2019-03-30 02:00:41
Το κακό είναι ότι καθώς η διαφθορά επεκτείνεται ραγδαία, γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή μέχρις ότου καθιερωθεί ως τρόπος ζωής.
Μας αρέσει να φέρουμε ως δικαιολογία για τις άνομες πράξεις τις οποίες διαπράττουμε, τις δυσκολίες της ζωής, οι οποίες μας υποχρεώνουν να καταφεύγουμε σε αθέμιτα μέσα, για να τις αντιμετωπίσουμε.
Αυτό, μπορεί να έχει κάποια βάση για τον Γιάννη Αγιάννη, τον ήρωα του Βίκτορος Ουγκώ, αλλά στην μεγάλη πλειοψηφία η τέλεση παρανόμων πράξεων είναι αποτέλεσμα της απληστίας, αλλά και της εύκολης αποφυγής της τιμωρίας. Κάποιος είχε πει, ότι υπάρχουν τίμιοι, αυτοί που φοβούνται να κλέψουν κι αυτοί που δεν είχαν την ευκαιρία. Υπερβολικό, αλλά ενδεικτικό.
Όσον αφορά δε το επαναλαμβανόμενο ότι η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας φέρει το έγκλημα [με το σύνθημα μάλιστα, ότι "όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή"], να υπενθυμίσω το απόφθεγμα Αμερικανού πολιτικού του 19ου αιώνα, όταν οι ληστείες των επιβατών του σιδηροδρόμου στις ΗΠΑ, ήσαν σε καθημερινή διάταξη: «Ένας φτωχός κι αμόρφωτος, μπορεί να αρπάξει το πορτοφόλι ενός επιβάτη του σιδηροδρόμου. Ένας πλούσιος και μορφωμένος μπορεί να αρπάξει όλη την σιδηροδρομική εταιρεία».
Επομένως, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με τα συνθήματα, ούτε τόσο απλοϊκά. Η διαφθορά, δεν αποτελεί επίσης "προνόμιο" συγκεκριμένου λαού, συγκεκριμένης εποχής. Είναι όμως συνάρτηση συγκεκριμένου πολιτεύματος, ακόμη και αυτού που φέρει τυπικώς την σφραγίδα του δημοκρατικού, αλλά περιέχει τόσες στρεβλώσεις, που στην ουσία μόνον δημοκρατικό δεν είναι.
Το κακό είναι, ότι καθώς η διαφθορά επεκτείνεται ραγδαία, γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή μέχρις ότου καθιερωθεί ως τρόπος ζωής. Είναι πολλοί που απαιτούν ανταλλάγματα προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερο εισόδημα. Και είναι επίσης πολλοί, αυτοί που θεωρούν φυσικό να προσφέρουν αυτά τα ανταλλάγματα, για να επιτύχουν τον δικό τους στόχο. Το γεγονός ότι πρόκειται περί αθέμιτης δοσοληψίας, δεν προσμετράται σε μια κοινωνία που ήδη ανέχεται την διαφθορά, και οι παραβατικές πράξεις μένουν κατά κανόνα ατιμώρητες.
Όταν λοιπόν, ακούω ή διαβάζω, ότι η Ελλάδα θα βαδίσει σε καλύτερους δρόμους όταν απαλλαχτεί από το άγχος όλου ή μέρους του χρέους, αναρωτιέμαι πώς μπορεί να συμβεί αυτό, όταν ταυτοχρόνως δεν υπάρχει ούτε μία ένδειξη ότι εξ αυτού του λόγου θα καταργηθεί το φακελάκι. Απεναντίας, η σημερινή κυβέρνηση που ήταν λάβρα εναντίον της διαφθοράς, δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την πάταξή της, ενώ ελέγχεται για περιπτώσεις αδιαφανών διαδικασιών.
Προς παρηγορία πάντως, και όχι προς αιτιολόγηση, υπάρχουν πολλά περιστατικά στην αρχαία Ελλάδα, επιφανών ανδρών, που κατηγορήθηκαν για διαφθορά, γεγονός που επιβεβαιώνει αυτό που υποστήριξα εξ αρχής, ότι η διαφθορά δεν είναι παρεπόμενο της φτώχειας, αλλά της απληστίας και ατιμωρησίας.
