2018-11-25 07:37:21
Δούλη η ψυχή αλύγιστη, παλεύει να μην πέσει!
Στυλίτης κεροφώτιστος χαρίζει λίγη ζέση!
Αγίου Μεγαλομάρτυρος πρόσωπο ξημερώνει!
Θεοποιό μυστήριο στον Ένα μας ενώνει!
Θυμούνται άραγε οι Άγιοι; ο αδελφός ρωτάει!
Δίψα για την Αλήθεια Του, ο Άγιος του γεννάει!
Στρατιώτες όλοι του Χριστού σε τάγματα ορμητήρια!
Ναζαρηνός ο Διοικητής, σωτήρια επιδοτήρια!
Κυλάνε οι παραπόταμοι πολύρρητο ποτάμι!
Ζωντάνεψε το όνειρο παιδιού Θεία δυνάμει!
Πόθος και κλήση βήματα σε κάστρο οδηγούνε!
Της Παναγιάς οι θύμησες τους δαίμονες νικούνε!
Οι Πολυέλεοι φωτίζονται ολόκληροι από καθαρά κεριά! Αρχίζουν να σείονται μόλις οι χοροί ξεκινούν να ψέλνουν το Δούλοι Κύριον. Προσπαθώ να σταθώ όρθιος, όσο το δυνατόν και το ίδιον θέλημά μου το επιτρέπουν. Μπροστά μας ακριβώς 2 Ρώσοι προσκυνητές δεν σαλεύουν καθόλου! Όρθιοι έμειναν και τις 7 σχεδόν ώρες! Εγώ όλο και βρίσκω να στηριχθώ να ανακαθίσω, να βολέψω το σώμα που συνεχώς παραπονιέται
. Εκείνοι στέκουν γενναία. Μόλις το φως κυριαρχεί γύρω μας, καταφέρνω και διακρίνω τον Άγιο που είναι ζωγραφισμένος ακριβώς πάνω από το στασίδι μου! Θεέ μου …είναι ένας Άγιος Στυλίτης! Ο Άγιος Συμεών! Πως με ελέγχει την στιγμή αυτή ο βίος του και η αποκοσμιά του! Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα! Και εγώ δεν μπορώ να σταθώ όρθιος μια ώρα έστω συνεχόμενα! Ξανακοιτώ τον Άγιο! Του ζητώ να με εμψυχώσει! Σε μια ιερή παράφραση των αιωνίων ρημάτων του Χριστού μας μου μιλά: Ου πάντες χωρούσι την άσκησην ταύτην, αλλ΄οίς δέδοται… Την προσπάθεια και το φιλότιμό σου θα λογαριάσει μόνο ο Κύριος! Όσο μπορείς δώσε αίμα … Όσο μπορείς Ξημέρωμα στην Διονυσίου. Δυο ώρες ξεκούρασης από τις 4 που τέλειωσε ο όρθρος της Αγρυπνίας ως τις 6 και έπειτα ευλογημένη η Βασιλεία του Τριαδικού και αδιαιρέτου Θεού! Το φως της πρώτης μέρας, με βρίσκει κάτω από τον Άγιο Τρύφωνα στο καθολικό. Πόσο όμορφο και σπάνιο μόλις πρωτοβλεφαρίζεις μετά τον ύπνο, να νοάς τον Θεό και πόσο μοναδικό απ το βαθύ σκοτάδι να ανατέλλει, σαν ευχή για καλημέρα, ένας Μεγαλομάρτυς του Χριστού, που γεώργησε άγονα, θεράπευε ασθένειες, αλλά και λύτρωνε εξαγνιστικά τις δαιμονισμένες και βορβορώδεις ψυχές.
