Αναγκαιότητα στήριξης των θυμάτων βίας - Της Αγγελικής Καρδαρά

2019-01-05 14:01:18

Συγκλονιστική η αποκάλυψη για τις τελευταίες στιγμές της 29χρονης γυναίκας στο νησί της Κέρκυρας που φέρεται να θανατώθηκε βάναυσα από τον ίδιο της τον πατέρα-τον άνθρωπο που της

έδωσε ζωή. Η νεαρή γυναίκα, βαριά τραυματισμένη, φέρεται να είπε στον πατέρα της λίγο πριν ξεψυχήσει: “Μπαμπά φεύγω. Σ’ αγαπώ. Συνέχισε να με χτυπάς”, καθιστώντας εμφανές ότι μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της ζητούσε την αγάπη.

Ακριβώς αυτή η πτυχή της υπόθεσης καταδεικνύει την τραγικότητά της και αποδεικνύει το πώς ένας νέος άνθρωπος που μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον χωρίς αγάπη, χωρίς ενδιαφέρον και στήριξη από τους γονείς, ενδεχομένως αντιμετωπίσει στο μέλλον δυσκολίες στο να σταθεί γερά στα πόδια του και να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της βίας. Αυτό ίσως έχει ως συνέπεια να συνεχίσει το άτομο να αναζητά απεγνωσμένα την αγάπη ακόμα και από τον ίδιο τον βασανιστή του και να επιστρέφει σε αυτόν και στην ενήλικη ζωή του, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να κερδίσει τα αυτονόητα-την αγάπη και τη στοργή του.

Το στοιχείο αυτό μας οδηγεί επομένως σε μια πολύ σημαντική διαπίστωση που αφορά την αναγκαιότητα στήριξης των θυμάτων βίας, ώστε να επουλώσουν τις πληγές τους και να διαχειριστούν αντιφατικά συναισθήματα. Όπως σε υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας να μπορέσουν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην επιθυμία τους να λάβουν τρυφερότητα από τον γονέα και στην αναγκαιότητα να προστατευθούν από τα βίαια ξεσπάσματα του.

Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς πολύ σκληρή, γιατί το βίαιο άτομο για να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του θα πρέπει πρώτα να έχει αναγνωρίσει το πρόβλημά του και να έχει λάβει την κατάλληλη βοήθεια. Αντίστοιχα, και το θύμα βίας πρέπει να στηριχτεί στις δυνάμεις του και να κατανοήσει την επικινδυνότητα της κατάστασης που βιώνει. Όπως άλλωστε πολλές φορές έχουμε τονίσει, αναλύοντας εγκλήματα κατά της ζωής που απασχολούν εκτενώς τα ΜΜΕ, η βία μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο πιο ειδεχθές έγκλημα.

Η σχέση μεταξύ βίας-εγκλήματος δεν είναι νομοτελειακή, αλλά συμπεραίνουμε ότι είναι στενή, γιατί η βία και οι οριακές συμπεριφορές (π.χ. ακραίες τιμωρίες γονιού στα παιδιά) λαμβάνουν σε κάθε περίπτωση επικίνδυνες διαστάσεις και προεκτάσεις. Αυτό σημαίνει ότι η βία πρέπει να μας απασχολεί όχι μόνον όταν το έγκλημα έχει διαπραχθεί, αλλά από την πρώτη στιγμή, λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν μας μια ακόμα πολύ σοβαρή παράμετρο που αφορά την κλιμάκωση της βίας. Μάλιστα, σε τόσο ακραίες καταστάσεις θα ήταν ενδεχομένως σκόπιμο να κοπεί τελείως ο δεσμός με το άτομο που ασκεί βία, μέχρι τουλάχιστον να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να ζητήσει βοήθεια.

Αυτή η βοήθεια όμως και προς τη μια και προς την άλλη πλευρά μπορεί να δοθεί, αποτελεσματικά, μόνο από ειδικούς στο πλαίσιο προγραμμάτων στήριξης που αναγκαίο είναι να παρέχονται δωρεάν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, γιατί αναμφίβολα είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα άτομο να χειριστεί τόσο πολύπλοκες και σοβαρές καταστάσεις χωρίς την απαιτούμενη στήριξη και καθοδήγηση από τους ειδικούς επιστήμονες. Στο σημείο αυτό επομένως θα υπογραμμίσω τη σπουδαιότητα προγραμμάτων διαχείρησης θυμού από τη μία και ενίσχυσης των θυμάτων βίας από την άλλη, καθώς και εκστρατειών ενημέρωσης του κοινού προκειμενου να γνωρίζει το θύμα βίας πού μπορεί να απευθυνθεί, έγκαιρα, για να προλάβει ακόμα και την εγκληματική εις βάρος του ενέργεια.

Στην συγκεκριμένη υπόθεση που εξετάζουμε το κίνητρο της ανθρωποκτονίας, σύμφωνα με το αστυνομικό ρεπορτάζ, πηγάζει από τη μη αποδοχή από τον καθ’ ομολογίαν δράστη της σχέσης της κόρης του με τον Αφγανό σύντροφό της. Επίσης τα δημοσιεύματα αναφέρονται σε βίαιη συμπεριφορά του πατέρα, την οποία ώστοσο αρνείται ο ίδιος. Ασφαλώς δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης, γιατί το δικαστήριο και μόνο είναι αρμόδιο για να αποφανθεί.

Ωστόσο μιλώντας γενικά για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας -και με αυτήν τη διαπίστωση θα ολοκληρώσω το σημερινό άρθρο- τονίζω ότι είναι κοινωνική ανάγκη να στηρίξουμε πιο αποτελεσματικά τα θύματα της βίας, ώστε να μη χρειάζεται ποτέ και για να κανέναν λόγο να επιστρέφουν στους βασανιστές τους και να μην κινδυνεύουν ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους από τον “γονέα τιμωρό” που υιοθετεί εις βάρος τους ακραίες συμπεριφορές προσπαθώντας με διάφορους τρόπους και μέσα να κρατήσει ακόμα και το ενήλικο πλέον παιδί δέσμιο των παράλογων απαιτήσεων και εμμονικών επιθυμιών, οι οποίες ενδεδομένως αποκαλύπτουν έναν άκρατο εγωκεντρισμό και ναρκισσισμό, καθώς και την ακραία επιθυμία εξουσίας και επιβολής των δικών του αυταρχικών “θέλω”.

πηγή: aggelikikardara.wordpress.com
_

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