2018-12-22 20:18:37
Σε κουταβάκια και κάθε λογής ζωάκια, στα μωρά, ακόμα και σε ανθρώπους που μας φαίνονται... γλυκούληδες, νιώθουμε μια ακατανίκητη επιθυμία να τους ζουλήξουμε.
Όλοι μας, σίγουρα, έχουμε πει ή σκεφτεί: Θέλω να το φάω ή να το ζουπήξω!
Κυρίως τα χαριτωμένα κατοικίδια ή μωράκια, που θέλουμε να τα πιάσουμε, να τα ζουλήξουμε και να τα «λιώσουμε» από αγάπη!
Απ’ ότι φαίνεται υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτήν την «επιθετική» στάση μας.
Η Katherine Stavropoulos, επίκουρη καθηγήτρια ειδικής αγωγής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, διεξήγε έρευνα για να κατανοηθεί το συχνό αυτό φαινόμενο. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο «Frontiers in Behavioral Neuroscience».
Η συμπεριφορά αυτή ονομάζεται «cute aggression» ή «χαριτωμένη επιθετικότητα».
Η Stavropoulos μέτρησε πώς οι νευρώνες του εγκεφάλου ανταποκρίνονται στα εξωτερικά ερεθίσματα, όπως φωτογραφίες χαριτωμένων και μη μωρών και ζώων. Στη συνέχεια, επιστράτευσε 54 συμμετέχοντες ηλικίας 18-40, οι οποίοι φόρεσαν ειδικά καπέλα με ηλεκτρόδια και κοίταζαν φωτογραφίες, χωρισμένες σε 4 κατηγορίες: χαριτωμένων μωρών, όχι τόσο χαριτωμένων μωρών, χαριτωμένων ζώων και όχι τόσο χαριτωμένων ζώων.
Μετά, απαντούσαν σε ερωτήσεις, κατά πόσο συμφωνούν, μια διαδικασία που ονομάζεται εκτίμηση, και πόση «χαριτωμένη επιθετικότητα» ένιωσαν. Ακόμη, μέτρησαν πόσο συγκλονισμένοι ένιωσαν και αν ήθελαν να φροντίσουν τα μωρά και τα ζώα. Οι συμμετέχοντες είχαν δυνατότερα συναισθήματα εκτίμησης και «χαριτωμένης επιθετικότητας» στα πιο χαριτωμένα πρόσωπα.
Ακόμη, η ειδικός μέτρησε τη δραστηριότητα του εγκεφάλου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις φωτογραφίες. Βρήκε ότι η «χαριτωμένη επιθετικότητα» συνδέεται με νευρικούς μηχανισμούς της συναισθηματικής προεξοχής και τη διαδικασία ανταμοιβής, που σημαίνει ότι τα συστήματα συναισθήματος και ανταμοιβής δουλεύουν όταν νιώθεις την ανάγκη να κρατήσεις σφιχτά ένα αξιαγάπητο κουτάβι.
«Πρόκειται για μια πολύπλοκη και πολύπλευρη συναισθηματική απόκριση που επιτρέπει να υπάρξει φροντίδα», λέει η επιστήμονας. Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνουν τη νευρολογική βάση της «χαριτωμένης επιθετικότητας».
«Υπήρξε μια δυνατή συσχέτιση ανάμεσα στις εκτιμήσεις της «χαριτωμένης επιθετικότητας» προς τα χαριτωμένα ζώα και την απόκριση ανταμοιβής στον εγκέφαλο προς αυτά. Επιβεβαιώνει την αρχική μας υπόθεση ότι το σύστημα ανταμοιβής εμπλέκεται στις εμπειρίες «χαριτωμένης επιθετικότητας» των ανθρώπων», αναφέρει η ίδια στο UC Riverside News.
Ακόμη, φαίνεται ότι υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στο πόση «χαριτωμένη επιθετικότητα» βιώνει κάποιος και πόσο επηρεασμένος νιώθει από αυτό.
«Οι άνθρωποι που τείνουν να βιώνουν το συναίσθημα του να μην «αντέχουν» πόσο γλυκό και αξιαγάπητο είναι κάτι, αυτοί είναι που βιώνουν τη «χαριτωμένη επιθετικότητα». Η έρευνα υπογραμμίζει την ιδέα ότι η επιθετικότητα αυτή είναι ο τρόπος που εγκεφάλου να μας ηρεμήσει από το συναίσθημα που μας κατακλύζει», υποστηρίζει. Η μεσολάβηση αυτή αποτελεί εξελικτική προσαρμογή που εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι φροντίζουν τα πλάσματα που βρίσκουν χαριτωμένα.
Η «χαριτωμένη επιθετικότητα» λειτουργεί ως μηχανισμός που μας επιτρέπει να φροντίσουμε κάτι που στην αρχή θεωρούσαμε υπερβολικά χαριτωμένο.
Την επόμενη φορά που θα θες να ζουλήξεις ή να δαγκώνεις ένα χαριτωμένο ζωάκι ή μωράκι, θυμήσου ότι υπάρχει ένας σκοπός πίσω από αυτό που νιώθεις. Μέσα στον εγκέφαλό σου, η φύση σιγουρεύεται ότι θα το φροντίσεις όσο μπορείς.
