2018-09-30 10:41:39
Όταν νιώσεις τη θεία αγάπη και τη Θεία Χάρη, ξεχνάς τα προβλήματα, γιατί εκεί δουλεύει η καρδιά και όχι ο νους
Επισκέφθηκε κάποιος το Άγιον Όρος με σκοπό να μείνει πέντε ημέρες. Τη δεύτερη ημέρα ήθελε να φύγει. Δεν μπορούσε τόση ησυχία. Του λέει ο φίλος του εκεί: «Μα δεν έχεις λόγο να φύγεις.
Τίποτα δεν σε ενοχλεί. Ούτε η πεθερά σου ούτε η γυναίκα σου ούτε τα πολλά τηλέφωνα της πόλης ούτε η τηλεόραση». «Μα ακριβώς αυτά είναι που μου λείπουν τώρα!
Όταν τα είχα, νόμιζα ότι με κουράζουν. Τώρα που μου λείπουν, νιώθω ότι είμαι εξαρτημένος και τα θέλω πάλι».
Αυτή είναι η αιχμαλωσία του νου. Γι' αυτό λέμε ότι η προσευχή είναι το πιο δύσκολο και ποιοτικό έργο της ζωής μας. Προσευχή δεν είναι να μιλάς για την προσευχή ούτε να γράφεις γι' αυτή.
Αν μου πεις: «Τι προτιμάς; Να κάνεις μια ομιλία περί προσευχής ή να κάνεις μισή ώρα προσευχή;», ξέρω ότι, ως προς τη σπουδαιότητα, είναι πιο σημαντικό να κάνω προσευχή. Μα πρέπει να παραδεχθώ ότι μου είναι πιο εύκολο να μιλάω γι' αυτή και πολύ δύσκολο να κάνω προσευχή. Και το ακόμη πιο δύσκολο είναι αυτό: Να γίνω προσευχή. Οχι να μιλάω ούτε να κάνω. Μα να γίνω ο ίδιος προσευχή.
Λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Ετσι να πουν και για εμάς κάποια στιγμή, και για σένα και για μένα: «Ο άνθρωπος αυτός είναι προσευχή! Ανθρωπος σκέτη προσευχή». Ζει ακουμπώντας τα θέματά του στον Θεό. Ζει ενωμένος με τον Θεό. Αφομοιωμένος και ζυμωμένος με τη Χάρη Του. Και γίνεται ένα. Ενώνεται μαζί Του. Κατά χάριν, εννοείται. Με την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Με την ευλογία Του. Με το έλεός Του. Εχει επαφή μαζί Του. Με το Αγιο Πνεύμα. Αυτό το Πνεύμα που έρχεται και φωτίζει τον νου. Και μας αλλάζει διάθεση και μας δίνει άλλη όρεξη κι άλλο κουράγιο.
Ηταν δύο άνθρωποι. Ο ένας έλεγε τα προβλήματά του και είχε αγχωθεί προσπαθώντας να τα μεταφέρει με ένταση στον φίλο του. Του είπε ο φίλος του: «Πάμε έναν περίπατο». Και βγήκαν έξω. Και περπάτησαν δίπλα στο ποτάμι. Επάνω τους έλαμπε ο ουρανός, γεμάτος άστρα. Και είπε στον αγχωμένο φίλο του: «Κοίτα τα αστέρια ψηλά! Κοίτα τον ουρανό». Ο φίλος του όμως ήταν ακόμη ταραγμένος. «Εγώ σου λέω τα βάσανά μου κι εσύ μου μιλάς για αστέρια;» «Ναι, ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω. Να σε βγάλω λίγο από τη μικρότητα του νου και να σε βάλω σε κάτι πιο πλατύ. Θέλω να βάλεις όλα αυτά τα θέματα που σε βασανίζουν σ' ένα πιο ευρύ πεδίο και να τα δεις μέσα από μια άλλη προοπτική, που είναι η Χάρη του Θεού. Τότε θα δεις ότι το πρόβλημά σου είναι πολύ μικρό».
Ισχύει. Γι' αυτό και πολλοί, όταν προσεύχονται και νιώθουν τον Θεό, κάτι γίνεται και ξεχνούν το πρόβλημά τους. Ξεχνούν την αρρώστια τους. Ξεχνούν τη στενοχώρια που τους βασάνιζε στην αρχή της προσευχής. Ξεχνούν τι θέλουν να ζητήσουν στην προσευχή! Διότι ήδη έλαβαν κάτι μεγαλύτερο!
Μερικοί επισκέπτονται το Αγιον Ορος έχοντας μια λίστα με θέματα, με απορίες και προβλήματα. Οταν όμως βρεθούν εκεί, μπροστά σ' έναν προσευχόμενο άνθρωπο, όλα αλλάζουν. Δεν έχουν πλέον κάτι να ρωτήσουν.
Σ' όλη τη διαδρομή έλεγαν: «Θα πω κι αυτό, κι αυτό, και θα ρωτήσω κι εκείνο». Οταν όμως φτάσουν κι ένας ήρεμος μοναχός τους ρωτήσει: «Θέλετε κάτι να πείτε;», απαντούν: «Πάτερ, είχα πολλά να πω, μα τώρα δεν έχω τίποτα. Ολα λύθηκαν». Γιατί; Τι συνέβη κι έφυγαν οι ερωτήσεις τώρα; Ενιωσες τη θεία αγάπη και τη Θεία Χάρη. Και μέσα στη Χάρη του Χριστού δεν υπάρχει πρόβλημα! Διότι εκεί δεν δουλεύει ο νους. Εκεί δουλεύει η καρδιά.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Όλα του γάμου δύσκολα...»
