2019-03-29 21:54:05
...μιλούν στη LiFO Οδεύει, επιτέλους, προς το τέλος της η «μαραθώνια» δίκη της Χ.Α. (ξεκινούν οσονούπω οι απολογίες των συνολικά 69 κατηγορουμένων). Είθε ο αρχηγός και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της να «γιορτάσουν» το 2020 τα τριαντάχρονα από την ίδρυσή της πίσω από τα σίδερα και...
–εξίσου σημαντικό‒ να παραμείνουν για πολύ καιρό εκεί.
Τα ενοχοποιητικά στοιχεία είναι συντριπτικά, τα εκατοντάδες θύματα επιθέσεων ήδη απ' όταν ήταν μια περιθωριακή οργάνωση –μετανάστες, πρόσφυγες, αντιφασίστες, ιδεολογικοί τους αντίπαλοι αλλά και άνθρωποι που είχαν απλώς «λάθος» εμφάνιση, χρώμα, φυλή ή και σεξουαλικότητα, εκπρόσωποι των ΜΜΕ επίσης‒ ζητάνε επιτακτικά δικαίωση.
Για τους δολοφονημένους Παύλο Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν καταρχάς και για όλους όσοι στοχοποιήθηκαν από τη συμμορία του Μιχαλολιάκου όλα αυτά τα χρόνια, οργανωμένα ή ευκαιριακά, μεμονωμένα ή συλλογικά. Αν η ευρεία δημοσιοποίηση της δίκης και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο είναι παραπάνω από αναγκαία, ένας τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των θυμάτων της.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει.
Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου,
να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά
και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας!
Όχι για το συναισθηματικό της υπόθεσης αλλά για την κατάδειξη ακριβώς του εγκληματικού χαρακτήρα μιας εξαρχής δομημένης σε στρατιωτικά πρότυπα λούμπεν ναζιστικής οργάνωσης που η είσοδός της στη Βουλή, αντί να τη «σοβαρέψει», την αποθράσυνε ακόμα περισσότερο.
Όχι, βέβαια, πως ευθύνεται αποκλειστικά αυτή –«βρήκε κι έκανε», που λένε‒, εκείνο που προέχει όμως τώρα είναι η νομική, ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση της Χ.Α. και μαζί της όλων όσοι οραματίζονται αίματα, τιμές, σβάστικες και Νταχάου. Πέντε άνθρωποι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα χρυσαυγίτικα «τάγματα εφόδου» σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ‒δύο πολιτικοί ακτιβιστές, ένας φωτορεπόρτερ, ένας αλλοδαπός εικονολήπτης κι ένας εργαζόμενος μετανάστης, οι τρεις εξ αυτών μάλιστα αρκετά πρόσφατα‒ μίλησαν στη LiFΟ γι' αυτήν τη σίγουρα τραυματική εμπειρία, για το αντίκτυπο και τις συνέπειές της, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες εκτιμήσεις τόσο για τη δίκη όσο και για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα ο ναζιστικός συρφετός.
Ο λόγος σε αυτούς:
Νίκος Κουράκης
Ζωγράφος, εκπαιδευτικός Εικαστικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση
«Ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου»
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, ρατσιστικής βίας, ακόμα και δολοφονιών... Πολλά μάλιστα δεν έχουν γνωστοποιηθεί, είτε λόγω φόβου του παθόντος είτε λόγω ηθελημένης μη καταγραφής από την αστυνομία. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Η επίθεση έγινε τον Μάρτιο του '96, σε εξόρμηση της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» εις βάρος 5 μελών της τότε ΟΣΕ –τώρα ΣΕΚ‒, στη Φωκίωνος Νέγρη. Αιφνιδιαστικά, πισώπλατα, 20-25 χρυσαυγίτες με ρόπαλα και καδρόνια μάς επιτέθηκαν, βρίζοντας και φωνάζοντας τα γνωστά συνθήματα τύπου «αίμα, τιμή...», «κουμούνια θα πεθάνετε» κ.λπ. Δεν κράτησε πάνω από 2-3 λεπτά, αρκούσαν όμως για ένα πολύ σφοδρό χτύπημα.
Ξεκίνησαν από μένα, γιατί φώναζα στην ντουντούκα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα, νομίζοντας ότι είμαι ο αρχηγός...
Με χτυπούσαν 6-7 άτομα με ρόπαλα, δίνοντάς μου γροθιές και κλοτσιές, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι άρχισαν να χτυπούν τους συντρόφους μου, ώσπου κάποιος «βαθμοφόρος» έδωσε το σύνθημα κι εξαφανίστηκαν με στρατιωτική πειθαρχία...
