2019-04-01 14:46:34
Σκέψεις….
Μελετώ, με πολύ μεγάλη προσοχή και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αρχεία από το πολύτιμο και εκτενέστατο υλικό του Ομ.Καθηγητή Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Αντώνη Μαγγανά, στο πλαίσιο της δράσης μας για την παρουσίαση και ανάλυση υποθέσεων και ζητημάτων υψηλού εγκληματολογικού ενδιαφέροντος στα ΜΜΕ.
Πρόκειται για ένα σπουδαίο υλικό από το οποίο έχουμε να αναδείξουμε πολύ σημαντικά θέματα και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε να συζητάμε και να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα που δίδαξε ο Καθηγητής, για πολύ καιρό ακομα.
Ένα από τα επόμενα θέματά μας αφορά μία πολύ σοβαρή υπόθεση με θύμα ανήλικη. Σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, γιατί τα υπόλοιπα σημεία θα τα αναδείξουμε στην αρθρογραφία μας, θα θέσω το ερώτημα “πώς είναι δυνατόν μία μητέρα που φέρει στο σώμα της 9 μήνες τη νέα ζωή και ένας πατέρας που δίνει κι αυτός ζωή, μπορούν να φτάσουν στο ακραίο σημείο να βλάψουν με τον πιο ειδεχθή τρόπο το ίδιο τους το παιδί;”
Τι βλέπουν όταν κοιτάζουν στα μάτια το παιδί τους, τι συναισθήματα έχουν μέσα στην καρδιά τους;
Βία…βία ακραία, βία χωρίς όρια…πώς είναι δυνατόν η βία να αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο σε ανθρώπινες σχέσεις και μάλιστα στον πυρήνα μίας οικογένειας; Πώς είναι δυνατόν η πιο ζεστή σχέση, μάνας-παιδιού και πατέρα-παιδιού, να μετατρέπεται σε σχέση μίσους, πόνου και δυστυχώς εξάρτησης;
Όσον αφορά τις “ενοχές σιωπές”, προβληματίζομαι εντόνως και αναρωτιέμαι πώς μπορούμε, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, να παραμένουμε απαθείς και αδιάφοροι στην κλιμάκωση της βίας;
Ποια, τελικά, πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της κοινωνίας και η προσέγγιση των φορέων αντεγκληματικής πολιτικής απέναντι σε αυτούς τους γονείς;
Εδώ πρέπει, με όλες μας τις δυνάμεις, να τονίσουμε τον καθοριστικό ρόλο της εκπαιδευτικής κοινότητας που θα αντιληφθεί τόσο ακραία περιστατικά και θα προστατεύσει αυτά τα παιδιά!
Παιδιά που πάνε συνεχώς στο σχολείο με σπασμένα χέρια, με σημαδεμένα πρόσωπα και πρωτίστως με τραυματισμένη ψυχή, υιοθετώντας και τα ίδια σε αρκετές περιπτώσεις αποκλίνουσες συμπεριφορές, ίσως είναι τα παιδιά θύματα ενδοοικογενειακής βίας και τα παιδιά για τα οποία δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς αρκετά
Στη σύγχρονη εποχή και κοινωνία, με τις σημαντικές δυνατότητες που έχουμε στη διάθεσή μας για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση ευρύτατων τμημάτων πληθυσμού και για αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης αλλά και της διεθνούς εγκληματολογικής εμπειρίας, τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και η προστασία της ανηλικότητας να αποτελέσει βασική προτεραιότητα όλων μας -γονιών, εκπαιδευτικών, ασχολουμένων με τα ΜΜΕ, φορέων αντεγκληματικής πολιτικής.
Πηγή: aggelikikardara.wordpress.com
_
Μελετώ, με πολύ μεγάλη προσοχή και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αρχεία από το πολύτιμο και εκτενέστατο υλικό του Ομ.Καθηγητή Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Αντώνη Μαγγανά, στο πλαίσιο της δράσης μας για την παρουσίαση και ανάλυση υποθέσεων και ζητημάτων υψηλού εγκληματολογικού ενδιαφέροντος στα ΜΜΕ.
Πρόκειται για ένα σπουδαίο υλικό από το οποίο έχουμε να αναδείξουμε πολύ σημαντικά θέματα και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε να συζητάμε και να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα που δίδαξε ο Καθηγητής, για πολύ καιρό ακομα.
Ένα από τα επόμενα θέματά μας αφορά μία πολύ σοβαρή υπόθεση με θύμα ανήλικη. Σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, γιατί τα υπόλοιπα σημεία θα τα αναδείξουμε στην αρθρογραφία μας, θα θέσω το ερώτημα “πώς είναι δυνατόν μία μητέρα που φέρει στο σώμα της 9 μήνες τη νέα ζωή και ένας πατέρας που δίνει κι αυτός ζωή, μπορούν να φτάσουν στο ακραίο σημείο να βλάψουν με τον πιο ειδεχθή τρόπο το ίδιο τους το παιδί;”
Τι βλέπουν όταν κοιτάζουν στα μάτια το παιδί τους, τι συναισθήματα έχουν μέσα στην καρδιά τους;
Βία…βία ακραία, βία χωρίς όρια…πώς είναι δυνατόν η βία να αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο σε ανθρώπινες σχέσεις και μάλιστα στον πυρήνα μίας οικογένειας; Πώς είναι δυνατόν η πιο ζεστή σχέση, μάνας-παιδιού και πατέρα-παιδιού, να μετατρέπεται σε σχέση μίσους, πόνου και δυστυχώς εξάρτησης;
Όσον αφορά τις “ενοχές σιωπές”, προβληματίζομαι εντόνως και αναρωτιέμαι πώς μπορούμε, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, να παραμένουμε απαθείς και αδιάφοροι στην κλιμάκωση της βίας;
Ποια, τελικά, πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της κοινωνίας και η προσέγγιση των φορέων αντεγκληματικής πολιτικής απέναντι σε αυτούς τους γονείς;
Εδώ πρέπει, με όλες μας τις δυνάμεις, να τονίσουμε τον καθοριστικό ρόλο της εκπαιδευτικής κοινότητας που θα αντιληφθεί τόσο ακραία περιστατικά και θα προστατεύσει αυτά τα παιδιά!
Παιδιά που πάνε συνεχώς στο σχολείο με σπασμένα χέρια, με σημαδεμένα πρόσωπα και πρωτίστως με τραυματισμένη ψυχή, υιοθετώντας και τα ίδια σε αρκετές περιπτώσεις αποκλίνουσες συμπεριφορές, ίσως είναι τα παιδιά θύματα ενδοοικογενειακής βίας και τα παιδιά για τα οποία δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς αρκετά
Στη σύγχρονη εποχή και κοινωνία, με τις σημαντικές δυνατότητες που έχουμε στη διάθεσή μας για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση ευρύτατων τμημάτων πληθυσμού και για αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης αλλά και της διεθνούς εγκληματολογικής εμπειρίας, τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και η προστασία της ανηλικότητας να αποτελέσει βασική προτεραιότητα όλων μας -γονιών, εκπαιδευτικών, ασχολουμένων με τα ΜΜΕ, φορέων αντεγκληματικής πολιτικής.
Πηγή: aggelikikardara.wordpress.com
_
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
15.000 καλείται να πληρώσει ο ΑΝΤ1
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
