2018-11-18 10:24:00
Πολύς λόγος και μελάνι για τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μέχρι και εκ των άκρων ένοπλων αριστερών τμημάτων η ψοφοδεής κριτική. Ήταν 13 Νοεμβρίου του 1996, όταν ο
Μαχόμενος Αντάρτικος Σχηματισμός τοποθέτησε βόμβα στο κτήριο Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων και λίγες ημέρες μετά με πρoκήρυξη διαπίστωνε ότι «Το Πολυτεχνείο πέθανε, το πτώμα του βρώμισε... θάψτε το επιτέλους».
Ήταν το δεύτερο μεταπολιτευτικό χτύπημα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, καθώς είχε προηγηθεί στις 24 Ιανουαρίου 1995 η ΑΣΟΕΕ, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ΕΛΑ και με αυτό, έκλεισε το μακρύ βιοϊστορικό κύκλο των ενεργειών του.
Τί ήταν όμως το Πολυτεχνείο και τι σηματοδότησε η ματωμένη γενιά της 17 Νοέμβρη του 1973; Γιατί μένουμε και αναθεματίζουμε τους ανθρώπους. Γιατί για μία ακόμη φορά βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Ένα δέντρο που το είδαν σαν περιβόλι, το έσκαψαν το πότισαν και το βεργολόγησαν (απολογία Κουφοντίνα 24 Ιουλίου 2003) με ντελικάτη επαναστατική μαεστρία οφθαλμαπάτης, οι τρομοκράτες της 17Ν.
Κι αυτοί επένδυσαν στο δέντρο που βλέπαμε.
Και χάσαμε- ξεχάσαμε όλα τα αυθεντικά νοήματα. Στις 17 Νοέμβρη 1973, μέσα σε συνθήκες ακραίας χουντικής βίας, έγινε το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Η πατρίδα άρχισε να γλύφει τις πληγές της που βρήκαν διέξοδο και άρχισαν ν' αναβλύζουν μέσα από τον αδιαπέραστο γύψο της τρομοκρατίας του φόβου και της ανελευθερίας. Και οι πληγές έσπασαν και παρέσυραν τους αμερικανοκίνητους κακοφορμισμένους συνταγματάρχες που πρόλαβαν να γίνουν στρατηγοί και διαφεντευτές, με την προδοσία της Κύπρου.
Τί λοιπόν έφερε το Πολυτεχνείο και πριν η Νομική που τόσο πολύ μας αρέσει ν' αναθεματίζουμε τους οργοτόμους φυτευτές; Έφερε τη Δημοκρατία και το δικαίωμα της επιλογής στον πολίτη. Άσχετα εάν καταχραστήκαμε το δικαίωμα και την υποχρέωση που απέρρευσαν μέσα από αυτή. Δεν ήταν άρρωστη η δημοκρατία. Άρρωστοι ήμασταν όλοι εμείς που ακούσαμε και υπακούσαμε στις σειρήνες των δημοκόπων. Εμείς που μετατρέψαμε τη Δημοκρατία σε θλιβερό- νοσηρό και φαύλο πολίτευμα αρχιτεκτονικά κίβδηλης αριστοκρατίας. Τα αποτυπώματα των επιλογών αυτών υπάρχουν ανεξίτηλα χαραγμένα και διαιωνίζονται. Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαβοριτισμός.
Συνεπώς δεν έφταιξε ότι βλάστησε μέσα σε συνθήκες στρεβλής ετυμολογίας του διανοήματος, αλλά όλοι εμείς που διαβάσαμε τις λέξεις ανάποδα. Και χάσαμε τα νοήματα, χάσαμε το δάσος και στο τέλος την πολιτική μας τοποθέτηση ως έλλογου και εξελικτική συνέχεια του διαλεκτικού δαρβινισμού ζώου.
Μαζί τους ψηφίσαμε. Μέσα σε συνθήκες όμως ελεύθερης εσωτερικής διαβούλευσης ανάμεσα στο προσωπικό ωφέλιμο και στο γενικό. Αλλοιώσαμε το νόημα και τη συνείδηση της Δημοκρατίας και τώρα μας φταίει αυτή.
του Γιώργου Καραϊβάζ
Το ποίημα του Κωστή Παλαμά με το οποίο έκλεισε την απολογία του ο Κουφοντίνας απευθυνόμενος- προτρέποντας τον ανήλικο τότε γιο του.
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του κι ακλάδευτο, όπου μπλέκεται, να το βεργολογήσεις, και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας κι αν αγαπάς τ'ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ'όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής! Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουνε καιροί οργισμένοι κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα για τίποτ'άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια , μη φοβηθείς το χαλασμό.Φωτιά! Τσεκούρι!Τράβα ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π'όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να'ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει. κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν'απάνου απ'όλα.