Καταλήξαμε στον Ερυθρό Σταυρό με δεκάδες ράμματα κυρίως στο κεφάλι, μώλωπες παντού ‒ εγώ έσπασα και το χέρι μου στην προσπάθειά μου να καλυφθώ. Στο νοσοκομείο ήρθε η αστυνομία και έγιναν μηνύσεις.
Ύστερα από 5-6 αναβολές καταδικάστηκαν εν τέλει το 2001 δύο από τους δράστες με ποινή φυλάκισης ενός χρόνου κι άλλος ένας με δύο χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που δράστες τέτοιων επιθέσεων καταδικάζονταν ως μέλη νεοναζιστικής οργάνωσης.
Εκτός του ότι με εξόργισε, η επίθεση εκείνη δεν είχε άλλη συνέπεια στο περιβάλλον ή την προσωπική μου ζωή. Το μοναδικό «κουσούρι» που άφησε είναι ότι ακριβώς επειδή το χτύπημα ήταν πισώπλατο, ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου... διαβάζω π.χ. εφημερίδες στο περίπτερο κι αν σταθεί κάποιος πίσω μου, να διαβάσει κι αυτός, τρελαίνομαι... Δεν θα τους συγχωρούσα, εννοείται, όχι γιατί θέλω εκδίκηση αλλά επειδή αυτό που μου κάνανε το έχουν κάνει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές σε άλλους.
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, ρατσιστικής βίας, ακόμα και δολοφονιών... Πολλά μάλιστα δεν έχουν γνωστοποιηθεί, είτε λόγω φόβου του παθόντος είτε λόγω ηθελημένης μη καταγραφής από την αστυνομία.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου, να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας! Να κλείσουν, δε, άμεσα όλα τα γραφεία τους ‒ δεν είναι καν πολιτικά γραφεία αλλά εκκολαπτήρια μίσους, οπλοστάσια και ορμητήρια δολοφονικών επιθέσεων.
Επιπλέον, πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να τελειώσει η δίκη –και να υπάρξει, εννοείται, καταδίκη‒ πριν από τις εθνικές εκλογές. Θα κάνει τεράστια διαφορά και θα τους προκαλέσει μεγάλη κρίση το να βρίσκεται εκείνη την περίοδο όλη η ηγεσία της Χ.Α., μαζί με τα «πρωτοπαλίκαρα», πίσω από τα σίδερα.
Διαβάστε περισσότερα, ΕΔΩ...
NoNews
–εξίσου σημαντικό‒ να παραμείνουν για πολύ καιρό εκεί.
Τα ενοχοποιητικά στοιχεία είναι συντριπτικά, τα εκατοντάδες θύματα επιθέσεων ήδη απ' όταν ήταν μια περιθωριακή οργάνωση –μετανάστες, πρόσφυγες, αντιφασίστες, ιδεολογικοί τους αντίπαλοι αλλά και άνθρωποι που είχαν απλώς «λάθος» εμφάνιση, χρώμα, φυλή ή και σεξουαλικότητα, εκπρόσωποι των ΜΜΕ επίσης‒ ζητάνε επιτακτικά δικαίωση.
Για τους δολοφονημένους Παύλο Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν καταρχάς και για όλους όσοι στοχοποιήθηκαν από τη συμμορία του Μιχαλολιάκου όλα αυτά τα χρόνια, οργανωμένα ή ευκαιριακά, μεμονωμένα ή συλλογικά. Αν η ευρεία δημοσιοποίηση της δίκης και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο είναι παραπάνω από αναγκαία, ένας τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των θυμάτων της.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει.
Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου,
να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά
και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας!
Όχι για το συναισθηματικό της υπόθεσης αλλά για την κατάδειξη ακριβώς του εγκληματικού χαρακτήρα μιας εξαρχής δομημένης σε στρατιωτικά πρότυπα λούμπεν ναζιστικής οργάνωσης που η είσοδός της στη Βουλή, αντί να τη «σοβαρέψει», την αποθράσυνε ακόμα περισσότερο.
Όχι, βέβαια, πως ευθύνεται αποκλειστικά αυτή –«βρήκε κι έκανε», που λένε‒, εκείνο που προέχει όμως τώρα είναι η νομική, ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση της Χ.Α. και μαζί της όλων όσοι οραματίζονται αίματα, τιμές, σβάστικες και Νταχάου. Πέντε άνθρωποι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα χρυσαυγίτικα «τάγματα εφόδου» σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ‒δύο πολιτικοί ακτιβιστές, ένας φωτορεπόρτερ, ένας αλλοδαπός εικονολήπτης κι ένας εργαζόμενος μετανάστης, οι τρεις εξ αυτών μάλιστα αρκετά πρόσφατα‒ μίλησαν στη LiFΟ γι' αυτήν τη σίγουρα τραυματική εμπειρία, για το αντίκτυπο και τις συνέπειές της, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες εκτιμήσεις τόσο για τη δίκη όσο και για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα ο ναζιστικός συρφετός.
