Η Όλγα, ο Δήμος, ο αποτροπιασμός και η φράση σ' όποιον αρέσει η πρακτική- Ερμηνείες και παρερμηνείες
2018-10-04 10:53:07
Πολύς λόγος τελευταία περί Δημοκρατίας και ελευθερίας στην έκφραση, με αποτέλεσμα όταν μπαίνουν τέτοιου είδους ζητήματα στο δημόσιο διαλογισμό, να κινδυνεύουν και
οι δύο ύπατες για τη λειτουργία μιας κοινωνίας αξίες.
Προς τι ο διαλογισμός του προβληματισμού, ίσως θ' αναρωτηθείτε. Επειδή το καθεαυτό διακύβευμα ενέχει κίνδυνο ανατροπής των συνεκτικών δεσμών του λόγου με τον αντίλογο, σε βάρος των οποίων αναπτύσσονται υβριδικές- περιοριστικές και των δύο- πνιγηρές παραφυάδες που οδηγούν σε ασφυξία τη Δημοκρατία.
Πρόσφατα, υπήρξε μία σχετική συζήτηση με συνεργάτες της υπουργού δημόσιας τάξης για την επίμαχη δήλωση του προέδρου της ένωσης Αθηνών στο δελτίο ειδήσεων του αντέννα: «Όλες οι αστυνομικές πρακτικές λένε τα ίδια πράγματα. Πάνε σε ένα συμβάν στο οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα άτομο οπλισμένο σε αμόκ. Αυτό γνωρίζουν. Τίποτα άλλο. Για να χειροπεδηθεί και να μη τραυματιστεί διερχόμενος πολίτης ή ο ίδιος αυτή είναι η πρακτική. Σ όποιον αρέσει».
Οι συνεργάτες- σύμβουλοι της κ. υπουργού, υπήρξαν διαπρύσιοι κατήγοροι της θέσης που εκφράστηκε, με αποτέλεσμα ν' ανοίξει μία διαλεκτική αναζήτηση πάνω στον σχετλιασμό και την παρερμηνεία της ερμηνείας.
Και πριν οδηγηθούμε στην επίμαχη φράση, θέσαμε ένα ερώτημα. Ήταν σολοικισμός ή παρορμητισμός η αρχική δήλωση της κ. υπουργού περί αποτροπιασμού, δήλωση που βασίστηκε πάνω στο νέο βίντεο με τον (επιδεκτικό πολλών ερμηνειών και σχολίων) χειρισμό αστυνομικών της ΔΙΑΣ του νεκροζώντανου Ζακ Κωστόπουλου, με δεδομένο ότι ακολούθησε ανασκευή. Η απάντηση που λάβαμε ήταν πως ο αποτροπιασμός δεν αφορούσε στο συγκεκριμένο βίντεο, αλλά στη συνολική εικόνα που απέρρεε από την κακοποίηση μέχρι θανάτου ενός ανθρώπου, στο νοσηρό όνομα της αυτοδικίας. Συνεπώς, υπήρξε παρερμηνεία της ερμηνείας, καθώς σχεδόν το σύνολο των αναγνωστών της δήλωσης, κατέληξαν αβίαστα στο συμπέρασμα πως η αναφορά ήταν ευθεία και απαραχάρακτα προσδιοριστική.
