2019-01-18 12:55:35
Βιώνουμε μία εποχή αποκαλύψεων, που γίνονται ξεκάθαρες ακόμη και στους πλέον ανυποψίαστους. Είναι η αποκάλυψη του ουσιαστικού ρόλου της αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) που αποτελεί, όπως συνέβαινε ανέκαθεν, κομμάτι και στήριγμα της κάθε εγχώριας εξουσίας και συνάμα του εκάστοτε πλέγματος κυριαρχίας, στην Ευρώπη και πέραν αυτής.
Είναι η αποκάλυψη αυτού του πλέον απάνθρωπου εξουσιαστικού και πολιτικο-ιδεολογικού συμπλέγματος (αριστερών, δεξιών, κομμουνιστών, εθνικιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατών, κ.λπ.) που χρησιμοποιεί ανθρωπιστικές διατυπώσεις, ειρηνιστικές δηλώσεις, μαχητικά πατριωτικά συνθήματα, προτροπές και ευχές για συναδέλφωση των λαών και μία σειρά από εύηχες και εντυπωσιάζουσες φράσεις με τις οποίες συγκαλύπτει την κτηνώδη θηριωδία του.
Είναι, επίσης, η αποκάλυψη της αλληλοκάλυψης των διάφορων μερίδων την εξουσίας, οι οποίες μέσω των υποτιθέμενων «σκληρών» κομματικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων στην ουσία διευκολύνουν την εκπλήρωση, σε κάθε περίπτωση, των σχεδίων της κυριαρχίας, αφού με τα λόγια παραπλανούν ενώ στην πράξη στηρίζουν την καθεστωτική γραμμή πλεύσης.
Είναι, σε κάθε περίπτωση, η αποκάλυψη της ασκούμενης δικτατορίας μέσω της δημοκρατίας, όπου η κάθε στοιχισμένη ομάδα πολιτικών συμφερόντων σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της ποδοπατώντας κάθε ίχνος ήθους, ηθικής και αρχών τα οποία υποτίθεται πως ήταν και (και πάλι υποτίθεται!) πως είναι οι πυλώνες της δημοκρατίας και με τα οποία τροφοδοτούσαν τους υπηκόους. Βέβαια, αυτοί οι «πυλώνες» ουσιαστικά ήταν ανέκαθεν σκιώδεις, ετοιμόρροποι έως και φαντασιακοί, εξαρτώμενοι από τον βαθμό πίστης, των υπηκόων, σε αυτούς.
Είναι αυτοί οι υπήκοοι που τυφλωμένοι έσπευδαν να αποκαταστήσουν το ψεύδος των θεσμών και των πυλώνων, κραυγάζοντας εναντίον εκείνων που υποτίθεται πως τους παραβίαζαν τήν στιγμή που ξεχνούσαν πως είχαν ήδη τσαλαπατηθεί από τους προηγούμενους. Έτσι, η εξουσία έκανε πάντα το δικό της διασκεδάζοντας με την ανοησία αυτών των υπηκόων, οι οποίοι δεν έκαναν (και δεν κάνουν) την παραμικρή προσπάθεια να θέσουν σε ουσιαστική λειτουργία αυτό που απλόχερα τους χάρισε η φύση και που το ονόμασαν μυαλό.
Εφ’ όσον έγινε αναφορά σε αρχές ας έρθουμε στο θέμα των λεγομένων κομμάτων αρχών.
Κάθε τέτοιος σχηματισμός εμφανίζεται τόσο με γενικές αρχές όσο και με συγκεκριμένα προγράμματα. Σ’ αυτά υπάρχει πάντοτε μία γενική τοποθέτηση ώστε να είναι εύκολη η εξαπάτηση των υπηκόων-ψηφοφόρων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις και προκειμένου να προσεταιρισθούν συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων δίνεται έμφαση σε ορισμένα ζητήματα (εν προκειμένω στο Μακεδονικό από το κόμμα των ΑΝΕΛ).
Όμως, οι συμφωνίες και οι αρχές γίνονται για να καταπατηθούν. Καταπατούνται μάλιστα με διάφορα προσχήματα, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης «έκφρασης» των βο(υ)λευτών, το οποίο επικαλούνται συνήθως (αρκεί να μην τίθεται ζήτημα κομματικής πειθαρχίας –χα!–) και το οποίο προφανώς δεν μπορεί να ισχύσει όταν έχει σχέση με θεμελιακές αρχές.
Όπως σε πολλές περιπτώσεις, έτσι και στο προκείμενο, η πολιτική τεχνική βρίσκει πάντοτε τρόπους να θολώνει τα πάντα και να προκαλεί σύγχυση και αδράνεια, με την συγκάλυψη της ουσίας μέσω μίας γενικότητας, η οποία δεν μπορεί να ισχύει στο βαθμό που αγγίζονται θέματα αρχών. Εδώ, υπεισέρχεται η ουσία του ζητήματος της λεγομένης αποστασίας. Η αποστασία έχει θρησκευτική προέλευση και αφορά την μεταπήδηση από ένα θρήσκευμα σε άλλο. Κατ’ αναλογία αυτό ισχύει και για τα πολιτικά κόμματα ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για θεμελιακές αρχές τους.
