2018-12-13 07:30:54
Σιωπή γέφυρα γίνεται ουρανοδρόμων χτύποι!
Να σου θυμίζει ο Θεός ποτέ δεν παραλείπει!
Τα χνάρια της Βασίλισσας των πάντων προσκυνάμε
Νεοσκητιωτών τα άσβηστα πιστά ακολουθάμε!
Απόκρημνα ασκηταριά, αστέγνωτα δρωτάρια!
Φυλάνε οι Ανάργυροι, χρυσά τα παλικάρια!
Άγιος ξανθός πρωτοπορεί, παράσημο στο στήθος!
Ψέλνει το απολυτίκι τους, των είκοσι το πλήθος!
Η Αγγελόκτιστη Κυρά όλους τους δρόμους σμίγει!
Πόρτα που κρούει το εγώ ο Κύριος δεν ανοίγει!
Προπλάσματα και γλυκασμοί, ψυχή δίνει το χρώμα!
Παράπονο απ του Χριστού ακούγεται το στόμα!
Υπάρχουν στιγμές ανάμεσα στις εκφωνήσεις του Ιερέα που μια πελώρια ως το Θεϊκό στερέωμα σιωπή γίνεται γέφυρα μεταγωγής σε άρρητα μέρη… Κύριος μόνο οίδεν! Ο μοναδικός ήχος που δεν κοπάζει ποτέ, είναι ο χτύπος του κρεμαστού ρολογιού στην είσοδο της Λιτής της Παύλου
. Κάθε μια ταλάντωση του εκκρεμούς, μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος και στην αρχή συνάμα… Δεν είναι εδώ το τέρμα… η κόλαση και ο Παράδεισος… Από εδώ ξεκινούν και τα δύο! Ο σκοτεινός δρόμος προς την Ανάσταση της κρίσεως ή ο Φωτεινός προς την Ανάσταση της ζωής! Ξημέρωμα Τετάρτης! Η Θεία Λειτουργία τελείται στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στα αριστερά της Λιτής! Μετά την τράπεζα και μια ώρα ξεκούρασης στο δωμάτιο, γύρω στις 8 το πρωί, ξεκινάμε την πορεία μας προς τα μέρη της Νέας Σκήτης. Περνάμε πρώτα από το μεγάλο προσκυνητάρι της Βασίλισσας Μάρως! Η θέα της Παύλου και από κάτω είναι άμοιαστη! Σαν να κουρνιάζει η καστροπολιτεία της στην κυριολεξία μέσα στην αγκαλιά του Δεσπότη Άθωνα! Εγκόλπιο ακουμπισμένο πάνω στην καρδιά του! Σύννεφα που τρέχουν να προλάβουν μήπως και κρύψουν άθελά τους τούτην την αμετασάλευτη ομορφιά! Ο Ήλιο λίγο- λίγο ξεθαρρεύει! Με δέος στεκόμαστε εκεί που κάποτε η Πάντων Βασίλισσα Παναγία μας, πάτησε υποστατικά και μίλησε για τούτον τον άβατο για τις γυναίκες κλήρο της! Μάρω, μη προβής περαιτέρω! Μπροστά μας η αγιογραφημένη παράσταση ζωντανεύει το τότε! Οι Αγιοπαυλίτες μοναχοί, οι ιερείς τους ντυμένοι τα άμφιά τους, τα εξαπτέρυγα, τα λάβαρα, τα φανάρια, οι άγιες εικόνες στα χέρια τους! Με κάθε τιμή κατέβαιναν προς προϋπάντηση της βασιλίσσης. Εκείνη γονατιστή και ιερά περιδεής, τους παραδίδει την σεπτή θήκη με τα τρίυλα πάντιμα δώρα! Παίρνουμε το μονοπάτι δίπλα στην θάλασσα με ανεμπόδιστη θέα προς όλην την Σιθωνία. Τι να ξαναπείς και τι να ξαναγράψεις για αυτά τα χώματα τα πανευώδη! Σύντρομος τα περπατάς στοχαζόμενος το τι ενώνουν, το τι μπορούν να κρύβουν στα βάθη τους. Η Αγιορείτικη μηχανή του χρόνου ξεκινά να εργάζεται ασταμάτητα. Πόσους Αγίους μπορεί να μεταφέρει τώρα, εδώ συνοδοιπόρους! Πόσο πίσω μπορεί να σε οδηγήσει! Ακόμα και στα μέσα του 18ου αιώνα, τότε που οι σκόρπιοι ασκητές της Σκήτης του Πύργου, έτσι τότε λεγόταν, πέρασαν από εδώ για να ζητήσουν επισήμως την έρημο κάτω από το περίβλεπτο φρούριό τους, να την ποτίσουν με το αίμα και τον ιδρώτα τους φτιάχνοντας κελιά και εκκλησίες στου βουνού τα απότομα… ’Αναφέρει σε ένα απόσπασμά του το ιδρυτικό:
…. Ἰδόντες οὖν αὐτοὺς ἡμεῖς ἄνδρας σεβασμίους ἐδώκαμεν, ὡς εἴπομεν, ἄδειαν αὐτοῖς ἵνα κτίσωσιν καλύβας, διωρίσαντες τόπον ἀπὸ τοῦ Πύργου ἐπάνω εἰς τὸν δρόμον ὁποὺ πηγαίνει εἰς Ἁγίαν Ἄνναν καὶ ἕως εἰς τὸ Σταμνί., τὸ σύνορον τῆς ἁγίας Ἄννης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἕως κάτω εἰς τὸν αἰγιαλόν νὰ εἶναι εἰς κατοικίαν καὶ ἡσυχίαν τῶν ἐκεῖσε Πατέρων καὶ εἰς τοὺς μετὰ ταῦτα ἐρχομένους ἐκεῖσε. Δεδώκαμεν ἔτι ἄδειαν αὐτοῖς ἵνα κτίσωσιν Ἐκκλησίαν Κυριακόν, ἵνα ἐπιτελῶσι ἐκεῖσε τὰς Ἱερὰς Λειτουργίας καὶ ἀγρυπνίας αὐτῶν, κατὰ τὴν τάξιν τῆς ἁγίας Ἄννης. Ἔτι ἀπεφασίσαμεν ἵνα εἰς τὸν τόπον τοῦτον ὁποὺ τοὺς ἐδιωρίσαμεν νὰ μὴ ἐμβάζωμεν μελίσσια, οὔτε τράγους, οὔτε ταυριὰ καθόλου· ἔτι νὰ μὴ δέχωνται εἰς τὴν Σκήτην ἀγένεια παιδιά, οὔτε πρὸς κατοικίαν ἤ κοινοβιάτην καθόλου, διὰ νὰ κατοικοῦν οἱ Πατέρες ἀνενόχλητοι (….). Ὅθεν εἰς ἔνδειξιν καὶ ἀσφάλειαν ἐγράφη τὸ παρὸν σφραγισθὲν τῇ σφραγίδι τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Μοναστηρίου καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἐν ἔτει ϙαψνγ΄ Μαρτίου 15. Ὁ σκευοφύλαξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Παύλου Δομετιανὸς Μοναχός Ὁ παπα Γαλακτίων ὁ παπα Δοσίθεος Ὁ παπα Καλλίνικος Ὁ παπα Ἰάκωβος καὶ σὺν ἡμῖν ἄπαντες οἱ Προϊστάμενοι καὶ οἱ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ Ἁγιοπαυλῖται. http://www.neaskiti.gr
Είχαμε φτάσει ήδη στο γνωστό προσκυνητάρι και ετοιμαζόμασταν για το εισαγωγικό της Σκήτης κατηφόρι. Προορισμός μας δυο τρία κελάκια μετά από παραίνεση αδελφών που ήδη τα είχαν επισκεφθεί και πολύ είχαν αναπαυθεί. Όσα έχεις ακούσει από εκείνους, όσα έχεις διαβάσει ερευνώντας και ψηλαφώντας… νεοσκητιώτικες ακήρατες πλευρές του Δεσπότη, έρχονται για να σε συναντήσουν.
