2019-03-23 12:05:15
...Γιατί η συμπεριφορά του ταξιτζή δεν συνιστά μεμονωμένο περιστατικό Έχει ξεσηκωθεί κατακραυγή για τον ταξιτζή στο Ελληνικό που ζήτησε από την αιμορραγούσα γυναίκα να βγει από το ταξί του για να μη λερωθεί η μοκέτα. Στα social o κόσμος φωνάζει, τα site δημοσιεύουν επικριτικά άρθρα (ορισμένα site για την ακρίβεια….), ακόμα και ...
ο ΣΑΤΑ τον απέπεμψε.
Γενικά αντιτίθεμαι στον κανιβαλισμό του διαδικτύου και την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά η κατακραυγή είναι δίκαιη. Ο ταξιτζής όχι μόνο άφησε αβοήθητη την ετοιμοθάνατη, αλλά στη συνέχεια αφηγούταν στα κανάλια το περιστατικό σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πρόκειται για προκλητική έκφραση αδιαφορίας για τον πλησίον.
Μεμονωμένο περιστατικό;
Δίκαιη λοιπόν η κατακραυγή. Αλλά η κουβέντα πρέπει να πάει παραπέρα. Γιατί η συμπεριφορά του ταξιτζή δεν συνιστά μεμονωμένο περιστατικό -ας το παραδεχτούμε
. Το «βασικό είναι να μη μου λερωθεί η μοκέτα μου» αποτελεί μια στάση που απαντάται συχνά στην κοινωνία μας. Μπορεί το περιστατικό του Ελληνικού να είναι το πιο ακραίο, αλλά δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ας σκεφτούμε πόσες συχνές είναι οι εγκαταλείψεις θυμάτων στα τροχαία. Πόσες φορές ακούσαμε τους γείτονες να λένε «τον ακούγαμε που την έδερνε, αλλά δε φανταζόμασταν ότι θα έφτανε μέχρι του σημείου να τη σκοτώσει». Πότε αλήθεια σταματήσαμε να βοηθήσουμε έναν χρήστη ουσιών που τον βλέπουμε αναίσθητο στο πεζοδρόμιο; Γιατί από τους δεκάδες ανθρώπους που ήταν μπροστά στο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου παρενέβη μόνο ένας για να το σταματήσει;
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας εμφορείται από την αντίληψη «πού να μπλέκεις τώρα», καθώς και ότι ένα μικρότερο (αλλά και πάλι σημαντικό αριθμητικά) τμήμα κατοίκων αυτή της χώρας εκτιμούν ότι «το βασικό είναι να μη λερωθεί η δική τους μοκέτα» καις ας πεθαίνει ο πλησίον.
Η αίσθηση των ορίων
Αυτό που ίσως σόκαρε πιο πολύ και από την ίδια την πράξη του ταξιτζή, ήταν ο ψύχραιμος τρόπος με τον οποίο την αφηγήθηκε on camera, λες κι έλεγε κάτι αυτονόητο. Το να παραβιάσεις τους ηθικούς (και νομικούς, μην το ξεχνάμε) κανόνες σε μια ακραία στιγμή μπορεί να γίνει κατανοητό. Άνθρωποι είμαστε, μπορεί να τα χάσουμε, να φοβηθούμε, να κάνουμε λάθος επιλογή. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό σε καμία περίπτωση είναι να μιλάς για το σφάλμα σου σαν να είναι ορθό και λογικό -αυτό δηλαδή που έκανε ο ταξιτζής.
Ούτε όμως η λειψή αίσθηση των ηθικών ορίων είναι σπάνια στην κοινωνία μας. Αντιθέτως, πολύ συχνά η αδιαφορία επαινείται ενώ η αλληλεγγύη ταυτίζεται με την αφέλεια. Δεν μας προκαλούν πια εντύπωση αυτοί που «γράφουν «καλά τους κάνανε» κάτω από την είδηση για το μακελειό στη Νέα Ζηλανδία. Ούτε γίνεται θέμα όταν ένας πρόεδρος ομάδας προτρέπει δημόσια σε πράξεις βίας. Τα δε «ψόφα» αποτελούν οργανικό μέρος της αργκό των social.
Όλα μπορούν να λεχθούν δημόσια γιατί δεν αναγνωρίζεται κανένα όριο,. Γιατί δεν θεωρείται ότι η έγνοια για τον άλλον πρέπει (έστω και λίγο) να προσδιορίζει τις πράξεις μας.
Το νέο και το παλιό
Δεν πρέπει βέβαια να ωραιοποιούμε το παρελθόν. Η λογική «το βασικό είναι να μη λερωθεί η μοκέτα μου» δεν είναι καινούργια. Συνοδεύει τις ανθρώπινες κοινωνίες από τις απαρχές τους. Απλώς δεν εκφράζεται δημόσια.
