2018-10-16 15:38:05
Ὁ Θεολόγος Καθηγητής στή σύγχρονη Ἐκπαίδευση. Ἡ εὐλογία καί ἡ εὐθύνη του ὑπό τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης
Ἡμερίδα: Οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ γιά τά νέα θρησκευτικά. Ἡ ἑπόμενη μέρα Σ.Ε.Φ. 15.9.2018"
Ἑλένης Βασσάλου, θεολόγου
Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Νήφωνα, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ,
Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Χρυσόστομε, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί.
Εὐγνωμονῶ τόν πανάγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν εὐλογία τῆς σημερινῆς ἡμερίδας, μέ τή συμπλήρωση δέκα ἐτῶν[1] πολυμέτωπων ἀγώνων τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ). Αὐτοί οἱ ἀγῶνες ἦταν σαφῶς ἀσύμμετροι σέ σχέση μέ τίς φτωχές δυνάμεις της, ἀλλά πλούσιοι ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὅλα τά καλοστημένα καί καλοπληρωμένα σχέδια τῶν ἰσχυρῶν μπορεῖ νά ἀνατρέπει καί νά ὁδηγεῖ τήν ἔκβαση τῶν πραγμάτων σύμφωνα μέ τό δικό του πανάγιο θέλημα, ἀρκεῖ βεβαίως νά συντείνει καί ἡ προσπάθεια ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτή τή φορά, τά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν ἀνατράπηκαν μέσῳ τῶν νομικῶν ἐπιστημόνων, μέ τίς ἐξειδικευμένες γνώσεις τους, καί κυρίως μέσῳ τῶν δικαστῶν, ἀρχικά, τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων μέ τήν ἀπόφαση 115/2012[2] , πού ἔλυσε τό θέμα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπό τό ΜτΘ καί προσφάτως, τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018[3] , οἱ ὁποῖες ἀκυρώνουν, ὡς ἀντισυνταγματικά, τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα πού ἐπέβαλε τό Ὑπουργεῖο. Εἴμαστε εὐγνώμονες πρός ἕναν ἕκαστο, διότι μέ περισσή προσοχή καί εὐθύνη, μέ πληρότητα αἰτιολογιῶν καί ἐπιχειρημάτων, μέ σαφήνεια καί εὐκρισία, ἔσκυψαν σέ ὅλα τά ἐπιμέρους θέματα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας τῶν μαθητῶν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση, θεμελιώνοντας τίς ἀποφάσεις τους στίς ἐπιταγές τοῦ Συντάγματος, στούς νόμους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις, καθώς καί στίς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Σήμερα, μαζί μέ τήν ἁρμόζουσα εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, πού ἐργάστηκαν γιά τή δίκαιη ἀποκατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ), νομίζω, εἶναι εὐκαιρία περισυλλογῆς καί αὐτοκριτικῆς. Ἐπιτρέψτε μου νά θίξω ὁρισμένα, μή νομικά, ἀλλά οὐσιώδη ζητήματα. Τό πρόβλημα εἶναι γνωστό. Θά τό διατρέξουμε ὅσο τό δυνατόν πιό σύντομα.
Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) καί τή συνεργασία μίας μικρῆς ὁμάδας ἐκπαιδευτικῶν, αὐθαίρετα καί ἐκβιαστικά, μέ τό ψευδές δίλημμα - ἐπιχείρημα ὅτι τό ΜτΘ, ἄν δέν μετατραπεῖ σέ πολυθρησκειακό, θά πάψει νά διδάσκεται, ὁπότε οἱ Θεολόγοι θά μείνουν χωρίς ἐργασία, προχώρησε στή συγγραφή καί στήν πιλοτική ἐφαρμογή τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν (ΝΠΣ) στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τό 2011, ἐνῶ ἤδη ὑπῆρχε σέ ἔξαρση τό γνωστό πρόβλημα τῶν ἀπαλλαγῶν.
Μέ τό ΝΠΣ ἄλλαξε ριζικά τό δογματικό περιεχόμενο τοῦ ΜτΘ μέ τό πρόσχημα ὅτι «ἡ σχολική θρησκευτική ἐκπαίδευση χρειάζεται νά ὑπερβεῖ πρακτικές μονοφωνίας καί ἀντιλήψεις ἀποκλειστικότητας»[4] . Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας φάνηκε, ἀρχικά, ἀδικαιολόγητη, διότι, ὅπως τό ἴδιο τό ΝΠΣ ὑποστήριζε, τό ΜτΘ, πού πρόσφατα εἶχε ἀναθεωρηθεῖ, ἦταν ἀπαλλαγμένο «ἀπό τόν κατηχητικό χαρακτήρα του… ἐγκεντρισμένο μέν στήν Ὀρθόδοξη παράδοση, ὅμως μέ σαφέστατα γνωσιακό, μορφωτικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα… χωρίς ὁμολογιακή ἐμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ἤ μισαλλοδοξία… μέ σεβασμό πρός κάθε ἑτερότητα»[5] . Τί ἄλλαξε ξαφνικά καί ἀποφάσισαν νά καταργήσουν τό Πρόγραμμα τοῦ 2003-2006, πού οἱ ἴδιοι ἀναθεώρησαν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα ἔδωσαν τά στοιχεῖα πού ἔφερε στό φῶς ἡ σχετική ἔρευνα[6] τῆς ΠΕΘ γιά τήν πανθρησκειακή ΜΚΟ Arigatou, νεοβουδιστικῆς ἰαπωνικῆς προελεύσεως. Ἡ ἔρευνα αὐτή ἀπέδειξε ὅτι ἡ Arigatou θέλησε νά ἐπιβάλει τό δικό της Πρόγραμμα καί γι’ αὐτό ξαφνικά, τό «ἐγκεντρισμένο στήν Ὀρθόδοξη παράδοση» ΜτΘ θεωρήθηκε «μονοφωνικοῦ χαρακτήρα», ὁπότε ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ΝΠΣ, πού εἶναι δομημένο ἀκριβῶς στή γραμμή τῆς διαθρησκειακῆς καί διαπολιτισμικῆς κατεύθυνσης τῆς συγκεκριμένης ΜΚΟ.
Ἔτσι, στή θέση τῆς διαχρονικά διεξαγόμενης χωριστῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τά θρησκεύματα, ἐγκαινιάζεται ἡ κατά θέμα παράλληλη διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης μέ ἕξι διαφορετικές θρησκεῖες καί πολιτισμούς[7] , καθώς καί σέ συνάφεια μέ τόν Ρωμαιοκαθολικισμό καί τόν Προτεσταντισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός[8] παρουσιάζεται ὡς ἰσότιμος[9] μέ τόν Μωάμεθ, τόν Βούδα καί τόν Κομφούκιο[10] , ἡ Ἁγία Γραφή ἐξισώνεται ἀξιακά μέ τό Κοράνιο, τήν Τορά, τίς Βέδες, τίς διδασκαλίες τοῦ Βούδα, τή φιλοσοφία τοῦ Τάο καί τά βιβλία τοῦ Κομφούκιου[11] , ἡ μετάνοια-ἐξομολόγηση μέ τή γιόγκα καί τό διαλογισμό[12] , οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, ὅπως γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Πορφύριος[13] μέ τό Δαλάι Λάμα καί ἄλλα πρόσωπα ἱστορικά καί μυθικά[14] . Στόχος ὅλης αὐτῆς τῆς ἰσοπεδωτικῆς διαθρησκειακῆς διδασκαλίας εἶναι ἡ θρησκευτική ὁμοιομορφία καί ὁμογενοποίηση, πού καταργεῖ τίς ταυτότητες καί τίς διαφορές. Ὁμοίως, ἔννοιες καί λειτουργικές πράξεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατατάσσονται στήν ἴδια κατηγορία μέ τά μυστήρια τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, τίς τελετές τῶν Προτεσταντῶν, τίς γιορτές τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων[15] . Ὅλα αὐτά ἐντάσσονται στή διδασκαλία τῶν παιδιῶν μας, ὡς νά εἶναι ταυτόσημα[16] , ἐνῶ, παράλληλα, συνδυάζονται καί ἐμπεδώνονται μέ ποικίλες ἀντίστοιχες πρακτικές συγκρητισμικές ἀσκήσεις[17] . Οἱ συντάκτες τῶν ΝΠΣ ἰσχυρίζονται πώς αὐτός ὁ συμφυρμός[18] ἑτερόκλητων θρησκειακῶν διδασκαλιῶν ἀνταποκρίνεται στόν πλουραλισμό καί τόν σεβασμό τῆς θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς ἑτερότητας[19] . Παράλληλα δέ, ἰσχυρίζονται πώς τό ΝΠΣ ἔχει ὡς «κεντρικό, τόν λόγο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί παράδοσης[20] » καί ἀναφέρουν ὅτι ὑποστηρίζει τή «θεμελίωση τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στή σχολική ἐκπαίδευση σέ ἕνα ἄλλο ὑψηλότερο πνευματικό καί θεολογικό ἐπίπεδο[21] ».
Συσκοτίζοντας τήν ἀλήθεια, παραθέτουν δεκάδες περικοπῶν καί χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς[22] , καθώς καί ἀρκετά ὀνόματα ἁγίων, προκειμένου νά δείξουν στόν ἐπιφανειακό ἀναγνώστη, ὅτι ὑπάρχει μεταξύ τούς ἁρμονική συνάφεια, μολονότι, ὡς γνωστόν, ἡ ζωή καί ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων, ὡς καθαρά χριστοκεντρική, εἶναι ἀντίθετη μέ τίς ἰδέες καί πρακτικές τῶν ΝΠΣ. Ἐπίσης, ἔχουν συγκεντρώσει, ἐσκεμμένα, μεγαλύτερο ποσοστό χριστιανικῶν στοιχείων στά Προγράμματα καί στούς Φακέλους γιά νά μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν τό ἐπιχείρημα ὅτι τό μάθημα εἶναι ὀρθόδοξο καί νά καθησυχάζουν, ἔτσι, τούς ἀνησυχοῦντες, μέ τήν εἰκόνα τῆς ποσοτικῆς ἀναλογίας, ἡ ὁποία ὅμως στό ΝΠΣ δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, διότι τό δόγμα τοῦ εἶναι ἡ διαθρησκειακή καί διαπολιτισμική διδασκαλία, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἀριθμό τῶν συγκεντρωμένων πληροφοριῶν ἑνός θρησκειακοῦ χώρου. Αὐτή ἡ συμπεριφορά μοιάζει τόσο πολύ μέ τήν τυπική συμπεριφορά τοῦ κάθε πλανεμένου στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού ἐμφανίζεται στούς ἄλλους ὡς «ἄγγελος φωτός»[23] . Μόνο πού ἐδῶ τά πράγματα εἶναι χειρότερα. Διότι, γιά παράδειγμα, οἱ αἱρετικοί ἀπευθύνονται, κυρίως, σέ ἐνήλικες καί κινοῦνται σέ μικρές ὁμάδες μέ περιορισμένη ἐμβέλεια, ἐνῶ τά μή ὀρθόδοξα στήν οὐσία τους ΝΠΣ ἀποδομοῦν τήν πίστη τουλάχιστον 1.000.000 ἀνυποψίαστων καί ἀνήλικων παιδιῶν τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, χωρίς αὐτά νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀμυνθοῦν, καί, φυσικά, ὅλα αὐτά μέ τήν πολιτική καί οἰκονομική στήριξη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Μετά ἀπό τή γενική κατακραυγή, τίς δημοσιευμένες μελέτες, καθώς καί τά ἐπιστημονικά συνέδρια, ἀκολούθησαν κατ’ ἐπίφασιν ἀναθεωρήσεις, μέ ἐπιφανειακές ἀλλαγές, γιά νά ριχθεῖ "στάχτη στά μάτια". Τά ἐπίμαχα σημεῖα, ὅμως, πού ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα στίς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καί μάλιστα στά πλέον οὐσιώδη θέματα τῆς Ὀρθόδοξης σωτηριολογίας, πεισματικά, παρέμειναν ὡς εἶχαν. Αὐτό ἀποδεικνύουν οἱ σχετικές μελέτες[24] . Αὐτή ἡ ἐμμονή, καθώς καί ἡ προκλητική ἀδιαφορία γιά τήν προσβολή τῆς πίστης τῶν Ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἀποκαλύπτουν μεταξύ ἄλλων πώς ὁ διατυμπανιζόμενος σεβασμός τῆς ἑτερότητας στά ΝΠΣ εἶναι κίβδηλος καί πώς τά ἐξωφρενικά θεολογικά λάθη τους, δέν ἀποτελοῦν τυχαῖες ἀστοχίες, ἀλλά μεθοδευμένες αἱρετικοῦ χαρακτήρα διδακτικές ἀλλοιώσεις, μέ στόχο τήν ἀλλοίωση ἤ ἐξαφάνιση τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητας καί συνείδησης ἀπό τούς ὀρθόδοξους μαθητές. Μέ ἄλλα λόγια, τά ΝΠΣ σχεδιάστηκαν ἀκριβῶς γιά ν’ ἀλλάξουν σέ βάθος χρόνου τήν πίστη τοῦ Ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπό ὀρθόδοξη σέ διαθρησκειακή ἤ πανθρησκειακή, ἀρχίζοντας τήν ἀποδόμηση ἀπό τήν πίστη τῶν μικρῶν μαθητῶν.
