2019-03-31 14:22:33
Τι ρωτάνε συνήθως οι δημοσκόποι τους δημοσκοπούμενους; Ασφαλώς ποιο κόμμα θα ψηφίσουν, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός -τα γνωστά. Από τι, κυρίως, εξαρτάται η προτίμηση των ψηφοφόρων; Από την οικονομία, τη συμφωνία των Πρεσπών [για φαντάσου], την ασφάλεια, τα «κόκκινα» δάνεια, την ιδεολογία (sic) κ.ά. Αρτζι μπούρτζι δηλαδή.
Ουδείς λόγος για αξιοπρέπειες και ανεξαρτησίες, αλλά αυτό κάπως δικαιολογείται· δυο αιώνες τώρα μάθαμε να ζούμε υπό ξένες διαταγές, αφού δεν καταφέραμε να απελευθερωθούμε από μόνοι μας, δέσμιοι εξ αρχής από τα δάνεια, ελάχιστο μέρος των οποίων έφτανε στον κρατικό [λέμε τώρα] κορβανά.
Με τον βρόχο στον λαιμό από τότε που αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε για μια ανεξαρτησία και μια απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία. [Ποιοι και πόσοι το αποφάσισαν αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο -και πάντως των ιστορικών, γιατί οι ποιητές όλο διαφορετικά από την επιστήμη τα λένε]
Εχει λοιπόν πολλές παραμέτρους μια δημοσκόπηση και μπορεί να εξαγάγει κανείς πολύτιμα συμπεράσματα από τα «ευρήματά» της.
Δύο στους δέκα πολίτες θα ψηφίσουν με κριτήριο τα συναίσθημα που τους γέννησε η Συμφωνία των Πρεσπών [και ας μην έχουν ανοίξει ποτέ στη ζωή τους ένα ιστορικό βιβλίο -αρκούν τα εθνικά στερεότυπα με τα οποία είναι εμβολιασμένοι από τους «γιατρούς» της εξουσίας, από τις δολερές αυτές ενέσεις της κρατικής ιστορίας]. Είναι ένας λόγος να ψηφίσει ή να καταψηφίσει κανείς αυτήν την κυβέρνηση.
Το τι έκανε ως κοινωνικό έργο έχει αρχίσει να ξεχνιέται -σιγά τώρα. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα· πολλοί εξακολουθούν να αδυνατούν να επιβιώσουν, αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν και τόσο τους δημοσκόπους -ούτε και τους δημοσιογράφους, εδώ που τα λέμε.
Οι τελευταίοι έχουμε αναλωθεί σε μικροδιενέξεις μεταξύ μας, που αποσκοπούν στην επίδειξη δύναμης και επιρροής στην επικοινωνιακή σφαίρα -κάτι τρέχει στα γύφτικα. Συμβαίνει και το άλλο: οι δημοσιογράφοι έχουν εξελιχθεί σε περίπτυστους δημοσκόπους -με μπρίο και αυτοπεποίθηση εννοείται. Με λίγα λόγια οι δημοσκοπήσεις είναι για τα πανηγύρια και ας τις θεωρούν ενδεικτικές.
Θα είχαν ένα ενδιαφέρον εάν υπήρχε περίπτωση να γίνει γνωστό ποια είναι η συσπείρωση του κάθε κόμματος, γιατί ο καθένας λέει άλλ’ αντ’ άλλων, ψευδόμενος ενίοτε [έτσι, για να κάνει πλάκα] -και καλά κάνει εδώ που τα λέμε. Δεν είναι καλύτερα να τους αφήσουν [τους ψηφοφόρους] στην πίκρα τους;
Δεν κοιτάνε να ψηφίσουν τίποτα της προκοπής για να πάρει μια ανάσα ο κόσμος; Δεξιοί κι αριστεροί εννοείται, ή όπως γουστάρουν να αυτοπροσδιορίζονται και να αυτοαποκαλούνται.
