2019-03-23 16:05:50
...και του Ευρωπαϊκου Λαϊκού Κομματος; O Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος σε περίπου 15 ημέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα για κοινή καμπάνια με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προβάλλεται ως ο υποψήφιος του μεγαλύτερου πολιτικού σχηματισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ηγεσία της Κομισιόν. Στην πραγματικότητα όμως...
δεν είναι παρά ο υποψήφιος ενός κόμματος, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που έχει χάσει οριστικά τον δρόμο του – «ενός κόμματος που δεν υπάρχει πια». Η διαπίστωση προέρχεται από το Politico και προκαλεί αίσθηση. Αιτιολογείται, δε, από την παρατεταμένη όσμωση του ΕΛΚ με το δόγμα του ορμπανισμού και των ευρωπαϊκών νέο-εθνικισμών και περιγράφεται ως το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας πολιτικής και ιδεολογικής μετάλλαξης.
«Το ΕΛΚ αυτοπροσδιορίζεται ως "κεντροδεξιό", άλλοι το περιγράφουν ως "συντηρητικό", και οι δύο ορισμοί όμως είναι εξαιρετικά σχετικοί», αναφέρει το Politico προσθέτοντας: «Το κόμμα έχει τις ιστορικές ρίζες του στην Χριστιανοδημοκρατία, αλλά πλέον έχει στους κόλπους του πολλά κόμματα που ουδέποτε υπήρξαν χριστιανοδημοκρατικά ή που έπαψαν προ πολλού να είναι… Το ΕΛΚ δεν είναι πια ούτε τόσο ομογενές, ούτε τόσο συνεκτικό όσο ήταν κάποτε» Ο πολιτικός και ιδεολογικός αποπροσανατολισμός τους ΕΛΚ, σύμφωνα με τους αναλυτές, έχει τις ρίζες του αρκετά πίσω, στην περίοδο ηγεσίας του Βόλφρεντ Μαρτένς και του Χέλμουτ Κολ
. Τότε ήταν που υπερίσχυσε το δόγμα της εκλογικής ισχύος έναντι της ιδεολογικής καθαρότητας, τότε έγινε δεκτό στους κόλπους του ΕΛΚ το Forza Italia, τότε ήταν που οι συντηρητικοί ηγέτες της Ευρώπης έκλεισαν τα μάτια στην συμμαχία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι με τους αυτονομιστές και τους μετα-φασίστες. Το Forza Italia, όπως και πολλοί μιμητές του τα επόμενα χρόνια, μπορεί να στρέβλωνε τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΕΛΚ, αλλά του προσέθετε έδρες που διασφάλιζαν την μόνιμη ηγεμονία του στο Ευρωκοινοβούλιο.
Κάπως έτσι άρχισε να δρομολογείται η απώλεια της ιδεολογικής ταυτότητας του ΕΛΚ – μια απώλεια που, κατά το Politico, βάθυνε μέσα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, της μεγάλης οικονομικής και τραπεζικής κρίσης και του προσφυγικού σοκ, για να κορυφωθεί και να επισφραγισθεί με την υπόθεση του Fidesz, του κόμματος του ακροδεξιού Ορμπαν.
Μετά από μήνες βαθιάς αμηχανίας και αντιφάσεων μπροστά στο δίλημμα της εκλογικής ισχύος ή των πολιτικών αξιών, η ηγεσία του ΕΛΚ αναγκάστηκε ουσιαστικά να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους του για το Fidesz έως ότου διεξαχθεί «εσωτερική έρευνα» για την αντιδημοκρατική και ρατσιστική ροπή του κόμματος του Ορμπαν. Πρόκειται μια έρευνα με μοναδικό στόχο να καλυφθεί η πολιτική αμηχανία και να υπερβεί το ΕΛΚ το χρονικό ορόσημο των εκλογών. Δεν ακυρώνει τις σκιές από τον μακρύ εναγκαλισμό του με την χειρότερη μορφή των ευρωπαϊκών νέο-εθνικισμών και του ακραία αντιδημοκρατικού μοντέλου του Ορμπαν.
Εάν ο Μάνφρεντ Βέμπερ και ο πρόεδρος του ΕΛΚ Γιόζεφ Ντόιλ είχαν κινηθεί νωρίτερα, ίσως και να είχαν σώσει την παρτίδα. Τώρα πια όμως είναι μάλλον αργά. «Η διστακτικότητά τους», γράφει το Politico, «να δράσουν απέναντι στον Ορμπαν καταδεικνύει ότι δεν έχουν βαθιά προσήλωση στις αξίες του ΕΛΚ. Και εμφανίζονται απλώς επιρρεπείς στο δέλεαρ να αποτελούν την μεγαλύτερη «αρκούδα» μέσα στην ζούγκλα της Ε.Ε.». «Η δυστυχία του Μάνφρεντ Βέμπερ», σημειώνεται στο δημοσίευμα, «είναι πως έγινε υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν στο όνομα ενός πολιτικού κόμματος που, απλώς, δεν υπάρχει πια… Και ο Φρανς Τίμερμανς, ο υποψήφιος της κεντροαριστεράς, διατηρεί κάθε δικαίωμα να πάει στις ευρωεκλογές βάζοντας το δίλημμα "ή εκείνοι ή εμείς"».
