2018-09-17 10:45:16
Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο συνοδός ενός δικού μου ανθρώπου κι εκεί, στις αναμονές και τους διαδρόμους, πάντα χαζεύεις, πάντα κάτι ακούς από γύρω σου. Κι αυτό που άκουσα εγώ τότε, ήταν κάποιον να λέει πως έφερε έναν νεαρό με διπολική διαταραχή.
Δεν μπορώ να περιγράψω το πως ένιωσα. Σάστησα, στεναχωρήθηκα μιας κι έχω ζήσει κάτι παρόμοιο.
Μπήκες μέσα εσύ! Ήσουν σε έξαρση είπανε.
Παρ’όλα αυτά, ήρθες ήρεμα και χαίρετησες έναν γνωστό σου. Σε κοίταζα και γαμώτο σε αναγνώρισα!
Στο πρόσωπο σου είδα τον Γιάννη ή τον Γιώργο. Τον Στέλιο, την Κατερίνα. Είδα έναν απ’όλους αυτούς, που δεν θα αποκαλύψω και ταυτόχρονα χίλια πρόσωπα μαζί. Ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Κάποια Μαρία ή ίσως κάποια Ελένη. Ο συνοδός σου ζήτησε να έρθει να σου μιλήσει ο γιατρός. Ψυχίατρο τον ονομάζουνε αυτό τον γιατρό και δεν είναι -ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι- taboo.
Γιατρός της ψυχής είναι η ετυμολογία της λέξης. Μα αλήθεια άνθρωπε γιατρέυεται η ψυχή; Πληγές που δεν τις βλέπεις πώς να τις επουλώσεις; Πρέπει ο άλλος να στις δείξει μα πρέπει να το κερδίσεις.
Αλήθεια νοιάστηκες άνθρωπε; Πριν φτάσει ο άλλος να χρειάζεται να δείξει σ’έναν ξένο τις πληγές του, πες μου, εσύ νοιάστηκες; Σκέφτηκες τι έχει αυτός ο νέος ή ο γέρος; Μήπως απλά σταυροκοπήθηκες όταν τον είδες να χάνει τον έλεγχο; Ε,βέβαια ο Θεός να φυλάει!
Ξέρεις όμως αύριο μπορεί να είναι ένας δικός σου γνωστός σ`αυτή τη θέση.Ίσως και πιο κοντινός σου απ’ότι περιμένεις. Το παιδί σου, ο αδερφός σου, ίσως εσύ. Αλλά ξέχασα!
Αυτά δεν συμβαίνουν σ’εμάς. Όλοι έτσι νομίζουμε κι όταν πεθαίνει ο πατέρας μιας γνωστής μας, όταν αρρωσταίνει η αδερφή της, στεναχωριόμαστε για λίγο κι υστερα κλείνουμε τη πόρτα πίσω μας κάνοντας το σταυρό μας που δεν είμαστε σε αυτή τη θέση.
Ανθρώπινο και σωστό απο μια μεριά το να βλέπουμε το κακό και θυμόμαστε να πούμε ευχαριστώ για όσα έχουμε, όμως είναι κάτι που θα έπρεπε να παλεύουμε για να το θυμόμαστε πάντοτε.
Ενδιαφέρσου ρε άνθρωπε για τον δίπλα σου που πονάει κι ας κουβαλάς κι εσύ πολλά. Ενδιαφέρσου και κρατά του το χέρι κι ας είναι άγνωστος. Κάνε εσύ αυτή την αναθεματισμένη διάφορα που θες να δεις στον κόσμο. Χωλαίνει η κοινωνία μας! Βλέπει το κακό και σταυροκοπιέται.
Μπορεί να είσαι αδύναμος. Να μην αντέχεις τον πόνο αυτού του κόσμου, μα τουλάχιστον αντί να τρομοκρατηθείς αναρωτήσου.
Τι μπορεί να έφτασε αυτόν τον άνθρωπο σε αυτό την κατάσταση.
Έστω κι έτσι, θα έχεις βάλει το μυαλό σου να σκεφτεί πριν κολλήσεις τη ρετσινιά”τρελός” στον άλλον .
Θα έχεις νοιαστεί, που σημαίνει πως αγαπάς ακόμα. Αγαπάς εκτός του πολύ προσωπικού σου κύκλου. Κι αυτό να ξέρεις είναι αθλος. Αγάπα ρε άνθρωπε, ώστε να μην υπάρξει άλλος Δημήτρης, Γιάννης ή Ελένη σ’αυτή τη κατάσταση.
Υπάρχουν κι εκείνοι που απλά γεννήθηκαν λίγο διαφορετικοί. Που κουβαλάνε όντως το “πρόβλημα” μα είναι πολλοί κι εκείνοι που δεν άντεξαν την ένταση των συναισθημάτων τους. Που δεν βρήκαν κάποιον να τους νιώσει!
Αγάπα ρε άνθρωπε. Μη γίνεσαι ανθρωπάκος! Γιατί εδώ μέσα δεν μιλάμε μόνο για την ερωτική αγάπη αλλά για κάθε είδους αγάπη. Γιατί αγάπη μας οδηγεί να γεμίζουμε σελίδες.
Για να μιλήσουμε μέσα απ’τις δικές μας σκέψεις και για τις δικές σου σκέψεις.
Εσένα λοιπόν που σ`ακούω να λες,”δεν είμαι τρελός”,σε πιστεύω.Δεν είσαι τρελός απλά πονούσες για καιρό!Οι άλλοι είναι τρελοί που δεν το είδαν!Σ’αγαπώ,να προσέχεις!
