2012-06-10 13:06:20
Ο Κώστας Παπανικολάου σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη εφημερίδα "Βήμα της Κυριακής", μίλησε για την φετινό έπος του Ολυμπιακού, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ανησυχίες, διαλόγους, αντιδράσεις και όνειρα για το παρόν και το μέλλον.
Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε ο Κώστας Παπανικολάου:
-Μια εβδομάδα μετά την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος και περίπου έναν μήνα μετά το έπος της Κωνσταντινούπολης, έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος του διπλού θριάμβου;
«Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις κάτι τόσο μεγάλο σε τόσο μικρό διάστημα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τη σημασία του, αλλά ο κόσμος που μας συναντά στον δρόμο, άνθρωποι όλων των ηλικιών, που ανυπομονούσαν να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή, μάς αφυπνίζει από το όνειρο που ζούμε και επισημαίνει το μέγεθος αυτής της επιτυχίας. Η ανταπόκριση και η αγάπη των απλών ανθρώπων σε γεμίζει όμορφα συναισθήματα και είναι πολύ ευχάριστο να μπορείς, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό στις μέρες μας, να χαρίσεις ένα χαμόγελο».
-Ειδικά η κατάκτηση του εγχώριου τίτλου θα πρέπει να απελευθέρωσε αρκετά μεγάλο βάρος από τις πλάτες όλων σας στον Ολυμπιακό «Αναμφισβήτητα φεύγει ένα βάρος, γιατί ήταν πάρα πολλά τα χρόνια για τον Ολυμπιακό χωρίς πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι πως το τμήμα μπάσκετ πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές. Γνώρισε απαξίωση και από τον κόσμο του και αυτό είναι λογικό ως έναν βαθμό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο τελευταίος τίτλος πρωταθλητή χρονολογείται από το 1997. Θεωρώ, όμως, ότι παρά τη μακρά περίοδο ξηρασίας, οποιοσδήποτε κι αν αγωνίστηκε ή εργάστηκε σε αυτή την ομάδα, δεν σταμάτησε να προσπαθεί και να διεκδικεί κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Απλώς, η μοίρα ήθελε να το κατακτήσουμε εμείς».
-Εχουν διατυπωθεί αρκετές απόψεις ως προς τις αιτίες για την επαναφορά του Ολυμπιακού στην κορυφή της Ευρώπης και της Ελλάδας. Στο μυαλό ενός πρωταγωνιστή ποια κατέχει την πιο κυρίαρχη θέση;
«Θεωρώ ότι δεν χρειάζονται ενδελεχείς αναλύσεις και η απάντηση για μένα είναι απλή. Ο Ολυμπιακός είχε εξαιρετική χημεία και από την αρχή της χρονιάς, χωρίς μεγάλα λόγια, με σκυμμένο κεφάλι και σκληρή δουλειά, κατάφερε να ανεβαίνει ένα βήμα την ημέρα και να φτάσει στο σημείο να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα. Θεωρώ, μάλιστα, ότι η χημεία δεν είναι θέμα τύχης, αλλά χαρακτήρων. Το μπάσκετ δεν είναι στίβος. Χρειάζεται να τρέξουν όλοι μαζί στην επίθεση και να αμυνθούν όλοι μαζί στην άμυνα για να πετύχουν. Προσωπικά, επιμένω ότι όλη η αλήθεια περικλείεται στη δήλωση, που είχε κάνει ο κόουτς Ιβκοβιτς στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας, ότι θα είμαστε έτοιμοι τον Ιανουάριο. Και όντως, αν το παρατηρήσετε, μετά τον Ιανουάριο η ομάδα άρχισε να ανεβαίνει επίπεδο».