Στά ἀνωτέρω, προστίθενται τά ἀπαράδεκτα παιδαγωγικά προβλήματα τῶν ΝΠΣ. Αὐτά προκύπτουν, διότι οἱ μαθητές πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνονται, λόγω ἡλικίας, δέ διαθέτουν τήν ἀπαιτούμενη πνευματική ὡριμότητα, ὁπότε ὁδηγοῦνται, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, στή θρησκευτική σύγχυση καί στόν θρησκευτικό συγκρητισμό. Αὐτή ἡ δυσμενής κατάσταση τροφοδοτεῖται ἀπό τή μεθοδευμένη[25] ἀναδόμηση[26] τῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν, μέ κριτήριο τίς πολυθρησκειακές συγκρητισμικές πρακτικές τῶν Προγραμμάτων. Αὐτές ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς καλῶς ἐννοούμενης καί εὔλογης γνωριμίας καί τοῦ σεβασμοῦ πού εἶναι ἀνάγκη νά ἔχει ὁ ὀρθόδοξος μαθητής πρός τίς θρησκεῖες καί τούς ἐτερόθρησκους, καί προχωροῦν βῆμα - βῆμα στή μύηση τῶν χριστιανῶν μαθητῶν στήν πολυθρησκεία, στόν ἐθισμό μίας πολτοποιημένης, γενικῆς καί ἀόριστης πίστης σέ πολλούς Θεούς[27] .
Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, τά ΝΠΣ εἶναι μία καλοστημένη παγίδα ἄρνησης τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, μέ ἐπιχείρημα τούς παιδαγωγικούς λόγους. Ἀβίαστα προκύπτει τό ἐρώτημα: Γιατί ἄραγε τό ΜτΘ θεωρεῖται ἐκσυγχρονισμένο μόνο ὅταν διδάσκει καί ἀκολουθεῖ τό συμφυρμό τῆς πολυθρησκείας; Αὐτή ἡ ἀντίληψη δέν εἶναι μονοφωνική καί ἀποκλειστική; Προφανῶς ἡ ἐπιλογή δέν εἶναι τυχαία.
Ἐπίσης, τυχαία δέν εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅπως φαίνεται ἀνάγλυφα, στά ψεύδη πού μεταχειρίστηκε προκειμένου νά παραπλανήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν ἑλληνικό λαό στούς ἐκβιασμούς πού ἀσκοῦνται πρός τούς Θεολόγους γιά νά ὑποκύψουν στά σχέδιά του στόν ἐμπαιγμό πού κάνουν πρός ὅλους, μέ τίς ψευτο-ἀναθεωρήσεις τῶν ΝΠΣ στή λήψη μονομερῶν ἀποφάσεων, μέ τή χρήση ἐπίπλαστου διαλόγου μέ τήν Ἐκκλησία καί χωρίς διάλογο μέ τούς Θεολόγους στήν ἔκδοση τῶν Φακέλων τοῦ μαθήματος, κατά τό χρόνο πού ἀναμενόταν ἡ σχετική ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ στίς εἰρωνεῖες καί τήν ὑποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΈ, ἐπειδή ἀκύρωσαν τά ΝΠΣ… Φαίνεται πώς ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας δέν ἔχει ὅρια.
Τά ἀνωτέρω φωτίζονται ἀπ’ ὅσα σημαντικά στοιχεῖα ἀνέδειξε ἡ ἔρευνα τῆς ΠΕΘ γιά τή σχέση τῶν ΝΠΣ μέ τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα Learning To Live Together (LTLT) τῆς ὀργάνωσης Arigatou, πού καθοδηγεῖται ἀπό γκουρού ἰνδουιστικῶν, βουδιστικῶν καί πνευματιστικῶν ὁμάδων. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ Δαλάι Λάμα, τόν ὁποῖο τό ΝΠΣ τοῦ 2011, «ὅλως τυχαῖα», τοποθέτησε στήν ἴδια κατηγορία μέ τόν ἅγιο Πορφύριο. Ἀπό στοιχεῖα τῆς ἔρευνας φαίνεται πώς τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα LTLT τῆς Arigatou χρηματοδοτεῖται, γιά τήν παγκόσμια καθιέρωσή του στόν 21ο αἰώνα.
Αὐτά πού συμβαίνουν στά ΝΠΣ δέν ἔχουν ἱστορικό προηγούμενο. Ἡ ΠΕΘ ἐπανειλημμένα διαμαρτυρήθηκε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί ἐργάστηκε συστηματικά γιά τήν ἀνάδειξη αὐτῶν τῶν θεμάτων, καθώς καί τήν ἐνημέρωση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τίς θέσεις της ἀναφορικά μέ τά νομικά, θεολογικά καί παιδαγωγικά προβλήματα ἔκανε δεκτές τό ΣτΈ μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018, πού ἀκύρωσαν συνολικά τά ΝΠΣ.
Παρενθετικά, καί ἐπειδή ἔχουν προκύψει ἐρωτήματα σχετικά μέ τούς Φακέλους τοῦ Μαθήματος, ἐπισημαίνεται ὅτι, σύμφωνα μέ ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας[28], οἱ Φάκελοι ἀποτελοῦν συλλογή βοηθητικοῦ διδακτικοῦ ὑλικοῦ[29] καί ὄχι «διδακτέα» ἤ «ἐξεταστέα ὕλη»[30] . Ἁπλῶς ὑποστηρίζουν τά ΝΠΣ, τά ὁποῖα, ὅμως, ἀκύρωσε τό ΣτΈ. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ διδασκαλία τῶν Φακέλων, ἐπιλεκτικά ἤ μή, εἶναι, ἐπίσης, παράνομη.
Τά πανθρησκειακά σχέδια ὑλοποιοῦνται στίς μέρες μας, ὁπότε σέ μᾶς ἔπεσε ὁ κλῆρος νά ἐλέγξουμε τή σκοπιμότητά τους. Σημειωτέον ὅτι ἐπισήμως, εἶχαν ἀποφασιστεῖ[31] ἀπό τό 1893, στό A΄ Κοινοβούλιο τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου[32] , στό Σικάγο. Χρόνια πρίν μεθόδευαν[33] τήν ἐπικράτηση τῶν ἰδεῶν γιά τή νέα[34] κατ’ ἐπιλογήν σύνθεση[35] τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν, παγκοσμίως, καί μάλιστα στό χῶρο τῆς Παιδείας, μέ φυσικούς ἀναμεταδότες τούς ἴδιους τούς ἐκπαιδευτικούς[36] . Εἰδικότερα, γιά θέματα θρησκευτικῆς φύσεως, ὅπως εἶναι τό ΜτΘ, οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοί διάλογοι, σχεδιάστηκε νά γίνουν οἱ ἴδιες οἱ «Ἐκκλησίες»[37] , ὅπως τίς ὀνομάζουν, οἱ Θεολογικές Σχολές[38] καί οἱ Θεολόγοι[39] φορεῖς αὐτῶν τῶν ἰδεῶν. Εἴμαστε μάρτυρες αὐτῆς τῆς πρώτης ὀργανωμένης ἐπιχείρησης ἐπιβολῆς αὐτῶν τῶν σχεδίων στό χῶρο τῆς Ἐκπαίδευσης μέσω τῶν ΝΠΣ, καθώς καί τῆς καπηλείας[40] τῶν πιό ἁγνῶν αἰτημάτων τοῦ ἀνθρώπου γιά ἀγάπη, εἰρήνη, αὐτογνωσία, ἰσοτιμία, πρόοδο, συναδέλφωση τῶν λαῶν, προκειμένου νά καλύψουν αὐτή τήν ἐπιβολή. Δυστυχῶς, κάποιοι ἐκπαιδευτικοί, πιθανόν, μή ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν ὄλον αὐτόν τόν πισώπλατο διαθρησκειακό καί ἀποκρυφιστικό σχεδιασμό, ἔχουν σαγηνευτεῖ καί, παρά τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου[41] , ἔχουν πιστέψει, πώς ἡ εἰρήνη καί ἡ συναδέλφωση τῶν λαῶν θά προέλθει ἀπό τήν ἀπάλειψη τῶν διαφορῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν θρησκειῶν, ὁπότε ἐργάζονται γιά τό σκοπό αὐτό. Πρῶτος καρπός τούς τό ΝΠΣ τοῦ 2011[42] στά θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου. Τήν ἀποδοχή του ταύτισαν μέ τήν πρόοδο, τήν δέ ἀπόρριψή του μέ τήν συντήρηση καί τήν ὀπισθοδρόμηση. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι αὐθαίρετη, μέ βάση τή συνολική ἔρευνα γιά τά ΝΠΣ, μέ βάση τή διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τή θέλησή της γιά χωριστῆ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες, καθώς καί μέ βάση τίς πρόσφατες ἀκυρωτικές ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ἄν οἱ Θεολόγοι δέν εἴμαστε συνειδητοποιημένοι στήν ἀποστολή μας, ξεπερνώντας τά περιχαρακωμένα ἰδεοληπτικά στερεότυπα «προοδευτικὀς», «συντηρητικός», «ὀπισθοδρομικός», πολύ σύντομα θά ὁδηγηθοῦμε στό νά ὑπηρετοῦμε τούς σκοπούς τῆς Νέας Ἐποχῆς, μέ κυρίαρχο τήν πνευματική ὁμογενοποίηση τοῦ κόσμου. Εἶναι τραγικό, ἐκεῖνοι πού μεταφέρουν τό σταυροαναστάσιμο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσης ἀπό τά δεσμά τῆς πολύμορφης δουλείας τῆς ἁμαρτίας, νά ὑπηρετήσουν καί, ἐν τέλει, νά ὑποταχθοῦν στό σκοτεινότερο σύστημα παγίδευσης καί δουλοποίησης τῶν ἀνθρώπων.
Εἶναι σημαντικό ἐμεῖς οἱ Θεολόγοι νά ἀνασυντάξουμε τίς πνευματικές, τίς σωματικές καί τίς ἐπιστημονικές μας δυνάμεις, σεβόμενοι πρωταρχικά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί ἔπειτα τόν Ὅρκο πού δώσαμε κατά τήν ἀπονομή τοῦ πτυχίου ἤ τοῦ διδακτορικοῦ Θεολογίας. Δυναμικά καί σταθερά[43] , νά δράσουμε, σύν Θεῷ, πρός κάθε κατεύθυνση, μέ κάθε μέσον, πνευματικό καί ὑλικό, ἀφοῦ ἱεραρχήσουμε τίς προτεραιότητές μας, ἐπικεντρωμένοι στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης φυσιογνωμίας τοῦ ΜτΘ, πού τό καθιστά μοναδικό στήν ἀγωγή τῶν Ὀρθόδοξων μαθητῶν.
Ὡς γνωστόν, τό ΜτΘ δέν ὁρίζεται μόνο ἀπό τούς νόμους καί τά Προγράμματα τῆς Πολιτείας, ἀλλά ἐμφορεῖται καί ἀπό τούς θεϊκούς νόμους. Ἄν ρίχνουμε τό βάρος τῆς διδασκαλίας, κυρίως ἤ ἀποκλειστικά, στά ὅποια Προγράμματα, ἄν δέ στηρίζουμε τή διδασκαλία μας στόν ἀγώνα γιά τόν προσωπικό ἁγιασμό μας, ἄν δέν παραπέμπουμε τούς μαθητές μας στή Θεία Λειτουργία, στή μυστηριακή ζωή καί στή ζωή τῶν ἁγίων, ἔχουμε πάρει λανθασμένη πορεία[44] . Εἶναι δυνατόν νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό, χωρίς σύνδεση μαζί του; Δυστυχῶς, τά ἐνδιαφέροντα τῶν ΝΠΣ ἀφοροῦν στίς θρησκεῖες, στήν πολυπολιτισμικότητα, στήν ἑτερότητα, στά σεμινάρια γιά τίς καλές πρακτικές καί στά Προγράμματα ΕΣΠΑ. Εἶναι ἀνάγκη, ὅμως, νά γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι στόχος τους εἶναι ἡ μετάβαση ὅλων τῶν θρησκευομένων, ἀνεξαρτήτως προελεύσεως, σέ μία ἐκκοσμικευμένη διαθρησκειακή πνευματικότητα, πού δέν θά σχετίζεται μέ κανένα Θεό καί καμιά συγκεκριμένη πίστη, ἀλλά μόνον μέ ἕνα ὑποκατάστατο τῶν πίστεων καί τῶν θρησκειῶν πού εἶναι ἡ πανθρησκεία. Ἐπιπλέον, ἡ ἀπώλεια τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας ἰσοδυναμεῖ μέ πλήρη ἀλλοτρίωση τῶν μαθητῶν[45] . Ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν μέσων διδασκαλίας εἶναι ἀπαραίτητος. Ὅμως, μήν προσδοκοῦμε νά ἀναβαθμίσουμε τό μάθημά μας μόνο μ’ αὐτόν, διότι στό ΜτΘ ἐνεργεῖ πρώτιστα ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί χωρίς αὐτήν, ὁ ἐκσυγχρονισμός δέν προσφέρει κάτι τό οὐσιαστικό.