Δεκτή η ερμηνεία της παρερμηνείας, ήταν η απάντηση. Αλλά τότε πως και υπό ποιο πρίσμα οπτικής της κριτικής, κρίνουμε και καταδικάζουμε συλλήβδην κι απερίφραστα τη δήλωση του κ. προέδρου, όταν μάλιστα δεν διατηρούσε το ίδιο πλεονέκτημα με την κ. υπουργό, της πολλαπλής δηλαδή ανάγνωσης της δήλωσης πριν από τη δημοσιοποίηση, σ' ένα συμπιεσμένο τηλεοπτικό χρόνο και δίχως χρονικό περιθώριο επεξηγηματικής διευκρίνησης της ερμηνείας;
Το "σε όποιον αρέσει", ακούγεται ομολογουμένως στρεβλό και ειδεχθές. Μήπως όμως είναι όπως η μισή εικόνα που καθορίζει την αντίληψη πάνω σε μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα; Γιατί εάν, όπως ενδεχομένως είναι, η φράση συμπληρωνόταν με μια αναγωγή στις αστυνομικές πρακτικές διαχείρισης άλλων ευρωπαϊκών χωρών (δεν μιλάμε καν για τις τακτικές σερίφη που ισχύουν στις ΗΠΑ) τότε η εικόνα και η προσλαμβάνουσα από αυτή θα ήταν εντελώς και ωμά διαφορετική, καθώς το ποσοστό της βίας θα ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία, εξαιρετικά πιο υψηλό.
Συνεπώς, εάν είχε διατυπωθεί ορθά και περιφραστικά- στο σύνολο της η επίμαχη φράση, δεν θα είχε τον κατηγορηματικό όπως της αποδόθηκε χαρακτήρα, αλλά ενός προνομιακά ρητορικού προβληματισμού. Σας αρέσει η αστυνομία που έχουμε και οι πρακτικές που εφαρμόζει, ή οι ισχύουες- επικρατούσες πρακτικές που έχουν υιοθετήσει οι αστυνομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών; Διαλέξτε και πάρτε. Εξ' ου και ο καθορισμός στη διαλεκτική ακολουθία της ερμηνείας και της παρερμηνείας, ανακύπτει ο σολιψισμός (εγωμονισμός) της ερμηνείας.
Και ως υπενθύμιση, καταλήξαμε ότι, πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο, που στοχοποιήθηκε πολύ πρόσφατα και πολλαπλώς, από τη ρητορική μίσους των νεοχιτλερικών, αμέσως μετά από δηλώσεις που εκείνες δε δέχονταν καμία παρερμηνεία, αναφορικά με τις βιαιότητες των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου.
του Γιώργου Καραϊβάζ
_
bloko
οι δύο ύπατες για τη λειτουργία μιας κοινωνίας αξίες.
Προς τι ο διαλογισμός του προβληματισμού, ίσως θ' αναρωτηθείτε. Επειδή το καθεαυτό διακύβευμα ενέχει κίνδυνο ανατροπής των συνεκτικών δεσμών του λόγου με τον αντίλογο, σε βάρος των οποίων αναπτύσσονται υβριδικές- περιοριστικές και των δύο- πνιγηρές παραφυάδες που οδηγούν σε ασφυξία τη Δημοκρατία.
Πρόσφατα, υπήρξε μία σχετική συζήτηση με συνεργάτες της υπουργού δημόσιας τάξης για την επίμαχη δήλωση του προέδρου της ένωσης Αθηνών στο δελτίο ειδήσεων του αντέννα: «Όλες οι αστυνομικές πρακτικές λένε τα ίδια πράγματα. Πάνε σε ένα συμβάν στο οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα άτομο οπλισμένο σε αμόκ. Αυτό γνωρίζουν. Τίποτα άλλο. Για να χειροπεδηθεί και να μη τραυματιστεί διερχόμενος πολίτης ή ο ίδιος αυτή είναι η πρακτική. Σ όποιον αρέσει».
Οι συνεργάτες- σύμβουλοι της κ. υπουργού, υπήρξαν διαπρύσιοι κατήγοροι της θέσης που εκφράστηκε, με αποτέλεσμα ν' ανοίξει μία διαλεκτική αναζήτηση πάνω στον σχετλιασμό και την παρερμηνεία της ερμηνείας.