Ο λόγος σε αυτούς:
Νίκος Κουράκης
Ζωγράφος, εκπαιδευτικός Εικαστικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση
«Ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου»
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, ρατσιστικής βίας, ακόμα και δολοφονιών... Πολλά μάλιστα δεν έχουν γνωστοποιηθεί, είτε λόγω φόβου του παθόντος είτε λόγω ηθελημένης μη καταγραφής από την αστυνομία. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Η επίθεση έγινε τον Μάρτιο του '96, σε εξόρμηση της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» εις βάρος 5 μελών της τότε ΟΣΕ –τώρα ΣΕΚ‒, στη Φωκίωνος Νέγρη. Αιφνιδιαστικά, πισώπλατα, 20-25 χρυσαυγίτες με ρόπαλα και καδρόνια μάς επιτέθηκαν, βρίζοντας και φωνάζοντας τα γνωστά συνθήματα τύπου «αίμα, τιμή...», «κουμούνια θα πεθάνετε» κ.λπ. Δεν κράτησε πάνω από 2-3 λεπτά, αρκούσαν όμως για ένα πολύ σφοδρό χτύπημα.
Ξεκίνησαν από μένα, γιατί φώναζα στην ντουντούκα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα, νομίζοντας ότι είμαι ο αρχηγός...
Με χτυπούσαν 6-7 άτομα με ρόπαλα, δίνοντάς μου γροθιές και κλοτσιές, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι άρχισαν να χτυπούν τους συντρόφους μου, ώσπου κάποιος «βαθμοφόρος» έδωσε το σύνθημα κι εξαφανίστηκαν με στρατιωτική πειθαρχία...
Καταλήξαμε στον Ερυθρό Σταυρό με δεκάδες ράμματα κυρίως στο κεφάλι, μώλωπες παντού ‒ εγώ έσπασα και το χέρι μου στην προσπάθειά μου να καλυφθώ. Στο νοσοκομείο ήρθε η αστυνομία και έγιναν μηνύσεις.
Ύστερα από 5-6 αναβολές καταδικάστηκαν εν τέλει το 2001 δύο από τους δράστες με ποινή φυλάκισης ενός χρόνου κι άλλος ένας με δύο χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που δράστες τέτοιων επιθέσεων καταδικάζονταν ως μέλη νεοναζιστικής οργάνωσης.
Εκτός του ότι με εξόργισε, η επίθεση εκείνη δεν είχε άλλη συνέπεια στο περιβάλλον ή την προσωπική μου ζωή. Το μοναδικό «κουσούρι» που άφησε είναι ότι ακριβώς επειδή το χτύπημα ήταν πισώπλατο, ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου... διαβάζω π.χ. εφημερίδες στο περίπτερο κι αν σταθεί κάποιος πίσω μου, να διαβάσει κι αυτός, τρελαίνομαι... Δεν θα τους συγχωρούσα, εννοείται, όχι γιατί θέλω εκδίκηση αλλά επειδή αυτό που μου κάνανε το έχουν κάνει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές σε άλλους.
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, ρατσιστικής βίας, ακόμα και δολοφονιών... Πολλά μάλιστα δεν έχουν γνωστοποιηθεί, είτε λόγω φόβου του παθόντος είτε λόγω ηθελημένης μη καταγραφής από την αστυνομία.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου, να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας! Να κλείσουν, δε, άμεσα όλα τα γραφεία τους ‒ δεν είναι καν πολιτικά γραφεία αλλά εκκολαπτήρια μίσους, οπλοστάσια και ορμητήρια δολοφονικών επιθέσεων.
Επιπλέον, πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να τελειώσει η δίκη –και να υπάρξει, εννοείται, καταδίκη‒ πριν από τις εθνικές εκλογές. Θα κάνει τεράστια διαφορά και θα τους προκαλέσει μεγάλη κρίση το να βρίσκεται εκείνη την περίοδο όλη η ηγεσία της Χ.Α., μαζί με τα «πρωτοπαλίκαρα», πίσω από τα σίδερα.
Διαβάστε περισσότερα, ΕΔΩ...
NoNews
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
SOS : Η ζωή των κρατουμένων γυναικών κινδυνεύει
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