Ἀναφορικά μέ τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, εἶναι ἀπαράδεκτο νά δημιουργοῦν πλήρη σύγχυση στούς μαθητές, διδάσκοντας συγκρητισμικές γνώσεις. Εἶναι ἐπίσης ἀπαράδεκτο, οἱ μαθητές νά μήν ἀποκτοῦν σαφῆ καί ὁλοκληρωμένη εἰκόνα, γιά ἐκεῖνο πού ἀποκαλύπτει ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τόν ἑαυτό Του, ἐνῶ μαθαίνουν μέ πλεῖστες ἐξηγήσεις τίς ἀπόψεις κάθε, φιλοσόφου, καί κάθε ἀμφισβητία, πού βεβαίως ὡς πρόσωπα εἶναι σεβαστά, ἀλλά δέν εἶναι ἰσότιμα μέ τόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς τους. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀποπεμφθοῦν καί τά νέα ΝΠΣ καί οἱ Φάκελοί τους. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό Προγράμματα καί ἐγχειρίδια, πού θά προσφέρουν, μέ ἁπλό, ξεκάθαρο καί ἐκσυγχρονισμένο τρόπο στούς Ὀρθόδοξους μαθητές, τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τόν πολιτισμό μας. Ἀκολούθως, σέ χωριστές ἑνότητες, νά ἀναφέρουν τά θρησκεύματα. Κι αὐτό, γιά νά μήν ὁδηγοῦνται οἱ μαθητές στή σύγχυση καί στό συγκρητισμό. Στά ἀνωτέρω νά προσθέσουμε τήν ἀναγκαιότητα συνεχοῦς ἐπιμόρφωσης τῶν Θεολόγων, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά ἐξοικειωθοῦν πλήρως μέ τή χρήση τῆς νέας τεχνολογίας καί τόν συνδυασμό της μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.
Τέλος, τά ΝΠΣ ἔφεραν στήν ἐπιφάνεια τήν τακτική της ἀποσπασματικῆς χρήσης τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ σκοπό νά καταφανεῖ πώς συμφωνεῖ μέ τίς πανθρησκειακές ἰδέες τους[46] . Ἀπίστευτο, ἀλλά ἀληθινό. Σατανική ἐπινόηση στή μέχρι σήμερα ἱστορία τοῦ ΜτΘ.
Ἡ Νέα Ἐποχή καί ὅσοι ἐργάζονται γι’ αὐτήν, ἀκάθεκτοι προχωροῦν συστηματικά στά ἑπόμενα βήματα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ἄν θέλουν νά εἶναι Θεολόγοι, πρέπει νά μείνουν ἀπολύτως συνταυτισμένοι μέ τόν πρῶτο Θεολόγο, τό Θεό-Λόγο, τόν Ἰησοῦ Χριστό: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγοςς ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος»[47] . Μόνον Ἐκεῖνος μας γνωρίζει ἀξιόπιστα, ποιός εἶναι ὁ Θεός: «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»[48] . Γιατί ἡ ζωή τοῦ Πατέρα εἶναι καί ζωή τοῦ Υἱοῦ[49] . Ἔτσι, ἐκεῖνος πού βλέπει τόν Χριστό, βλέπει τόν Θεό[50] . Ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό[51] .
Ὅλη ἡ διδασκαλία καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπικεντρώνεται στή μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «αὐτό τό λιθάρι πού περιφρονήθηκε, αὐτό εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἡ βάση τῆς πίστης μας. Ἀπό κανέναν ἄλλο δέν μπορεῖ νά προέλθει ἡ σωτηρία οὔτε ὑπάρχει ἄλλο πρόσωπο κάτω ἀπό τόν οὐρανό δοσμένο στούς ἀνθρώπους, μέ τό ὁποῖο νά μποροῦμε νά σωθοῦμε»[52] . Ἐν Χριστῷ ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ Θεός[53] , ἐν Χριστῷ ἐλευθερώνεται ἀπό τήν ἁμαρτία[54] , ἐν Χριστῷ γίνεται ἀληθινά κοινωνικός, ἐν Χριστῷ ἀποκαθίσταται ἡ ἀνισότητα καί καταργοῦνται οἱ διακρίσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων[55] , ἐν Χριστῷ καταξιώνεται αἰωνίως, νά γίνει κοινωνός, κατά χάριν, τῆς θείας Ζωῆς[56] .
Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ Καινή Διαθήκη ἐπισημαίνει τήν ἀνάγκη τοῦ ἀπόλυτου ἐναρμονισμοῦ [57] τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ, πόσο μᾶλλον τοῦ Θεολόγου, μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ: «Νά εἶστε ριζωμένοι καί νά χτίσετε τή ζωή σας πάνω του. Νά γίνεστε ὅλο καί πιό σταθεροί στήν πίστη σας, ὅπως τή διδαχτήκατε, καί νά προοδεύσετε σ’ αὐτήν, εὐχαριστώντας τόν Θεό. Προσέχετε καλά, μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς μέ τούς ἀπατηλούς καί κούφιους συλλογισμούς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται σέ ἀνθρώπινες παραδόσεις[58] καί σέ μία λαθεμένη πίστη προσανατολισμένη πρός τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ὄχι στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Γιατί μόνο στόν Χριστό κατοικεῖ σωματικά ὅλη ἡ Θεότητα. Μόνο αὐτός μπορεῖ νά μᾶς δώσει τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, αὐτός πού εἶναι κύριος κάθε ἀρχῆς κι ἐξουσίας»[59] .
Τήν τέλεια ἐφαρμογή τῶν παραπάνω λόγων διαπιστώνουμε στή ζωή τῶν ἁγίων. Ἡ ἀναφορά τους εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέ Αὐτόν νίκησαν. Τίποτε δέν ὑπῆρχε (καί δέν ὑπάρχει) πολυτιμότερο ἀπό τόν Χριστό. Κανένα πρόσωπο, καμία δόξα, καμία ἐξουσία, οὔτε ἡ ἴδια ἡ ζωή τούς χωρίς Ἐκεῖνον [60], ἀκόμη κι ἄν αὐτό σήμαινε φρικτά μαρτύρια, ὅπως περιγράφει χαρακτηριστικά τό προσόμοιο, σέ ἦχο δ΄:
«Ὀφθαλμούς ἐκκεντούμενοι, καί δακτύλους κοπτόμενοι, καί πλευράς ξεόμενοι, καί κρεμάμενοι, καί τά ὀστᾶ συντριβόμενοι, καί ξίφει τεμνόμενοι, μεληδόν καί κεφαλήν, τοῦ δολίου συντρίψαντες, οὐκ ἠρνήσασθε, τόν Σωτήρα τῶν ὅλων, οὐ ξοάνοις, ἐπεθύσατε ἀλόγως, Μεγαλομάρτυρες ἔνδοξοι».
Τά μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τά στεφάνια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς Σῶμα Χριστοῦ προσφέρει στόν κόσμο τούς ἁγίους, διαχρονικά σέ κάθε ἐποχή, ὅπως στίς μέρες μας τόν ἅγιο Πορφύριο, τόν ἅγιο Παΐσιο, τόν ἅγιο Ἰάκωβο, τόν ἅγιο Ἀμφιλόχιο... Ἡ πορεία της στόν κόσμο εἶναι μαρτυρική καί ἀναστάσιμη, γιατί ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή ζωή προβάλλει[61] στόν κόσμο, μολονότι, τό φρόνημά του δέν τοῦ ἐπιτρέπει πάντα νά τήν ἀντιληφθεῖ. Αὐτή τή ζωή καλούμαστε, ὡς χριστιανοί καί δή Θεολόγοι, νά ζοῦμε, νά διδάσκουμε καί νά προβάλλουμε. Καμιά ἄλλη διδασκαλία καί καμιά ἄλλη ζωή δέν μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ ἤ νά συγκριθεῖ μέ τή διδασκαλία καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»[62] εἶναι ἡ ζωή καί ὁ τελικός στόχος τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ χριστιανός εἶναι ἀνάγκη νά πορευτεῖ, μέ βάση τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος κατά φύσιν ἅγιος. Αὐτή ἡ διάκριση εἶναι ἡ οὐσιαστική διαφορά τῶν ἁγίων ἀπό τούς καλούς ἀνθρώπους καί τά πρότυπά τους[63] .
Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ θέση πού συχνά διατυπωνόταν ἀπό τούς εἰσηγητές τῶν ΝΠΣ ὅτι ἡ Ἐκκλησία νά διδάσκει τήν πίστη της στούς χριστιανούς ἐντός τοῦ ναοῦ, οἱ δέ Θεολόγοι νά διδάσκουν τά ΝΠΣ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στό σχολεῖο. Ἔτσι, ἔμμεσα, ὁμολογοῦσαν ὅτι αὐτά τά Προγράμματα προβάλλουν διδασκαλίες ἀντίθετες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Φαίνεται ὁλοκάθαρα τό σκοτεινό σχέδιο ἅλωσης τοῦ ποιμνίου καί τῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐνῶ θά εἶναι μέλη της, θά ἐνστερνίζονται ἤ, ἀντίστοιχα, θά διδάσκουν τά ἀντίθετα πιστεύματα[64] , ἐκεῖνα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ Χριστός, ὅμως, τονίζει πώς μόνον ἄν ἀποδεχόμαστε καί ἐφαρμόζουμε πιστά τόν λόγο Του, εἴμαστε ἀληθινά μαθητές Του[65] .
Αὐτός εἶναι ὁ εὐλογημένος ρόλος μας. Νά μείνουμε ἀσυμβίβαστοι μέ κάθε πανθρησκειακό συγκρητισμικό Πρόγραμμα, διότι ἐξοστρακίζει τόν Χριστό ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Νά μείνουμε προσηλωμένοι στόν μόνο Σωτήρα[66] καί πρός αὐτόν[67] νά ἀνοίγουμε[68] δρόμους γιά τούς μαθητές μας, ἄν θελήσουν νά Τόν γνωρίσουν καί νά ἑδραιωθοῦν σ’ Αὐτόν. Νά μή χαθεῖ ἡ πορεία τους σέ δρόμους ἀδιέξοδους, τραγικούς, καταστροφικούς. Ἄς κάνουμε τό αὐτονόητο καθῆκον μας ὡς Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καί ὁ Χριστός θά φροντίσει τά ὑπόλοιπα.
Ὁ Χριστός μας ζητᾶ νά εἴμαστε τό φῶς τοῦ κόσμου[69] , καθ’ ὁμοίωσιν μέ Ἐκεῖνον πού εἶναι τό ὄντως φῶς[70] . Θά μᾶς κρίνουν οἱ ἐπιλογές μας, καί θά βρεθοῦμε ἀναπολόγητοι, ἐφόσον τό φῶς ἦρθε στόν κόσμο, ἐμεῖς ὅμως ἀγαπήσαμε περισσότερο τό σκοτάδι παρά τό φῶς, γιατί οἱ προθέσεις καί οἱ πράξεις μας ἦταν πονηρές[71] . Ἄς δώσουμε τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία καί ὁμολογία μας στή σύγχρονη ἐκπαίδευση καί ὅπου ἀλλοῦ κληθοῦμε[72] .
Μέ βάση τό Ὀρθόδοξο βίωμα, πορευτήκαμε τόσους αἰῶνες ἱστορίας καί πολιτισμοῦ στά γράμματα, στίς τέχνες στίς ἐπιστῆμες, μά πιότερο, πολιτισμοῦ στήν ψυχή. Αὐτός ὁ πολιτισμός, πού ἔρχεται καί ἐμπνέεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρώτιστα σέβεται τήν ἑτερότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ[73]καί δέν τόν συγχέει μέ τόν ἄνθρωπο ἤ ἄλλο δημιούργημα, ἐν ἀντιθέσει μέ τά θρησκεύματα[74].
Ἀπόρροια τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ὁ σεβασμός τῆς ἑτερότητας κάθε ἀνθρώπου καί ἡ θυσιαστική πρός αὐτόν ἀγάπη, ὡς παιδί τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐθνική ἤ τή θρησκευτική του ταυτότητα, ἀκόμη καί ἄν πρόκειται γιά ἐχθρούς καί διῶκτες, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ[75] καί καθ’ ὁμοιότητα μέ Ἐκεῖνον[76] . Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας παρακαταθήκη πού ἀντέχει στό χρόνο καί στή λαίλαπα τῆς ὅποιας Νέας Ἐποχῆς. Γιατί, τελικά, αὐτός πού ἔχει τόν παγκόσμιο ἔλεγχο δέν εἶναι ἡ Νέα Ἐποχή καί οἱ ἐργάτες της, ἀλλά «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ»[77] , ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα· Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας·»[78] .
