2019-04-06 03:00:23
Απεικόνιση των λοιπών θυγατρικών τής ΕΕΣΥΠ (από την Ετήσια Οικονομική Έκθεση 2017)
Θα έβαζα άνετα στοίχημα ότι αν μας ρωτήσει κάποιος τι είναι η ΕΕΣΥΠ, ελάχιστοι από μας δεν θα τον κοιτάζαμε με απλανές βλέμμα και δεν θα σηκώναμε τους ώμους δηλώνοντας άγνοια. Κι όμως, αυτό που κρύβεται πίσω από τούτο το αρκτικόλεξο, ρυθμίζει εν πολλοίς την μοίρα μας και την μοίρα τού τόπου μας και θα το κάνει για πολλά χρόνια ακόμη. Πάμε, λοιπόν, να δούμε με λεπτομέρειες την απάντηση.
Κατ' αρχάς, ΕΕΣΥΠ σημαίνει "Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας". Πρόκειται για έναν φορέα, ο οποίος ιδρύθηκε το 2016 (επί της πρώτης "αριστερής" κυβέρνησης της χώρας) και συνήθως αναφέρεται ως "υπερταμείο". Βέβαια, κάποτε αποκαλούσαμε "υπερταμείο" το ΤΑΙΠΕΔ αλλά σήμερα το ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι παρά μια θυγατρική τής ΕΕΣΥΠ. Αυτή και μόνη η λεπτομέρεια αρκεί για να προκαλέσει δέος. Αν τώρα προσθέσουμε ότι, πλην του ΤΑΙΠΕΔ, στις άμεσες θυγατρικές τής ΕΕΣΥΠ ανήκουν η ΕΤΑΔ (Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου) και το ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), γίνεται σαφές ότι τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά.
Με την ίδρυσή της, η ΕΕΣΥΠ "προικίστηκε" εξαιρετικά, καθώς μεταβιβάστηκε σ' αυτήν ένα τεράστιο φιλέτο τής κρατικής περιουσίας, το οποίο περιλάμβανε (πλήν του ΤΑΙΠΕΔ, της ΕΤΑΔ και του ΤΧΣ): το 34,12% της ΔΕΗ, το 50% + 1 μετοχή της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, το 100% του ΟΑΣΑ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας), το 100% της ΑΕΔΙΚ (Διώρυγα της Κορίνθου), το 100% του ΟΚΑΑ και της ΚΑΘ (Κεντρικές Αγορές Αθήνας και Θεσσαλονίκης), το 100% της ΔΕΘ-Helexpo (Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης), το 100% της ΓΑΙΑΟΣΕ (ακίνητα του ΟΣΕ), το 90% των ΕΛΤΑ, το 55,19% των Αλυκών, το 35% των ΒΙΠΕ της πρώην ΕΤΒΑ και το 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.
Το σημαντικό ερώτημα είναι απλό: γιατί ιδρύθηκε η ΕΕΣΥΠ; Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση:
Η ΕΕΣΥΠ έχει αναλάβει σημαντικό ρόλο, αφενός, ως προς τη βελτίωση της λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων και την ενίσχυση της αποδοτικότητάς τους, αφετέρου, ως προς τη δημιουργία πόρων οι οποίοι θα κατευθύνονται σε επενδύσεις. Σε αυτή την αποστολή της ΕΕΣΥΠ, πρέπει να προστεθεί και ο έμμεσος ρόλος της στην αναπτυξιακή προσπάθεια, καθώς η βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων επιχειρήσεων θα έχει θετικό αντίκτυπο στις επενδυτικές και καταναλωτικές αποφάσεις του ιδιωτικού τομέα, καθώς και σε άλλα κρίσιμα μεγέθη όπως η ιδιωτική κατανάλωση, ο σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, η απασχόληση, η πρόσβαση σε χρηματοδότηση και η εν γένει ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.Όλα αυτά ακούγονται μια χαρά. Ποιός δεν θα ήθελε να γίνει ένα συμμάζεμα στο σκορποχώρι τής κρατικής διοίκησης; Ποιός θα ήταν αντίθετος σε έναν φορέα, ο οποίος θα παρακολουθούσε την λειτουργία και την απόδοση της κρατικής περιουσίας, συμβάλλοντας έτσι στην "βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων επιχειρήσεων"; Δυστυχώς, όμως, τίποτε δεν είναι τόσο ειδυλλιακό όσο δείχνει. Πράγματι, η ΕΕΣΥΠ εγγυάται την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Σ' αυτό συμφωνούμε. Εκεί όπου διαφωνούμε είναι στο περιεχόμενο του όρου "αξιοποίηση".
