2019-01-22 11:28:28
Ο Lev Davidovich Landau γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1908, και η Google του αφιερώνει το σημερινό λογότυπό της:
Ο Λεβ Λαντάου (1908-1968) γεννήθηκε στο Μπακού, στο Αζερμπαϊτζάν. Αναγνωρίσθηκε από νωρίς ως «παιδί-θαύμα» στα Μαθηματικά. Σε ηλικία 14 ετών εγγράφηκε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μπακού, ταυτόχρονα σε δύο τμήματα: το Φυσικομαθηματικό και το Χημικό. Το 1924 πήρε μετεγγραφή για το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, από όπου και αποφοίτησε το 1927. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο «Φυσικο-τεχνικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ» και στα 21 του πήρε διδακτορικό. Το 1929 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, με μία υποτροφία της σοβιετικής κυβερνήσεως. Μετά από σύντομη παραμονή στο Γκέτινγκεν και στη Λειψία, πήγε στην Κοπεγχάγη και εργάσθηκε στο Ινστιτούτο Νιλς Μπορ για τη Θεωρητική Φυσική.
Ο Λαντάου σε όλη την υπόλοιπη ζωή του θεωρούσε τον εαυτό του μαθητή του Μπορ και η στάση του απέναντι στη Φυσική επηρεάσθηκε πολύ από το παράδειγμά του. Μετά την παραμονή του στην Κοπεγχάγη, επισκέφθηκε το Καίμπριτζ και τη Ζυρίχη προτού επιστρέψει στην ΕΣΣΔ. Από το 1932 ως το 1937 ήταν επικεφαλής του Τμήματος Θεωρητικής Φυσικής στο Ινστιτούτο Μηχανικής και Μηχανολογίας του Χάρκοβο.
Τα επιτεύγματά του στην Φυσική περιλαμβάνουν την κβαντική θεωρία του διαμαγνητισμού, τη θεωρητική ερμηνεία της υπερρευστότητας, τη θεωρία των μεταβολών φάσεως δεύτερης τάξεως, τη Θεωρία Γκίνσμπουργκ-Λαντάου για την υπεραγωγιμότητα, την ερμηνεία του φαινομένου της «αποσβέσεως Λαντάου» στη Φυσική Πλάσματος, τον πόλο Λαντάου στην Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, τη θεωρία των νετρίνων και τη συμβολή στην επινόηση της μεθόδου του πίνακα πυκνότητας στην Κβαντομηχανική. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1962 για την ανάπτυξη μιας μαθηματικής θεωρίας της υπερρευστότητας που εξηγεί όλες τις παράδοξες ιδιότητες του υγρού ηλίου σε θερμοκρασίες κάτω των 2,17 K (−270,98 °C).
Υπήρξε ιδρυτής και διευθυντής της σοβιετικής σχολής των θεωρητικών φυσικών. Μαζί με τον Ε. Lifshitz κατάφεραν ένα πραγματικό επιστημονικό επίτευγμα: δημιούργησαν μια εγκυκλοπαίδεια της θεωρητικής φυσικής – την περίφημη σειρά εγχειριδίων Course of Theoretical Physics που ήδη έχει θρέψει πολλές γενιές εκκολαπτόμενων φυσικών.
Ο Λαντάου ανέπτυξε μια γενική εισαγωγική εξέταση για το «Σχολείο» του, που αποκαλούσε «Θεωρητικό Ελάχιστο». Αυτή κάλυπτε όλες τις πλευρές της Θεωρητικής Φυσικής και για να γίνουν δεκτοί οι υποψήφιοι στο «Σχολείο» του έπρεπε να την περάσουν, πράγμα που το κατόρθωσαν μόνο 43 υποψήφιοι στην ιστορία. Υποτίθεται ότι οι εξεταζόμενοι έπρεπε να είναι σε θέση να λύσουν οποιοδήποτε ολοκλήρωμα, και η «φιλοσοφία» ήταν να γίνουν οι μαθητευόμενοι «σωστοί φυσικοί» αντί για στενά εξειδικευμένους.
Τo 1938 φυλακίστηκε με την κατηγορία της κατασκοπίας, στην πραγματικότητα όμως λόγω της κριτικής του προς την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης. Χρειάστηκε η άμεση παρέμβαση του Πιοτρ Καπίτσα, του καλύτερου Σοβιετικού πειραματικού φυσικού της εποχής του, απευθείας στον Στάλιν, για να ελευθερωθεί ο ο Λαντάου έναν χρόνο αργότερα. Λίγα χρόνια πριν, ο Καπίτσα είχε ανακαλύψει στο εργαστήριό του το φαινόμενο της υπερρευστότητας, δηλαδή της πλήρους απουσίας εσωτερικής τριβής που χαρακτηρίζει μερικά υγρά σε θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν. Για να επιτύχει την απελευθέρωση Λαντάου, ο Καπίτσα τόνισε ότι ο νεαρός φυσικός ήταν ο μόνος Σοβιετικός επιστήμονας που είχε την ικανότητα να εξηγήσει το μυστήριο αυτής της παράδοξης ιδιότητας και να αποδείξει, έτσι, την υπεροχή της σοβιετικής επιστήμης. Ο Λαντάου ελευθερώθηκε και, χάρη στη συμβολή του, λίγα χρόνια αργότερα, στην κατανόηση της υπερρευστότητας, τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ φυσικής το 1962.