Εὐχαριστοῦμε θερμά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν γιά τήν πολύτιμη στήριξη τοῦ ἀγώνα τῆς ΠΕΘ, μέ σειρά ἐκδηλώσεων, ὅπως ἡ σημερινή πού σκοπό ἔχουν τήν ἐνημέρωση καί τήν εὐαισθητοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης στό ΜτΘ.
(Ἑλένη Βασσάλου, Θεολόγος, ὑπεύθυνη τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ[79] ).
[1] Με την πρώτη εγκύκλιο για τις απαλλαγές (91109/Γ2/10-07-2008) ξεκίνησε ο αγώνας για το μάθημα των Θρησκευτικών και συνεχίζεται αμείωτος μέχρι σήμερα (14-9-2018).
[2] Με βάση αυτήν την ιστορική απόφαση, το ΜτΘ πρέπει να διδάσκεται σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παρακολούθησή του είναι υποχρεωτική για τους Ορθόδοξους μαθητές και προαιρετική για τους ετερόδοξους, ετερόθρησκους και άθεους, οι οποίοι διατηρούν το δικαίωμα της απαλλαγής από αυτό. Η απόφαση επισημαίνει την υποχρέωση της Πολιτείας να καταρτίζει προγράμματα διδασκαλίας σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία, το δε μάθημα να διδάσκεται επί ικανόν αριθμό ωρών εβδομαδιαίως, όπως προέβλεπαν, επίσης, οι αποφάσεις του ΣτΕ 3556/ 1995 και ΣτΕ 2176/ 1998.
[3] Το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τις μνημειώδεις αποφάσεις του 660/2018 και 926/2018, ακύρωσε τα Προγράμματα Σπουδών, επειδή έρχονται σε ριζική αντίθεση προς τις συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης συνείδησης των Ορθόδοξων μαθητών, στο απαραβίαστο της ελευθερίας της θρησκευτικής τους συνείδησης, καθώς και προς τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητος. Το ΣτΕ δέχτηκε ότι τα ΝΠΣ κλονίζουν την Ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση, αντί να την ενισχύουν, δημιουργούν σύγχυση και επεμβαίνουν στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών, με κίνδυνο να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη χριστιανική τους συνείδηση.
[4] Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) 2011, σελ. 12. ΠΣ, 2014, σελ. 13: «ομολογιακής μονοφωνίας». Το ίδιο στο ΦΕΚ 2920, τ. β΄ 13-9-2016 (ΠΣ, 2016),σελ. 30860. Οδηγός Εκπαιδευτικού (ΟΔ.ΕΚΠ) 2011, σελ. 22, 25, 27, 36. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 31, 34, 36.
[5] ΠΣ, 2011, σελ. 10. Όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του ΝΠΣ, η συγγραφή του έγινε με το Πρόγραμμα ΕΣΠΑ του 2007, δηλαδή τον επόμενο χρόνο αφότου ολοκληρώθηκε η συγγραφή των βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο του Αναλυτικού Προγράμματος (2006).
[6] Βασσάλου Ελένης, «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της Arigatou ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»
http://aktines.blogspot.com/2016/09/gnrc-arigatou.html
http://www.petheol.gr/nea/earigatoukaitoprogrammaspoudonstathreskeutika
[7] Τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον Ινδουισμό, το Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τις διδασκαλίες του Κομφούκιου
[8] Φρικτή η προσβολή του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από το Υπουργείο Παιδείας και τους συνεργάτες του. Ταύτισαν τον μόνο Θεάνθρωπο με κοινούς ανθρώπους, όταν, ως γνωστόν, ουδέποτε διαχωρίστηκε στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση από την θεϊκή, είτε θαυματουργούσε, είτε έπασχε. Δίνοντας προτεραιότητα στην διαθρησκειακή ιδεολογία της Arigatou, δεν σεβάστηκαν Εκείνον που σεβάστηκε και δόξασε ακόμη και η άψυχη ύλη - στη Βάπτιση «ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω θεασάμενος τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, σωματικῶς κατερχόμενον, καὶ εἰσερχόμενον ἐπ’ αὐτὸν» (Σωφρονίου, Θεοφάνεια), Εκείνον, που στο θείο Πάθος Του ο ήλιος εκρύβη (Ματθ. 27, 45), «ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν» (Ματθ. 27, 51), Εκείνον, που από άφατη αγαθότητα ενανθρώπησε και παρέδωσε το πανάγιο και ζωηφόρο Σώμα του στον Σταυρό και στον Τάφο για τη σωτηρία όλου του κόσμου.
[9] Ο λόγος όμως της Καινής Διαθήκης είναι σαφής: Α΄ Κορ. 3, 11 «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός».
[10] ΠΣ, 2011, σελ. 48. ΠΣ, 2014, σελ. 68-69. ΠΣ, 2016, σελ. 30888-30889, 30899-30900.
[11] ΠΣ, 2011, σελ. 44, 49. ΠΣ, 2014, σελ. 62, 70-71. ΠΣ, 2016, σελ. 30893, 30901.
[12] ΠΣ, 2011, σελ. 50. ΠΣ, 2014, σελ. 72-73. ΠΣ, 2016, σελ. 30902-30903.
[13] Ενώ το ΝΠΣ επιστρατεύει προφάσεις για να δικαιολογήσει την τοποθέτηση του Χριστιανισμού στην ίδια κατηγορία με τις θρησκείες και του αγίου Πορφυρίου με το Δαλάι Λάμα, ο άγιος Πορφύριος είχε ήδη αποκαλύψει τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό, στη συνέντευξη με τίτλο «Θα γίνει μία θρησκεία»: «Σας εύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε, ότι δεν είναι, δεν έχει σχέση η θρησκεία μας, η Ορθοδοξία, με άλλες θρησκείες. Έλα όμως που όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες, διότι διχάζουν τους ανθρώπους και τους φέρνουν σε έχθρα. Και όλοι φροντίζουν, μικροί μεγάλοι και κράτη και ολόκληρες αυτές, να γίνει μια θρησκεία. Και θα γίνει μ' έναν τρόπο τέτοιο: ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Θα φτιάξουν μια νέα θρησκεία. Αυτό το κάνουν οι Σιωνιστές και εργάζονται πολύ γι' αυτό το πράγμα».https: // www.youtube.com/watch?v=CHfM2n_22CA
[14] ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91. ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142. ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.
[15] ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91. ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142. ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.
[16] Ενδεικτικά: ΠΣ, 2011, σελ. 31-32, 72. ΠΣ, 2014, σελ. 38-40,113. ΠΣ, 2016, σελ. 30871-30873, 30946-30947, 30935.
[17] «Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών», σελ. 6-8. https://www.impantokratoros.gr/E97F520C.el.aspx
[18] Ο θρησκευτικός συμφυρμός εξιδανικεύεται από το ΠΣ ως «διευρυμένη θεώρηση της θρησκευτικής γνώσης», ΠΣ, 2011, σελ. 17. ΠΣ, 2014, σελ. 12: «διευρυμένη γνώση “γύρω από τις θρησκείες” αλλά και τις θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο». Το ίδιο στο ΠΣ, 2016, σελ. 307860.
[19] ΠΣ, 2011, σελ. 16,17. ΠΣ, 2014, σελ. 17. ΠΣ, 2016, σελ. 30861.
[20] ΠΣ, 2011, σελ. 9, 17.
[21] ΠΣ, 2011, σελ. 16.
[22] ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 70-73. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 89-95. ΟΔ.ΕΚΠ, 2016, όπου, ενώ αναρτάται το εξώφυλλο 2016 δεν υπάρχει το περιεχόμενο, αλλά μόνο εκείνο του 2014, όταν έχει δηλωθεί πως αναθεωρήθηκε.
[23] Α΄ Κορ. 11,14-15 «καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν».
[24] Περιληπτική Έκθεση της Συγκριτικής Μελέτης των Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά των κ.κ. Γαβρόγλου – Φίλη http://www.petheol.gr/nea/anartesechoristitlo-5
Συγκριτική μελέτη των Προγραμμάτων Σπουδών των Θρησκευτικών των κ.κ. Γαβρόγλου και Φίλη
http://www.petheol.gr/nea/synkritikemeletegiataprogrammataspoudontonthreskeutikontonkkgabrogloukaiphile
Η απόφαση ΣτΕ 660/2018, η Υ.Α. Φίλη και η Υ.Α. Γαβρόγλου για τα Θρησκευτικά – Συγκριτική μελέτη
http://thriskeftika.blogspot.com/2018/03/6602018_29.html#more
Αυτό επισημαίνει και τούτη η εισήγηση. Όσες δε παραπομπές των υποσημειώσεων αφορούν στο ΝΠΣ αναφέρονται και στις τρεις εκδόσεις του, για να δειχτεί η μεταξύ τους, σχεδόν απόλυτη, συμφωνία.
[25] ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 37-38, 84-85, 89-90. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 45-46, 54-55, 65, 98.
Για παράδειγμα: «Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να σχεδιάσει και να οργανώσει δημιουργικές δραστηριότητες και στρατηγικές διαλόγου, που δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να εκφραστούν προσωπικά, να τολμήσουν να κινηθούν προς τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις και να εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια». ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 98.
[26]Προφανώς δεν ευθύνονται οι βιωματικές μέθοδοι, αλλά η προσάρτηση σ’ αυτές των πολυθρησκειακών πρακτικών.
[27] Η επιχείρηση κλονισμού ή μεταβολής της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών έχει τη νομική της διάσταση, σύμφωνα δε με την απόφαση ΣτΕ 660/2018, σελ.13, «θα συνιστούσε μορφή ομαδικού προσηλυτισμού ιδιαιτέρως σοβαρή». Επιπλέον όμως, έχει επίσης και τη διάσταση της ασύλληπτης ηθικής και πνευματικής ευθύνης των Θεολόγων ενώπιον του Θεού, διότι με τη διδασκαλία των ΝΠΣ απομακρύνουν συστηματικά και μαζικά τους μαθητές από την πίστη τους, ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βαπτισμένα εν Αγίω Πνεύματι. Έτσι, θα συμβεί το ανήκουστο, άλλοι να αφήνουν ανέσεις, οικογένεια και πατρίδα προκειμένου, με κίνδυνο της ζωής τους, να γνωρίσουν τον Χριστό στις χώρες της Εξωτερικής Ιεραποστολής, οι δε Θεολόγοι στην Ελλάδα να πράττουν το ακριβώς αντίθετο έργο στον Τόπο τους, υπηρετώντας τις ιδεοληψίες εκείνων που επιβάλλουν τα ΝΠΣ.
[28] Αρ. Πρωτ. Δ2/164306/ 03-10-2017. Αρ. Πρωτ. Δ2/177291/ 20-10-2017.
[29] Χρησιμοποιείται στις διδακτικές δραστηριότητες και εργασίες μέσα στην τάξη, προκειμένου οι μαθητές να κατακτήσουν τα «Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα», που προσδιορίζονται σε κάθε θεματική ενότητα των ΝΠΣ. Η χρήση των Φακέλων είναι καθαρά βοηθητική. Στοχεύουν αποκλειστικά στην εμπέδωση της γνώσης που προσφέρουν τα ΝΠΣ. Ανάλογα συμβαίνει και με τις εργασίες των μαθητών. Αποκλειστικός στόχος η εφαρμογή των ΝΠΣ.
[30] http://dide.ira.sch.gr/symvoyloi/170626145051sym170626.doc
http://theologoi-kritis.sch.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1060:2017-12-07-14-14-08&catid=59:2008-12-26-13-06-18&Itemid=53
[31] Vivekananda, απόσπασμα ομιλίας που εκφώνησε στο Α΄ Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου, Σικάγο, 1893: «Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι χριστιανοί να γίνουν ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι ινδουιστές ή οι βουδιστές να γίνουν χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν ινδουιστές, ούτε βουδιστές ούτε και αυτοί να γίνουν χριστιανοί. Αλλά, κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους».
Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Το Πανθρησκειακό όραμα (εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τ. 15, σελ. 10, 1999.
[32] https://en.wikipedia.org/wiki/World_Parliament_of_Religions
https://ethicseducationforchildren.org/en/who-we-are/interfaith-council
[33] Vivekananda, ό.π.: «Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές, όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες, εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας». Ιερομόναχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, εκδ. Εγρήγορση, σελ. 48.
[34] Ό.π. σελ. 224: «Ο Θεός δεν είναι όπως Τον παρουσίασαν· η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται όπως διδάσκουν αι Εκκλησίαι· ο άνθρωπος δεν είναι ο άθλιος αμαρτωλός, όπως η Εκκλησία τον αναγκάζει να πιστεύει…». Ό.π. σελ. 226: «εις την νέαν γενεάν στηρίζεται η ελπίς – η ελπίς αποκηρύξεως του ό,τι είναι παλαιόν και ανεπιθύμητον… Η συντριβή των βασιλείων, η καταστροφή του παλαιού πολιτισμού, το ναυάγιον των εκκλησιαστικών οργανώσεων και η κατάπτωσις των αρχαίων αξιών και των τύπων αποτελούν τεράσ thriskeftika
Ἡμερίδα: Οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ γιά τά νέα θρησκευτικά. Ἡ ἑπόμενη μέρα Σ.Ε.Φ. 15.9.2018"
Ἑλένης Βασσάλου, θεολόγου
Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Νήφωνα, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ,
Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Χρυσόστομε, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί.
