2018-11-21 18:43:30
«Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν»
Κωνσταντίνος Κατσίφας
(28-10-2018)
Του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Θεολόγου
«Είναι πανάρχαια εμπειρία: Όποιος θέλει να προσφέρει κάτι στο βωμό της αγάπης προς τον άνθρωπο, θά πρέπει να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει και τον εαυτό του.
Η μεγάλη αγάπη απαιτεί και μεγάλη θυσία… Όσοι προσφέρουν αληθινή αγάπη, αγάπη δηλαδή μαζί με αλήθεια, θα πρέπει να ξέρουν πως ζουν επικίνδυνα... Ο επαναστάτης πρέπει να περιμένει την εκτέλεσή του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όχι την ευγνωμοσύνη του όχλου... Ο σωτήρας, αυτός δηλαδή που αλλάζει πραγματικά τον κόσμο, δε μπορεί παρά να είναι και σταυρωμένος. Ο ήρωας θα πεθάνει μόνος. Το μνημείο για τον ευεργέτη θα χτιστεί πολύ αργότερα, πολλές φορές με τις πέτρες, που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως για το λιθοβολισμό του.»(1) Φιλοσοφημένα λόγια φιλόσοφου νου, που στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Κατσίφα, το μνημόσυνο του οποίου τελούμε, βρίσκουν την πλήρη δικαίωσή τους, διότι ο Κωνσταντίνος έτρεφε απεριόριστη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο, την μάνα Ελλάδα, τη σημαία της πατρίδας του και την πίστη του και γι΄ αυτά θυσίασε ηρωικά την ίδια του τη ζωή
. Όμως, λέει ο άγιος Γέροντας Παίσιος, «Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πραγματικά πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος...»(2).
Ο Κωνσταντίνος λοιπόν, το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 2018, έβγαλε το σταυρό του, τον άφησε στη μάνα του και ανεβηκε στο βουνό κι ενώ θα μπορούσε να διαφύγει, προτίμησε, χωρίς να κάνει κανένα κακό, σ΄ έναν γυμνό από δένδρα και βράχια τόπο, εκεί όρθιος, άοπλος, να ανοίξει τα χέρια του, με γενναιότητα να προτάξει το στήθος του στους δολοφόνους του και βροντοφωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η Βόρεια Ήπειρος», να εκτελεστεί. Η εκτέλεση του θα στιγματίζει παντοτινά τους δολοφόνους του αλλά και όσους σιωπούν μπροστά στο έγκλημα αυτό, εγκλωβισμένοι στον εγωισμό τους, στο συμφέρον τους, στο βόλεμά τους και στις ιδεοληψίες τους.
Ο Κωνσταντίνος είναι αλήθεια ότι έχασε τη θνητή ζωή του, όμως κέρδισε την αθανασία, δίνοντας τρανό παράδειγμα για το πώς και γιατί πεθαίνουν οι Έλληνες, και αναδεικνύοντας, συνάμα, το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και τις δραματικές συνθήκες ζωής των Βορειοηπειρωτών.
Ο μαρτυρικός θάνατός του αλλά και το χαμόγελό του και η ήρεμη και γαλήνια έκφραση του νεκρού προσώπου του, τα οποία διατηρήθηκαν μέχρι την ημέρα της ταφής του(ανήμερα της εορτής των Αγίων Αρχαγγέλων, 11-11-2018), έντεκα μέρες δηλαδή μετά την δολοφονία του (28-10-2018), συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Ο αδόκητος θάνατος αυτού του νέου μίλησε στην καρδιά όλων των Ελλήνων, δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ξύπνησε πολλούς από το λήθαργο του ωχαδερφισμού. Είναι πολλοί εκείνοι που ζηλεύουν τέτοιο θάνατο αλλά και πολλοί εκείνοι που έτρεξαν να σκυλεύσουν τη μνήμη του, περιυβρίζοντας τον νεκρό και αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τα ανδραγαθήματα του ήρωα. Ενοχλεί ο ήρωας, διότι με τις πράξεις του, ξεγυμνώνει τη ζωή μας από τα τιποτένια προσχήματα με τα οποία την περιβάλουμε, φέρνει στην επιφάνεια την μηδαμινότητά μας. Εκείνοι που τον κατηγόρησαν, όμως, για να συνειδητοποιήσουν όσα του καταμαρτυρούν, θα πρέπει, ίσως, να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους.