Ο μεγάλος νομοθέτης, ο Σόλων, καθιέρωσε τον 5ο αιώνα π. Χ. τη Σεισάχθεια, δηλαδή τη διαγραφή των χρεών. Όπως γράφει ο Αριστοτέλης, λίγο καιρό πριν την ανακοινώσει, ενημέρωσε τους φίλους του, οι οποίοι έσπευσαν να πάρουν δάνεια μεγάλα, τα οποία με την απόφαση του Σόλωνα διαγράφηκαν. Έτσι έγιναν πάμπλουτοι.
Αλλά, και ο Δημοσθένης είχε φυλακιστεί και εξοριστεί δύο φορές για δωροδοκία. Μια φορά δωροδοκήθηκε από τον ταμία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Άρπαλο, που είχε αρπάξει [Άρπαλος… γαρ!] το ταμείο από τη Βαβυλώνα και κατέφυγε στην Αθήνα, και μια φορά από τους Αμφισσείς για να καλύψει τα σκάνδαλά τους στο Μαντείο των Δελφών.
Στην πρώτη περίπτωση ο Δημοσθένης αρχικά εισηγήθηκε την απέλασή του, αλλά, έπειτα από μια γενναία... "χορηγία" από τον Άρπαλο, άλλαξε γνώμη. Έτσι, στην προγραμματισμένη συζήτηση στην Εκκλησία του Δήμου για το αίτημα ασύλου στον Άρπαλο, όταν ήλθε η ώρα να μιλήσει ο Δημοσθένης, εκείνος προφασίσθηκε ότι δεν μπορούσε λόγω κρυολογήματος.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι όλα αυτά είχαν την παρότρυνση των θεών, αφού ο χρησμός της Πυθίας προς τον Φίλιππο τον Β΄ έλεγε: «Αργυραίς λόγχαις μάχου και πάντων κρατήσεις». Να μάχεσαι με αργυρές λόγχες (δηλ. να δωροδοκείς με αργυρά νομίσματα) και θα κερδίσεις όλες τις μάχες.
parapona-rodou
Μας αρέσει να φέρουμε ως δικαιολογία για τις άνομες πράξεις τις οποίες διαπράττουμε, τις δυσκολίες της ζωής, οι οποίες μας υποχρεώνουν να καταφεύγουμε σε αθέμιτα μέσα, για να τις αντιμετωπίσουμε.
Αυτό, μπορεί να έχει κάποια βάση για τον Γιάννη Αγιάννη, τον ήρωα του Βίκτορος Ουγκώ, αλλά στην μεγάλη πλειοψηφία η τέλεση παρανόμων πράξεων είναι αποτέλεσμα της απληστίας, αλλά και της εύκολης αποφυγής της τιμωρίας. Κάποιος είχε πει, ότι υπάρχουν τίμιοι, αυτοί που φοβούνται να κλέψουν κι αυτοί που δεν είχαν την ευκαιρία. Υπερβολικό, αλλά ενδεικτικό.
Όσον αφορά δε το επαναλαμβανόμενο ότι η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας φέρει το έγκλημα [με το σύνθημα μάλιστα, ότι "όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή"], να υπενθυμίσω το απόφθεγμα Αμερικανού πολιτικού του 19ου αιώνα, όταν οι ληστείες των επιβατών του σιδηροδρόμου στις ΗΠΑ, ήσαν σε καθημερινή διάταξη: «Ένας φτωχός κι αμόρφωτος, μπορεί να αρπάξει το πορτοφόλι ενός επιβάτη του σιδηροδρόμου. Ένας πλούσιος και μορφωμένος μπορεί να αρπάξει όλη την σιδηροδρομική εταιρεία».
Επομένως, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με τα συνθήματα, ούτε τόσο απλοϊκά. Η διαφθορά, δεν αποτελεί επίσης "προνόμιο" συγκεκριμένου λαού, συγκεκριμένης εποχής. Είναι όμως συνάρτηση συγκεκριμένου πολιτεύματος, ακόμη και αυτού που φέρει τυπικώς την σφραγίδα του δημοκρατικού, αλλά περιέχει τόσες στρεβλώσεις, που στην ουσία μόνον δημοκρατικό δεν είναι.
