2019-03-14 21:39:33
Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί μα η κοινωνία ήταν απέξω. Ή αλλιώς: Στην αίθουσα του Εφετείου γράφεται ιστορία. Πηγαίνετε. Η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια μεγάλη δίκη της
νεότερης ελληνικής ιστορίας, μια από τις μεγαλύτερες της Μεταπολίτευσης, (ενδεικτικά δίκες Χούντας και βασανιστών, δίκη Κοσκωτά, δίκη 17 Νοέμβρη). Μια από τις μεγαλύτερες –ίσως η μεγαλύτερη- στην Ευρώπη δίκη νεοναζί μετά τον πόλεμο.
Η μόνη συζήτηση για τη δίκη είναι συνήθως μια αφόρητη γκρίνια (ερήμην πραγματικών αριθμών και γεγονότων): γιατί η δίκη αργεί και τι κάνουν και τι μας κρύβουν κλπ κλπ. Όποιος έχει εικόνα της δίκης ξέρει, οι υπόλοιποι ας κοιτάξουν τα σάιτ του GoldenDawn Watch και του Γιατην Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος - Jailgoldendawn.
Οδεύουμε προς το τέλος (τελευταίος γύρος πριν τις απολογίες, τέλειωσαν τα αναγνωστέα, άρχισαν οι μάρτυρες υπεράσπισης).
Έχω λοιπόν μια μεγάλη απορία: Αυτή η ιστορική δίκη ενδιαφέρει θεσμούς και κοινωνία;
Δεν ενδιαφέρει τις Νομικές Σχολές; Πού είναι οι καθηγητές με τους φοιτητές τους; Γιατί δε βγαίνουν από το αμφιθέατρο; Γιατί δεν κάνουν τον κόπο να ανηφορίσουν από τη Σόλωνος ως την Αλεξάνδρας; Θα έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ζωντανά την ιστορία να γράφεται; Να τη συζητήσουν με τους φοιτητές, να σχολιάσουν, να μάθουν;
Δεν ενδιαφέρει τα τμήματα ΜΜΕ, τις σχολές δημοσιογραφίας; Πού είναι καθηγητές και φοιτητές; Να μελετήσουν τις συμπεριφορές των μίντια απέναντι στη δίκη και τους πρωταγωνιστές της; Θα έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να κάνουν πρακτική άσκηση πάνω σε ένα μεγάλο γεγονός της σύγχρονης πολιτικής και ποινικής ιστορίας της χώρας;
Δεν ενδιαφέρει τα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας; Να μελετήσουν τα γεγονότα, το πολιτικό πλαίσιο, να ακούσουν μαρτυρίες, να δουν ανθρωπότυπους, να ακούσουν την ανάσα της Ιστορίας; Να δουν την αποτρόπαιη όψη του νεοναζισμού στο εδώλιο και τα θύματα όρθια απέναντί του;
Μπορεί κάποιοι να έχουν πάει και να τους αδικώ. Υπήρχαν μέρες με πολυ κόσμο στην αίθουσα της Αλεξάνδρας και του Κορυδαλλού. Κάποιες φορές έγιναν κινητοποιήσεις, ήρθαν συλλογικότητες, ήρθαν πρόσωπα με ιδιαίτερη θεσμική, πολιτική και κοινωνική σημασία. Σημαντικό. Είπαν «μας ενδιαφέρει τι γίνεται εδώ μέσα, παρακολουθούμε».
Όμως πολλές μέρες -340 συνολικά περίπου δικάσιμοι ως σήμερα- ήταν εκεί η πολιτική αγωγή, το Παρατηρητήριο της Δίκης, η Μάγδα Φύσσα, μετρημένοι φίλοι και λίγοι δημοσιογράφοι.
Μένουν μήνες. Ας είναι αυτές οι γραμμές μια έκκληση, μια υπόμνηση. Δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να ζήσουμε την ιστορία να γράφεται. Δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε τους νέους εκεί και τότε που γράφεται.
Στην αίθουσα του Εφετείου γράφεται ιστορία. Πηγαίνετε.