Ο Κατσίφας ήταν και ζούσε ως ένα απλό παιδί του λαού, αλλά έμελλε να γίνει εκείνος που εκούσια σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου και πήρε επάνω του όλα «τα πάθια» του Βορειοηπειρωτικού λαού αλλά και όλου του ελληνισμού. Και όπως «δεν έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου» (3), όμοια δεν έχουν τελειωμό και οι ήρωες. Προστέθηκε έτσι και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας στη χορεία των σύγχρονων ηρώων-μαρτύρων του έθνους μαζί με τους Τάσο Ισαάκ, Σολωμό Σολωμού, Παναγιώτη Βλαχάκο, Έκτορα Γιαλοψό, Χριστόδουλο Καραθανάση, Κώστα Ηλιάκη, Αριστοτέλη Γκούμα, κ.ά., στα φέρετρα των οποίων ακούμπησε και ακουμπά η Ελλάδα.
Δολοφονούνται τα παιδιά της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς, το ελληνικό κράτος της «αψώγου στάσεως»(4) δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Ούτε καν φρόντισε να κηδευτούν αξιοπρεπώς ή να μνημονευτούν πόσο μάλλον να τιμηθούν ή ακόμη, να προσφερθεί μια ηθική ή και συμβολική υλική συμπαράσταση στις οικογένειές τους. Προφανώς, κάποιοι έβαλαν την υπογραφή τους για την μετάλλαξη της Ελλάδας σε μια νέου τύπου πολυπολιτισμική χώρα και γι΄ αυτό οι έννοιες της πίστης, της πατρίδας, της ιστορίας αλλά και όσοι τις υπερασπίζονται θα πρέπει να ξεχαστούν ή να εξοβελιστούν στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό, όμως, συμβαίνει, πιθανόν, διότι πολλοί άνθρωποι και ιδιαίτερα όσοι «κάθονται ψηλά», όσοι ηγούνται, δεν εκτιμούν τους ήρωες και τη θυσία υπέρ της Πατρίδας ή απλά, δεν επιθυμούν οι ίδιοι να πράττουν ηρωικά έργα, δεν θέλουν να γίνουν ήρωες! Οι πραγματικοί ήρωες, ωστόσο, θυσιάζονται για να δείξουν στους υπευθύνους ότι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα δεν λένε λόγια κενά, κάνουν πράξεις τις ιδέες τους και αν ποτέ χρειαστεί θυσιάζονται γι΄ αυτές.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας κάθε χρόνο με δικά του χρήματα σημαιοστόλιζε το χωριό του. Έφερνε κρυφά υλικά από τη Θεσσαλονίκη και έφτιαχνε σημαίες. Τόσο περήφανος ήταν για τον ματωμένο τόπο του. Ξόδεψε ένα μηνιάτικο για να αγοράσει τα υλικά και να φτιάξει μια σημαία μεγάλη και την έφτιαξε όσο πιο μεγάλη μπορούσε για να χωράει την αγάπη του για τον Χριστό και την Ελλάδα, διότι η σημαία ήταν ο τόπος του, η πατρίδα του και επάνω σ΄ αυτήν και μέσα σε αυτή ζούσε ελεύθερος και κινούνταν ελεύθερος, ανέπνεε ελευθερία, Ελλάδα, πίστη, ήταν όλη του η ζωή. Μέσα σε αυτό το ιερό σύμβολο, ξέφευγε από τη σκλαβωμένη γη του που τον πλήγωνε. Γι΄ αυτήν τη σημαία έδωσε την ζωή του, με αυτήν τον κήδεψαν και αυτήν μανιασμένα αναζητάνε οι αφεντάδες της σκλαβωμένης πατρίδας του, γιατί με τον θάνατο του δημιουργού της έγινε σύμβολο του αγώνα των Βορειοηπειρωτών για την ελευθερία τους.
