2019-02-11 08:45:31
Το ίδιο συναίσθημα φόβου και ανησυχίας, κάθε φορά που γίνεται γνωστό κάποιο περιστατικό βιασμού και σωματικής επίθεσης σε νεαρές κοπέλες, από άτομα που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Ποτέ δεν με απασχόλησε ο λόγος που μπορεί να οδηγήσει κάποιον να προβεί σε μία τέτοιου είδους απάνθρωπη πράξη, γιατί απλά δεν υπάρχει λόγος που να το δικαιολογεί. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταστρέφει την νεανική αθωότητα, κανείς δεν έχει δικαίωμα να στιγματίζει τη ζωή ενός νέου ανθρώπου που είναι γεμάτος όνειρα για τη ζωή, ανησυχίες για το μέλλον, αγωνία και λαχτάρα να γνωρίσει την αγάπη και τον έρωτα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το σώμα του άλλου με τη βία για να ικανοποιήσει τις αρρωστημένες επιθυμίες του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί μία ανθρώπινη ζωή επειδή έχασε τον έλεγχο και ήταν εκτός εαυτού, όπως επικαλούνται πολλοί θύτες. Δεν υπάρχει δικαιολογία σε μία τέτοια πράξη. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, ούτε μπορείς να πεις ότι ήταν απλά μία κακή στιγμή. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Αυτές οι πληγές δεν γιατρεύονται, μένουν πάντα ανοιχτές και πονάνε. Καταστρέφουν ανθρώπους, οικογένειες.
Το σώμα των παιδιών μας δεν πρέπει να το αγγίζει κανείς, κι αυτό πρέπει να περάσει στο μυαλό τους από την παιδική ηλικία. Κανείς δεν μας ακουμπά χωρίς τη θέλησή μας. Κανείς δεν μας αγγίζει με τη βία.
Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγάπη και φροντίδα, με πολλές δυσκολίες και κόπους, με σκοπό κάποια στιγμή να ανοίξουν τα φτερά τους, να χαράξουν τη δική τους πορεία στη ζωή, να κάνουν τις επιλογές τους, να φτιάξουν το δικό τους αύριο.
Είναι ωραίο το αίσθημα της ελευθερίας που αποκτούν οι νέοι όταν φεύγουν από το σπίτι, είτε για σπουδές, είτε για δουλειά. Αυτό το αίσθημα της ανεξαρτησίας. Αυτή η ξαφνική ελευθερία στην ηλικία των 18 ετών περίπου. Η νέα ζωή μακριά από το σπίτι, χωρίς περιορισμούς και έλεγχο είναι τόσο ποθητή και ελκυστική.
Η στιγμή όμως που το παιδί φεύγει από το σπίτι είναι πολύ δύσκολη για έναν γονέα. Εντείνεται η αγωνία και το άγχος και καθημερινά υπάρχει ο φόβος για το τι κάνει, αν είναι καλά και αν κινδυνεύει από κάτι. Όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να περνάνε καλά, να μην είναι περιορισμένα, να μην καταπιέζονται, γιατί φοβούνται την αντίδρασή τους. Θέλουν να είναι στο πλευρό τους, δίπλα τους, σεβόμενοι τις επιλογές τους. Να τα συμβουλεύουν και να τα στηρίζουν. Να τα προστατεύουν με όποιον τρόπο μπορούν.
Η αγωνία και το άγχος των γονέων πάντα θα υπάρχει, ανεξαρτήτως ηλικίας των παιδιών τους. Οι κίνδυνοι πολλοί, ελλοχεύουν παντού, οι πειρασμοί ακόμη περισσότεροι, οι εποχές δύσκολες και απαιτητικές. Όλες αυτές οι συνθήκες οδηγούν τους νέους πολλές φορές σε λάθος επιλογές, σε λάθος παρέες, σε πράξεις καταστροφικές, σε κινήσεις που θεωρούν ότι τους κάνουν καλό, αλλά αντιθέτως τους οδηγούν σε αδιέξοδες καταστάσεις. Απομακρύνονται από τους γονείς τους και αρχίζει να χάνεται η εμπιστοσύνη.
