2019-03-24 13:38:41
...άρχισαν πολύ νωρίς Τα «δάνεια της ανεξαρτησίας» αντί να βοηθήσουν τον Αγώνα για την απελευθέρωση δημιούργησαν βαθιές... πληγές, που ταλαιπώρησαν, για πολλά χρόνια, την Ελλάδα.
Οπως έγραψε, χαρακτηριστικά, ο Ελβετός οικονομολόγος και θερμός φιλέλληνας Ιωάννης Γαβριήλ Εϋνάρδος τα δάνεια μπορούσαν να είχαν σώσει την Ελλάδα, αλλά κατέληξαν σε μικρά άμεσα οφέλη και πολλαπλές ζημιές.
Πάντως, όπως όλα δείχνουν, ο δανεισμός ήταν μια αναγκαία λύση για ...
την επιτυχή συνέχιση της Επανάστασης, καθώς η χρηματοδότησή της από το υστέρημα του λαού στο ξεκίνημά της έφτασε γρήγορα στα όριά της.
Σύμφωνα με τον «υποθετικό προϋπολογισμό» του 1823, τον μοναδικό δημοσιευμένο, που υποβλήθηκε στη Β' Εθνοσυνέλευση και αναφέρεται στο εξάμηνο Μαΐου- Νοεμβρίου, οι στρατιωτικές δαπάνες ανέρχονταν σε 38.616.000 γρόσια, ένα ποσόν υπερβολικά μεγάλο και τα έσοδα σε μόλις 12.846.220 γρόσια.
Τα έξοδα του ναυτικού προϋπολογίζονταν σε 1.180.000 γρόσια μηνιαίως. Τα έξοδα του κάθε πλοίου ανέρχονταν 10.800 γρόσια τον μήνα και τα έξοδα συντήρησης και επισκευής σε 13.100 γρόσια. Ετσι, τα 60 καράβια του εθνικού στόλου απαιτούσαν 780.000 γρόσια τον μήνα και 400.000 γρόσια για πολεμοφόδια.
Το σύνολο των στρατιωτικών εξόδων ήταν 4.124.000 γρόσια τον μήνα. Ωστόσο, τα πρώτα δύο χρόνια, η επιτυχία της Επανάστασης δεν θεωρούνταν πιθανή. Γι’ αυτό, μετά τον τρίτο χρόνο και τις επιτυχίες στο πεδίο των μαχών, άρχισε να γίνεται εφικτή η εξεύρεση δανεισμού.
Παρόλα αυτά, όπως καταγράφεται στο έργο του ακαδημαϊκού οικονομολόγου Ανδρέα Μιχ. Ανδρεάδη «Ιστορία των εθνικών δανείων» (Αθήνα 1904), οι πρώτες προσπάθειες για την εξεύρεση εξωτερικού δανεισμού ξεκίνησαν, με απόφαση του διοικητικού οργάνου της Στερεάς Ελλάδας (ο λεγόμενος Αρειος Πάγος), στις 23 Νοεμβρίου 1821.
Το άφραγκο τάγμα και οι «Ιππότες της Ρόδου»
Η απόφαση αφορούσε τη λήψη δανείου 150.000 φλωρινίων (σ.σ. μάλλον πρόκειται για τα φιορίνια, νόμισμα τότε της Βενετίας και της Αυστροουγγαρίας) με εξόφληση σε πέντε χρόνια. Για τη διαπραγμάτευσή του εξουσιοδοτήθηκαν ο βαρόνος Θεοχάρης, ο Χ. Δροσινός και ο Θ. Κεφαλάς (Ολύμπιος) που εστάλη στη Γερμανία χωρίς τελικά να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.
Ακολούθησε, το φθινόπωρο του 1822, μια περίεργη διαπραγμάτευση δανείου με το «Τάγμα των Ιπποτών της Ρόδου», η οποία από το μέλος του πρώτου «Εκτελεστικού» (κυβέρνησης) Ανδρέα Π. Μεταξά είχε ανατεθεί στον Γάλλο συνταγματάρχη Φιλίπ Ζουρντάν (Philippe Jourdain).
Ο Γάλλος παρουσίασε, τελικά, μια απίστευτη σύμβαση, η οποία όχι μόνο παραχωρούσε στους ιππότες της Μάλτας διάφορα νησιά του Αιγαίου, αλλά στην ουσία δέσμευε την Ελλάδα να αναλάβει τη χρηματοδότηση του… άφραγκου «Τάγματος».