Σε μια εποχή, λοιπόν και σε μια χώρα, όπου «μερικές φορές ηρωισμός είναι να ονομάσεις κάποιον ήρωα» (5), πιστεύουμε ότι σήμερα, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, που πολύ συχνά, ίσως, τιμούμε τον οποιονδήποτε, για τον οποιονδήποτε λόγο, αξίζει πολύ περισσότερο, να τιμήσουμε αληθινά ηρωϊκά πρότυπα και να τα προβάλλουμε ως φωτεινά παραδείγματα γενναιότητας και φιλοπατρίας στη νεολαία μας. Οι νέοι μας σήμερα, χρειάζονται πιο πολύ παρά ποτέ, πρότυπα που να τα αγαπούν. Έχουν ανάγκη τον Χριστό και την πατρίδα γι΄ αυτό και οι Θεολόγοι καθηγητές συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τιμής του ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, που είχε ως όνειρό του να χτίσει Ναό στο χωριό του και με τη θυσία του για τη σημαία και την Ελλάδα, «έδιωξε το φόβο από τις καρδιές της Βορειοηπειρωτικής μειονότητας» (6) αλλά και όλων των νεοελλήνων. Οι μαθητές μας, όντως, αξίζει να δουν τους δασκάλους τους να αγωνίζονται για την αλήθεια και την αγάπη του Χριστού και της πατρίδας, για να τους προσφέρουν έτσι, με τον αγώνα τους αυτόν, ένα αξιόπιστο όραμα ζωής.
Στα πλαίσια αυτά, η πίστη, η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η αγάπη και η πράξη αυτοθυσίας του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, για την προβολή των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού και της Ελλάδας, πιστεύουμε ότι πρέπει να τιμηθεί από όλους ως ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς αυτόν τον αοίδημο γενναίο Έλληνα.
Κωνσταντίνε Κατσίφα, με τις πράξεις σου και τη θυσία σου, μας θύμισες τι σημαίνει Έλληνας και χριστιανός και μας έδειξες το δρόμο για την Ανάσταση της Ελλάδας και του Γένους. Σε ευχαριστούμε. Αιωνία σου η μνήμη. Αθάνατος!
Υποσημειώσεις
1. Παπαπέτρου Ε. Κωνσταντίνος, «Προσβάσεις Β΄, Ζητήματα απολογητικής Θεολογίας και φιλοσοφικής κριτικής του καιρού μας», Αθήνα 2018, σσ. 199 - 200
2. «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Αφύπνιση», σ. 205
3. Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, «Το μοιρολόγι της φώκιας», http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSB106/544/3561,14822/
4. Το Ελληνικό κράτος, την περίοδο 1904-1908, ταλαιπωρημένο από τις εξελίξεις στο Κρητικό ζήτημα και την ήττα του πολέμου του 1897, οικονομικά καχεκτικό, στρατιωτικά ανίσχυρο, πολιτικά απομονωμένο,ακολουθεί την τακτική την επονομαζόμενη, της «αψόγου στάσεως» έναντι της Τουρκίας και αργεί να προσφέρει βοήθεια στους Μακεδονομάχους ήρωες που αγωνιζόταν εναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, Τούρκων, Ρουμάνων και Σέρβων.
5. Οβίδιος (λατ. Publius Ovidius Naso), λατίνος ποιητής, https://el.wikiquote.org/wiki/%CE%97%CF%81%CF%89%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
6. Πατέρας Κωνσταντίνου Κατσίφα στην κηδεία - Έδιωξες τον φόβο της μειονότητας για τα δικαιώματα της, https://www.youtube.com/watch?v=GEj6TEglNz4
***
Ομιλία που εκφωνήθηκε την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μυτιλήνης, κατά την τέλεση ιερού Μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα. Το ιερό Μνημόσυνο συνδιοργάνωσαν οι παρακάτω φορείς:
1. Ένωση Θεολόγων Λέσβου,
2. Ενωμένη Ρωμηοσύνη,
3. Χριστιανική Πνευματική Κίνηση Μυτιλήνης,
4. Σύλλογος Μακεδόνων Λέσβου «Ο Μέγας Αλέξανδρος»,
5. Ένωση Ποντίων και Φίλων Ποντίων Μυτιλήνης,
6. Πολιτιστικός Σύλλογος «Κιβωτός του Γένους»,
7. Εξωραϊστικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Επάνω Σκάλα» Μυτιλήνης.
thriskeftika
Κωνσταντίνος Κατσίφας
(28-10-2018)
Του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Θεολόγου
«Είναι πανάρχαια εμπειρία: Όποιος θέλει να προσφέρει κάτι στο βωμό της αγάπης προς τον άνθρωπο, θά πρέπει να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει και τον εαυτό του.
