2019-03-19 09:04:13
Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Την Παρασκευή 8 Μάρτη, λίγο πριν τις 17.00, σε τραμ με κατεύθυνση τη Βούλα. Στη στάση Αιγαίου, επιβιβάστηκε στο τελευταίο βαγόνι άντρας γύρω στα
50, ο οποίος με το που μπήκε άρχισε να φωνάζει και αφού κλείσανε οι πόρτες του οχήματος -και ενώ ήταν πλέον εν κινήσει- έβγαλε μαχαίρι και κινούμενος ανάμεσα στους επιβάτες, μεταξύ των οποίων υπήρχε πρόσφυγας με παιδιά και μετανάστες, προτάσσοντας το όπλο ούρλιαζε «φέρτε μου έναν αλβανό να τον σφάξω, είναι εδώ μέσα κανένας αλβανός;». Στην αμέσως επόμενη στάση στη Ν. Σμύρνη, στην πλ. Αγίας Φωτεινής, ο άνδρας, σε κατάσταση πλήρους ψυχικής ηρεμίας και νηφαλιότητας, κρύβει το μαχαίρι και κατεβαίνει από το όχημα. Την ώρα που ξεκινά να διασχίζει την πλατεία φτάνει ένα περιπολικό, που είχε ειδοποιηθεί από τον οδηγό του τραμ, οι μπάτσοι τον κυνηγούν και αφού τον πιάνουν αυτός τους λέει «δεν αντιστέκομαι, σε εσάς δεν θα αντιστεκόμουν ποτέ, μαζί σας είμαι», ενώ την ώρα που τον μεταφέρουν στο περιπολικό, αποκαλύπτοντας ξεκάθαρα πλέον πως είναι φασίστας, εξαπολύει δημόσια έναν ρατσιστικό οχετό «όλοι οι μετανάστες θα πεθάνουν», «θάνατος στους αλβανούς», « ζήτω η χρυσή αυγή», «η ελλάδα μόνο στους έλληνες»
. Η αστυνομία έφυγε, χωρίς να συλλέξει μαρτυρίες από κανέναν από τους πολλούς δεκάδες επιβάτες, που για ένα -μικρό μεν, αλλά καθόλου ασήμαντο- χρονικό διάστημα βρίσκονταν σε καθεστώς ομηρίας, υπό τις απειλές ενός μισάνθρωπου μαχαιροβγάλτη.
Όμως τι ήταν αυτό που συνέβη; Ήταν ένα ακραίο, αλλά μεμονωμένο περιστατικό; Όχι.
Ήταν ένα γεγονός που διαδραματίστηκε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου στον ελλαδικό χώρο, εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο, προωθείται ανηλεώς από το κράτος, τους θεσμούς του και τα συστημικά μέσα προπαγάνδας ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός, με αφορμή το «μακεδονικό». Οι φασίστες πριμοδοτούνται και βγαίνουν στο δημόσιο χώρο διαχέοντας το ρατσιστικό τους μίσος (και μέσα σε σχολεία). Ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει διαπραχθεί πλήθος νεοναζιστικών επιθέσεων σε μετανάστες και πρόσφυγες με αποκορύφωμα όλων αυτών τη δολοφονία, τον Νοέμβρη, του αλβανού εργάτη γης Petrit Zifle, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, από τον χρυσαυγίτη Δημήτρη Κουρή. Ενώ ταυτόχρονα έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες παρακρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις και χώρους αγώνα σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο (κατάληψη Libertatia/Θεσσαλονίκη, EKX Φαβέλα/Πειραιάς, κατάληψη ΕΜΠΡΟΣ/Αθήνα, Λ.Καραγιάννη 37/Αθήνα, κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ/Αθήνα, ΕΚΧ Σχολείο/Θεσσαλονίκη, Παλιό νεκροτομείο/Αλεξανδρούπολη).
Ήταν ένα περιστατικό που ομοιάζει, με βάση το ότι εκκινεί από λογικές μίσους, με άλλα που είχαν ως αποτέλεσμα δολοφονίες που διαπράχθηκαν σε δημόσιους ή/και μαζικούς χώρους, από μεμονωμένα υποκείμενα που σηκώνουν λάβαρα πατριωτισμού, καθαρότητας φυλών, ισλαμοφοβίας, θρησκευτικού φανατισμού, χύνοντας το αίμα ανθρώπων και διαχέοντας το φόβο σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία, όχι μία, αλλά δεκάδες φορές (όπως στις Η.Π.Α. αλλά και τώρα στη Ν. Ζηλανδία). Δολοφονίες που διαπράχθηκαν από μεμονωμένα υποκείμενα που είτε αποτελούν μέλη διάφορων μορφωμάτων που καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τη μισανθρωπιά, είτε που φανατίζονται από τις δηλώσεις των διαφόρων λογής ρητόρων και τωρινών ή μελλοντικών «νόμιμων» πολιτικών αξιωματούχων -που τοποθετούνται μέσα στα κοινοβούλια και στα τηλεοπτικά πάνελ και στοιχειοθετούν ποιων ανθρώπων η ζωή αξίζει να βιώνεται και ποιοι περισσεύουν- και θέτουν εαυτόν, πλάι στην επίσημη κρατική και κατασταλτική πολιτική, στην υπηρεσία ‘’εκκαθάρισης του ανθρώπινου είδους’’ από όσους αποτελούν «μιάσματα», «παραφωνίες» και «εσωτερικούς» εχθρούς.
