2019-02-05 21:00:54
Δεκαετίες ΄70 και ΄80 του περασμένου αιώνα, αυτού του αιώνα, ίσως και του επόμενου, μπορεί και του μεθεπόμενου, ίσως και όλων των προηγούμενων. Η σκηνή πυρώνεται από τα εκτυφλωτικά φώτα του μέλλοντος, αυτού του μυστηριώδους μέρους, όπου φυλάσσεται το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρώπινης παραγωγικότητας, της αληθινής ζωής και των ψυχικών επιτευγμάτων.
Ο χρόνος άρχισε να γίνεται εχθρός. Όλα επιπόλαια και βιαστικά και πάνω απ’όλα πολλή δουλειά. Ελάχιστος χρόνος να ζήσεις και να σκεφθείς, ούτε το 1/3. Μοιάζει με παρωδία. Μα γιατί; Αφού τα όνειρα έχουν στυλ και αριθμό και έναν μονάχα σκοπό: Διάγραψε το παρελθόν, παρασίτισε στο παρόν, διεκδίκησε τον αριθμό του μέλλοντος.
Μην ξεχνιόμαστε, όλα είναι αριθμοί. Η αριθμητική της ζωής είναι ψυχαναγκαστική. Έτσι είμαστε και εμείς, έτσι ήταν και αυτοί, έτσι, μάλλον, θα είναι και οι άλλοι. Μα πάνω απ’όλα, σε στυλ, να μην ξεχνιόμαστε. Θέμα ψευδαίσθησης και εξουσίας τα μεγαλεπήβολα σοκάκια: τα εδώ, τα απέναντι, τα άλλα, τα παράλλα, τα κοντινά και γειτονικά, αλλά και τα μακρινά.
Μεταμορφωνόμαστε σιωπηρά.
Όνειρα χαμένα και απατηλά, φόβοι μας κρυμμένοι και καταστροφικοί μας οδηγήσατε σε χρόνια δειλά, ψευδαισθησιακά γυμνά. Γινόμαστε αυτό που φοβόμαστε και νιώθουμε καλά, μέσα σε αυτήν την αιώνια παγερή σκιά. Είμαστε, όμως, πολύ μακριά, εγώ, εσύ και όλοι μας, ακούς ανθρωπάκο;
«Δεν σ’αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απ’έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις κι εσύ. Σε θυσίασαν σ’ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σ’εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω’» (Βίλχελμ Ράιχ - Άκου ανθρωπάκο!). Το ταξίδι του χαμένου εαυτού συνεχίζεται.
Δεκαετίες μου πολλές χαμένες προσδοκίες, επίδοξες φαντασιοπληξίες, μανιώδεις ψευδαισθητικές μελωδίες και ανούσιες ονειροπολησίες. Η ιστορία εγκληματεί και εμείς είμαστε συνένοχοι, υπό μία βουβή συναινετική φωνή. Δεν βγαίνει, πια, ούτε η παραμικρή κραυγή. Απολαμβάνουμε τη σιωπή. Παραδινόμαστε στην οδύνη από την ψευδεπίγραφη μετανεωτερική ηδονή. Δρόμοι σκοτεινοί. Συνηθίσαμε στο σκοτάδι της πλάνης. Αρνούμαστε την θέαση του φωτός. Βλέπεις το φως συμβολίζει την σκληρή αλήθεια. Φεύγει μακριά από τις πλανεύτρες μάγισσες. Ψάχνουμε για φωτιά: βία, παράνοια, κατάθλιψη, θάνατος ψυχικός ή, καθ’επιλογήν, βιολογικός δικός μας ή των άλλων, το ίδιο μας κάνει.
Πού να εξηγήσω της μοναξιάς τους μονολόγους; Τα σιωπηρά λόγια και οι μυστικές λέξεις αποτελούν ένα μονόπρακτο ιδωμένο, μονάχα, από την ξεχασμένη αλήθεια της ψυχής. Ψάχνω τα ιχνογραφήματά της μα δεν τα βρίσκω πουθενά. Εσύ; Άτοποι δεσμώτες όμοιοι με εμάς σε μια χαμένη πλατωνική πολιτεία.
Νεκρά η φύση. Δεν ήρθε ποτέ ό,τι αγαπώ, ούτε και σε σένα. Μόνοι μας στο απόβραδο ταπεινωμένοι, παρείσακτοι, ξένοι απέναντι ξένων. Τί τις θέλουμε τις τόσες λέξεις και τις τόσες γλώσσες; Άδειες είναι. Μία κατασκευασμένη τιμωρία ο πύργος της Βαβέλ που ζούμε. Ζήσε λίγο, σκέψου ελάχιστα, απόκτησε καλά λεφτά και δόξα: κάνε τα πάντα προς χάριν του ψυχαναγκαστικού παλιού, νεωτερικού και μετανεωτερικού σκοπού, αυτόν που σου προέτασαν, αυτόν που σου προτάσσουν, αυτόν που θα σου προτάξουν σε κάθε αιώνα. Τραύματα και ουλές, πόνος και σιωπή: μία ανεξήγητα ηδονική αισθησιακή πληγή. Ψυχή και σώμα σε καταστολή υπό μία ίδια μορφή: η μόδα μιας παντοτινής εποχής, το λάθος της ιστορικής μας δομής, το ψέμα μιας ζωής, μία ασυνείδητη διαδρομή.
