2019-03-13 13:20:44
Όταν οι κάθε λογής εξουσιαστές –μικρής ή μεγάλης δυναμικότητας– αποφασίζουν να μιλήσουν σε διάφορα αφιερώματα-αγιογραφίες πολιτικών, είναι πολύ πιθανό να εντοπιστούν διάφορα "μαργαριτάρια".
Είναι το διαρκές άγχος της εξουσίας να επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα της ύπαρξής της και ταυτόχρονα η διαδρομή και οι αποφάσεις τού κάθε πολιτικού να εντάσσονται στο εκάστοτε πλαίσιο. Έτσι μπορεί κάποιος να εμφανίζεται από υπερασπιστής της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μέχρι γνήσιος πατριώτης και πετυχημένος διπλωμάτης. «Φωτοστέφανο» από τους αυλικούς στους αυλάρχες.
Αυτή η προσπάθεια η οποία συναντάται, όχι μόνο μέσω των συνεντεύξεων, αλλά και στις ονοματοθεσίες οδών, πλατειών, γηπέδων, αεροδρομίων και οπουδήποτε, ώστε η συχνή επανάληψη της χρήσης και της επαφής να δημιουργεί την αίσθηση του οικείου και της απότισης φόρου τιμής και σεβασμού. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους, που πολλές φορές παρατηρούμε σε όμορες περιοχές, η κοινή και όμοια ονοματοθεσία οδών να δημιουργεί προβλήματα ορθής χωροταξικής αποτύπωσης. Αλλά ας όψεται.
Πρόσφατα και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο προσωπικός γιατρός του και πρώην υπουργός σε συνέντευξή του στο κανάλι της Βουλής, «Ζωντανοί Διάλογοι» με τον Τάκη Κάμπρα ανέφερε:
«Η Αυριανή μετά έβαζε προσωπικές φωτογραφίες της Δήμητρας Παπανδρέου και ο Παπανδρέου βλέποντας αυτή την εικόνα, να βλέπει τη γυναίκα του σε τέτοιες φωτογραφίες, μπορώ να σας πω ότι είχε καταρρακωθεί. Αλλά δεν το έδειχνε, δεν παραπονιότανε».
Και συνεχίζει: «Έγινε, λοιπόν, μία σύσκεψη στελεχών, μεταξύ των οποίων και μυστικών υπηρεσιών, και ένας εξ αυτών, δεν θα πω ποιος, του λέει ότι:
– Άκουσε να δεις, Πρόεδρε, μην συζητάμε ώρα, θα κάνεις ό,τι κάνει ένας χωριάτης που θα του πάρουν τις φωτογραφίες της γυναίκας του στο καφενείο του χωριού του.
– Τι θα κάνει ο χωριάτης; λέει ο Παπανδρέου.
– Θα πάρει ένα τσεκούρι και θα ανοίξει το κεφάλι αυτουνού στα δύο.
Ο Παπανδρέου έμεινε βουβός. Επικράτησε σιγή. Σιγά-σιγά έκλεισε η συνεδρίαση και έφυγαν όλοι. Οπότε εγώ έφυγα με μαύρη σκέψη, λέω τί λένε εδώ πέρα κ.τ.λ. Αλλά τα γεγονότα πήγαν ομαλά και ένα Σάββατο που τον έβλεπα μόνο, του λέω:
– Πρόεδρε, τί είναι τώρα αυτές οι ιστορίες, τι θα γίνει;
Και τότε ήταν κάθετος, μου λέει:
– Άκουσε να δεις, Δημήτρη, από τότε που ο Πρωθυπουργός θα αρχίσει να υιοθετεί τέτοιες σκέψεις παίρνει διαζύγιο με τη λέξη που λέγεται Δημοκρατία».
Οι συγκεκριμένες δηλώσεις και αναφορές και ο τρόπος που αναπαράχθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης δείχνουν και φωτίζουν την πλευρά εκείνη των πραγμάτων, όπου ο Παπανδρέου αποδεικνύει, κατά τον Κρεμαστινό, ότι ήταν ένας γνήσιος δημοκράτης.