Εὐγνωμονῶ τόν πανάγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν εὐλογία τῆς σημερινῆς ἡμερίδας, μέ τή συμπλήρωση δέκα ἐτῶν[1] πολυμέτωπων ἀγώνων τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ). Αὐτοί οἱ ἀγῶνες ἦταν σαφῶς ἀσύμμετροι σέ σχέση μέ τίς φτωχές δυνάμεις της, ἀλλά πλούσιοι ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὅλα τά καλοστημένα καί καλοπληρωμένα σχέδια τῶν ἰσχυρῶν μπορεῖ νά ἀνατρέπει καί νά ὁδηγεῖ τήν ἔκβαση τῶν πραγμάτων σύμφωνα μέ τό δικό του πανάγιο θέλημα, ἀρκεῖ βεβαίως νά συντείνει καί ἡ προσπάθεια ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτή τή φορά, τά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν ἀνατράπηκαν μέσῳ τῶν νομικῶν ἐπιστημόνων, μέ τίς ἐξειδικευμένες γνώσεις τους, καί κυρίως μέσῳ τῶν δικαστῶν, ἀρχικά, τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων μέ τήν ἀπόφαση 115/2012[2] , πού ἔλυσε τό θέμα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπό τό ΜτΘ καί προσφάτως, τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018[3] , οἱ ὁποῖες ἀκυρώνουν, ὡς ἀντισυνταγματικά, τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα πού ἐπέβαλε τό Ὑπουργεῖο. Εἴμαστε εὐγνώμονες πρός ἕναν ἕκαστο, διότι μέ περισσή προσοχή καί εὐθύνη, μέ πληρότητα αἰτιολογιῶν καί ἐπιχειρημάτων, μέ σαφήνεια καί εὐκρισία, ἔσκυψαν σέ ὅλα τά ἐπιμέρους θέματα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας τῶν μαθητῶν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση, θεμελιώνοντας τίς ἀποφάσεις τους στίς ἐπιταγές τοῦ Συντάγματος, στούς νόμους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις, καθώς καί στίς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Σήμερα, μαζί μέ τήν ἁρμόζουσα εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, πού ἐργάστηκαν γιά τή δίκαιη ἀποκατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ), νομίζω, εἶναι εὐκαιρία περισυλλογῆς καί αὐτοκριτικῆς. Ἐπιτρέψτε μου νά θίξω ὁρισμένα, μή νομικά, ἀλλά οὐσιώδη ζητήματα. Τό πρόβλημα εἶναι γνωστό. Θά τό διατρέξουμε ὅσο τό δυνατόν πιό σύντομα.
Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) καί τή συνεργασία μίας μικρῆς ὁμάδας ἐκπαιδευτικῶν, αὐθαίρετα καί ἐκβιαστικά, μέ τό ψευδές δίλημμα - ἐπιχείρημα ὅτι τό ΜτΘ, ἄν δέν μετατραπεῖ σέ πολυθρησκειακό, θά πάψει νά διδάσκεται, ὁπότε οἱ Θεολόγοι θά μείνουν χωρίς ἐργασία, προχώρησε στή συγγραφή καί στήν πιλοτική ἐφαρμογή τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν (ΝΠΣ) στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τό 2011, ἐνῶ ἤδη ὑπῆρχε σέ ἔξαρση τό γνωστό πρόβλημα τῶν ἀπαλλαγῶν.
Μέ τό ΝΠΣ ἄλλαξε ριζικά τό δογματικό περιεχόμενο τοῦ ΜτΘ μέ τό πρόσχημα ὅτι «ἡ σχολική θρησκευτική ἐκπαίδευση χρειάζεται νά ὑπερβεῖ πρακτικές μονοφωνίας καί ἀντιλήψεις ἀποκλειστικότητας»[4] . Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας φάνηκε, ἀρχικά, ἀδικαιολόγητη, διότι, ὅπως τό ἴδιο τό ΝΠΣ ὑποστήριζε, τό ΜτΘ, πού πρόσφατα εἶχε ἀναθεωρηθεῖ, ἦταν ἀπαλλαγμένο «ἀπό τόν κατηχητικό χαρακτήρα του… ἐγκεντρισμένο μέν στήν Ὀρθόδοξη παράδοση, ὅμως μέ σαφέστατα γνωσιακό, μορφωτικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα… χωρίς ὁμολογιακή ἐμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ἤ μισαλλοδοξία… μέ σεβασμό πρός κάθε ἑτερότητα»[5] . Τί ἄλλαξε ξαφνικά καί ἀποφάσισαν νά καταργήσουν τό Πρόγραμμα τοῦ 2003-2006, πού οἱ ἴδιοι ἀναθεώρησαν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα ἔδωσαν τά στοιχεῖα πού ἔφερε στό φῶς ἡ σχετική ἔρευνα[6] τῆς ΠΕΘ γιά τήν πανθρησκειακή ΜΚΟ Arigatou, νεοβουδιστικῆς ἰαπωνικῆς προελεύσεως. Ἡ ἔρευνα αὐτή ἀπέδειξε ὅτι ἡ Arigatou θέλησε νά ἐπιβάλει τό δικό της Πρόγραμμα καί γι’ αὐτό ξαφνικά, τό «ἐγκεντρισμένο στήν Ὀρθόδοξη παράδοση» ΜτΘ θεωρήθηκε «μονοφωνικοῦ χαρακτήρα», ὁπότε ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ΝΠΣ, πού εἶναι δομημένο ἀκριβῶς στή γραμμή τῆς διαθρησκειακῆς καί διαπολιτισμικῆς κατεύθυνσης τῆς συγκεκριμένης ΜΚΟ.
Ἔτσι, στή θέση τῆς διαχρονικά διεξαγόμενης χωριστῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τά θρησκεύματα, ἐγκαινιάζεται ἡ κατά θέμα παράλληλη διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης μέ ἕξι διαφορετικές θρησκεῖες καί πολιτισμούς[7] , καθώς καί σέ συνάφεια μέ τόν Ρωμαιοκαθολικισμό καί τόν Προτεσταντισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός[8] παρουσιάζεται ὡς ἰσότιμος[9] μέ τόν Μωάμεθ, τόν Βούδα καί τόν Κομφούκιο[10] , ἡ Ἁγία Γραφή ἐξισώνεται ἀξιακά μέ τό Κοράνιο, τήν Τορά, τίς Βέδες, τίς διδασκαλίες τοῦ Βούδα, τή φιλοσοφία τοῦ Τάο καί τά βιβλία τοῦ Κομφούκιου[11] , ἡ μετάνοια-ἐξομολόγηση μέ τή γιόγκα καί τό διαλογισμό[12] , οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, ὅπως γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Πορφύριος[13] μέ τό Δαλάι Λάμα καί ἄλλα πρόσωπα ἱστορικά καί μυθικά[14] . Στόχος ὅλης αὐτῆς τῆς ἰσοπεδωτικῆς διαθρησκειακῆς διδασκαλίας εἶναι ἡ θρησκευτική ὁμοιομορφία καί ὁμογενοποίηση, πού καταργεῖ τίς ταυτότητες καί τίς διαφορές. Ὁμοίως, ἔννοιες καί λειτουργικές πράξεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατατάσσονται στήν ἴδια κατηγορία μέ τά μυστήρια τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, τίς τελετές τῶν Προτεσταντῶν, τίς γιορτές τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων[15] . Ὅλα αὐτά ἐντάσσονται στή διδασκαλία τῶν παιδιῶν μας, ὡς νά εἶναι ταυτόσημα[16] , ἐνῶ, παράλληλα, συνδυάζονται καί ἐμπεδώνονται μέ ποικίλες ἀντίστοιχες πρακτικές συγκρητισμικές ἀσκήσεις[17] . Οἱ συντάκτες τῶν ΝΠΣ ἰσχυρίζονται πώς αὐτός ὁ συμφυρμός[18] ἑτερόκλητων θρησκειακῶν διδασκαλιῶν ἀνταποκρίνεται στόν πλουραλισμό καί τόν σεβασμό τῆς θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς ἑτερότητας[19] . Παράλληλα δέ, ἰσχυρίζονται πώς τό ΝΠΣ ἔχει ὡς «κεντρικό, τόν λόγο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί παράδοσης[20] » καί ἀναφέρουν ὅτι ὑποστηρίζει τή «θεμελίωση τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στή σχολική ἐκπαίδευση σέ ἕνα ἄλλο ὑψηλότερο πνευματικό καί θεολογικό ἐπίπεδο[21] ».
Συσκοτίζοντας τήν ἀλήθεια, παραθέτουν δεκάδες περικοπῶν καί χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς[22] , καθώς καί ἀρκετά ὀνόματα ἁγίων, προκειμένου νά δείξουν στόν ἐπιφανειακό ἀναγνώστη, ὅτι ὑπάρχει μεταξύ τούς ἁρμονική συνάφεια, μολονότι, ὡς γνωστόν, ἡ ζωή καί ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων, ὡς καθαρά χριστοκεντρική, εἶναι ἀντίθετη μέ τίς ἰδέες καί πρακτικές τῶν ΝΠΣ. Ἐπίσης, ἔχουν συγκεντρώσει, ἐσκεμμένα, μεγαλύτερο ποσοστό χριστιανικῶν στοιχείων στά Προγράμματα καί στούς Φακέλους γιά νά μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν τό ἐπιχείρημα ὅτι τό μάθημα εἶναι ὀρθόδοξο καί νά καθησυχάζουν, ἔτσι, τούς ἀνησυχοῦντες, μέ τήν εἰκόνα τῆς ποσοτικῆς ἀναλογίας, ἡ ὁποία ὅμως στό ΝΠΣ δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, διότι τό δόγμα τοῦ εἶναι ἡ διαθρησκειακή καί διαπολιτισμική διδασκαλία, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἀριθμό τῶν συγκεντρωμένων πληροφοριῶν ἑνός θρησκειακοῦ χώρου. Αὐτή ἡ συμπεριφορά μοιάζει τόσο πολύ μέ τήν τυπική συμπεριφορά τοῦ κάθε πλανεμένου στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού ἐμφανίζεται στούς ἄλλους ὡς «ἄγγελος φωτός»[23] . Μόνο πού ἐδῶ τά πράγματα εἶναι χειρότερα. Διότι, γιά παράδειγμα, οἱ αἱρετικοί ἀπευθύνονται, κυρίως, σέ ἐνήλικες καί κινοῦνται σέ μικρές ὁμάδες μέ περιορισμένη ἐμβέλεια, ἐνῶ τά μή ὀρθόδοξα στήν οὐσία τους ΝΠΣ ἀποδομοῦν τήν πίστη τουλάχιστον 1.000.000 ἀνυποψίαστων καί ἀνήλικων παιδιῶν τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, χωρίς αὐτά νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀμυνθοῦν, καί, φυσικά, ὅλα αὐτά μέ τήν πολιτική καί οἰκονομική στήριξη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Μετά ἀπό τή γενική κατακραυγή, τίς δημοσιευμένες μελέτες, καθώς καί τά ἐπιστημονικά συνέδρια, ἀκολούθησαν κατ’ ἐπίφασιν ἀναθεωρήσεις, μέ ἐπιφανειακές ἀλλαγές, γιά νά ριχθεῖ "στάχτη στά μάτια". Τά ἐπίμαχα σημεῖα, ὅμως, πού ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα στίς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καί μάλιστα στά πλέον οὐσιώδη θέματα τῆς Ὀρθόδοξης σωτηριολογίας, πεισματικά, παρέμειναν ὡς εἶχαν. Αὐτό ἀποδεικνύουν οἱ σχετικές μελέτες[24] . Αὐτή ἡ ἐμμονή, καθώς καί ἡ προκλητική ἀδιαφορία γιά τήν προσβολή τῆς πίστης τῶν Ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἀποκαλύπτουν μεταξύ ἄλλων πώς ὁ διατυμπανιζόμενος σεβασμός τῆς ἑτερότητας στά ΝΠΣ εἶναι κίβδηλος καί πώς τά ἐξωφρενικά θεολογικά λάθη τους, δέν ἀποτελοῦν τυχαῖες ἀστοχίες, ἀλλά μεθοδευμένες αἱρετικοῦ χαρακτήρα διδακτικές ἀλλοιώσεις, μέ στόχο τήν ἀλλοίωση ἤ ἐξαφάνιση τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητας καί συνείδησης ἀπό τούς ὀρθόδοξους μαθητές. Μέ ἄλλα λόγια, τά ΝΠΣ σχεδιάστηκαν ἀκριβῶς γιά ν’ ἀλλάξουν σέ βάθος χρόνου τήν πίστη τοῦ Ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπό ὀρθόδοξη σέ διαθρησκειακή ἤ πανθρησκειακή, ἀρχίζοντας τήν ἀποδόμηση ἀπό τήν πίστη τῶν μικρῶν μαθητῶν.
