2018-11-02 10:50:09
Οι Έλληνες είναι γνωστοί για τη φιλοξενία τους και την ικανότητα να περνούν όμορφα και να γελούν με την ψυχή τους. Πολλοί ξένοι ισχυρίζονται ότι ζηλεύουν τη ζεστασιά των Ελλήνων και το πώς αυτοί καταφέρνουν να είναι "έξω
καρδιά". Κι όμως, όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, το ίδιο συμβαίνει και με την ελληνική κοινωνία.
Όσοι μπορούν αν ζήσουν μέσα σε αυτήν ή τη μελετήσουν καλύτερα και πιο βαθιά, θα συνειδητοποιήσουν ότι η ελληνική κοινωνία διατηρεί έναν συντηρητισμό που διαρκεί στο πέρασμα του χρόνου. Όσο περνούν τα χρόνια βέβαια, συρρικνώνεται αλλά δεν φτάνει στο σημείο της εξάλειψης.
Οι Έλληνες δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο «τι θα πει ο κόσμος». Προσπαθούν να έχουν μια τέλεια εικόνα στους γύρω τους για να μη δώσουν δικαίωμα να σχολιαστούν και να γίνουν αυτοί που θα συζητιούνται στη γειτονιά. Και αυτό γιατί υπάρχει το κλασικό σούσουρο της γειτονιάς που έχει ως αγαπημένη ασχολία της την παρακολούθηση της ζωής των άλλων.
Συνηθίζουν να κοιτούν τι κάνουν οι άλλοι για να ξεχνούν τις περισσότερες φορές τα δικά τους προβλήματα που συνήθως είναι και τα πιο μεγάλα. Εξάλλου, η καμπούρα του άλλου είναι πιο προσβάσιμη στα μάτια τους από τη δικιά τους.
Στον φόβο λοιπόν, του σχολιασμού μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα και τα σοβαρά προβλήματα που επιφέρει η δημιουργία της τέλειας εικόνας προς τα έξω που όμως, αποτελεί μόνο τη βιτρίνα. Πίσω λοιπόν, από αυτή τη νοοτροπία θάβονται σοβαρά προβλήματα που οδήγησαν σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε ανεπανόρθωτες καταστάσεις.
Πόσα κλειστά παράθυρα έκρυψαν τις φωνές από φασαρίες; Άτομα που οδηγήθηκαν ακόμα και σε αυτοκτονίες ή και εγκλήματα και στο τέλος όλοι γύρω να αναρωτιούνται το γιατί; Δεν αναρωτήθηκε όμως κανείς ότι το γιατί κρύβεται μέσα στους ίδιους. Είναι η αιτία που δε βγαίνουν σοβαρά θέματα στην επιφάνεια.
Ενδοοικογενειακή βία και καταπίεση θεωρούνται πιο φυσιολογικό να κρύβονται από το να είναι τα πρώτα που βγαίνουν προς τα έξω. Οτιδήποτε θεωρείται διαφορετικό από το συνηθισμένο πρέπει να κρύβεται κάτω από το χαλί που όμως, είναι αυτό που στο τέλος γλιστράει και γίνεται η μεγαλύτερη παγίδα που προκαλεί επικίνδυνους τραυματισμούς.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα παράθυρα πρέπει πλέον να ανοίξουν. Πρέπει ο καθένας να κοιτάει τη δική του ζωή και να μη φοβάται για όσα μπορεί να τον κάνουν να ξεχωρίζει από το σύνολο. Προβλήματα και αρρωστημένες καταστάσεις δεν πρέπει να αποσιωπώνται, αλλά να βγάζουν τη μεγαλύτερη κραυγή για να ακουστούν και να μπορέσει να βρεθεί μία λύση.
Ας σκεφτούμε ότι μπορεί και να ζούσαν συνάνθρωποί μας αν όλοι είχαν προλάβει να μιλήσουν και δεν φοβούνταν το τι θα πουν οι άλλοι για αυτούς. Ας δείξουμε όλοι σε αυτούς όχι το τι δεν πρέπει να πουν, αλλά αυτό που πρέπει να μάθουν να λένε.