Το συγκεκριμένο περιστατικό, ευτυχώς, δεν είχε θάνατο. Αλλά σίγουρα έφερε φόβο. Φόβο στους μετανάστες, φόβο στα παιδιά, φόβο στους νεολαίους και τις νεολαίες, στις εργαζόμενες/ους, φόβο σε όλους και όλες που βρίσκονταν εκεί μέσα. Και ακόμα κι αν λίγοι κατάφεραν να διαχειριστούν με έναν πιο κοινωνικά υγιή τρόπο τη συγκεκριμένη κατάσταση (να προστατεύσουν τα παιδιά, να κρύψουν τους μετανάστες), ο φόβος, που έκανε τον κάθε ένα να νιώθει μόνος του όταν το μαχαίρι περνούσε μπροστά από το πρόσωπο και το σώμα του, είναι αυτός ακριβώς που θα αξιοποιήσει το κράτος και τα αφεντικά για να περιορίσουν ακόμα περισσότερο το ζωτικό μας χώρο. Να μας έχει υποταγμένους, μα «ασφαλείς».
Τέλος, μέσα σε ένα γεγονός που κράτησε μόλις λίγες στιγμές, εκδηλώθηκαν κάποια από τα κυρίαρχα αποτελέσματα που φέρει η βαρβαρότητα του κρατικού-καπιταλιστικούς συστήματος. Η έκφραση της βίας σε οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο και κάθε στιγμή, η εγκαθίδρυση του νόμου της ζούγκλας και η επιβολή του ισχυρού, η κυριάρχηση της εξατομίκευσης και πώς καθιστά ανίσχυρους τους ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι πολλοί, μπροστά σε έναν. Πώς γεννά την υποταγή ο εξατομικευμένος φόβος και η σιωπή.
Όσο το σύστημα θα συνεχίζει να επιβάλει τους σάπιους όρους και αξίες του, αυτά ή αντίστοιχα φαινόμενα νομοτελειακά θα πληθαίνουν και τα υγιή ανακλαστικά της κοινωνίας θα αφοπλίζονται. Γι’ αυτό ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι είναι οι συλλογικοί, μαχητικοί και από τα κάτω αγώνες.
ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ, Σ. ΛΟΥΚΜΑΝ, PETRIT ZIFLE….μην ξεχάσουμε, μην συγχωρέσουμε
_
bloko
50, ο οποίος με το που μπήκε άρχισε να φωνάζει και αφού κλείσανε οι πόρτες του οχήματος -και ενώ ήταν πλέον εν κινήσει- έβγαλε μαχαίρι και κινούμενος ανάμεσα στους επιβάτες, μεταξύ των οποίων υπήρχε πρόσφυγας με παιδιά και μετανάστες, προτάσσοντας το όπλο ούρλιαζε «φέρτε μου έναν αλβανό να τον σφάξω, είναι εδώ μέσα κανένας αλβανός;». Στην αμέσως επόμενη στάση στη Ν. Σμύρνη, στην πλ. Αγίας Φωτεινής, ο άνδρας, σε κατάσταση πλήρους ψυχικής ηρεμίας και νηφαλιότητας, κρύβει το μαχαίρι και κατεβαίνει από το όχημα. Την ώρα που ξεκινά να διασχίζει την πλατεία φτάνει ένα περιπολικό, που είχε ειδοποιηθεί από τον οδηγό του τραμ, οι μπάτσοι τον κυνηγούν και αφού τον πιάνουν αυτός τους λέει «δεν αντιστέκομαι, σε εσάς δεν θα αντιστεκόμουν ποτέ, μαζί σας είμαι», ενώ την ώρα που τον μεταφέρουν στο περιπολικό, αποκαλύπτοντας ξεκάθαρα πλέον πως είναι φασίστας, εξαπολύει δημόσια έναν ρατσιστικό οχετό «όλοι οι μετανάστες θα πεθάνουν», «θάνατος στους αλβανούς», « ζήτω η χρυσή αυγή», «η ελλάδα μόνο στους έλληνες»
Όμως τι ήταν αυτό που συνέβη; Ήταν ένα ακραίο, αλλά μεμονωμένο περιστατικό; Όχι.