Στά ἀνωτέρω, προστίθενται τά ἀπαράδεκτα παιδαγωγικά προβλήματα τῶν ΝΠΣ. Αὐτά προκύπτουν, διότι οἱ μαθητές πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνονται, λόγω ἡλικίας, δέ διαθέτουν τήν ἀπαιτούμενη πνευματική ὡριμότητα, ὁπότε ὁδηγοῦνται, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, στή θρησκευτική σύγχυση καί στόν θρησκευτικό συγκρητισμό. Αὐτή ἡ δυσμενής κατάσταση τροφοδοτεῖται ἀπό τή μεθοδευμένη[25] ἀναδόμηση[26] τῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν, μέ κριτήριο τίς πολυθρησκειακές συγκρητισμικές πρακτικές τῶν Προγραμμάτων. Αὐτές ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς καλῶς ἐννοούμενης καί εὔλογης γνωριμίας καί τοῦ σεβασμοῦ πού εἶναι ἀνάγκη νά ἔχει ὁ ὀρθόδοξος μαθητής πρός τίς θρησκεῖες καί τούς ἐτερόθρησκους, καί προχωροῦν βῆμα - βῆμα στή μύηση τῶν χριστιανῶν μαθητῶν στήν πολυθρησκεία, στόν ἐθισμό μίας πολτοποιημένης, γενικῆς καί ἀόριστης πίστης σέ πολλούς Θεούς[27] .
Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, τά ΝΠΣ εἶναι μία καλοστημένη παγίδα ἄρνησης τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, μέ ἐπιχείρημα τούς παιδαγωγικούς λόγους. Ἀβίαστα προκύπτει τό ἐρώτημα: Γιατί ἄραγε τό ΜτΘ θεωρεῖται ἐκσυγχρονισμένο μόνο ὅταν διδάσκει καί ἀκολουθεῖ τό συμφυρμό τῆς πολυθρησκείας; Αὐτή ἡ ἀντίληψη δέν εἶναι μονοφωνική καί ἀποκλειστική; Προφανῶς ἡ ἐπιλογή δέν εἶναι τυχαία.
Ἐπίσης, τυχαία δέν εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅπως φαίνεται ἀνάγλυφα, στά ψεύδη πού μεταχειρίστηκε προκειμένου νά παραπλανήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν ἑλληνικό λαό στούς ἐκβιασμούς πού ἀσκοῦνται πρός τούς Θεολόγους γιά νά ὑποκύψουν στά σχέδιά του στόν ἐμπαιγμό πού κάνουν πρός ὅλους, μέ τίς ψευτο-ἀναθεωρήσεις τῶν ΝΠΣ στή λήψη μονομερῶν ἀποφάσεων, μέ τή χρήση ἐπίπλαστου διαλόγου μέ τήν Ἐκκλησία καί χωρίς διάλογο μέ τούς Θεολόγους στήν ἔκδοση τῶν Φακέλων τοῦ μαθήματος, κατά τό χρόνο πού ἀναμενόταν ἡ σχετική ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ στίς εἰρωνεῖες καί τήν ὑποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΈ, ἐπειδή ἀκύρωσαν τά ΝΠΣ… Φαίνεται πώς ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας δέν ἔχει ὅρια.
Τά ἀνωτέρω φωτίζονται ἀπ’ ὅσα σημαντικά στοιχεῖα ἀνέδειξε ἡ ἔρευνα τῆς ΠΕΘ γιά τή σχέση τῶν ΝΠΣ μέ τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα Learning To Live Together (LTLT) τῆς ὀργάνωσης Arigatou, πού καθοδηγεῖται ἀπό γκουρού ἰνδουιστικῶν, βουδιστικῶν καί πνευματιστικῶν ὁμάδων. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ Δαλάι Λάμα, τόν ὁποῖο τό ΝΠΣ τοῦ 2011, «ὅλως τυχαῖα», τοποθέτησε στήν ἴδια κατηγορία μέ τόν ἅγιο Πορφύριο. Ἀπό στοιχεῖα τῆς ἔρευνας φαίνεται πώς τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα LTLT τῆς Arigatou χρηματοδοτεῖται, γιά τήν παγκόσμια καθιέρωσή του στόν 21ο αἰώνα.
Αὐτά πού συμβαίνουν στά ΝΠΣ δέν ἔχουν ἱστορικό προηγούμενο. Ἡ ΠΕΘ ἐπανειλημμένα διαμαρτυρήθηκε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί ἐργάστηκε συστηματικά γιά τήν ἀνάδειξη αὐτῶν τῶν θεμάτων, καθώς καί τήν ἐνημέρωση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τίς θέσεις της ἀναφορικά μέ τά νομικά, θεολογικά καί παιδαγωγικά προβλήματα ἔκανε δεκτές τό ΣτΈ μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018, πού ἀκύρωσαν συνολικά τά ΝΠΣ.
Παρενθετικά, καί ἐπειδή ἔχουν προκύψει ἐρωτήματα σχετικά μέ τούς Φακέλους τοῦ Μαθήματος, ἐπισημαίνεται ὅτι, σύμφωνα μέ ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας[28], οἱ Φάκελοι ἀποτελοῦν συλλογή βοηθητικοῦ διδακτικοῦ ὑλικοῦ[29] καί ὄχι «διδακτέα» ἤ «ἐξεταστέα ὕλη»[30] . Ἁπλῶς ὑποστηρίζουν τά ΝΠΣ, τά ὁποῖα, ὅμως, ἀκύρωσε τό ΣτΈ. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ διδασκαλία τῶν Φακέλων, ἐπιλεκτικά ἤ μή, εἶναι, ἐπίσης, παράνομη.
Τά πανθρησκειακά σχέδια ὑλοποιοῦνται στίς μέρες μας, ὁπότε σέ μᾶς ἔπεσε ὁ κλῆρος νά ἐλέγξουμε τή σκοπιμότητά τους. Σημειωτέον ὅτι ἐπισήμως, εἶχαν ἀποφασιστεῖ[31] ἀπό τό 1893, στό A΄ Κοινοβούλιο τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου[32] , στό Σικάγο. Χρόνια πρίν μεθόδευαν[33] τήν ἐπικράτηση τῶν ἰδεῶν γιά τή νέα[34] κατ’ ἐπιλογήν σύνθεση[35] τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν, παγκοσμίως, καί μάλιστα στό χῶρο τῆς Παιδείας, μέ φυσικούς ἀναμεταδότες τούς ἴδιους τούς ἐκπαιδευτικούς[36] . Εἰδικότερα, γιά θέματα θρησκευτικῆς φύσεως, ὅπως εἶναι τό ΜτΘ, οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοί διάλογοι, σχεδιάστηκε νά γίνουν οἱ ἴδιες οἱ «Ἐκκλησίες»[37] , ὅπως τίς ὀνομάζουν, οἱ Θεολογικές Σχολές[38] καί οἱ Θεολόγοι[39] φορεῖς αὐτῶν τῶν ἰδεῶν. Εἴμαστε μάρτυρες αὐτῆς τῆς πρώτης ὀργανωμένης ἐπιχείρησης ἐπιβολῆς αὐτῶν τῶν σχεδίων στό χῶρο τῆς Ἐκπαίδευσης μέσω τῶν ΝΠΣ, καθώς καί τῆς καπηλείας[40] τῶν πιό ἁγνῶν αἰτημάτων τοῦ ἀνθρώπου γιά ἀγάπη, εἰρήνη, αὐτογνωσία, ἰσοτιμία, πρόοδο, συναδέλφωση τῶν λαῶν, προκειμένου νά καλύψουν αὐτή τήν ἐπιβολή. Δυστυχῶς, κάποιοι ἐκπαιδευτικοί, πιθανόν, μή ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν ὄλον αὐτόν τόν πισώπλατο διαθρησκειακό καί ἀποκρυφιστικό σχεδιασμό, ἔχουν σαγηνευτεῖ καί, παρά τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου[41] , ἔχουν πιστέψει, πώς ἡ εἰρήνη καί ἡ συναδέλφωση τῶν λαῶν θά προέλθει ἀπό τήν ἀπάλειψη τῶν διαφορῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν θρησκειῶν, ὁπότε ἐργάζονται γιά τό σκοπό αὐτό. Πρῶτος καρπός τούς τό ΝΠΣ τοῦ 2011[42] στά θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου. Τήν ἀποδοχή του ταύτισαν μέ τήν πρόοδο, τήν δέ ἀπόρριψή του μέ τήν συντήρηση καί τήν ὀπισθοδρόμηση. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι αὐθαίρετη, μέ βάση τή συνολική ἔρευνα γιά τά ΝΠΣ, μέ βάση τή διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τή θέλησή της γιά χωριστῆ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες, καθώς καί μέ βάση τίς πρόσφατες ἀκυρωτικές ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ἄν οἱ Θεολόγοι δέν εἴμαστε συνειδητοποιημένοι στήν ἀποστολή μας, ξεπερνώντας τά περιχαρακωμένα ἰδεοληπτικά στερεότυπα «προοδευτικὀς», «συντηρητικός», «ὀπισθοδρομικός», πολύ σύντομα θά ὁδηγηθοῦμε στό νά ὑπηρετοῦμε τούς σκοπούς τῆς Νέας Ἐποχῆς, μέ κυρίαρχο τήν πνευματική ὁμογενοποίηση τοῦ κόσμου. Εἶναι τραγικό, ἐκεῖνοι πού μεταφέρουν τό σταυροαναστάσιμο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσης ἀπό τά δεσμά τῆς πολύμορφης δουλείας τῆς ἁμαρτίας, νά ὑπηρετήσουν καί, ἐν τέλει, νά ὑποταχθοῦν στό σκοτεινότερο σύστημα παγίδευσης καί δουλοποίησης τῶν ἀνθρώπων.
Εἶναι σημαντικό ἐμεῖς οἱ Θεολόγοι νά ἀνασυντάξουμε τίς πνευματικές, τίς σωματικές καί τίς ἐπιστημονικές μας δυνάμεις, σεβόμενοι πρωταρχικά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί ἔπειτα τόν Ὅρκο πού δώσαμε κατά τήν ἀπονομή τοῦ πτυχίου ἤ τοῦ διδακτορικοῦ Θεολογίας. Δυναμικά καί σταθερά[43] , νά δράσουμε, σύν Θεῷ, πρός κάθε κατεύθυνση, μέ κάθε μέσον, πνευματικό καί ὑλικό, ἀφοῦ ἱεραρχήσουμε τίς προτεραιότητές μας, ἐπικεντρωμένοι στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης φυσιογνωμίας τοῦ ΜτΘ, πού τό καθιστά μοναδικό στήν ἀγωγή τῶν Ὀρθόδοξων μαθητῶν.
Ὡς γνωστόν, τό ΜτΘ δέν ὁρίζεται μόνο ἀπό τούς νόμους καί τά Προγράμματα τῆς Πολιτείας, ἀλλά ἐμφορεῖται καί ἀπό τούς θεϊκούς νόμους. Ἄν ρίχνουμε τό βάρος τῆς διδασκαλίας, κυρίως ἤ ἀποκλειστικά, στά ὅποια Προγράμματα, ἄν δέ στηρίζουμε τή διδασκαλία μας στόν ἀγώνα γιά τόν προσωπικό ἁγιασμό μας, ἄν δέν παραπέμπουμε τούς μαθητές μας στή Θεία Λειτουργία, στή μυστηριακή ζωή καί στή ζωή τῶν ἁγίων, ἔχουμε πάρει λανθασμένη πορεία[44] . Εἶναι δυνατόν νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό, χωρίς σύνδεση μαζί του; Δυστυχῶς, τά ἐνδιαφέροντα τῶν ΝΠΣ ἀφοροῦν στίς θρησκεῖες, στήν πολυπολιτισμικότητα, στήν ἑτερότητα, στά σεμινάρια γιά τίς καλές πρακτικές καί στά Προγράμματα ΕΣΠΑ. Εἶναι ἀνάγκη, ὅμως, νά γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι στόχος τους εἶναι ἡ μετάβαση ὅλων τῶν θρησκευομένων, ἀνεξαρτήτως προελεύσεως, σέ μία ἐκκοσμικευμένη διαθρησκειακή πνευματικότητα, πού δέν θά σχετίζεται μέ κανένα Θεό καί καμιά συγκεκριμένη πίστη, ἀλλά μόνον μέ ἕνα ὑποκατάστατο τῶν πίστεων καί τῶν θρησκειῶν πού εἶναι ἡ πανθρησκεία. Ἐπιπλέον, ἡ ἀπώλεια τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας ἰσοδυναμεῖ μέ πλήρη ἀλλοτρίωση τῶν μαθητῶν[45] . Ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν μέσων διδασκαλίας εἶναι ἀπαραίτητος. Ὅμως, μήν προσδοκοῦμε νά ἀναβαθμίσουμε τό μάθημά μας μόνο μ’ αὐτόν, διότι στό ΜτΘ ἐνεργεῖ πρώτιστα ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί χωρίς αὐτήν, ὁ ἐκσυγχρονισμός δέν προσφέρει κάτι τό οὐσιαστικό.