Για να αντιληφθούμε πλήρως την ουσία τού πράγματος, ας πάμε πρώτα να δούμε πώς λειτουργεί η ΕΕΣΥΠ. Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι, βάσει νόμου, η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα επέμβασης οιασδήποτε μορφής στην ΕΕΣΥΠ, η οποία απολαμβάνει πλήρους ανεξαρτησίας. Με απλά λόγια: το κράτος παραχωρεί την περιουσία του σε κάποιον διαχειριστή, τον οποίο απαγορεύεται να ελέγξει! Πόσο αντέχει η λογική σας κάτι τέτοιο;
Πάμε παρακάτω. Πώς διοικείται η ΕΕΣΥΠ; Στην κορυφή υπάρχει ένα Εποπτικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου ορίζονται μεν με απόφαση του υπουργού οικονομικών αλλά αφού έχουν πρώτα εγκριθεί από τους "θεσμούς" (είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο συμμετείχαν τρεις έλληνες, ένας γάλλος συνεργάτης τής Λαγκάρντ κι ένας ισπανός πρώην υφυπουργός οικονομικών). Στην συνέχεια, αυτό το συμβούλιο εκλέγει τα πέντε μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου, τα οποία διοικούν την εταιρεία. Και, τέλος, το Διοικητικό Συμβούλιο ορίζει τους επί κεφαλής των θυγατρικών (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΤΑΔ, ΤΧΣ, ΔΕΚΟ κλπ).
Παρένθεση με σημαντική λεπτομέρεια. Για την εκλογή των τριών από τα πέντε μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου, το Εποπτικό Συμβούλιο λαμβάνει υπ' όψη του τις υποδείξεις τής ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των "θεσμών". Για τα υπόλοιπα δυο μέλη λαμβάνει υπ' όψη του τις υποδείξεις των "θεσμών", χωρίς να απαιτείται η γνώμη τής κυβέρνησης. Μη βιαστείτε, όμως, να σκεφτείτε ότι μπορούμε ως χώρα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με πλειοψηφία 3/5 στο Δ.Σ., διότι όλες οι αποφάσεις απαιτούν υπερψήφιση από 4 τουλάχιστον μέλη προκειμένου να υλοποιηθούν. Με απλά λόγια: χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δανειστών, δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό. Κλείνει η παρένθεση.
Το πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο της ΕΕΣΥΠ, με υπογραφή Τσακαλώτου. Τρεις έλληνες, δυο ξένοι.
Κάπου εδώ έλεγα να κλείσω για σήμερα και να αφήσω την συνέχεια για αύριο. Επειδή, όμως, θέλω να σας ιντριγκάρω λίγο περισσότερο, επιτρέψτε μου να προσθέσω κάτι ακόμη:
Είπαμε πρωτύτερα ότι η ΕΕΣΥΠ λειτουργεί σε καθεστώς πλήρυς ανεξαρτησίας, χωρίς η κυβέρνηση να έχει οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης. Άραγε, αυτό σημαίνει ότι το Διοικητικό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίζει ό,τι θέλει δίχως επιπτώσεις, ακόμη κι αν οι αποφάσεις του έχουν επιβλαβείς επιπτώσεις; Η απάντηση είναι απλή: ναι! Σύμφωνα με το άρθρο 192 του Ν.4389/2016, βάσει του οποίου ιδρύθηκε η ΕΕΣΥΠ:
Εφόσον οι αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου λαμβάνονται σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του παρόντος νόμου, του Εσωτερικού Κανονισμού και της ισχύουσας νομοθεσίας, λογίζεται ότι είναι σύμφωνες με το σκοπό της Εταιρείας, όπως αυτός προβλέπεται στο άρθρο 185. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου δεν υπέχουν αστική ευθύνη έναντι τρίτων για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους παρά μόνο για δόλο ή βαρεία αμέλεια.αλλά και:
