2018-10-24 13:02:49
«Στην πραγματικότητα υπάρχουν ελάχιστες, ίσως και καμία, σοσιαλιστικές ηγεσίες που δεν έχουν αναρριχηθεί σε τέτοια τριμμένα ζεστά καθίσματα. Σ’ ένα λιγότερο άμεσα αντιληπτό επίπεδο, οι επιτυχημένοι επαναστάτες κληρονομούν και τα πληροφοριακά δίκτυα του παλιού κράτους: μερικές φορές λειτουργούς και πληροφοριοδότες, αλλά πάντοτε έγγραφα, φακέλους, αρχεία, νόμους, οικονομικά αρχεία, απογραφές, χάρτες, συμφωνίες, αλληλογραφία, υπομνήματα και ούτω καθ’ εξής.
Όπως συμβαίνει με το περίπλοκο σύστημα ηλεκτροδότησης σε κάθε μέγαρο, που ο ιδιοκτήτης το έχει βάλει στα πόδια, το κράτος περιμένει τον καινούργιο του ιδιοκτήτη που θα γυρίσει το διακόπτη για να βρει ξανά τον παλιό καλό εαυτό του. Δεν θα έπρεπε επομένως κανείς να εκπλήσσεται ιδιαίτερα αν οι επαναστατικές ηγεσίες συνειδητά ή ασυνείδητα, παίζουν τελικά τον ρόλο του μεγάλου γαιοκτήμονα». Μπένεκτιτ Άντερσον, Φαντασιακές Κοινότητες, Στοχασμοί για τις απαρχές και τη διάδοση του Εθνικισμού.
Είναι γνωστό ότι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι από κάθε μορφής κυριαρχία, όσο και αν παραμένουν γονατισμένοι, όσο και αν βρίσκονται αλυσοδεμένοι από κάθε είδους εξαρτήσεις βρίσκουν τα μονοπάτια που οδηγούν στις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις.
Αυτό το γεγονός, όμως, δεν είναι αρκετό.
Πολλές φορές μια αποτυχημένη εξέγερση είναι χειρότερη από μια κοινωνική σύγκρουση χαμηλότερης μεν έντασης, αλλά καθαρότερης στα χαρακτηριστικά της. Δυστυχώς, η ορμή και ο πόθος για άμεση σύγκρουση των καλοπροαίρετων τουλάχιστον από τους συμμετέχοντες σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν οδηγούν στη λήψη εκείνων των αποφάσεων, που τουλάχιστον για τους αναρχικούς πρώτα απ’ όλα εξασφαλίζουν τον μη εκφυλισμό, σ’ όποιο βαθμό, των ιδεών τους.
Ο Ερρίκο Μαλατέστα υποστήριζε ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε κάτι, αλλά αν θέλουμε να το αποκτήσουμε θα πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα μέσα, τα μέσα εκείνα, που αναγκαστικά απορρέουν από τους στόχους, που επιδιώκουμε και από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνιζόμαστε. Έτσι, αν σφάλουμε στην επιλογή των μέσων, όχι μόνο δεν θα φτάσουμε στον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά θα απομακρυνθούμε περισσότερο απ’ αυτόν. «Όποιος βγαίνει στον δρόμο», έγραφε, «και παίρνει λάθος μονοπάτι, δεν φτάνει εκεί που θέλει, αλλά εκεί που τον πάει το μονοπάτι που πήρε».
Πώς, λοιπόν, θα συγκρουστούμε λόγου χάρη με τα κόμματα και κάθε εξουσιαστική λογική, που απορρέει από την συγκρότηση, την λειτουργία και την επιβολή τους εάν άμεσα ή έμμεσα κάνουμε πολιτική;
Πώς θα συμβάλλουμε στην απεξάρτηση ολοένα και περισσότερο ανθρώπων από την αυταπάτη ότι οι κομματικοί σχηματισμοί δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους, όταν αφήνουμε να εννοηθεί ότι μπορούμε για λόγους τακτικής να υποστηρίζουμε, έστω, έμμεσα και δήθεν συγκυριακά ορισμένους απ’ αυτούς, ώστε να αποκομίσουμε ορισμένα πολιτικά οφέλη;
Πώς θα συμβάλλουμε στην πραγματική σύγκρουση, όταν αδυνατούμε να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο αυτή διακρίνεται από τον εναλλακτικό ακτιβισμό, που όχι μόνο είναι εύκολα αφομοιώσιμος, αλλά το κλειδί για την ένταξη κινηματικών δυνάμεων στο κομματικό παιχνίδι;
Έχουμε επανειλημμένα επιμείνει όσον αφορά τον ρόλο της κομμουνιστικής διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων τόσο με αφορμή την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων από τον Συριζα όσο και γενικότερα τονίζοντας την ιδιαίτερη ικανότητα χειρισμού ενός κοινωνικού χώρου με μια τεράστια παράδοση κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων.
