2018-12-19 21:01:43
Το ξέρω αυτό το βλέμμα.
Αβέβαιο στην αρχή κι εσκεμμένα φευγαλέο, μα πισώπλατα διαπεραστικό κι επίμονο. Η πρώτη απορία, που μετατρέπεται σε υποψία και αγωνίζεται να γίνει βεβαιότητα. Και έπειτα η αίσθηση πως τρεμοπαίζει στα λόγια σου, μαγνητίζεται από τις κινήσεις σου, γεννά κάθε επόμενη πρόταση.
Δοκιμάζεις τον τόνο της φωνής να δεις τι αντίδραση θα προκαλέσεις, προσαρμόζεις τις έννοιες να χωρέσουν στο γλυκό καφέ χρώμα των ματιών, που απρόσμενα σε αγκάλιασαν. Αν προσηλωθείς στην ομορφιά τους και πρόωρα επιχειρήσεις να την οικειοποιηθείς, ταπεινώνουν τη γοητεία τους στο έδαφος σε μια κίνηση υποταγής από παλιές εποχές, τότε που κάθε γυναίκα μπορούσε να ερυθριά.
Κι έπειτα καταπνίγουν την αμηχανία και ορθώνονται αγέρωχα και διεισδύουν στην ύπαρξή σου και τα επίθετα δεν αρκούν για να περιγράψουν τη μελωδία. Μάτια δεητικά, πλάνα, στοχαστικά, ηδονικά, μελαγχολικά, ανηλεή, ό,τι σου λείπει εκείνη την ώρα, όλα τα κενά της ζωής να αντανακλώνται σε αυτό το φως, που εύχεσαι να σε περιλούσει και να αλώσει τα πάντα.
Γιατί τι άλλο είναι ο πόθος παρά μια αναίρεση κάθε αλήθειας σου;
Το ξέρω αυτό το βλέμμα, που πάντα με νικά και χλευάζει τις εμπειρίες, που τίποτα δε διδάσκουν και ριψάσπιδες, εγκαταλείπουν όταν τις χρειάζεσαι.
Και όταν το παιχνίδισμα τελειώσει, η πρόφαση της προσέγγισης, το δήθεν αθέλητο άγγιγμα, η σκέψη που περικυκλώνεται από εκείνη, οι ενοχές και ο φόβος του παράνομου. Και άλλος ένας φαύλος κύκλος του έρωτα που πονά ξαναρχίζει.
Σκόρπια κείμενα
ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΑΠΑΝΗΣ, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
olalathos
Αβέβαιο στην αρχή κι εσκεμμένα φευγαλέο, μα πισώπλατα διαπεραστικό κι επίμονο. Η πρώτη απορία, που μετατρέπεται σε υποψία και αγωνίζεται να γίνει βεβαιότητα. Και έπειτα η αίσθηση πως τρεμοπαίζει στα λόγια σου, μαγνητίζεται από τις κινήσεις σου, γεννά κάθε επόμενη πρόταση.
Δοκιμάζεις τον τόνο της φωνής να δεις τι αντίδραση θα προκαλέσεις, προσαρμόζεις τις έννοιες να χωρέσουν στο γλυκό καφέ χρώμα των ματιών, που απρόσμενα σε αγκάλιασαν. Αν προσηλωθείς στην ομορφιά τους και πρόωρα επιχειρήσεις να την οικειοποιηθείς, ταπεινώνουν τη γοητεία τους στο έδαφος σε μια κίνηση υποταγής από παλιές εποχές, τότε που κάθε γυναίκα μπορούσε να ερυθριά.
Κι έπειτα καταπνίγουν την αμηχανία και ορθώνονται αγέρωχα και διεισδύουν στην ύπαρξή σου και τα επίθετα δεν αρκούν για να περιγράψουν τη μελωδία. Μάτια δεητικά, πλάνα, στοχαστικά, ηδονικά, μελαγχολικά, ανηλεή, ό,τι σου λείπει εκείνη την ώρα, όλα τα κενά της ζωής να αντανακλώνται σε αυτό το φως, που εύχεσαι να σε περιλούσει και να αλώσει τα πάντα.
Γιατί τι άλλο είναι ο πόθος παρά μια αναίρεση κάθε αλήθειας σου;
Το ξέρω αυτό το βλέμμα, που πάντα με νικά και χλευάζει τις εμπειρίες, που τίποτα δε διδάσκουν και ριψάσπιδες, εγκαταλείπουν όταν τις χρειάζεσαι.
Και όταν το παιχνίδισμα τελειώσει, η πρόφαση της προσέγγισης, το δήθεν αθέλητο άγγιγμα, η σκέψη που περικυκλώνεται από εκείνη, οι ενοχές και ο φόβος του παράνομου. Και άλλος ένας φαύλος κύκλος του έρωτα που πονά ξαναρχίζει.
Σκόρπια κείμενα
ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΑΠΑΝΗΣ, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μακέντα το είχε ανάγκη αυτό το γκολ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
