2018-10-18 21:00:21
Φαντάζομαι πάλι τον Σίσυφο να επιστρέφει προς το βράχο του και την οδύνη ν’ αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης παραμένουν πολύ έντονες στη μνήμη, όταν το κάλεσμα της ευτυχίας γίνεται πολύ επιτακτικό, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται η θλίψη: Είναι η νίκη του βράχου, γίνεται ο ίδιος ο βράχος.
Η απέραντη απόγνωση είναι αβάσταχτη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή.
Μα οι συντριπτικές αλήθειες χάνονται όταν αναγνωρίζονται.
Συμβαίνει ωστόσο, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω ότι όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτά τα λόγια είναι ιερά. Αντηχούν στο άγριο και πεπερασμένο σύμπαν του ανθρώπου. Του μαθαίνουν ότι δεν έχουν όλα εξαντληθεί. Διώχνουν από τούτο τον κόσμο ένα θεό που παρεισέφρυσε ανικανοποίητος και που αρέσκεται σε ανώφελους πόνους.
Καθιστούν τη μοίρα μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει να ρυθμίζεται από τον άνθρωπο και μόνο.
Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Η μοίρα του του ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο άνθρωπο: Όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ’ αυτό το σύμπαν, παραδομένο αίφνης στη σιωπή, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητα και μυστικά καλέσματα, προσκλήσεις όλων των προσώπων, αποτελούν την απαραίτητη ανάποδη όψη του νομίσματος και το της νίκης.
Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα.
Ο παράλογος άνθρωπος λέει "ναι" και ο αγώνας του δεν θα ‘χει τελειωμό. Αν υπάρχει μια προσωπική μοίρα, δεν υπάρχει κανένα ανώτερο πεπρωμένο, ή τουλάχιστον υπάρχει εκείνο μόνο που ο άνθρωπος κρίνει μοιραίο και αξιοκαταφρόνητο. Για όλα τ’ άλλα, ξέρει ότι είναι ο κύριος των ημερών του.
Τούτη τη κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ο Σίσυφος, επιστρέφοντας προς το βράχο του, παρατηρεί αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που φτιάχνει το πεπρωμένο του, δημιουργημένο από τον ίδιο, συσπειρωμένο κάτω από το βλέμμα της μνήμης του και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του.
Έτσι, πεπεισμένος για την απόλυτα ανθρώπινη έλευση κάθε ανθρώπινου πράγματος, σαν τυφλός που λαχταρά το φως του και που γνωρίζει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, πορεύεται συνέχεια.
Ο βράχος κυλάει πάντα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού!
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του.
Αλλά ο Σίσυφος διδάσκει την ύψιστη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Τούτο το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άγονο ούτε ασήμαντο. Κάθε κόκκος αυτής της πέτρας, κάθε ορυκτό θραύσμα αυτού του πλημμυρισμένου από νύχτα βουνού, σχηματίζει από μόνο του ένα κόσμο.
Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή
αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.
Απόσπασμα / "Ο μύθος του Σίσυφου"
olalathos
Η απέραντη απόγνωση είναι αβάσταχτη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή.
Μα οι συντριπτικές αλήθειες χάνονται όταν αναγνωρίζονται.
Συμβαίνει ωστόσο, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω ότι όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτά τα λόγια είναι ιερά. Αντηχούν στο άγριο και πεπερασμένο σύμπαν του ανθρώπου. Του μαθαίνουν ότι δεν έχουν όλα εξαντληθεί. Διώχνουν από τούτο τον κόσμο ένα θεό που παρεισέφρυσε ανικανοποίητος και που αρέσκεται σε ανώφελους πόνους.
Καθιστούν τη μοίρα μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει να ρυθμίζεται από τον άνθρωπο και μόνο.
Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Η μοίρα του του ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο άνθρωπο: Όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ’ αυτό το σύμπαν, παραδομένο αίφνης στη σιωπή, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητα και μυστικά καλέσματα, προσκλήσεις όλων των προσώπων, αποτελούν την απαραίτητη ανάποδη όψη του νομίσματος και το της νίκης.
Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα.
Ο παράλογος άνθρωπος λέει "ναι" και ο αγώνας του δεν θα ‘χει τελειωμό. Αν υπάρχει μια προσωπική μοίρα, δεν υπάρχει κανένα ανώτερο πεπρωμένο, ή τουλάχιστον υπάρχει εκείνο μόνο που ο άνθρωπος κρίνει μοιραίο και αξιοκαταφρόνητο. Για όλα τ’ άλλα, ξέρει ότι είναι ο κύριος των ημερών του.
Τούτη τη κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ο Σίσυφος, επιστρέφοντας προς το βράχο του, παρατηρεί αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που φτιάχνει το πεπρωμένο του, δημιουργημένο από τον ίδιο, συσπειρωμένο κάτω από το βλέμμα της μνήμης του και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του.
Έτσι, πεπεισμένος για την απόλυτα ανθρώπινη έλευση κάθε ανθρώπινου πράγματος, σαν τυφλός που λαχταρά το φως του και που γνωρίζει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, πορεύεται συνέχεια.
Ο βράχος κυλάει πάντα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού!
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του.
Αλλά ο Σίσυφος διδάσκει την ύψιστη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Τούτο το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άγονο ούτε ασήμαντο. Κάθε κόκκος αυτής της πέτρας, κάθε ορυκτό θραύσμα αυτού του πλημμυρισμένου από νύχτα βουνού, σχηματίζει από μόνο του ένα κόσμο.
Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή
αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.
Απόσπασμα / "Ο μύθος του Σίσυφου"
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ολυμπιακός ξέρει να κερδίζει εκτός έδρας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
