2019-02-13 19:45:47
Όταν παρακολουθούμε στην τηλεόραση μια ταινία, μια εκπομπή ή ένα ντοκιμαντέρ για ένα αληθινό έγκλημα οι περισσότεροι αποσβολωνόμαστε.
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό και τι είναι αυτό που μας κάνει να «κολλάμε» στην οθόνη μας όταν βλέπουμε ένα έγκλημα που έχει συμβεί στην πραγματικότητα;
Η επιστήμη απαντά! Όπως οι ειδικοί υποστηρίζουν, η τάση αυτή έχει βαθύτερες ρίζες. Όταν παρακολουθούμε αυτές τις εικόνες ενεργοποιούνται τα πιο πρωτόγονα ένστικτά μας: νιώθουμε περιέργεια για το διαφορετικό, φοβόμαστε το τέρας κάτω από το κρεβάτι, αλλά θέλουμε και να μάθουμε τι μας διαφοροποιεί από τους δολοφόνους.
1. Μας αρέσει να τρομάζουμε… με ασφάλεια
«Αυτές οι ιστορίες είναι σα να μας τραβούν μέσα στο δάσος… Μας τρομάζουν πάρα πολύ. Μας κάνουν βόλτα στο σκοτάδι και στο τέλος μας αποκαλύπτουν την αλήθεια και μας επιστρέφουν στο φως. Η δικαιοσύνη αποδίδεται» λέει ο ψυχίατρος Dr
. Scott Bonn στο InsideEdition.com. Με όλα αυτά ανεβαίνει και η αδρεναλίνη μας, κάτι που μας εθίζει σε τέτοιες καταστάσεις. Ο Bonn το παρομοιάζει με τον ενθουσιασμό που αποκομίζουν τα παιδιά όταν μπαίνουν σε roller coaster ή σε στοιχειωμένα σπίτια στο λούνα παρκ. Φυσικά κανένας τηλεθεατής δεν θα ήθελε να συναντήσει κάποιον serial killer στην πραγματικότητα. Η προσομοίωση, όμως, του φόβου μέσα σε ένα προστατευμένο, ελεγχόμενο περιβάλλον, μας κάνει να θέλουμε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε τέτοιες σειρές και ντοκιμαντέρ.
Όπως επισημαίνει η Dr. Sharon Packer, οι τηλεθεατές αντλούν ικανοποίηση από την αίσθηση ασφάλειας που νιώθουν αντικρίζοντας ένα πτώμα όταν ξέρουν ότι δεν είναι οι ίδιοι: «Δεν είναι απαραίτητα σαδιστικό αυτό, αλλά αφού σε κάποιον έτυχε κάτι κακό, τουλάχιστον δεν είμαστε εμείς. Υπάρχει μία αίσθηση ανακούφισης» δήλωσε στο Decider.com.
2. Μας ιντριγκάρει το κακό παιδί της διπλανής πόρτας
Μερικοί δολοφόνοι είναι τόσο υπεράνω υποψίας που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι έχουν διαπράξει το έγκλημα. Πώς μπορεί αυτό το άτομο να έκανε κάτι τόσο ειδεχθές, αναρωτιούνται οι θεατές. Δεν βγάζει νόημα!
«Μέρος της ανθρώπινης φύσης είναι να μπαίνει στη θέση άλλων καταστάσεων, ακόμα και κακών. Γιατί αν πλησιάσουμε τον άλλο και τον καταλάβουμε, τότε ο άλλος παύει να μας φοβίζει. Πάρτε το παράδειγμα του Ted Bundy (σ.σ. Αμερικανός κατά συρροήν δολοφόνος, απαγωγέας, βιαστής, διαρρήκτης και νεκρόφιλος, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία ενός σημαντικού αριθμού γυναικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70): ένας γοητευτικός, χαρισματικός τύπος. Επειδή θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, γίνεται ακόμα πιο τρομακτικός, καθώς δεν μας κολλάει πώς μπορεί να είναι τέτοιο τέρας. Αυτό σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι serial killer. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι γίνεται στο κεφάλι τους, να βρούμε τα κίνητρά τους και τι τους οδήγησε στο φόνο. Γιατί αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, τότε θα έχουμε καταλάβει, δηλαδή θα έχουμε πατάξει το φόβο μας» λέει ο ψυχίατρος Bonn.
3. Θέλουμε να ξέρουμε ότι δεν είμαστε ο δολοφόνος
«Από τότε που ήμασταν παιδιά, μας τραβάει η διαμάχη καλού κακού» τονίζει η Dr. Elizabeth Rutha, στο Advocate Health Care’s Health Enews. Αυτό που επισημαίνει, όμως, είναι ότι ενώ ο άνθρωπος μαθαίνει να καταπιέζει τα βίαια ένστικτά του, μέσω της τηλεόρασης έρχεται αντιμέτωπος με αυτά με έναν τρόπο που δεν θα ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Με τον ίδιο τρόπο που το κοινό βιώνει το φόβο μέσω της τηλεόρασης, με τον ίδιο τρόπο βιώνει και το θυμό ή πιο βίαια συναισθήματα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον».