Αυτή ακριβώς η διαχειριστική ικανότητα εδράζεται σε μια πείρα δεκαετιών και όχι βέβαια στην «βίαιη ωρίμανση» λόγω των συνθηκών της λεγόμενης κρίσης. Αυτή ακριβώς η διαχειριστική ικανότητα είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης συμμετοχής στα εξουσιαστικά τεκταινόμενα, στην πολυετή κινηματική και αντιπολιτευτική υπόσταση της κομμουνιστικής αριστεράς.
Στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (Τεύχος: 2013, τεύχος 6) όπου περιλαμβάνεται κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τον γενικό τίτλο «Η Πορεία Αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» και συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρεται στην «Στρατηγική του κόμματος την περίοδο 1973-1991» διαβάζουμε:
«Δεν προτεινόταν (στο 10ο Συνέδριο το 1978) κάποια συγκεκριμένη μορφή συμπαράταξης των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών πολιτικών δυνάμεων, αλλά τονιζόταν ότι μπορούσε ν’ αξιοποιηθεί η πείρα του Λαϊκού Μετώπου, του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και μερικότερων συνεργασιών στην προδικτατορική περίοδο. Πρόκειται στην ουσία για σχήματα πολιτικής συνεργασίας που καταργούν την ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια του Κόμματος, όπως άλλωστε συνέβη με την περίπτωση της ΕΔΑ και της ίδρυσης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου». Είναι φανερό ότι δεν είχε εκτιμηθεί αντικειμενικά η πείρα της ΕΔΑ και πάνω και σ’ αυτήν την αδυναμία έγινε παρέκκλιση με την ίδρυση του “Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου” […] Παράλληλα με τη συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων επιδιωκόταν η συνεργασία και κατά συνέπεια η κυβέρνηση των δημοκρατικών δυνάμεων για την άμεση λύση δημοκρατικών προβλημάτων όπως: Η αντίθεση με το κράτος και παρακράτος της Δεξιάς, η φασιστική δράση, το αυταρχικό καθεστώς, και μια σειρά άλλες πλευρές της ΝΔ. Προτεινόταν συνεργασία για την αφαίρεση της εξουσίας από τη Δεξιά στη βάση ενός προγράμματος που προωθούσε, στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό, την εφαρμογή ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής ειρήνης και συνεργασίας με κράτη και λαούς, τη διάλυση του παρακράτους και την αποφασιστική αντιμετώπιση της φασιστικής δράσης, τον εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής, τον περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων ντόπιων και ξένων και τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων».
Σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Η μεταπολιτευτική στρατηγική της αριστεράς σ’ όλο της το μεγαλείο. Βέβαια, αδυνατούμε να συλλάβουμε, πού ακριβώς είναι το «λάθος», τί ακριβώς δεν πέτυχε από τα παραπάνω η κομμουνιστική διαχείριση του Συριζα, τί απ’ όλα αυτά δεν επικαλείται ακόμη και σήμερα.
Ας συνεχίσουμε όμως την εποικοδομητική ανάγνωση.
«Πριν το 11ο Συνέδριο και συγκεκριμένα το 1980, στη βάση του Προγράμματος του 10ου Συνεδρίου, το ΚΚΕ έθεσε το στόχο οι εκλογές να οδηγήσουν στην απομάκρυνση της Δεξιάς από την κυβερνητική εξουσία, την ανάδειξη δημοκρατικής κυβέρνησης για την προώθηση του προγράμματος της «πραγματικής αλλαγής», που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούσε να γίνει φάση περάσματος στους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς μετασχηματισμούς της δημοκρατίας του λαού, στην ενιαία επαναστατική διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό. Το Κόμμα έκανε κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με κριτήριο τους στόχους αλλαγής, ενώ ταυτόχρονα το έκρινε γιατί δεν ήθελε τη συνεργασία με το ΚΚΕ στο κυβερνητικό επίπεδο και την σαμπόταρε στο μαζικό κίνημα».