-Κατά σύμπτωση, η βελτίωση του Ολυμπιακού συνέπεσε χρονικά με τη δική σου. Ο κ. Ιβκοβιτς αποκάλυψε, μάλιστα, ότι είχες εμφανίσει «προβλήματα μεταβολισμού, έφτασες τα 107 κιλά και ώρες - ώρες έτρεμε το χέρι σου». Να υποθέσουμε πως ήταν τεράστια η πίεση που ένιωθες τους προηγούμενους μήνες;
«Δεν ήταν μόνο η πίεση. Όταν αγωνίζεσαι στο υψηλότερο επίπεδο και το περιβάλλον γύρω σου είναι αγχωτικό, είναι φυσιολογικό να σού δημιουργεί επιπλέον στρες. Το πρόβλημα για εμένα ήταν ότι μέχρι τον Ιανουάριο, δυσκολευόμουν να συνέλθω από την κούραση του περασμένου καλοκαιριού λόγω των υποχρεώσεων με την εθνική ομάδα. Οι αιματολογικές εξετάσεις μου δεν ήταν καλές και αυτό με άγχωνε. Το συζητούσα με τον γυμναστή Ανδρέα Γκατζούλη και τον εργοφυσιολόγο Γιώργο Λέων και αμφότεροι συμφωνούσαν ότι ήταν φυσιολογικό, ωστόσο, λόγω της ηλικίας μου, δεν μπορούσα εύκολα να συνειδητοποιήσω τι μού συνέβαινε και αδυνατούσα να βγάλω την ενέργεια που είχα μέσα μου. Τελικά, οι προβλέψεις τους δικαιώθηκαν. Μετά τον Ιανουάριο βρήκα την ενέργειά μου, τη φόρμα και την αυτοπεποίθησή μου».
-Πόσο διαφορετική ήταν η διαχείριση του στόχου της Ευρωλίγκας, που ουσιαστικά «προέκυψε» για τον Ολυμπιακό και του στόχου του ελληνικού πρωταθλήματος, που «έπρεπε» να κατακτήσετε έχοντας και το πλεονέκτημα της έδρας;
«Οντως, η Ευρωλίγκα προέκυψε. Χτίζοντας τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας μέσα από διαδοχικούς ‘’τελικούς’’ στην κανονική περίοδο, το Top16 και τα πλέι οφ, πήγαμε στο Φάιναλ Φορ για να χαρούμε τη διοργάνωση και να ευχαριστηθούμε τους δύο αγώνες. Ελάχιστοι υπολόγιζαν ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη για να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία του Ολυμπιακού. Αν υπάρχει ένα μυστικό για τις δύο εμφανίσεις μας είναι ότι ακόμη και οι πιο άπειροι παίκτες αγωνίστηκαν στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ σαν να ήταν δύο απλοί ευρωπαϊκοί αγώνες. Είχαμε θετική ενέργεια, δεν υπήρχε το λεγόμενο ‘’πρέπει’’ και μετουσιώσαμε αυτό που ψιθυρίζαμε πριν από τον τελικό, ‘’φανταστείτε να κερδίσουμε, τι έχει να γίνει στον Πειραιά’’».
-Πάμε τώρα στο… «πρέπει». Πώς διαχειριστήκατε πνευματικά τους τελικούς της Α1 απέναντι στον μόνιμο πρωταθλητή των τελευταίων ετών Παναθηναϊκό;
«Ξέραμε ότι το πιο σημαντικό ματς ήταν ο πρώτος τελικός, όπου συνήθως ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να σπάσει την έδρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό ήταν το κλειδί και στα αποδυτήρια λέγαμε ότι αν παίρναμε το πρώτο παιχνίδι, θα έμπαινε το νερό στο αυλάκι. Είχαμε τη δυνατότητα να σημειώσουμε το 2-0 στο ΟΑΚΑ, αλλά εφόσον χάσαμε, σκεφτήκαμε ότι αν διατηρούσαμε αλώβητο το ΣΕΦ θα ήμασταν πρωταθλητές. Αυτό ήταν το ‘’πρέπει’’. Θεωρώ, πάντως, ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ στους τελικούς και αυτό που με ικανοποιεί είναι η αναγνώριση των αντιπάλων μας. Οι φράσεις ‘’το άξιζαν’’, ‘’το πήραν καθαρά’’, ‘’μπράβο τους’’ σε γεμίζουν υπερηφάνεια και δείχνουν τον αλληλοσεβασμό των παικτών και των προπονητών».
-Αν σου ζητούσαμε να αποκαλύψεις για ποιον συμπαίκτη σου χάρηκες περισσότερο, ποιον θα ξεχώριζες;
«Όχι μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι στον Ολυμπιακό, θα ξεχωρίζαμε τον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος έχει δουλέψει πάρα πολύ από το περασμένο καλοκαίρι. Δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο και φάνηκε πόσο πολύ ήθελε να κατακτήσει αυτό το πρωτάθλημα. Είναι μια δικαίωση για τον Γιώργο, ο οποίος με κάποιες παρενθέσεις αγωνίζεται αρκετά χρόνια στην ομάδα και βίωσε σημαντικές δυσκολίες, ώσπου να σηκώσει στα χέρια του το κύπελλο, όχι μόνο του πρωταθλητή Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης. Στην Κωνσταντινούπολη, μάλιστα, σημείωσε το νικητήριο καλάθι, που απογείωσε παίκτες, προπονητές, προέδρους και οπαδούς».