Οι εμπειρογνώμονες, τα μέλη Συμβουλίων Εμπειρογνωμόνων ή τα μέλη άλλων γνωμοδοτικών οργάνων της Εταιρείας και των άμεσων θυγατρικών της δεν υπέχουν αστική ή ποινική ευθύνη για γνωμοδοτήσεις τους, εφόσον οι τελευταίες έχουν συνταχθεί σύμφωνα με τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες ή τα οριζόμενα στους εσωτερικούς κανονισμούς και τα καταστατικά τους.Παρά την προκλητική ασυλία, πέρυσι τον Αύγουστο, η ΕΕΣΥΠ αποφάσισε να ασφαλίσει τα στελέχη της από κάθε ευθύνη, με ασφαλιστήριο συμβόλαιο κόστους 200.000 ευρώ ετησίως, το οποίο έχει όριο ευθύνης τα 50 εκατομμύρια και καλύπτει τα μέλη του Εποπτικού και του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και όλους τους εργαζόμενους, εφ' όσον ενεργούν στο πλαίσιο των καθηκόντων τους στην εταιρεία. Καλή η ασυλία αλλά δεν βλάφτει να φυλάμε λίγο παραπάνω τα νώτα μας Θα έλεγε κανείς ότι η ίδρυση της ΕΕΣΥΠ ήταν υποχρεωτική διότι μας την επέβαλαν οι δανειστές μας μέσω των μνημονίων. Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η διάρκεια αυτής της εταιρείας προβλέπεται για 99 χρόνια, δηλαδή για 96 ολόκληρα χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Με την λήξη αυτού του διαστήματος, η εταιρεία θα λυθεί και η περιουσία της θα περιέλθει και πάλι στο κράτος. Ο λόγος για τον οποίο προβλέφθηκε τόσο μεγάλη διάρκεια, είναι ότι η ΕΕΣΥΠ αποτελεί την εγγύηση του ελληνικού κράτους προς τους δανειστές του ότι θα εξοφλήσει πλήρως τα χρέη του προς αυτούς. Πώς γίνεται αυτό; Ιδού:
Με το τελευταίο μνημόνιο, η ΕΕΣΥΠ κατέστη "συμβαλλόμενο μέρος" της χρηματοδοτικής σύμβασης, εγγυώμενο την έγκαιρη εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας. Ειδικώτερα, "υπόσχεται στον ESM ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό οφειλόμενο βάσει ή σε σχέση με τη Σύμβαση, η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας μετά από αίτημα θα φέρει την ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά τα 25 δισ. ευρώ". Επί πλέον δε, "συμφωνεί με τον ESM ότι εάν οποιαδήποτε εγγύηση που εγγυάται είναι ή καθίσταται μη εκτελεστή, άκυρη ή παράνομη, ανεξάρτητα ως αρχική υποχρέωση, αποζημιώνει τον ESM αμέσως μετά από αίτημά του έναντι οποιουδήποτε κόστους, απώλειας ή υποχρέωσης ευθύνης που προκύπτει από το γεγονός ότι το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει κανένα ποσό το οποίο θα καταβαλλόταν στο πλαίσιο της σύμβασης, αλλά λόγω μη εκτελεστότητας, ακυρότητας ή παρανομίας δεν καταβάλλεται την ημερομηνία κατά την οποία θα έπρεπε να καταβληθεί". Παρ' ότι ο συντάκτης των παραπάνω αποσπασμάτων έχει πρόβλημα με τα ελληνικά του, πιστεύω ότι καταλάβαμε όλοι το περιεχόμενό τους.
Πάτρα, 1930: Η Όθωνος-Αμαλίας (στο ύψος της Ερμού), την κατοχή της οποίας διεκδικεί σήμερα η ΕΕΣΥΠ.
Προχωρούμε. Λέγαμε χτες ότι μια από τις τρεις κύριες θυγατρικές τής ΕΕΣΥΠ είναι και η ΕΤΑΔ, η οποία διαχειρίζεται τα ακίνητα του δημοσίου. Όμως, πλην των ακινήτων τής ΕΤΑΔ, υπάρχουν και αναρίθμητα άλλα ακίνητα, τα οποία ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε άλλους φορείς, οργανισμούς και εταιρείες. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει κανείς με τον όρο "ακίνητα του δημοσίου" αλλά, προσωπικά, ανατρίχιασα όταν έκανα την σχετική καταγραφή. Βλέπετε, εδώ μιλάμε για κάτι πολύ περισσότερο από μερικά παρατημένα χορτολείβαδα. Εδώ μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες -αγροτικές ή μη- εκτάσεις και -αστικά ή μη- κτήρια και εγκαταστάσεις πάσης φύσεως.
