2019-03-19 22:30:47
Η μυθιστορηματική διαδρομή του ανθρώπου που μετά την οικογένεια του είχε τον Παναθηναϊκό πάνω απ' όλα - Τα απογεύματα στη Λεωφόρο, η τρέλα με την ομάδα, οι κόντρες και άγνωστα περιστατικά που έγραψαν ιστορία
Το ημερολόγιο γράφει 5 Μαϊου του 2002 και λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπιουλου στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης στο κλειστό του «Παλαμαλαγκούτι», «σκοτώνοντας» την Κίντερ Μπολόνια μέσα στην έδρα της.
Τα δύο αδέρφια παραληρούν μετά τον θρίαμβο, αλλά οι πανηγυρισμοί όπως θυμόταν χρόνια μετά γνωστός «πράσινος» επιχειρηματίας, διακόπηκαν απότομα μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα.
«Γιατί μπήκες στο αεροπλάνο;» ακούστηκε ο Παύλος απευθυνόμενος στον Θανάση και ο τελευταίος απαντάει άμεσα: «Εγώ; Εσύ γιατί μπήκες;».
Ο επιχειρηματίας και κάποιοι άλλοι που βλέπουν την σκηνή δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν βλέποντας τα δύο αδέρφια μέχρι την στιγμή που ακούγεται η φωνή του τρίτου και μικρότερου αδερφού, Κώστα: «Δεν το έχουμε πει τόσες φορές; Γιατί μπήκατε και οι δύο στο αεροπλάνο;».
Μόνο τότε κατάλαβαν λίγοι ότι ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας Γιαννακόπουλος είχαν πάρει χρόνια πριν την απόφαση να μην ταξιδεύουν ποτέ όλοι μαζί, για λόγους οικογενειακής ασφάλειας.
Σήμερα το πρωί ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ταξίδεψε για τελευταία φορά σε αυτό τον κόσμο, φεύγοντας πλήρης ημερών στα 88 του χρόνια, εννιά μήνες μετά το τελευταίο αντίο που είπε στον αδερφό του Παύλο με τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του.
Έτρεχαν όπως εκείνο το γιορτινό βράδυ που πήρε το μικρόφωνο και μπροστά σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ είπε συγκινημένος: «Όταν πεθάνω θέλω να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού».
Η απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος μια θρυλικής δυάδας η οποία όχι μόνο ανέστησε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, αλλά τον έχρισε βασιλιά της Ευρώπης.
Σε άλλα χρόνια όπου η λέξη παράγοντας είχε άλλη βαρύτητα και πολλές φορές ήταν συνυφασμένη με την ανθρωπιά, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μεγαλούργησε αφήνοντας-μαζί με τον Παύλο-το δικό του στίγμα.
Αυτό, του καλού ανθρώπου Από μικρός Παναθηναϊκός
Μεγαλώνοντας στο σπίτι μιας μέσης ελληνικής οικογένειας, μαζί με άλλα τρία αδέρφια, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έζησε ως παιδί την κατοχή και ως έφηβος τον εμφύλιο και την Ελλάδα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.
Από μικρός είναι πολύ καλός μαθητής. Δεν μπορεί να κάνει κι άλλιώς αφού ο πατέρας του Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που έχει ανοίξει ένα φαρμακείο στην οδό Πειραιώς απαιτεί από τα παιδιά του να είναι άριστοι μαθητές.
Δεν απαιτεί όμως να υποστηρίζουν την ομάδα του, τον Απόλλωνα και όταν ο Θανάσης του λέει ότι είναι Παναθηναϊκός χαμογελάει με συγκατάβαση.
Πριν πάει στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο Θανάσης περνάει από τεστ διαβάσματος σε όλα τα μαθήματα που έχει την επομένη από τον πατέρα του.
Όπως θυμήθηκε χρόνια μετά σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο «Φως» τον Ιούνιο του 1997 «μόνο έτσι μου έδινε ένα τάλιρο για να αγοράσω εισιτήριο και μια πορτοκαλάδα».