Ο Ηγούμενος Γέροντας Πέτρος λειτουργεί! Σπάνιο μέταλλο στην φωνή του, μα ίσα που εκείνη ακούγεται! Μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε! Όλα συρρέουν στον απόλυτο βαθμό τους! Καμιά έκπτωση, καμιά υποχώρηση, καμιά παρερμηνεία! Στην σειρά για την Θεοποιό Μετάληψη, την ένωση με τον Ένα, την υπέρτατη και μόνη αληθινή τρυφή τούτης της ζωής, συναντάμε την έκδηλη αγωνία του επωμισμένου με το έργο της υπόμνησης Μοναχού, προς τους οδεύοντας εις μετάληψιν Ζωής αιωνίου. Στέκεται δίπλα στον καθένα μας και λέει: –Αν δεν έχετε ευλογία από τον Πνευματικό σας να μην μεταλάβετε! Είναι σαν να ακούγονται εκείνη την ώρα ταυτόχρονα το: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκαν καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. Στ´, 53-4) μα και το: Ἰδού, βαδίζω πρὸς θείαν κοινωνίαν· Πλαστουργέ, μὴ φλέξῃς με τῇ μετουσίᾳ· πῦρ γὰρ ὑπάρχεις τοὺς ἀναξίους φλέγον. ἀλλ᾿ οὖν κάθαρον ἐκ πάσης με κηλῖδος. Και ποιος είναι άξιος θα αντιτείνει κάποιος και ορθώς! Ως ασθενείς όλοι μεταλαμβάνουμε το σωτήριο φάρμακο εις κάθαρσιν και αγιασμό ψυχής και σώματος! Μα το φάρμακο αν δεν στο συστήσει γιατρός που σε έχει πρώτα εξετάσει, μπορεί να αποβεί θανατηφόρο! Ας νιώθει πάντα η ψυχή μας Κύριε αυτόν τον συγκλονισμό της φρικτότητας του Αθανάτου Μυστηρίου Σου! Και εν εκείνη τη ημέρα ας μην πληροφορηθεί ότι και σήμερα μόνο βάρος προσθέσαμε στο πολυάμαρτό μας! Μη εις κρίμα μοι γένοιτο· γένοιτο δέ μοι εις ζωὴν αιώνιον καὶ αθάνατον. Τα λόγια από τις επιστολές του πανηγυρικώς ερτάζοντος ηγαπημένου μαθητή Σου και πάλι ενώπιόν μας, να μας οδηγούν και να μας ελέγχουν αυστηρά! «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 12)
Απολείτουργα οδηγούμαστε στην Τράπεζα της Διονυσίου! Μας περιμένει εκεί φαγητό άκρως εορταστικό! Ψαρόσουπα Αγιορείτικη! Τρώμε ακούγοντας τον Αναγνώστη να εξιστορεί με τον τόσο αγαπημένο τρόπο και το ύφος το Μοναστηριακό τα της Μεταστάσεως του Θεολόγου! …Αφού έφθασε σ' ένα τόπο, στους μεν μαθητές του παρήγγειλε να καθίσουν εκεί, αυτός δε αφού προχώρησε μπροστά σε μικρή απόσταση, προσευχήθηκε. Ήταν δε ώρα πρωϊνή. Έπειτα, αφού επέστρεψε, πρόσταξε τους μαθητές του να σκάψουν τη γη σε σχήμα σταυρού, τόσο μόνον, όσο ήτο το μέτρον του σώματός του. Αφού ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ' εκείνον τον σκαμμένον τόπον, αποχαιρέτησε τους μαθητές του που έκλαιγαν πικρά και είπε: ...«Σύρετε το χώμα της γης που είναι μητέρα μου και με αυτό σκεπάστε με».
Εκείνοι αφού τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν, σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα πάλι αφού τον ασπάσθηκαν τον σκέπασαν μέχρι τον λαιμό. Και πάλι αφού για τρίτη φορά τον ασπάσθηκαν έβαλαν πάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μανδήλι. Και έτσι κλαίγοντας πικρά σκέπασαν όλο το σώμα του. Τότε ανέτειλε και ο ήλιος. Αφού έκλαψαν οι μαθηταί, γιατί έμειναν ορφανοί από τον δάσκαλό τους, εγύρισαν στην πόλη διηγούμενοι τα σχετικά με τον Απόστολον. Οι άλλοι αδελφοί όταν τα άκουσαν αυτά επήγαν στον τάφο και αφού έσκαψαν δεν βρήκαν τίποτε. Τότε λοιπόν επέστρεψαν κλαίγοντας θερμώς για τη στέρησι τέτοιου ποιμένος. Στο τέλος μας μοιράζεται κόλλυβο στην μνήμη του Αγίου! Και έπειτα περνά από μπροστά μας ένας Μοναχός με έναν μικρό άρτο από όπου ο καθένας κόβει και ένα μικρό κομμάτι με το χέρι και το τρώει! Δίπλα του άλλος Μοναχός συνεχώς θυμιάζει! Ο απέναντί μου δόκιμος πριν την γευτεί σταυρώνει την ψίχα του πάνω στο θυμίαμα που μπροστά του ανεβαίνει! Μια σκηνή αξέχαστη! Από εκείνες που γράφουν μέσα σου το ένθεο, αυτό που τα απλά και τα καθημερινά των αφιερωμένων ψυχών συνεχώς επιζητούν να βιώνουν. Σε όλα ο Χριστός, σε κάθε τι ο Σταυρός!
