2019-03-22 11:34:21
Οι εθνικές εκλογές τελικά δεν θα γίνουν τον Μάιο -μαζί με τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Η κυβέρνηση θέλει να γίνουν τον Οκτώβριο, αλλά μπορεί να γίνουν τον Ιούνιο, αν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δείξουν πως πράγματι η Νέα Δημοκρατία προηγείται δέκα και πάνω μονάδες, όπως μονότονα λένε ορισμένες δημοσκοπήσεις. Και προφανώς, αν η διαφορά είναι τόσο μεγάλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κερδίσει τις εκλογές και θα γίνει πρωθυπουργός με αυτοδυναμία ή την συνεργασία του Κινάλ.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά με αυτό το σενάριο. Υπάρχουν άλλες δημοσκοπήσεις που δείχνουν τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται μεν, αλλά με 4-5 μονάδες- μια διαφορά που εύκολα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει και να βρεθεί πρώτο κόμμα- αφού μένει να πάρει ένα ποσοστό των αναποφάσιστων, να κερδίσει από τα κοινωνικά του μέτρα και να αποδώσει η «γέφυρα» με την Κεντροαριστερά, αλλά και τμήματα της Κεντροδεξιάς: Ο Καμμένος έφυγε και μάλλον δεν θα έχει τύχει στις ευρωεκλογές. Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής του ομάδας θα βρεθεί στα ψηφοδέλτια της Προοδευτικής Συμμαχίας.
Είναι προφανές ότι σε επίπεδο συσχετισμών ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις εκλογές, αλλά ένα ευρύτερο μέτωπο μπορεί να τις κερδίσει. Στην πραγματικότητα οι εκλογές δεν θα είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στην Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη αποτελεί ένα καθαρά δεξιό κόμμα -με ακροδεξιούς στην ηγεσία του- που ο Μεϊμαράκης δεν θα έκανε ποτέ αντιπροέδρους. Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον, όπως από καιρό είπε ο Αλέξης Τσίπρας.
Μια νέα στρατηγική, μια νέα πολιτική συμμαχιών και ένα νέο όραμα απέχει πολύ από την αντιμνημονιακή ρητορική που τον έφερε μεν στην εξουσία- με ένα ποσοστό που απέχει πολύ από το ποσοστό μιας μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί βέβαια σε σχέση με τον παλιό εαυτό του, αλλά κυρίως με τον αποτελεί ηγέτη του μέλλοντος.
Οι εκλογές θα είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα με μια σκληρή δεξιά -που προαναγγέλλει το μίσος της για το κοινωνικό κράτος και διατυμπανίζει τον νεοφιλελευθερισμό της με βασικό της «πρόγραμμα» την μείωση των δημοσίων δαπανών, την αντιπάθεια για τις «παροχές», λιγότερους φόρους, δηλαδή «λιγότερο κράτος», ιδιωτική ασφάλιση, περισσότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις και απολύσεις.
Το ερώτημα είναι αυτή την αναμέτρηση θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ -με την ομολογημένη ήττα του και τις «αυταπάτες» ή ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δημοκρατικό μέτωπο, έναν πόλο με συμμαχίες που υπερβαίνουν την λεγόμενη Κεντροαριστερά και φτάνουν στα όρια της «δημοκρατικής δεξιάς» απέναντι σε μια συμμαχία νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών -που θα βρεθούν ενισχυμένοι στη νέα Βουλή.
Για πρώτη φορά η Ακροδεξιά -με πολλές εκφράσεις της, που βρίσκονται και μέσα στη Νέα Δημοκρατία- θα αθροίσει ποσοστά που υπερβαίνουν κατά πολύ το 7% της Χρυσής Αυγής και πιθανότατα και δεύτερο κόμμα στη Βουλή. Αν συνέβη κάτι τα χρόνια της κρίσης ήταν η υποχώρηση της Αριστεράς και η δεξιά συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας με το πέρασμα από τους Αγανακτισμένους στους Μακεδονομάχους.