Σε τούτα τα μέρη αγίασαν Δεσποτάδες που ήρθαν να τελειωθούν και να τελειώσουν τον πρόσκαιρο βίο τους σε αυτήν την απόκρημνη και θαλασσόβρεχτη παλαίστρα. Μα και νεανίσκοι, μετέπειτα αγιασμένοι Γεροντάδες που έφτασαν από μακριά οδοιπορώντας επί αμέτρητες μέρες, βάζοντας πρώτα μετάνοια στο Κυριακό της Σκήτης και στην εκλελεγμένη Άχραντη τριετίζουσα Παναγία και έπειτα φωλιάζοντας στα ασκηταριά των χαρισματούχων, κοντά στους πολύπειρους έμψυχους στήλους των αρετών. Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής, πατήρ Ιωακείμ Σπετσιέρης και άλλοι που έζησαν στους πρόσφατους καιρούς και που πολλοί, που τούτην την ώρα διαβάζουν, έχουν αξιωθεί να λάβουν ευλογία από μια συνάντηση και έναν αγαθό λόγο τους. Παπά-Ευστάθιος ο Κύπριος, Μοναχός Αβράμιος Νεοσκητιώτης και οι περίφημοι Αβραμαίοι, Ιερομόναχος Βαρλαάμ Νεοσκητιώτης, Μοναχός Μακάριος, Ιερομόναχος Σπυρίδων ο Ξένος ο Αγρινιώτης και τόσοι άλλοι Σε σύγχρονα Γεροντικά που δόξα τω Θεώ ακόμα εκδίδονται, διαβάζουμε για τα χαρίσματά τους τα Θεόσδοτα και τον ανεπιτήδευτο τρόπο εκδήλωσής τους, που μαγνήτιζε τους πάντες γύρω τους. Στο μυαλό μου σημειωμένα τα ονόματά τους, πασχίζω να τα μεταφέρω στις καρδιάς τις σελίδες τις ακόμα τόσο κενές… Για ποια ιστορία να πρωτοπείς…
Θεοφύλακτος μοναχός Νεοσκητιώτης
(1897 - 1986)
Θυμάμαι τον πατέρα Θεοφύλακτο τον υποτακτικό μιας ολοφώτεινης μορφής του Σκητιώτικου Ασκητισμού, του παπά Ιωακείμ του Σπετσιέρη. Αλήθεια σε τούτα τα μέρη που περπατάμε τώρα σ ένα αλισαχνισμένο καλύβι, στην περιοχή που οι Πατέρες ονόμασαν Ζαρκάδι ανάμεσα σε Παύλου και Νέα Σκήτη, υπάρχει κοντά ένα σπηλιαράκι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Εκεί ο νέος τότε πατήρ Θεοφύλακτος ερχόταν και ξελειτουργούσε σαν ψάλτης τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ του Έσσεξ τον μεγάλο αυτόν Άγιο που ησύχαζε τότε στο Όρος σε διάφορα ασκηταριά! Ξεκινούσαν νύχτα, ο πατήρ Θεοφύλακτος μπροστά με το φαναράκι και ξοπίσω του ο μύστης της Θεολογίας και μαθητής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη να πάνε στην σπηλιά να λειτουργήσουν! Και έπειτα μαθήτευσε και εκείνος κοντά στον νέο καθηγητή της ερήμου και της μονολόγιστης ευχής Γέροντα Ιωσήφ. Έζησε ως τα 90 του χρόνια σχεδόν ως το τέλος του, στο κελί των Αγίων Αναργύρων ένα από τα πιο όμορφα σήμερα κελιά της Νέας Σκήτης. Είχα δει μια φωτογραφία του παλιότερα, όπου κρατούσε μια μεγάλη εικόνα με την σύναξη πάντων των Αγίων και Ιαματικών Αναργύρων Ιατρών. Είκοσι Άγιοι που σε όλη του την ζωή αντιλαμβανόταν ακόμα και υποστατικά να τον περικυκλώνουν με την ακαταγώνιστη χάρη τους. Θεοφύλακτος και Αναργυροφύλακτος!