Ευτυχισμένοι στον λαβύρινθο. Ποιόν; Να’τος εκεί. Ξέχασες και να βλέπεις. Ούτε οι αισθήσεις σου δεν σου ανήκουν. Τα πούλησες όλα μισή τιμή. Προσφορά και ζήτηση η μόνη επιλογή. Το χρήμα προυποθέτει τη σιωπή.
Ο κόσμος είναι άδειος, υποδουλωμένος στις παραληρηματικές ερωτικές μετουσιώσεις. Ο θάνατος είναι απανταχού παρών και επικίνδυνα προσιτός. Η ισορροπία είναι αλλού. Μάλλον κοιμάται. Δεν βρέθηκε με την αγάπη. Αλλά πού να καταλάβουμε τί σημαίνει η αγάπη. Συνηθίσαμε να εννοιοδοτούμε τις λέξεις, βάσει της φόρμας, βάσει του δόλιου καλουπιού, βάσει του ψευδαισθησιακού σκοπού. Μήπως ντρέπεσαι; Επέλεξες να παραδοθείς, χωρίς να σηκώσεις, καν, τα όπλα. Πρόσωπο και εποχή άλλαξες. Το έργο δεν αλλάζει. Τον έμαθες καλά τον ρόλο σου. Στον δίδαξαν αριστοτεχνικά, τόσο που έχεις συγχύσει την ψευδαίσθηση με την πραγματικότητα.
Μόνοι σε έναν κόσμο σιωπηρό. Ανθρώπινα οστά περιπλανιούνται στο μαυσωλείο των ακρωτηριασμένων, των παραδομένων, των υποταγμένων. Όλοι τους, όμως, επιφανείς: η ψευδαισθησιακή μόδα κάθε εποχής.
Απόλαυσε τη σιωπή...είναι δική σου η επιλογή.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μέσα από διαφορετικούς ρόλους και μανδύες βασισμένους στην κοινωνική και οικονομική κατάσταση της κάθε χώρας, βασισμένους στον ατομικό ψυχικό κόσμο. Αυτός, βλέπεις, είναι που θα πάρει την τελική απόφαση θέασης ή όχι της παγκόσμια ιδωμένης βίαιης θεατρικής παράστασης.
Το παρελθόν γίνεται το έγκλημα.
Ψάξε ποιο παρελθόν είναι αυτό.
***
Κωνσταντίνα Κιούση
πηγή
olalathos
Ο χρόνος άρχισε να γίνεται εχθρός. Όλα επιπόλαια και βιαστικά και πάνω απ’όλα πολλή δουλειά. Ελάχιστος χρόνος να ζήσεις και να σκεφθείς, ούτε το 1/3. Μοιάζει με παρωδία. Μα γιατί; Αφού τα όνειρα έχουν στυλ και αριθμό και έναν μονάχα σκοπό: Διάγραψε το παρελθόν, παρασίτισε στο παρόν, διεκδίκησε τον αριθμό του μέλλοντος.
Μην ξεχνιόμαστε, όλα είναι αριθμοί. Η αριθμητική της ζωής είναι ψυχαναγκαστική. Έτσι είμαστε και εμείς, έτσι ήταν και αυτοί, έτσι, μάλλον, θα είναι και οι άλλοι. Μα πάνω απ’όλα, σε στυλ, να μην ξεχνιόμαστε. Θέμα ψευδαίσθησης και εξουσίας τα μεγαλεπήβολα σοκάκια: τα εδώ, τα απέναντι, τα άλλα, τα παράλλα, τα κοντινά και γειτονικά, αλλά και τα μακρινά.
Μεταμορφωνόμαστε σιωπηρά.
Όνειρα χαμένα και απατηλά, φόβοι μας κρυμμένοι και καταστροφικοί μας οδηγήσατε σε χρόνια δειλά, ψευδαισθησιακά γυμνά. Γινόμαστε αυτό που φοβόμαστε και νιώθουμε καλά, μέσα σε αυτήν την αιώνια παγερή σκιά. Είμαστε, όμως, πολύ μακριά, εγώ, εσύ και όλοι μας, ακούς ανθρωπάκο;
«Δεν σ’αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απ’έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις κι εσύ. Σε θυσίασαν σ’ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σ’εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω’» (Βίλχελμ Ράιχ - Άκου ανθρωπάκο!). Το ταξίδι του χαμένου εαυτού συνεχίζεται.
