2018-11-05 06:35:26
Ο Τάσος Μπουλμέτης αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του «1968»
Από Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο,
Ο επιτυχημένος δημιουργός, ο οποίος επιστρέφει στις αίθουσες δύο χρόνια μετά τον «Νοτιά», μας περιγραφεί το ταξίδι της μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη –με τη χρήση ενός υβριδικού σκηνοθετικού ύφους που συνδυάζει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ– της ιστορικής βραδιάς στις 4 Απριλίου 1968, όταν η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εις βάρος της Σλάβια Πράγας κι έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο συλλόγων.
Ο Τάσος Μπουλμέτης μαέστρος του «1968»
Ένα σπάνιο κινηματογραφικό γεγονός για τα εγχώρια δεδομένα παίρνει σάρκα και οστά στις σκοτεινές αίθουσες. Ο Τάσος Μπουλμέτης αναβιώνει στο «1968» την ιστορική βραδιά του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων στον οποίο η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ στέφθηκε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά νικήτρια κι ένωσε τους φιλάθλους ανεξαρτήτως χρώματος στο ασφυκτικά γεμάτο Καλλιμάρμαρο υπό τη σκιά του δικτατορικού καθεστώτος. Ο σκηνοθέτης μιλάει στο «α» για τη βαθιά προσωπική του σχέση με την ΑΕΚ αλλά και για το πώς το «1968» έγινε πραγματικότητα.
Από μικρός στα γήπεδα
«Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη, 200 μέτρα από το γήπεδο της Φενερμπαχτσέ. Το μπαλκόνι στο πίσω μέρος του σπιτιού μας έβλεπε στο υπαίθριο γήπεδο της ομάδας όπου έκαναν προπόνηση οι έφηβοι. Με θυμάμαι κάθε πρωί, προτού πάω σχολείο, να γαντζώνομαι στα κάγκελα και να βλέπω την προπόνηση. Ύστερα πήγαινα με την μπάλα να ρίξω καλάθια και η μάνα μου μού έλεγε πως μια μέρα θα παίζω κι εγώ με τα παιδιά της ομάδας...» Μεσολάβησαν όμως οι απελάσεις του 1964 κι έτσι οι μπασκέτες της Φενερμπαχτσέ αντικαταστάθηκαν από αυτές μιας συντοπίτισσας εκδιωγμένης ομάδας. «μως αποδείχτηκε ευτυχής συγκυρία όταν χρειάστηκε να έρθουμε στην Αθήνα.Είναι έντονες οι αναμνήσεις της μετατόπισης, με τους ανθρώπους που περίμεναν σε λιμάνια και σταθμούς τρένων. Η δυστυχής εμπειρία
Για να με παρηγορήσουν οι συγγενείς, μου έλεγαν “άντε, τυχερέ, θα πας να δεις και την ΑΕΚ”. Έτσι έγινε.
Όταν φτάσαμε, με πήραν τα ξαδέρφια μου στη Φιλαδέλφεια και είδα την ομάδα με παίκτες τότε τον Σκευοφύλακα και τον Παπαϊωάννου». Τέσσερα χρόνια μετά, σε ηλικία 11 ετών, ο Μπουλμέτης ακούει με τον πατέρα του στο ραδιόφωνο (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει μέχρι και σήμερα) τον εκφωνητή Βασίλη Γεωργίου να περιγράφει συγκινημένος τον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ γράφει ιστορία. Ήταν η εποχή των φανταστικών ηρώων αλλά και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων... Ο Τάσος Μπουλμέτης θυμάται: «Τότε στο μυαλό μου υπήρχαν μονάχα δύο γυναίκες, έπρεπε να παντρευτώ ή την Τζένη Καρέζη ή την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Ζωή Λάσκαρη ήρθε αργότερα στη ζωή μου, όταν πια δεν μου απαγόρευαν οι δικοί μου να δω τη “Στεφανία”. Έτσι έπαιρνα θάρρος όταν φανταζόμουν τους παίκτες να βρίσκονται δίπλα μου στον “αγώνα” και να με υποστηρίζουν. “Φώναζα” στον Αμερικάνο να μου δώσει μια πάσα ή “άκουγα” τον Τρόντζο να μου λέει να πετάξω την μπάλα ψηλότερα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να προσεγγίσω αυτές τις μυθικές γυναίκες».
Αργότερα θα δοκίμαζε να γίνει και ο ίδιος ένας ήρωας του παρκέ για τα μάτια μας κοπέλας: «Στις αρχές του ’70 ερωτεύτηκα μια κοπέλα που της άρεσε πολύ το μπάσκετ κι έτσι, για να την εντυπωσιάσω, γράφτηκα στο Μαρούσι. Περιττό να σας πω ότι δεν ήμουν καλός παίκτης. Τότε υπήρχε μεγάλη κόντρα με την ομάδα της Βουλιαγμένης και σε έναν μεταξύ μας αγώνα για πρώτη φορά ενώθηκαν εξαιτίας μου οι οπαδοί και των δύο ομάδων. Μάλιστα έλεγαν το εξής σύνθημα: “Με τον Μπουλμέτη αρχηγό και όλοι ενωμένοι, βάλτε μια πέτρα στο λαιμό και μπλουμ στη Βουλιαγμένη”!
Εκείνο το βράδυ αποφάσισα ότι θα γίνω σκηνοθέτης».