Γι αυτό και εκείνος τους αποκαλούσε παλικάρια! Τα χρυσά μου τα παλικάρια, έλεγε και έκλαιγε! Κάποτε τους είδε όλους να συνάζονται μπροστά του και να πορεύονται ψέλνοντας το απολυτίκιό τους σε ήχο τρίτο προσόμοιο προς Την Ωραιότητα της Παρθενίας! Την εικοσάριθμον ένθεον φάλαγγα, την εξαστράπτουσαν χάριν ουράνιον, των Αναργύρων των λαμπρών, το στίφος ανευφημούμεν, ούτοι γάρ κατεβαλών, του βελίαρ την δύναμιν, πάντων τα νοσήματα, συμπαθώς εξιώμενοι, των μετ’ ευλαβείας βοώντων, δόξα Θεώ τω εν Τριάδι.... Στα τελευταία του έχοντας χάσει εντελώς την όρασή του, μα αντανακλώντας άπλετο Φως Χριστού, τα διηγήθηκε όλα τούτα στον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπεδινό Προπορευόταν όλων ό Άγιος Παντελεήμων, νεαρός, ξανθός, μεγαλοπρεπής και με παράσημο Ιατρικής στο στήθος του, και ακολούθησαν οι υπόλοιποι ψάλλοντας μελωδικότατα όλο τους τον τροπάριο. Ανέβηκαν την σκάλα της καλύβης στον επάνω όροφο πού είναι ή εκκλησία τους, μπήκαν μέσα, στάθηκαν με την σειρά στους δύο χορούς και άρχισαν να ψάλλουν τροπάρια από την ακολουθία τους. Όταν τελείωσαν την ψαλμωδία, γύρισαν πίσω και έφυγαν προς το επάνω μέρος της Σκήτης, αφού μου άφησαν την ευλογία τους και πολλή παρηγοριά και επί σειράν ημερών ήμουν γεμάτος χαρά και πνευματική ευτυχία». Από το βιβλίο: Ο ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ Ο ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ.
Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τα πλατιά σκαλοπάτια. Φαίνεται και το Κυριακό των Εισοδίων από εδώ! Λίγο πιο κάτω σταματάμε μαγεμένοι από αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μας! Γύρω μας κελάκια και φροντισμένες με αγάπη αυλές, με κληματαριές, πλατιούς βασιλικούς, σκαρφαλωμένα γιασεμιά και φουντωτές λεβάντες, φορτωμένες ελιές και μυρωδάτα λεμονοπορτόκαλα. Ασβεστωμένοι τοίχοι και χρωματιστοί τρούλοι από μικρά παρεκκλήσια με ένα γαλάζιο άπειρο για φόντο, σε βγάζουν περιοδικά από το σύνηθες Αγιορείτικο τοπίο και σε μεταφέρουν στιγμιαία ως τις Παναγιές των Κυκλάδων. Μα και εκεί όταν βρίσκεσαι μήπως δεν νοσταλγείς τις Αθωνίτισσες Παναγιές; Μήπως όπως έσμιξε τον Ουρανό και τη Γη η Απειρόγαμη Δέσποινα, δεν κατάφερε να ενώσει κι όλους τους δρόμους και όλες τις θάλασσες, στην αρχή και στο τέλος τους να υπάρχει πάντα μια Ευλογημένη Αγνή; Του παπά Αντύπα του Αγιορείτη το απολυτίκι για τις θαυματουργές εικόνες της Θεομήτορος έρχεται στα χείλη σαν ανασαίνεις τούτο το θαύμα! Χαίροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, Γοργοϋπήκοε, πανένδοξε Δέσποινα, Παντάνασσα, Τριχεροῦσα, Παραμυθία σεμνή, Κεχαριτωμένη Βηματάρισσα, σεπτὴ Ὁδηγήτρια, Κουκουζέλισσα ἄφθορε, Γλυκοφιλοῦσα, Οἰκονόμισσα πάναγνε, Μυροβλύτισσα, Θεοτόκε πανάσπιλε, ἄχραντε Πορταΐτισσα, τοῦ Ἄθω Γερόντισσα καὶ Ὀρθοδόξων ἁπάντων ἡ παντευλόγητος ἄνασσα· Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος. Στην επανάληψή του εναλλάσσεις και την Χοζοβιώτισσα και την Ακαθή, την Μεγαλόχαρη, την Θεσκέπαστη, να ρθουν και αυτές εδώ οι Αγγελόκτιστες Κυράδες να παρηγορήσουν τα αφιερωμένα τέκνα της Αγιορειτίσσης! Χτυπάμε την πόρτα ενός κελιού. Θέλουμε να λάβουμε πληροφορίες για τους σημειωμένους προορισμούς μας, μα κυρίως γιατί τέτοιες απρογραμμάτιστες συναντήσεις με Πατέρες, φανερώνουν σχεδόν πάντα σαν σε μια ιερή νομοτέλεια, ψυχής αναπαμό και σωτήριες νουθεσίες.
Όπερ και εγένετο! Την πόρτα του κελιού άνοιξε ένας χαμογελαστός Ρασοφόρος, γύρω στα 55 ο πατήρ Βασίλειος! Φτωχό το κελάκι του Τιμίου Προδρόμου, με πολλές εικόνες και φωτογραφίες Γερόντων στους τοίχους του! Βλέπουμε μια μεγάλη κορνίζα στο κέντρο του εισαγωγικού μεγάλου δωματίου. Το καταλαβαίνει ο πάτερ και μας κατατοπίζει! Ήμασταν 3 πριν, με την χάρη των 3 Ιεραρχών… Τώρα έμεινα μόνος μου! Υπήρχε εδώ που λέτε και Χρυσόστομος και Γρηγόριος! Αλλά έφυγαν για πάνω! Ο Κύριος να τους αναπαύσει στους πατρικούς του κόλπους! Να έχουμε την ευχή τους! Και την ταπεινότητά τους να μιμηθούμε! Αχ αυτή η αρετή που υψώνει! Αχ και εκείνο το εγώ που σε κατακρημνίζει! Ήταν κάποτε παιδιά ένας Γέροντας που έζησε όλην του τη ζωή με τρόπο Θεάρεστο! Αγώνες πολλούς, μετάνοιες, δάκρυα, την ευχή συνέχεια! Μιλούσε στον Θεό και ακουγόταν! Ήρθε λοιπόν κάποτε η ευλογημένη ώρα να αναχωρήσει για την Άνω Πατρίδα μας! Τον παρέλαβε λοιπόν ο Άγγελός του και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι! Έφτασε κάποτε λοιπόν έξω από την πόρτα του Δεσπότη Χριστού! Είναι παραβολικός και ανθρωπομορφικός ο τρόπος που σας στο διηγούμαι παιδιά, μα έχει σημασία σπουδαία αυτή η ιστορία! Χτύπησε ο Γέροντάς μας λοιπόν την πόρτα! Ακούστηκε από μέσα η γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας! -Ποιός είναι; -Εγώ Κύριε! απάντησε ο Γέροντας!