Οι έριδες είναι ανόητες και άνευ περιεχομένου. Λένε δε ότι κοινός εχθρός είναι η Ακροδεξιά. Δεν είναι πιστευτοί μεν αλλά αν είναι έτσι ας κάνουν κάτι από κοινού και να τελειώνει η ελληνική κοινωνία με αυτό το αγκάθι. Μήπως, όμως, βολεύει πολλούς αυτό το αγκάθι; Μήπως το θεωρούν αγκαθάκι και μήπως ενδόμυχα θέλουν να μην το κόψουν, να μην το αφανίσουν;
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Ουδείς λόγος για αξιοπρέπειες και ανεξαρτησίες, αλλά αυτό κάπως δικαιολογείται· δυο αιώνες τώρα μάθαμε να ζούμε υπό ξένες διαταγές, αφού δεν καταφέραμε να απελευθερωθούμε από μόνοι μας, δέσμιοι εξ αρχής από τα δάνεια, ελάχιστο μέρος των οποίων έφτανε στον κρατικό [λέμε τώρα] κορβανά.
Με τον βρόχο στον λαιμό από τότε που αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε για μια ανεξαρτησία και μια απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία. [Ποιοι και πόσοι το αποφάσισαν αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο -και πάντως των ιστορικών, γιατί οι ποιητές όλο διαφορετικά από την επιστήμη τα λένε]
Εχει λοιπόν πολλές παραμέτρους μια δημοσκόπηση και μπορεί να εξαγάγει κανείς πολύτιμα συμπεράσματα από τα «ευρήματά» της.
Δύο στους δέκα πολίτες θα ψηφίσουν με κριτήριο τα συναίσθημα που τους γέννησε η Συμφωνία των Πρεσπών [και ας μην έχουν ανοίξει ποτέ στη ζωή τους ένα ιστορικό βιβλίο -αρκούν τα εθνικά στερεότυπα με τα οποία είναι εμβολιασμένοι από τους «γιατρούς» της εξουσίας, από τις δολερές αυτές ενέσεις της κρατικής ιστορίας]. Είναι ένας λόγος να ψηφίσει ή να καταψηφίσει κανείς αυτήν την κυβέρνηση.
Το τι έκανε ως κοινωνικό έργο έχει αρχίσει να ξεχνιέται -σιγά τώρα. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα· πολλοί εξακολουθούν να αδυνατούν να επιβιώσουν, αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν και τόσο τους δημοσκόπους -ούτε και τους δημοσιογράφους, εδώ που τα λέμε.
Οι τελευταίοι έχουμε αναλωθεί σε μικροδιενέξεις μεταξύ μας, που αποσκοπούν στην επίδειξη δύναμης και επιρροής στην επικοινωνιακή σφαίρα -κάτι τρέχει στα γύφτικα. Συμβαίνει και το άλλο: οι δημοσιογράφοι έχουν εξελιχθεί σε περίπτυστους δημοσκόπους -με μπρίο και αυτοπεποίθηση εννοείται. Με λίγα λόγια οι δημοσκοπήσεις είναι για τα πανηγύρια και ας τις θεωρούν ενδεικτικές.
Θα είχαν ένα ενδιαφέρον εάν υπήρχε περίπτωση να γίνει γνωστό ποια είναι η συσπείρωση του κάθε κόμματος, γιατί ο καθένας λέει άλλ’ αντ’ άλλων, ψευδόμενος ενίοτε [έτσι, για να κάνει πλάκα] -και καλά κάνει εδώ που τα λέμε. Δεν είναι καλύτερα να τους αφήσουν [τους ψηφοφόρους] στην πίκρα τους;
Δεν κοιτάνε να ψηφίσουν τίποτα της προκοπής για να πάρει μια ανάσα ο κόσμος; Δεξιοί κι αριστεροί εννοείται, ή όπως γουστάρουν να αυτοπροσδιορίζονται και να αυτοαποκαλούνται.
Οι έριδες είναι ανόητες και άνευ περιεχομένου. Λένε δε ότι κοινός εχθρός είναι η Ακροδεξιά. Δεν είναι πιστευτοί μεν αλλά αν είναι έτσι ας κάνουν κάτι από κοινού και να τελειώνει η ελληνική κοινωνία με αυτό το αγκάθι. Μήπως, όμως, βολεύει πολλούς αυτό το αγκάθι; Μήπως το θεωρούν αγκαθάκι και μήπως ενδόμυχα θέλουν να μην το κόψουν, να μην το αφανίσουν;
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