• Από τη σελίδα του Κωστή Παπαϊωάννου στο facebook
_
bloko
νεότερης ελληνικής ιστορίας, μια από τις μεγαλύτερες της Μεταπολίτευσης, (ενδεικτικά δίκες Χούντας και βασανιστών, δίκη Κοσκωτά, δίκη 17 Νοέμβρη). Μια από τις μεγαλύτερες –ίσως η μεγαλύτερη- στην Ευρώπη δίκη νεοναζί μετά τον πόλεμο.
Η μόνη συζήτηση για τη δίκη είναι συνήθως μια αφόρητη γκρίνια (ερήμην πραγματικών αριθμών και γεγονότων): γιατί η δίκη αργεί και τι κάνουν και τι μας κρύβουν κλπ κλπ. Όποιος έχει εικόνα της δίκης ξέρει, οι υπόλοιποι ας κοιτάξουν τα σάιτ του GoldenDawn Watch και του Γιατην Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος - Jailgoldendawn.
Οδεύουμε προς το τέλος (τελευταίος γύρος πριν τις απολογίες, τέλειωσαν τα αναγνωστέα, άρχισαν οι μάρτυρες υπεράσπισης).
Έχω λοιπόν μια μεγάλη απορία: Αυτή η ιστορική δίκη ενδιαφέρει θεσμούς και κοινωνία;
Δεν ενδιαφέρει τις Νομικές Σχολές; Πού είναι οι καθηγητές με τους φοιτητές τους; Γιατί δε βγαίνουν από το αμφιθέατρο; Γιατί δεν κάνουν τον κόπο να ανηφορίσουν από τη Σόλωνος ως την Αλεξάνδρας; Θα έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ζωντανά την ιστορία να γράφεται; Να τη συζητήσουν με τους φοιτητές, να σχολιάσουν, να μάθουν;
Δεν ενδιαφέρει τα τμήματα ΜΜΕ, τις σχολές δημοσιογραφίας; Πού είναι καθηγητές και φοιτητές; Να μελετήσουν τις συμπεριφορές των μίντια απέναντι στη δίκη και τους πρωταγωνιστές της; Θα έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να κάνουν πρακτική άσκηση πάνω σε ένα μεγάλο γεγονός της σύγχρονης πολιτικής και ποινικής ιστορίας της χώρας;
Δεν ενδιαφέρει τα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας; Να μελετήσουν τα γεγονότα, το πολιτικό πλαίσιο, να ακούσουν μαρτυρίες, να δουν ανθρωπότυπους, να ακούσουν την ανάσα της Ιστορίας; Να δουν την αποτρόπαιη όψη του νεοναζισμού στο εδώλιο και τα θύματα όρθια απέναντί του;
Μπορεί κάποιοι να έχουν πάει και να τους αδικώ. Υπήρχαν μέρες με πολυ κόσμο στην αίθουσα της Αλεξάνδρας και του Κορυδαλλού. Κάποιες φορές έγιναν κινητοποιήσεις, ήρθαν συλλογικότητες, ήρθαν πρόσωπα με ιδιαίτερη θεσμική, πολιτική και κοινωνική σημασία. Σημαντικό. Είπαν «μας ενδιαφέρει τι γίνεται εδώ μέσα, παρακολουθούμε».
Όμως πολλές μέρες -340 συνολικά περίπου δικάσιμοι ως σήμερα- ήταν εκεί η πολιτική αγωγή, το Παρατηρητήριο της Δίκης, η Μάγδα Φύσσα, μετρημένοι φίλοι και λίγοι δημοσιογράφοι.
Μένουν μήνες. Ας είναι αυτές οι γραμμές μια έκκληση, μια υπόμνηση. Δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να ζήσουμε την ιστορία να γράφεται. Δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε τους νέους εκεί και τότε που γράφεται.
Στην αίθουσα του Εφετείου γράφεται ιστορία. Πηγαίνετε.
• Από τη σελίδα του Κωστή Παπαϊωάννου στο facebook
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