Το κακό είναι, ότι καθώς η διαφθορά επεκτείνεται ραγδαία, γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή μέχρις ότου καθιερωθεί ως τρόπος ζωής. Είναι πολλοί που απαιτούν ανταλλάγματα προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερο εισόδημα. Και είναι επίσης πολλοί, αυτοί που θεωρούν φυσικό να προσφέρουν αυτά τα ανταλλάγματα, για να επιτύχουν τον δικό τους στόχο. Το γεγονός ότι πρόκειται περί αθέμιτης δοσοληψίας, δεν προσμετράται σε μια κοινωνία που ήδη ανέχεται την διαφθορά, και οι παραβατικές πράξεις μένουν κατά κανόνα ατιμώρητες.
Όταν λοιπόν, ακούω ή διαβάζω, ότι η Ελλάδα θα βαδίσει σε καλύτερους δρόμους όταν απαλλαχτεί από το άγχος όλου ή μέρους του χρέους, αναρωτιέμαι πώς μπορεί να συμβεί αυτό, όταν ταυτοχρόνως δεν υπάρχει ούτε μία ένδειξη ότι εξ αυτού του λόγου θα καταργηθεί το φακελάκι. Απεναντίας, η σημερινή κυβέρνηση που ήταν λάβρα εναντίον της διαφθοράς, δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την πάταξή της, ενώ ελέγχεται για περιπτώσεις αδιαφανών διαδικασιών.
Προς παρηγορία πάντως, και όχι προς αιτιολόγηση, υπάρχουν πολλά περιστατικά στην αρχαία Ελλάδα, επιφανών ανδρών, που κατηγορήθηκαν για διαφθορά, γεγονός που επιβεβαιώνει αυτό που υποστήριξα εξ αρχής, ότι η διαφθορά δεν είναι παρεπόμενο της φτώχειας, αλλά της απληστίας και ατιμωρησίας.
Ο μεγάλος νομοθέτης, ο Σόλων, καθιέρωσε τον 5ο αιώνα π. Χ. τη Σεισάχθεια, δηλαδή τη διαγραφή των χρεών. Όπως γράφει ο Αριστοτέλης, λίγο καιρό πριν την ανακοινώσει, ενημέρωσε τους φίλους του, οι οποίοι έσπευσαν να πάρουν δάνεια μεγάλα, τα οποία με την απόφαση του Σόλωνα διαγράφηκαν. Έτσι έγιναν πάμπλουτοι.
Αλλά, και ο Δημοσθένης είχε φυλακιστεί και εξοριστεί δύο φορές για δωροδοκία. Μια φορά δωροδοκήθηκε από τον ταμία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Άρπαλο, που είχε αρπάξει [Άρπαλος… γαρ!] το ταμείο από τη Βαβυλώνα και κατέφυγε στην Αθήνα, και μια φορά από τους Αμφισσείς για να καλύψει τα σκάνδαλά τους στο Μαντείο των Δελφών.
Στην πρώτη περίπτωση ο Δημοσθένης αρχικά εισηγήθηκε την απέλασή του, αλλά, έπειτα από μια γενναία... "χορηγία" από τον Άρπαλο, άλλαξε γνώμη. Έτσι, στην προγραμματισμένη συζήτηση στην Εκκλησία του Δήμου για το αίτημα ασύλου στον Άρπαλο, όταν ήλθε η ώρα να μιλήσει ο Δημοσθένης, εκείνος προφασίσθηκε ότι δεν μπορούσε λόγω κρυολογήματος.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι όλα αυτά είχαν την παρότρυνση των θεών, αφού ο χρησμός της Πυθίας προς τον Φίλιππο τον Β΄ έλεγε: «Αργυραίς λόγχαις μάχου και πάντων κρατήσεις». Να μάχεσαι με αργυρές λόγχες (δηλ. να δωροδοκείς με αργυρά νομίσματα) και θα κερδίσεις όλες τις μάχες.
parapona-rodou
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
20 νέα ασθενοφόρα στη δυτική Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
