2019-01-04 13:30:12
Μεσημεράκι της πρώτης ημέρας του σωτήριου έτους 2019. Από τις στολισμένες τζαμαρίες διακρίνεται η φιγούρα του μπαρμπα-Γιάννη. Φοράει τις μάλλινες παντόφλες του και το καπελάκι
του. Το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα. Τριγύρω άλλοι ηλικιωμένοι, γυναίκες-άνδρες, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, χαμένοι στον σκοτεινό λαβύρινθο της λήθης. Δύο-τρεις μισοκοιμούνται, κάποιοι παρακολουθούν μηχανικά τηλεόραση και άλλοι ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, όταν το θυμηθούν.
Ξαφνικά το πρόσωπο του μπαρμπα-Γιάννη φωτίζει. Αναγνώρισε τους… κατασκόπους με την πρώτη. Φωνάζει με ενθουσιασμό στο προσωπικό να ξεκλειδώσει την πόρτα για τους επισκέπτες του. Η είσοδός τους στον χώρο σχεδόν διαταράσσει τον φαινομενικά αδιατάραχτο μικρόκοσμο του ίδιου και της ομήγυρής του. «Δικοί μου είναι!» λέει σαν μικρό παιδί. Η ηλικιωμένη κυρία δίπλα του παραμένει ασυγκίνητη. Το θαμπό της βλέμμα δεν δίνει κανένα σήμα… ζωής. Από απέναντι ένας παππούς βολιδοσκοπεί την κατάσταση από το μισάνοιχτο μάτι. «Καλή χρονιά σε όλους!» εύχονται οι επισκέπτες. «Καλή χρονιά!» αντεύχονται καλοκουρδισμένα πέντε-έξι… κοπέλες της τρίτης ηλικίας.
«Με έχει τρελάνει ο πόνος στο γόνατο» σκούζει ο μπαρμπα-Γιάννης, ο οποίος έχει ήδη πεταχτεί όρθιος και τρέχει σαν γέρικο άλογο προς την τραπεζαρία για μία πιο πριβέ συζήτηση με τους δικούς του.
Εκεί ανάμεσά τους προσπαθεί να στριμωχτεί μία λεπτοκαμωμένη κυρία που βρίσκεται στην πρώτη εφηβεία των γηρατειών. «Έλα καλή μου από δω» την παίρνει από το χέρι μία κοπέλα από το προσωπικό. Την οδηγεί στο σαλονάκι και λίγο μετά ξεκινούν τα τραγούδια.
«Χρόνια πολλά!» πετάγεται ένας συμπαθής κύριος που ατενίζει τον ορίζοντα παρέα με τον καλύτερο φίλο του: το τσιγάρο. Παρά δίπλα μία γιαγιά τρώει τη σούπα κουταλιά-κουταλιά από το χέρι του γιου της.
Δεκαπέντε ημέρες στη νέα κατάσταση ο μπαρμπά-Γιάννης δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Μπορεί η σάρκα του να είναι αδύναμη-εκείνος επιμένει ότι σπάει και πέτρα-όμως το πνεύμα του παραμένει αδάμαστα ζωηρό. «Οι καλύτερες κοπέλες!» λέει για τις νοσηλεύτριες, τις οποίες δεν παραλείπει να… χουφτώσει μόλις τον πλησιάσουν. Άλλο η πλάκα όμως, άλλο ο έρωτας. «Να σας γνωρίσω και τη Μαρία, την δική μου Μαρία. Αγαπιόμαστε. Να της μιλήσετε, να τη φιλήσετε» προτρέπει τους δικούς του, οι οποίοι τον κοιτούν αποσβολωμένοι. Μάταια η νοσηλεύτρια προσπαθεί να τον συνετίσει, υπενθυμίζοντάς του για πολλοστή φορά ότι η Μαρία, η δική του Μαρία, πάσχει από άνοια και ο έρωτάς τους είναι αδιέξοδος.
«Να ξαναέρθετε!» Στο φεύγα οι επισκέπτες έπεσαν πάνω στη Μαρία, την οποία γλυκοχαιρέτισαν. Κατάλαβε, δεν κατάλαβε, άγνωστο. Και ο μπαρμπα-Γιάννης καμάρωνε. Εκείνος ξέρει ότι τον αγαπά.