Μιλάμε για θρίαμβο. Στις μέρες μας η κομμουνιστική διαχείριση του Συριζα εγκαλεί τα απομεινάρια του Πασοκ που δεν θέλουν να συγκυβερνήσουν με στόχο την προώθηση του προγράμματος «πραγματικής αλλαγής». Δηλαδή ο Συριζα κάνει κριτική, έχοντας αναλάβει την κυβέρνηση, στο Πασοκ με στόχο την «πρόοδο» ενάντια στην «συντήρηση» που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης.
Και οι «σύντροφοι» σε μια πραγματική κρίση ειλικρίνειας συνεχίζουν:
«Η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1988, ένα χρόνο μετά από το 12ο Συνέδριο, υπογράμμιζε (σελίδα 106 της έκδοσης «Από το 12ο ως το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ») ότι το Κόμμα έπρεπε «να βάλει στο κέντρο της τακτικής του την ανάγκη ν’ αποκλειστούν οι αυτοδύναμες λύσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, να έχει στόχο του ν’ αναδειχτεί πιο ισχυρό το ΚΚΕ και, ευρύτερα, πιο ισχυρή συνασπισμένη Αριστερά». Αναφερόταν στην ίδια Ολομέλεια ότι «ένα ισχυρό ΚΚΕ και μια συνασπισμένη Αριστερά αποτελούν τη μόνη διέξοδο για τα συμφέροντα του λαού και της χώρας και ως δύναμη μάχης και ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης και ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση, στη βάση προγράμματος, ακόμα και κυβερνητικών λύσεων, που θα ξεπερνάνε τα πλαίσια του δικομματισμού»».
Εδώ μιλάμε, τουλάχιστον, για προφητεία.
Το πράγματι συγκλονιστικό αυτό κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κλείνει μεταξύ άλλων με τις εξής «εκτιμήσεις»:
«1. Η συμμετοχή και στήριξη των δύο κυβερνήσεων του 1989-1990 από τυπική πλευρά δεν αποτελεί παραβίαση του Προγράμματος του Κόμματος, δεδομένου ότι στη γενικότητά της ήταν ενταγμένη στη λογική συνεργασίας και με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να την φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του. Για πολλά χρόνια μετά από το 1974, κεντρικό πολιτικό αίτημα αποτέλεσε η διεκδίκηση της απλής αναλογικής όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης […] 3. Ως επακόλουθο των αναλύσεών μας για το τι πραγματικά σήμαινε κρίση του πολιτικού συστήματος (που βεβαίως δεν ταυτίζεται με αδυναμία για ένα διάστημα να εξασφαλίσει σταθερή κυβέρνηση) ήταν η εκτίμηση ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά και η διάψευση ελπίδων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να οδηγήσει στη μεγάλη αποδυνάμωσή του κι έτσι ν’ απελευθερωθούν οι εργατικές λαϊκές δυνάμεις που ήταν εγκλωβισμένες, να δυναμώσει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πολιτικά και κοινοβουλευτικά ή να σχηματιστεί μια νέα αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή σοσιαλδημοκρατία που θα ευνοούσε τη συνεργασία και νέο κυβερνητικό συνασπισμό στο πλαίσιο του αστικού κράτους, στο έδαφος του καπιταλισμού. Να έσπαγε δηλαδή η συσκευασία που έκλεινε μέσα το «καλό» και το «κακό» ΠΑΣΟΚ».
Και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δυνάμωσε στο έδαφος του καπιταλισμού και της «κρίσης» και συγκρότησε νέο κυβερνητικό συνασπισμό, και συνεργάζεται με τις «αστικές πολιτικές δυνάμεις» και αξιοποίησε το πολιτικό προσωπικό του Πασοκ, που ήταν απαραίτητο για να συνδεθεί το «παλιό» με το «καινούργιο» και ακινητοποίησε εν τέλει τις κοινωνικές αντιδράσεις και σχηματίζει οσονούπω την νέα σοσιαλδημοκρατία.