Εμάς, αντίθετα, μας κέντρισε το ενδιαφέρον ότι κάποιος ομοτράπεζος του Πρωθυπουργού σε επίσημη σύσκεψη με μέλη των μυστικών υπηρεσιών και θέμα τις δημοσιευμένες φωτογραφίες της Δ. Λιάνη στην Αυριανή εξέφρασε, απολύτως σοβαρά, τη συγκεκριμένη θέση. Συνεπώς έχουμε μια επίσημη θέση σε επίσημη σύσκεψη με προεδρεύοντα τον Πρωθυπουργό. Τα βασικά δεδομένα κατ’ εμάς είναι τα εξής: Εκφρασμένη θέση από κάποιον που συμμετέχει στη σύσκεψη (μέλος μυστικών υπηρεσιών;), βουβή αντίδραση, κατ’ ιδίαν –στον Κρεμαστινό– αποδοκιμασία της πρότασης. Το ότι κάποιος που συμμετέχει στα ανώτατα κλιμάκια της κρατικής εξουσίας εκφράζει την άποψη τής «εκκαθάρισης», δηλαδή της δολοφονίας ενός εκδότη επειδή καταρρακώνει τον Πρωθυπουργό αποδεικνύει απλούστατα τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία κάνει τα «ξεκαθαρίσματά» της.
Το ότι ο Παπανδρέου δεν αποδέχθηκε τη συγκεκριμένη πρόταση δεν δείχνει την κενότητά της αλλά την μη επιλογή της. Η πρόταση ως διατυπωμένη σκέψη υπήρχε στα επάνω κλιμάκια της κρατικής εξουσίας και δεν ήταν καθόλου ξένη στη χρήση της. Υπήρχε για να εκτελεστεί, υπήρχε για να δρομολογηθεί. Το ότι δεν προκρίθηκε αυτή η «λύση» είναι θέμα της συγκεκριμένης εξουσιαστικής διαχείρισης και όχι της Δημοκρατίας. Η λειτουργία των «μυστικών υπηρεσιών» είναι αδιάλειπτη σε κάθε κρατικό εξουσιαστικό σχήμα, όπως και οι δραστηριότητες που εκείνη αναπτύσσει κάθε φορά. Εάν ο Παπανδρέου θεωρούσε ξένο σώμα προς τη Δημοκρατία την έκφραση τέτοιων θέσεων, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαν εκστομιστεί τέτοιες σκέψεις στο τραπέζι των συσκέψεων με τον Πρωθυπουργό. Διότι είναι κάθε φορά δοσμένη με σαφήνεια η ακτίνα δράσης, όπως αυτή ορίζεται από την ανώτατη κρατική εξουσία στην εκτελεστική «μυστική» υπηρεσία.
Το marketing της Δημοκρατίας υπαγορεύει τις αρχές της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και της ισότητας και πρέπει με κάθε τρόπο αυτές να μην «τσαλακωθούν» για το σύστημα. Αυτό ουσιαστικά θέλει να κάνει και ο Κρεμαστινός, αλλά με έναν άτσαλο τρόπο. Επειδή, εάν η μη παρακρατική δράση των μυστικών υπηρεσιών είναι κτήμα της Δημοκρατίας τότε γιατί ο εκδότης Κουρής να χρωστάει χάρη στον Παπανδρέου; Θα χρώσταγε χάρη στην σταθερά εδραιωμένη Δημοκρατία του τόπου. Όπως ο Κρεμαστινός δήλωσε στην ίδια συνέντευξη, μετά το θάνατο του Παπανδρέου, μετέφερε τον διάλογο στον Κουρή και του είπε: «τουλάχιστον μετά θάνατον να τον σεβαστείς γιατί πήρε μια απόφαση που αφορούσε τη ζωή σου». Ομολογείται, δηλαδή, δημόσια ότι κάλλιστα ο τότε πρωθυπουργός θα μπορούσε να υιοθετήσει την κατατεθειμένη πρόταση. Άρα δεν είναι θέμα Δημοκρατίας αλλά συγκεκριμένης απόφασης του συγκεκριμένου εξουσιαστή. Ένας άλλος εξουσιαστής στην ίδια Δημοκρατία θα μπορούσε να είχε πάρει την άλλη επιλογή. Άλλωστε ανεξαρτήτως του βαθμού εμπλοκής ή όχι των «μυστικών υπηρεσιών» με Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου είχαμε δολοφονίες των Πρέκα, Τσουτσουβή, Μαρίνου και την υπόθεση του πράκτορα Ντάνου Κρυστάλλη. Με απλά λόγια, το κράτος δολοφονεί τους εκάστοτε ανταγωνιστές του, εντός ή εκτός του συστήματος, άμεσα ή έμμεσα, φανερά ή κρυφά. Ο τρόπος αλλάζει και μόνον αυτός.