Η μεγάλη αγάπη απαιτεί και μεγάλη θυσία… Όσοι προσφέρουν αληθινή αγάπη, αγάπη δηλαδή μαζί με αλήθεια, θα πρέπει να ξέρουν πως ζουν επικίνδυνα... Ο επαναστάτης πρέπει να περιμένει την εκτέλεσή του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όχι την ευγνωμοσύνη του όχλου... Ο σωτήρας, αυτός δηλαδή που αλλάζει πραγματικά τον κόσμο, δε μπορεί παρά να είναι και σταυρωμένος. Ο ήρωας θα πεθάνει μόνος. Το μνημείο για τον ευεργέτη θα χτιστεί πολύ αργότερα, πολλές φορές με τις πέτρες, που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως για το λιθοβολισμό του.»(1) Φιλοσοφημένα λόγια φιλόσοφου νου, που στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Κατσίφα, το μνημόσυνο του οποίου τελούμε, βρίσκουν την πλήρη δικαίωσή τους, διότι ο Κωνσταντίνος έτρεφε απεριόριστη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο, την μάνα Ελλάδα, τη σημαία της πατρίδας του και την πίστη του και γι΄ αυτά θυσίασε ηρωικά την ίδια του τη ζωή
Ο Κωνσταντίνος λοιπόν, το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 2018, έβγαλε το σταυρό του, τον άφησε στη μάνα του και ανεβηκε στο βουνό κι ενώ θα μπορούσε να διαφύγει, προτίμησε, χωρίς να κάνει κανένα κακό, σ΄ έναν γυμνό από δένδρα και βράχια τόπο, εκεί όρθιος, άοπλος, να ανοίξει τα χέρια του, με γενναιότητα να προτάξει το στήθος του στους δολοφόνους του και βροντοφωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η Βόρεια Ήπειρος», να εκτελεστεί. Η εκτέλεση του θα στιγματίζει παντοτινά τους δολοφόνους του αλλά και όσους σιωπούν μπροστά στο έγκλημα αυτό, εγκλωβισμένοι στον εγωισμό τους, στο συμφέρον τους, στο βόλεμά τους και στις ιδεοληψίες τους.
Ο Κωνσταντίνος είναι αλήθεια ότι έχασε τη θνητή ζωή του, όμως κέρδισε την αθανασία, δίνοντας τρανό παράδειγμα για το πώς και γιατί πεθαίνουν οι Έλληνες, και αναδεικνύοντας, συνάμα, το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και τις δραματικές συνθήκες ζωής των Βορειοηπειρωτών.
Ο μαρτυρικός θάνατός του αλλά και το χαμόγελό του και η ήρεμη και γαλήνια έκφραση του νεκρού προσώπου του, τα οποία διατηρήθηκαν μέχρι την ημέρα της ταφής του(ανήμερα της εορτής των Αγίων Αρχαγγέλων, 11-11-2018), έντεκα μέρες δηλαδή μετά την δολοφονία του (28-10-2018), συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Ο αδόκητος θάνατος αυτού του νέου μίλησε στην καρδιά όλων των Ελλήνων, δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ξύπνησε πολλούς από το λήθαργο του ωχαδερφισμού. Είναι πολλοί εκείνοι που ζηλεύουν τέτοιο θάνατο αλλά και πολλοί εκείνοι που έτρεξαν να σκυλεύσουν τη μνήμη του, περιυβρίζοντας τον νεκρό και αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τα ανδραγαθήματα του ήρωα. Ενοχλεί ο ήρωας, διότι με τις πράξεις του, ξεγυμνώνει τη ζωή μας από τα τιποτένια προσχήματα με τα οποία την περιβάλουμε, φέρνει στην επιφάνεια την μηδαμινότητά μας. Εκείνοι που τον κατηγόρησαν, όμως, για να συνειδητοποιήσουν όσα του καταμαρτυρούν, θα πρέπει, ίσως, να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους.