Στην άλλη όχθη βεβαίως, το έτερο μεγάλο ερώτημα είναι τι ακριβώς εκπροσωπεί και τι προτείνει αυτό το «εμείς» του Τίμερμανς. Και πως μπορεί να ανανήψει η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά μετά την αυτοκαταστροφική συμβολή της στην συρρίκνωση των δύο βασικών της πυλώνων – της μεσαίας τάξης και του κοινωνικού κράτους. Η στροφή που επιχειρείται από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η όσμωση με την αριστερά είναι μια πολιτική αφετηρία. Μένει όμως να φανεί – έστω και μετά τις ευρωεκλογές – εάν μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική, προγραμματική σύγκλιση και στη νέα προοδευτική συμμαχία που θα ανακόψει την επέλαση των, ανά την Ευρώπη, μικρότερων ή μεγαλύτερων Ορμπαν…
tvxs.gr
δεν είναι παρά ο υποψήφιος ενός κόμματος, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που έχει χάσει οριστικά τον δρόμο του – «ενός κόμματος που δεν υπάρχει πια». Η διαπίστωση προέρχεται από το Politico και προκαλεί αίσθηση. Αιτιολογείται, δε, από την παρατεταμένη όσμωση του ΕΛΚ με το δόγμα του ορμπανισμού και των ευρωπαϊκών νέο-εθνικισμών και περιγράφεται ως το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας πολιτικής και ιδεολογικής μετάλλαξης.
«Το ΕΛΚ αυτοπροσδιορίζεται ως "κεντροδεξιό", άλλοι το περιγράφουν ως "συντηρητικό", και οι δύο ορισμοί όμως είναι εξαιρετικά σχετικοί», αναφέρει το Politico προσθέτοντας: «Το κόμμα έχει τις ιστορικές ρίζες του στην Χριστιανοδημοκρατία, αλλά πλέον έχει στους κόλπους του πολλά κόμματα που ουδέποτε υπήρξαν χριστιανοδημοκρατικά ή που έπαψαν προ πολλού να είναι… Το ΕΛΚ δεν είναι πια ούτε τόσο ομογενές, ούτε τόσο συνεκτικό όσο ήταν κάποτε» Ο πολιτικός και ιδεολογικός αποπροσανατολισμός τους ΕΛΚ, σύμφωνα με τους αναλυτές, έχει τις ρίζες του αρκετά πίσω, στην περίοδο ηγεσίας του Βόλφρεντ Μαρτένς και του Χέλμουτ Κολ
Κάπως έτσι άρχισε να δρομολογείται η απώλεια της ιδεολογικής ταυτότητας του ΕΛΚ – μια απώλεια που, κατά το Politico, βάθυνε μέσα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, της μεγάλης οικονομικής και τραπεζικής κρίσης και του προσφυγικού σοκ, για να κορυφωθεί και να επισφραγισθεί με την υπόθεση του Fidesz, του κόμματος του ακροδεξιού Ορμπαν.
Μετά από μήνες βαθιάς αμηχανίας και αντιφάσεων μπροστά στο δίλημμα της εκλογικής ισχύος ή των πολιτικών αξιών, η ηγεσία του ΕΛΚ αναγκάστηκε ουσιαστικά να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους του για το Fidesz έως ότου διεξαχθεί «εσωτερική έρευνα» για την αντιδημοκρατική και ρατσιστική ροπή του κόμματος του Ορμπαν. Πρόκειται μια έρευνα με μοναδικό στόχο να καλυφθεί η πολιτική αμηχανία και να υπερβεί το ΕΛΚ το χρονικό ορόσημο των εκλογών. Δεν ακυρώνει τις σκιές από τον μακρύ εναγκαλισμό του με την χειρότερη μορφή των ευρωπαϊκών νέο-εθνικισμών και του ακραία αντιδημοκρατικού μοντέλου του Ορμπαν.
Εάν ο Μάνφρεντ Βέμπερ και ο πρόεδρος του ΕΛΚ Γιόζεφ Ντόιλ είχαν κινηθεί νωρίτερα, ίσως και να είχαν σώσει την παρτίδα. Τώρα πια όμως είναι μάλλον αργά. «Η διστακτικότητά τους», γράφει το Politico, «να δράσουν απέναντι στον Ορμπαν καταδεικνύει ότι δεν έχουν βαθιά προσήλωση στις αξίες του ΕΛΚ. Και εμφανίζονται απλώς επιρρεπείς στο δέλεαρ να αποτελούν την μεγαλύτερη «αρκούδα» μέσα στην ζούγκλα της Ε.Ε.». «Η δυστυχία του Μάνφρεντ Βέμπερ», σημειώνεται στο δημοσίευμα, «είναι πως έγινε υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν στο όνομα ενός πολιτικού κόμματος που, απλώς, δεν υπάρχει πια… Και ο Φρανς Τίμερμανς, ο υποψήφιος της κεντροαριστεράς, διατηρεί κάθε δικαίωμα να πάει στις ευρωεκλογές βάζοντας το δίλημμα "ή εκείνοι ή εμείς"».
Στην άλλη όχθη βεβαίως, το έτερο μεγάλο ερώτημα είναι τι ακριβώς εκπροσωπεί και τι προτείνει αυτό το «εμείς» του Τίμερμανς. Και πως μπορεί να ανανήψει η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά μετά την αυτοκαταστροφική συμβολή της στην συρρίκνωση των δύο βασικών της πυλώνων – της μεσαίας τάξης και του κοινωνικού κράτους. Η στροφή που επιχειρείται από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η όσμωση με την αριστερά είναι μια πολιτική αφετηρία. Μένει όμως να φανεί – έστω και μετά τις ευρωεκλογές – εάν μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική, προγραμματική σύγκλιση και στη νέα προοδευτική συμμαχία που θα ανακόψει την επέλαση των, ανά την Ευρώπη, μικρότερων ή μεγαλύτερων Ορμπαν…
tvxs.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