Ένα δεύτερο δεδομένο από την εξιστόρηση του Κρεμαστινού ήταν η βουβή αντίδραση του Παπανδρέου στα λεγόμενα του συνομιλητή του. Πουθενά, λοιπόν, δεν καταγράφεται μια απαξίωση της συγκεκριμένης πρότασης παρά μονάχα στην κατ’ ιδίαν συζήτηση που είχαν λίγες μέρες αργότερα Κρεμαστινός-Παπανδρέου. Δεν αμφισβητούμε, επί της ουσίας, τα λεγόμενα του Κρεμαστινού όχι γιατί εμπιστευόμαστε τον λόγο του αλλά διότι δεν διαθέτουμε και κάποιο σοβαρό λόγο για να τα αμφισβητήσουμε.
Συνεπώς, ο Παπανδρέου δεν πήρε διαζύγιο με τη Δημοκρατία, όχι επειδή ξερίζωσε τέτοιες σκέψεις από το μυαλό των ανθρώπων που συμμετείχαν στις συσκέψεις αυτές, αλλά επειδή σιώπησε και δεν προχώρησε στην εντολή δολοφονίας. Ο φέρων την πρόταση, βάσει των λεγομένων Κρεμαστινού, αυτό που έλαβε ήταν μια σιωπή άρα κάποια άλλη στιγμή μια ίδια πρόταση θα μπορούσε, εν δυνάμει, να είχε διαφορετική αντιμετώπιση. Η πρόταση δεν έλαβε άρνηση και δεν εξουδετερώθηκε, το αντίθετο θα λέγαμε. Η μόνη άρνηση ήταν εκφρασμένη σε ιδιωτικό-φιλικό περιβάλλον και συνεπώς εξωθεσμικά και όχι εντός θεσμικής πρωτοβουλίας και δράσης. Και στο τέλος-τέλος εάν είχε δοθεί εντολή εκτέλεσης ο Κρεμαστινός ασφαλώς και δεν θα εξιστορούσε ποτέ τη συγκεκριμένη ιστορία.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: «Καλά τί εμμονή και αυτή με τα λεγόμενα Κρεμαστινού, η εξουσία πάντα δολοφονούσε και δολοφονεί». Σωστά, πάντα δολοφονεί αλλά έχει το ενδιαφέρον του όταν διαπιστώνεις ότι «τα όπλα τα έχουν πάντα πάνω στο τραπέζι». Είναι ακριβώς αυτό που ο Αντρέ Ζιντ είχε γράψει: «Όλα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά μιας και κανένας δεν ακούει, πρέπει να γυρίζουμε συνεχώς πίσω και να τα λέμε όλα ξανά από την αρχή».
Αντίστοιχα πριν από λίγους μήνες ο Σαουδάραβας δημοσιογράφος Τζαμάλ Κασόγκι δολοφονήθηκε εντός του προξενείου της Σαουδικής Αραβίας στη Κωνσταντινούπολη, στις 2 Οκτωβρίου 2018. Με την πρόσφατη ολοκληρωμένη έρευνα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, να αναφέρεται σε «προσχεδιασμένο έγκλημα», σχεδιασμένο από Σαουδάραβες αξιωματούχους, πιθανότατα κατόπιν εντολής του πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Παρά την κοινή έρευνα που πραγματοποίησαν Σαουδάραβες αξιωματούχοι με Τούρκους εισαγγελείς στο κτίριο του προξενείου και στην προξενική κατοικία στην Κωνσταντινούπολη, η σωρός του Κασόγκι συνεχίζει να αγνοείται.