Μαζί με τον Γέροντα Πέτρο κάθεται μια ομάδα Λαϊκών! Διακρίνω την μορφή ενός πασίγνωστου δημοσιογράφου! Στο πρόσωπό του η γαλήνη και μια ταπεινή φωτιά στα μάτια του να… λάμπει! Τίποτα το αταίριαστο, το παράταιρο στων Αγγέλων τα μέρη! Καμιά δημοσιογραφική περιέργεια δεν τον οδηγεί πλέον! Μόνο η δίψα του για την μόνη Αλήθεια! Τελικά οι Άγιοι θυμούνται σκέφτηκα! Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ένα άρθρο του μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Παϊσίου, είχε «μιλήσει» σε πολλές ψυχές ανθρώπων…
….Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα… Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει… Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας. Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου. Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα. Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα... «Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου. Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος. Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες… Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ένα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του. Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε; «Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω. Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα…
Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο; Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες. Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται… Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι; (Λάμπη Ταγματάρχη)
Ναι αδελφέ μας Χαράλαμπε Ταγματάρχη! τελικά οι Άγιοι, εσύ το ξέρεις καλύτερα από πολλούς πλέον, ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνούν και μεσιτεύουν και κάποτε μας επιστρατεύουν αυτοθέλητα στου άνω στερεώματος τα Άγια Τάγματα! Μόνο που εκεί δεν υπάρχει η ιεραρχία του κόσμου, μα μόνο εκείνη του Ουρανού! Όλοι μας εκεί με έναν μόνο βαθμό υπηρετούμε! Στρατιώτες του Χριστού, αναμένουμε τις αποστολές σωτηρίας που θα μας επιδοθούν άνωθεν και ποτέ μα ποτέ μας δεν αποστρατευόμαστε ως τον τελικό θρίαμβο!
Ο αποχαιρετισμός με τους Πατέρες σε κάθε μοναστήρι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή. Έχει υπόσχεση γυρισμού μέσα του και αίσθημα έντονο ευχαριστίας. Ναι, φαινομενικά είναι ελάχιστος ο χρόνος μιας ημερήσιας φιλοξενίας. Μα αυτό είναι και το θαυμαστό! Πως γίνεται και πάντα νιώθεις να σε κατακλύζει αυτή η απέραντη ευγνωμοσύνη, η αμέτρητη ευεργεσία, η ασφάλεια της προσευχής που οι πατέρες θα κάνουν ως το επόμενο αντάμωμα… Εσύ φεύγεις μονίμως αναπαυμένος! Την ίδια ώρα νέοι προσκυνητές φτάνουν φορτωμένοι με αποσκευές και πάθια, διψασμένοι για Θεό και ψυχής απόσταμα. Και αυτός ο κρουνός της Διονυσίου, ελέω Θεού ακόμα αστείρευτος και ζείδωρος! Σαν παραπόταμος μοιάζει κάθε Αγιορείτικη Μονή, κάθε φιλόξενη μοναστική φωλιά! Να δίνει ζωή, να ενώνεται με τα υπόλοιπα αναβλύσματα της αγάπης για να κυλούν ορμητικά το μεγάλο και πολύρρητο ποτάμι της πίστης!
Επόμενος προορισμός μας το μοναστηράκι της Αγίου Παύλου. Εκεί θα μέναμε κατόπιν παρακλήσεώς μας προς τους Πατέρες για 2 ημέρες. Έτσι γύρω στο μεσημεράκι της Τρίτης, ανεβαίναμε το τελευταίο ανηφόρι πριν την πύλη για την αετοφωλιά που σκιάζει όσο καμιά άλλη ο Άθωνας.
Στο αρχονταρίκι όπως συνήθως μας συγκινούν οι φωτογραφίες του Αγιοπαυλίτικου παρελθόντος. Ζωντανεύουν τούτες οι μορφές κάθε φορά που τις κοιτάς. Τόσο οικείες σου φαίνονται αφού ο επόμενος μοναχός που βλέπεις μπροστά σου θαρρείς πως από εκεί ξεπήδησε για να σε συναντήσει! Φιλευόμαστε λουκούμι, παγωμένο νερό και τσίπουρο που ήδη υπάρχουν στο μεγάλο τραπέζι. Ένας ευγενέστατος Ρωσικής καταγωγής Μοναχός μας οδηγεί σε δωμάτιο στο βορινό τμήμα του πρώτου ορόφου. Ξεκουραζόμαστε ως τις 3 οπότε και κατεβαίνουμε στο καθολικό για τις ακολουθίες. Σε όλες τις λειτουργικές συνάξεις της διήμερης παραμονής μας παρίστατο ο Γέροντας Παρθένιος. Πλέον μεγάλος στα χρόνια μα παιδί στον τρόπο του και στο φέρσιμό του. Και τα παιδιά πάντα λένε την αλήθεια! Εξήντα και πλέον έτη σε τούτον τον τόπο! Από μικρός τον ονειρεύτηκε στην πατρίδα του την ιδιαίτερη τα Χαβριάτα της Κεφαλονιάς!