Ἀναφορικά μέ τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, εἶναι ἀπαράδεκτο νά δημιουργοῦν πλήρη σύγχυση στούς μαθητές, διδάσκοντας συγκρητισμικές γνώσεις. Εἶναι ἐπίσης ἀπαράδεκτο, οἱ μαθητές νά μήν ἀποκτοῦν σαφῆ καί ὁλοκληρωμένη εἰκόνα, γιά ἐκεῖνο πού ἀποκαλύπτει ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τόν ἑαυτό Του, ἐνῶ μαθαίνουν μέ πλεῖστες ἐξηγήσεις τίς ἀπόψεις κάθε, φιλοσόφου, καί κάθε ἀμφισβητία, πού βεβαίως ὡς πρόσωπα εἶναι σεβαστά, ἀλλά δέν εἶναι ἰσότιμα μέ τόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς τους. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀποπεμφθοῦν καί τά νέα ΝΠΣ καί οἱ Φάκελοί τους. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό Προγράμματα καί ἐγχειρίδια, πού θά προσφέρουν, μέ ἁπλό, ξεκάθαρο καί ἐκσυγχρονισμένο τρόπο στούς Ὀρθόδοξους μαθητές, τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τόν πολιτισμό μας. Ἀκολούθως, σέ χωριστές ἑνότητες, νά ἀναφέρουν τά θρησκεύματα. Κι αὐτό, γιά νά μήν ὁδηγοῦνται οἱ μαθητές στή σύγχυση καί στό συγκρητισμό. Στά ἀνωτέρω νά προσθέσουμε τήν ἀναγκαιότητα συνεχοῦς ἐπιμόρφωσης τῶν Θεολόγων, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά ἐξοικειωθοῦν πλήρως μέ τή χρήση τῆς νέας τεχνολογίας καί τόν συνδυασμό της μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.
Τέλος, τά ΝΠΣ ἔφεραν στήν ἐπιφάνεια τήν τακτική της ἀποσπασματικῆς χρήσης τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ σκοπό νά καταφανεῖ πώς συμφωνεῖ μέ τίς πανθρησκειακές ἰδέες τους[46] . Ἀπίστευτο, ἀλλά ἀληθινό. Σατανική ἐπινόηση στή μέχρι σήμερα ἱστορία τοῦ ΜτΘ.
Ἡ Νέα Ἐποχή καί ὅσοι ἐργάζονται γι’ αὐτήν, ἀκάθεκτοι προχωροῦν συστηματικά στά ἑπόμενα βήματα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ἄν θέλουν νά εἶναι Θεολόγοι, πρέπει νά μείνουν ἀπολύτως συνταυτισμένοι μέ τόν πρῶτο Θεολόγο, τό Θεό-Λόγο, τόν Ἰησοῦ Χριστό: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγοςς ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος»[47] . Μόνον Ἐκεῖνος μας γνωρίζει ἀξιόπιστα, ποιός εἶναι ὁ Θεός: «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»[48] . Γιατί ἡ ζωή τοῦ Πατέρα εἶναι καί ζωή τοῦ Υἱοῦ[49] . Ἔτσι, ἐκεῖνος πού βλέπει τόν Χριστό, βλέπει τόν Θεό[50] . Ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό[51] .
Ὅλη ἡ διδασκαλία καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπικεντρώνεται στή μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «αὐτό τό λιθάρι πού περιφρονήθηκε, αὐτό εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἡ βάση τῆς πίστης μας. Ἀπό κανέναν ἄλλο δέν μπορεῖ νά προέλθει ἡ σωτηρία οὔτε ὑπάρχει ἄλλο πρόσωπο κάτω ἀπό τόν οὐρανό δοσμένο στούς ἀνθρώπους, μέ τό ὁποῖο νά μποροῦμε νά σωθοῦμε»[52] . Ἐν Χριστῷ ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ Θεός[53] , ἐν Χριστῷ ἐλευθερώνεται ἀπό τήν ἁμαρτία[54] , ἐν Χριστῷ γίνεται ἀληθινά κοινωνικός, ἐν Χριστῷ ἀποκαθίσταται ἡ ἀνισότητα καί καταργοῦνται οἱ διακρίσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων[55] , ἐν Χριστῷ καταξιώνεται αἰωνίως, νά γίνει κοινωνός, κατά χάριν, τῆς θείας Ζωῆς[56] .
Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ Καινή Διαθήκη ἐπισημαίνει τήν ἀνάγκη τοῦ ἀπόλυτου ἐναρμονισμοῦ [57] τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ, πόσο μᾶλλον τοῦ Θεολόγου, μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ: «Νά εἶστε ριζωμένοι καί νά χτίσετε τή ζωή σας πάνω του. Νά γίνεστε ὅλο καί πιό σταθεροί στήν πίστη σας, ὅπως τή διδαχτήκατε, καί νά προοδεύσετε σ’ αὐτήν, εὐχαριστώντας τόν Θεό. Προσέχετε καλά, μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς μέ τούς ἀπατηλούς καί κούφιους συλλογισμούς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται σέ ἀνθρώπινες παραδόσεις[58] καί σέ μία λαθεμένη πίστη προσανατολισμένη πρός τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ὄχι στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Γιατί μόνο στόν Χριστό κατοικεῖ σωματικά ὅλη ἡ Θεότητα. Μόνο αὐτός μπορεῖ νά μᾶς δώσει τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, αὐτός πού εἶναι κύριος κάθε ἀρχῆς κι ἐξουσίας»[59] .
Τήν τέλεια ἐφαρμογή τῶν παραπάνω λόγων διαπιστώνουμε στή ζωή τῶν ἁγίων. Ἡ ἀναφορά τους εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέ Αὐτόν νίκησαν. Τίποτε δέν ὑπῆρχε (καί δέν ὑπάρχει) πολυτιμότερο ἀπό τόν Χριστό. Κανένα πρόσωπο, καμία δόξα, καμία ἐξουσία, οὔτε ἡ ἴδια ἡ ζωή τούς χωρίς Ἐκεῖνον [60], ἀκόμη κι ἄν αὐτό σήμαινε φρικτά μαρτύρια, ὅπως περιγράφει χαρακτηριστικά τό προσόμοιο, σέ ἦχο δ΄:
«Ὀφθαλμούς ἐκκεντούμενοι, καί δακτύλους κοπτόμενοι, καί πλευράς ξεόμενοι, καί κρεμάμενοι, καί τά ὀστᾶ συντριβόμενοι, καί ξίφει τεμνόμενοι, μεληδόν καί κεφαλήν, τοῦ δολίου συντρίψαντες, οὐκ ἠρνήσασθε, τόν Σωτήρα τῶν ὅλων, οὐ ξοάνοις, ἐπεθύσατε ἀλόγως, Μεγαλομάρτυρες ἔνδοξοι».
Τά μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τά στεφάνια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς Σῶμα Χριστοῦ προσφέρει στόν κόσμο τούς ἁγίους, διαχρονικά σέ κάθε ἐποχή, ὅπως στίς μέρες μας τόν ἅγιο Πορφύριο, τόν ἅγιο Παΐσιο, τόν ἅγιο Ἰάκωβο, τόν ἅγιο Ἀμφιλόχιο... Ἡ πορεία της στόν κόσμο εἶναι μαρτυρική καί ἀναστάσιμη, γιατί ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή ζωή προβάλλει[61] στόν κόσμο, μολονότι, τό φρόνημά του δέν τοῦ ἐπιτρέπει πάντα νά τήν ἀντιληφθεῖ. Αὐτή τή ζωή καλούμαστε, ὡς χριστιανοί καί δή Θεολόγοι, νά ζοῦμε, νά διδάσκουμε καί νά προβάλλουμε. Καμιά ἄλλη διδασκαλία καί καμιά ἄλλη ζωή δέν μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ ἤ νά συγκριθεῖ μέ τή διδασκαλία καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»[62] εἶναι ἡ ζωή καί ὁ τελικός στόχος τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ χριστιανός εἶναι ἀνάγκη νά πορευτεῖ, μέ βάση τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος κατά φύσιν ἅγιος. Αὐτή ἡ διάκριση εἶναι ἡ οὐσιαστική διαφορά τῶν ἁγίων ἀπό τούς καλούς ἀνθρώπους καί τά πρότυπά τους[63] .
Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ θέση πού συχνά διατυπωνόταν ἀπό τούς εἰσηγητές τῶν ΝΠΣ ὅτι ἡ Ἐκκλησία νά διδάσκει τήν πίστη της στούς χριστιανούς ἐντός τοῦ ναοῦ, οἱ δέ Θεολόγοι νά διδάσκουν τά ΝΠΣ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στό σχολεῖο. Ἔτσι, ἔμμεσα, ὁμολογοῦσαν ὅτι αὐτά τά Προγράμματα προβάλλουν διδασκαλίες ἀντίθετες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Φαίνεται ὁλοκάθαρα τό σκοτεινό σχέδιο ἅλωσης τοῦ ποιμνίου καί τῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐνῶ θά εἶναι μέλη της, θά ἐνστερνίζονται ἤ, ἀντίστοιχα, θά διδάσκουν τά ἀντίθετα πιστεύματα[64] , ἐκεῖνα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ Χριστός, ὅμως, τονίζει πώς μόνον ἄν ἀποδεχόμαστε καί ἐφαρμόζουμε πιστά τόν λόγο Του, εἴμαστε ἀληθινά μαθητές Του[65] .
Αὐτός εἶναι ὁ εὐλογημένος ρόλος μας. Νά μείνουμε ἀσυμβίβαστοι μέ κάθε πανθρησκειακό συγκρητισμικό Πρόγραμμα, διότι ἐξοστρακίζει τόν Χριστό ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Νά μείνουμε προσηλωμένοι στόν μόνο Σωτήρα[66] καί πρός αὐτόν[67] νά ἀνοίγουμε[68] δρόμους γιά τούς μαθητές μας, ἄν θελήσουν νά Τόν γνωρίσουν καί νά ἑδραιωθοῦν σ’ Αὐτόν. Νά μή χαθεῖ ἡ πορεία τους σέ δρόμους ἀδιέξοδους, τραγικούς, καταστροφικούς. Ἄς κάνουμε τό αὐτονόητο καθῆκον μας ὡς Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καί ὁ Χριστός θά φροντίσει τά ὑπόλοιπα.
Ὁ Χριστός μας ζητᾶ νά εἴμαστε τό φῶς τοῦ κόσμου[69] , καθ’ ὁμοίωσιν μέ Ἐκεῖνον πού εἶναι τό ὄντως φῶς[70] . Θά μᾶς κρίνουν οἱ ἐπιλογές μας, καί θά βρεθοῦμε ἀναπολόγητοι, ἐφόσον τό φῶς ἦρθε στόν κόσμο, ἐμεῖς ὅμως ἀγαπήσαμε περισσότερο τό σκοτάδι παρά τό φῶς, γιατί οἱ προθέσεις καί οἱ πράξεις μας ἦταν πονηρές[71] . Ἄς δώσουμε τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία καί ὁμολογία μας στή σύγχρονη ἐκπαίδευση καί ὅπου ἀλλοῦ κληθοῦμε[72] .
Μέ βάση τό Ὀρθόδοξο βίωμα, πορευτήκαμε τόσους αἰῶνες ἱστορίας καί πολιτισμοῦ στά γράμματα, στίς τέχνες στίς ἐπιστῆμες, μά πιότερο, πολιτισμοῦ στήν ψυχή. Αὐτός ὁ πολιτισμός, πού ἔρχεται καί ἐμπνέεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρώτιστα σέβεται τήν ἑτερότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ[73]καί δέν τόν συγχέει μέ τόν ἄνθρωπο ἤ ἄλλο δημιούργημα, ἐν ἀντιθέσει μέ τά θρησκεύματα[74].
Ἀπόρροια τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ὁ σεβασμός τῆς ἑτερότητας κάθε ἀνθρώπου καί ἡ θυσιαστική πρός αὐτόν ἀγάπη, ὡς παιδί τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐθνική ἤ τή θρησκευτική του ταυτότητα, ἀκόμη καί ἄν πρόκειται γιά ἐχθρούς καί διῶκτες, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ[75] καί καθ’ ὁμοιότητα μέ Ἐκεῖνον[76] . Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας παρακαταθήκη πού ἀντέχει στό χρόνο καί στή λαίλαπα τῆς ὅποιας Νέας Ἐποχῆς. Γιατί, τελικά, αὐτός πού ἔχει τόν παγκόσμιο ἔλεγχο δέν εἶναι ἡ Νέα Ἐποχή καί οἱ ἐργάτες της, ἀλλά «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ»[77] , ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα· Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας·»[78] .