Και επειδή το κάθε σοβαρό κράτος, στον σύγχρονο κόσμο, οφείλει να αναφέρεται στη Δημοκρατία, ιδού τί δήλωσε ο επικεφαλής επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας κ. Φ. Αλτούν: «Ο κόσμος μάς παρακολουθεί. Η Τουρκία, από κοινού με όλα τα κράτη του κόσμου που πιστεύουν στη δημοκρατία και στην ελευθερία, ζητάει την απονομή δικαιοσύνης και την αλήθεια»….! Παράλληλα οι καναδικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν ακούσει τις τουρκικές ηχογραφήσεις σχετικά με όσα συνέβησαν στον Τζαμάλ Κασόγκι, δήλωσε ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό. Στις οποίες κάποιος από τους δολοφόνους του φέρεται να λέει: «ξέρω πώς να τεμαχίζω»!
Η λίστα με τα κρατικά συμβόλαια θανάτου διαχρονικά είναι μακρά ανεξαρτήτως μορφής του πολιτεύματος από θύτες πρίγκηπες, πρωθυπουργούς και προέδρους με θύματα τον κάθε Κασόγκι, Τρότσκι ή πυρηνικό επιστήμονα. Όπως σημειώνει και ο Ρόνεν Μπέργκμαν στο βιβλίο του «Rise and Kill First», που μελετά τις κρατικές δολοφονίες του Ισραήλ: «Οι μυστικές επιχειρήσεις πίσω από τις γραμμές του εχθρού, είναι ο πυρήνας του ισραηλινού δόγματος ασφαλείας». Και συμπληρώνει: «για κάθε προτεινόμενη δολοφονία αρχικά απαιτούνταν μια «Κόκκινη Σελίδα» υπογεγραμμένη από τον πρωθυπουργό. Αλλά όταν η διαδικασία αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα, οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών αποφάσισαν να την παρακάμψουν. Η δολοφονία ονομάστηκε κάπως αλλοιώς, έτσι ώστε να εμπίπτει σε ένα διαφορετικό πρωτόκολλο λήψης αποφάσεων. Η δολοφονία αθώων πολιτών χαρακτηρίσθηκε ως «τυχαία ζημία», ενώ οι δολοφονίες ονομάστηκαν «στοχευόμενες προληπτικές πράξεις».
Πράξεις όλες μιας αταλάντευτης, συνεπούς και προσηλωμένης Δημοκρατίας!
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 191, Μάρτιος 2019
olalathos
Είναι το διαρκές άγχος της εξουσίας να επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα της ύπαρξής της και ταυτόχρονα η διαδρομή και οι αποφάσεις τού κάθε πολιτικού να εντάσσονται στο εκάστοτε πλαίσιο. Έτσι μπορεί κάποιος να εμφανίζεται από υπερασπιστής της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μέχρι γνήσιος πατριώτης και πετυχημένος διπλωμάτης. «Φωτοστέφανο» από τους αυλικούς στους αυλάρχες.
Αυτή η προσπάθεια η οποία συναντάται, όχι μόνο μέσω των συνεντεύξεων, αλλά και στις ονοματοθεσίες οδών, πλατειών, γηπέδων, αεροδρομίων και οπουδήποτε, ώστε η συχνή επανάληψη της χρήσης και της επαφής να δημιουργεί την αίσθηση του οικείου και της απότισης φόρου τιμής και σεβασμού. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους, που πολλές φορές παρατηρούμε σε όμορες περιοχές, η κοινή και όμοια ονοματοθεσία οδών να δημιουργεί προβλήματα ορθής χωροταξικής αποτύπωσης. Αλλά ας όψεται.
Πρόσφατα και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο προσωπικός γιατρός του και πρώην υπουργός σε συνέντευξή του στο κανάλι της Βουλής, «Ζωντανοί Διάλογοι» με τον Τάκη Κάμπρα ανέφερε:
«Η Αυριανή μετά έβαζε προσωπικές φωτογραφίες της Δήμητρας Παπανδρέου και ο Παπανδρέου βλέποντας αυτή την εικόνα, να βλέπει τη γυναίκα του σε τέτοιες φωτογραφίες, μπορώ να σας πω ότι είχε καταρρακωθεί. Αλλά δεν το έδειχνε, δεν παραπονιότανε».