Η ενασχόληση του μαζί με τους Παύλο και Κώστα στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας, τον ωθεί να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, συμπληρώνοντας ακόμη και 16 ώρες στο γραφείο.
Όμως ο Παναθηναϊκός είναι πάντα στο μυαλό του, όπως και του Παύλου μαζί με τον οποίο το 1974 αρχίζουν να γράφουν την δική τους προσωπική ιστορία, ως παράγοντες του Ερασιτέχνη.
Ο μεγάλος του αδερφός είναι ο μπροστάρης κι αυτός ακολουθεί, προτείνει, συμβουλεύει ενίοτε ώστε η όποια απόφαση να είναι μόνο για το καλό του συλλόγου.
Δεν λέει ποτέ όιχι σε δίκαια αιτήματα, ούτε σκέφτεται τα λεφτά που φεύγουν για την ομάδα αφού θέλει να δει τον σύλλογο πολύ ψηλά, ειδικά την ομάδα ποδοσφαίρου.
Το 1979 ο Θανάσης μαζί με τον αδερφό του θέλουν σαν τρελοί την ΠΑΕ, αλλά τελικά αυτή θα καταλήξει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και όχι στους Γιαννακόπουλους.
Όπως είχε πει στην ιστορική συνέντευξη που έδωσε στο «Φως» το καλοκαίρι του 1997 «νοιώθουμε ακόμη θλίψη που δεν πήραμε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός όχι τόσο για το ότι δεν τη πήραμε, όσο για τον τρόπο που τη χάσαμε».
Οι θρίαμβοι, ο Σπανούλης και τα 3 εμφράγματα
Στα γήπεδα του μπάσκετ, οι πολύχρωμες γραβάτες του έγραψαν την δική τους ξεχωριστή ιστορία, ειδικά σε βραδιές σαν αυτή του πρώτου Ευρωπαϊκού Κυπέλου Πρωταθλητριών που σήκωσε το Τριφύλι.
Αεικίνητος, φωνακλάς, εκφραστικός και ενίοτε έξαλλος, ειδικά όταν ένοιωθε ότι αδικείται η ομάδα από τους διαιτητές, ξέσπαγε μοναδικά όπως έκανε τον Μάϊο του 2009.
Ο Παναθηναϊκός παρότι κατά γενική ομολογία «σφαγιάζεται» από την διατησία κερδίζει τον τελικό της Ευρωλίγκας και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος επιτίθεται φραστικά στον κομισάριο της Τζόρντι Μπερτομέου, πετώντας του χαρτονομίσματα!
Ζει τον κάθε αγώνα με το ίδιο πάθος, αγωνιά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα όταν το παιχνίδι κρίνεται στον πόντο και γι' αυτό θα υποστεί τρία εμφράγματα.
Η μεγάλη του αδυναμία φέρεται να ήταν ο Βασίλης Σπανούλης αφού είχε πει ότι αν χειριζόταν αυτός την υπόθεση του Kill Bill δεν θα είχε φύγει για τον Ολυμπιακό.
Τον Μάϊο του 2016, όταν ο τελευταίος σηκώνεται και με τρίποντο από τα εννιά μέτρα χρίζει πρωταθλητή τον Ολυμπιακό μέσα στο ΟΑΚΑ, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, τον κοιτάει αποσβολωμένος να φεύγει τρέχοντας για τα αποδυτήρια.
Δυο χρόνια μετά στον πέμπτο τελικό και με την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου πολύ νωπή, ο αρχηγός του Ολυμπιακού σε μια στιγμή έντασης που ο αγώνας διακόπηκε πηγαίνει κοντά στον Θανάση.
Τον αγκαλιάζει, του σφίγγει το χέρι και μιλάνε για λίγα δευτερόλεπτα αποδεικνύοντας αμφότεροι ότι δεν τους χωρίζει τίποτε ακόμη και εντός του παρκέ, σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι.
Λίγο μετά το τέλος του αγώνα, ο Θανάσης κλαίει για τον Παύλο που δεν είναι εκεί έχοντας αγκαλιά τον ανιψιό του Δημήτρη λίγο πιο μακριά από τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού.