Μεγαλωμένος σε οικογένεια φτωχή με 8 παιδιά από πολύ μικρός εργάστηκε ιδίαις χερσί για να στηρίξει το σπιτικό τους! Νωρίς είχε την θεία κλήση. Δεκαπέντε χρονών, ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, ξεκίνησε μόνος του ο νέος να νηστεύει τις Τετάρτες, τις Παρασκευές και τις Σαρακοστές, να επισκέπτεται συχνά τα κοντινά μοναστήρια να διαβάζει αγιωτικά βιβλία σαν το Αμαρτωλών Σωτηρία. Παραξενεύτηκαν οι γονείς του και κάποτε ο πατέρας του τον αγρίεψε με μια βέργα από αγριελιά να του πεί τι ακριβώς συμβαίνει! Μόλις του είπε τον πόθο του τον αληθινό, να ασκητέψει στο Άγιο Όρος εκείνος τα έχασε! Άρχισε να κλαίει! Θα του έδινε όμως του είπε την ευχή του! Τον παρακάλεσε μόνο να μείνει για λίγα χρόνια, μέχρι να γυρίσει ο μεγάλος ο γιός από τον Στρατό μιας και αν έφευγε εκείνη την στιγμή που τόσο τους βοηθούσε με την εργατικότητά του, θα αναγκάζονταν να σταματήσουν το σχολείο και τις τέχνες τα άλλα αδέλφια του που ήταν μακριά. Έτσι έκανε υπακοή στον Πατέρα του και για κάποια χρόνια καρτερούσε την στιγμή που θα αξιωνόταν να πατήσει στο περιβόλι της Μυροβλήτισσάς Του!
Άκουσε κάποτε καθαρά την γλυκύτατη φωνή της: «Παιδί μου, να πας να γίνεις καλόγερος!». Και ένα βράδυ ονειρεύτηκε ολοζώντανα τον Άθωνα! Ταξίδεψαν λέει στο καράβι με τον πνευματικό του τον παπά Δανιήλ από την Κεφαλονιά! Μόλις φτάσαν στο μουράγιο εκείνος του είπε: Τώρα θα σε αφήσω γιατί πρέπει να γυρίσω στον τόπο μας! Του έδειξε το μονοπάτι! Στο βάθος κάτω από ένα μεγάλο βουνό έβλεπε ένα καστρομονάστηρο! Αξημέρωτα έφτασε στην πόρτα της Παύλου! Όλα διάπλατα, όλα ανοιχτά! Ανοιχτό και το καθολικό! Μπήκε μέσα ο νέος! Προσκύνησε τις εικόνες! Στάθηκε μπροστά στα προσκυνητάρια του Αη Γιωργιού και της Μυροβλήτισσας και θαύμαζε! Ψυχή δεν υπήρχε άλλη! Ξαφνικά αντιλήφθηκε την παρουσία ενός τρομακτικού στην όψη που τον ακολούθησε σαν βγήκε έξω και στεκόμενος στην μεγάλη σκάλα ατένιζε το κωδονοστάσιο! Τον πλησίασε εκείνος με την άγρια μορφή! –Τι θες εδώ εσύ, τι κοιτάς; - Ό,τι θέλω βλέπω, να μην σε νοιάζει! Θέλεις να έρθεις εδώ έτσι; Έλα και θα σου κάνω λαχτάρες που δεν θα περιμένεις!
Πέρασαν τα λίγα χρόνια της υπομονής! Και αξιώθηκε ο νέος να έρθει πρώτη φορά στην μονή της μετανοίας του! Και ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχε δει στο όνειρο με την δύναμη του Θεού! Όχι μόνο ο αρσανάς, το μονοπάτι, το Μοναστήρι, οι αυλές, το καθολικό, μα και οι… λαχτάρες και τα εμπόδια που του είχε αποφασίσει ο εχθρός! Από την πρώτη του κιόλας βραδιά, ανήμερα των Θεοφανείων στο δωμάτιο 4 κοντά στο αρχονταρίκι! Ποδοβολητά και άγριες φωνές! Μπήκαν μέσα και τον σήκωσαν να τον πετάξουν έξω οι δαίμονες! Φώναζε εκείνος με κλάματα την Παναγία και τον Χριστό να τον σώσουν! Έλεγε τις προσευχές που ήξερε συνέχεια! Δεν κοιμήθηκε λεπτό από την τρομάρα, μα θυμήθηκε ύστερα και την φωνή της Παναγιάς και αναθάρρησε! Και τα κατάφερε να μείνει με την διαβεβαίωσή της! Να γίνει Αγιοπαυλίτης παπάς και ύστερα να διαδεχθεί τον μακαριστό Γέροντά του τον Ανδρέα, στην ηγουμενία και στην πνευματική καθοδήγηση ψυχών ων ουκ έστιν αριθμός εντός και εκτός του Αγίου Όρους! Σαραπέντε χρόνια πέρασαν από την ενθρόνισή του! Ο πιο απλός και πιο επιβλητικός ηγούμενος που έχουμε ποτέ μας συναντήσει, στέκεται όρθιος συνέχεια στον εσπερινό! Ουρά σχηματίζουμε μόλις ο πρώτος κάνει την αρχή να πάρουμε την ευχή του!