Ευαγγελία Καρεκλάκη
patris.gr
_
του. Το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα. Τριγύρω άλλοι ηλικιωμένοι, γυναίκες-άνδρες, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, χαμένοι στον σκοτεινό λαβύρινθο της λήθης. Δύο-τρεις μισοκοιμούνται, κάποιοι παρακολουθούν μηχανικά τηλεόραση και άλλοι ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, όταν το θυμηθούν.
Ξαφνικά το πρόσωπο του μπαρμπα-Γιάννη φωτίζει. Αναγνώρισε τους… κατασκόπους με την πρώτη. Φωνάζει με ενθουσιασμό στο προσωπικό να ξεκλειδώσει την πόρτα για τους επισκέπτες του. Η είσοδός τους στον χώρο σχεδόν διαταράσσει τον φαινομενικά αδιατάραχτο μικρόκοσμο του ίδιου και της ομήγυρής του. «Δικοί μου είναι!» λέει σαν μικρό παιδί. Η ηλικιωμένη κυρία δίπλα του παραμένει ασυγκίνητη. Το θαμπό της βλέμμα δεν δίνει κανένα σήμα… ζωής. Από απέναντι ένας παππούς βολιδοσκοπεί την κατάσταση από το μισάνοιχτο μάτι. «Καλή χρονιά σε όλους!» εύχονται οι επισκέπτες. «Καλή χρονιά!» αντεύχονται καλοκουρδισμένα πέντε-έξι… κοπέλες της τρίτης ηλικίας.
«Με έχει τρελάνει ο πόνος στο γόνατο» σκούζει ο μπαρμπα-Γιάννης, ο οποίος έχει ήδη πεταχτεί όρθιος και τρέχει σαν γέρικο άλογο προς την τραπεζαρία για μία πιο πριβέ συζήτηση με τους δικούς του.
Εκεί ανάμεσά τους προσπαθεί να στριμωχτεί μία λεπτοκαμωμένη κυρία που βρίσκεται στην πρώτη εφηβεία των γηρατειών. «Έλα καλή μου από δω» την παίρνει από το χέρι μία κοπέλα από το προσωπικό. Την οδηγεί στο σαλονάκι και λίγο μετά ξεκινούν τα τραγούδια.
«Χρόνια πολλά!» πετάγεται ένας συμπαθής κύριος που ατενίζει τον ορίζοντα παρέα με τον καλύτερο φίλο του: το τσιγάρο. Παρά δίπλα μία γιαγιά τρώει τη σούπα κουταλιά-κουταλιά από το χέρι του γιου της.
Δεκαπέντε ημέρες στη νέα κατάσταση ο μπαρμπά-Γιάννης δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Μπορεί η σάρκα του να είναι αδύναμη-εκείνος επιμένει ότι σπάει και πέτρα-όμως το πνεύμα του παραμένει αδάμαστα ζωηρό. «Οι καλύτερες κοπέλες!» λέει για τις νοσηλεύτριες, τις οποίες δεν παραλείπει να… χουφτώσει μόλις τον πλησιάσουν. Άλλο η πλάκα όμως, άλλο ο έρωτας. «Να σας γνωρίσω και τη Μαρία, την δική μου Μαρία. Αγαπιόμαστε. Να της μιλήσετε, να τη φιλήσετε» προτρέπει τους δικούς του, οι οποίοι τον κοιτούν αποσβολωμένοι. Μάταια η νοσηλεύτρια προσπαθεί να τον συνετίσει, υπενθυμίζοντάς του για πολλοστή φορά ότι η Μαρία, η δική του Μαρία, πάσχει από άνοια και ο έρωτάς τους είναι αδιέξοδος.
«Να ξαναέρθετε!» Στο φεύγα οι επισκέπτες έπεσαν πάνω στη Μαρία, την οποία γλυκοχαιρέτισαν. Κατάλαβε, δεν κατάλαβε, άγνωστο. Και ο μπαρμπα-Γιάννης καμάρωνε. Εκείνος ξέρει ότι τον αγαπά.
Ευαγγελία Καρεκλάκη
patris.gr
_
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Facebook: Πιο πιθανό να οδηγήσει στην κατάθλιψη τα έφηβα κορίτσια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