Διονύσης Θανάσουλας
anatakti
Το ημερολόγιο γράφει 5 Μαϊου του 2002 και λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπιουλου στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης στο κλειστό του «Παλαμαλαγκούτι», «σκοτώνοντας» την Κίντερ Μπολόνια μέσα στην έδρα της.
Τα δύο αδέρφια παραληρούν μετά τον θρίαμβο, αλλά οι πανηγυρισμοί όπως θυμόταν χρόνια μετά γνωστός «πράσινος» επιχειρηματίας, διακόπηκαν απότομα μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα.
«Γιατί μπήκες στο αεροπλάνο;» ακούστηκε ο Παύλος απευθυνόμενος στον Θανάση και ο τελευταίος απαντάει άμεσα: «Εγώ; Εσύ γιατί μπήκες;».
Ο επιχειρηματίας και κάποιοι άλλοι που βλέπουν την σκηνή δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν βλέποντας τα δύο αδέρφια μέχρι την στιγμή που ακούγεται η φωνή του τρίτου και μικρότερου αδερφού, Κώστα: «Δεν το έχουμε πει τόσες φορές; Γιατί μπήκατε και οι δύο στο αεροπλάνο;».
Μόνο τότε κατάλαβαν λίγοι ότι ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας Γιαννακόπουλος είχαν πάρει χρόνια πριν την απόφαση να μην ταξιδεύουν ποτέ όλοι μαζί, για λόγους οικογενειακής ασφάλειας.
Σήμερα το πρωί ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ταξίδεψε για τελευταία φορά σε αυτό τον κόσμο, φεύγοντας πλήρης ημερών στα 88 του χρόνια, εννιά μήνες μετά το τελευταίο αντίο που είπε στον αδερφό του Παύλο με τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του.
Έτρεχαν όπως εκείνο το γιορτινό βράδυ που πήρε το μικρόφωνο και μπροστά σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ είπε συγκινημένος: «Όταν πεθάνω θέλω να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού».
Η απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος μια θρυλικής δυάδας η οποία όχι μόνο ανέστησε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, αλλά τον έχρισε βασιλιά της Ευρώπης.
Σε άλλα χρόνια όπου η λέξη παράγοντας είχε άλλη βαρύτητα και πολλές φορές ήταν συνυφασμένη με την ανθρωπιά, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μεγαλούργησε αφήνοντας-μαζί με τον Παύλο-το δικό του στίγμα.
Αυτό, του καλού ανθρώπου Από μικρός Παναθηναϊκός
Μεγαλώνοντας στο σπίτι μιας μέσης ελληνικής οικογένειας, μαζί με άλλα τρία αδέρφια, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έζησε ως παιδί την κατοχή και ως έφηβος τον εμφύλιο και την Ελλάδα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.
Από μικρός είναι πολύ καλός μαθητής. Δεν μπορεί να κάνει κι άλλιώς αφού ο πατέρας του Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που έχει ανοίξει ένα φαρμακείο στην οδό Πειραιώς απαιτεί από τα παιδιά του να είναι άριστοι μαθητές.
Δεν απαιτεί όμως να υποστηρίζουν την ομάδα του, τον Απόλλωνα και όταν ο Θανάσης του λέει ότι είναι Παναθηναϊκός χαμογελάει με συγκατάβαση.
Πριν πάει στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο Θανάσης περνάει από τεστ διαβάσματος σε όλα τα μαθήματα που έχει την επομένη από τον πατέρα του.
Όπως θυμήθηκε χρόνια μετά σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο «Φως» τον Ιούνιο του 1997 «μόνο έτσι μου έδινε ένα τάλιρο για να αγοράσω εισιτήριο και μια πορτοκαλάδα».
Η ενασχόληση του μαζί με τους Παύλο και Κώστα στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας, τον ωθεί να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, συμπληρώνοντας ακόμη και 16 ώρες στο γραφείο.