Κλασσικό παράδειγμα για τους πατρινούς αποτελεί η παραλία τής πόλης, την οποία διεκδικεί η ΕΕΣΥΠ. Η Πάτρα κατέχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: είναι η μόνη παραλιακή πόλη τού πλανήτη, της οποίας οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση στην θάλασσα. Σχεδόν ολόκληρο το παράλιο μέτωπό της ανήκει στον Οργανισμό Λιμένος. Εδώ και χρόνια ο δήμος διεκδικεί αυτή την ζώνη, ώστε να μπορούν οι πολίτες να κάνουν έστω μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα. Κι όταν η τωρινή δημοτική αρχή χόντρυνε το παιχνίδι και ξεσήκωσε τον κόσμο, καταφέρνοντας την τμηματική παραχώρηση του παράλιου μετώπου στον δήμο, βρήκε απέναντί της της ΕΕΣΥΠ, η οποία διεκδικεί δικαστικά για λογαριασμό της όχι μόνο την παραλία αλλά και μεγάλα τμήματα της υπόλοιπης πόλης.
Παρένθεση. Όσο κι αν είναι ελάχιστα γνωστό και όσο κι αν ακούγεται παράλογο και εξοργιστικό, τα εδάφη στα οποία είναι κατασκευασμένες οι τρεις παραλιακές λεωφόροι τής Πάτρας (Ηρώων Πολυτεχνείου, Όθωνος-Ᾱμαλίας, Ακτή Δυμαίων) δεν ανήκουν στον δήμο, στον οποίο έχει απλώς παραχωρηθεί η χρήση τους, είτε από τον Οργανισμό Λιμένος είτε από τον ΟΣΕ. Τον περασμένο Ιούνιο, η ΕΤΑΔ αξίωσε την μεταβίβαση των τριών λεωφόρων σ' αυτήν, αίτημα το οποίο έγινε αποδεκτό από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής μέσα σε 96 ώρες, αν και υπήρχε χρονικό περιθώριο δυο μηνών για να βγει η απόφαση, την οποία εννοείται ότι σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο απέρριψε και κατήγγειλε. Κλείνει η παρένθεση.
Γενικώτερα μιλώντας, ανάμεσα στα ακίνητα που ανήκουν στην ΕΕΣΥΠ πρέπει να λογαριάζουμε, μεταξύ άλλων, το σύνολο των εκτάσεων και των εγκαταστάσεων όλων των κρατικών αεροδρομίων και των λιμανιών της χώρας, των σχολείων, των νοσοκομείων και των εθνικών οδών. Η ΕΕΣΥΠ έχει δικαίωμα όλα αυτά να τα πουλήσει, να τα παραχωρήσει ή απλώς να τα νοικιάσει, ανάλογα με το τι θεωρεί ως πλέον συμφέρον για την χώρα το διοικητικό της συμβούλιο.
Επίσης, μεταξύ των ακινήτων που περιέρχονται στην ΕΕΣΥΠ, πρέπει να υπολογίσουμε και τα χιλιάδες κληροδοτήματα όλης της χώρας. Πόσα μπορεί να είναι αυτά; Δεν γνωρίζω αλλά, ενδεικτικά, προκαλώ τους αναγνώστες που μένουν στην πρωτεύουσα να περπατήσουν την Πανεπιστημίου και την Σταδίου από τα Χαυτεία ως το Σύνταγμα, παρατηρώντας τα κτήρια γύρω τους σαν να ήσαν τουρίστες. Μετά από αυτή την βόλτα, είμαι σίγουρος ότι θα προσυπογράψουν τον ισχυρισμό μου ότι τα μισά και πλέον από τα ακίνητα αυτών των δυο δρόμων ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο ως κληροδοτήματα. Όλα αυτά είτε έχουν ήδη περιέλθει είτε είναι δυνατόν να περιέλθουν στην ΕΕΣΥΠ.
Και τώρα σας ερωτώ ευθέως: δεν είναι κρίμα κι άδικο να στεγάζονται σε τέτοια υπέροχα κτήρια το νομισματικό μουσείο ή το οφθαλμιατρείο; Πείτε μου, χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στα οικονομικά για να αντιληφθεί ότι μπορούμε να βγάλουμε πολλά λεφτά με μια αλλαγή στην χρήση ή και στην ιδιοκτησία αυτών των κτηρίων; Ή μήπως νομίζετε ότι δεν θα σπρώχνονταν οι υποψήφιοι αγοραστές αν αποφασίζαμε να τα βγάλουμε στο σφυρί;
Αθήνα, 1896: "Ιλίου Μέλαθρον", κατοικία τού Ερρίκου Σλήμαν, δημιουργία Ερνέστου Τσίλλερ.
