2018-10-07 07:53:30
Αυτό που θα προσπαθήσω να αναλύσω μέσα σε λίγες γραμμές δεν έχει να κάνει κατ' ανάγκη με συνδικαλισμό. Είναι θέμα αρχών. Είναι θέμα πρωτίστως σεβασμού και κατ' επέκταση
παιδείας. Είναι θέμα ουσιαστικής αντίληψης της σύγχρονης Αστυνομίας και της Ελληνικής πραγματικότητας. Είναι θέμα συναδελφικής αλληλεγγύης. Αναφέρομαι σε πρόσφατα σοβαρά περιστατικά που έλαβαν χώρα στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για την Μακεδονία αλλά και στην Πρεσβεία του ΙΡΑΝ στην Αθήνα. Πώς συνδέονται θα αναρωτηθήκατε αυτά τα περιστατικά, αλλά θα τολμήσω να σας εξηγήσω.
Η σύνδεση για μένα είναι η εξής και έχει να κάνει με αστυνομικές ενέργειες και τις μετέπειτα αντιδράσεις και κριτικές από συναδέλφους και πολίτες και κατά πόσο εύκολα και αβίαστα μερικοί-μερικοί διαβαίνουν τον... Ρουβίκωνα της ισοπέδωσης και της αδόκιμης κριτικής.
Το να λειτουργούν έτσι οι πολίτες, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό το καταλαβαίνω διότι ούτε από αστυνομικές επιχειρήσεις γνωρίζουν, ούτε αστυνομική τακτική και στην τελική εδώ στην Ελλάδα τους αρκεί η στοχοποίηση των δυνάμεων καταστολής και μόνο, για όλα τα κακώς κείμενα της χώρας, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει ΠΟΤΕ τον ρόλο των δυνάμεων αυτών και την δυναμική τους
. Πόσο μάλλον να σεβαστούν ότι σε όλο τον κόσμο ο ρόλος ύπαρξής τους είναι συγκεκριμένος. Και όλοι μα όλοι θα έπρεπε να τον γνωρίζουν. Ειδικότερα εδώ στην Ελλάδα, που οι συνθήκες κάθε φορά είναι ιδιάζουσες, οι εντολές διφορούμενες και τα μέσα που διαθέτουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ!!!!
Επομένως και αναλόγως με αυτά τα μέσα θα πορευτούν και οι δυνάμεις αυτές.
Το ίδιο και ο σκοπός στην εν λόγω Πρεσβεία. Ασύρματος δεν λειτουργούσε στο 100 %, εντός της σκοπιάς κινδύνευε μέχρι και να τον κάψουν αν κι εφόσον το ήθελαν και πάλι καλά που η αντίδρασή του ήτανε τέτοια, που εκ του αποτελέσματος είχαμε μικρές φθορές στην σκοπιά και στους τοίχους της Πρεσβείας.
Μια πολίτης με ρώτησε: " Μα είναι δυνατόν να μην έκανε τίποτα; Τί φυλούσε εκεί δηλαδή;" Δεν στάθηκε και πολύ στο λευκό μπλουζάκι.
Όχι ότι η εικόνα ήτανε αρεστή. Σε κανέναν δεν άρεσε, αλλά ΟΛΟΙ μας γνωρίζουμε την ελληνική αστυνομική πραγματικότητα (καθημερινότητα).
Τί θα μπορούσε λοιπόν, να κάνει της απαντάω. Έπραξε πολύ καλά και ψύχραιμα. Φαντάσου να τους καταδίωκε μόνος του, να πυροβολούσε έστω στον αέρα, πόσο μάλλον εναντίον τους, σε μια κακή στιγμή πανικού. Δεν το δικαιούταν στην παρούσα φάση ούτε νομικά ,ούτε επιχειρησιακά. Χωρίς καν να συνυπολογίσω το γεγονός, μιας και το πληροφορήθηκα εσχάτως, του προσωπικού οικογενειακού δράματος που βίωνε ο ίδιος.
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα για πολλοστή φορά, με αφορμή τη συγκεκριμένη περίπτωση που είναι ενδεικτική για εκατοντάδες σκοπιές φύλαξης σε όλη την χώρα. Κατά πόσο εξυπηρετεί μια στατική σκοπιά την αστυνόμευση; Πόσο ανθρώπινο δυναμικό σπαταλάμε σε τέτοιου είδους φυλάξεις; Είναι οι σκοπιές επί της ουσίας ασφαλείς για τους σκοπούς; Στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι φυλάνε;
Αυτό το κατ' έπιφασην "παιχνίδι" που πιθανότατα αργά ή γρήγορα να καταλήξει σε θανατηφόρο εφησυχασμό εκατέρωθεν, πότε θα σταματήσει;
Δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω αναλύσεις γιατί άλλο είναι το θέμα που θέλω να θίξω.