Όμως ο Παναθηναϊκός είναι πάντα στο μυαλό του, όπως και του Παύλου μαζί με τον οποίο το 1974 αρχίζουν να γράφουν την δική τους προσωπική ιστορία, ως παράγοντες του Ερασιτέχνη.
Ο μεγάλος του αδερφός είναι ο μπροστάρης κι αυτός ακολουθεί, προτείνει, συμβουλεύει ενίοτε ώστε η όποια απόφαση να είναι μόνο για το καλό του συλλόγου.
Δεν λέει ποτέ όιχι σε δίκαια αιτήματα, ούτε σκέφτεται τα λεφτά που φεύγουν για την ομάδα αφού θέλει να δει τον σύλλογο πολύ ψηλά, ειδικά την ομάδα ποδοσφαίρου.
Το 1979 ο Θανάσης μαζί με τον αδερφό του θέλουν σαν τρελοί την ΠΑΕ, αλλά τελικά αυτή θα καταλήξει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και όχι στους Γιαννακόπουλους.
Όπως είχε πει στην ιστορική συνέντευξη που έδωσε στο «Φως» το καλοκαίρι του 1997 «νοιώθουμε ακόμη θλίψη που δεν πήραμε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός όχι τόσο για το ότι δεν τη πήραμε, όσο για τον τρόπο που τη χάσαμε».
Οι θρίαμβοι, ο Σπανούλης και τα 3 εμφράγματα
Στα γήπεδα του μπάσκετ, οι πολύχρωμες γραβάτες του έγραψαν την δική τους ξεχωριστή ιστορία, ειδικά σε βραδιές σαν αυτή του πρώτου Ευρωπαϊκού Κυπέλου Πρωταθλητριών που σήκωσε το Τριφύλι.
Αεικίνητος, φωνακλάς, εκφραστικός και ενίοτε έξαλλος, ειδικά όταν ένοιωθε ότι αδικείται η ομάδα από τους διαιτητές, ξέσπαγε μοναδικά όπως έκανε τον Μάϊο του 2009.
Ο Παναθηναϊκός παρότι κατά γενική ομολογία «σφαγιάζεται» από την διατησία κερδίζει τον τελικό της Ευρωλίγκας και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος επιτίθεται φραστικά στον κομισάριο της Τζόρντι Μπερτομέου, πετώντας του χαρτονομίσματα!
Ζει τον κάθε αγώνα με το ίδιο πάθος, αγωνιά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα όταν το παιχνίδι κρίνεται στον πόντο και γι' αυτό θα υποστεί τρία εμφράγματα.
Η μεγάλη του αδυναμία φέρεται να ήταν ο Βασίλης Σπανούλης αφού είχε πει ότι αν χειριζόταν αυτός την υπόθεση του Kill Bill δεν θα είχε φύγει για τον Ολυμπιακό.
Τον Μάϊο του 2016, όταν ο τελευταίος σηκώνεται και με τρίποντο από τα εννιά μέτρα χρίζει πρωταθλητή τον Ολυμπιακό μέσα στο ΟΑΚΑ, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, τον κοιτάει αποσβολωμένος να φεύγει τρέχοντας για τα αποδυτήρια.
Δυο χρόνια μετά στον πέμπτο τελικό και με την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου πολύ νωπή, ο αρχηγός του Ολυμπιακού σε μια στιγμή έντασης που ο αγώνας διακόπηκε πηγαίνει κοντά στον Θανάση.
Τον αγκαλιάζει, του σφίγγει το χέρι και μιλάνε για λίγα δευτερόλεπτα αποδεικνύοντας αμφότεροι ότι δεν τους χωρίζει τίποτε ακόμη και εντός του παρκέ, σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι.
Λίγο μετά το τέλος του αγώνα, ο Θανάσης κλαίει για τον Παύλο που δεν είναι εκεί έχοντας αγκαλιά τον ανιψιό του Δημήτρη λίγο πιο μακριά από τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού.
Διονύσης Θανάσουλας
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τραγωδία στην Πάτρα: Νεκρή γυναίκα που έπεσε από τον 5ο όροφο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