Αυτό όμως που συμβαίνει στις περιόδους βαθιάς κοινωνικής κρίσης (έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν σε σκοτεινές εποχές) είναι ότι αυτή λογική δεν κρύβεται Εισβάλλει στον δημόσιο χώρο με διακηρυγμένο σκοπό να κυριαρχήσει. Είναι οι περίοδοι όπου οι κοινωνίες χάνουν την αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι, τι ανθρώπινο και τι απάνθρωπο. Γνώμη μου πάντα.
Γιάννης Αλμπάνης
newpost.gr
ο ΣΑΤΑ τον απέπεμψε.
Γενικά αντιτίθεμαι στον κανιβαλισμό του διαδικτύου και την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά η κατακραυγή είναι δίκαιη. Ο ταξιτζής όχι μόνο άφησε αβοήθητη την ετοιμοθάνατη, αλλά στη συνέχεια αφηγούταν στα κανάλια το περιστατικό σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πρόκειται για προκλητική έκφραση αδιαφορίας για τον πλησίον.
Μεμονωμένο περιστατικό;
Δίκαιη λοιπόν η κατακραυγή. Αλλά η κουβέντα πρέπει να πάει παραπέρα. Γιατί η συμπεριφορά του ταξιτζή δεν συνιστά μεμονωμένο περιστατικό -ας το παραδεχτούμε
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας εμφορείται από την αντίληψη «πού να μπλέκεις τώρα», καθώς και ότι ένα μικρότερο (αλλά και πάλι σημαντικό αριθμητικά) τμήμα κατοίκων αυτή της χώρας εκτιμούν ότι «το βασικό είναι να μη λερωθεί η δική τους μοκέτα» καις ας πεθαίνει ο πλησίον.
Η αίσθηση των ορίων
Αυτό που ίσως σόκαρε πιο πολύ και από την ίδια την πράξη του ταξιτζή, ήταν ο ψύχραιμος τρόπος με τον οποίο την αφηγήθηκε on camera, λες κι έλεγε κάτι αυτονόητο. Το να παραβιάσεις τους ηθικούς (και νομικούς, μην το ξεχνάμε) κανόνες σε μια ακραία στιγμή μπορεί να γίνει κατανοητό. Άνθρωποι είμαστε, μπορεί να τα χάσουμε, να φοβηθούμε, να κάνουμε λάθος επιλογή. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό σε καμία περίπτωση είναι να μιλάς για το σφάλμα σου σαν να είναι ορθό και λογικό -αυτό δηλαδή που έκανε ο ταξιτζής.
Ούτε όμως η λειψή αίσθηση των ηθικών ορίων είναι σπάνια στην κοινωνία μας. Αντιθέτως, πολύ συχνά η αδιαφορία επαινείται ενώ η αλληλεγγύη ταυτίζεται με την αφέλεια. Δεν μας προκαλούν πια εντύπωση αυτοί που «γράφουν «καλά τους κάνανε» κάτω από την είδηση για το μακελειό στη Νέα Ζηλανδία. Ούτε γίνεται θέμα όταν ένας πρόεδρος ομάδας προτρέπει δημόσια σε πράξεις βίας. Τα δε «ψόφα» αποτελούν οργανικό μέρος της αργκό των social.
Όλα μπορούν να λεχθούν δημόσια γιατί δεν αναγνωρίζεται κανένα όριο,. Γιατί δεν θεωρείται ότι η έγνοια για τον άλλον πρέπει (έστω και λίγο) να προσδιορίζει τις πράξεις μας.
Το νέο και το παλιό
Δεν πρέπει βέβαια να ωραιοποιούμε το παρελθόν. Η λογική «το βασικό είναι να μη λερωθεί η μοκέτα μου» δεν είναι καινούργια. Συνοδεύει τις ανθρώπινες κοινωνίες από τις απαρχές τους. Απλώς δεν εκφράζεται δημόσια.
Αυτό όμως που συμβαίνει στις περιόδους βαθιάς κοινωνικής κρίσης (έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν σε σκοτεινές εποχές) είναι ότι αυτή λογική δεν κρύβεται Εισβάλλει στον δημόσιο χώρο με διακηρυγμένο σκοπό να κυριαρχήσει. Είναι οι περίοδοι όπου οι κοινωνίες χάνουν την αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι, τι ανθρώπινο και τι απάνθρωπο. Γνώμη μου πάντα.
Γιάννης Αλμπάνης
newpost.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ζαμπά απασχολεί...όλη την Ευρώπη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