Διαβάστε όλο το άρθρο του Σταύρου Μαλαγκονιάρη στις «Νησίδες» της Εφ.Συν. ΕΔΩ
NoNews
Οπως έγραψε, χαρακτηριστικά, ο Ελβετός οικονομολόγος και θερμός φιλέλληνας Ιωάννης Γαβριήλ Εϋνάρδος τα δάνεια μπορούσαν να είχαν σώσει την Ελλάδα, αλλά κατέληξαν σε μικρά άμεσα οφέλη και πολλαπλές ζημιές.
Πάντως, όπως όλα δείχνουν, ο δανεισμός ήταν μια αναγκαία λύση για ...
την επιτυχή συνέχιση της Επανάστασης, καθώς η χρηματοδότησή της από το υστέρημα του λαού στο ξεκίνημά της έφτασε γρήγορα στα όριά της.
Σύμφωνα με τον «υποθετικό προϋπολογισμό» του 1823, τον μοναδικό δημοσιευμένο, που υποβλήθηκε στη Β' Εθνοσυνέλευση και αναφέρεται στο εξάμηνο Μαΐου- Νοεμβρίου, οι στρατιωτικές δαπάνες ανέρχονταν σε 38.616.000 γρόσια, ένα ποσόν υπερβολικά μεγάλο και τα έσοδα σε μόλις 12.846.220 γρόσια.
Τα έξοδα του ναυτικού προϋπολογίζονταν σε 1.180.000 γρόσια μηνιαίως. Τα έξοδα του κάθε πλοίου ανέρχονταν 10.800 γρόσια τον μήνα και τα έξοδα συντήρησης και επισκευής σε 13.100 γρόσια. Ετσι, τα 60 καράβια του εθνικού στόλου απαιτούσαν 780.000 γρόσια τον μήνα και 400.000 γρόσια για πολεμοφόδια.
Το σύνολο των στρατιωτικών εξόδων ήταν 4.124.000 γρόσια τον μήνα. Ωστόσο, τα πρώτα δύο χρόνια, η επιτυχία της Επανάστασης δεν θεωρούνταν πιθανή. Γι’ αυτό, μετά τον τρίτο χρόνο και τις επιτυχίες στο πεδίο των μαχών, άρχισε να γίνεται εφικτή η εξεύρεση δανεισμού.
Παρόλα αυτά, όπως καταγράφεται στο έργο του ακαδημαϊκού οικονομολόγου Ανδρέα Μιχ. Ανδρεάδη «Ιστορία των εθνικών δανείων» (Αθήνα 1904), οι πρώτες προσπάθειες για την εξεύρεση εξωτερικού δανεισμού ξεκίνησαν, με απόφαση του διοικητικού οργάνου της Στερεάς Ελλάδας (ο λεγόμενος Αρειος Πάγος), στις 23 Νοεμβρίου 1821.
Το άφραγκο τάγμα και οι «Ιππότες της Ρόδου»
Η απόφαση αφορούσε τη λήψη δανείου 150.000 φλωρινίων (σ.σ. μάλλον πρόκειται για τα φιορίνια, νόμισμα τότε της Βενετίας και της Αυστροουγγαρίας) με εξόφληση σε πέντε χρόνια. Για τη διαπραγμάτευσή του εξουσιοδοτήθηκαν ο βαρόνος Θεοχάρης, ο Χ. Δροσινός και ο Θ. Κεφαλάς (Ολύμπιος) που εστάλη στη Γερμανία χωρίς τελικά να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.
Ακολούθησε, το φθινόπωρο του 1822, μια περίεργη διαπραγμάτευση δανείου με το «Τάγμα των Ιπποτών της Ρόδου», η οποία από το μέλος του πρώτου «Εκτελεστικού» (κυβέρνησης) Ανδρέα Π. Μεταξά είχε ανατεθεί στον Γάλλο συνταγματάρχη Φιλίπ Ζουρντάν (Philippe Jourdain).
Ο Γάλλος παρουσίασε, τελικά, μια απίστευτη σύμβαση, η οποία όχι μόνο παραχωρούσε στους ιππότες της Μάλτας διάφορα νησιά του Αιγαίου, αλλά στην ουσία δέσμευε την Ελλάδα να αναλάβει τη χρηματοδότηση του… άφραγκου «Τάγματος».
Διαβάστε όλο το άρθρο του Σταύρου Μαλαγκονιάρη στις «Νησίδες» της Εφ.Συν. ΕΔΩ
NoNews
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Vamma τσάκωσε ανήλικους με ναρκωτικά στην Κέρκυρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