-Μιας και το ανέφερες, τι είδους συναισθήματα σού προκάλεσαν οι αντιδράσεις των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Ολυμπιακός κκ. Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, οι οποίοι πανηγύρισαν την κατάκτηση των δύο τίτλων σαν μικρά παιδιά;
«Δεν έχω λόγια για αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν αποδείξει πόσο πολύ αγαπούν τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι γνώρισαν και αυτοί στιγμές μεγάλης απαξίωσης, παρ’ όλα αυτά δεν τα παράτησαν, ήταν εκεί, στήριξαν την ομάδα στα δύσκολα και φέτος δικαιώθηκαν και με το παραπάνω»
-Προ ημερών έκανες μια δήλωση, που συζητήθηκε αρκετά. Είπες ότι θα πας στο ΝΒΑ όταν θα είσαι έτοιμος. Παρεμπιπτόντως, ουδείς έλληνας μπασκετμπολίστας άντεξε στις ΗΠΑ περισσότερο από έναν χρόνο. Μήπως είναι το δικό σου στοίχημα;
«Αυτό το δήλωσα, γιατί το πιστεύω. Δεν έχω να κρύψω κάτι. Κάποια στιγμή, όταν θα νιώσω έτοιμος, αλλά και όταν προκύψει η ευκαιρία, γιατί μερικές φορές δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε στη ζωή μας, θα ήθελα να δοκιμάσω να αγωνιστώ στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Είναι ένα όνειρο για μένα και γνωρίζω ότι πηγαίνοντας στο ΝΒΑ, ξεκινάς από το μηδέν. Ο,τι έχεις πετύχεις στην Ευρώπη, δεν ισχύει στις ΗΠΑ, όπου πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή για να αποδείξεις την αξία σου και να κερδίσεις έστω και ένα λεπτό συμμετοχής. Αν δω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στο ΝΒΑ, θα επιδιώξω να μείνω και ένα και δύο και τρία χρόνια. Αν πάλι διαπιστώσω ότι δεν μου ταιριάζει ο τρόπος ζωής ή ακόμη και του παιχνιδιού, δεν θα έχω λόγο να επιμείνω. Είναι, όμως, ένα όνειρο και θέλω κάποια στιγμή να το ζήσω».
olympiacos-blog
Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε ο Κώστας Παπανικολάου:
-Μια εβδομάδα μετά την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος και περίπου έναν μήνα μετά το έπος της Κωνσταντινούπολης, έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος του διπλού θριάμβου;
«Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις κάτι τόσο μεγάλο σε τόσο μικρό διάστημα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τη σημασία του, αλλά ο κόσμος που μας συναντά στον δρόμο, άνθρωποι όλων των ηλικιών, που ανυπομονούσαν να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή, μάς αφυπνίζει από το όνειρο που ζούμε και επισημαίνει το μέγεθος αυτής της επιτυχίας. Η ανταπόκριση και η αγάπη των απλών ανθρώπων σε γεμίζει όμορφα συναισθήματα και είναι πολύ ευχάριστο να μπορείς, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό στις μέρες μας, να χαρίσεις ένα χαμόγελο».
-Ειδικά η κατάκτηση του εγχώριου τίτλου θα πρέπει να απελευθέρωσε αρκετά μεγάλο βάρος από τις πλάτες όλων σας στον Ολυμπιακό «Αναμφισβήτητα φεύγει ένα βάρος, γιατί ήταν πάρα πολλά τα χρόνια για τον Ολυμπιακό χωρίς πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι πως το τμήμα μπάσκετ πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές. Γνώρισε απαξίωση και από τον κόσμο του και αυτό είναι λογικό ως έναν βαθμό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο τελευταίος τίτλος πρωταθλητή χρονολογείται από το 1997. Θεωρώ, όμως, ότι παρά τη μακρά περίοδο ξηρασίας, οποιοσδήποτε κι αν αγωνίστηκε ή εργάστηκε σε αυτή την ομάδα, δεν σταμάτησε να προσπαθεί και να διεκδικεί κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Απλώς, η μοίρα ήθελε να το κατακτήσουμε εμείς».