Μας αγκαλιάζει το στοργικό του βλέμμα. Δεν τον έχω δεί ποτέ μου να χαμογελάει μα διόλου αυτό δεν αφαιρεί από την μειλιχιότητά του. Το κατοστάρι κομποσχοίνι στο αριστερό του χέρι του, συνέχεια δουλεύεται απελαύνοντας το άγριο που μόνο να απειλεί γνωρίζει και να τρομάζει ζητά.
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 5ο μέρος)
http://sotiriapsixis.blogspot.com/
Προηγούμενα:
11195 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 1
11234 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 2
11282 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 3
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
agioritikesmnimes
Στυλίτης κεροφώτιστος χαρίζει λίγη ζέση!
Αγίου Μεγαλομάρτυρος πρόσωπο ξημερώνει!
Θεοποιό μυστήριο στον Ένα μας ενώνει!
Θυμούνται άραγε οι Άγιοι; ο αδελφός ρωτάει!
Δίψα για την Αλήθεια Του, ο Άγιος του γεννάει!
Στρατιώτες όλοι του Χριστού σε τάγματα ορμητήρια!
Ναζαρηνός ο Διοικητής, σωτήρια επιδοτήρια!
Κυλάνε οι παραπόταμοι πολύρρητο ποτάμι!
Ζωντάνεψε το όνειρο παιδιού Θεία δυνάμει!
Πόθος και κλήση βήματα σε κάστρο οδηγούνε!
Της Παναγιάς οι θύμησες τους δαίμονες νικούνε!
Οι Πολυέλεοι φωτίζονται ολόκληροι από καθαρά κεριά! Αρχίζουν να σείονται μόλις οι χοροί ξεκινούν να ψέλνουν το Δούλοι Κύριον. Προσπαθώ να σταθώ όρθιος, όσο το δυνατόν και το ίδιον θέλημά μου το επιτρέπουν. Μπροστά μας ακριβώς 2 Ρώσοι προσκυνητές δεν σαλεύουν καθόλου! Όρθιοι έμειναν και τις 7 σχεδόν ώρες! Εγώ όλο και βρίσκω να στηριχθώ να ανακαθίσω, να βολέψω το σώμα που συνεχώς παραπονιέται
Ο Ηγούμενος Γέροντας Πέτρος λειτουργεί! Σπάνιο μέταλλο στην φωνή του, μα ίσα που εκείνη ακούγεται! Μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε! Όλα συρρέουν στον απόλυτο βαθμό τους! Καμιά έκπτωση, καμιά υποχώρηση, καμιά παρερμηνεία! Στην σειρά για την Θεοποιό Μετάληψη, την ένωση με τον Ένα, την υπέρτατη και μόνη αληθινή τρυφή τούτης της ζωής, συναντάμε την έκδηλη αγωνία του επωμισμένου με το έργο της υπόμνησης Μοναχού, προς τους οδεύοντας εις μετάληψιν Ζωής αιωνίου. Στέκεται δίπλα στον καθένα μας και λέει: –Αν δεν έχετε ευλογία από τον Πνευματικό σας να μην μεταλάβετε! Είναι σαν να ακούγονται εκείνη την ώρα ταυτόχρονα το: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκαν καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. Στ´, 53-4) μα και το: Ἰδού, βαδίζω πρὸς θείαν κοινωνίαν· Πλαστουργέ, μὴ φλέξῃς με τῇ μετουσίᾳ· πῦρ γὰρ ὑπάρχεις τοὺς ἀναξίους φλέγον. ἀλλ᾿ οὖν κάθαρον ἐκ πάσης με κηλῖδος. Και ποιος είναι άξιος θα αντιτείνει κάποιος και ορθώς! Ως ασθενείς όλοι μεταλαμβάνουμε το σωτήριο φάρμακο εις κάθαρσιν και αγιασμό ψυχής και σώματος! Μα το φάρμακο αν δεν στο συστήσει γιατρός που σε έχει πρώτα εξετάσει, μπορεί να αποβεί θανατηφόρο! Ας νιώθει πάντα η ψυχή μας Κύριε αυτόν τον συγκλονισμό της φρικτότητας του Αθανάτου Μυστηρίου Σου! Και εν εκείνη τη ημέρα ας μην πληροφορηθεί ότι και σήμερα μόνο βάρος προσθέσαμε στο πολυάμαρτό μας! Μη εις κρίμα μοι γένοιτο· γένοιτο δέ μοι εις ζωὴν αιώνιον καὶ αθάνατον. Τα λόγια από τις επιστολές του πανηγυρικώς ερτάζοντος ηγαπημένου μαθητή Σου και πάλι ενώπιόν μας, να μας οδηγούν και να μας ελέγχουν αυστηρά! «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 12)
Απολείτουργα οδηγούμαστε στην Τράπεζα της Διονυσίου! Μας περιμένει εκεί φαγητό άκρως εορταστικό! Ψαρόσουπα Αγιορείτικη! Τρώμε ακούγοντας τον Αναγνώστη να εξιστορεί με τον τόσο αγαπημένο τρόπο και το ύφος το Μοναστηριακό τα της Μεταστάσεως του Θεολόγου! …Αφού έφθασε σ' ένα τόπο, στους μεν μαθητές του παρήγγειλε να καθίσουν εκεί, αυτός δε αφού προχώρησε μπροστά σε μικρή απόσταση, προσευχήθηκε. Ήταν δε ώρα πρωϊνή. Έπειτα, αφού επέστρεψε, πρόσταξε τους μαθητές του να σκάψουν τη γη σε σχήμα σταυρού, τόσο μόνον, όσο ήτο το μέτρον του σώματός του. Αφού ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ' εκείνον τον σκαμμένον τόπον, αποχαιρέτησε τους μαθητές του που έκλαιγαν πικρά και είπε: ...«Σύρετε το χώμα της γης που είναι μητέρα μου και με αυτό σκεπάστε με».
