2019-03-23 10:30:09
Ένα κείμενο που έγραψα το 2012 στο blog και μου προκαλεί εντύπωση ότι, μέχρι σήμερα, έχει την ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού αφορά το “ιδανικό” δημόσιο σχολείο και μπορείτε να
το διαβάσετε εδώ https://aggelikikardara.wordpress.com/2012/09/25/το-ιδανικό-δημόσιο-σχολείο-προτάσε/
Ως εκπαιδευτικός μπορώ να επιβεβαιώσω ότι σε πολλές περιπτώσεις οι εντάσεις και οι συγκρούσεις μεταξύ μαθητών αλλά και μαθητών-εκπαιδευτικής κοινότητας πηγάζουν, σε μεγάλο βαθμό, από δύο στοιχεία: από την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος να δούμε -πέρα από τα βιβλία- στην ψυχή του κάθε παιδιού και από την έλλειψη κινήτρων με στόχο την αρμονική συνεργασία μεταξύ μαθητών αλλά και τη διεύρυνση των οριζόντων των μαθητών.
Το σοβαρό πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που είναι δομημένο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αποκλείει την ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή παιδιών από τη μαθησιακή διαδικασία
. Ειδικότερα αποκλείει τους μαθητές που έχουν σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες και αδυνατούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό της τάξης και να καλύψουν την ύλη αλλά και τους μαθητές που -για μία σειρά λόγων- δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στα σχολικά βιβλία, δυσκολεύονται να αποστηθίσουν, αδυνατούν να συγκεντρωθούν τόσες πολλές ώρες στα σχολικά βιβλία και με αυτό τον τρόπο αισθάνονται σαν να είναι “φυλακισμένοι” στο σχολείο.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι τα παιδιά που δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στο σχολείο να αναζητούν στις εντάσεις και στις συγκρούσεις “διέξοδο”, προκαλώντας προβλήματα που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν τους εκπαιδευτικούς σε αδιέξοδο, καθώς ό,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να κερδίσουν την προσοχή των μαθητών τους.
Μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν στο ελληνικό σχολείο;
Κατά την άποψή μου, ναι, υπάρχουν αρκετά βήματα που μπορούν να γίνουν ώστε το ελληνικό σχολείο να εκσυγχρονιστεί και να προσαρμοστεί στα δεδομένα και στις απαιτήσεις της εποχής.
Ενδεικτικά προτείνω τα ακόλουθα:
Πρώτον, η ενίσχυση της “βιωματικής μάθησης”(learn by doing) που θα δίνει χώρο και χρόνο σε όλες τις μαθήτριες και σε όλους τους μαθητές να συμμετέχουν ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία θα δώσει κίνητρο για μάθηση, δράση και δημιουργία σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές.
Δεύτερον, η “καθιέρωση των στόχων του μήνα”, δηλαδή η διαδικασία κατά την οποία κάθε τμήμα θα θέτει έναν συγκεκριμένο στόχο στο πλαίσιο ενός διαφορετικού κάθε φορά μαθήματος, τον οποίο σε ομάδες θα πρέπει τα παιδιά να υλοποιούν και να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα στα τέλη του μήνα, είναι ένας ακόμα τρόπος για να έρθουν οι μαθητές κοντά και κυρίως να μάθουν να συνεργάζονται και να κατανοήσουν την αξία του να θέτουν στόχους και να προσπαθούν για την υλοποίησή τους.
Τρίτον, η ενίσχυση των συνεργασιών, σε καθημερινή βάση, και μάλιστα μεταξύ μαθητών που έχουν εντάσεις μεταξύ τους ώστε να μάθουν να τις επιλύουν μέσα από τη συζήτηση και συνεργασία τους, είναι ένα ακόμα μέσο που θα φέρει τα παιδιά πιο κοντά και ταυτόχρονα θα έχει θετικά αποτελέσματα στη μαθησιακή διαδικασία. Οι συνεργασίες μπορεί να αφορούν ομαδικές εργασίες/projects, αλλά και απλές καθημερινές διαδικασίες που αφορούν τη σχολική ζωή.
Τέταρτον, στο τέλος κάθε μέρας στο σχολείο να αφιερώνεται ένα τέταρτο σε συζήτηση και παρουσίαση των θεμάτων που απασχολούν τη μαθητική κοινότητα.
Τέλος, η επαφή των μαθητών με τη φύση, να βγουν στην αυλή του σχολείου για μάθημα, η πιο δυναμική συμμετοχή τους σε εικαστικά δρώμενα, αθλητικές και μουσικές εκδηλώσεις, ανάλογα όμως και με τα ενδιαφέροντα του κάθε μαθητή, ώστε το κάθε παιδί να αποκομίζει χαρά με ό,τι κάνει, είναι εξίσου σημαντικά στοιχεία που θα προωθήσουν τη μάθηση και τη συνεργασία μεταξύ των μαθητών και, παράλληλα, θα βοηθήσουν στην ανάδειξη των δεξιοτήτων κάθε παιδιού.