Πηγή: bovary.gr
_
Όλοι μας, σίγουρα, έχουμε πει ή σκεφτεί: Θέλω να το φάω ή να το ζουπήξω!
Κυρίως τα χαριτωμένα κατοικίδια ή μωράκια, που θέλουμε να τα πιάσουμε, να τα ζουλήξουμε και να τα «λιώσουμε» από αγάπη!
Απ’ ότι φαίνεται υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτήν την «επιθετική» στάση μας.
Η Katherine Stavropoulos, επίκουρη καθηγήτρια ειδικής αγωγής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, διεξήγε έρευνα για να κατανοηθεί το συχνό αυτό φαινόμενο. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο «Frontiers in Behavioral Neuroscience».
Η συμπεριφορά αυτή ονομάζεται «cute aggression» ή «χαριτωμένη επιθετικότητα».
Η Stavropoulos μέτρησε πώς οι νευρώνες του εγκεφάλου ανταποκρίνονται στα εξωτερικά ερεθίσματα, όπως φωτογραφίες χαριτωμένων και μη μωρών και ζώων. Στη συνέχεια, επιστράτευσε 54 συμμετέχοντες ηλικίας 18-40, οι οποίοι φόρεσαν ειδικά καπέλα με ηλεκτρόδια και κοίταζαν φωτογραφίες, χωρισμένες σε 4 κατηγορίες: χαριτωμένων μωρών, όχι τόσο χαριτωμένων μωρών, χαριτωμένων ζώων και όχι τόσο χαριτωμένων ζώων.
Μετά, απαντούσαν σε ερωτήσεις, κατά πόσο συμφωνούν, μια διαδικασία που ονομάζεται εκτίμηση, και πόση «χαριτωμένη επιθετικότητα» ένιωσαν. Ακόμη, μέτρησαν πόσο συγκλονισμένοι ένιωσαν και αν ήθελαν να φροντίσουν τα μωρά και τα ζώα. Οι συμμετέχοντες είχαν δυνατότερα συναισθήματα εκτίμησης και «χαριτωμένης επιθετικότητας» στα πιο χαριτωμένα πρόσωπα.
Ακόμη, η ειδικός μέτρησε τη δραστηριότητα του εγκεφάλου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις φωτογραφίες. Βρήκε ότι η «χαριτωμένη επιθετικότητα» συνδέεται με νευρικούς μηχανισμούς της συναισθηματικής προεξοχής και τη διαδικασία ανταμοιβής, που σημαίνει ότι τα συστήματα συναισθήματος και ανταμοιβής δουλεύουν όταν νιώθεις την ανάγκη να κρατήσεις σφιχτά ένα αξιαγάπητο κουτάβι.
«Πρόκειται για μια πολύπλοκη και πολύπλευρη συναισθηματική απόκριση που επιτρέπει να υπάρξει φροντίδα», λέει η επιστήμονας. Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνουν τη νευρολογική βάση της «χαριτωμένης επιθετικότητας».
«Υπήρξε μια δυνατή συσχέτιση ανάμεσα στις εκτιμήσεις της «χαριτωμένης επιθετικότητας» προς τα χαριτωμένα ζώα και την απόκριση ανταμοιβής στον εγκέφαλο προς αυτά. Επιβεβαιώνει την αρχική μας υπόθεση ότι το σύστημα ανταμοιβής εμπλέκεται στις εμπειρίες «χαριτωμένης επιθετικότητας» των ανθρώπων», αναφέρει η ίδια στο UC Riverside News.
Ακόμη, φαίνεται ότι υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στο πόση «χαριτωμένη επιθετικότητα» βιώνει κάποιος και πόσο επηρεασμένος νιώθει από αυτό.
«Οι άνθρωποι που τείνουν να βιώνουν το συναίσθημα του να μην «αντέχουν» πόσο γλυκό και αξιαγάπητο είναι κάτι, αυτοί είναι που βιώνουν τη «χαριτωμένη επιθετικότητα». Η έρευνα υπογραμμίζει την ιδέα ότι η επιθετικότητα αυτή είναι ο τρόπος που εγκεφάλου να μας ηρεμήσει από το συναίσθημα που μας κατακλύζει», υποστηρίζει. Η μεσολάβηση αυτή αποτελεί εξελικτική προσαρμογή που εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι φροντίζουν τα πλάσματα που βρίσκουν χαριτωμένα.
Η «χαριτωμένη επιθετικότητα» λειτουργεί ως μηχανισμός που μας επιτρέπει να φροντίσουμε κάτι που στην αρχή θεωρούσαμε υπερβολικά χαριτωμένο.
Την επόμενη φορά που θα θες να ζουλήξεις ή να δαγκώνεις ένα χαριτωμένο ζωάκι ή μωράκι, θυμήσου ότι υπάρχει ένας σκοπός πίσω από αυτό που νιώθεις. Μέσα στον εγκέφαλό σου, η φύση σιγουρεύεται ότι θα το φροντίσεις όσο μπορείς.
Πηγή: bovary.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