Το σκίτσο είναι από το βιβλίο των Landau και Lifshitz: Mechanics, Third Edition: Volume 1 (Course of Theoretical Physics S)
Στις 7 Ιανουαρίου 1962, σε διασταύρωση στη Μόσχα, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Λαντάου συγκρούσθηκε πλαγίως με βυτιοφόρο εξαιτίας της ολισθηρότητας του παγωμένου οδοστρώματος. Ο Λαντάου τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι και πέρασε τρεις μήνες σε κώμα. Δεν συνήλθε ποτέ εντελώς και ήταν πλέον πολύ λιγότερο δημιουργικός από ό,τι πριν. Ο θάνατός του 6 χρόνια αργότερα υπήρξε επίσης συνέπεια του τραυματισμού του στο ατύχημα.
Ο Λαντάου κρατούσε ένα κατάλογο φυσικών που βαθμολογούσε σε αντίστροφη λογαριθμική κλίμακα από το 0 ως το 5. Τον υψηλότερο βαθμό, 0, τον έδινε στον Νεύτωνα, ενώ ο Αϊνστάιν πήρε 0,5.
Το 1 είχαν οι Νιλς Μπορ, Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Πωλ Ντιράκ και Έρβιν Σρέντινγκερ, οι θεμελιωτές της Κβαντομηχανικής, όπως και οι Σατυέντρα Μπόουζ και Γιουτζίν Γουίγκνερ.
Ο Λαντάου βαθμολογούσε τον εαυτό του με 2,5 αλλά στο τέλος τον «προήγαγε» στο 2. Παρά την αυτοαξιολόγηση του ταλέντου του στην κλίμακα αυτή, ο Λαντάου θεωρείται από πολλούς ισάξιος με τους Ντιράκ, Βόλφγκανγκ Πάουλι, Ενρίκο Φέρμι και Ρίτσαρντ Φάινμαν, ως ένας ικανότατος φυσικός με ξεχωριστή διάνοια.
O ίδιος θεωρούσε ότι η ετυμολογία του ονόματός του είχε γαλλικές ρίζες: Landau = l’ âne Dau!
πηγή: physicsgg.me https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%B2_%CE%9B%CE%B1%CE%BD%CF
Ο Λεβ Λαντάου (1908-1968) γεννήθηκε στο Μπακού, στο Αζερμπαϊτζάν. Αναγνωρίσθηκε από νωρίς ως «παιδί-θαύμα» στα Μαθηματικά. Σε ηλικία 14 ετών εγγράφηκε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μπακού, ταυτόχρονα σε δύο τμήματα: το Φυσικομαθηματικό και το Χημικό. Το 1924 πήρε μετεγγραφή για το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, από όπου και αποφοίτησε το 1927. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο «Φυσικο-τεχνικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ» και στα 21 του πήρε διδακτορικό. Το 1929 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, με μία υποτροφία της σοβιετικής κυβερνήσεως. Μετά από σύντομη παραμονή στο Γκέτινγκεν και στη Λειψία, πήγε στην Κοπεγχάγη και εργάσθηκε στο Ινστιτούτο Νιλς Μπορ για τη Θεωρητική Φυσική.
Ο Λαντάου σε όλη την υπόλοιπη ζωή του θεωρούσε τον εαυτό του μαθητή του Μπορ και η στάση του απέναντι στη Φυσική επηρεάσθηκε πολύ από το παράδειγμά του. Μετά την παραμονή του στην Κοπεγχάγη, επισκέφθηκε το Καίμπριτζ και τη Ζυρίχη προτού επιστρέψει στην ΕΣΣΔ. Από το 1932 ως το 1937 ήταν επικεφαλής του Τμήματος Θεωρητικής Φυσικής στο Ινστιτούτο Μηχανικής και Μηχανολογίας του Χάρκοβο.
Τα επιτεύγματά του στην Φυσική περιλαμβάνουν την κβαντική θεωρία του διαμαγνητισμού, τη θεωρητική ερμηνεία της υπερρευστότητας, τη θεωρία των μεταβολών φάσεως δεύτερης τάξεως, τη Θεωρία Γκίνσμπουργκ-Λαντάου για την υπεραγωγιμότητα, την ερμηνεία του φαινομένου της «αποσβέσεως Λαντάου» στη Φυσική Πλάσματος, τον πόλο Λαντάου στην Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, τη θεωρία των νετρίνων και τη συμβολή στην επινόηση της μεθόδου του πίνακα πυκνότητας στην Κβαντομηχανική. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1962 για την ανάπτυξη μιας μαθηματικής θεωρίας της υπερρευστότητας που εξηγεί όλες τις παράδοξες ιδιότητες του υγρού ηλίου σε θερμοκρασίες κάτω των 2,17 K (−270,98 °C).