Εκείνοι αφού τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν, σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα πάλι αφού τον ασπάσθηκαν τον σκέπασαν μέχρι τον λαιμό. Και πάλι αφού για τρίτη φορά τον ασπάσθηκαν έβαλαν πάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μανδήλι. Και έτσι κλαίγοντας πικρά σκέπασαν όλο το σώμα του. Τότε ανέτειλε και ο ήλιος. Αφού έκλαψαν οι μαθηταί, γιατί έμειναν ορφανοί από τον δάσκαλό τους, εγύρισαν στην πόλη διηγούμενοι τα σχετικά με τον Απόστολον. Οι άλλοι αδελφοί όταν τα άκουσαν αυτά επήγαν στον τάφο και αφού έσκαψαν δεν βρήκαν τίποτε. Τότε λοιπόν επέστρεψαν κλαίγοντας θερμώς για τη στέρησι τέτοιου ποιμένος. Στο τέλος μας μοιράζεται κόλλυβο στην μνήμη του Αγίου! Και έπειτα περνά από μπροστά μας ένας Μοναχός με έναν μικρό άρτο από όπου ο καθένας κόβει και ένα μικρό κομμάτι με το χέρι και το τρώει! Δίπλα του άλλος Μοναχός συνεχώς θυμιάζει! Ο απέναντί μου δόκιμος πριν την γευτεί σταυρώνει την ψίχα του πάνω στο θυμίαμα που μπροστά του ανεβαίνει! Μια σκηνή αξέχαστη! Από εκείνες που γράφουν μέσα σου το ένθεο, αυτό που τα απλά και τα καθημερινά των αφιερωμένων ψυχών συνεχώς επιζητούν να βιώνουν. Σε όλα ο Χριστός, σε κάθε τι ο Σταυρός!
Μαζί με τον Γέροντα Πέτρο κάθεται μια ομάδα Λαϊκών! Διακρίνω την μορφή ενός πασίγνωστου δημοσιογράφου! Στο πρόσωπό του η γαλήνη και μια ταπεινή φωτιά στα μάτια του να… λάμπει! Τίποτα το αταίριαστο, το παράταιρο στων Αγγέλων τα μέρη! Καμιά δημοσιογραφική περιέργεια δεν τον οδηγεί πλέον! Μόνο η δίψα του για την μόνη Αλήθεια! Τελικά οι Άγιοι θυμούνται σκέφτηκα! Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ένα άρθρο του μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Παϊσίου, είχε «μιλήσει» σε πολλές ψυχές ανθρώπων…
….Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα… Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει… Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας. Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου. Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα. Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα... «Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου. Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος. Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες… Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ένα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του. Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε; «Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω. Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα…
Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο; Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες. Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται… Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι; (Λάμπη Ταγματάρχη)
Ναι αδελφέ μας Χαράλαμπε Ταγματάρχη! τελικά οι Άγιοι, εσύ το ξέρεις καλύτερα από πολλούς πλέον, ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνούν και μεσιτεύουν και κάποτε μας επιστρατεύουν αυτοθέλητα στου άνω στερεώματος τα Άγια Τάγματα! Μόνο που εκεί δεν υπάρχει η ιεραρχία του κόσμου, μα μόνο εκείνη του Ουρανού! Όλοι μας εκεί με έναν μόνο βαθμό υπηρετούμε! Στρατιώτες του Χριστού, αναμένουμε τις αποστολές σωτηρίας που θα μας επιδοθούν άνωθεν και ποτέ μα ποτέ μας δεν αποστρατευόμαστε ως τον τελικό θρίαμβο!