των εκδόσεων Άθως
Ορθόδοξη Αλήθεια
paraklisi
Επισκέφθηκε κάποιος το Άγιον Όρος με σκοπό να μείνει πέντε ημέρες. Τη δεύτερη ημέρα ήθελε να φύγει. Δεν μπορούσε τόση ησυχία. Του λέει ο φίλος του εκεί: «Μα δεν έχεις λόγο να φύγεις.
Τίποτα δεν σε ενοχλεί. Ούτε η πεθερά σου ούτε η γυναίκα σου ούτε τα πολλά τηλέφωνα της πόλης ούτε η τηλεόραση». «Μα ακριβώς αυτά είναι που μου λείπουν τώρα!
Όταν τα είχα, νόμιζα ότι με κουράζουν. Τώρα που μου λείπουν, νιώθω ότι είμαι εξαρτημένος και τα θέλω πάλι».
Αυτή είναι η αιχμαλωσία του νου. Γι' αυτό λέμε ότι η προσευχή είναι το πιο δύσκολο και ποιοτικό έργο της ζωής μας. Προσευχή δεν είναι να μιλάς για την προσευχή ούτε να γράφεις γι' αυτή.
Αν μου πεις: «Τι προτιμάς; Να κάνεις μια ομιλία περί προσευχής ή να κάνεις μισή ώρα προσευχή;», ξέρω ότι, ως προς τη σπουδαιότητα, είναι πιο σημαντικό να κάνω προσευχή. Μα πρέπει να παραδεχθώ ότι μου είναι πιο εύκολο να μιλάω γι' αυτή και πολύ δύσκολο να κάνω προσευχή. Και το ακόμη πιο δύσκολο είναι αυτό: Να γίνω προσευχή. Οχι να μιλάω ούτε να κάνω. Μα να γίνω ο ίδιος προσευχή.
Λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Ετσι να πουν και για εμάς κάποια στιγμή, και για σένα και για μένα: «Ο άνθρωπος αυτός είναι προσευχή! Ανθρωπος σκέτη προσευχή». Ζει ακουμπώντας τα θέματά του στον Θεό. Ζει ενωμένος με τον Θεό. Αφομοιωμένος και ζυμωμένος με τη Χάρη Του. Και γίνεται ένα. Ενώνεται μαζί Του. Κατά χάριν, εννοείται. Με την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Με την ευλογία Του. Με το έλεός Του. Εχει επαφή μαζί Του. Με το Αγιο Πνεύμα. Αυτό το Πνεύμα που έρχεται και φωτίζει τον νου. Και μας αλλάζει διάθεση και μας δίνει άλλη όρεξη κι άλλο κουράγιο.
Ηταν δύο άνθρωποι. Ο ένας έλεγε τα προβλήματά του και είχε αγχωθεί προσπαθώντας να τα μεταφέρει με ένταση στον φίλο του. Του είπε ο φίλος του: «Πάμε έναν περίπατο». Και βγήκαν έξω. Και περπάτησαν δίπλα στο ποτάμι. Επάνω τους έλαμπε ο ουρανός, γεμάτος άστρα. Και είπε στον αγχωμένο φίλο του: «Κοίτα τα αστέρια ψηλά! Κοίτα τον ουρανό». Ο φίλος του όμως ήταν ακόμη ταραγμένος. «Εγώ σου λέω τα βάσανά μου κι εσύ μου μιλάς για αστέρια;» «Ναι, ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω. Να σε βγάλω λίγο από τη μικρότητα του νου και να σε βάλω σε κάτι πιο πλατύ. Θέλω να βάλεις όλα αυτά τα θέματα που σε βασανίζουν σ' ένα πιο ευρύ πεδίο και να τα δεις μέσα από μια άλλη προοπτική, που είναι η Χάρη του Θεού. Τότε θα δεις ότι το πρόβλημά σου είναι πολύ μικρό».
Ισχύει. Γι' αυτό και πολλοί, όταν προσεύχονται και νιώθουν τον Θεό, κάτι γίνεται και ξεχνούν το πρόβλημά τους. Ξεχνούν την αρρώστια τους. Ξεχνούν τη στενοχώρια που τους βασάνιζε στην αρχή της προσευχής. Ξεχνούν τι θέλουν να ζητήσουν στην προσευχή! Διότι ήδη έλαβαν κάτι μεγαλύτερο!
Μερικοί επισκέπτονται το Αγιον Ορος έχοντας μια λίστα με θέματα, με απορίες και προβλήματα. Οταν όμως βρεθούν εκεί, μπροστά σ' έναν προσευχόμενο άνθρωπο, όλα αλλάζουν. Δεν έχουν πλέον κάτι να ρωτήσουν.
Σ' όλη τη διαδρομή έλεγαν: «Θα πω κι αυτό, κι αυτό, και θα ρωτήσω κι εκείνο». Οταν όμως φτάσουν κι ένας ήρεμος μοναχός τους ρωτήσει: «Θέλετε κάτι να πείτε;», απαντούν: «Πάτερ, είχα πολλά να πω, μα τώρα δεν έχω τίποτα. Ολα λύθηκαν». Γιατί; Τι συνέβη κι έφυγαν οι ερωτήσεις τώρα; Ενιωσες τη θεία αγάπη και τη Θεία Χάρη. Και μέσα στη Χάρη του Χριστού δεν υπάρχει πρόβλημα! Διότι εκεί δεν δουλεύει ο νους. Εκεί δουλεύει η καρδιά.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Όλα του γάμου δύσκολα...»
των εκδόσεων Άθως
Ορθόδοξη Αλήθεια
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γλυκύτατε Άγιε Ιάκωβε, πρέσβευε υπέρ ημών
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πρεμιέρα αύριο για την Ελένη Μενεγάκη!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