Ούτε αποκρίθηκε ο Χριστός μας, ούτε και η πόρτα άνοιξε διόλου! Στενοχωρήθηκε πολύ ο πάτερ! Να μην με αναγνωρίσει ο Κύριος! Εμένα που τόσα χρόνια ήμουν δούλος αγαθός και πιστός Του! Τι να συνέβη άραγε! Μήπως αμάρτησα σε κάτι και δεν το εξομολογήθηκα; Όχι, είμαι βέβαιος παρεκτός τα εν αγνοία και όσα δεν μπορούσα να θυμηθώ, ότι όλα τα έχω εξαγορεύσει στον πνευματικό μου! Η πόρτα εντωμεταξύ ακόμα Θεόκλειστη… κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ξαναχτυπά ο Γέροντας! Ακούστηκε από μέσα ξανά η ίδια γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας! - Ποιός είναι; -Εγώ είμαι Κύριε! απάντησε ο Γέροντας αυτήν την φορά με πιο χαμηλή φωνή και με πιο ταπεινωμένο τρόπο… με ψαλιδισμένα τα φτερά… Ξανά απόκριση δεν έλαβε! Ούτε η πόρτα σάλεψε! Σαν να απελπίστηκε τότε η ψυχή του… Έκλαιγε, έκλαιγε και δεν σταματούσε! Έβαζε τώρα όμως όχι το μυαλό μα την καρδιά του, την δοσμένη στον Χριστό, να σκεφτεί, σε τι μπορεί να έφταιξε, ώστε ο πάντοτε Δίκαιος Κύριος να τον αποδοκιμάζει με τέτοιο απρόσμενο τρόπο! Και ξαφνικά ξαναπλησίασε την πόρτα! Χτύπησε πάλι και πήρε την συνήθη απάντηση! -Ποιός είναι; Με όσο κουράγιο και φωνή του είχε απομείνει είπε: -Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι… Και η Ουράνια πόρτα ορθάνοιξε αμέσως μπρός του! Ταπείνωση παιδιά μου, έως εσχάτων όμως! Μην νιώσουμε έστω και ελάχιστα ότι κάτι κάναμε! Αχρείοι δούλοι είμαστε! Εσύ μόνο ξέρεις Κύριε ποιος και τι είμαι! Ταπείνωση! Αυτή μόνο θα νικήσει του Πανούργου τις μεθοδίες και θ ανοίξει την Ουράνια πύλη!
Αν δεν χτυπάγαμε και εμείς την πόρτα σου Γέροντα δεν θα ακούγαμε αυτήν την τόσο συνταρακτική ιστορία! Ο παραβολικός τρόπος που δίδαξε ο Κύριος στα αιώνια ρήματά του πάντα μιλά στο μέσα μας. Εισχωρεί όπως το δάκρυ πάνω στο πέτρινο εγώ μας και πως το σμιλεύει κάθε φορά που ένας Αγιορείτης θα αφήσει δίχως καθυστέρηση την ποθητή του ησυχία, να στάξει στα άνυδρά μας έναν λόγο αγαθό! Ευχαριστήσαμε τον πατέρα Βασίλειο και πήραμε καθ υπόδειξήν του τον δρόμο για το κελλάκι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου όπου εγκαταβιώνει ο Ιερομόναχος Γαβριήλ με την μικρή του συνοδεία. Στην απλωταριά 3 Λαϊκοί Θρακιώτες αγνάντευαν την Θεοδώρητη ομορφάδα του πελάγους! Πώς να περιγράψεις πιο πρωτότυπα αυτό το μπαλκόνι αν δεν πεις ότι στην κυριολεξία κρέμεται από τον Ουρανό, βουτηγμένο μέσα στο αξόδευτο γαλανό! Μας κέρασαν καφέ και λουκούμια! Είχαν μεγάλο ενθουσιασμό οι Κομοτηναίοι αδελφοί μας γιατί έμεναν ήδη από μέρες στο κελί! Ένιωθαν και εκείνοι μέλη της συνοδείας! Ο ένας τους μπαινόβγαινε διαρκώς, γιατί βοηθούσε και στο φαγητό που ο δόκιμος ετοίμαζε. Ο γέροντας ήταν μέσα και αγιογραφούσε! Αυτό είναι το εργόχειρό τους και τα καταφέρνουν περίφημα απ΄ότι μας πληροφόρησε ο Αγιογράφος της παρέας μας Παναγιώτης, μόλις είδε κάποιες εικόνες στην είσοδο του κελιού! Προσκυνήσαμε στο μικρό και ιδιαιτέρως κατανυκτικό εκκλησάκι του Ευαγγελισμού. Αυτή η αμεσότητα της ιερότητας στα κελιά είναι κάτι το ασύγκριτο. Ένα βήμα να απέχει ο κόσμος από τον Θεό… Μόλις ένα βήμα από τα… χίλια που απαιτούνται για να διανυθεί τούτη η απόσταση… Να κάνει τα 999 Εκείνος και εσένα να σου μένει αυτό το μόνο βήμα! Να μπορείς να Τον ψηλαφήσεις, να Τον εγκολπωθείς, να Τον μεταλάβεις και εσύ πολλές φορές να μένεις στυλωμένος στο εγώ σου…
Βρήκαμε τον Γέροντα να αγιογραφεί μια εικόνα της Παναγίας του Άξιον Εστί! Σηκώθηκε ολόχαρος να μας αγκαλιάσει και να μας καλωσορίσει! Ξανακάθισε έπειτα στην θέση του και συνέχισε να αγιογραφεί ενώ συνομιλούσαμε! Παρατηρώ πολλές κασέτες με ομιλίες Γερόντων και Ιεροκηρύκων σε ένα μεγάλο ράφι! Ακούει ο πατήρ Γαβριήλ τις πύρινες φωνές της μετανοίας και εργάζεται! Εργασία πνευματική σε όλο της το μεγαλείο! Στους τοίχους έργα -ενθυμήματα και άλλων αγιογράφων! Η προσωπογραφία του κυρ Φώτη του Κόντογλου! Παραστάσεις του θρύλου Πανσέληνου! Ο Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης ο δεκαπεντάχρονος μάρτυρας ο νηστευτής! Εικόνες του Παντοκράτορα Χριστού μας παντού μέσα στο κελί! Αυτό το παράπονο στην έκφραση που τόσο παραστατικά διακρίνεται στην τέχνη του Γέροντα! –Πόσο χρώμα βάζετε στο μαφόριο της Παναγίας Γέροντα; τον ρωτά ο Παναγιώτης .