Το θέμα μου είναι η εύκολη κριτική των ίδιων μας των συναδέλφων σε κάθε περίπτωση. Κριτική στα όρια του ..."κραξίματος", χωρίς ίχνος πολλές φορές, αυτοκριτικής και πλήρους αποστασιοποίησης, παραδόξως. Χωρίς να φέρουν τον εαυτό τους στην θέση των ανδρών των ΜΑΤ ή του αστυνομικού σκοπού στην Πρεσβεία ή άλλου συναδέλφου.
Άκουσα και διάβασα διάφορα όλες αυτές τις ημέρες. Πολλά εκ των οποίων επιεικώς απαράδεκτα για επαγγελματίες αστυνομικούς. Αν αυτά τα ισχυρίζονται υποτίθεται μεταξύ των συναδέλφων αστυνομικών, δεν θέλω να φανταστώ καν τι μπορεί να λένε στον υπόλοιπο κοινωνικό τους περίγυρο Φυσικά είναι αυτονόητο, ότι κανείς δεν θα απαγορέψει σε κανέναν να εκφράζει την γνώμη του για τα αστυνομικά θέματα αλλά λίγος σεβασμός, σοβαρότητα και συναδελφική αλληλεγγύη θα ήτανε καλός γνώμονας πριν εκφραστούμε τουλάχιστον δημοσίως.
Δημιουργούνται εντυπώσεις. Άσχημες. Πάρα πολύ άσχημες. Εντυπώσεις που στην πρώτη ευκαιρία αγαπητέ συνάδελφε η κριτική της ισοπέδωσης θα σε ισοπεδώσει και εσένα. Και εμένα Και ας ισχυρίζεσαι εσύ αγόγγυστα, ότι εσένα δε σε νοιάζει από μια θέση ασφαλείας.
Όποια κι αν είναι αυτή... Νοιάζει όμως εμένα να ξέρεις... Γιατί δεν φτάνει εκεί έξω στο πεζοδρόμιο που έχω να αντιμετωπίσω χίλιες δύο καταστάσεις, τις περισσότερες φορές με τα πενιχρά μέσα που διαθέτω, έχω και εσένα συνάδελφε, που σε μια κακή στιγμή μου, με περιμένεις στην γωνία για να με κράξεις!!! Και δεν ξέρω αν όντως με κράζεις, επειδή με θαυμάζεις, αλλά θα προτιμούσα τον "θαυμασμό" σου να τον εξέφραζες κάπως πιο συνετά. Εξάλλου κάποιος πρέπει να κάνει και αυτές τις δουλειές και λάθη δεν κάνουν μόνο αυτοί που δεν επιχειρούν, συνάδελφε. Κι αν νομίζεις συνάδελφε ότι εγώ θέλω να επωμιστώ το διαχρονικό πολιτικό ζήτημα του Μακεδονικού και να διαλύω συγκεντρώσεις ή να λύσω τον γόρδιο δεσμό με τους "Ρουβίκωνες", μάλλον δεν έχεις καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, πόσο μάλλον με κάποιες συγκεκριμένες υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, συνάδελφε...
Στο επόμενο περιστατικό λοιπόν, θα σε παρακαλούσα καλέ μου συνάδελφε, εφόσον είσαι σίγουρος ότι έχεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες να κρίνεις τις ενέργειες υπηρεσιών ή διαφόρων αστυνομικών, πρώτα να μετράς τα λόγια σου, να βουτάς τις σκέψεις σου στην λογική, εξετάζοντας παραμέτρους και συνθήκες, να συνειδητοποιείς πως αναφέρεσαι σε άτομα που είσαστε στο ίδιο Σώμα, που ίσως ήσασταν και στην ίδια σχολή, που έχετε πάρει τον ίδιο όρκο και που έχετε την ίδια αποστολή και πως καλώς ή κακώς εν τέλει, η μόνη μας σωτηρία, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι ότι στα δύσκολα έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Και όταν, κι αν ποτέ ,θα καταλάβεις πόσο άδικος ήσουν, απαρνούμενος την ίδια σου την επαγγελματική ιδιότητα και μου ζητήσεις συγγνώμη, δυστυχώς δεν θα αρκεί για κανέναν μας, συνάδελφε.
