2018-12-26 21:44:32
Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά ποτέ στα σοβαρά. Είμαι ήσυχος με αυτά που έχω κάνει κι αν τα άφηνα αύριο, πάλι ήσυχος θα ήμουν. Σκέφτομαι ότι η ζωή θέλει απλώς να την ζεις και να την απολαμβάνεις.
Ό,τι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με πάθος. Αν δεν τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, η ζωή είναι σκληρή.
Η ύπαρξη είναι μια πικρή εμπειρία και ο μόνος τρόπος να παρηγορηθείς είναι να ζεις έντονα. Αν έχω κάνει κάποιες καλές επιλογές στη ζωή μου, αυτές αφορούν κυρίως ανθρώπους που ήταν για μένα πολύτιμοι. Υπήρξαν και κάποιοι που με απογοήτευσαν γιατί σε ψυχικό επίπεδο απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Μόνο την ανημπόρια δεν θέλω. Περισσότερο φοβάμαι μια αναπηρία, παρά τον ίδιο τον θάνατο. Πιστεύω στο Θεό και είμαι άνθρωπος που προσεύχεται. Μπορεί να μην έχω στενή σχέση με την Εκκλησία, αλλά πολιτιστικά έχω ιδιαίτερη σχέση με την Ορθοδοξία: με την μουσική της, με τις τελετές της. Η πίστη είναι κάτι διαφορετικό. Μ’αρέσει αυτό που έχει πει ο Γκαίτε στον «Φάουστ»: «Αλίμονο, μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανόητος που να μην πιστεύει στο Θεό»; -και την ίδια στιγμή λέει-: «Aλίμονο μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανόητος που να πιστεύει στο Θεό». Αυτή είναι η σχέση με το θείο. Μια διαρκής σύγκρουση.
Ο έρωτας έπαιξε στη ζωή μου ρόλο καταστροφικό και δημιουργικό. Είναι ανεξέλεγκτος, ακατανόητος και τόσο απαραίτητος για να ζεις.
Και η οικογένεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου - την προφύλαξα από την δουλειά μου αλλά όχι από τον εαυτό μου. Ημουν αντιφατικός και ως πατέρας και ως οικογενειάρχης -και καλός και κακός. Από τη μία, είμαι τρυφερός και ψυχικά γενναιόδωρος, αλλά, από την άλλη, ένας άνθρωπος με πάθη και τρομερή αφοσίωση στη δουλειά του. Ηταν δύσκολες οι ισορροπίες.
Κάποτε ήμουν ένας άνθρωπος που δεν φοβόταν εύκολα. Δεν το έβαζα εύκολα κάτω. Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει πολλές φοβίες. Πριν από μια δεκαετία, άρχισα να φοβάμαι τις συγκρούσεις, να έχω κλειστοφοβία, αγοραφοβία. Να φοβάμαι για την υγεία των ανθρώπων μου. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά. Ίσως να έφταιξε η κούραση. Για ένα μεγάλο διάστημα υπέφερα από αυτό.
Με τον θάνατο είμαι πια συμφιλιωμένος. Είναι και ένα είδος λύτρωσης. Μόνο την ανημπόρια δεν θέλω. Περισσότερο φοβάμαι μια αναπηρία, παρά τον ίδιο τον θάνατο.
Την υγεία μου προφύλαξε πολύ το ότι δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Δεν μπορώ να σκέφτομαι σε πολλά επίπεδα, γι'αυτό δεν θα μπορούσα να διοικήσω. Ευτυχώς, είμαι τρομερά τεμπέλης για να μπαίνω σε τέτοια διαδικασία. Την θεωρώ εξοντωτική.
Πηγή
paraklisi
Ό,τι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με πάθος. Αν δεν τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, η ζωή είναι σκληρή.
Η ύπαρξη είναι μια πικρή εμπειρία και ο μόνος τρόπος να παρηγορηθείς είναι να ζεις έντονα. Αν έχω κάνει κάποιες καλές επιλογές στη ζωή μου, αυτές αφορούν κυρίως ανθρώπους που ήταν για μένα πολύτιμοι. Υπήρξαν και κάποιοι που με απογοήτευσαν γιατί σε ψυχικό επίπεδο απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Μόνο την ανημπόρια δεν θέλω. Περισσότερο φοβάμαι μια αναπηρία, παρά τον ίδιο τον θάνατο. Πιστεύω στο Θεό και είμαι άνθρωπος που προσεύχεται. Μπορεί να μην έχω στενή σχέση με την Εκκλησία, αλλά πολιτιστικά έχω ιδιαίτερη σχέση με την Ορθοδοξία: με την μουσική της, με τις τελετές της. Η πίστη είναι κάτι διαφορετικό. Μ’αρέσει αυτό που έχει πει ο Γκαίτε στον «Φάουστ»: «Αλίμονο, μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανόητος που να μην πιστεύει στο Θεό»; -και την ίδια στιγμή λέει-: «Aλίμονο μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανόητος που να πιστεύει στο Θεό». Αυτή είναι η σχέση με το θείο. Μια διαρκής σύγκρουση.
Ο έρωτας έπαιξε στη ζωή μου ρόλο καταστροφικό και δημιουργικό. Είναι ανεξέλεγκτος, ακατανόητος και τόσο απαραίτητος για να ζεις.
Και η οικογένεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου - την προφύλαξα από την δουλειά μου αλλά όχι από τον εαυτό μου. Ημουν αντιφατικός και ως πατέρας και ως οικογενειάρχης -και καλός και κακός. Από τη μία, είμαι τρυφερός και ψυχικά γενναιόδωρος, αλλά, από την άλλη, ένας άνθρωπος με πάθη και τρομερή αφοσίωση στη δουλειά του. Ηταν δύσκολες οι ισορροπίες.
Κάποτε ήμουν ένας άνθρωπος που δεν φοβόταν εύκολα. Δεν το έβαζα εύκολα κάτω. Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει πολλές φοβίες. Πριν από μια δεκαετία, άρχισα να φοβάμαι τις συγκρούσεις, να έχω κλειστοφοβία, αγοραφοβία. Να φοβάμαι για την υγεία των ανθρώπων μου. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά. Ίσως να έφταιξε η κούραση. Για ένα μεγάλο διάστημα υπέφερα από αυτό.
Με τον θάνατο είμαι πια συμφιλιωμένος. Είναι και ένα είδος λύτρωσης. Μόνο την ανημπόρια δεν θέλω. Περισσότερο φοβάμαι μια αναπηρία, παρά τον ίδιο τον θάνατο.
Την υγεία μου προφύλαξε πολύ το ότι δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Δεν μπορώ να σκέφτομαι σε πολλά επίπεδα, γι'αυτό δεν θα μπορούσα να διοικήσω. Ευτυχώς, είμαι τρομερά τεμπέλης για να μπαίνω σε τέτοια διαδικασία. Την θεωρώ εξοντωτική.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι Τούρκοι "γλυκοκοιτάζουν" τον Βαρέλα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