Λένα Μπατσκίνη
loveletters
olalathos
Δεν μπορώ να περιγράψω το πως ένιωσα. Σάστησα, στεναχωρήθηκα μιας κι έχω ζήσει κάτι παρόμοιο.
Μπήκες μέσα εσύ! Ήσουν σε έξαρση είπανε.
Παρ’όλα αυτά, ήρθες ήρεμα και χαίρετησες έναν γνωστό σου. Σε κοίταζα και γαμώτο σε αναγνώρισα!
Στο πρόσωπο σου είδα τον Γιάννη ή τον Γιώργο. Τον Στέλιο, την Κατερίνα. Είδα έναν απ’όλους αυτούς, που δεν θα αποκαλύψω και ταυτόχρονα χίλια πρόσωπα μαζί. Ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Κάποια Μαρία ή ίσως κάποια Ελένη. Ο συνοδός σου ζήτησε να έρθει να σου μιλήσει ο γιατρός. Ψυχίατρο τον ονομάζουνε αυτό τον γιατρό και δεν είναι -ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι- taboo.
Γιατρός της ψυχής είναι η ετυμολογία της λέξης. Μα αλήθεια άνθρωπε γιατρέυεται η ψυχή; Πληγές που δεν τις βλέπεις πώς να τις επουλώσεις; Πρέπει ο άλλος να στις δείξει μα πρέπει να το κερδίσεις.
Αλήθεια νοιάστηκες άνθρωπε; Πριν φτάσει ο άλλος να χρειάζεται να δείξει σ’έναν ξένο τις πληγές του, πες μου, εσύ νοιάστηκες; Σκέφτηκες τι έχει αυτός ο νέος ή ο γέρος; Μήπως απλά σταυροκοπήθηκες όταν τον είδες να χάνει τον έλεγχο; Ε,βέβαια ο Θεός να φυλάει!
Ξέρεις όμως αύριο μπορεί να είναι ένας δικός σου γνωστός σ`αυτή τη θέση.Ίσως και πιο κοντινός σου απ’ότι περιμένεις. Το παιδί σου, ο αδερφός σου, ίσως εσύ. Αλλά ξέχασα!
Αυτά δεν συμβαίνουν σ’εμάς. Όλοι έτσι νομίζουμε κι όταν πεθαίνει ο πατέρας μιας γνωστής μας, όταν αρρωσταίνει η αδερφή της, στεναχωριόμαστε για λίγο κι υστερα κλείνουμε τη πόρτα πίσω μας κάνοντας το σταυρό μας που δεν είμαστε σε αυτή τη θέση.
Ανθρώπινο και σωστό απο μια μεριά το να βλέπουμε το κακό και θυμόμαστε να πούμε ευχαριστώ για όσα έχουμε, όμως είναι κάτι που θα έπρεπε να παλεύουμε για να το θυμόμαστε πάντοτε.
Ενδιαφέρσου ρε άνθρωπε για τον δίπλα σου που πονάει κι ας κουβαλάς κι εσύ πολλά. Ενδιαφέρσου και κρατά του το χέρι κι ας είναι άγνωστος. Κάνε εσύ αυτή την αναθεματισμένη διάφορα που θες να δεις στον κόσμο. Χωλαίνει η κοινωνία μας! Βλέπει το κακό και σταυροκοπιέται.
Μπορεί να είσαι αδύναμος. Να μην αντέχεις τον πόνο αυτού του κόσμου, μα τουλάχιστον αντί να τρομοκρατηθείς αναρωτήσου.
Τι μπορεί να έφτασε αυτόν τον άνθρωπο σε αυτό την κατάσταση.
Έστω κι έτσι, θα έχεις βάλει το μυαλό σου να σκεφτεί πριν κολλήσεις τη ρετσινιά”τρελός” στον άλλον .
Θα έχεις νοιαστεί, που σημαίνει πως αγαπάς ακόμα. Αγαπάς εκτός του πολύ προσωπικού σου κύκλου. Κι αυτό να ξέρεις είναι αθλος. Αγάπα ρε άνθρωπε, ώστε να μην υπάρξει άλλος Δημήτρης, Γιάννης ή Ελένη σ’αυτή τη κατάσταση.
Υπάρχουν κι εκείνοι που απλά γεννήθηκαν λίγο διαφορετικοί. Που κουβαλάνε όντως το “πρόβλημα” μα είναι πολλοί κι εκείνοι που δεν άντεξαν την ένταση των συναισθημάτων τους. Που δεν βρήκαν κάποιον να τους νιώσει!
Αγάπα ρε άνθρωπε. Μη γίνεσαι ανθρωπάκος! Γιατί εδώ μέσα δεν μιλάμε μόνο για την ερωτική αγάπη αλλά για κάθε είδους αγάπη. Γιατί αγάπη μας οδηγεί να γεμίζουμε σελίδες.
Για να μιλήσουμε μέσα απ’τις δικές μας σκέψεις και για τις δικές σου σκέψεις.
Εσένα λοιπόν που σ`ακούω να λες,”δεν είμαι τρελός”,σε πιστεύω.Δεν είσαι τρελός απλά πονούσες για καιρό!Οι άλλοι είναι τρελοί που δεν το είδαν!Σ’αγαπώ,να προσέχεις!
Λένα Μπατσκίνη
loveletters
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μαύρη σοκολάτα: "Φάρμακο" για την καρδιά και τον εγκέφαλο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
