, έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία μας ως αίρεση από πάμπολλες Ορθόδοξες Συνόδους από τον 16ον αιώνα και εντεύθεν. Προ πάντων όμως έχει καταδικαστεί και από τις Οικουμενικές Συνόδους της βυζαντινής περιόδου με επί κεφαλής την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και τους αγιομάχους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι προτεστάντες και εν προκειμένω και οι πεντηκοστιανοί. Καλούμε λοιπόν τους πιστούς μας να μην εμπλέκονται σε συζητήσεις με τους πλανεμένους αυτούς αδελφούς, τους οποίους αγαπάμε και αποζητάμε την μεταστροφή τους και την ένταξή τους στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού μας, στην Ορθοδοξία, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθούν, όταν δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις για τη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη. Αγαπάμε τους πλανεμένους, πολεμάμε την πλάνη. Επίσης καλούμε τους πιστούς μας να μην μελετούν προτεσταντικά και πεντηκοστιανά έντυπα και να μην ακούν τον προειρημένο ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος μεταδίδει την πλάνη, καλυμμένη με μισές αλήθειες. Να έχουν συνεχώς κατά νουν την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: να κατεργαζόμαστε την σωτηρία μας «μετά φόβου και τρόμου» (Φιλιπ.2,12-18). Η σωτηρία μας να είναι το μεγάλο ζητούμενο και η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
thriskeftika
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Σεπτεμβρίου 2018
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός αποτελεί την έσχατη κατάντια για την χριστιανική ετεροδοξία. Αφότου αποσπάστηκε από τον αιρετικό Παπισμό τον 16ο αιώνα,
για τους γνωστούς λόγους διαμαρτυρίας απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις τερατώδεις καινοτομίες των Παπών, αντί να αναζητήσει τον γνήσιο και αυθεντικό Χριστιανισμό, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η οποία έμεινε απόλυτα πιστή στην αρχέγονη Αποστολική Παράδοση, την Ορθοδοξία, παρέκλινε σε δικούς της δρόμους και έφθασε σε ακόμη μεγαλύτερες πλάνες και αιρέσεις. Ο κάθε προτεστάντης πρώην παπικός, χωρίς να έχει τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις της καθάρσεως από τα πάθη και του θείου φωτισμού, θεωρούσε εαυτόν ικανό και άξιο να του αποκαλύψει ο Θεός ολόκληρη της αλήθεια της πίστεως, όπως κάποτε στους αγίους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής
Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολύ σύντομα εμφανίστηκε ένα πλήθος προτεσταντικών ομάδων- «εκκλησιών», των οποίων ο αριθμός, προϊόντος του χρόνου, αυξανόταν με καλπάζοντες ρυθμούς, έτσι ώστε σήμερα να αριθμούν σε χιλιάδες, (παγκοσμίως), που διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους σε πολλά σημεία ως προς το δόγμα και την «εκκλησιαστική» ζωή. Η κάθε μια από αυτές ισχυρίζεται ότι αποτελεί την αυθεντική Εκκλησία και ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να ενταχθεί σ’ αυτήν. Μια εις βάθος μελέτη των δογματικών τους διδασκαλιών αποδεικνύει ότι, παρ’ όλο που αποσχίσθηκαν από τον Παπισμό, ωστόσο δεν απέβαλαν και όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που αυτός επισώρευσε μετά το σχίσμα του 1054. Αντίθετα μάλιστα δημιούργησαν πολλές νέες, ώστε σήμερα, πέντε αιώνες μετά, να υπάρχουν προτεσταντικές ομάδες που αρνούνται και αυτό το τριαδικό δόγμα πίστεως, (αντιτριαδικές ομάδες-ομολογίες).