Ο Κατσίφας ήταν και ζούσε ως ένα απλό παιδί του λαού, αλλά έμελλε να γίνει εκείνος που εκούσια σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου και πήρε επάνω του όλα «τα πάθια» του Βορειοηπειρωτικού λαού αλλά και όλου του ελληνισμού. Και όπως «δεν έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου» (3), όμοια δεν έχουν τελειωμό και οι ήρωες. Προστέθηκε έτσι και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας στη χορεία των σύγχρονων ηρώων-μαρτύρων του έθνους μαζί με τους Τάσο Ισαάκ, Σολωμό Σολωμού, Παναγιώτη Βλαχάκο, Έκτορα Γιαλοψό, Χριστόδουλο Καραθανάση, Κώστα Ηλιάκη, Αριστοτέλη Γκούμα, κ.ά., στα φέρετρα των οποίων ακούμπησε και ακουμπά η Ελλάδα.
Δολοφονούνται τα παιδιά της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς, το ελληνικό κράτος της «αψώγου στάσεως»(4) δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Ούτε καν φρόντισε να κηδευτούν αξιοπρεπώς ή να μνημονευτούν πόσο μάλλον να τιμηθούν ή ακόμη, να προσφερθεί μια ηθική ή και συμβολική υλική συμπαράσταση στις οικογένειές τους. Προφανώς, κάποιοι έβαλαν την υπογραφή τους για την μετάλλαξη της Ελλάδας σε μια νέου τύπου πολυπολιτισμική χώρα και γι΄ αυτό οι έννοιες της πίστης, της πατρίδας, της ιστορίας αλλά και όσοι τις υπερασπίζονται θα πρέπει να ξεχαστούν ή να εξοβελιστούν στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό, όμως, συμβαίνει, πιθανόν, διότι πολλοί άνθρωποι και ιδιαίτερα όσοι «κάθονται ψηλά», όσοι ηγούνται, δεν εκτιμούν τους ήρωες και τη θυσία υπέρ της Πατρίδας ή απλά, δεν επιθυμούν οι ίδιοι να πράττουν ηρωικά έργα, δεν θέλουν να γίνουν ήρωες! Οι πραγματικοί ήρωες, ωστόσο, θυσιάζονται για να δείξουν στους υπευθύνους ότι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα δεν λένε λόγια κενά, κάνουν πράξεις τις ιδέες τους και αν ποτέ χρειαστεί θυσιάζονται γι΄ αυτές.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας κάθε χρόνο με δικά του χρήματα σημαιοστόλιζε το χωριό του. Έφερνε κρυφά υλικά από τη Θεσσαλονίκη και έφτιαχνε σημαίες. Τόσο περήφανος ήταν για τον ματωμένο τόπο του. Ξόδεψε ένα μηνιάτικο για να αγοράσει τα υλικά και να φτιάξει μια σημαία μεγάλη και την έφτιαξε όσο πιο μεγάλη μπορούσε για να χωράει την αγάπη του για τον Χριστό και την Ελλάδα, διότι η σημαία ήταν ο τόπος του, η πατρίδα του και επάνω σ΄ αυτήν και μέσα σε αυτή ζούσε ελεύθερος και κινούνταν ελεύθερος, ανέπνεε ελευθερία, Ελλάδα, πίστη, ήταν όλη του η ζωή. Μέσα σε αυτό το ιερό σύμβολο, ξέφευγε από τη σκλαβωμένη γη του που τον πλήγωνε. Γι΄ αυτήν τη σημαία έδωσε την ζωή του, με αυτήν τον κήδεψαν και αυτήν μανιασμένα αναζητάνε οι αφεντάδες της σκλαβωμένης πατρίδας του, γιατί με τον θάνατο του δημιουργού της έγινε σύμβολο του αγώνα των Βορειοηπειρωτών για την ελευθερία τους.