Όποιος νομίζει ότι δεν κυβερνά το ΚΚΕ είναι μάλλον για το Ψυχιατρείο. Ή μήπως όχι….
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 186, Οκτώβριος 2018
https://anarchypress.wordpress.com/2018/10/23/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%bf/
Lemmy
olalathos
Όπως συμβαίνει με το περίπλοκο σύστημα ηλεκτροδότησης σε κάθε μέγαρο, που ο ιδιοκτήτης το έχει βάλει στα πόδια, το κράτος περιμένει τον καινούργιο του ιδιοκτήτη που θα γυρίσει το διακόπτη για να βρει ξανά τον παλιό καλό εαυτό του. Δεν θα έπρεπε επομένως κανείς να εκπλήσσεται ιδιαίτερα αν οι επαναστατικές ηγεσίες συνειδητά ή ασυνείδητα, παίζουν τελικά τον ρόλο του μεγάλου γαιοκτήμονα». Μπένεκτιτ Άντερσον, Φαντασιακές Κοινότητες, Στοχασμοί για τις απαρχές και τη διάδοση του Εθνικισμού.
Είναι γνωστό ότι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι από κάθε μορφής κυριαρχία, όσο και αν παραμένουν γονατισμένοι, όσο και αν βρίσκονται αλυσοδεμένοι από κάθε είδους εξαρτήσεις βρίσκουν τα μονοπάτια που οδηγούν στις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις.
Αυτό το γεγονός, όμως, δεν είναι αρκετό.
Πολλές φορές μια αποτυχημένη εξέγερση είναι χειρότερη από μια κοινωνική σύγκρουση χαμηλότερης μεν έντασης, αλλά καθαρότερης στα χαρακτηριστικά της. Δυστυχώς, η ορμή και ο πόθος για άμεση σύγκρουση των καλοπροαίρετων τουλάχιστον από τους συμμετέχοντες σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν οδηγούν στη λήψη εκείνων των αποφάσεων, που τουλάχιστον για τους αναρχικούς πρώτα απ’ όλα εξασφαλίζουν τον μη εκφυλισμό, σ’ όποιο βαθμό, των ιδεών τους.
Ο Ερρίκο Μαλατέστα υποστήριζε ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε κάτι, αλλά αν θέλουμε να το αποκτήσουμε θα πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα μέσα, τα μέσα εκείνα, που αναγκαστικά απορρέουν από τους στόχους, που επιδιώκουμε και από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνιζόμαστε. Έτσι, αν σφάλουμε στην επιλογή των μέσων, όχι μόνο δεν θα φτάσουμε στον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά θα απομακρυνθούμε περισσότερο απ’ αυτόν. «Όποιος βγαίνει στον δρόμο», έγραφε, «και παίρνει λάθος μονοπάτι, δεν φτάνει εκεί που θέλει, αλλά εκεί που τον πάει το μονοπάτι που πήρε».
Πώς, λοιπόν, θα συγκρουστούμε λόγου χάρη με τα κόμματα και κάθε εξουσιαστική λογική, που απορρέει από την συγκρότηση, την λειτουργία και την επιβολή τους εάν άμεσα ή έμμεσα κάνουμε πολιτική;
Πώς θα συμβάλλουμε στην απεξάρτηση ολοένα και περισσότερο ανθρώπων από την αυταπάτη ότι οι κομματικοί σχηματισμοί δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους, όταν αφήνουμε να εννοηθεί ότι μπορούμε για λόγους τακτικής να υποστηρίζουμε, έστω, έμμεσα και δήθεν συγκυριακά ορισμένους απ’ αυτούς, ώστε να αποκομίσουμε ορισμένα πολιτικά οφέλη;
Πώς θα συμβάλλουμε στην πραγματική σύγκρουση, όταν αδυνατούμε να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο αυτή διακρίνεται από τον εναλλακτικό ακτιβισμό, που όχι μόνο είναι εύκολα αφομοιώσιμος, αλλά το κλειδί για την ένταξη κινηματικών δυνάμεων στο κομματικό παιχνίδι;
Έχουμε επανειλημμένα επιμείνει όσον αφορά τον ρόλο της κομμουνιστικής διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων τόσο με αφορμή την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων από τον Συριζα όσο και γενικότερα τονίζοντας την ιδιαίτερη ικανότητα χειρισμού ενός κοινωνικού χώρου με μια τεράστια παράδοση κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων.