Σήμερα στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο και έχει περάσει στην κατοχή τής ΕΕΣΥΠ.
Με αφορμή την τα ερωτήματα της προηγουμένης παραγράφου, αξίζει να θυμηθούμε πόσα χρήματα έχουμε κατά νου να μαζέψουμε από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ας ρίξουμε μια ματιά στον Ν.4336/2015 (ο νόμος για το τρίτο μνημόνιο, το αριστερό) για να τεκμηριώσουμε την απάντησή μας. Πάμε, λοιπόν, στην σελίδα 1031 του ΦΕΚ Α', 94/14-08-2015:
4. Σύμφωνα με τη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ζώνης του Ευρώ, η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει μία από τις πηγές για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης εξόφλησης του νέου δανείου του ΕΜΣ και θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου επιδιωκόμενο συνολικό ποσό 50 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και το 50% κάθε εναπομένοντος ευρώ (τουτέστιν, 50% των 25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της αναλογίας χρέους/ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο 50% θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις.Με απλά λόγια, από το ξεπούλημα πρέπει να μαζέψουμε 50 δισ. ευρώ. Απ' αυτά, τα μισά θα καλύψουν τα σπασμένα των τραπεζών. Από τα υπόλοιπα 25, τα μισά θα πάνε στους δανειστές, για να μειωθεί το χρέος μας. Μόνο τα τελευταία 12,5 δισ. θα πιάσουν τόπο, αφού μόνο αυτά θα πάνε για επενδύσεις. Κι επειδή τα κράτη δεν κάνουν επενδύσεις σε μια αποκρατικοποιημένη οικονομία, προφανώς αυτά τα 12,5 θα τα δώσουμε ως επιδοτήσεις, ενισχύσεις κλπ σε κάποιους ιδιώτες που θα εμφανιστούν ως επενδυτές.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια πριν κλείσουμε για σήμερα. Προσέξτε στο απόσπασμα του ΦΕΚ την φρασούλα "θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου". Θυμάστε πότε λήγει η τελευταία δόση του δανείου; Το 2060, στην επέτειο των 100 χρόνων από την γέννησή μου. Μέχρι τότε θα πουλάμε και θα πουλάμε και θα πουλάμε, ώσπου να βγάλουμε 50 δισεκατομμυριάκια. Στο μεταξύ, δώσαμε ολόκληρο το Ελληνικό για 915 εκατομμύρια, που κι αυτά θα τα πάρουμε λίγα-λίγα σε δέκα χρόνια..
http://teddygr.blogspot.com
Θα έβαζα άνετα στοίχημα ότι αν μας ρωτήσει κάποιος τι είναι η ΕΕΣΥΠ, ελάχιστοι από μας δεν θα τον κοιτάζαμε με απλανές βλέμμα και δεν θα σηκώναμε τους ώμους δηλώνοντας άγνοια. Κι όμως, αυτό που κρύβεται πίσω από τούτο το αρκτικόλεξο, ρυθμίζει εν πολλοίς την μοίρα μας και την μοίρα τού τόπου μας και θα το κάνει για πολλά χρόνια ακόμη. Πάμε, λοιπόν, να δούμε με λεπτομέρειες την απάντηση.
Κατ' αρχάς, ΕΕΣΥΠ σημαίνει "Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας". Πρόκειται για έναν φορέα, ο οποίος ιδρύθηκε το 2016 (επί της πρώτης "αριστερής" κυβέρνησης της χώρας) και συνήθως αναφέρεται ως "υπερταμείο". Βέβαια, κάποτε αποκαλούσαμε "υπερταμείο" το ΤΑΙΠΕΔ αλλά σήμερα το ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι παρά μια θυγατρική τής ΕΕΣΥΠ. Αυτή και μόνη η λεπτομέρεια αρκεί για να προκαλέσει δέος. Αν τώρα προσθέσουμε ότι, πλην του ΤΑΙΠΕΔ, στις άμεσες θυγατρικές τής ΕΕΣΥΠ ανήκουν η ΕΤΑΔ (Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου) και το ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), γίνεται σαφές ότι τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά.