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
_
bloko
Μαχόμενος Αντάρτικος Σχηματισμός τοποθέτησε βόμβα στο κτήριο Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων και λίγες ημέρες μετά με πρoκήρυξη διαπίστωνε ότι «Το Πολυτεχνείο πέθανε, το πτώμα του βρώμισε... θάψτε το επιτέλους».
Ήταν το δεύτερο μεταπολιτευτικό χτύπημα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, καθώς είχε προηγηθεί στις 24 Ιανουαρίου 1995 η ΑΣΟΕΕ, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ΕΛΑ και με αυτό, έκλεισε το μακρύ βιοϊστορικό κύκλο των ενεργειών του.
Τί ήταν όμως το Πολυτεχνείο και τι σηματοδότησε η ματωμένη γενιά της 17 Νοέμβρη του 1973; Γιατί μένουμε και αναθεματίζουμε τους ανθρώπους. Γιατί για μία ακόμη φορά βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Ένα δέντρο που το είδαν σαν περιβόλι, το έσκαψαν το πότισαν και το βεργολόγησαν (απολογία Κουφοντίνα 24 Ιουλίου 2003) με ντελικάτη επαναστατική μαεστρία οφθαλμαπάτης, οι τρομοκράτες της 17Ν.
Κι αυτοί επένδυσαν στο δέντρο που βλέπαμε.
Και χάσαμε- ξεχάσαμε όλα τα αυθεντικά νοήματα. Στις 17 Νοέμβρη 1973, μέσα σε συνθήκες ακραίας χουντικής βίας, έγινε το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Η πατρίδα άρχισε να γλύφει τις πληγές της που βρήκαν διέξοδο και άρχισαν ν' αναβλύζουν μέσα από τον αδιαπέραστο γύψο της τρομοκρατίας του φόβου και της ανελευθερίας. Και οι πληγές έσπασαν και παρέσυραν τους αμερικανοκίνητους κακοφορμισμένους συνταγματάρχες που πρόλαβαν να γίνουν στρατηγοί και διαφεντευτές, με την προδοσία της Κύπρου.
Τί λοιπόν έφερε το Πολυτεχνείο και πριν η Νομική που τόσο πολύ μας αρέσει ν' αναθεματίζουμε τους οργοτόμους φυτευτές; Έφερε τη Δημοκρατία και το δικαίωμα της επιλογής στον πολίτη. Άσχετα εάν καταχραστήκαμε το δικαίωμα και την υποχρέωση που απέρρευσαν μέσα από αυτή. Δεν ήταν άρρωστη η δημοκρατία. Άρρωστοι ήμασταν όλοι εμείς που ακούσαμε και υπακούσαμε στις σειρήνες των δημοκόπων. Εμείς που μετατρέψαμε τη Δημοκρατία σε θλιβερό- νοσηρό και φαύλο πολίτευμα αρχιτεκτονικά κίβδηλης αριστοκρατίας. Τα αποτυπώματα των επιλογών αυτών υπάρχουν ανεξίτηλα χαραγμένα και διαιωνίζονται. Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαβοριτισμός.
Συνεπώς δεν έφταιξε ότι βλάστησε μέσα σε συνθήκες στρεβλής ετυμολογίας του διανοήματος, αλλά όλοι εμείς που διαβάσαμε τις λέξεις ανάποδα. Και χάσαμε τα νοήματα, χάσαμε το δάσος και στο τέλος την πολιτική μας τοποθέτηση ως έλλογου και εξελικτική συνέχεια του διαλεκτικού δαρβινισμού ζώου.
Μαζί τους ψηφίσαμε. Μέσα σε συνθήκες όμως ελεύθερης εσωτερικής διαβούλευσης ανάμεσα στο προσωπικό ωφέλιμο και στο γενικό. Αλλοιώσαμε το νόημα και τη συνείδηση της Δημοκρατίας και τώρα μας φταίει αυτή.
του Γιώργου Καραϊβάζ
Το ποίημα του Κωστή Παλαμά με το οποίο έκλεισε την απολογία του ο Κουφοντίνας απευθυνόμενος- προτρέποντας τον ανήλικο τότε γιο του.
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του κι ακλάδευτο, όπου μπλέκεται, να το βεργολογήσεις, και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας κι αν αγαπάς τ'ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ'όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής! Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουνε καιροί οργισμένοι κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα για τίποτ'άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια , μη φοβηθείς το χαλασμό.Φωτιά! Τσεκούρι!Τράβα ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π'όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να'ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει. κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν'απάνου απ'όλα.
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η αποκάλυψη για τα "Εγκλήματα" 20 χρόνια μετά!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