–Όσο θελήσει… μέχρι να χορτάσει! απαντά εκείνος και χαμογελά με καλοσύνη! Τέχνη Τεχνών η αγιογραφία! Ευλογία και τάλαντο μοναδικά σε τούτον τον κόσμο! Να δίνεις ψυχή στο άψυχο ! Να δημιουργείς άφθαρτους στεφανηφόρους, παναοίδιμους συνοδίτες, προστάτες, γαληνευτές…
Προπλασμός, γλυκασμός, σάρκωμα, γραψίματα, φωτίσματα, ψιμιθιές, χρυσός… Χειροποίητοι μα κυρίως ψυχοποίητοι Άγιοι, που ανταυγάζουν το Φως του Χριστού! Και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος να στέργει όσους κλίνουν της ψυχής τους το γόνυ μπροστά Του… μα και να ελέγχει με το παραπονεμένο του βλέμμα, όλους μας με εκείνα τα ξεχασμένα λόγια από το παιδικό τραγούδι μας… Με ονομάζεις δάσκαλο και δε με συμβουλεύεσαι! Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι! Με λέγεις φως δε με κοιτάς! Με λες οδό δεν με βαδίζεις! Με λες ωραίο που δεν αγαπάς! Με λες ζωή που δεν λαχταράς!
Φτιάχνει και στέλνει εικόνες και παραπονεμένα βλέμματα Χριστού ο παπά- Γαβριήλ ο Νεοσκητιώτης… Να μένουν όλο αχόρταστες οι ψυχές όσων με μια φλόγα καντηλιού θα φωτίζουν τα περίτεχνα έμψυχα δημιουργήματα των χειρών του!
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 7ο μέρος)
http://sotiriapsixis.blogspot.com
Προηγούμενα:
11195 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 1
11234 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 2
11282 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 3
11319 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 4
11350 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 5
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
agioritikesmnimes
Να σου θυμίζει ο Θεός ποτέ δεν παραλείπει!
Τα χνάρια της Βασίλισσας των πάντων προσκυνάμε
Νεοσκητιωτών τα άσβηστα πιστά ακολουθάμε!
Απόκρημνα ασκηταριά, αστέγνωτα δρωτάρια!
Φυλάνε οι Ανάργυροι, χρυσά τα παλικάρια!
Άγιος ξανθός πρωτοπορεί, παράσημο στο στήθος!
Ψέλνει το απολυτίκι τους, των είκοσι το πλήθος!
Η Αγγελόκτιστη Κυρά όλους τους δρόμους σμίγει!
Πόρτα που κρούει το εγώ ο Κύριος δεν ανοίγει!
Προπλάσματα και γλυκασμοί, ψυχή δίνει το χρώμα!
Παράπονο απ του Χριστού ακούγεται το στόμα!
Υπάρχουν στιγμές ανάμεσα στις εκφωνήσεις του Ιερέα που μια πελώρια ως το Θεϊκό στερέωμα σιωπή γίνεται γέφυρα μεταγωγής σε άρρητα μέρη… Κύριος μόνο οίδεν! Ο μοναδικός ήχος που δεν κοπάζει ποτέ, είναι ο χτύπος του κρεμαστού ρολογιού στην είσοδο της Λιτής της Παύλου
…. Ἰδόντες οὖν αὐτοὺς ἡμεῖς ἄνδρας σεβασμίους ἐδώκαμεν, ὡς εἴπομεν, ἄδειαν αὐτοῖς ἵνα κτίσωσιν καλύβας, διωρίσαντες τόπον ἀπὸ τοῦ Πύργου ἐπάνω εἰς τὸν δρόμον ὁποὺ πηγαίνει εἰς Ἁγίαν Ἄνναν καὶ ἕως εἰς τὸ Σταμνί., τὸ σύνορον τῆς ἁγίας Ἄννης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἕως κάτω εἰς τὸν αἰγιαλόν νὰ εἶναι εἰς κατοικίαν καὶ ἡσυχίαν τῶν ἐκεῖσε Πατέρων καὶ εἰς τοὺς μετὰ ταῦτα ἐρχομένους ἐκεῖσε. Δεδώκαμεν ἔτι ἄδειαν αὐτοῖς ἵνα κτίσωσιν Ἐκκλησίαν Κυριακόν, ἵνα ἐπιτελῶσι ἐκεῖσε τὰς Ἱερὰς Λειτουργίας καὶ ἀγρυπνίας αὐτῶν, κατὰ τὴν τάξιν τῆς ἁγίας Ἄννης. Ἔτι ἀπεφασίσαμεν ἵνα εἰς τὸν τόπον τοῦτον ὁποὺ τοὺς ἐδιωρίσαμεν νὰ μὴ ἐμβάζωμεν μελίσσια, οὔτε τράγους, οὔτε ταυριὰ καθόλου· ἔτι νὰ μὴ δέχωνται εἰς τὴν Σκήτην ἀγένεια παιδιά, οὔτε πρὸς κατοικίαν ἤ κοινοβιάτην καθόλου, διὰ νὰ κατοικοῦν οἱ Πατέρες ἀνενόχλητοι (….). Ὅθεν εἰς ἔνδειξιν καὶ ἀσφάλειαν ἐγράφη τὸ παρὸν σφραγισθὲν τῇ σφραγίδι τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Μοναστηρίου καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἐν ἔτει ϙαψνγ΄ Μαρτίου 15. Ὁ σκευοφύλαξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Παύλου Δομετιανὸς Μοναχός Ὁ παπα Γαλακτίων ὁ παπα Δοσίθεος Ὁ παπα Καλλίνικος Ὁ παπα Ἰάκωβος καὶ σὺν ἡμῖν ἄπαντες οἱ Προϊστάμενοι καὶ οἱ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ Ἁγιοπαυλῖται. http://www.neaskiti.gr
Είχαμε φτάσει ήδη στο γνωστό προσκυνητάρι και ετοιμαζόμασταν για το εισαγωγικό της Σκήτης κατηφόρι. Προορισμός μας δυο τρία κελάκια μετά από παραίνεση αδελφών που ήδη τα είχαν επισκεφθεί και πολύ είχαν αναπαυθεί. Όσα έχεις ακούσει από εκείνους, όσα έχεις διαβάσει ερευνώντας και ψηλαφώντας… νεοσκητιώτικες ακήρατες πλευρές του Δεσπότη, έρχονται για να σε συναντήσουν.