Ήταν ένα γεγονός που διαδραματίστηκε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου στον ελλαδικό χώρο, εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο, προωθείται ανηλεώς από το κράτος, τους θεσμούς του και τα συστημικά μέσα προπαγάνδας ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός, με αφορμή το «μακεδονικό». Οι φασίστες πριμοδοτούνται και βγαίνουν στο δημόσιο χώρο διαχέοντας το ρατσιστικό τους μίσος (και μέσα σε σχολεία). Ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει διαπραχθεί πλήθος νεοναζιστικών επιθέσεων σε μετανάστες και πρόσφυγες με αποκορύφωμα όλων αυτών τη δολοφονία, τον Νοέμβρη, του αλβανού εργάτη γης Petrit Zifle, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, από τον χρυσαυγίτη Δημήτρη Κουρή. Ενώ ταυτόχρονα έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες παρακρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις και χώρους αγώνα σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο (κατάληψη Libertatia/Θεσσαλονίκη, EKX Φαβέλα/Πειραιάς, κατάληψη ΕΜΠΡΟΣ/Αθήνα, Λ.Καραγιάννη 37/Αθήνα, κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ/Αθήνα, ΕΚΧ Σχολείο/Θεσσαλονίκη, Παλιό νεκροτομείο/Αλεξανδρούπολη).
Ήταν ένα περιστατικό που ομοιάζει, με βάση το ότι εκκινεί από λογικές μίσους, με άλλα που είχαν ως αποτέλεσμα δολοφονίες που διαπράχθηκαν σε δημόσιους ή/και μαζικούς χώρους, από μεμονωμένα υποκείμενα που σηκώνουν λάβαρα πατριωτισμού, καθαρότητας φυλών, ισλαμοφοβίας, θρησκευτικού φανατισμού, χύνοντας το αίμα ανθρώπων και διαχέοντας το φόβο σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία, όχι μία, αλλά δεκάδες φορές (όπως στις Η.Π.Α. αλλά και τώρα στη Ν. Ζηλανδία). Δολοφονίες που διαπράχθηκαν από μεμονωμένα υποκείμενα που είτε αποτελούν μέλη διάφορων μορφωμάτων που καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τη μισανθρωπιά, είτε που φανατίζονται από τις δηλώσεις των διαφόρων λογής ρητόρων και τωρινών ή μελλοντικών «νόμιμων» πολιτικών αξιωματούχων -που τοποθετούνται μέσα στα κοινοβούλια και στα τηλεοπτικά πάνελ και στοιχειοθετούν ποιων ανθρώπων η ζωή αξίζει να βιώνεται και ποιοι περισσεύουν- και θέτουν εαυτόν, πλάι στην επίσημη κρατική και κατασταλτική πολιτική, στην υπηρεσία ‘’εκκαθάρισης του ανθρώπινου είδους’’ από όσους αποτελούν «μιάσματα», «παραφωνίες» και «εσωτερικούς» εχθρούς.
Το συγκεκριμένο περιστατικό, ευτυχώς, δεν είχε θάνατο. Αλλά σίγουρα έφερε φόβο. Φόβο στους μετανάστες, φόβο στα παιδιά, φόβο στους νεολαίους και τις νεολαίες, στις εργαζόμενες/ους, φόβο σε όλους και όλες που βρίσκονταν εκεί μέσα. Και ακόμα κι αν λίγοι κατάφεραν να διαχειριστούν με έναν πιο κοινωνικά υγιή τρόπο τη συγκεκριμένη κατάσταση (να προστατεύσουν τα παιδιά, να κρύψουν τους μετανάστες), ο φόβος, που έκανε τον κάθε ένα να νιώθει μόνος του όταν το μαχαίρι περνούσε μπροστά από το πρόσωπο και το σώμα του, είναι αυτός ακριβώς που θα αξιοποιήσει το κράτος και τα αφεντικά για να περιορίσουν ακόμα περισσότερο το ζωτικό μας χώρο. Να μας έχει υποταγμένους, μα «ασφαλείς».
Τέλος, μέσα σε ένα γεγονός που κράτησε μόλις λίγες στιγμές, εκδηλώθηκαν κάποια από τα κυρίαρχα αποτελέσματα που φέρει η βαρβαρότητα του κρατικού-καπιταλιστικούς συστήματος. Η έκφραση της βίας σε οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο και κάθε στιγμή, η εγκαθίδρυση του νόμου της ζούγκλας και η επιβολή του ισχυρού, η κυριάρχηση της εξατομίκευσης και πώς καθιστά ανίσχυρους τους ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι πολλοί, μπροστά σε έναν. Πώς γεννά την υποταγή ο εξατομικευμένος φόβος και η σιωπή.
Όσο το σύστημα θα συνεχίζει να επιβάλει τους σάπιους όρους και αξίες του, αυτά ή αντίστοιχα φαινόμενα νομοτελειακά θα πληθαίνουν και τα υγιή ανακλαστικά της κοινωνίας θα αφοπλίζονται. Γι’ αυτό ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι είναι οι συλλογικοί, μαχητικοί και από τα κάτω αγώνες.
ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ, Σ. ΛΟΥΚΜΑΝ, PETRIT ZIFLE….μην ξεχάσουμε, μην συγχωρέσουμε
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
