2012-03-13 16:02:05
Τα κόμματα –ιδίως αυτά της εξουσίας- ανασυντάσσονται, αναδιοργανώνονται, καθορίζουν την τακτική τους, με μόνο σκοπό, την υφαρπαγή μιας νομιμοποίησης, δια μέσου των εκλογών, η οποία θα τους δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσουν τον καταστροφικό τους ρόλο.
Ενώ οι ξένοι ήρθαν και ανέλαβαν επίσημα τις θέσεις τους στην κατακτημένη χώρα, οι οπαδοί του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, μαζεύτηκαν σε μια από τις πιο γελοίες συναθροίσεις που έγιναν ποτέ, με επίσημο σκοπό να εκλέξουν τον αρχηγό τους.
Θα περίμενε κανείς, πως μετά απ΄όσα έκαναν, μετά από την πλήρη παράδοση της χώρας, στους Ευρωπαίους κατακτητές της, θα τους είχε μείνει ελάχιστη αιδώ, ώστε να αυτοδιαλυθούν. Είναι το λιγότερο που έπρεπε να κάνουν, αν διαισθάνονταν τα αποτελέσματα της πολιτικής τους.
Όμως όχι. Αντί για αυτό, τα κόμματα –ιδίως αυτά της εξουσίας- ανασυντάσσονται, αναδιοργανώνονται, καθορίζουν την τακτική τους, με μόνο σκοπό, την υφαρπαγή μιας νομιμοποίησης, δια μέσου των εκλογών, η οποία θα τους δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσουν τον καταστροφικό τους ρόλο.
Σ αυτό το παιχνίδι, κυρίαρχο ρόλο, δεν παίζουν μόνο, τα γνωστά και συχνά προβαλλόμενα, -δια των βοηθούντων σε αυτό ΜΜΕ-, γνωστά στελέχη. Στη μάχη, ήδη μπήκαν, -αυτό αποδεικνύει η πρόσφατη Εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ- και τα μεσαία και τα μικρότερα στελέχη. Αυτά που υποτίθεται πως είναι πιο κοντά στην κοινωνία, την κοινωνία που χτύπησε αλύπητα ο δικομματισμός. Υποτίθεται πως αυτά τα στελέχη, έζησαν και ζουν από κοντά την απομύζηση του πλούτου της κοινωνίας, το ξεχαρβάλωμά της. Όταν όμως αυτά τα στελέχη, είναι ώρα να επιλέξουν, επιλέγουν πάντα να είναι μέλη του κομματικού στρατού. Δεν έχει σημασία η δικαιολογία. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες και αν θέλουν τα στελέχη και τα μέλη των κομμάτων, μπορεί ο καθένας από εμάς να τους προμηθεύσει, ακόμα πιο όμορφες δικαιολογίες από αυτές που μας σερβίρουν. Η πραγματικότητα όμως παραμένει η ίδια. Ανάμεσα στην Ελληνική κοινωνία και τα κόμματα, τα μέλη των κομμάτων, επιλέγουν τα κόμματα.
Έτσι είναι συνυπεύθυνοι, -ιδίως των δυο μεγάλων κομμάτων- για το ξεχαρβάλωμα της χώρας. Όχι μόνο στην πράξη το υπογράφουν, αλλά αγωνίζονται, για να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση. Αγωνίζονται για να συνεχίσουν να μας κλέβουν οι πολιτικοί. Να συνεχίσουν οι ξένοι να κάθονται στο σβέρκο μας. Να συνεχίσουμε να πεθαίνουμε ως κοινωνία καθημερινά.
Δείτε τους, είναι δίπλα μας. Είναι συνήθως ‘στελέχη’ στις δημόσιες επιχειρήσεις. Είναι συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα εργατικά μας δικαιώματα. Είναι μέλη σε ‘πρωτοποριακούς’ συλλόγους και ΜΚΟ που υλοποιούν ‘μοναδικά projects με χρήματα του δημοσίου φυσικά. Είναι κατασκευαστές που μας φτιάχνουν τους δρόμους και τα άλλα δημόσια έργα, 7 φορές ακριβότερα από άλλες χώρες. Είναι δημοσιογράφοι που είναι στο pay roll επιχειρηματιών και πολιτικών. Είναι ΜΜΕ που έχουν «ανοιχτή επικοινωνία» με ξένες πρεσβείες. Είναι οι ‘ευγενείς ομάδες’ που η εργασία τους, λόγω της πολιτικής εκπροσώπησης, επιβάλλεται στην κοινωνία. Είναι οι ‘άρχοντες’ της τοπικής αυτοδιοίκησης, που χρησιμοποιούν τα γραφεία τους στους δήμους, για ‘εξυπηρέτηση’ μελλοντικών ψηφοφόρων και στις εθνικές εκλογές. Είναι καλλιτέχνες διαπλεκόμενοι με το σύστημα.
Όχι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, που στηρίζουν αυτό το σάπιο σύστημα. Είναι και τα μεσαία στελέχη. Είναι και τα απλά μέλη, που ευελπιστώντας ένα διορισμό, ή οποιουδήποτε άλλου είδους εξυπηρέτηση, ξεχνούν το γενικό συμφέρον και επιλέγουν την πολιτική υποτέλειας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Αμέτρητοι ήταν όσοι ‘έσπασαν’ την εποχή της τουρκοκρατίας. Τι να κάνουμε με όλους αυτούς; Δεν μπορούμε να τους ξεχάσουμε, όταν απεργάζονται την καταστροφή μας. Θα θυμηθούμε και εδώ τον Κολοκοτρώνη και τη συμβουλή του. «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
economist.gr
Ενώ οι ξένοι ήρθαν και ανέλαβαν επίσημα τις θέσεις τους στην κατακτημένη χώρα, οι οπαδοί του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, μαζεύτηκαν σε μια από τις πιο γελοίες συναθροίσεις που έγιναν ποτέ, με επίσημο σκοπό να εκλέξουν τον αρχηγό τους.