Αυτή ακριβώς η διαχειριστική ικανότητα εδράζεται σε μια πείρα δεκαετιών και όχι βέβαια στην «βίαιη ωρίμανση» λόγω των συνθηκών της λεγόμενης κρίσης. Αυτή ακριβώς η διαχειριστική ικανότητα είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης συμμετοχής στα εξουσιαστικά τεκταινόμενα, στην πολυετή κινηματική και αντιπολιτευτική υπόσταση της κομμουνιστικής αριστεράς.
Στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (Τεύχος: 2013, τεύχος 6) όπου περιλαμβάνεται κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τον γενικό τίτλο «Η Πορεία Αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» και συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρεται στην «Στρατηγική του κόμματος την περίοδο 1973-1991» διαβάζουμε:
«Δεν προτεινόταν (στο 10ο Συνέδριο το 1978) κάποια συγκεκριμένη μορφή συμπαράταξης των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών πολιτικών δυνάμεων, αλλά τονιζόταν ότι μπορούσε ν’ αξιοποιηθεί η πείρα του Λαϊκού Μετώπου, του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και μερικότερων συνεργασιών στην προδικτατορική περίοδο. Πρόκειται στην ουσία για σχήματα πολιτικής συνεργασίας που καταργούν την ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια του Κόμματος, όπως άλλωστε συνέβη με την περίπτωση της ΕΔΑ και της ίδρυσης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου». Είναι φανερό ότι δεν είχε εκτιμηθεί αντικειμενικά η πείρα της ΕΔΑ και πάνω και σ’ αυτήν την αδυναμία έγινε παρέκκλιση με την ίδρυση του “Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου” […] Παράλληλα με τη συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων επιδιωκόταν η συνεργασία και κατά συνέπεια η κυβέρνηση των δημοκρατικών δυνάμεων για την άμεση λύση δημοκρατικών προβλημάτων όπως: Η αντίθεση με το κράτος και παρακράτος της Δεξιάς, η φασιστική δράση, το αυταρχικό καθεστώς, και μια σειρά άλλες πλευρές της ΝΔ. Προτεινόταν συνεργασία για την αφαίρεση της εξουσίας από τη Δεξιά στη βάση ενός προγράμματος που προωθούσε, στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό, την εφαρμογή ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής ειρήνης και συνεργασίας με κράτη και λαούς, τη διάλυση του παρακράτους και την αποφασιστική αντιμετώπιση της φασιστικής δράσης, τον εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής, τον περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων ντόπιων και ξένων και τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων».
Σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Η μεταπολιτευτική στρατηγική της αριστεράς σ’ όλο της το μεγαλείο. Βέβαια, αδυνατούμε να συλλάβουμε, πού ακριβώς είναι το «λάθος», τί ακριβώς δεν πέτυχε από τα παραπάνω η κομμουνιστική διαχείριση του Συριζα, τί απ’ όλα αυτά δεν επικαλείται ακόμη και σήμερα.
Ας συνεχίσουμε όμως την εποικοδομητική ανάγνωση.
«Πριν το 11ο Συνέδριο και συγκεκριμένα το 1980, στη βάση του Προγράμματος του 10ου Συνεδρίου, το ΚΚΕ έθεσε το στόχο οι εκλογές να οδηγήσουν στην απομάκρυνση της Δεξιάς από την κυβερνητική εξουσία, την ανάδειξη δημοκρατικής κυβέρνησης για την προώθηση του προγράμματος της «πραγματικής αλλαγής», που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούσε να γίνει φάση περάσματος στους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς μετασχηματισμούς της δημοκρατίας του λαού, στην ενιαία επαναστατική διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό. Το Κόμμα έκανε κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με κριτήριο τους στόχους αλλαγής, ενώ ταυτόχρονα το έκρινε γιατί δεν ήθελε τη συνεργασία με το ΚΚΕ στο κυβερνητικό επίπεδο και την σαμπόταρε στο μαζικό κίνημα».