Υπήρξε ιδρυτής και διευθυντής της σοβιετικής σχολής των θεωρητικών φυσικών. Μαζί με τον Ε. Lifshitz κατάφεραν ένα πραγματικό επιστημονικό επίτευγμα: δημιούργησαν μια εγκυκλοπαίδεια της θεωρητικής φυσικής – την περίφημη σειρά εγχειριδίων Course of Theoretical Physics που ήδη έχει θρέψει πολλές γενιές εκκολαπτόμενων φυσικών.
Ο Λαντάου ανέπτυξε μια γενική εισαγωγική εξέταση για το «Σχολείο» του, που αποκαλούσε «Θεωρητικό Ελάχιστο». Αυτή κάλυπτε όλες τις πλευρές της Θεωρητικής Φυσικής και για να γίνουν δεκτοί οι υποψήφιοι στο «Σχολείο» του έπρεπε να την περάσουν, πράγμα που το κατόρθωσαν μόνο 43 υποψήφιοι στην ιστορία. Υποτίθεται ότι οι εξεταζόμενοι έπρεπε να είναι σε θέση να λύσουν οποιοδήποτε ολοκλήρωμα, και η «φιλοσοφία» ήταν να γίνουν οι μαθητευόμενοι «σωστοί φυσικοί» αντί για στενά εξειδικευμένους.
Τo 1938 φυλακίστηκε με την κατηγορία της κατασκοπίας, στην πραγματικότητα όμως λόγω της κριτικής του προς την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης. Χρειάστηκε η άμεση παρέμβαση του Πιοτρ Καπίτσα, του καλύτερου Σοβιετικού πειραματικού φυσικού της εποχής του, απευθείας στον Στάλιν, για να ελευθερωθεί ο ο Λαντάου έναν χρόνο αργότερα. Λίγα χρόνια πριν, ο Καπίτσα είχε ανακαλύψει στο εργαστήριό του το φαινόμενο της υπερρευστότητας, δηλαδή της πλήρους απουσίας εσωτερικής τριβής που χαρακτηρίζει μερικά υγρά σε θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν. Για να επιτύχει την απελευθέρωση Λαντάου, ο Καπίτσα τόνισε ότι ο νεαρός φυσικός ήταν ο μόνος Σοβιετικός επιστήμονας που είχε την ικανότητα να εξηγήσει το μυστήριο αυτής της παράδοξης ιδιότητας και να αποδείξει, έτσι, την υπεροχή της σοβιετικής επιστήμης. Ο Λαντάου ελευθερώθηκε και, χάρη στη συμβολή του, λίγα χρόνια αργότερα, στην κατανόηση της υπερρευστότητας, τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ φυσικής το 1962.
Το σκίτσο είναι από το βιβλίο των Landau και Lifshitz: Mechanics, Third Edition: Volume 1 (Course of Theoretical Physics S)
Στις 7 Ιανουαρίου 1962, σε διασταύρωση στη Μόσχα, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Λαντάου συγκρούσθηκε πλαγίως με βυτιοφόρο εξαιτίας της ολισθηρότητας του παγωμένου οδοστρώματος. Ο Λαντάου τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι και πέρασε τρεις μήνες σε κώμα. Δεν συνήλθε ποτέ εντελώς και ήταν πλέον πολύ λιγότερο δημιουργικός από ό,τι πριν. Ο θάνατός του 6 χρόνια αργότερα υπήρξε επίσης συνέπεια του τραυματισμού του στο ατύχημα.
Ο Λαντάου κρατούσε ένα κατάλογο φυσικών που βαθμολογούσε σε αντίστροφη λογαριθμική κλίμακα από το 0 ως το 5. Τον υψηλότερο βαθμό, 0, τον έδινε στον Νεύτωνα, ενώ ο Αϊνστάιν πήρε 0,5.
Το 1 είχαν οι Νιλς Μπορ, Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Πωλ Ντιράκ και Έρβιν Σρέντινγκερ, οι θεμελιωτές της Κβαντομηχανικής, όπως και οι Σατυέντρα Μπόουζ και Γιουτζίν Γουίγκνερ.
Ο Λαντάου βαθμολογούσε τον εαυτό του με 2,5 αλλά στο τέλος τον «προήγαγε» στο 2. Παρά την αυτοαξιολόγηση του ταλέντου του στην κλίμακα αυτή, ο Λαντάου θεωρείται από πολλούς ισάξιος με τους Ντιράκ, Βόλφγκανγκ Πάουλι, Ενρίκο Φέρμι και Ρίτσαρντ Φάινμαν, ως ένας ικανότατος φυσικός με ξεχωριστή διάνοια.
O ίδιος θεωρούσε ότι η ετυμολογία του ονόματός του είχε γαλλικές ρίζες: Landau = l’ âne Dau!
πηγή: physicsgg.me https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%B2_%CE%9B%CE%B1%CE%BD%CF
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