Σε τούτα τα μέρη αγίασαν Δεσποτάδες που ήρθαν να τελειωθούν και να τελειώσουν τον πρόσκαιρο βίο τους σε αυτήν την απόκρημνη και θαλασσόβρεχτη παλαίστρα. Μα και νεανίσκοι, μετέπειτα αγιασμένοι Γεροντάδες που έφτασαν από μακριά οδοιπορώντας επί αμέτρητες μέρες, βάζοντας πρώτα μετάνοια στο Κυριακό της Σκήτης και στην εκλελεγμένη Άχραντη τριετίζουσα Παναγία και έπειτα φωλιάζοντας στα ασκηταριά των χαρισματούχων, κοντά στους πολύπειρους έμψυχους στήλους των αρετών. Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής, πατήρ Ιωακείμ Σπετσιέρης και άλλοι που έζησαν στους πρόσφατους καιρούς και που πολλοί, που τούτην την ώρα διαβάζουν, έχουν αξιωθεί να λάβουν ευλογία από μια συνάντηση και έναν αγαθό λόγο τους. Παπά-Ευστάθιος ο Κύπριος, Μοναχός Αβράμιος Νεοσκητιώτης και οι περίφημοι Αβραμαίοι, Ιερομόναχος Βαρλαάμ Νεοσκητιώτης, Μοναχός Μακάριος, Ιερομόναχος Σπυρίδων ο Ξένος ο Αγρινιώτης και τόσοι άλλοι Σε σύγχρονα Γεροντικά που δόξα τω Θεώ ακόμα εκδίδονται, διαβάζουμε για τα χαρίσματά τους τα Θεόσδοτα και τον ανεπιτήδευτο τρόπο εκδήλωσής τους, που μαγνήτιζε τους πάντες γύρω τους. Στο μυαλό μου σημειωμένα τα ονόματά τους, πασχίζω να τα μεταφέρω στις καρδιάς τις σελίδες τις ακόμα τόσο κενές… Για ποια ιστορία να πρωτοπείς…
Θεοφύλακτος μοναχός Νεοσκητιώτης
(1897 - 1986)
Θυμάμαι τον πατέρα Θεοφύλακτο τον υποτακτικό μιας ολοφώτεινης μορφής του Σκητιώτικου Ασκητισμού, του παπά Ιωακείμ του Σπετσιέρη. Αλήθεια σε τούτα τα μέρη που περπατάμε τώρα σ ένα αλισαχνισμένο καλύβι, στην περιοχή που οι Πατέρες ονόμασαν Ζαρκάδι ανάμεσα σε Παύλου και Νέα Σκήτη, υπάρχει κοντά ένα σπηλιαράκι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Εκεί ο νέος τότε πατήρ Θεοφύλακτος ερχόταν και ξελειτουργούσε σαν ψάλτης τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ του Έσσεξ τον μεγάλο αυτόν Άγιο που ησύχαζε τότε στο Όρος σε διάφορα ασκηταριά! Ξεκινούσαν νύχτα, ο πατήρ Θεοφύλακτος μπροστά με το φαναράκι και ξοπίσω του ο μύστης της Θεολογίας και μαθητής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη να πάνε στην σπηλιά να λειτουργήσουν! Και έπειτα μαθήτευσε και εκείνος κοντά στον νέο καθηγητή της ερήμου και της μονολόγιστης ευχής Γέροντα Ιωσήφ. Έζησε ως τα 90 του χρόνια σχεδόν ως το τέλος του, στο κελί των Αγίων Αναργύρων ένα από τα πιο όμορφα σήμερα κελιά της Νέας Σκήτης. Είχα δει μια φωτογραφία του παλιότερα, όπου κρατούσε μια μεγάλη εικόνα με την σύναξη πάντων των Αγίων και Ιαματικών Αναργύρων Ιατρών. Είκοσι Άγιοι που σε όλη του την ζωή αντιλαμβανόταν ακόμα και υποστατικά να τον περικυκλώνουν με την ακαταγώνιστη χάρη τους. Θεοφύλακτος και Αναργυροφύλακτος!
Γι αυτό και εκείνος τους αποκαλούσε παλικάρια! Τα χρυσά μου τα παλικάρια, έλεγε και έκλαιγε! Κάποτε τους είδε όλους να συνάζονται μπροστά του και να πορεύονται ψέλνοντας το απολυτίκιό τους σε ήχο τρίτο προσόμοιο προς Την Ωραιότητα της Παρθενίας! Την εικοσάριθμον ένθεον φάλαγγα, την εξαστράπτουσαν χάριν ουράνιον, των Αναργύρων των λαμπρών, το στίφος ανευφημούμεν, ούτοι γάρ κατεβαλών, του βελίαρ την δύναμιν, πάντων τα νοσήματα, συμπαθώς εξιώμενοι, των μετ’ ευλαβείας βοώντων, δόξα Θεώ τω εν Τριάδι.... Στα τελευταία του έχοντας χάσει εντελώς την όρασή του, μα αντανακλώντας άπλετο Φως Χριστού, τα διηγήθηκε όλα τούτα στον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπεδινό Προπορευόταν όλων ό Άγιος Παντελεήμων, νεαρός, ξανθός, μεγαλοπρεπής και με παράσημο Ιατρικής στο στήθος του, και ακολούθησαν οι υπόλοιποι ψάλλοντας μελωδικότατα όλο τους τον τροπάριο. Ανέβηκαν την σκάλα της καλύβης στον επάνω όροφο πού είναι ή εκκλησία τους, μπήκαν μέσα, στάθηκαν με την σειρά στους δύο χορούς και άρχισαν να ψάλλουν τροπάρια από την ακολουθία τους. Όταν τελείωσαν την ψαλμωδία, γύρισαν πίσω και έφυγαν προς το επάνω μέρος της Σκήτης, αφού μου άφησαν την ευλογία τους και πολλή παρηγοριά και επί σειράν ημερών ήμουν γεμάτος χαρά και πνευματική ευτυχία». Από το βιβλίο: Ο ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ Ο ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ.
Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τα πλατιά σκαλοπάτια. Φαίνεται και το Κυριακό των Εισοδίων από εδώ! Λίγο πιο κάτω σταματάμε μαγεμένοι από αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μας! Γύρω μας κελάκια και φροντισμένες με αγάπη αυλές, με κληματαριές, πλατιούς βασιλικούς, σκαρφαλωμένα γιασεμιά και φουντωτές λεβάντες, φορτωμένες ελιές και μυρωδάτα λεμονοπορτόκαλα. Ασβεστωμένοι τοίχοι και χρωματιστοί τρούλοι από μικρά παρεκκλήσια με ένα γαλάζιο άπειρο για φόντο, σε βγάζουν περιοδικά από το σύνηθες Αγιορείτικο τοπίο και σε μεταφέρουν στιγμιαία ως τις Παναγιές των Κυκλάδων. Μα και εκεί όταν βρίσκεσαι μήπως δεν νοσταλγείς τις Αθωνίτισσες Παναγιές; Μήπως όπως έσμιξε τον Ουρανό και τη Γη η Απειρόγαμη Δέσποινα, δεν κατάφερε να ενώσει κι όλους τους δρόμους και όλες τις θάλασσες, στην αρχή και στο τέλος τους να υπάρχει πάντα μια Ευλογημένη Αγνή; Του παπά Αντύπα του Αγιορείτη το απολυτίκι για τις θαυματουργές εικόνες της Θεομήτορος έρχεται στα χείλη σαν ανασαίνεις τούτο το θαύμα! Χαίροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, Γοργοϋπήκοε, πανένδοξε Δέσποινα, Παντάνασσα, Τριχεροῦσα, Παραμυθία σεμνή, Κεχαριτωμένη Βηματάρισσα, σεπτὴ Ὁδηγήτρια, Κουκουζέλισσα ἄφθορε, Γλυκοφιλοῦσα, Οἰκονόμισσα πάναγνε, Μυροβλύτισσα, Θεοτόκε πανάσπιλε, ἄχραντε Πορταΐτισσα, τοῦ Ἄθω Γερόντισσα καὶ Ὀρθοδόξων ἁπάντων ἡ παντευλόγητος ἄνασσα· Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος. Στην επανάληψή του εναλλάσσεις και την Χοζοβιώτισσα και την Ακαθή, την Μεγαλόχαρη, την Θεσκέπαστη, να ρθουν και αυτές εδώ οι Αγγελόκτιστες Κυράδες να παρηγορήσουν τα αφιερωμένα τέκνα της Αγιορειτίσσης! Χτυπάμε την πόρτα ενός κελιού. Θέλουμε να λάβουμε πληροφορίες για τους σημειωμένους προορισμούς μας, μα κυρίως γιατί τέτοιες απρογραμμάτιστες συναντήσεις με Πατέρες, φανερώνουν σχεδόν πάντα σαν σε μια ιερή νομοτέλεια, ψυχής αναπαμό και σωτήριες νουθεσίες.
Όπερ και εγένετο! Την πόρτα του κελιού άνοιξε ένας χαμογελαστός Ρασοφόρος, γύρω στα 55 ο πατήρ Βασίλειος! Φτωχό το κελάκι του Τιμίου Προδρόμου, με πολλές εικόνες και φωτογραφίες Γερόντων στους τοίχους του! Βλέπουμε μια μεγάλη κορνίζα στο κέντρο του εισαγωγικού μεγάλου δωματίου. Το καταλαβαίνει ο πάτερ και μας κατατοπίζει! Ήμασταν 3 πριν, με την χάρη των 3 Ιεραρχών… Τώρα έμεινα μόνος μου! Υπήρχε εδώ που λέτε και Χρυσόστομος και Γρηγόριος! Αλλά έφυγαν για πάνω! Ο Κύριος να τους αναπαύσει στους πατρικούς του κόλπους! Να έχουμε την ευχή τους! Και την ταπεινότητά τους να μιμηθούμε! Αχ αυτή η αρετή που υψώνει! Αχ και εκείνο το εγώ που σε κατακρημνίζει! Ήταν κάποτε παιδιά ένας Γέροντας που έζησε όλην του τη ζωή με τρόπο Θεάρεστο! Αγώνες πολλούς, μετάνοιες, δάκρυα, την ευχή συνέχεια! Μιλούσε στον Θεό και ακουγόταν! Ήρθε λοιπόν κάποτε η ευλογημένη ώρα να αναχωρήσει για την Άνω Πατρίδα μας! Τον παρέλαβε λοιπόν ο Άγγελός του και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι! Έφτασε κάποτε λοιπόν έξω από την πόρτα του Δεσπότη Χριστού! Είναι παραβολικός και ανθρωπομορφικός ο τρόπος που σας στο διηγούμαι παιδιά, μα έχει σημασία σπουδαία αυτή η ιστορία! Χτύπησε ο Γέροντάς μας λοιπόν την πόρτα! Ακούστηκε από μέσα η γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας! -Ποιός είναι; -Εγώ Κύριε! απάντησε ο Γέροντας!
Ούτε αποκρίθηκε ο Χριστός μας, ούτε και η πόρτα άνοιξε διόλου! Στενοχωρήθηκε πολύ ο πάτερ! Να μην με αναγνωρίσει ο Κύριος! Εμένα που τόσα χρόνια ήμουν δούλος αγαθός και πιστός Του! Τι να συνέβη άραγε! Μήπως αμάρτησα σε κάτι και δεν το εξομολογήθηκα; Όχι, είμαι βέβαιος παρεκτός τα εν αγνοία και όσα δεν μπορούσα να θυμηθώ, ότι όλα τα έχω εξαγορεύσει στον πνευματικό μου! Η πόρτα εντωμεταξύ ακόμα Θεόκλειστη… κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ξαναχτυπά ο Γέροντας! Ακούστηκε από μέσα ξανά η ίδια γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας! - Ποιός είναι; -Εγώ είμαι Κύριε! απάντησε ο Γέροντας αυτήν την φορά με πιο χαμηλή φωνή και με πιο ταπεινωμένο τρόπο… με ψαλιδισμένα τα φτερά… Ξανά απόκριση δεν έλαβε! Ούτε η πόρτα σάλεψε! Σαν να απελπίστηκε τότε η ψυχή του… Έκλαιγε, έκλαιγε και δεν σταματούσε! Έβαζε τώρα όμως όχι το μυαλό μα την καρδιά του, την δοσμένη στον Χριστό, να σκεφτεί, σε τι μπορεί να έφταιξε, ώστε ο πάντοτε Δίκαιος Κύριος να τον αποδοκιμάζει με τέτοιο απρόσμενο τρόπο! Και ξαφνικά ξαναπλησίασε την πόρτα! Χτύπησε πάλι και πήρε την συνήθη απάντηση! -Ποιός είναι; Με όσο κουράγιο και φωνή του είχε απομείνει είπε: -Εσύ γνωρίζεις Κύριε ποιος είμαι… Και η Ουράνια πόρτα ορθάνοιξε αμέσως μπρός του! Ταπείνωση παιδιά μου, έως εσχάτων όμως! Μην νιώσουμε έστω και ελάχιστα ότι κάτι κάναμε! Αχρείοι δούλοι είμαστε! Εσύ μόνο ξέρεις Κύριε ποιος και τι είμαι! Ταπείνωση! Αυτή μόνο θα νικήσει του Πανούργου τις μεθοδίες και θ ανοίξει την Ουράνια πύλη!