Όλο αυτό, λέγεται ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ συνάδελφε και δεν είναι να ξέρεις, προνόμιο μόνο συγκεκριμένων συλλογικοτήτων.
Του Παπαγεωργίου Γεωργίου
Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α. στην ΠΟΑΣΥ
Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών που μόλις κυκλοφόρησε
_ br />
bloko
παιδείας. Είναι θέμα ουσιαστικής αντίληψης της σύγχρονης Αστυνομίας και της Ελληνικής πραγματικότητας. Είναι θέμα συναδελφικής αλληλεγγύης. Αναφέρομαι σε πρόσφατα σοβαρά περιστατικά που έλαβαν χώρα στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για την Μακεδονία αλλά και στην Πρεσβεία του ΙΡΑΝ στην Αθήνα. Πώς συνδέονται θα αναρωτηθήκατε αυτά τα περιστατικά, αλλά θα τολμήσω να σας εξηγήσω.
Η σύνδεση για μένα είναι η εξής και έχει να κάνει με αστυνομικές ενέργειες και τις μετέπειτα αντιδράσεις και κριτικές από συναδέλφους και πολίτες και κατά πόσο εύκολα και αβίαστα μερικοί-μερικοί διαβαίνουν τον... Ρουβίκωνα της ισοπέδωσης και της αδόκιμης κριτικής.
Το να λειτουργούν έτσι οι πολίτες, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό το καταλαβαίνω διότι ούτε από αστυνομικές επιχειρήσεις γνωρίζουν, ούτε αστυνομική τακτική και στην τελική εδώ στην Ελλάδα τους αρκεί η στοχοποίηση των δυνάμεων καταστολής και μόνο, για όλα τα κακώς κείμενα της χώρας, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει ΠΟΤΕ τον ρόλο των δυνάμεων αυτών και την δυναμική τους
Επομένως και αναλόγως με αυτά τα μέσα θα πορευτούν και οι δυνάμεις αυτές.
Το ίδιο και ο σκοπός στην εν λόγω Πρεσβεία. Ασύρματος δεν λειτουργούσε στο 100 %, εντός της σκοπιάς κινδύνευε μέχρι και να τον κάψουν αν κι εφόσον το ήθελαν και πάλι καλά που η αντίδρασή του ήτανε τέτοια, που εκ του αποτελέσματος είχαμε μικρές φθορές στην σκοπιά και στους τοίχους της Πρεσβείας.
Μια πολίτης με ρώτησε: " Μα είναι δυνατόν να μην έκανε τίποτα; Τί φυλούσε εκεί δηλαδή;" Δεν στάθηκε και πολύ στο λευκό μπλουζάκι.
Όχι ότι η εικόνα ήτανε αρεστή. Σε κανέναν δεν άρεσε, αλλά ΟΛΟΙ μας γνωρίζουμε την ελληνική αστυνομική πραγματικότητα (καθημερινότητα).
Τί θα μπορούσε λοιπόν, να κάνει της απαντάω. Έπραξε πολύ καλά και ψύχραιμα. Φαντάσου να τους καταδίωκε μόνος του, να πυροβολούσε έστω στον αέρα, πόσο μάλλον εναντίον τους, σε μια κακή στιγμή πανικού. Δεν το δικαιούταν στην παρούσα φάση ούτε νομικά ,ούτε επιχειρησιακά. Χωρίς καν να συνυπολογίσω το γεγονός, μιας και το πληροφορήθηκα εσχάτως, του προσωπικού οικογενειακού δράματος που βίωνε ο ίδιος.
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα για πολλοστή φορά, με αφορμή τη συγκεκριμένη περίπτωση που είναι ενδεικτική για εκατοντάδες σκοπιές φύλαξης σε όλη την χώρα. Κατά πόσο εξυπηρετεί μια στατική σκοπιά την αστυνόμευση; Πόσο ανθρώπινο δυναμικό σπαταλάμε σε τέτοιου είδους φυλάξεις; Είναι οι σκοπιές επί της ουσίας ασφαλείς για τους σκοπούς; Στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι φυλάνε;
Αυτό το κατ' έπιφασην "παιχνίδι" που πιθανότατα αργά ή γρήγορα να καταλήξει σε θανατηφόρο εφησυχασμό εκατέρωθεν, πότε θα σταματήσει;
Δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω αναλύσεις γιατί άλλο είναι το θέμα που θέλω να θίξω.
