2019-01-20 23:27:53
Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Το πρωί της Παρασκευής 18/1/19, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο κτήριο της Κοσμητείας. Πιο συγκεκριμένα 20 σύντροφοι/ισσες σπάσαμε το γραφείο
του Κοσμήτορα (και μέλος της συγκλήτου) και γράψαμε συνθήματα εντός του κτηρίου.
Παρατηρούμε πως, με πρόφαση το ζήτημα του εκσυχρονσιμού των πανεπιστημίων, η κυβέρνηση προέβη σε μεταρρυθμίσεις που αφορούν το ζήτημα της σίτισης πανελλαδικά. Συγκεκριμένα στην Ξάνθη στη λέσχη της πόλης ανακοινώθηκε πως οι μη δικαιούχοι θα πληρώνουν αντίτιμο ανά γεύμα, ενώ στη λέσχη εστιών ανακοινώθηκε πως η σίτιση θα περάσει εξολοκλήρου στα χέρια εργολάβου. Μετά από έναν κύκλο μαζικού αγώνα από φοιτητές, που στηρίχθηκε και από τους εργαζομένους της λέσχης εστιών, καταφέραμε να αποσπάσουμε μερικές εγγυήσεις πάνω στα αιτήματα μας. Δηλαδή ότι δε θα μπει αντίτιμο και δε θα υπάρξει κανένας αποκλεισμός από τη σίτιση, δεν θα μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων και ότι το μαγειρείο δε θα μετατραπεί σε catering. Παρόλα αυτά μέχρι σήμερα 4 εργαζόμενοι έχουν απολυθεί, οι υπόλοιποι έχουν υποστεί μείωση του ωραρίου και το φαγητό έχει υποβαθμιστεί τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ποσότητα (το κόστος/γεύματα ημέρας έχει μειωθεί στο μισό).
Αυτά που βλέπουμε μέσα στο πανεπιστήμιο είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης πολιτικής, η οποία υποβαθμίζει συνεχώς τις υπηρεσίες και τα κεκτημένα πάνω σε δημόσιες παροχές με σκοπό αφενός να εξοικονομηθούν πόροι ώστε να ανακατευθυνθούν στο μεγάλο Κεφάλαιο και από την άλλη, να ανοίξουν το δρόμο για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες υπηρεσίες, που θεωρούνταν δημόσιες είτε να καταργούνται, είτε να προσφέρονται προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες με σκοπό το κέρδος (βλ. υγεία, παιδεία, ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνία κ.λπ.). Η όξυνση αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής -που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια- ενέχει τον κίνδυνο το σύστημα να πάψει να είναι κοινωνικά νομιμοποιημένο. Οπότε το κράτος και το Κεφάλαιο από τη μια προωθούν την αφομοίωση, δηλαδή σπέρνουν ελπίδα για να θερίσουν απογοήτευση και απάθεια, ενώ από την άλλη εντείνουν την καταστολή σ’ όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα μπορεί να κυριαρχεί η παραίτηση, αλλά παράλληλα εντοπίζονται και στιγμιότυπα αγώνων στους οποίους οξύνεται η κοινωνική αντεπίθεση.
Προφανώς, στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι πανεπιστημιακές αρχές. Από τη μία υιοθετούν εικονικά τα αιτήματα των φοιτητών και προσφέρουν κίβδηλες υποσχέσεις, ενώ από την άλλη πετάνε το μπαλάκι σε άλλους, προβάλλοντας δήθεν γραφειοκρατικά κολλήματα. Αυτές οι κινήσεις στοχεύουν σ’ ένα και μόνο πράγμα: να εκτονώσουν την κοινωνική αντίσταση και να εφαρμοστεί αυτό που σχεδιάζονταν εξαρχής. Αυτό το είδαμε τόσο στον περσινό αγώνα για λέσχη-αρχιτεκτονική-αναγνωστήριο στο ύψος των αναγκών μας, όσο και φέτος στον αγώνα για τη σίτιση. Πιο συγκεκριμένα, οι πανεπιστημιακές αρχές πετούσαν το μπαλάκι στο ΙΝΕΔΙΒΙΜ και αυτοί πάλι πίσω, ενώ τώρα σύσσωμοι εφαρμόζουν την ίδια πολιτική και προβαίνουν προκλητικά σε κοινές ανακοινώσεις για δήθεν μακροπρόθεσμη(!) διευθέτηση των θεμάτων φοιτητικής μέριμνας.
Μ’ αυτήν τους τη στάση, γίνεται ξεκάθαρο -για μια ακόμα φορά- πως πανεπιστημιακές αρχές, ΙΝΕΔΙΒΙΜ και κυβέρνηση συνεργάζονται και είναι a priori απέναντι μας, αφού είναι υλοποιητές των συμφερόντων των αφεντικών που είναι αντιτιθέμενα με τις ανάγκες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Δηλαδή, δεν πρόκειται να μεριμνήσουν ποτέ για τις δικές μας ανάγκες, εκτός και αν τους το επιβάλλουμε με δυναμικούς όρους. Οπότε, παράλληλα με τη συλλογικοποίηση των αγώνων μας θα πρέπει να οξύνουμε και τις δράσεις μας.