Η παντελής απουσία πνευματικότητας και η αισθητή έλλειψη της θείας Χάριτος στις πολυπληθείς αυτές προτεσταντικές ομάδες, δημιούργησε την ανάγκη μιας τεχνητής «πνευματικότητος», μιας υποκειμενικής δήθεν παρουσίας της Χάριτος του Θεού, με σκοπό βεβαίως την προσέλκυση οπαδών, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι να ενταχθούν στις ομάδες τους. Αυτό το εγχείρημα έγινε για πρώτη φορά στην Αμερική κατά τα τέλη του 19ου αιώνα με την εμφάνιση των λεγομένων «χαρισματικών κινήσεων», ή«κινήσεων αγιότητας», όπως είναι γνωστές. Ως πάτρωνές τους υπήρξαν οι προτεστάντες ιεροκήρυκες Μούντι (Moοdy) και Σάνκεϋ (Sankey). Οι «χαρισματικές κινήσεις»αποτελούν ουσιαστικά αναβίωση των αρχαίων αιρετικών Μοντανιστών, (2οςαιώνας μ.Χ.), οι οποίοι παρουσίαζαν εκστασιαστικές και ενθουσιαστικές τάσεις, φαινόμενα δήθεν προφητείας και θεωρούσαν εαυτούς όργανα του αγίου Πνεύματος. Βασική διδασκαλία των «χαρισματικών κινήσεων» είναι το τεχνηέντως καλλιεργημένο ενθουσιαστικό στοιχείο, το οποίο θεωρείται από τους αρχηγούς των ομάδων ως «έκχυση του Αγίου Πνεύματος», ως φαινόμενο «των εσχάτων καιρών», ως δήθεν εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ: «και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών, και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνιασθήσονται και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται και επί τους δούλους μου και τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις εκχεώ από του Πνεύματός μου… και έσται πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται»,(Ιωήλ.3,1-3), την οποία επανέλαβε ο απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2,17-21). Τέτοιες ομάδες οι οποίες ισχυρίζονται ότι «καταλαμβάνονται από το Άγιο Πνεύμα», πέφτουν σε έκσταση και «προφητεύουν», υπήρξαν οι «Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας», ο «Στρατός Σωτηρίας» και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από αυτές τις ομάδες.
Μια άλλη μεγάλη ομάδα ομολογιών του προτεσταντικού χώρου, η οποία συγκαταλέγεται στις «χαρισματικές κινήσεις»είναι και η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», η οποία αποτελείται από πολλές υποομάδες, διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Ως πρώτος ιδρυτής πεντηκοστιανικής κινήσεως αναφέρεται ο άγγλος ιεροκήρυκας K.C. Harris, ο οποίος ίδρυσε στην Αγγλία στα τέλη του 19ου αιώνα τον «Πεντηκοστιανικό Σύνδεσμο». Παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλοι ηγέτες πεντηκοστιανικών ομάδων, από τις διάφορες αποχρώσεις των λεγομένων «Κινήσεων Αγιότητος», όπως π.χ. στο Λονδίνο το ζεύγος Κάντελ (Βλ. Δ. Κόκορη, Πεντηκοστιανισμός, αίρεσις και πλάνη, Αθήνα 1997, σελ.25).
Στην Ελλάδα η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», εμφανίστηκε περί το 1918 από μετανάστες της Αμερικής. Το 1938 ιδρύθηκε η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και το 1961 αποσχίσθηκε από αυτή μια νέα πεντηκοστιανική ομολογία, η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» με αρχηγό τον καρδιολόγο Λούη Φέγγο, η οποία αποτελεί και την πολυπληθέστερη ομάδα στη χώρα μας. Στην κίνηση αυτή υπάγεται το 60% περίπου των Πεντηκοστιανών της Ελλάδος. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οπαδών της κινήσεως αυτής, όπως και των άλλων πεντηκοστιανικών ομάδων, είναι η αγωνιώδης προσπάθειά τους να βρουν τις ρίζες τους και την ιστορική τους αφετηρία στο γεγονός της Πεντηκοστής. Επειδή όμως ιστορικά δεν μπορούν να δικαιωθούν, προσπαθούν να συνδέσουν την κίνησή τους με την Πεντηκοστή, παραλληλίζοντας τα δικά τους εκστασιακά, ενθουσιαστικά (και μήπως άραγε και δαιμονικά;), φαινόμενα με το θαυμαστό γεγονός της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος που έλαβε χώρα την ημέρα της Πεντηκοστής. Ισχυρίζονται ότι η προφητεία του προφήτου Ιωήλ, (3,1-3) περί «εγχύσεως του Αγίου Πνεύματος στους έσχατους χρόνους» επαληθεύεται και πραγματοποιείται στις ομάδες τους και ως εκ τούτου αποτελούν την γνήσια Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής.
