2019-01-18 10:39:12
Πέρασε τέσσερα χρόνια γερής ανεργίας. Από μαστόρι πρώτο έφθασε να κάνει σποραδικά κανένα μερεμέτι ίσα-ίσα για να «λαδώνουν» οι αρθρώσεις του και να βγάζει τα τσιγάρα του καθ’
ότι- δυστυχώς- μανιώδης καπνιστής από το DNA του. Μυαλό ξυράφι αλλά με τα γράμματα είχε… μαλώσει. Και στο ιδιωτικό σχολείο τον έστειλε ο πατέρας του σε δύσκολα χρόνια αλλά εις μάτην. Λυπήθηκε ο διευθυντής τον δύσμοιρο πατέρα του που ανεμοδερνόταν στις οικοδομές, τον κάλεσε μία ωραία πρωία και του έκανε χαμπάρι: «τσάμπα πληρώνετε για τον γιο σας».
Και αφού τα γράμματα δεν τα έπαιρνε, η οικοδομή ήταν μονόδρομος. Δεν ήταν και το καλύτερό του και ας έκανε το καλύτερό του, διότι ως γνωστόν “η δουλειά κάνει τους άνδρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί”. Αυτός για τον εαυτό του είχε άλλα όνειρα και έκανε άλλες ορέξεις ως ελεύθερο πνεύμα.
Η οικοδομή για την ψυχολογία του ήταν σαν την «βαρυχειμωνιά» και αυτός ήταν κατ’ εξοχήν καλοκαιρινός τύπος
. Υπήρξε και φανατικός λάτρης της Ευρώπης. Στα ντουζένια του δεν είχε αφήσει Ευρωπαία τουρίστρια. Ισχυρίζεται ότι το έκανε για τα αγγλικά. Η πρακτική ήταν πάντα το ατού του, από θεωρία μηδέν. Βέβαια με τα χρόνια άρχισε να εξελίσσεται και στη θεωρία αλλά σε άλλο επίπεδο, λίγο υπαρξιακό, λίγο μεταφυσικό. Δεν παίρνω όρκο μα θαρρώ μια Βιετναμέζα, η Sun, ήταν εκείνη που τον έβαλε στο «τρυπάκι» της Άπω Ανατολής.
Τα «πέτρινα» χρόνια της ανεργίας του αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να μείνει στο πατρικό του. Κλείστηκε σε ένα δωματιάκι συντροφιά με έναν υπολογιστή και έκανε τα δικά του ταξίδια: Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Κίνα, Ινδία… Αυτό το καταθλιπτικό δωματιάκι είχε στραγγίξει τη σπιρτάδα και την αξιοπρέπεια του.
Πριν πέντε μήνες έφυγε τρεχαπετάμενος για τη Γερμανία: δώδεκα ώρες δουλειάς, διαμονή σε κοντέινερ αλλά το μεροκάματο καλό. Ανήμερα των Χριστουγέννων ο ξενιτεμένος επέστρεψε στο πατρικό του για τις γιορτές. Και είχε άλλη ψυχολογία. Το δωματιάκι δεν τον φοβίζει τώρα πια.
Πετρέλαιο για τα γερόντια, τα ψώνια της Πρωτοχρονιάς, δώρα για όλους. Δεν ξέχασε ούτε τον Γιώργη που φοράει το παλτό της τρέλας από τα δεκάξι του. Τον Αύγουστο, λέει θα τραβήξει ανατολικά, με πρώτο σταθμό την Κίνα. Κάνει πάλι όνειρα. Ξέρει πια καλά ότι «βαρυχειμωνιά» δεν είναι η οικοδομή αλλά η ανεργία.
Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
patris.gr
_
ότι- δυστυχώς- μανιώδης καπνιστής από το DNA του. Μυαλό ξυράφι αλλά με τα γράμματα είχε… μαλώσει. Και στο ιδιωτικό σχολείο τον έστειλε ο πατέρας του σε δύσκολα χρόνια αλλά εις μάτην. Λυπήθηκε ο διευθυντής τον δύσμοιρο πατέρα του που ανεμοδερνόταν στις οικοδομές, τον κάλεσε μία ωραία πρωία και του έκανε χαμπάρι: «τσάμπα πληρώνετε για τον γιο σας».
Και αφού τα γράμματα δεν τα έπαιρνε, η οικοδομή ήταν μονόδρομος. Δεν ήταν και το καλύτερό του και ας έκανε το καλύτερό του, διότι ως γνωστόν “η δουλειά κάνει τους άνδρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί”. Αυτός για τον εαυτό του είχε άλλα όνειρα και έκανε άλλες ορέξεις ως ελεύθερο πνεύμα.
Η οικοδομή για την ψυχολογία του ήταν σαν την «βαρυχειμωνιά» και αυτός ήταν κατ’ εξοχήν καλοκαιρινός τύπος
Τα «πέτρινα» χρόνια της ανεργίας του αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να μείνει στο πατρικό του. Κλείστηκε σε ένα δωματιάκι συντροφιά με έναν υπολογιστή και έκανε τα δικά του ταξίδια: Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Κίνα, Ινδία… Αυτό το καταθλιπτικό δωματιάκι είχε στραγγίξει τη σπιρτάδα και την αξιοπρέπεια του.
Πριν πέντε μήνες έφυγε τρεχαπετάμενος για τη Γερμανία: δώδεκα ώρες δουλειάς, διαμονή σε κοντέινερ αλλά το μεροκάματο καλό. Ανήμερα των Χριστουγέννων ο ξενιτεμένος επέστρεψε στο πατρικό του για τις γιορτές. Και είχε άλλη ψυχολογία. Το δωματιάκι δεν τον φοβίζει τώρα πια.
Πετρέλαιο για τα γερόντια, τα ψώνια της Πρωτοχρονιάς, δώρα για όλους. Δεν ξέχασε ούτε τον Γιώργη που φοράει το παλτό της τρέλας από τα δεκάξι του. Τον Αύγουστο, λέει θα τραβήξει ανατολικά, με πρώτο σταθμό την Κίνα. Κάνει πάλι όνειρα. Ξέρει πια καλά ότι «βαρυχειμωνιά» δεν είναι η οικοδομή αλλά η ανεργία.
Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
patris.gr
_
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υπερ-πανσέληνος και έκλειψη τα ξημερώματα της Δευτέρας!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