Αλλά οι απαιτήσεις της κυριαρχίας δεν μπορούν να κωλώσουν μπροστά σ’ αυτά τα «ευτελή» ζητήματα. Ποιἐς αρχές και ποιές διαδικασίες; Απλά η έξαρση των υπερβάσεων αυτών μετατρέπει τα φερέφωνα της κυριαρχίας να εκδηλωθούν απροκάλυπτα και να εκδηλώσουν το πραγματικό τους είναι. Έτσι, αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά η βδελυρότητα του συστήματος και η ωμότητα των εκφραστών τους. Αυτοί, δηλαδή, που καλλιεργούσαν στους υπηκόους τους την απέχθεια, όσον αφορά τους καταδότες, τους ρουφιάνους και τους κουκουλοφόρους τώρα προσυπογράφουν (μέσω τους ελεεινοτέρου των πρωθυπουργών) την απόδωση της ρουφιανιάς και της κατάδωσης ως ηρωικών πράξεων. Οι ίδιοι που κολυμπούν μέσα στο βούρκο της ενοποιημένης εξουσίας και χαρακτηρίζουν ως αποστασία την κίνηση βουλευτών για την ανατροπή μιας κατεστημένης εξουσίας, ενώ αντίθετα, την εξυμνούν όταν στηρίζει αυτήν την εξουσία.
Στην προκειμένη περίπτωση η καμαρίλα του Παλατιού αντικαταστάθηκε από την καμαρίλα του Συριζαίϊκου. Η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη από την Μέρκελ και την κλίκα της Ε.Ε. και ο Τσίπρας στον ρόλο του Κοκού!
Αυτό το ανεκδιήγητο τσούρμο εξουσιομανών, που έχει κατσικωθεί για τα καλά εδώ και τέσσερα χρόνια, του οποίου η ελεεινότητά είναι πανθομολογούμενη και που εξ αρχής συντηρείται είτε ομοθυμαδόν είτε από τα παραχωρημένα, δήθεν απόβλητα, όλων των άλλων κομμάτων, αποδεικνύει με τον τρόπο του πως η κοροϊδία των υπηκόων καλά κρατεί.
Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνεται πως οι εξουσιαστές δεν είναι παρά ένας συμφερτός εξωνημένων υποκειμένων που τολμούν να ισχυρίζονται πως έχουν αρχές και ελευθερία βούλησης.
Βέβαια, πάντοτε ίδια ήταν η εξουσία και οι υπηρέτες της, αλλά αυτή την περίοδο έτσι όπως κυλιούνται μέσα στον βούρκο τους δεν ξεχωρίζουν ούτε από την μούρη τους, αλλά ούτε και από την μυρωδιά τους Η. Α
via
olalathos
Είναι η αποκάλυψη αυτού του πλέον απάνθρωπου εξουσιαστικού και πολιτικο-ιδεολογικού συμπλέγματος (αριστερών, δεξιών, κομμουνιστών, εθνικιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατών, κ.λπ.) που χρησιμοποιεί ανθρωπιστικές διατυπώσεις, ειρηνιστικές δηλώσεις, μαχητικά πατριωτικά συνθήματα, προτροπές και ευχές για συναδέλφωση των λαών και μία σειρά από εύηχες και εντυπωσιάζουσες φράσεις με τις οποίες συγκαλύπτει την κτηνώδη θηριωδία του.
Είναι, επίσης, η αποκάλυψη της αλληλοκάλυψης των διάφορων μερίδων την εξουσίας, οι οποίες μέσω των υποτιθέμενων «σκληρών» κομματικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων στην ουσία διευκολύνουν την εκπλήρωση, σε κάθε περίπτωση, των σχεδίων της κυριαρχίας, αφού με τα λόγια παραπλανούν ενώ στην πράξη στηρίζουν την καθεστωτική γραμμή πλεύσης.
Είναι, σε κάθε περίπτωση, η αποκάλυψη της ασκούμενης δικτατορίας μέσω της δημοκρατίας, όπου η κάθε στοιχισμένη ομάδα πολιτικών συμφερόντων σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της ποδοπατώντας κάθε ίχνος ήθους, ηθικής και αρχών τα οποία υποτίθεται πως ήταν και (και πάλι υποτίθεται!) πως είναι οι πυλώνες της δημοκρατίας και με τα οποία τροφοδοτούσαν τους υπηκόους. Βέβαια, αυτοί οι «πυλώνες» ουσιαστικά ήταν ανέκαθεν σκιώδεις, ετοιμόρροποι έως και φαντασιακοί, εξαρτώμενοι από τον βαθμό πίστης, των υπηκόων, σε αυτούς.
Είναι αυτοί οι υπήκοοι που τυφλωμένοι έσπευδαν να αποκαταστήσουν το ψεύδος των θεσμών και των πυλώνων, κραυγάζοντας εναντίον εκείνων που υποτίθεται πως τους παραβίαζαν τήν στιγμή που ξεχνούσαν πως είχαν ήδη τσαλαπατηθεί από τους προηγούμενους. Έτσι, η εξουσία έκανε πάντα το δικό της διασκεδάζοντας με την ανοησία αυτών των υπηκόων, οι οποίοι δεν έκαναν (και δεν κάνουν) την παραμικρή προσπάθεια να θέσουν σε ουσιαστική λειτουργία αυτό που απλόχερα τους χάρισε η φύση και που το ονόμασαν μυαλό.