-Εχουν διατυπωθεί αρκετές απόψεις ως προς τις αιτίες για την επαναφορά του Ολυμπιακού στην κορυφή της Ευρώπης και της Ελλάδας. Στο μυαλό ενός πρωταγωνιστή ποια κατέχει την πιο κυρίαρχη θέση;
«Θεωρώ ότι δεν χρειάζονται ενδελεχείς αναλύσεις και η απάντηση για μένα είναι απλή. Ο Ολυμπιακός είχε εξαιρετική χημεία και από την αρχή της χρονιάς, χωρίς μεγάλα λόγια, με σκυμμένο κεφάλι και σκληρή δουλειά, κατάφερε να ανεβαίνει ένα βήμα την ημέρα και να φτάσει στο σημείο να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα. Θεωρώ, μάλιστα, ότι η χημεία δεν είναι θέμα τύχης, αλλά χαρακτήρων. Το μπάσκετ δεν είναι στίβος. Χρειάζεται να τρέξουν όλοι μαζί στην επίθεση και να αμυνθούν όλοι μαζί στην άμυνα για να πετύχουν. Προσωπικά, επιμένω ότι όλη η αλήθεια περικλείεται στη δήλωση, που είχε κάνει ο κόουτς Ιβκοβιτς στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας, ότι θα είμαστε έτοιμοι τον Ιανουάριο. Και όντως, αν το παρατηρήσετε, μετά τον Ιανουάριο η ομάδα άρχισε να ανεβαίνει επίπεδο».
-Κατά σύμπτωση, η βελτίωση του Ολυμπιακού συνέπεσε χρονικά με τη δική σου. Ο κ. Ιβκοβιτς αποκάλυψε, μάλιστα, ότι είχες εμφανίσει «προβλήματα μεταβολισμού, έφτασες τα 107 κιλά και ώρες - ώρες έτρεμε το χέρι σου». Να υποθέσουμε πως ήταν τεράστια η πίεση που ένιωθες τους προηγούμενους μήνες;
«Δεν ήταν μόνο η πίεση. Όταν αγωνίζεσαι στο υψηλότερο επίπεδο και το περιβάλλον γύρω σου είναι αγχωτικό, είναι φυσιολογικό να σού δημιουργεί επιπλέον στρες. Το πρόβλημα για εμένα ήταν ότι μέχρι τον Ιανουάριο, δυσκολευόμουν να συνέλθω από την κούραση του περασμένου καλοκαιριού λόγω των υποχρεώσεων με την εθνική ομάδα. Οι αιματολογικές εξετάσεις μου δεν ήταν καλές και αυτό με άγχωνε. Το συζητούσα με τον γυμναστή Ανδρέα Γκατζούλη και τον εργοφυσιολόγο Γιώργο Λέων και αμφότεροι συμφωνούσαν ότι ήταν φυσιολογικό, ωστόσο, λόγω της ηλικίας μου, δεν μπορούσα εύκολα να συνειδητοποιήσω τι μού συνέβαινε και αδυνατούσα να βγάλω την ενέργεια που είχα μέσα μου. Τελικά, οι προβλέψεις τους δικαιώθηκαν. Μετά τον Ιανουάριο βρήκα την ενέργειά μου, τη φόρμα και την αυτοπεποίθησή μου».
-Πόσο διαφορετική ήταν η διαχείριση του στόχου της Ευρωλίγκας, που ουσιαστικά «προέκυψε» για τον Ολυμπιακό και του στόχου του ελληνικού πρωταθλήματος, που «έπρεπε» να κατακτήσετε έχοντας και το πλεονέκτημα της έδρας;
«Οντως, η Ευρωλίγκα προέκυψε. Χτίζοντας τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας μέσα από διαδοχικούς ‘’τελικούς’’ στην κανονική περίοδο, το Top16 και τα πλέι οφ, πήγαμε στο Φάιναλ Φορ για να χαρούμε τη διοργάνωση και να ευχαριστηθούμε τους δύο αγώνες. Ελάχιστοι υπολόγιζαν ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη για να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία του Ολυμπιακού. Αν υπάρχει ένα μυστικό για τις δύο εμφανίσεις μας είναι ότι ακόμη και οι πιο άπειροι παίκτες αγωνίστηκαν στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ σαν να ήταν δύο απλοί ευρωπαϊκοί αγώνες. Είχαμε θετική ενέργεια, δεν υπήρχε το λεγόμενο ‘’πρέπει’’ και μετουσιώσαμε αυτό που ψιθυρίζαμε πριν από τον τελικό, ‘’φανταστείτε να κερδίσουμε, τι έχει να γίνει στον Πειραιά’’».