Αν δεν χτυπάγαμε και εμείς την πόρτα σου Γέροντα δεν θα ακούγαμε αυτήν την τόσο συνταρακτική ιστορία! Ο παραβολικός τρόπος που δίδαξε ο Κύριος στα αιώνια ρήματά του πάντα μιλά στο μέσα μας. Εισχωρεί όπως το δάκρυ πάνω στο πέτρινο εγώ μας και πως το σμιλεύει κάθε φορά που ένας Αγιορείτης θα αφήσει δίχως καθυστέρηση την ποθητή του ησυχία, να στάξει στα άνυδρά μας έναν λόγο αγαθό! Ευχαριστήσαμε τον πατέρα Βασίλειο και πήραμε καθ υπόδειξήν του τον δρόμο για το κελλάκι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου όπου εγκαταβιώνει ο Ιερομόναχος Γαβριήλ με την μικρή του συνοδεία. Στην απλωταριά 3 Λαϊκοί Θρακιώτες αγνάντευαν την Θεοδώρητη ομορφάδα του πελάγους! Πώς να περιγράψεις πιο πρωτότυπα αυτό το μπαλκόνι αν δεν πεις ότι στην κυριολεξία κρέμεται από τον Ουρανό, βουτηγμένο μέσα στο αξόδευτο γαλανό! Μας κέρασαν καφέ και λουκούμια! Είχαν μεγάλο ενθουσιασμό οι Κομοτηναίοι αδελφοί μας γιατί έμεναν ήδη από μέρες στο κελί! Ένιωθαν και εκείνοι μέλη της συνοδείας! Ο ένας τους μπαινόβγαινε διαρκώς, γιατί βοηθούσε και στο φαγητό που ο δόκιμος ετοίμαζε. Ο γέροντας ήταν μέσα και αγιογραφούσε! Αυτό είναι το εργόχειρό τους και τα καταφέρνουν περίφημα απ΄ότι μας πληροφόρησε ο Αγιογράφος της παρέας μας Παναγιώτης, μόλις είδε κάποιες εικόνες στην είσοδο του κελιού! Προσκυνήσαμε στο μικρό και ιδιαιτέρως κατανυκτικό εκκλησάκι του Ευαγγελισμού. Αυτή η αμεσότητα της ιερότητας στα κελιά είναι κάτι το ασύγκριτο. Ένα βήμα να απέχει ο κόσμος από τον Θεό… Μόλις ένα βήμα από τα… χίλια που απαιτούνται για να διανυθεί τούτη η απόσταση… Να κάνει τα 999 Εκείνος και εσένα να σου μένει αυτό το μόνο βήμα! Να μπορείς να Τον ψηλαφήσεις, να Τον εγκολπωθείς, να Τον μεταλάβεις και εσύ πολλές φορές να μένεις στυλωμένος στο εγώ σου…
Βρήκαμε τον Γέροντα να αγιογραφεί μια εικόνα της Παναγίας του Άξιον Εστί! Σηκώθηκε ολόχαρος να μας αγκαλιάσει και να μας καλωσορίσει! Ξανακάθισε έπειτα στην θέση του και συνέχισε να αγιογραφεί ενώ συνομιλούσαμε! Παρατηρώ πολλές κασέτες με ομιλίες Γερόντων και Ιεροκηρύκων σε ένα μεγάλο ράφι! Ακούει ο πατήρ Γαβριήλ τις πύρινες φωνές της μετανοίας και εργάζεται! Εργασία πνευματική σε όλο της το μεγαλείο! Στους τοίχους έργα -ενθυμήματα και άλλων αγιογράφων! Η προσωπογραφία του κυρ Φώτη του Κόντογλου! Παραστάσεις του θρύλου Πανσέληνου! Ο Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης ο δεκαπεντάχρονος μάρτυρας ο νηστευτής! Εικόνες του Παντοκράτορα Χριστού μας παντού μέσα στο κελί! Αυτό το παράπονο στην έκφραση που τόσο παραστατικά διακρίνεται στην τέχνη του Γέροντα! –Πόσο χρώμα βάζετε στο μαφόριο της Παναγίας Γέροντα; τον ρωτά ο Παναγιώτης .
–Όσο θελήσει… μέχρι να χορτάσει! απαντά εκείνος και χαμογελά με καλοσύνη! Τέχνη Τεχνών η αγιογραφία! Ευλογία και τάλαντο μοναδικά σε τούτον τον κόσμο! Να δίνεις ψυχή στο άψυχο ! Να δημιουργείς άφθαρτους στεφανηφόρους, παναοίδιμους συνοδίτες, προστάτες, γαληνευτές…
Προπλασμός, γλυκασμός, σάρκωμα, γραψίματα, φωτίσματα, ψιμιθιές, χρυσός… Χειροποίητοι μα κυρίως ψυχοποίητοι Άγιοι, που ανταυγάζουν το Φως του Χριστού! Και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος να στέργει όσους κλίνουν της ψυχής τους το γόνυ μπροστά Του… μα και να ελέγχει με το παραπονεμένο του βλέμμα, όλους μας με εκείνα τα ξεχασμένα λόγια από το παιδικό τραγούδι μας… Με ονομάζεις δάσκαλο και δε με συμβουλεύεσαι! Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι! Με λέγεις φως δε με κοιτάς! Με λες οδό δεν με βαδίζεις! Με λες ωραίο που δεν αγαπάς! Με λες ζωή που δεν λαχταράς!
Φτιάχνει και στέλνει εικόνες και παραπονεμένα βλέμματα Χριστού ο παπά- Γαβριήλ ο Νεοσκητιώτης… Να μένουν όλο αχόρταστες οι ψυχές όσων με μια φλόγα καντηλιού θα φωτίζουν τα περίτεχνα έμψυχα δημιουργήματα των χειρών του!
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 7ο μέρος)
http://sotiriapsixis.blogspot.com
Προηγούμενα:
11195 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 1
11234 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 2
11282 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 3
11319 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 4
11350 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 5
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
agioritikesmnimes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