Παραθέτουμε στη συνέχεια παρά κάτω τα κυριότερα στοιχεία από την διδασκαλία τους: 1) Γενικά δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Η Αγία Γραφή είναι η υψίστη αυθεντία στην Εκκλησία, χαρακτηρίζεται ως «καταστατικός χάρτης», ερμηνεύεται κατά γράμμα και απορρίπτεται κάθε τι που δεν συμφωνεί με το ευαγγέλιο, δηλαδή με τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου. Αναγκάζονται ωστόσο να δεχθούν ορισμένα σημεία της Ιεράς Παραδόσεως, για να σταθούν, διότι αλλιώς καταρρέουν ολοσχερώς. Για παράδειγμα δέχονται την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τους 318 συντάκτες της λόγω του Συμβόλου της Πίστεως, διότι διαισθάνονται, ότι αν το απορρίψουν, θα αγνοηθούν και θα απορριφθούν από όλο τον χριστιανικό κόσμο. 2) Διδάσκουν δικαίωση μόνον διά της πίστεως. Αρκεί κάποιος να πιστεύσει στον Χριστό και στο έργο του και αυτομάτως έρχεται μέσα του το άγιο Πνεύμα και αυτό είναι μαρτυρία, για να βαπτισθεί όχι εις άφεση αμαρτιών, αλλά ως απλή επιβεβαίωση. Βεβαιώνονται για την σωτηρία τους από τα χαρίσματα που λαμβάνουν και κυρίως της γλωσσολαλιάς. 3) Απορρίπτουν τα μυστήρια. Δέχονται το Βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία μόνον ως απλές πράξεις χωρίς μυστηριακό περιεχόμενο, ενώ απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό. Στη Θεία Ευχαριστία ο άρτος και ο οίνος δεν μεταβάλλεται σε σώμα και αίμα Χριστού, αλλά παραμένει απλό ψωμί και κρασί. Η ειδική Ιεροσύνη απορρίπτεται, όπως επίσης και το μυστήριο της Εξομολογήσεως. 4) Εκτός από το Βάπτισμα με νερό έχουν θεσπίσει και δεύτερο Βάπτισμα, το «Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», του οποίου προηγείται η πίστη και η μετάνοια. Όποιος δεν λάβει το δεύτερο Βάπτισμα δεν θα σωθεί. Τον ισχυρισμό τους αυτό στηρίζουν στο χωρίο: «απεκρίνατο ο Ιωάννης άπασι λέγων, εγώ μεν ύδατι βαπτίζω υμάς, έρχεται δε ο ισχυρότερός μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού. Αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ.3,16), όπως επίσης και το χωρίο «εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν.3,3). Επιβεβαίωση της λήψης του Αγίου Πνεύματος είναι το «χάρισμα» της «γλωσσολαλιάς». Όποιος δεν μπορεί να έχει «γλωσσολαλιά» θεωρείται ότι δεν έχει «λουσθεί» ακόμη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτή την κατάσταση την αποκαλούν «αναγέννηση», η οποία τους εξασφαλίζει εξάπαντος τη σωτηρία. Άλλο τεκμήριο, που θεωρείται επιβεβαίωση του «Βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος», είναι