Και πριν οδηγηθούμε στην επίμαχη φράση, θέσαμε ένα ερώτημα. Ήταν σολοικισμός ή παρορμητισμός η αρχική δήλωση της κ. υπουργού περί αποτροπιασμού, δήλωση που βασίστηκε πάνω στο νέο βίντεο με τον (επιδεκτικό πολλών ερμηνειών και σχολίων) χειρισμό αστυνομικών της ΔΙΑΣ του νεκροζώντανου Ζακ Κωστόπουλου, με δεδομένο ότι ακολούθησε ανασκευή. Η απάντηση που λάβαμε ήταν πως ο αποτροπιασμός δεν αφορούσε στο συγκεκριμένο βίντεο, αλλά στη συνολική εικόνα που απέρρεε από την κακοποίηση μέχρι θανάτου ενός ανθρώπου, στο νοσηρό όνομα της αυτοδικίας. Συνεπώς, υπήρξε παρερμηνεία της ερμηνείας, καθώς σχεδόν το σύνολο των αναγνωστών της δήλωσης, κατέληξαν αβίαστα στο συμπέρασμα πως η αναφορά ήταν ευθεία και απαραχάρακτα προσδιοριστική.
Δεκτή η ερμηνεία της παρερμηνείας, ήταν η απάντηση. Αλλά τότε πως και υπό ποιο πρίσμα οπτικής της κριτικής, κρίνουμε και καταδικάζουμε συλλήβδην κι απερίφραστα τη δήλωση του κ. προέδρου, όταν μάλιστα δεν διατηρούσε το ίδιο πλεονέκτημα με την κ. υπουργό, της πολλαπλής δηλαδή ανάγνωσης της δήλωσης πριν από τη δημοσιοποίηση, σ' ένα συμπιεσμένο τηλεοπτικό χρόνο και δίχως χρονικό περιθώριο επεξηγηματικής διευκρίνησης της ερμηνείας;
Το "σε όποιον αρέσει", ακούγεται ομολογουμένως στρεβλό και ειδεχθές. Μήπως όμως είναι όπως η μισή εικόνα που καθορίζει την αντίληψη πάνω σε μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα; Γιατί εάν, όπως ενδεχομένως είναι, η φράση συμπληρωνόταν με μια αναγωγή στις αστυνομικές πρακτικές διαχείρισης άλλων ευρωπαϊκών χωρών (δεν μιλάμε καν για τις τακτικές σερίφη που ισχύουν στις ΗΠΑ) τότε η εικόνα και η προσλαμβάνουσα από αυτή θα ήταν εντελώς και ωμά διαφορετική, καθώς το ποσοστό της βίας θα ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία, εξαιρετικά πιο υψηλό.
Συνεπώς, εάν είχε διατυπωθεί ορθά και περιφραστικά- στο σύνολο της η επίμαχη φράση, δεν θα είχε τον κατηγορηματικό όπως της αποδόθηκε χαρακτήρα, αλλά ενός προνομιακά ρητορικού προβληματισμού. Σας αρέσει η αστυνομία που έχουμε και οι πρακτικές που εφαρμόζει, ή οι ισχύουες- επικρατούσες πρακτικές που έχουν υιοθετήσει οι αστυνομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών; Διαλέξτε και πάρτε. Εξ' ου και ο καθορισμός στη διαλεκτική ακολουθία της ερμηνείας και της παρερμηνείας, ανακύπτει ο σολιψισμός (εγωμονισμός) της ερμηνείας.
Και ως υπενθύμιση, καταλήξαμε ότι, πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο, που στοχοποιήθηκε πολύ πρόσφατα και πολλαπλώς, από τη ρητορική μίσους των νεοχιτλερικών, αμέσως μετά από δηλώσεις που εκείνες δε δέχονταν καμία παρερμηνεία, αναφορικά με τις βιαιότητες των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου.
του Γιώργου Καραϊβάζ
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άνοιξε η γη και «κατάπιε» αυτοκίνητο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στα 76,41 δολάρια το αργό πετρέλαιο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