Και συνεχίζει: «Έγινε, λοιπόν, μία σύσκεψη στελεχών, μεταξύ των οποίων και μυστικών υπηρεσιών, και ένας εξ αυτών, δεν θα πω ποιος, του λέει ότι:
– Άκουσε να δεις, Πρόεδρε, μην συζητάμε ώρα, θα κάνεις ό,τι κάνει ένας χωριάτης που θα του πάρουν τις φωτογραφίες της γυναίκας του στο καφενείο του χωριού του.
– Τι θα κάνει ο χωριάτης; λέει ο Παπανδρέου.
– Θα πάρει ένα τσεκούρι και θα ανοίξει το κεφάλι αυτουνού στα δύο.
Ο Παπανδρέου έμεινε βουβός. Επικράτησε σιγή. Σιγά-σιγά έκλεισε η συνεδρίαση και έφυγαν όλοι. Οπότε εγώ έφυγα με μαύρη σκέψη, λέω τί λένε εδώ πέρα κ.τ.λ. Αλλά τα γεγονότα πήγαν ομαλά και ένα Σάββατο που τον έβλεπα μόνο, του λέω:
– Πρόεδρε, τί είναι τώρα αυτές οι ιστορίες, τι θα γίνει;
Και τότε ήταν κάθετος, μου λέει:
– Άκουσε να δεις, Δημήτρη, από τότε που ο Πρωθυπουργός θα αρχίσει να υιοθετεί τέτοιες σκέψεις παίρνει διαζύγιο με τη λέξη που λέγεται Δημοκρατία».
Οι συγκεκριμένες δηλώσεις και αναφορές και ο τρόπος που αναπαράχθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης δείχνουν και φωτίζουν την πλευρά εκείνη των πραγμάτων, όπου ο Παπανδρέου αποδεικνύει, κατά τον Κρεμαστινό, ότι ήταν ένας γνήσιος δημοκράτης.
Εμάς, αντίθετα, μας κέντρισε το ενδιαφέρον ότι κάποιος ομοτράπεζος του Πρωθυπουργού σε επίσημη σύσκεψη με μέλη των μυστικών υπηρεσιών και θέμα τις δημοσιευμένες φωτογραφίες της Δ. Λιάνη στην Αυριανή εξέφρασε, απολύτως σοβαρά, τη συγκεκριμένη θέση. Συνεπώς έχουμε μια επίσημη θέση σε επίσημη σύσκεψη με προεδρεύοντα τον Πρωθυπουργό. Τα βασικά δεδομένα κατ’ εμάς είναι τα εξής: Εκφρασμένη θέση από κάποιον που συμμετέχει στη σύσκεψη (μέλος μυστικών υπηρεσιών;), βουβή αντίδραση, κατ’ ιδίαν –στον Κρεμαστινό– αποδοκιμασία της πρότασης. Το ότι κάποιος που συμμετέχει στα ανώτατα κλιμάκια της κρατικής εξουσίας εκφράζει την άποψη τής «εκκαθάρισης», δηλαδή της δολοφονίας ενός εκδότη επειδή καταρρακώνει τον Πρωθυπουργό αποδεικνύει απλούστατα τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία κάνει τα «ξεκαθαρίσματά» της.
Το ότι ο Παπανδρέου δεν αποδέχθηκε τη συγκεκριμένη πρόταση δεν δείχνει την κενότητά της αλλά την μη επιλογή της. Η πρόταση ως διατυπωμένη σκέψη υπήρχε στα επάνω κλιμάκια της κρατικής εξουσίας και δεν ήταν καθόλου ξένη στη χρήση της. Υπήρχε για να εκτελεστεί, υπήρχε για να δρομολογηθεί. Το ότι δεν προκρίθηκε αυτή η «λύση» είναι θέμα της συγκεκριμένης εξουσιαστικής διαχείρισης και όχι της Δημοκρατίας. Η λειτουργία των «μυστικών υπηρεσιών» είναι αδιάλειπτη σε κάθε κρατικό εξουσιαστικό σχήμα, όπως και οι δραστηριότητες που εκείνη αναπτύσσει κάθε φορά. Εάν ο Παπανδρέου θεωρούσε ξένο σώμα προς τη Δημοκρατία την έκφραση τέτοιων θέσεων, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαν εκστομιστεί τέτοιες σκέψεις στο τραπέζι των συσκέψεων με τον Πρωθυπουργό. Διότι είναι κάθε φορά δοσμένη με σαφήνεια η ακτίνα δράσης, όπως αυτή ορίζεται από την ανώτατη κρατική εξουσία στην εκτελεστική «μυστική» υπηρεσία.
