2019-01-28 18:06:13
«Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύση». Με αυτά τα λόγια τελειώνει το ποίημά του ο Κωνσταντίνος Καβάφης «Περιμένοντας τους Βαρβάρους». Οι
παραπάνω στίχοι του Καβάφη ταιριάζουν απόλυτα στο Πολιτικό μας σκηνικό. Εδώ και πολύ καιρό η χώρα μας μοιάζει με φρενοκομείο και μάλιστα με ασθενείς βαριάς μορφής.
Οι μεν υπέγραψαν το Σύμφωνο των Πρεσπών και υποστηρίζουν ότι είναι μια εφικτά υπερήφανη εξέλιξη που μόνο καλό θα κάνει στη χώρα μας και στα Βαλκάνια.
Οι δε ωρύονται ότι η Συμφωνία των Πρεσπών μπάζει από παντού και παραχωρήσαμε γη και ύδωρ στους βόρειους γείτονες χωρίς κανένα δισταγμό. Μάλιστα οι περισσότερο ευέξαπτοι ονόμασαν τους πρώτους δειλούς και προδότες.
Βαριές κουβέντες που κάποτε μπορεί να χρειασθεί να τις αναμασήσουν.
Όπως και να έχει η πραγματικότητα το μέλλον θα δείξει ποιός από τους δύο έχει δίκιο, αλλά η δικαίωση θα αργήσει, μπορεί να χρειασθεί να περάσουν χρόνια πολλά και μπορεί να μην ζουν ούτε οι πρωταγωνιστές αυτής της διαμάχης.
Όταν ο Βενιζέλος υπέγραφε τη Συνθήκη της Λοζάνης, με χέρια δεμένα, αφού η χώρα μας είχε ηττηθεί, οι πολλοί, με προεξάρχοντες τους εχθρούς του – ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτός ο άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για τη χώρα του και δολοφονήθηκε γι’ αυτήν είχε εχθρούς- ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι, κατηγορώντας τον για ενδοτισμό και προδοσία. Πέρασαν χρόνια και χρόνια και τώρα εκείνος που επιθυμεί να αλλάξει τη Συνθήκη είναι ο νικητής, ενώ ο ηττημένος θεωρεί ότι η Συνθήκη προστατεύει τα συμφέροντα μας στο έπακρο.
Ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο πατριώτη από τον απέναντί του. Μάλιστα τολμώ να πω ότι αυτοί που κομπάζουν για τα προσόντα τους, μάλλον υπολείπονται των άλλων.
Ας βοηθήσουμε όλοι τα επιχειρήματα που μας συμφέρουν να τα κάνουμε σταυρό μας και στόχο εθνικό και ας αφήσουμε τα μοιρολόγια. Αυτά δεν αρμόζουν σε όσους θυσιάζονται για την πατρίδα. Πόσο μάλλον οι επί του ....καναπέως μαχόμενοι.
Ας δούμε τα προβλήματα του τόπου, την ανεργία, την υγεία, την παιδεία, την άμυνα, το περιβάλλον και ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε έστω κατ’ ελάχιστο τη ζωή του Έλληνα.
Κανένα ισχυρό κράτος δεν φοβάται συνθήκες που μπορεί να το βλάψουν. Στη ζούγκλα δεν υπάρχουν δικαστές.
Υπάρχουν κυνηγοί και θηράματα.
Κωνσταντίνος Τζέκης
_
bloko
παραπάνω στίχοι του Καβάφη ταιριάζουν απόλυτα στο Πολιτικό μας σκηνικό. Εδώ και πολύ καιρό η χώρα μας μοιάζει με φρενοκομείο και μάλιστα με ασθενείς βαριάς μορφής.
Οι μεν υπέγραψαν το Σύμφωνο των Πρεσπών και υποστηρίζουν ότι είναι μια εφικτά υπερήφανη εξέλιξη που μόνο καλό θα κάνει στη χώρα μας και στα Βαλκάνια.
Οι δε ωρύονται ότι η Συμφωνία των Πρεσπών μπάζει από παντού και παραχωρήσαμε γη και ύδωρ στους βόρειους γείτονες χωρίς κανένα δισταγμό. Μάλιστα οι περισσότερο ευέξαπτοι ονόμασαν τους πρώτους δειλούς και προδότες.
Βαριές κουβέντες που κάποτε μπορεί να χρειασθεί να τις αναμασήσουν.
Όπως και να έχει η πραγματικότητα το μέλλον θα δείξει ποιός από τους δύο έχει δίκιο, αλλά η δικαίωση θα αργήσει, μπορεί να χρειασθεί να περάσουν χρόνια πολλά και μπορεί να μην ζουν ούτε οι πρωταγωνιστές αυτής της διαμάχης.
Όταν ο Βενιζέλος υπέγραφε τη Συνθήκη της Λοζάνης, με χέρια δεμένα, αφού η χώρα μας είχε ηττηθεί, οι πολλοί, με προεξάρχοντες τους εχθρούς του – ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτός ο άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για τη χώρα του και δολοφονήθηκε γι’ αυτήν είχε εχθρούς- ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι, κατηγορώντας τον για ενδοτισμό και προδοσία. Πέρασαν χρόνια και χρόνια και τώρα εκείνος που επιθυμεί να αλλάξει τη Συνθήκη είναι ο νικητής, ενώ ο ηττημένος θεωρεί ότι η Συνθήκη προστατεύει τα συμφέροντα μας στο έπακρο.
Ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο πατριώτη από τον απέναντί του. Μάλιστα τολμώ να πω ότι αυτοί που κομπάζουν για τα προσόντα τους, μάλλον υπολείπονται των άλλων.
Ας βοηθήσουμε όλοι τα επιχειρήματα που μας συμφέρουν να τα κάνουμε σταυρό μας και στόχο εθνικό και ας αφήσουμε τα μοιρολόγια. Αυτά δεν αρμόζουν σε όσους θυσιάζονται για την πατρίδα. Πόσο μάλλον οι επί του ....καναπέως μαχόμενοι.
Ας δούμε τα προβλήματα του τόπου, την ανεργία, την υγεία, την παιδεία, την άμυνα, το περιβάλλον και ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε έστω κατ’ ελάχιστο τη ζωή του Έλληνα.
Κανένα ισχυρό κράτος δεν φοβάται συνθήκες που μπορεί να το βλάψουν. Στη ζούγκλα δεν υπάρχουν δικαστές.
Υπάρχουν κυνηγοί και θηράματα.
Κωνσταντίνος Τζέκης
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Μπενφίκα σκέφτεται να ξαναπάρει τον Μήτρογλου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