Σε μια εποχή, λοιπόν και σε μια χώρα, όπου «μερικές φορές ηρωισμός είναι να ονομάσεις κάποιον ήρωα» (5), πιστεύουμε ότι σήμερα, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, που πολύ συχνά, ίσως, τιμούμε τον οποιονδήποτε, για τον οποιονδήποτε λόγο, αξίζει πολύ περισσότερο, να τιμήσουμε αληθινά ηρωϊκά πρότυπα και να τα προβάλλουμε ως φωτεινά παραδείγματα γενναιότητας και φιλοπατρίας στη νεολαία μας. Οι νέοι μας σήμερα, χρειάζονται πιο πολύ παρά ποτέ, πρότυπα που να τα αγαπούν. Έχουν ανάγκη τον Χριστό και την πατρίδα γι΄ αυτό και οι Θεολόγοι καθηγητές συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τιμής του ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, που είχε ως όνειρό του να χτίσει Ναό στο χωριό του και με τη θυσία του για τη σημαία και την Ελλάδα, «έδιωξε το φόβο από τις καρδιές της Βορειοηπειρωτικής μειονότητας» (6) αλλά και όλων των νεοελλήνων. Οι μαθητές μας, όντως, αξίζει να δουν τους δασκάλους τους να αγωνίζονται για την αλήθεια και την αγάπη του Χριστού και της πατρίδας, για να τους προσφέρουν έτσι, με τον αγώνα τους αυτόν, ένα αξιόπιστο όραμα ζωής.
Στα πλαίσια αυτά, η πίστη, η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η αγάπη και η πράξη αυτοθυσίας του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, για την προβολή των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού και της Ελλάδας, πιστεύουμε ότι πρέπει να τιμηθεί από όλους ως ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς αυτόν τον αοίδημο γενναίο Έλληνα.
Κωνσταντίνε Κατσίφα, με τις πράξεις σου και τη θυσία σου, μας θύμισες τι σημαίνει Έλληνας και χριστιανός και μας έδειξες το δρόμο για την Ανάσταση της Ελλάδας και του Γένους. Σε ευχαριστούμε. Αιωνία σου η μνήμη. Αθάνατος!
Υποσημειώσεις
1. Παπαπέτρου Ε. Κωνσταντίνος, «Προσβάσεις Β΄, Ζητήματα απολογητικής Θεολογίας και φιλοσοφικής κριτικής του καιρού μας», Αθήνα 2018, σσ. 199 - 200
2. «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Αφύπνιση», σ. 205
3. Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, «Το μοιρολόγι της φώκιας», http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSB106/544/3561,14822/
4. Το Ελληνικό κράτος, την περίοδο 1904-1908, ταλαιπωρημένο από τις εξελίξεις στο Κρητικό ζήτημα και την ήττα του πολέμου του 1897, οικονομικά καχεκτικό, στρατιωτικά ανίσχυρο, πολιτικά απομονωμένο,ακολουθεί την τακτική την επονομαζόμενη, της «αψόγου στάσεως» έναντι της Τουρκίας και αργεί να προσφέρει βοήθεια στους Μακεδονομάχους ήρωες που αγωνιζόταν εναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, Τούρκων, Ρουμάνων και Σέρβων.
5. Οβίδιος (λατ. Publius Ovidius Naso), λατίνος ποιητής, https://el.wikiquote.org/wiki/%CE%97%CF%81%CF%89%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
6. Πατέρας Κωνσταντίνου Κατσίφα στην κηδεία - Έδιωξες τον φόβο της μειονότητας για τα δικαιώματα της, https://www.youtube.com/watch?v=GEj6TEglNz4
***
Ομιλία που εκφωνήθηκε την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μυτιλήνης, κατά την τέλεση ιερού Μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα. Το ιερό Μνημόσυνο συνδιοργάνωσαν οι παρακάτω φορείς:
1. Ένωση Θεολόγων Λέσβου,
2. Ενωμένη Ρωμηοσύνη,
3. Χριστιανική Πνευματική Κίνηση Μυτιλήνης,
4. Σύλλογος Μακεδόνων Λέσβου «Ο Μέγας Αλέξανδρος»,
5. Ένωση Ποντίων και Φίλων Ποντίων Μυτιλήνης,
6. Πολιτιστικός Σύλλογος «Κιβωτός του Γένους»,
7. Εξωραϊστικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Επάνω Σκάλα» Μυτιλήνης.
thriskeftika
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ 2,5% ΓΙΑ ΤΟ 2019 ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Ο ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
