2019-03-08 16:00:03
Μικροί τροπικοί παράδεισοι με σμαραγδένια νερά και ολόλευκες αμμουδιές, όλοι δικοί σας. Τα ιδιωτικά νησιά των ονείρων μας, πωλούνται προς μερικές χιλιάδες ευρώ, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι επίγειοι παράδεισοι βρίσκονται στα αζήτητα είναι πολύ και διάφοροι.
Η επιλογή τοποθεσίας είναι η Νο1 προϋπόθεση. Θέλετε ένα νησί για το καλοκαίρι ή κάπου που να μπορείτε να πηγαίνετε όλο το χρόνο; Να είναι κοντά στην ακτή ή χαμένο στα βάθη του πελάγους;
Μετά έρχονται οι προϋποθέσεις ανάλογα με τη χώρα όπου βρίσκεται. Στην Καραϊβική, τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, το νησί αγοράζεται όπως όλα τα οικόπεδα και αποτελεί περιουσία του ιδιοκτήτη. Στην Ασία και τον Νότιο Ειρηνικό μπορεί κανείς μόνο να τα νοικιάσει με leasing, που σημαίνει πως αποκτά το δικαίωμα να το θεωρεί ιδιοκτησία του για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, συνήθως από 30 έως 99 χρόνια. Αυτή η μέθοδος είναι συνήθως οικονομικότερη.
Η μετάβαση είναι ένα ζήτημα. Είναι σχεδόν απίθανο να υπάρχει αεροδρόμιο και ο ιδιοκτήτης θα φτάνει με σκάφος ή ελικόπτερο.
Ένας από τους τρόπους που έχουν οι μεσίτες που ασχολούνται με την πώληση νησιών να διαπιστώσουν αν ο πελάτης έχει σοβαρό σκοπό, είναι να τους ρωτούν τι είδους σκάφος έχουν. Επίσης, αν ο πελάτης ρωτάει για το βάθος στις ακτές ή αν υπάρχει λιμάνι ή αγκυροβόλιο, αυτό είναι ένδειξη ότι το έχει σκεφτεί περισσότερο.
Τα περισσότερα από τα νησιά προς πώληση υπάρχουν σε αγγελίες. Όχι όλα. Υπολογίζεται πως η ενημέρωση για το 1/5 των νησιών γίνεται απ' ευθείας από τους μεσίτες σε υποψήφιους πελάτες χωρίς ποτέ να δημοσιευτεί η πληροφορία.
Η συνήθης διαδικασία είναι ο μεσίτης να ανεβάσει στο σκάφος του τους υποψήφιους αγοραστές (χρεώνοντας 200 δολάρια για τα καύσιμα) και να τους ξεναγήσει γύρω-γύρω και πάνω στο νησί.
Η χρηματοδότηση είναι ένα ζήτημα. Οι τράπεζες σπάνια χρηματοδοτούν τις αγορές νησιών, με το σκεπτικό πως κάποιος που χρειάζεται δάνειο δεν θα έπρεπε να αγοράζει νησί έτσι κι αλλιώς. Επιπλέον, δεν έχουν σαφή τρόπο να ορίσουν την αξία του ως ενέχυρο. Αν στο νησί υπάρχει μια επιχείρηση (π.χ. resort) τότε αξιολογούν την επιχείρηση και όχι τόσο τη γη πάνω στην οποία βρίσκεται.
Τα έξοδα συντήρησης είναι πολλά.
Κι ύστερα έρχεται η διαμόρφωση. Καταλύματα, φωτοβολταϊκά, γεννήτριες, ηλεκτρικές συσκευές, συσκευές προπανίου, εξοπλισμός τηλεπικοινωνιών, ένα υποτυπώδες λιμάνι, παραλία (αν δεν υπάρχει), οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ.
starxeiamas
Οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι επίγειοι παράδεισοι βρίσκονται στα αζήτητα είναι πολύ και διάφοροι.
Η επιλογή τοποθεσίας είναι η Νο1 προϋπόθεση. Θέλετε ένα νησί για το καλοκαίρι ή κάπου που να μπορείτε να πηγαίνετε όλο το χρόνο; Να είναι κοντά στην ακτή ή χαμένο στα βάθη του πελάγους;
Μετά έρχονται οι προϋποθέσεις ανάλογα με τη χώρα όπου βρίσκεται. Στην Καραϊβική, τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, το νησί αγοράζεται όπως όλα τα οικόπεδα και αποτελεί περιουσία του ιδιοκτήτη. Στην Ασία και τον Νότιο Ειρηνικό μπορεί κανείς μόνο να τα νοικιάσει με leasing, που σημαίνει πως αποκτά το δικαίωμα να το θεωρεί ιδιοκτησία του για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, συνήθως από 30 έως 99 χρόνια. Αυτή η μέθοδος είναι συνήθως οικονομικότερη.
Η μετάβαση είναι ένα ζήτημα. Είναι σχεδόν απίθανο να υπάρχει αεροδρόμιο και ο ιδιοκτήτης θα φτάνει με σκάφος ή ελικόπτερο.
Ένας από τους τρόπους που έχουν οι μεσίτες που ασχολούνται με την πώληση νησιών να διαπιστώσουν αν ο πελάτης έχει σοβαρό σκοπό, είναι να τους ρωτούν τι είδους σκάφος έχουν. Επίσης, αν ο πελάτης ρωτάει για το βάθος στις ακτές ή αν υπάρχει λιμάνι ή αγκυροβόλιο, αυτό είναι ένδειξη ότι το έχει σκεφτεί περισσότερο.
Τα περισσότερα από τα νησιά προς πώληση υπάρχουν σε αγγελίες. Όχι όλα. Υπολογίζεται πως η ενημέρωση για το 1/5 των νησιών γίνεται απ' ευθείας από τους μεσίτες σε υποψήφιους πελάτες χωρίς ποτέ να δημοσιευτεί η πληροφορία.
Η συνήθης διαδικασία είναι ο μεσίτης να ανεβάσει στο σκάφος του τους υποψήφιους αγοραστές (χρεώνοντας 200 δολάρια για τα καύσιμα) και να τους ξεναγήσει γύρω-γύρω και πάνω στο νησί.
Η χρηματοδότηση είναι ένα ζήτημα. Οι τράπεζες σπάνια χρηματοδοτούν τις αγορές νησιών, με το σκεπτικό πως κάποιος που χρειάζεται δάνειο δεν θα έπρεπε να αγοράζει νησί έτσι κι αλλιώς. Επιπλέον, δεν έχουν σαφή τρόπο να ορίσουν την αξία του ως ενέχυρο. Αν στο νησί υπάρχει μια επιχείρηση (π.χ. resort) τότε αξιολογούν την επιχείρηση και όχι τόσο τη γη πάνω στην οποία βρίσκεται.
Τα έξοδα συντήρησης είναι πολλά.
Κι ύστερα έρχεται η διαμόρφωση. Καταλύματα, φωτοβολταϊκά, γεννήτριες, ηλεκτρικές συσκευές, συσκευές προπανίου, εξοπλισμός τηλεπικοινωνιών, ένα υποτυπώδες λιμάνι, παραλία (αν δεν υπάρχει), οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ.
starxeiamas
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι κρίσεις στις ΕΔ και το σύστημα επιλογής των αξιωματικών
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Άλεφ "κερδίζει" τον Χιμένεθ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