Η Dr. Sharon Packer το πάει ένα βήμα πιο πέρα… Λέει ότι υπάρχει κάτι ακόμα πιο σκοτεινό, που πολλοί δεν θα παραδεχτούν. Μας ανακουφίζει ότι δεν το κάναμε εμείς! Εξηγεί ότι όλοι μας νευριάζουμε κάποια στιγμή. Πολλές φορές λέμε ή έχουμε ακούσει κάποιον να λέει «Θα τον σκοτώσω αυτόν!», ωστόσο, ευτυχώς, σχεδόν, κανείς δεν το κάνει. «Όταν, όμως, το βλέπουμε στην οθόνη, υπάρχει ένα είδος αποφόρτισης και ανακούφισης για εμάς. Το έκανε κάποιος άλλος!».
Πηγή: healthview.gr
_
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό και τι είναι αυτό που μας κάνει να «κολλάμε» στην οθόνη μας όταν βλέπουμε ένα έγκλημα που έχει συμβεί στην πραγματικότητα;
Η επιστήμη απαντά! Όπως οι ειδικοί υποστηρίζουν, η τάση αυτή έχει βαθύτερες ρίζες. Όταν παρακολουθούμε αυτές τις εικόνες ενεργοποιούνται τα πιο πρωτόγονα ένστικτά μας: νιώθουμε περιέργεια για το διαφορετικό, φοβόμαστε το τέρας κάτω από το κρεβάτι, αλλά θέλουμε και να μάθουμε τι μας διαφοροποιεί από τους δολοφόνους.
1. Μας αρέσει να τρομάζουμε… με ασφάλεια
«Αυτές οι ιστορίες είναι σα να μας τραβούν μέσα στο δάσος… Μας τρομάζουν πάρα πολύ. Μας κάνουν βόλτα στο σκοτάδι και στο τέλος μας αποκαλύπτουν την αλήθεια και μας επιστρέφουν στο φως. Η δικαιοσύνη αποδίδεται» λέει ο ψυχίατρος Dr
Όπως επισημαίνει η Dr. Sharon Packer, οι τηλεθεατές αντλούν ικανοποίηση από την αίσθηση ασφάλειας που νιώθουν αντικρίζοντας ένα πτώμα όταν ξέρουν ότι δεν είναι οι ίδιοι: «Δεν είναι απαραίτητα σαδιστικό αυτό, αλλά αφού σε κάποιον έτυχε κάτι κακό, τουλάχιστον δεν είμαστε εμείς. Υπάρχει μία αίσθηση ανακούφισης» δήλωσε στο Decider.com.
2. Μας ιντριγκάρει το κακό παιδί της διπλανής πόρτας
Μερικοί δολοφόνοι είναι τόσο υπεράνω υποψίας που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι έχουν διαπράξει το έγκλημα. Πώς μπορεί αυτό το άτομο να έκανε κάτι τόσο ειδεχθές, αναρωτιούνται οι θεατές. Δεν βγάζει νόημα!
«Μέρος της ανθρώπινης φύσης είναι να μπαίνει στη θέση άλλων καταστάσεων, ακόμα και κακών. Γιατί αν πλησιάσουμε τον άλλο και τον καταλάβουμε, τότε ο άλλος παύει να μας φοβίζει. Πάρτε το παράδειγμα του Ted Bundy (σ.σ. Αμερικανός κατά συρροήν δολοφόνος, απαγωγέας, βιαστής, διαρρήκτης και νεκρόφιλος, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία ενός σημαντικού αριθμού γυναικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70): ένας γοητευτικός, χαρισματικός τύπος. Επειδή θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, γίνεται ακόμα πιο τρομακτικός, καθώς δεν μας κολλάει πώς μπορεί να είναι τέτοιο τέρας. Αυτό σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι serial killer. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι γίνεται στο κεφάλι τους, να βρούμε τα κίνητρά τους και τι τους οδήγησε στο φόνο. Γιατί αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, τότε θα έχουμε καταλάβει, δηλαδή θα έχουμε πατάξει το φόβο μας» λέει ο ψυχίατρος Bonn.
3. Θέλουμε να ξέρουμε ότι δεν είμαστε ο δολοφόνος
«Από τότε που ήμασταν παιδιά, μας τραβάει η διαμάχη καλού κακού» τονίζει η Dr. Elizabeth Rutha, στο Advocate Health Care’s Health Enews. Αυτό που επισημαίνει, όμως, είναι ότι ενώ ο άνθρωπος μαθαίνει να καταπιέζει τα βίαια ένστικτά του, μέσω της τηλεόρασης έρχεται αντιμέτωπος με αυτά με έναν τρόπο που δεν θα ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Με τον ίδιο τρόπο που το κοινό βιώνει το φόβο μέσω της τηλεόρασης, με τον ίδιο τρόπο βιώνει και το θυμό ή πιο βίαια συναισθήματα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον».
Η Dr. Sharon Packer το πάει ένα βήμα πιο πέρα… Λέει ότι υπάρχει κάτι ακόμα πιο σκοτεινό, που πολλοί δεν θα παραδεχτούν. Μας ανακουφίζει ότι δεν το κάναμε εμείς! Εξηγεί ότι όλοι μας νευριάζουμε κάποια στιγμή. Πολλές φορές λέμε ή έχουμε ακούσει κάποιον να λέει «Θα τον σκοτώσω αυτόν!», ωστόσο, ευτυχώς, σχεδόν, κανείς δεν το κάνει. «Όταν, όμως, το βλέπουμε στην οθόνη, υπάρχει ένα είδος αποφόρτισης και ανακούφισης για εμάς. Το έκανε κάποιος άλλος!».
Πηγή: healthview.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μανιτάρια, ένα δώρο της φύσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