Ο αποχαιρετισμός με τους Πατέρες σε κάθε μοναστήρι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή. Έχει υπόσχεση γυρισμού μέσα του και αίσθημα έντονο ευχαριστίας. Ναι, φαινομενικά είναι ελάχιστος ο χρόνος μιας ημερήσιας φιλοξενίας. Μα αυτό είναι και το θαυμαστό! Πως γίνεται και πάντα νιώθεις να σε κατακλύζει αυτή η απέραντη ευγνωμοσύνη, η αμέτρητη ευεργεσία, η ασφάλεια της προσευχής που οι πατέρες θα κάνουν ως το επόμενο αντάμωμα… Εσύ φεύγεις μονίμως αναπαυμένος! Την ίδια ώρα νέοι προσκυνητές φτάνουν φορτωμένοι με αποσκευές και πάθια, διψασμένοι για Θεό και ψυχής απόσταμα. Και αυτός ο κρουνός της Διονυσίου, ελέω Θεού ακόμα αστείρευτος και ζείδωρος! Σαν παραπόταμος μοιάζει κάθε Αγιορείτικη Μονή, κάθε φιλόξενη μοναστική φωλιά! Να δίνει ζωή, να ενώνεται με τα υπόλοιπα αναβλύσματα της αγάπης για να κυλούν ορμητικά το μεγάλο και πολύρρητο ποτάμι της πίστης!
Επόμενος προορισμός μας το μοναστηράκι της Αγίου Παύλου. Εκεί θα μέναμε κατόπιν παρακλήσεώς μας προς τους Πατέρες για 2 ημέρες. Έτσι γύρω στο μεσημεράκι της Τρίτης, ανεβαίναμε το τελευταίο ανηφόρι πριν την πύλη για την αετοφωλιά που σκιάζει όσο καμιά άλλη ο Άθωνας.
Στο αρχονταρίκι όπως συνήθως μας συγκινούν οι φωτογραφίες του Αγιοπαυλίτικου παρελθόντος. Ζωντανεύουν τούτες οι μορφές κάθε φορά που τις κοιτάς. Τόσο οικείες σου φαίνονται αφού ο επόμενος μοναχός που βλέπεις μπροστά σου θαρρείς πως από εκεί ξεπήδησε για να σε συναντήσει! Φιλευόμαστε λουκούμι, παγωμένο νερό και τσίπουρο που ήδη υπάρχουν στο μεγάλο τραπέζι. Ένας ευγενέστατος Ρωσικής καταγωγής Μοναχός μας οδηγεί σε δωμάτιο στο βορινό τμήμα του πρώτου ορόφου. Ξεκουραζόμαστε ως τις 3 οπότε και κατεβαίνουμε στο καθολικό για τις ακολουθίες. Σε όλες τις λειτουργικές συνάξεις της διήμερης παραμονής μας παρίστατο ο Γέροντας Παρθένιος. Πλέον μεγάλος στα χρόνια μα παιδί στον τρόπο του και στο φέρσιμό του. Και τα παιδιά πάντα λένε την αλήθεια! Εξήντα και πλέον έτη σε τούτον τον τόπο! Από μικρός τον ονειρεύτηκε στην πατρίδα του την ιδιαίτερη τα Χαβριάτα της Κεφαλονιάς!
Μεγαλωμένος σε οικογένεια φτωχή με 8 παιδιά από πολύ μικρός εργάστηκε ιδίαις χερσί για να στηρίξει το σπιτικό τους! Νωρίς είχε την θεία κλήση. Δεκαπέντε χρονών, ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, ξεκίνησε μόνος του ο νέος να νηστεύει τις Τετάρτες, τις Παρασκευές και τις Σαρακοστές, να επισκέπτεται συχνά τα κοντινά μοναστήρια να διαβάζει αγιωτικά βιβλία σαν το Αμαρτωλών Σωτηρία. Παραξενεύτηκαν οι γονείς του και κάποτε ο πατέρας του τον αγρίεψε με μια βέργα από αγριελιά να του πεί τι ακριβώς συμβαίνει! Μόλις του είπε τον πόθο του τον αληθινό, να ασκητέψει στο Άγιο Όρος εκείνος τα έχασε! Άρχισε να κλαίει! Θα του έδινε όμως του είπε την ευχή του! Τον παρακάλεσε μόνο να μείνει για λίγα χρόνια, μέχρι να γυρίσει ο μεγάλος ο γιός από τον Στρατό μιας και αν έφευγε εκείνη την στιγμή που τόσο τους βοηθούσε με την εργατικότητά του, θα αναγκάζονταν να σταματήσουν το σχολείο και τις τέχνες τα άλλα αδέλφια του που ήταν μακριά. Έτσι έκανε υπακοή στον Πατέρα του και για κάποια χρόνια καρτερούσε την στιγμή που θα αξιωνόταν να πατήσει στο περιβόλι της Μυροβλήτισσάς Του!