Συνοψίζοντας, για όλα υπάρχει τρόπος αρκεί να θέλουμε να περάσουμε σε μία άλλη “σχολική εποχή”, όπου οι μαθήτριες και οι μαθητές θα σκέπτονται κριτικά, θα συνεργάζονται, θα θέτουν στόχους και θα έχουν την τόλμη και τη θέληση να δημιουργούν, να δρουν, να συζητούν, να εκφράζουν σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα!
Της Αγγελικής Καρδαρά
aggelikikardara.wordpress.com
_
το διαβάσετε εδώ https://aggelikikardara.wordpress.com/2012/09/25/το-ιδανικό-δημόσιο-σχολείο-προτάσε/
Ως εκπαιδευτικός μπορώ να επιβεβαιώσω ότι σε πολλές περιπτώσεις οι εντάσεις και οι συγκρούσεις μεταξύ μαθητών αλλά και μαθητών-εκπαιδευτικής κοινότητας πηγάζουν, σε μεγάλο βαθμό, από δύο στοιχεία: από την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος να δούμε -πέρα από τα βιβλία- στην ψυχή του κάθε παιδιού και από την έλλειψη κινήτρων με στόχο την αρμονική συνεργασία μεταξύ μαθητών αλλά και τη διεύρυνση των οριζόντων των μαθητών.
Το σοβαρό πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που είναι δομημένο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αποκλείει την ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή παιδιών από τη μαθησιακή διαδικασία
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι τα παιδιά που δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στο σχολείο να αναζητούν στις εντάσεις και στις συγκρούσεις “διέξοδο”, προκαλώντας προβλήματα που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν τους εκπαιδευτικούς σε αδιέξοδο, καθώς ό,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να κερδίσουν την προσοχή των μαθητών τους.
Μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν στο ελληνικό σχολείο;
Κατά την άποψή μου, ναι, υπάρχουν αρκετά βήματα που μπορούν να γίνουν ώστε το ελληνικό σχολείο να εκσυγχρονιστεί και να προσαρμοστεί στα δεδομένα και στις απαιτήσεις της εποχής.
Ενδεικτικά προτείνω τα ακόλουθα:
Πρώτον, η ενίσχυση της “βιωματικής μάθησης”(learn by doing) που θα δίνει χώρο και χρόνο σε όλες τις μαθήτριες και σε όλους τους μαθητές να συμμετέχουν ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία θα δώσει κίνητρο για μάθηση, δράση και δημιουργία σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές.
Δεύτερον, η “καθιέρωση των στόχων του μήνα”, δηλαδή η διαδικασία κατά την οποία κάθε τμήμα θα θέτει έναν συγκεκριμένο στόχο στο πλαίσιο ενός διαφορετικού κάθε φορά μαθήματος, τον οποίο σε ομάδες θα πρέπει τα παιδιά να υλοποιούν και να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα στα τέλη του μήνα, είναι ένας ακόμα τρόπος για να έρθουν οι μαθητές κοντά και κυρίως να μάθουν να συνεργάζονται και να κατανοήσουν την αξία του να θέτουν στόχους και να προσπαθούν για την υλοποίησή τους.
Τρίτον, η ενίσχυση των συνεργασιών, σε καθημερινή βάση, και μάλιστα μεταξύ μαθητών που έχουν εντάσεις μεταξύ τους ώστε να μάθουν να τις επιλύουν μέσα από τη συζήτηση και συνεργασία τους, είναι ένα ακόμα μέσο που θα φέρει τα παιδιά πιο κοντά και ταυτόχρονα θα έχει θετικά αποτελέσματα στη μαθησιακή διαδικασία. Οι συνεργασίες μπορεί να αφορούν ομαδικές εργασίες/projects, αλλά και απλές καθημερινές διαδικασίες που αφορούν τη σχολική ζωή.
Τέταρτον, στο τέλος κάθε μέρας στο σχολείο να αφιερώνεται ένα τέταρτο σε συζήτηση και παρουσίαση των θεμάτων που απασχολούν τη μαθητική κοινότητα.
Τέλος, η επαφή των μαθητών με τη φύση, να βγουν στην αυλή του σχολείου για μάθημα, η πιο δυναμική συμμετοχή τους σε εικαστικά δρώμενα, αθλητικές και μουσικές εκδηλώσεις, ανάλογα όμως και με τα ενδιαφέροντα του κάθε μαθητή, ώστε το κάθε παιδί να αποκομίζει χαρά με ό,τι κάνει, είναι εξίσου σημαντικά στοιχεία που θα προωθήσουν τη μάθηση και τη συνεργασία μεταξύ των μαθητών και, παράλληλα, θα βοηθήσουν στην ανάδειξη των δεξιοτήτων κάθε παιδιού.
Συνοψίζοντας, για όλα υπάρχει τρόπος αρκεί να θέλουμε να περάσουμε σε μία άλλη “σχολική εποχή”, όπου οι μαθήτριες και οι μαθητές θα σκέπτονται κριτικά, θα συνεργάζονται, θα θέτουν στόχους και θα έχουν την τόλμη και τη θέληση να δημιουργούν, να δρουν, να συζητούν, να εκφράζουν σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα!
Της Αγγελικής Καρδαρά
aggelikikardara.wordpress.com
_
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άγιο Φως: θαύμα ή απάτη;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