Το θέμα μου είναι η εύκολη κριτική των ίδιων μας των συναδέλφων σε κάθε περίπτωση. Κριτική στα όρια του ..."κραξίματος", χωρίς ίχνος πολλές φορές, αυτοκριτικής και πλήρους αποστασιοποίησης, παραδόξως. Χωρίς να φέρουν τον εαυτό τους στην θέση των ανδρών των ΜΑΤ ή του αστυνομικού σκοπού στην Πρεσβεία ή άλλου συναδέλφου.
Άκουσα και διάβασα διάφορα όλες αυτές τις ημέρες. Πολλά εκ των οποίων επιεικώς απαράδεκτα για επαγγελματίες αστυνομικούς. Αν αυτά τα ισχυρίζονται υποτίθεται μεταξύ των συναδέλφων αστυνομικών, δεν θέλω να φανταστώ καν τι μπορεί να λένε στον υπόλοιπο κοινωνικό τους περίγυρο Φυσικά είναι αυτονόητο, ότι κανείς δεν θα απαγορέψει σε κανέναν να εκφράζει την γνώμη του για τα αστυνομικά θέματα αλλά λίγος σεβασμός, σοβαρότητα και συναδελφική αλληλεγγύη θα ήτανε καλός γνώμονας πριν εκφραστούμε τουλάχιστον δημοσίως.
Δημιουργούνται εντυπώσεις. Άσχημες. Πάρα πολύ άσχημες. Εντυπώσεις που στην πρώτη ευκαιρία αγαπητέ συνάδελφε η κριτική της ισοπέδωσης θα σε ισοπεδώσει και εσένα. Και εμένα Και ας ισχυρίζεσαι εσύ αγόγγυστα, ότι εσένα δε σε νοιάζει από μια θέση ασφαλείας.
Όποια κι αν είναι αυτή... Νοιάζει όμως εμένα να ξέρεις... Γιατί δεν φτάνει εκεί έξω στο πεζοδρόμιο που έχω να αντιμετωπίσω χίλιες δύο καταστάσεις, τις περισσότερες φορές με τα πενιχρά μέσα που διαθέτω, έχω και εσένα συνάδελφε, που σε μια κακή στιγμή μου, με περιμένεις στην γωνία για να με κράξεις!!! Και δεν ξέρω αν όντως με κράζεις, επειδή με θαυμάζεις, αλλά θα προτιμούσα τον "θαυμασμό" σου να τον εξέφραζες κάπως πιο συνετά. Εξάλλου κάποιος πρέπει να κάνει και αυτές τις δουλειές και λάθη δεν κάνουν μόνο αυτοί που δεν επιχειρούν, συνάδελφε. Κι αν νομίζεις συνάδελφε ότι εγώ θέλω να επωμιστώ το διαχρονικό πολιτικό ζήτημα του Μακεδονικού και να διαλύω συγκεντρώσεις ή να λύσω τον γόρδιο δεσμό με τους "Ρουβίκωνες", μάλλον δεν έχεις καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, πόσο μάλλον με κάποιες συγκεκριμένες υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, συνάδελφε...
Στο επόμενο περιστατικό λοιπόν, θα σε παρακαλούσα καλέ μου συνάδελφε, εφόσον είσαι σίγουρος ότι έχεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες να κρίνεις τις ενέργειες υπηρεσιών ή διαφόρων αστυνομικών, πρώτα να μετράς τα λόγια σου, να βουτάς τις σκέψεις σου στην λογική, εξετάζοντας παραμέτρους και συνθήκες, να συνειδητοποιείς πως αναφέρεσαι σε άτομα που είσαστε στο ίδιο Σώμα, που ίσως ήσασταν και στην ίδια σχολή, που έχετε πάρει τον ίδιο όρκο και που έχετε την ίδια αποστολή και πως καλώς ή κακώς εν τέλει, η μόνη μας σωτηρία, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι ότι στα δύσκολα έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Και όταν, κι αν ποτέ ,θα καταλάβεις πόσο άδικος ήσουν, απαρνούμενος την ίδια σου την επαγγελματική ιδιότητα και μου ζητήσεις συγγνώμη, δυστυχώς δεν θα αρκεί για κανέναν μας, συνάδελφε.
Όλο αυτό, λέγεται ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ συνάδελφε και δεν είναι να ξέρεις, προνόμιο μόνο συγκεκριμένων συλλογικοτήτων.
Του Παπαγεωργίου Γεωργίου
Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α. στην ΠΟΑΣΥ
Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών που μόλις κυκλοφόρησε
_ br />
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θα κλάψετε από τα γέλια! Αν οι άνδρες έβγαζαν σέλφι όπως οι γυναίκες...;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