Άκουσε κάποτε καθαρά την γλυκύτατη φωνή της: «Παιδί μου, να πας να γίνεις καλόγερος!». Και ένα βράδυ ονειρεύτηκε ολοζώντανα τον Άθωνα! Ταξίδεψαν λέει στο καράβι με τον πνευματικό του τον παπά Δανιήλ από την Κεφαλονιά! Μόλις φτάσαν στο μουράγιο εκείνος του είπε: Τώρα θα σε αφήσω γιατί πρέπει να γυρίσω στον τόπο μας! Του έδειξε το μονοπάτι! Στο βάθος κάτω από ένα μεγάλο βουνό έβλεπε ένα καστρομονάστηρο! Αξημέρωτα έφτασε στην πόρτα της Παύλου! Όλα διάπλατα, όλα ανοιχτά! Ανοιχτό και το καθολικό! Μπήκε μέσα ο νέος! Προσκύνησε τις εικόνες! Στάθηκε μπροστά στα προσκυνητάρια του Αη Γιωργιού και της Μυροβλήτισσας και θαύμαζε! Ψυχή δεν υπήρχε άλλη! Ξαφνικά αντιλήφθηκε την παρουσία ενός τρομακτικού στην όψη που τον ακολούθησε σαν βγήκε έξω και στεκόμενος στην μεγάλη σκάλα ατένιζε το κωδονοστάσιο! Τον πλησίασε εκείνος με την άγρια μορφή! –Τι θες εδώ εσύ, τι κοιτάς; - Ό,τι θέλω βλέπω, να μην σε νοιάζει! Θέλεις να έρθεις εδώ έτσι; Έλα και θα σου κάνω λαχτάρες που δεν θα περιμένεις!
Πέρασαν τα λίγα χρόνια της υπομονής! Και αξιώθηκε ο νέος να έρθει πρώτη φορά στην μονή της μετανοίας του! Και ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχε δει στο όνειρο με την δύναμη του Θεού! Όχι μόνο ο αρσανάς, το μονοπάτι, το Μοναστήρι, οι αυλές, το καθολικό, μα και οι… λαχτάρες και τα εμπόδια που του είχε αποφασίσει ο εχθρός! Από την πρώτη του κιόλας βραδιά, ανήμερα των Θεοφανείων στο δωμάτιο 4 κοντά στο αρχονταρίκι! Ποδοβολητά και άγριες φωνές! Μπήκαν μέσα και τον σήκωσαν να τον πετάξουν έξω οι δαίμονες! Φώναζε εκείνος με κλάματα την Παναγία και τον Χριστό να τον σώσουν! Έλεγε τις προσευχές που ήξερε συνέχεια! Δεν κοιμήθηκε λεπτό από την τρομάρα, μα θυμήθηκε ύστερα και την φωνή της Παναγιάς και αναθάρρησε! Και τα κατάφερε να μείνει με την διαβεβαίωσή της! Να γίνει Αγιοπαυλίτης παπάς και ύστερα να διαδεχθεί τον μακαριστό Γέροντά του τον Ανδρέα, στην ηγουμενία και στην πνευματική καθοδήγηση ψυχών ων ουκ έστιν αριθμός εντός και εκτός του Αγίου Όρους! Σαραπέντε χρόνια πέρασαν από την ενθρόνισή του! Ο πιο απλός και πιο επιβλητικός ηγούμενος που έχουμε ποτέ μας συναντήσει, στέκεται όρθιος συνέχεια στον εσπερινό! Ουρά σχηματίζουμε μόλις ο πρώτος κάνει την αρχή να πάρουμε την ευχή του!
Μας αγκαλιάζει το στοργικό του βλέμμα. Δεν τον έχω δεί ποτέ μου να χαμογελάει μα διόλου αυτό δεν αφαιρεί από την μειλιχιότητά του. Το κατοστάρι κομποσχοίνι στο αριστερό του χέρι του, συνέχεια δουλεύεται απελαύνοντας το άγριο που μόνο να απειλεί γνωρίζει και να τρομάζει ζητά.
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 5ο μέρος)
http://sotiriapsixis.blogspot.com/
Προηγούμενα:
11195 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 1
11234 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 2
11282 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 3
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
agioritikesmnimes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