Αναδημοσιευσα Απο Athinorama. gr
molibixarti
Από Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο,
Ο επιτυχημένος δημιουργός, ο οποίος επιστρέφει στις αίθουσες δύο χρόνια μετά τον «Νοτιά», μας περιγραφεί το ταξίδι της μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη –με τη χρήση ενός υβριδικού σκηνοθετικού ύφους που συνδυάζει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ– της ιστορικής βραδιάς στις 4 Απριλίου 1968, όταν η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εις βάρος της Σλάβια Πράγας κι έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο συλλόγων.
Ο Τάσος Μπουλμέτης μαέστρος του «1968»
Ένα σπάνιο κινηματογραφικό γεγονός για τα εγχώρια δεδομένα παίρνει σάρκα και οστά στις σκοτεινές αίθουσες. Ο Τάσος Μπουλμέτης αναβιώνει στο «1968» την ιστορική βραδιά του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων στον οποίο η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ στέφθηκε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά νικήτρια κι ένωσε τους φιλάθλους ανεξαρτήτως χρώματος στο ασφυκτικά γεμάτο Καλλιμάρμαρο υπό τη σκιά του δικτατορικού καθεστώτος. Ο σκηνοθέτης μιλάει στο «α» για τη βαθιά προσωπική του σχέση με την ΑΕΚ αλλά και για το πώς το «1968» έγινε πραγματικότητα.
Από μικρός στα γήπεδα
«Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη, 200 μέτρα από το γήπεδο της Φενερμπαχτσέ. Το μπαλκόνι στο πίσω μέρος του σπιτιού μας έβλεπε στο υπαίθριο γήπεδο της ομάδας όπου έκαναν προπόνηση οι έφηβοι. Με θυμάμαι κάθε πρωί, προτού πάω σχολείο, να γαντζώνομαι στα κάγκελα και να βλέπω την προπόνηση. Ύστερα πήγαινα με την μπάλα να ρίξω καλάθια και η μάνα μου μού έλεγε πως μια μέρα θα παίζω κι εγώ με τα παιδιά της ομάδας...» Μεσολάβησαν όμως οι απελάσεις του 1964 κι έτσι οι μπασκέτες της Φενερμπαχτσέ αντικαταστάθηκαν από αυτές μιας συντοπίτισσας εκδιωγμένης ομάδας. «μως αποδείχτηκε ευτυχής συγκυρία όταν χρειάστηκε να έρθουμε στην Αθήνα.Είναι έντονες οι αναμνήσεις της μετατόπισης, με τους ανθρώπους που περίμεναν σε λιμάνια και σταθμούς τρένων. Η δυστυχής εμπειρία
Για να με παρηγορήσουν οι συγγενείς, μου έλεγαν “άντε, τυχερέ, θα πας να δεις και την ΑΕΚ”. Έτσι έγινε.
Όταν φτάσαμε, με πήραν τα ξαδέρφια μου στη Φιλαδέλφεια και είδα την ομάδα με παίκτες τότε τον Σκευοφύλακα και τον Παπαϊωάννου». Τέσσερα χρόνια μετά, σε ηλικία 11 ετών, ο Μπουλμέτης ακούει με τον πατέρα του στο ραδιόφωνο (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει μέχρι και σήμερα) τον εκφωνητή Βασίλη Γεωργίου να περιγράφει συγκινημένος τον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ γράφει ιστορία. Ήταν η εποχή των φανταστικών ηρώων αλλά και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων... Ο Τάσος Μπουλμέτης θυμάται: «Τότε στο μυαλό μου υπήρχαν μονάχα δύο γυναίκες, έπρεπε να παντρευτώ ή την Τζένη Καρέζη ή την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Ζωή Λάσκαρη ήρθε αργότερα στη ζωή μου, όταν πια δεν μου απαγόρευαν οι δικοί μου να δω τη “Στεφανία”. Έτσι έπαιρνα θάρρος όταν φανταζόμουν τους παίκτες να βρίσκονται δίπλα μου στον “αγώνα” και να με υποστηρίζουν. “Φώναζα” στον Αμερικάνο να μου δώσει μια πάσα ή “άκουγα” τον Τρόντζο να μου λέει να πετάξω την μπάλα ψηλότερα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να προσεγγίσω αυτές τις μυθικές γυναίκες».
Αργότερα θα δοκίμαζε να γίνει και ο ίδιος ένας ήρωας του παρκέ για τα μάτια μας κοπέλας: «Στις αρχές του ’70 ερωτεύτηκα μια κοπέλα που της άρεσε πολύ το μπάσκετ κι έτσι, για να την εντυπωσιάσω, γράφτηκα στο Μαρούσι. Περιττό να σας πω ότι δεν ήμουν καλός παίκτης. Τότε υπήρχε μεγάλη κόντρα με την ομάδα της Βουλιαγμένης και σε έναν μεταξύ μας αγώνα για πρώτη φορά ενώθηκαν εξαιτίας μου οι οπαδοί και των δύο ομάδων. Μάλιστα έλεγαν το εξής σύνθημα: “Με τον Μπουλμέτη αρχηγό και όλοι ενωμένοι, βάλτε μια πέτρα στο λαιμό και μπλουμ στη Βουλιαγμένη”!
Εκείνο το βράδυ αποφάσισα ότι θα γίνω σκηνοθέτης».
Αναδημοσιευσα Απο Athinorama. gr
molibixarti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι Μεγάλοι Ζουν Πάντα, "Μέσα από την Ζωή" που μας Δίδαξε η Πένα τους,
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
1968,
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