Προφανώς, κανένα σπάσιμο γραφείου δε συγκρίνεται με τη βία των απολύσεων, τις υποβαθμίσεις των αναγκών μας, του να περιμένεις μια ώρα στην ουρά για να μείνεις νηστικός κλπ. Παρόλα αυτά, η μαχητικότητα, όπως και η μαζικότητα, δεν έρχονται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά κλιμακώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Και όπως έχει δείξει η ιστορία των ταξικών αγώνων, ο συνδυασμός αυτών των δύο αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβολή των αναγκών μας. Επομένως, δράσεις σαν κι αυτή -όταν έχουν συνέχεια- δεν είναι ούτε πυροτεχνήματα, ούτε αποπροσανατολιστικές, όπως υποστηρίζουν διάφοροι, αλλά στην παρούσα φάση, είναι προωθητικές και αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων κύκλων αγώνα. Γι’ αυτό, ο κόσμος δεν πρέπει να τις καταδικάσει, αλλά να τις στηρίξει δημόσια και να τις πλαισιώσει.
Ενάντια στις πολιτικές της αποστείρωσης, της εντατικοποίησης και της υποτίμησης των ζωών μας, να οργανωθούμε στη βάση, αμεσοδημοκρατικά και αντι-ιεραρχικά. Να πυκνώσουμε τις εστίες αγώνα (γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες αγώνα). Να ισχυροποιήσουμε τα συλλογικά μας όργανα ώστε να γίνουν μαζικά και μαχητικά. Να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων, μέχρι την υλοποίηση των αιτημάτων μας. Μακριά από φωστήρες, αντίπροσώπους, διαμεσολαβητές να ενώσουμε τη δράση μας με άλλα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
Άμεση επαναπρόσληψη των τεσσάρων εργαζομένων της Λέσχης με αξιοπρεπείς όρους εργασίας.
Δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές, αναγνωστήριο στο ύψος των αναγκών μας.
Ενάντια στην πολιτική αποστείρωση. Αναβολή των μαθημάτων την ώρα των Γενικών Συνελεύσεων. Κανένα κατέβασμα πολιτικής αφίσας. Κανένα σβήσιμο πολιτικού συνθήματος.
Έξω οι εργολαβίες από το πανεπιστήμιο.
Φοιτήτριες/τες για την ταξική αντεπίθεση
_
bloko
του Κοσμήτορα (και μέλος της συγκλήτου) και γράψαμε συνθήματα εντός του κτηρίου.
Παρατηρούμε πως, με πρόφαση το ζήτημα του εκσυχρονσιμού των πανεπιστημίων, η κυβέρνηση προέβη σε μεταρρυθμίσεις που αφορούν το ζήτημα της σίτισης πανελλαδικά. Συγκεκριμένα στην Ξάνθη στη λέσχη της πόλης ανακοινώθηκε πως οι μη δικαιούχοι θα πληρώνουν αντίτιμο ανά γεύμα, ενώ στη λέσχη εστιών ανακοινώθηκε πως η σίτιση θα περάσει εξολοκλήρου στα χέρια εργολάβου. Μετά από έναν κύκλο μαζικού αγώνα από φοιτητές, που στηρίχθηκε και από τους εργαζομένους της λέσχης εστιών, καταφέραμε να αποσπάσουμε μερικές εγγυήσεις πάνω στα αιτήματα μας. Δηλαδή ότι δε θα μπει αντίτιμο και δε θα υπάρξει κανένας αποκλεισμός από τη σίτιση, δεν θα μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων και ότι το μαγειρείο δε θα μετατραπεί σε catering. Παρόλα αυτά μέχρι σήμερα 4 εργαζόμενοι έχουν απολυθεί, οι υπόλοιποι έχουν υποστεί μείωση του ωραρίου και το φαγητό έχει υποβαθμιστεί τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ποσότητα (το κόστος/γεύματα ημέρας έχει μειωθεί στο μισό).
Αυτά που βλέπουμε μέσα στο πανεπιστήμιο είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης πολιτικής, η οποία υποβαθμίζει συνεχώς τις υπηρεσίες και τα κεκτημένα πάνω σε δημόσιες παροχές με σκοπό αφενός να εξοικονομηθούν πόροι ώστε να ανακατευθυνθούν στο μεγάλο Κεφάλαιο και από την άλλη, να ανοίξουν το δρόμο για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες υπηρεσίες, που θεωρούνταν δημόσιες είτε να καταργούνται, είτε να προσφέρονται προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες με σκοπό το κέρδος (βλ. υγεία, παιδεία, ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνία κ.λπ.). Η όξυνση αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής -που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια- ενέχει τον κίνδυνο το σύστημα να πάψει να είναι κοινωνικά νομιμοποιημένο. Οπότε το κράτος και το Κεφάλαιο από τη μια προωθούν την αφομοίωση, δηλαδή σπέρνουν ελπίδα για να θερίσουν απογοήτευση και απάθεια, ενώ από την άλλη εντείνουν την καταστολή σ’ όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα μπορεί να κυριαρχεί η παραίτηση, αλλά παράλληλα εντοπίζονται και στιγμιότυπα αγώνων στους οποίους οξύνεται η κοινωνική αντεπίθεση.