Και αναρωτιόμαστε….
Πώς να αντιμετωπίσει κάποιος γονιός αυτόν που θα στοχοποιήσει το παιδί του για την προσωπική του ικανοποίηση, με χρήση βίας ή άλλων μέσων; Πώς να βοηθήσει το παιδί του που είναι μακριά να αποφύγει και να αντιμετωπίσει έναν τέτοιο κίνδυνο; Πώς να εξηγήσεις στους νέους ότι η σωματική επαφή πρέπει να γίνεται με τη συναίνεση και των δύο, ότι πρέπει να υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα και ότι δεν είναι πράξη καταναγκαστική που ικανοποιεί μόνον τον έναν; Πώς να εξηγήσεις ότι πρέπει να σέβονται την προσωπικότητα του άλλου και αυτό που θέλουν να το διεκδικούν και όχι να το παίρνουν με τη βία;
Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους, να τον σέβονται και να τον προστατεύουν. Να μην επιτρέπουν σε κανέναν να βιάζει την ψυχή και το σώμα τους. Να αμύνονται απέναντι σε κάθε κίνδυνο και σε ότι προσπαθεί να τους βλάψει. Να μιλάνε για ότι τους προβληματίζει για να μπορούν να δεχθούν βοήθεια και να αποτρέψουν άσχημα περιστατικά. Και από την άλλη, να σέβονται τους ανθρώπους, να μην τους χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν το ΕΓΩ τους, να μάθουν να αγαπούν αληθινά και να αποφεύγουν τη βία στη ζωή τους.
Είναι θέμα διαπαιδαγώγησης, σωστής ανατροφής και κοινωνικής μόρφωσης. Κι όλοι πρέπει να συμβάλλουμε σε αυτήν την προσπάθεια, οικογένεια, σχολείο, Κράτος.
Τα παιδιά μας πρέπει πρώτα να μάθουν να συμπεριφέρονται ως άνθρωποι, με αξιοπρέπεια και σεβασμό και μετά να γίνουν επιστήμονες, επαγγελματίες ή ότι άλλο επιλέξουν στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Ας είναι λιγότερα τα γράμματα και καλύτερη η συμπεριφορά.
_
bloko
Ποτέ δεν με απασχόλησε ο λόγος που μπορεί να οδηγήσει κάποιον να προβεί σε μία τέτοιου είδους απάνθρωπη πράξη, γιατί απλά δεν υπάρχει λόγος που να το δικαιολογεί. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταστρέφει την νεανική αθωότητα, κανείς δεν έχει δικαίωμα να στιγματίζει τη ζωή ενός νέου ανθρώπου που είναι γεμάτος όνειρα για τη ζωή, ανησυχίες για το μέλλον, αγωνία και λαχτάρα να γνωρίσει την αγάπη και τον έρωτα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το σώμα του άλλου με τη βία για να ικανοποιήσει τις αρρωστημένες επιθυμίες του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί μία ανθρώπινη ζωή επειδή έχασε τον έλεγχο και ήταν εκτός εαυτού, όπως επικαλούνται πολλοί θύτες. Δεν υπάρχει δικαιολογία σε μία τέτοια πράξη. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, ούτε μπορείς να πεις ότι ήταν απλά μία κακή στιγμή. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Αυτές οι πληγές δεν γιατρεύονται, μένουν πάντα ανοιχτές και πονάνε. Καταστρέφουν ανθρώπους, οικογένειες.
Το σώμα των παιδιών μας δεν πρέπει να το αγγίζει κανείς, κι αυτό πρέπει να περάσει στο μυαλό τους από την παιδική ηλικία. Κανείς δεν μας ακουμπά χωρίς τη θέλησή μας. Κανείς δεν μας αγγίζει με τη βία.
Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγάπη και φροντίδα, με πολλές δυσκολίες και κόπους, με σκοπό κάποια στιγμή να ανοίξουν τα φτερά τους, να χαράξουν τη δική τους πορεία στη ζωή, να κάνουν τις επιλογές τους, να φτιάξουν το δικό τους αύριο.