Το marketing της Δημοκρατίας υπαγορεύει τις αρχές της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και της ισότητας και πρέπει με κάθε τρόπο αυτές να μην «τσαλακωθούν» για το σύστημα. Αυτό ουσιαστικά θέλει να κάνει και ο Κρεμαστινός, αλλά με έναν άτσαλο τρόπο. Επειδή, εάν η μη παρακρατική δράση των μυστικών υπηρεσιών είναι κτήμα της Δημοκρατίας τότε γιατί ο εκδότης Κουρής να χρωστάει χάρη στον Παπανδρέου; Θα χρώσταγε χάρη στην σταθερά εδραιωμένη Δημοκρατία του τόπου. Όπως ο Κρεμαστινός δήλωσε στην ίδια συνέντευξη, μετά το θάνατο του Παπανδρέου, μετέφερε τον διάλογο στον Κουρή και του είπε: «τουλάχιστον μετά θάνατον να τον σεβαστείς γιατί πήρε μια απόφαση που αφορούσε τη ζωή σου». Ομολογείται, δηλαδή, δημόσια ότι κάλλιστα ο τότε πρωθυπουργός θα μπορούσε να υιοθετήσει την κατατεθειμένη πρόταση. Άρα δεν είναι θέμα Δημοκρατίας αλλά συγκεκριμένης απόφασης του συγκεκριμένου εξουσιαστή. Ένας άλλος εξουσιαστής στην ίδια Δημοκρατία θα μπορούσε να είχε πάρει την άλλη επιλογή. Άλλωστε ανεξαρτήτως του βαθμού εμπλοκής ή όχι των «μυστικών υπηρεσιών» με Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου είχαμε δολοφονίες των Πρέκα, Τσουτσουβή, Μαρίνου και την υπόθεση του πράκτορα Ντάνου Κρυστάλλη. Με απλά λόγια, το κράτος δολοφονεί τους εκάστοτε ανταγωνιστές του, εντός ή εκτός του συστήματος, άμεσα ή έμμεσα, φανερά ή κρυφά. Ο τρόπος αλλάζει και μόνον αυτός.
Ένα δεύτερο δεδομένο από την εξιστόρηση του Κρεμαστινού ήταν η βουβή αντίδραση του Παπανδρέου στα λεγόμενα του συνομιλητή του. Πουθενά, λοιπόν, δεν καταγράφεται μια απαξίωση της συγκεκριμένης πρότασης παρά μονάχα στην κατ’ ιδίαν συζήτηση που είχαν λίγες μέρες αργότερα Κρεμαστινός-Παπανδρέου. Δεν αμφισβητούμε, επί της ουσίας, τα λεγόμενα του Κρεμαστινού όχι γιατί εμπιστευόμαστε τον λόγο του αλλά διότι δεν διαθέτουμε και κάποιο σοβαρό λόγο για να τα αμφισβητήσουμε.
Συνεπώς, ο Παπανδρέου δεν πήρε διαζύγιο με τη Δημοκρατία, όχι επειδή ξερίζωσε τέτοιες σκέψεις από το μυαλό των ανθρώπων που συμμετείχαν στις συσκέψεις αυτές, αλλά επειδή σιώπησε και δεν προχώρησε στην εντολή δολοφονίας. Ο φέρων την πρόταση, βάσει των λεγομένων Κρεμαστινού, αυτό που έλαβε ήταν μια σιωπή άρα κάποια άλλη στιγμή μια ίδια πρόταση θα μπορούσε, εν δυνάμει, να είχε διαφορετική αντιμετώπιση. Η πρόταση δεν έλαβε άρνηση και δεν εξουδετερώθηκε, το αντίθετο θα λέγαμε. Η μόνη άρνηση ήταν εκφρασμένη σε ιδιωτικό-φιλικό περιβάλλον και συνεπώς εξωθεσμικά και όχι εντός θεσμικής πρωτοβουλίας και δράσης. Και στο τέλος-τέλος εάν είχε δοθεί εντολή εκτέλεσης ο Κρεμαστινός ασφαλώς και δεν θα εξιστορούσε ποτέ τη συγκεκριμένη ιστορία.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: «Καλά τί εμμονή και αυτή με τα λεγόμενα Κρεμαστινού, η εξουσία πάντα δολοφονούσε και δολοφονεί». Σωστά, πάντα δολοφονεί αλλά έχει το ενδιαφέρον του όταν διαπιστώνεις ότι «τα όπλα τα έχουν πάντα πάνω στο τραπέζι». Είναι ακριβώς αυτό που ο Αντρέ Ζιντ είχε γράψει: «Όλα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά μιας και κανένας δεν ακούει, πρέπει να γυρίζουμε συνεχώς πίσω και να τα λέμε όλα ξανά από την αρχή».