Προφανώς, στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι πανεπιστημιακές αρχές. Από τη μία υιοθετούν εικονικά τα αιτήματα των φοιτητών και προσφέρουν κίβδηλες υποσχέσεις, ενώ από την άλλη πετάνε το μπαλάκι σε άλλους, προβάλλοντας δήθεν γραφειοκρατικά κολλήματα. Αυτές οι κινήσεις στοχεύουν σ’ ένα και μόνο πράγμα: να εκτονώσουν την κοινωνική αντίσταση και να εφαρμοστεί αυτό που σχεδιάζονταν εξαρχής. Αυτό το είδαμε τόσο στον περσινό αγώνα για λέσχη-αρχιτεκτονική-αναγνωστήριο στο ύψος των αναγκών μας, όσο και φέτος στον αγώνα για τη σίτιση. Πιο συγκεκριμένα, οι πανεπιστημιακές αρχές πετούσαν το μπαλάκι στο ΙΝΕΔΙΒΙΜ και αυτοί πάλι πίσω, ενώ τώρα σύσσωμοι εφαρμόζουν την ίδια πολιτική και προβαίνουν προκλητικά σε κοινές ανακοινώσεις για δήθεν μακροπρόθεσμη(!) διευθέτηση των θεμάτων φοιτητικής μέριμνας.
Μ’ αυτήν τους τη στάση, γίνεται ξεκάθαρο -για μια ακόμα φορά- πως πανεπιστημιακές αρχές, ΙΝΕΔΙΒΙΜ και κυβέρνηση συνεργάζονται και είναι a priori απέναντι μας, αφού είναι υλοποιητές των συμφερόντων των αφεντικών που είναι αντιτιθέμενα με τις ανάγκες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Δηλαδή, δεν πρόκειται να μεριμνήσουν ποτέ για τις δικές μας ανάγκες, εκτός και αν τους το επιβάλλουμε με δυναμικούς όρους. Οπότε, παράλληλα με τη συλλογικοποίηση των αγώνων μας θα πρέπει να οξύνουμε και τις δράσεις μας.
Προφανώς, κανένα σπάσιμο γραφείου δε συγκρίνεται με τη βία των απολύσεων, τις υποβαθμίσεις των αναγκών μας, του να περιμένεις μια ώρα στην ουρά για να μείνεις νηστικός κλπ. Παρόλα αυτά, η μαχητικότητα, όπως και η μαζικότητα, δεν έρχονται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά κλιμακώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Και όπως έχει δείξει η ιστορία των ταξικών αγώνων, ο συνδυασμός αυτών των δύο αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβολή των αναγκών μας. Επομένως, δράσεις σαν κι αυτή -όταν έχουν συνέχεια- δεν είναι ούτε πυροτεχνήματα, ούτε αποπροσανατολιστικές, όπως υποστηρίζουν διάφοροι, αλλά στην παρούσα φάση, είναι προωθητικές και αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων κύκλων αγώνα. Γι’ αυτό, ο κόσμος δεν πρέπει να τις καταδικάσει, αλλά να τις στηρίξει δημόσια και να τις πλαισιώσει.
Ενάντια στις πολιτικές της αποστείρωσης, της εντατικοποίησης και της υποτίμησης των ζωών μας, να οργανωθούμε στη βάση, αμεσοδημοκρατικά και αντι-ιεραρχικά. Να πυκνώσουμε τις εστίες αγώνα (γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες αγώνα). Να ισχυροποιήσουμε τα συλλογικά μας όργανα ώστε να γίνουν μαζικά και μαχητικά. Να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων, μέχρι την υλοποίηση των αιτημάτων μας. Μακριά από φωστήρες, αντίπροσώπους, διαμεσολαβητές να ενώσουμε τη δράση μας με άλλα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
Άμεση επαναπρόσληψη των τεσσάρων εργαζομένων της Λέσχης με αξιοπρεπείς όρους εργασίας.
Δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές, αναγνωστήριο στο ύψος των αναγκών μας.
Ενάντια στην πολιτική αποστείρωση. Αναβολή των μαθημάτων την ώρα των Γενικών Συνελεύσεων. Κανένα κατέβασμα πολιτικής αφίσας. Κανένα σβήσιμο πολιτικού συνθήματος.
Έξω οι εργολαβίες από το πανεπιστήμιο.
Φοιτήτριες/τες για την ταξική αντεπίθεση
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