Είναι ωραίο το αίσθημα της ελευθερίας που αποκτούν οι νέοι όταν φεύγουν από το σπίτι, είτε για σπουδές, είτε για δουλειά. Αυτό το αίσθημα της ανεξαρτησίας. Αυτή η ξαφνική ελευθερία στην ηλικία των 18 ετών περίπου. Η νέα ζωή μακριά από το σπίτι, χωρίς περιορισμούς και έλεγχο είναι τόσο ποθητή και ελκυστική.
Η στιγμή όμως που το παιδί φεύγει από το σπίτι είναι πολύ δύσκολη για έναν γονέα. Εντείνεται η αγωνία και το άγχος και καθημερινά υπάρχει ο φόβος για το τι κάνει, αν είναι καλά και αν κινδυνεύει από κάτι. Όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να περνάνε καλά, να μην είναι περιορισμένα, να μην καταπιέζονται, γιατί φοβούνται την αντίδρασή τους. Θέλουν να είναι στο πλευρό τους, δίπλα τους, σεβόμενοι τις επιλογές τους. Να τα συμβουλεύουν και να τα στηρίζουν. Να τα προστατεύουν με όποιον τρόπο μπορούν.
Η αγωνία και το άγχος των γονέων πάντα θα υπάρχει, ανεξαρτήτως ηλικίας των παιδιών τους. Οι κίνδυνοι πολλοί, ελλοχεύουν παντού, οι πειρασμοί ακόμη περισσότεροι, οι εποχές δύσκολες και απαιτητικές. Όλες αυτές οι συνθήκες οδηγούν τους νέους πολλές φορές σε λάθος επιλογές, σε λάθος παρέες, σε πράξεις καταστροφικές, σε κινήσεις που θεωρούν ότι τους κάνουν καλό, αλλά αντιθέτως τους οδηγούν σε αδιέξοδες καταστάσεις. Απομακρύνονται από τους γονείς τους και αρχίζει να χάνεται η εμπιστοσύνη.
Και αναρωτιόμαστε….
Πώς να αντιμετωπίσει κάποιος γονιός αυτόν που θα στοχοποιήσει το παιδί του για την προσωπική του ικανοποίηση, με χρήση βίας ή άλλων μέσων; Πώς να βοηθήσει το παιδί του που είναι μακριά να αποφύγει και να αντιμετωπίσει έναν τέτοιο κίνδυνο; Πώς να εξηγήσεις στους νέους ότι η σωματική επαφή πρέπει να γίνεται με τη συναίνεση και των δύο, ότι πρέπει να υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα και ότι δεν είναι πράξη καταναγκαστική που ικανοποιεί μόνον τον έναν; Πώς να εξηγήσεις ότι πρέπει να σέβονται την προσωπικότητα του άλλου και αυτό που θέλουν να το διεκδικούν και όχι να το παίρνουν με τη βία;
Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους, να τον σέβονται και να τον προστατεύουν. Να μην επιτρέπουν σε κανέναν να βιάζει την ψυχή και το σώμα τους. Να αμύνονται απέναντι σε κάθε κίνδυνο και σε ότι προσπαθεί να τους βλάψει. Να μιλάνε για ότι τους προβληματίζει για να μπορούν να δεχθούν βοήθεια και να αποτρέψουν άσχημα περιστατικά. Και από την άλλη, να σέβονται τους ανθρώπους, να μην τους χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν το ΕΓΩ τους, να μάθουν να αγαπούν αληθινά και να αποφεύγουν τη βία στη ζωή τους.
Είναι θέμα διαπαιδαγώγησης, σωστής ανατροφής και κοινωνικής μόρφωσης. Κι όλοι πρέπει να συμβάλλουμε σε αυτήν την προσπάθεια, οικογένεια, σχολείο, Κράτος.
Τα παιδιά μας πρέπει πρώτα να μάθουν να συμπεριφέρονται ως άνθρωποι, με αξιοπρέπεια και σεβασμό και μετά να γίνουν επιστήμονες, επαγγελματίες ή ότι άλλο επιλέξουν στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Ας είναι λιγότερα τα γράμματα και καλύτερη η συμπεριφορά.
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