Εφ’ όσον έγινε αναφορά σε αρχές ας έρθουμε στο θέμα των λεγομένων κομμάτων αρχών.
Κάθε τέτοιος σχηματισμός εμφανίζεται τόσο με γενικές αρχές όσο και με συγκεκριμένα προγράμματα. Σ’ αυτά υπάρχει πάντοτε μία γενική τοποθέτηση ώστε να είναι εύκολη η εξαπάτηση των υπηκόων-ψηφοφόρων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις και προκειμένου να προσεταιρισθούν συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων δίνεται έμφαση σε ορισμένα ζητήματα (εν προκειμένω στο Μακεδονικό από το κόμμα των ΑΝΕΛ).
Όμως, οι συμφωνίες και οι αρχές γίνονται για να καταπατηθούν. Καταπατούνται μάλιστα με διάφορα προσχήματα, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης «έκφρασης» των βο(υ)λευτών, το οποίο επικαλούνται συνήθως (αρκεί να μην τίθεται ζήτημα κομματικής πειθαρχίας –χα!–) και το οποίο προφανώς δεν μπορεί να ισχύσει όταν έχει σχέση με θεμελιακές αρχές.
Όπως σε πολλές περιπτώσεις, έτσι και στο προκείμενο, η πολιτική τεχνική βρίσκει πάντοτε τρόπους να θολώνει τα πάντα και να προκαλεί σύγχυση και αδράνεια, με την συγκάλυψη της ουσίας μέσω μίας γενικότητας, η οποία δεν μπορεί να ισχύει στο βαθμό που αγγίζονται θέματα αρχών. Εδώ, υπεισέρχεται η ουσία του ζητήματος της λεγομένης αποστασίας. Η αποστασία έχει θρησκευτική προέλευση και αφορά την μεταπήδηση από ένα θρήσκευμα σε άλλο. Κατ’ αναλογία αυτό ισχύει και για τα πολιτικά κόμματα ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για θεμελιακές αρχές τους.
Αλλά οι απαιτήσεις της κυριαρχίας δεν μπορούν να κωλώσουν μπροστά σ’ αυτά τα «ευτελή» ζητήματα. Ποιἐς αρχές και ποιές διαδικασίες; Απλά η έξαρση των υπερβάσεων αυτών μετατρέπει τα φερέφωνα της κυριαρχίας να εκδηλωθούν απροκάλυπτα και να εκδηλώσουν το πραγματικό τους είναι. Έτσι, αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά η βδελυρότητα του συστήματος και η ωμότητα των εκφραστών τους. Αυτοί, δηλαδή, που καλλιεργούσαν στους υπηκόους τους την απέχθεια, όσον αφορά τους καταδότες, τους ρουφιάνους και τους κουκουλοφόρους τώρα προσυπογράφουν (μέσω τους ελεεινοτέρου των πρωθυπουργών) την απόδωση της ρουφιανιάς και της κατάδωσης ως ηρωικών πράξεων. Οι ίδιοι που κολυμπούν μέσα στο βούρκο της ενοποιημένης εξουσίας και χαρακτηρίζουν ως αποστασία την κίνηση βουλευτών για την ανατροπή μιας κατεστημένης εξουσίας, ενώ αντίθετα, την εξυμνούν όταν στηρίζει αυτήν την εξουσία.
Στην προκειμένη περίπτωση η καμαρίλα του Παλατιού αντικαταστάθηκε από την καμαρίλα του Συριζαίϊκου. Η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη από την Μέρκελ και την κλίκα της Ε.Ε. και ο Τσίπρας στον ρόλο του Κοκού!
Αυτό το ανεκδιήγητο τσούρμο εξουσιομανών, που έχει κατσικωθεί για τα καλά εδώ και τέσσερα χρόνια, του οποίου η ελεεινότητά είναι πανθομολογούμενη και που εξ αρχής συντηρείται είτε ομοθυμαδόν είτε από τα παραχωρημένα, δήθεν απόβλητα, όλων των άλλων κομμάτων, αποδεικνύει με τον τρόπο του πως η κοροϊδία των υπηκόων καλά κρατεί.
Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνεται πως οι εξουσιαστές δεν είναι παρά ένας συμφερτός εξωνημένων υποκειμένων που τολμούν να ισχυρίζονται πως έχουν αρχές και ελευθερία βούλησης.
Βέβαια, πάντοτε ίδια ήταν η εξουσία και οι υπηρέτες της, αλλά αυτή την περίοδο έτσι όπως κυλιούνται μέσα στον βούρκο τους δεν ξεχωρίζουν ούτε από την μούρη τους, αλλά ούτε και από την μυρωδιά τους Η. Α
via
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αμφιλοχία: Χειροπέδες σε 49χρονο για κοκαΐνη και κάνναβη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