Δεκαετίες μου πολλές χαμένες προσδοκίες, επίδοξες φαντασιοπληξίες, μανιώδεις ψευδαισθητικές μελωδίες και ανούσιες ονειροπολησίες. Η ιστορία εγκληματεί και εμείς είμαστε συνένοχοι, υπό μία βουβή συναινετική φωνή. Δεν βγαίνει, πια, ούτε η παραμικρή κραυγή. Απολαμβάνουμε τη σιωπή. Παραδινόμαστε στην οδύνη από την ψευδεπίγραφη μετανεωτερική ηδονή. Δρόμοι σκοτεινοί. Συνηθίσαμε στο σκοτάδι της πλάνης. Αρνούμαστε την θέαση του φωτός. Βλέπεις το φως συμβολίζει την σκληρή αλήθεια. Φεύγει μακριά από τις πλανεύτρες μάγισσες. Ψάχνουμε για φωτιά: βία, παράνοια, κατάθλιψη, θάνατος ψυχικός ή, καθ’επιλογήν, βιολογικός δικός μας ή των άλλων, το ίδιο μας κάνει.
Πού να εξηγήσω της μοναξιάς τους μονολόγους; Τα σιωπηρά λόγια και οι μυστικές λέξεις αποτελούν ένα μονόπρακτο ιδωμένο, μονάχα, από την ξεχασμένη αλήθεια της ψυχής. Ψάχνω τα ιχνογραφήματά της μα δεν τα βρίσκω πουθενά. Εσύ; Άτοποι δεσμώτες όμοιοι με εμάς σε μια χαμένη πλατωνική πολιτεία.
Νεκρά η φύση. Δεν ήρθε ποτέ ό,τι αγαπώ, ούτε και σε σένα. Μόνοι μας στο απόβραδο ταπεινωμένοι, παρείσακτοι, ξένοι απέναντι ξένων. Τί τις θέλουμε τις τόσες λέξεις και τις τόσες γλώσσες; Άδειες είναι. Μία κατασκευασμένη τιμωρία ο πύργος της Βαβέλ που ζούμε. Ζήσε λίγο, σκέψου ελάχιστα, απόκτησε καλά λεφτά και δόξα: κάνε τα πάντα προς χάριν του ψυχαναγκαστικού παλιού, νεωτερικού και μετανεωτερικού σκοπού, αυτόν που σου προέτασαν, αυτόν που σου προτάσσουν, αυτόν που θα σου προτάξουν σε κάθε αιώνα. Τραύματα και ουλές, πόνος και σιωπή: μία ανεξήγητα ηδονική αισθησιακή πληγή. Ψυχή και σώμα σε καταστολή υπό μία ίδια μορφή: η μόδα μιας παντοτινής εποχής, το λάθος της ιστορικής μας δομής, το ψέμα μιας ζωής, μία ασυνείδητη διαδρομή.
Ευτυχισμένοι στον λαβύρινθο. Ποιόν; Να’τος εκεί. Ξέχασες και να βλέπεις. Ούτε οι αισθήσεις σου δεν σου ανήκουν. Τα πούλησες όλα μισή τιμή. Προσφορά και ζήτηση η μόνη επιλογή. Το χρήμα προυποθέτει τη σιωπή.
Ο κόσμος είναι άδειος, υποδουλωμένος στις παραληρηματικές ερωτικές μετουσιώσεις. Ο θάνατος είναι απανταχού παρών και επικίνδυνα προσιτός. Η ισορροπία είναι αλλού. Μάλλον κοιμάται. Δεν βρέθηκε με την αγάπη. Αλλά πού να καταλάβουμε τί σημαίνει η αγάπη. Συνηθίσαμε να εννοιοδοτούμε τις λέξεις, βάσει της φόρμας, βάσει του δόλιου καλουπιού, βάσει του ψευδαισθησιακού σκοπού. Μήπως ντρέπεσαι; Επέλεξες να παραδοθείς, χωρίς να σηκώσεις, καν, τα όπλα. Πρόσωπο και εποχή άλλαξες. Το έργο δεν αλλάζει. Τον έμαθες καλά τον ρόλο σου. Στον δίδαξαν αριστοτεχνικά, τόσο που έχεις συγχύσει την ψευδαίσθηση με την πραγματικότητα.
Μόνοι σε έναν κόσμο σιωπηρό. Ανθρώπινα οστά περιπλανιούνται στο μαυσωλείο των ακρωτηριασμένων, των παραδομένων, των υποταγμένων. Όλοι τους, όμως, επιφανείς: η ψευδαισθησιακή μόδα κάθε εποχής.
Απόλαυσε τη σιωπή...είναι δική σου η επιλογή.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μέσα από διαφορετικούς ρόλους και μανδύες βασισμένους στην κοινωνική και οικονομική κατάσταση της κάθε χώρας, βασισμένους στον ατομικό ψυχικό κόσμο. Αυτός, βλέπεις, είναι που θα πάρει την τελική απόφαση θέασης ή όχι της παγκόσμια ιδωμένης βίαιης θεατρικής παράστασης.
Το παρελθόν γίνεται το έγκλημα.
Ψάξε ποιο παρελθόν είναι αυτό.
***
Κωνσταντίνα Κιούση
πηγή
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύσκολα θα μείνει ο Μουνιέ στον Παναθηναϊκό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