-Πάμε τώρα στο… «πρέπει». Πώς διαχειριστήκατε πνευματικά τους τελικούς της Α1 απέναντι στον μόνιμο πρωταθλητή των τελευταίων ετών Παναθηναϊκό;
«Ξέραμε ότι το πιο σημαντικό ματς ήταν ο πρώτος τελικός, όπου συνήθως ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να σπάσει την έδρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό ήταν το κλειδί και στα αποδυτήρια λέγαμε ότι αν παίρναμε το πρώτο παιχνίδι, θα έμπαινε το νερό στο αυλάκι. Είχαμε τη δυνατότητα να σημειώσουμε το 2-0 στο ΟΑΚΑ, αλλά εφόσον χάσαμε, σκεφτήκαμε ότι αν διατηρούσαμε αλώβητο το ΣΕΦ θα ήμασταν πρωταθλητές. Αυτό ήταν το ‘’πρέπει’’. Θεωρώ, πάντως, ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ στους τελικούς και αυτό που με ικανοποιεί είναι η αναγνώριση των αντιπάλων μας. Οι φράσεις ‘’το άξιζαν’’, ‘’το πήραν καθαρά’’, ‘’μπράβο τους’’ σε γεμίζουν υπερηφάνεια και δείχνουν τον αλληλοσεβασμό των παικτών και των προπονητών».
-Αν σου ζητούσαμε να αποκαλύψεις για ποιον συμπαίκτη σου χάρηκες περισσότερο, ποιον θα ξεχώριζες;
«Όχι μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι στον Ολυμπιακό, θα ξεχωρίζαμε τον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος έχει δουλέψει πάρα πολύ από το περασμένο καλοκαίρι. Δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο και φάνηκε πόσο πολύ ήθελε να κατακτήσει αυτό το πρωτάθλημα. Είναι μια δικαίωση για τον Γιώργο, ο οποίος με κάποιες παρενθέσεις αγωνίζεται αρκετά χρόνια στην ομάδα και βίωσε σημαντικές δυσκολίες, ώσπου να σηκώσει στα χέρια του το κύπελλο, όχι μόνο του πρωταθλητή Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης. Στην Κωνσταντινούπολη, μάλιστα, σημείωσε το νικητήριο καλάθι, που απογείωσε παίκτες, προπονητές, προέδρους και οπαδούς».
-Μιας και το ανέφερες, τι είδους συναισθήματα σού προκάλεσαν οι αντιδράσεις των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Ολυμπιακός κκ. Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, οι οποίοι πανηγύρισαν την κατάκτηση των δύο τίτλων σαν μικρά παιδιά;
«Δεν έχω λόγια για αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν αποδείξει πόσο πολύ αγαπούν τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι γνώρισαν και αυτοί στιγμές μεγάλης απαξίωσης, παρ’ όλα αυτά δεν τα παράτησαν, ήταν εκεί, στήριξαν την ομάδα στα δύσκολα και φέτος δικαιώθηκαν και με το παραπάνω»
-Προ ημερών έκανες μια δήλωση, που συζητήθηκε αρκετά. Είπες ότι θα πας στο ΝΒΑ όταν θα είσαι έτοιμος. Παρεμπιπτόντως, ουδείς έλληνας μπασκετμπολίστας άντεξε στις ΗΠΑ περισσότερο από έναν χρόνο. Μήπως είναι το δικό σου στοίχημα;
«Αυτό το δήλωσα, γιατί το πιστεύω. Δεν έχω να κρύψω κάτι. Κάποια στιγμή, όταν θα νιώσω έτοιμος, αλλά και όταν προκύψει η ευκαιρία, γιατί μερικές φορές δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε στη ζωή μας, θα ήθελα να δοκιμάσω να αγωνιστώ στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Είναι ένα όνειρο για μένα και γνωρίζω ότι πηγαίνοντας στο ΝΒΑ, ξεκινάς από το μηδέν. Ο,τι έχεις πετύχεις στην Ευρώπη, δεν ισχύει στις ΗΠΑ, όπου πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή για να αποδείξεις την αξία σου και να κερδίσεις έστω και ένα λεπτό συμμετοχής. Αν δω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στο ΝΒΑ, θα επιδιώξω να μείνω και ένα και δύο και τρία χρόνια. Αν πάλι διαπιστώσω ότι δεν μου ταιριάζει ο τρόπος ζωής ή ακόμη και του παιχνιδιού, δεν θα έχω λόγο να επιμείνω. Είναι, όμως, ένα όνειρο και θέλω κάποια στιγμή να το ζήσω».
olympiacos-blog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