η απόκτηση του χαρίσματος της προφητείας. Ισχυρίζονται ότι πολλά μέλη της «εκκλησίας» των, «λουσμένοι με Άγιο Πνεύμα», έχουν προφητεύσει και οι προφητείες τους έχουν κοινοποιηθεί. Όμως όλες αποδείχτηκαν ψεύτικες, αφού καμιά δεν πραγματοποιήθηκε! Έστω για παράδειγμα η «προφητεία», η οποία κηρύχτηκε τη δεκαετία του 1990, περί του τέλους του κόσμου, της «αρπαγής της Εκκλησίας» και της έλευσης του Αντιχρίστου το 2000!Αποδέχονται τον Τίμιο Σταυρό μόνον ως σχήμα και ως σύμβολο της θυσίας του Χριστού. Τίποτε περισσότερο. 6) Απορρίπτουν την τιμή στους αγίους και στη Θεοτόκο, την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων, όπως επίσης και την τιμητική προσκύνηση των αγίων λειψάνων. Δεν δέχονται ότι τα άγια λείψανα είναι φορείς της θείας Χάριτος. 7) Θαύματα κάνει μόνον ο Θεός, ουδείς άλλος. Ο Θεός θαυματουργεί απ’ ευθείας, χωρίς μεσολάβηση αγίων προσώπων, ή αγίων λειψάνων, ή θαυματουργών εικόνων. 8) Απορρίπτουν τα μνημόσυνα, ως παντελώς ανώφελα, και το λιβάνι, το κανδήλι και το κερί ως εξωβιβλικά. 9) Απορρίπτουν την αειπαρθενία της Θεοτόκου. 10) Πριν έρθει ο Αντίχριστος θα έρθει ο Χριστός και θα αρπάξει στους ουρανούς την «Εκκλησία» για επτά χρόνια, ώστε να μην υποστεί την μεγάλη θλίψη του Αντιχρίστου. Κατά την επταετία αυτή θα γίνει και ο πόλεμος του Αρμαγεδώνος. Μετά τη λήξη της επταετίας θα κατέβει ο Χριστός κατά την δευτέρα Παρουσία του μαζί με τους «αρπαγέντας» και θα εγκαταστήσει στη γη βασιλεία χιλιετούς διαρκείας. Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει η γενική ανάσταση, κατά την οποία οι νεκροί θα αναστηθούν με άφθαρτα σώματα. Τότε ο Χριστός θα έρθει για τρίτη φορά για να κρίνει όλη την ανθρωπότητα και να ανταποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. 11) Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Λ. Φέγγου και των οπαδών του, η Εκκλησία αποστάτησε δύο, ή τρείς αιώνες μετά τους αποστόλους, επανιδρύθηκε όμως τον 19ο αιώνα, χάρις στους πεντηκοστιανούς. Με τον ισχυρισμό τους όμως αυτόν ακυρώνουν τον λόγο του Κυρίου ότι η Εκκλησία που πρόκειται να ιδρύσει θα είναι αιώνια και ακατάλυτη, αφού «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς»,(Ματθ.16,18).12). Κάθε εκκλησία που ξεφεύγει από τον λόγο του Θεού, (δηλαδή από τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου), είναι «θυγατέρα της Βαβυλώνος». Τα αρχιερατικά άμφια στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο, «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης».