Μιλάμε για θρίαμβο. Στις μέρες μας η κομμουνιστική διαχείριση του Συριζα εγκαλεί τα απομεινάρια του Πασοκ που δεν θέλουν να συγκυβερνήσουν με στόχο την προώθηση του προγράμματος «πραγματικής αλλαγής». Δηλαδή ο Συριζα κάνει κριτική, έχοντας αναλάβει την κυβέρνηση, στο Πασοκ με στόχο την «πρόοδο» ενάντια στην «συντήρηση» που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης.
Και οι «σύντροφοι» σε μια πραγματική κρίση ειλικρίνειας συνεχίζουν:
«Η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1988, ένα χρόνο μετά από το 12ο Συνέδριο, υπογράμμιζε (σελίδα 106 της έκδοσης «Από το 12ο ως το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ») ότι το Κόμμα έπρεπε «να βάλει στο κέντρο της τακτικής του την ανάγκη ν’ αποκλειστούν οι αυτοδύναμες λύσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, να έχει στόχο του ν’ αναδειχτεί πιο ισχυρό το ΚΚΕ και, ευρύτερα, πιο ισχυρή συνασπισμένη Αριστερά». Αναφερόταν στην ίδια Ολομέλεια ότι «ένα ισχυρό ΚΚΕ και μια συνασπισμένη Αριστερά αποτελούν τη μόνη διέξοδο για τα συμφέροντα του λαού και της χώρας και ως δύναμη μάχης και ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης και ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση, στη βάση προγράμματος, ακόμα και κυβερνητικών λύσεων, που θα ξεπερνάνε τα πλαίσια του δικομματισμού»».
Εδώ μιλάμε, τουλάχιστον, για προφητεία.
Το πράγματι συγκλονιστικό αυτό κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κλείνει μεταξύ άλλων με τις εξής «εκτιμήσεις»:
«1. Η συμμετοχή και στήριξη των δύο κυβερνήσεων του 1989-1990 από τυπική πλευρά δεν αποτελεί παραβίαση του Προγράμματος του Κόμματος, δεδομένου ότι στη γενικότητά της ήταν ενταγμένη στη λογική συνεργασίας και με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να την φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του. Για πολλά χρόνια μετά από το 1974, κεντρικό πολιτικό αίτημα αποτέλεσε η διεκδίκηση της απλής αναλογικής όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης […] 3. Ως επακόλουθο των αναλύσεών μας για το τι πραγματικά σήμαινε κρίση του πολιτικού συστήματος (που βεβαίως δεν ταυτίζεται με αδυναμία για ένα διάστημα να εξασφαλίσει σταθερή κυβέρνηση) ήταν η εκτίμηση ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά και η διάψευση ελπίδων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να οδηγήσει στη μεγάλη αποδυνάμωσή του κι έτσι ν’ απελευθερωθούν οι εργατικές λαϊκές δυνάμεις που ήταν εγκλωβισμένες, να δυναμώσει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πολιτικά και κοινοβουλευτικά ή να σχηματιστεί μια νέα αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή σοσιαλδημοκρατία που θα ευνοούσε τη συνεργασία και νέο κυβερνητικό συνασπισμό στο πλαίσιο του αστικού κράτους, στο έδαφος του καπιταλισμού. Να έσπαγε δηλαδή η συσκευασία που έκλεινε μέσα το «καλό» και το «κακό» ΠΑΣΟΚ».
Και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δυνάμωσε στο έδαφος του καπιταλισμού και της «κρίσης» και συγκρότησε νέο κυβερνητικό συνασπισμό, και συνεργάζεται με τις «αστικές πολιτικές δυνάμεις» και αξιοποίησε το πολιτικό προσωπικό του Πασοκ, που ήταν απαραίτητο για να συνδεθεί το «παλιό» με το «καινούργιο» και ακινητοποίησε εν τέλει τις κοινωνικές αντιδράσεις και σχηματίζει οσονούπω την νέα σοσιαλδημοκρατία.
Όποιος νομίζει ότι δεν κυβερνά το ΚΚΕ είναι μάλλον για το Ψυχιατρείο. Ή μήπως όχι….
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 186, Οκτώβριος 2018
https://anarchypress.wordpress.com/2018/10/23/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%bf/
Lemmy
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ερέρα έχει παράπονα από τους παίκτες του
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