Photo: Author/Depositphotos
Συγγραφέας Μαρία Βίγλα
via
olalathos
καρδιά". Κι όμως, όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, το ίδιο συμβαίνει και με την ελληνική κοινωνία.
Όσοι μπορούν αν ζήσουν μέσα σε αυτήν ή τη μελετήσουν καλύτερα και πιο βαθιά, θα συνειδητοποιήσουν ότι η ελληνική κοινωνία διατηρεί έναν συντηρητισμό που διαρκεί στο πέρασμα του χρόνου. Όσο περνούν τα χρόνια βέβαια, συρρικνώνεται αλλά δεν φτάνει στο σημείο της εξάλειψης.
Οι Έλληνες δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο «τι θα πει ο κόσμος». Προσπαθούν να έχουν μια τέλεια εικόνα στους γύρω τους για να μη δώσουν δικαίωμα να σχολιαστούν και να γίνουν αυτοί που θα συζητιούνται στη γειτονιά. Και αυτό γιατί υπάρχει το κλασικό σούσουρο της γειτονιάς που έχει ως αγαπημένη ασχολία της την παρακολούθηση της ζωής των άλλων.
Συνηθίζουν να κοιτούν τι κάνουν οι άλλοι για να ξεχνούν τις περισσότερες φορές τα δικά τους προβλήματα που συνήθως είναι και τα πιο μεγάλα. Εξάλλου, η καμπούρα του άλλου είναι πιο προσβάσιμη στα μάτια τους από τη δικιά τους.
Στον φόβο λοιπόν, του σχολιασμού μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα και τα σοβαρά προβλήματα που επιφέρει η δημιουργία της τέλειας εικόνας προς τα έξω που όμως, αποτελεί μόνο τη βιτρίνα. Πίσω λοιπόν, από αυτή τη νοοτροπία θάβονται σοβαρά προβλήματα που οδήγησαν σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε ανεπανόρθωτες καταστάσεις.
Πόσα κλειστά παράθυρα έκρυψαν τις φωνές από φασαρίες; Άτομα που οδηγήθηκαν ακόμα και σε αυτοκτονίες ή και εγκλήματα και στο τέλος όλοι γύρω να αναρωτιούνται το γιατί; Δεν αναρωτήθηκε όμως κανείς ότι το γιατί κρύβεται μέσα στους ίδιους. Είναι η αιτία που δε βγαίνουν σοβαρά θέματα στην επιφάνεια.
Ενδοοικογενειακή βία και καταπίεση θεωρούνται πιο φυσιολογικό να κρύβονται από το να είναι τα πρώτα που βγαίνουν προς τα έξω. Οτιδήποτε θεωρείται διαφορετικό από το συνηθισμένο πρέπει να κρύβεται κάτω από το χαλί που όμως, είναι αυτό που στο τέλος γλιστράει και γίνεται η μεγαλύτερη παγίδα που προκαλεί επικίνδυνους τραυματισμούς.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα παράθυρα πρέπει πλέον να ανοίξουν. Πρέπει ο καθένας να κοιτάει τη δική του ζωή και να μη φοβάται για όσα μπορεί να τον κάνουν να ξεχωρίζει από το σύνολο. Προβλήματα και αρρωστημένες καταστάσεις δεν πρέπει να αποσιωπώνται, αλλά να βγάζουν τη μεγαλύτερη κραυγή για να ακουστούν και να μπορέσει να βρεθεί μία λύση.
Ας σκεφτούμε ότι μπορεί και να ζούσαν συνάνθρωποί μας αν όλοι είχαν προλάβει να μιλήσουν και δεν φοβούνταν το τι θα πουν οι άλλοι για αυτούς. Ας δείξουμε όλοι σε αυτούς όχι το τι δεν πρέπει να πουν, αλλά αυτό που πρέπει να μάθουν να λένε.
Photo: Author/Depositphotos
Συγγραφέας Μαρία Βίγλα
via
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