Αντίστοιχα πριν από λίγους μήνες ο Σαουδάραβας δημοσιογράφος Τζαμάλ Κασόγκι δολοφονήθηκε εντός του προξενείου της Σαουδικής Αραβίας στη Κωνσταντινούπολη, στις 2 Οκτωβρίου 2018. Με την πρόσφατη ολοκληρωμένη έρευνα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, να αναφέρεται σε «προσχεδιασμένο έγκλημα», σχεδιασμένο από Σαουδάραβες αξιωματούχους, πιθανότατα κατόπιν εντολής του πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Παρά την κοινή έρευνα που πραγματοποίησαν Σαουδάραβες αξιωματούχοι με Τούρκους εισαγγελείς στο κτίριο του προξενείου και στην προξενική κατοικία στην Κωνσταντινούπολη, η σωρός του Κασόγκι συνεχίζει να αγνοείται.
Και επειδή το κάθε σοβαρό κράτος, στον σύγχρονο κόσμο, οφείλει να αναφέρεται στη Δημοκρατία, ιδού τί δήλωσε ο επικεφαλής επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας κ. Φ. Αλτούν: «Ο κόσμος μάς παρακολουθεί. Η Τουρκία, από κοινού με όλα τα κράτη του κόσμου που πιστεύουν στη δημοκρατία και στην ελευθερία, ζητάει την απονομή δικαιοσύνης και την αλήθεια»….! Παράλληλα οι καναδικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν ακούσει τις τουρκικές ηχογραφήσεις σχετικά με όσα συνέβησαν στον Τζαμάλ Κασόγκι, δήλωσε ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό. Στις οποίες κάποιος από τους δολοφόνους του φέρεται να λέει: «ξέρω πώς να τεμαχίζω»!
Η λίστα με τα κρατικά συμβόλαια θανάτου διαχρονικά είναι μακρά ανεξαρτήτως μορφής του πολιτεύματος από θύτες πρίγκηπες, πρωθυπουργούς και προέδρους με θύματα τον κάθε Κασόγκι, Τρότσκι ή πυρηνικό επιστήμονα. Όπως σημειώνει και ο Ρόνεν Μπέργκμαν στο βιβλίο του «Rise and Kill First», που μελετά τις κρατικές δολοφονίες του Ισραήλ: «Οι μυστικές επιχειρήσεις πίσω από τις γραμμές του εχθρού, είναι ο πυρήνας του ισραηλινού δόγματος ασφαλείας». Και συμπληρώνει: «για κάθε προτεινόμενη δολοφονία αρχικά απαιτούνταν μια «Κόκκινη Σελίδα» υπογεγραμμένη από τον πρωθυπουργό. Αλλά όταν η διαδικασία αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα, οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών αποφάσισαν να την παρακάμψουν. Η δολοφονία ονομάστηκε κάπως αλλοιώς, έτσι ώστε να εμπίπτει σε ένα διαφορετικό πρωτόκολλο λήψης αποφάσεων. Η δολοφονία αθώων πολιτών χαρακτηρίσθηκε ως «τυχαία ζημία», ενώ οι δολοφονίες ονομάστηκαν «στοχευόμενες προληπτικές πράξεις».
Πράξεις όλες μιας αταλάντευτης, συνεπούς και προσηλωμένης Δημοκρατίας!
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 191, Μάρτιος 2019
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Κούλλης Νικολάου επιβεβαιώνει το tvnea και μιλά για τον ALPHA Κύπρου!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αθωώθηκε το μοντέλο με τα ναρκωτικά στο Χονγκ Κονγκ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