Εὐχαριστοῦμε θερμά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν γιά τήν πολύτιμη στήριξη τοῦ ἀγώνα τῆς ΠΕΘ, μέ σειρά ἐκδηλώσεων, ὅπως ἡ σημερινή πού σκοπό ἔχουν τήν ἐνημέρωση καί τήν εὐαισθητοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης στό ΜτΘ.
(Ἑλένη Βασσάλου, Θεολόγος, ὑπεύθυνη τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ[79] ).
[1] Με την πρώτη εγκύκλιο για τις απαλλαγές (91109/Γ2/10-07-2008) ξεκίνησε ο αγώνας για το μάθημα των Θρησκευτικών και συνεχίζεται αμείωτος μέχρι σήμερα (14-9-2018).
[2] Με βάση αυτήν την ιστορική απόφαση, το ΜτΘ πρέπει να διδάσκεται σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παρακολούθησή του είναι υποχρεωτική για τους Ορθόδοξους μαθητές και προαιρετική για τους ετερόδοξους, ετερόθρησκους και άθεους, οι οποίοι διατηρούν το δικαίωμα της απαλλαγής από αυτό. Η απόφαση επισημαίνει την υποχρέωση της Πολιτείας να καταρτίζει προγράμματα διδασκαλίας σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία, το δε μάθημα να διδάσκεται επί ικανόν αριθμό ωρών εβδομαδιαίως, όπως προέβλεπαν, επίσης, οι αποφάσεις του ΣτΕ 3556/ 1995 και ΣτΕ 2176/ 1998.
[3] Το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τις μνημειώδεις αποφάσεις του 660/2018 και 926/2018, ακύρωσε τα Προγράμματα Σπουδών, επειδή έρχονται σε ριζική αντίθεση προς τις συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης συνείδησης των Ορθόδοξων μαθητών, στο απαραβίαστο της ελευθερίας της θρησκευτικής τους συνείδησης, καθώς και προς τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητος. Το ΣτΕ δέχτηκε ότι τα ΝΠΣ κλονίζουν την Ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση, αντί να την ενισχύουν, δημιουργούν σύγχυση και επεμβαίνουν στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών, με κίνδυνο να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη χριστιανική τους συνείδηση.
[4] Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) 2011, σελ. 12. ΠΣ, 2014, σελ. 13: «ομολογιακής μονοφωνίας». Το ίδιο στο ΦΕΚ 2920, τ. β΄ 13-9-2016 (ΠΣ, 2016),σελ. 30860. Οδηγός Εκπαιδευτικού (ΟΔ.ΕΚΠ) 2011, σελ. 22, 25, 27, 36. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 31, 34, 36.
[5] ΠΣ, 2011, σελ. 10. Όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του ΝΠΣ, η συγγραφή του έγινε με το Πρόγραμμα ΕΣΠΑ του 2007, δηλαδή τον επόμενο χρόνο αφότου ολοκληρώθηκε η συγγραφή των βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο του Αναλυτικού Προγράμματος (2006).
[6] Βασσάλου Ελένης, «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της Arigatou ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»
http://aktines.blogspot.com/2016/09/gnrc-arigatou.html
http://www.petheol.gr/nea/earigatoukaitoprogrammaspoudonstathreskeutika
[7] Τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον Ινδουισμό, το Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τις διδασκαλίες του Κομφούκιου
[8] Φρικτή η προσβολή του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από το Υπουργείο Παιδείας και τους συνεργάτες του. Ταύτισαν τον μόνο Θεάνθρωπο με κοινούς ανθρώπους, όταν, ως γνωστόν, ουδέποτε διαχωρίστηκε στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση από την θεϊκή, είτε θαυματουργούσε, είτε έπασχε. Δίνοντας προτεραιότητα στην διαθρησκειακή ιδεολογία της Arigatou, δεν σεβάστηκαν Εκείνον που σεβάστηκε και δόξασε ακόμη και η άψυχη ύλη - στη Βάπτιση «ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω θεασάμενος τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, σωματικῶς κατερχόμενον, καὶ εἰσερχόμενον ἐπ’ αὐτὸν» (Σωφρονίου, Θεοφάνεια), Εκείνον, που στο θείο Πάθος Του ο ήλιος εκρύβη (Ματθ. 27, 45), «ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν» (Ματθ. 27, 51), Εκείνον, που από άφατη αγαθότητα ενανθρώπησε και παρέδωσε το πανάγιο και ζωηφόρο Σώμα του στον Σταυρό και στον Τάφο για τη σωτηρία όλου του κόσμου.
[9] Ο λόγος όμως της Καινής Διαθήκης είναι σαφής: Α΄ Κορ. 3, 11 «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός».
[10] ΠΣ, 2011, σελ. 48. ΠΣ, 2014, σελ. 68-69. ΠΣ, 2016, σελ. 30888-30889, 30899-30900.
[11] ΠΣ, 2011, σελ. 44, 49. ΠΣ, 2014, σελ. 62, 70-71. ΠΣ, 2016, σελ. 30893, 30901.
[12] ΠΣ, 2011, σελ. 50. ΠΣ, 2014, σελ. 72-73. ΠΣ, 2016, σελ. 30902-30903.
[13] Ενώ το ΝΠΣ επιστρατεύει προφάσεις για να δικαιολογήσει την τοποθέτηση του Χριστιανισμού στην ίδια κατηγορία με τις θρησκείες και του αγίου Πορφυρίου με το Δαλάι Λάμα, ο άγιος Πορφύριος είχε ήδη αποκαλύψει τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό, στη συνέντευξη με τίτλο «Θα γίνει μία θρησκεία»: «Σας εύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε, ότι δεν είναι, δεν έχει σχέση η θρησκεία μας, η Ορθοδοξία, με άλλες θρησκείες. Έλα όμως που όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες, διότι διχάζουν τους ανθρώπους και τους φέρνουν σε έχθρα. Και όλοι φροντίζουν, μικροί μεγάλοι και κράτη και ολόκληρες αυτές, να γίνει μια θρησκεία. Και θα γίνει μ' έναν τρόπο τέτοιο: ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Θα φτιάξουν μια νέα θρησκεία. Αυτό το κάνουν οι Σιωνιστές και εργάζονται πολύ γι' αυτό το πράγμα».https: // www.youtube.com/watch?v=CHfM2n_22CA
[14] ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91. ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142. ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.
[15] ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91. ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142. ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.
[16] Ενδεικτικά: ΠΣ, 2011, σελ. 31-32, 72. ΠΣ, 2014, σελ. 38-40,113. ΠΣ, 2016, σελ. 30871-30873, 30946-30947, 30935.
[17] «Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών», σελ. 6-8. https://www.impantokratoros.gr/E97F520C.el.aspx
[18] Ο θρησκευτικός συμφυρμός εξιδανικεύεται από το ΠΣ ως «διευρυμένη θεώρηση της θρησκευτικής γνώσης», ΠΣ, 2011, σελ. 17. ΠΣ, 2014, σελ. 12: «διευρυμένη γνώση “γύρω από τις θρησκείες” αλλά και τις θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο». Το ίδιο στο ΠΣ, 2016, σελ. 307860.
[19] ΠΣ, 2011, σελ. 16,17. ΠΣ, 2014, σελ. 17. ΠΣ, 2016, σελ. 30861.
[20] ΠΣ, 2011, σελ. 9, 17.
[21] ΠΣ, 2011, σελ. 16.
[22] ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 70-73. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 89-95. ΟΔ.ΕΚΠ, 2016, όπου, ενώ αναρτάται το εξώφυλλο 2016 δεν υπάρχει το περιεχόμενο, αλλά μόνο εκείνο του 2014, όταν έχει δηλωθεί πως αναθεωρήθηκε.
[23] Α΄ Κορ. 11,14-15 «καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν».
[24] Περιληπτική Έκθεση της Συγκριτικής Μελέτης των Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά των κ.κ. Γαβρόγλου – Φίλη http://www.petheol.gr/nea/anartesechoristitlo-5
Συγκριτική μελέτη των Προγραμμάτων Σπουδών των Θρησκευτικών των κ.κ. Γαβρόγλου και Φίλη
http://www.petheol.gr/nea/synkritikemeletegiataprogrammataspoudontonthreskeutikontonkkgabrogloukaiphile
Η απόφαση ΣτΕ 660/2018, η Υ.Α. Φίλη και η Υ.Α. Γαβρόγλου για τα Θρησκευτικά – Συγκριτική μελέτη
http://thriskeftika.blogspot.com/2018/03/6602018_29.html#more
Αυτό επισημαίνει και τούτη η εισήγηση. Όσες δε παραπομπές των υποσημειώσεων αφορούν στο ΝΠΣ αναφέρονται και στις τρεις εκδόσεις του, για να δειχτεί η μεταξύ τους, σχεδόν απόλυτη, συμφωνία.
[25] ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 37-38, 84-85, 89-90. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 45-46, 54-55, 65, 98.
Για παράδειγμα: «Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να σχεδιάσει και να οργανώσει δημιουργικές δραστηριότητες και στρατηγικές διαλόγου, που δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να εκφραστούν προσωπικά, να τολμήσουν να κινηθούν προς τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις και να εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια». ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 98.
[26]Προφανώς δεν ευθύνονται οι βιωματικές μέθοδοι, αλλά η προσάρτηση σ’ αυτές των πολυθρησκειακών πρακτικών.
[27] Η επιχείρηση κλονισμού ή μεταβολής της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών έχει τη νομική της διάσταση, σύμφωνα δε με την απόφαση ΣτΕ 660/2018, σελ.13, «θα συνιστούσε μορφή ομαδικού προσηλυτισμού ιδιαιτέρως σοβαρή». Επιπλέον όμως, έχει επίσης και τη διάσταση της ασύλληπτης ηθικής και πνευματικής ευθύνης των Θεολόγων ενώπιον του Θεού, διότι με τη διδασκαλία των ΝΠΣ απομακρύνουν συστηματικά και μαζικά τους μαθητές από την πίστη τους, ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βαπτισμένα εν Αγίω Πνεύματι. Έτσι, θα συμβεί το ανήκουστο, άλλοι να αφήνουν ανέσεις, οικογένεια και πατρίδα προκειμένου, με κίνδυνο της ζωής τους, να γνωρίσουν τον Χριστό στις χώρες της Εξωτερικής Ιεραποστολής, οι δε Θεολόγοι στην Ελλάδα να πράττουν το ακριβώς αντίθετο έργο στον Τόπο τους, υπηρετώντας τις ιδεοληψίες εκείνων που επιβάλλουν τα ΝΠΣ.
[28] Αρ. Πρωτ. Δ2/164306/ 03-10-2017. Αρ. Πρωτ. Δ2/177291/ 20-10-2017.
[29] Χρησιμοποιείται στις διδακτικές δραστηριότητες και εργασίες μέσα στην τάξη, προκειμένου οι μαθητές να κατακτήσουν τα «Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα», που προσδιορίζονται σε κάθε θεματική ενότητα των ΝΠΣ. Η χρήση των Φακέλων είναι καθαρά βοηθητική. Στοχεύουν αποκλειστικά στην εμπέδωση της γνώσης που προσφέρουν τα ΝΠΣ. Ανάλογα συμβαίνει και με τις εργασίες των μαθητών. Αποκλειστικός στόχος η εφαρμογή των ΝΠΣ.
[30] http://dide.ira.sch.gr/symvoyloi/170626145051sym170626.doc
http://theologoi-kritis.sch.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1060:2017-12-07-14-14-08&catid=59:2008-12-26-13-06-18&Itemid=53
[31] Vivekananda, απόσπασμα ομιλίας που εκφώνησε στο Α΄ Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου, Σικάγο, 1893: «Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι χριστιανοί να γίνουν ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι ινδουιστές ή οι βουδιστές να γίνουν χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν ινδουιστές, ούτε βουδιστές ούτε και αυτοί να γίνουν χριστιανοί. Αλλά, κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους».
Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Το Πανθρησκειακό όραμα (εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τ. 15, σελ. 10, 1999.
[32] https://en.wikipedia.org/wiki/World_Parliament_of_Religions
https://ethicseducationforchildren.org/en/who-we-are/interfaith-council
[33] Vivekananda, ό.π.: «Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές, όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες, εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας». Ιερομόναχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, εκδ. Εγρήγορση, σελ. 48.
[34] Ό.π. σελ. 224: «Ο Θεός δεν είναι όπως Τον παρουσίασαν· η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται όπως διδάσκουν αι Εκκλησίαι· ο άνθρωπος δεν είναι ο άθλιος αμαρτωλός, όπως η Εκκλησία τον αναγκάζει να πιστεύει…». Ό.π. σελ. 226: «εις την νέαν γενεάν στηρίζεται η ελπίς – η ελπίς αποκηρύξεως του ό,τι είναι παλαιόν και ανεπιθύμητον… Η συντριβή των βασιλείων, η καταστροφή του παλαιού πολιτισμού, το ναυάγιον των εκκλησιαστικών οργανώσεων και η κατάπτωσις των αρχαίων αξιών και των τύπων αποτελούν τεράσ thriskeftika
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συγκέντρωση της Ένωσης Αθηνών έξω από το Α.Τ. Ομόνοιας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