Θα περίμενε κανείς, πως μετά απ΄όσα έκαναν, μετά από την πλήρη παράδοση της χώρας, στους Ευρωπαίους κατακτητές της, θα τους είχε μείνει ελάχιστη αιδώ, ώστε να αυτοδιαλυθούν. Είναι το λιγότερο που έπρεπε να κάνουν, αν διαισθάνονταν τα αποτελέσματα της πολιτικής τους.
Όμως όχι. Αντί για αυτό, τα κόμματα –ιδίως αυτά της εξουσίας- ανασυντάσσονται, αναδιοργανώνονται, καθορίζουν την τακτική τους, με μόνο σκοπό, την υφαρπαγή μιας νομιμοποίησης, δια μέσου των εκλογών, η οποία θα τους δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσουν τον καταστροφικό τους ρόλο.
Σ αυτό το παιχνίδι, κυρίαρχο ρόλο, δεν παίζουν μόνο, τα γνωστά και συχνά προβαλλόμενα, -δια των βοηθούντων σε αυτό ΜΜΕ-, γνωστά στελέχη. Στη μάχη, ήδη μπήκαν, -αυτό αποδεικνύει η πρόσφατη Εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ- και τα μεσαία και τα μικρότερα στελέχη. Αυτά που υποτίθεται πως είναι πιο κοντά στην κοινωνία, την κοινωνία που χτύπησε αλύπητα ο δικομματισμός. Υποτίθεται πως αυτά τα στελέχη, έζησαν και ζουν από κοντά την απομύζηση του πλούτου της κοινωνίας, το ξεχαρβάλωμά της. Όταν όμως αυτά τα στελέχη, είναι ώρα να επιλέξουν, επιλέγουν πάντα να είναι μέλη του κομματικού στρατού. Δεν έχει σημασία η δικαιολογία. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες και αν θέλουν τα στελέχη και τα μέλη των κομμάτων, μπορεί ο καθένας από εμάς να τους προμηθεύσει, ακόμα πιο όμορφες δικαιολογίες από αυτές που μας σερβίρουν. Η πραγματικότητα όμως παραμένει η ίδια. Ανάμεσα στην Ελληνική κοινωνία και τα κόμματα, τα μέλη των κομμάτων, επιλέγουν τα κόμματα.
Έτσι είναι συνυπεύθυνοι, -ιδίως των δυο μεγάλων κομμάτων- για το ξεχαρβάλωμα της χώρας. Όχι μόνο στην πράξη το υπογράφουν, αλλά αγωνίζονται, για να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση. Αγωνίζονται για να συνεχίσουν να μας κλέβουν οι πολιτικοί. Να συνεχίσουν οι ξένοι να κάθονται στο σβέρκο μας. Να συνεχίσουμε να πεθαίνουμε ως κοινωνία καθημερινά.
Δείτε τους, είναι δίπλα μας. Είναι συνήθως ‘στελέχη’ στις δημόσιες επιχειρήσεις. Είναι συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα εργατικά μας δικαιώματα. Είναι μέλη σε ‘πρωτοποριακούς’ συλλόγους και ΜΚΟ που υλοποιούν ‘μοναδικά projects με χρήματα του δημοσίου φυσικά. Είναι κατασκευαστές που μας φτιάχνουν τους δρόμους και τα άλλα δημόσια έργα, 7 φορές ακριβότερα από άλλες χώρες. Είναι δημοσιογράφοι που είναι στο pay roll επιχειρηματιών και πολιτικών. Είναι ΜΜΕ που έχουν «ανοιχτή επικοινωνία» με ξένες πρεσβείες. Είναι οι ‘ευγενείς ομάδες’ που η εργασία τους, λόγω της πολιτικής εκπροσώπησης, επιβάλλεται στην κοινωνία. Είναι οι ‘άρχοντες’ της τοπικής αυτοδιοίκησης, που χρησιμοποιούν τα γραφεία τους στους δήμους, για ‘εξυπηρέτηση’ μελλοντικών ψηφοφόρων και στις εθνικές εκλογές. Είναι καλλιτέχνες διαπλεκόμενοι με το σύστημα.
Όχι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, που στηρίζουν αυτό το σάπιο σύστημα. Είναι και τα μεσαία στελέχη. Είναι και τα απλά μέλη, που ευελπιστώντας ένα διορισμό, ή οποιουδήποτε άλλου είδους εξυπηρέτηση, ξεχνούν το γενικό συμφέρον και επιλέγουν την πολιτική υποτέλειας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Αμέτρητοι ήταν όσοι ‘έσπασαν’ την εποχή της τουρκοκρατίας. Τι να κάνουμε με όλους αυτούς; Δεν μπορούμε να τους ξεχάσουμε, όταν απεργάζονται την καταστροφή μας. Θα θυμηθούμε και εδώ τον Κολοκοτρώνη και τη συμβουλή του. «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
economist.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για ποιους θα χτυπήσει η καμπάνα των τεκμηρίων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