Δεν είναι εδώ του παρόντος να αναπτύξουμε σχετικά με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, ότι ήταν ένα έκτακτο φαινόμενο στην αρχαία Εκκλησία και ότι αυτό εξέλειπε στη συνέχεια. Το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς»του Πεντηκοστιανισμού δεν έχει καμία σχέση με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά είναι καρπός, είτε ομαδικής μιμητικής παράκρουσης, συνεπεία ισχυρής ψυχολογικής επίδρασης, είτε ακόμα και δαιμονικής ενεργείας. Ενώ στην αρχαία Εκκλησία κατά τη γλωσσολαλιά οι χαρισματικοί πιστοί μιλούσαν συγκεκριμένες γλώσσες, εν απολύτω ηρεμία, εδώ ακούγονται μόνο ακαταλαβίστικες φράσεις εν παροξυσμώ και με απίστευτη φασαρία! «Η ατμόσφαιρα είναι φιλική, αλλά έντονη, ηλεκτρισμένη, επικρατεί έκστασις, παραλήρημα, και ενθουσιαστικό πνεύμα παραφοράς και μανίας». «Οι δυνατές φωνές πολλές φορές μοιάζουν με ουρλιαχτά, παρακινούμενοι συχνά από τον ποιμένα» (Δ. Κόκορη, ό.π. σελ. 127).
Όπως τονίσαμε παρά πάνω ο Πεντηκοστιανισμός είναι η πλέον πολυάριθμη και εύρωστη προτεσταντική ομάδα στη χώρα μας, έχοντας «εκκλησίες» - παραρτήματα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ακόμα και σε κωμοπόλεις. Αυτό οφείλεται στην καλά οργανωμένη «ιεραποστολή» του. Κύρια εργαλεία του η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», την οποία μοιράζει δωρεάν στις μεγάλες πόλεις και ιδίως η λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, με το ίδιο όνομα, ο οποίος εκπέμπει καθ’ όλο το 24ωρο, με πανελλήνια εμβέλεια, με τη βοήθεια αναμεταδοτών. Το ανησυχητικό είναι ότι εν πολλοίς χρησιμοποιεί ορθόδοξη ορολογία στα ραδιοφωνικά κηρύγματα. Αυτό τον καθιστά σε πολλούς ορθοδόξους πιστούς δυσδιάκριτο, για το ότι πρόκειται για ετερόδοξο κήρυγμα. Μέσω του ραδιοσταθμού προσελκύει τους περισσότερους οπαδούς του. Ο ραδιοσταθμός λειτουργεί από τη δεκαετία του 1990. Όμως, πριν από χρόνια, του απαγορεύτηκε η μετάδοση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Τώρα τελευταία εκπέμπει ξανά και στην Αττική.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε στους αδελφούς μας Ορθοδόξους πιστούς τον κίνδυνο από αυτή την ετερόδοξη κίνηση, η οποία ως πνευματική βαρεία νόσος έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ’ ολόκληρη την πατρίδα μας. Ο Προτεσταντισμός και εν προκειμένω ο Πεντηκοστιανισμός, έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία μας ως αίρεση από πάμπολλες Ορθόδοξες Συνόδους από τον 16ον αιώνα και εντεύθεν. Προ πάντων όμως έχει καταδικαστεί και από τις Οικουμενικές Συνόδους της βυζαντινής περιόδου με επί κεφαλής την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και τους αγιομάχους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι προτεστάντες και εν προκειμένω και οι πεντηκοστιανοί. Καλούμε λοιπόν τους πιστούς μας να μην εμπλέκονται σε συζητήσεις με τους πλανεμένους αυτούς αδελφούς, τους οποίους αγαπάμε και αποζητάμε την μεταστροφή τους και την ένταξή τους στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού μας, στην Ορθοδοξία, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθούν, όταν δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις για τη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη. Αγαπάμε τους πλανεμένους, πολεμάμε την πλάνη. Επίσης καλούμε τους πιστούς μας να μην μελετούν προτεσταντικά και πεντηκοστιανά έντυπα και να μην ακούν τον προειρημένο ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος μεταδίδει την πλάνη, καλυμμένη με μισές αλήθειες. Να έχουν συνεχώς κατά νουν την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: να κατεργαζόμαστε την σωτηρία μας «μετά φόβου και τρόμου» (Φιλιπ.2,12-18). Η σωτηρία μας να είναι το μεγάλο ζητούμενο και η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
thriskeftika
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