Είναι προφανές ότι η Ακροδεξιά χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό, αξιοποιεί την οικονομική κρίση και μετατρέπει ένα εθνικό θέμα σε ιδεολόγημα για την αναβίωση μιας παλαιοδεξιάς εθνικιστικής και αντικομμουνιστικής ρητορικής που δεν αφορά την Χρυσή Αυγή, αλλά και τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής -που πήρε θέση στο «μαύρο μέτωπο» εναντίον του …Μαδούρο.
Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου -αριστερό και «αντιιμπεριαλιστικό» κάποτε, αντιδεξιό και πατριωτικό δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση του βρίσκεται ένα πολιτικό μόρφωμα που απεχθάνεται με αντικομμουνισμό και εθνοκαπηλευτική ρητορική την λέξη «σοσιαλισμός», έχει προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό και ανησυχεί για την απειλή της «αστικής δημοκρατίας» από έναν εχθρό που κατασκευάζει.
Πρόκειται για Κεντροαριστερά -χωρίς Αριστερά με μόνη επιδίωξη την επιστροφή στην εξουσία και αποτελεί στην πράξη ένα κεντροδεξιό κόμμα που φαντασιώνεται ότι θα πάρει την τρίτη εντολή και θα γίνει ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής.
Ένα μέτωπο δημοκρατικής συμπαράταξης μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να αφήσει τον Μητσοτάκη από βέβαιο πρωθυπουργό στο ράφι. Προφανώς το μέτωπο αυτό δεν θα είναι μια συνεργασία κομμάτων, ούτε περνάει από τα αλαζονικά face control του ΣΥΡΙΖΑ και τα αριστερόμετρα -ορισμένων στελεχών που θεωρούν πως ξαφνικά το 35% στράφηκε σε μια Αριστερά καθυστερημένη, μισοσταλινική που μπορεί να ηγεμονεύσει σε ένα χώρο που ανασυγκροτείται με βασικό ερώτημα το τι μπορεί να είναι είναι αριστερό κόμμα σήμερα και τι μπορεί να είναι -αν υπάρχει- η κυβερνώσα Αριστερά.
Προφανώς δεν μπορεί για πολύ ακόμα να ψηφίζουν ένα κόμμα εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι και να αποφασίζει για το κόμμα μια κλειστή ελίτ -φεγγαροφωτισμένη- που προτιμά ένα κλειστό καθαρό «αριστερό» κόμμα από ένα νέο ανοιχτό κόμμα νέου τύπου- όπως επιβάλλουν οι νέες μορφές πολιτικής οργάνωσης και επικοινωνίας.
Αυτή η πολιτική δυσμορφία προφανώς θα κριθεί στις εκλογές όπου δεν θα κριθεί αν και πόσο αριστερό ή σοσιαλδημοκρατικό είναι το ένα ή το άλλο κόμμα. Θα κριθεί όμως η στενόμυαλη κι αλαζονική, η ναρκισσιστική «αριστερή» νοοτροπία όσων ιστορικά έχουν χάσει, αλλά νομίζουν πως έχουν κερδίσει.
Και βέβαια θα κριθεί αν το δημοκρατικό μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί -όπως θέλει ο ανώνυμος δημοκράτης κι όχι πολιτικές ελίτ που δεν εκφράζουν τίποτε πέρα από την παραγοντισμό τους και ίσως την επιθυμία για κάποιες θέσεις εξουσίας. Ή αν το «μαύρο μέτωπο» μιας παλινόρθωσης θα νικήσει -χάρη σ΄αυτή την νοοτροπία των ηγεμόνων της Αριστεράς, τον σφραγιδοφυλάκων και των κομματικών ιερατείων.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο μικροκομματισμός μιας Αριστεράς που πάντα κάνει «λάθη» μπορεί να κυριαρχήσει -με εγκληματικές συνέπειες: η Δεξιά μπορεί να κυριαρχήσει -και το κάνει ήδη ιδεολογικά- και η πρώτη φορά Αριστερά να μην ξαναδεί ποτέ την εξουσία. Και να μείνουμε πάλι να λέμε πως «το γεγονός ότι εμείς κάναμε λάθος, δεν σημαίνει ότι αυτοί έχουν δίκιο».
Τελικά η συγκρότηση του δημοκρατικού μετώπου δεν είναι θέμα ενός εκλογικού συρφετού και μάλιστα με έναν αόριστο πολιτικό λόγο -όπου η εξουσία προβάλλει ως αυτοσκοπός. Θα είναι ή δεν θα είναι μια πολιτική άνοιξη που έτσι κι αλλιώς κάποτε θα έρθει...
Νίκος Λακόπουλος
NoNews
Αλλά κάτι δεν πάει καλά με αυτό το σενάριο. Υπάρχουν άλλες δημοσκοπήσεις που δείχνουν τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται μεν, αλλά με 4-5 μονάδες- μια διαφορά που εύκολα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει και να βρεθεί πρώτο κόμμα- αφού μένει να πάρει ένα ποσοστό των αναποφάσιστων, να κερδίσει από τα κοινωνικά του μέτρα και να αποδώσει η «γέφυρα» με την Κεντροαριστερά, αλλά και τμήματα της Κεντροδεξιάς: Ο Καμμένος έφυγε και μάλλον δεν θα έχει τύχει στις ευρωεκλογές. Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής του ομάδας θα βρεθεί στα ψηφοδέλτια της Προοδευτικής Συμμαχίας.
Είναι προφανές ότι σε επίπεδο συσχετισμών ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις εκλογές, αλλά ένα ευρύτερο μέτωπο μπορεί να τις κερδίσει. Στην πραγματικότητα οι εκλογές δεν θα είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στην Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη αποτελεί ένα καθαρά δεξιό κόμμα -με ακροδεξιούς στην ηγεσία του- που ο Μεϊμαράκης δεν θα έκανε ποτέ αντιπροέδρους. Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον, όπως από καιρό είπε ο Αλέξης Τσίπρας.
Μια νέα στρατηγική, μια νέα πολιτική συμμαχιών και ένα νέο όραμα απέχει πολύ από την αντιμνημονιακή ρητορική που τον έφερε μεν στην εξουσία- με ένα ποσοστό που απέχει πολύ από το ποσοστό μιας μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί βέβαια σε σχέση με τον παλιό εαυτό του, αλλά κυρίως με τον αποτελεί ηγέτη του μέλλοντος.
Οι εκλογές θα είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα με μια σκληρή δεξιά -που προαναγγέλλει το μίσος της για το κοινωνικό κράτος και διατυμπανίζει τον νεοφιλελευθερισμό της με βασικό της «πρόγραμμα» την μείωση των δημοσίων δαπανών, την αντιπάθεια για τις «παροχές», λιγότερους φόρους, δηλαδή «λιγότερο κράτος», ιδιωτική ασφάλιση, περισσότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις και απολύσεις.
Το ερώτημα είναι αυτή την αναμέτρηση θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ -με την ομολογημένη ήττα του και τις «αυταπάτες» ή ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δημοκρατικό μέτωπο, έναν πόλο με συμμαχίες που υπερβαίνουν την λεγόμενη Κεντροαριστερά και φτάνουν στα όρια της «δημοκρατικής δεξιάς» απέναντι σε μια συμμαχία νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών -που θα βρεθούν ενισχυμένοι στη νέα Βουλή.
Για πρώτη φορά η Ακροδεξιά -με πολλές εκφράσεις της, που βρίσκονται και μέσα στη Νέα Δημοκρατία- θα αθροίσει ποσοστά που υπερβαίνουν κατά πολύ το 7% της Χρυσής Αυγής και πιθανότατα και δεύτερο κόμμα στη Βουλή. Αν συνέβη κάτι τα χρόνια της κρίσης ήταν η υποχώρηση της Αριστεράς και η δεξιά συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας με το πέρασμα από τους Αγανακτισμένους στους Μακεδονομάχους.
Είναι προφανές ότι η Ακροδεξιά χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό, αξιοποιεί την οικονομική κρίση και μετατρέπει ένα εθνικό θέμα σε ιδεολόγημα για την αναβίωση μιας παλαιοδεξιάς εθνικιστικής και αντικομμουνιστικής ρητορικής που δεν αφορά την Χρυσή Αυγή, αλλά και τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής -που πήρε θέση στο «μαύρο μέτωπο» εναντίον του …Μαδούρο.
Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου -αριστερό και «αντιιμπεριαλιστικό» κάποτε, αντιδεξιό και πατριωτικό δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση του βρίσκεται ένα πολιτικό μόρφωμα που απεχθάνεται με αντικομμουνισμό και εθνοκαπηλευτική ρητορική την λέξη «σοσιαλισμός», έχει προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό και ανησυχεί για την απειλή της «αστικής δημοκρατίας» από έναν εχθρό που κατασκευάζει.
Πρόκειται για Κεντροαριστερά -χωρίς Αριστερά με μόνη επιδίωξη την επιστροφή στην εξουσία και αποτελεί στην πράξη ένα κεντροδεξιό κόμμα που φαντασιώνεται ότι θα πάρει την τρίτη εντολή και θα γίνει ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής.
Ένα μέτωπο δημοκρατικής συμπαράταξης μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να αφήσει τον Μητσοτάκη από βέβαιο πρωθυπουργό στο ράφι. Προφανώς το μέτωπο αυτό δεν θα είναι μια συνεργασία κομμάτων, ούτε περνάει από τα αλαζονικά face control του ΣΥΡΙΖΑ και τα αριστερόμετρα -ορισμένων στελεχών που θεωρούν πως ξαφνικά το 35% στράφηκε σε μια Αριστερά καθυστερημένη, μισοσταλινική που μπορεί να ηγεμονεύσει σε ένα χώρο που ανασυγκροτείται με βασικό ερώτημα το τι μπορεί να είναι είναι αριστερό κόμμα σήμερα και τι μπορεί να είναι -αν υπάρχει- η κυβερνώσα Αριστερά.
Προφανώς δεν μπορεί για πολύ ακόμα να ψηφίζουν ένα κόμμα εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι και να αποφασίζει για το κόμμα μια κλειστή ελίτ -φεγγαροφωτισμένη- που προτιμά ένα κλειστό καθαρό «αριστερό» κόμμα από ένα νέο ανοιχτό κόμμα νέου τύπου- όπως επιβάλλουν οι νέες μορφές πολιτικής οργάνωσης και επικοινωνίας.
Αυτή η πολιτική δυσμορφία προφανώς θα κριθεί στις εκλογές όπου δεν θα κριθεί αν και πόσο αριστερό ή σοσιαλδημοκρατικό είναι το ένα ή το άλλο κόμμα. Θα κριθεί όμως η στενόμυαλη κι αλαζονική, η ναρκισσιστική «αριστερή» νοοτροπία όσων ιστορικά έχουν χάσει, αλλά νομίζουν πως έχουν κερδίσει.
Και βέβαια θα κριθεί αν το δημοκρατικό μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί -όπως θέλει ο ανώνυμος δημοκράτης κι όχι πολιτικές ελίτ που δεν εκφράζουν τίποτε πέρα από την παραγοντισμό τους και ίσως την επιθυμία για κάποιες θέσεις εξουσίας. Ή αν το «μαύρο μέτωπο» μιας παλινόρθωσης θα νικήσει -χάρη σ΄αυτή την νοοτροπία των ηγεμόνων της Αριστεράς, τον σφραγιδοφυλάκων και των κομματικών ιερατείων.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο μικροκομματισμός μιας Αριστεράς που πάντα κάνει «λάθη» μπορεί να κυριαρχήσει -με εγκληματικές συνέπειες: η Δεξιά μπορεί να κυριαρχήσει -και το κάνει ήδη ιδεολογικά- και η πρώτη φορά Αριστερά να μην ξαναδεί ποτέ την εξουσία. Και να μείνουμε πάλι να λέμε πως «το γεγονός ότι εμείς κάναμε λάθος, δεν σημαίνει ότι αυτοί έχουν δίκιο».
Τελικά η συγκρότηση του δημοκρατικού μετώπου δεν είναι θέμα ενός εκλογικού συρφετού και μάλιστα με έναν αόριστο πολιτικό λόγο -όπου η εξουσία προβάλλει ως αυτοσκοπός. Θα είναι ή δεν θα είναι μια πολιτική άνοιξη που έτσι κι αλλιώς κάποτε θα έρθει...
Νίκος Λακόπουλος
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αλλαγές και σφαγές...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν βρέχει, φτύσιμο είναι...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