Με την ίδρυσή της, η ΕΕΣΥΠ "προικίστηκε" εξαιρετικά, καθώς μεταβιβάστηκε σ' αυτήν ένα τεράστιο φιλέτο τής κρατικής περιουσίας, το οποίο περιλάμβανε (πλήν του ΤΑΙΠΕΔ, της ΕΤΑΔ και του ΤΧΣ): το 34,12% της ΔΕΗ, το 50% + 1 μετοχή της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, το 100% του ΟΑΣΑ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας), το 100% της ΑΕΔΙΚ (Διώρυγα της Κορίνθου), το 100% του ΟΚΑΑ και της ΚΑΘ (Κεντρικές Αγορές Αθήνας και Θεσσαλονίκης), το 100% της ΔΕΘ-Helexpo (Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης), το 100% της ΓΑΙΑΟΣΕ (ακίνητα του ΟΣΕ), το 90% των ΕΛΤΑ, το 55,19% των Αλυκών, το 35% των ΒΙΠΕ της πρώην ΕΤΒΑ και το 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.
Το σημαντικό ερώτημα είναι απλό: γιατί ιδρύθηκε η ΕΕΣΥΠ; Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση:
Η ΕΕΣΥΠ έχει αναλάβει σημαντικό ρόλο, αφενός, ως προς τη βελτίωση της λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων και την ενίσχυση της αποδοτικότητάς τους, αφετέρου, ως προς τη δημιουργία πόρων οι οποίοι θα κατευθύνονται σε επενδύσεις. Σε αυτή την αποστολή της ΕΕΣΥΠ, πρέπει να προστεθεί και ο έμμεσος ρόλος της στην αναπτυξιακή προσπάθεια, καθώς η βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων επιχειρήσεων θα έχει θετικό αντίκτυπο στις επενδυτικές και καταναλωτικές αποφάσεις του ιδιωτικού τομέα, καθώς και σε άλλα κρίσιμα μεγέθη όπως η ιδιωτική κατανάλωση, ο σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, η απασχόληση, η πρόσβαση σε χρηματοδότηση και η εν γένει ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.Όλα αυτά ακούγονται μια χαρά. Ποιός δεν θα ήθελε να γίνει ένα συμμάζεμα στο σκορποχώρι τής κρατικής διοίκησης; Ποιός θα ήταν αντίθετος σε έναν φορέα, ο οποίος θα παρακολουθούσε την λειτουργία και την απόδοση της κρατικής περιουσίας, συμβάλλοντας έτσι στην "βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων επιχειρήσεων"; Δυστυχώς, όμως, τίποτε δεν είναι τόσο ειδυλλιακό όσο δείχνει. Πράγματι, η ΕΕΣΥΠ εγγυάται την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Σ' αυτό συμφωνούμε. Εκεί όπου διαφωνούμε είναι στο περιεχόμενο του όρου "αξιοποίηση".
Για να αντιληφθούμε πλήρως την ουσία τού πράγματος, ας πάμε πρώτα να δούμε πώς λειτουργεί η ΕΕΣΥΠ. Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι, βάσει νόμου, η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα επέμβασης οιασδήποτε μορφής στην ΕΕΣΥΠ, η οποία απολαμβάνει πλήρους ανεξαρτησίας. Με απλά λόγια: το κράτος παραχωρεί την περιουσία του σε κάποιον διαχειριστή, τον οποίο απαγορεύεται να ελέγξει! Πόσο αντέχει η λογική σας κάτι τέτοιο;
Πάμε παρακάτω. Πώς διοικείται η ΕΕΣΥΠ; Στην κορυφή υπάρχει ένα Εποπτικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου ορίζονται μεν με απόφαση του υπουργού οικονομικών αλλά αφού έχουν πρώτα εγκριθεί από τους "θεσμούς" (είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο συμμετείχαν τρεις έλληνες, ένας γάλλος συνεργάτης τής Λαγκάρντ κι ένας ισπανός πρώην υφυπουργός οικονομικών). Στην συνέχεια, αυτό το συμβούλιο εκλέγει τα πέντε μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου, τα οποία διοικούν την εταιρεία. Και, τέλος, το Διοικητικό Συμβούλιο ορίζει τους επί κεφαλής των θυγατρικών (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΤΑΔ, ΤΧΣ, ΔΕΚΟ κλπ).
Παρένθεση με σημαντική λεπτομέρεια. Για την εκλογή των τριών από τα πέντε μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου, το Εποπτικό Συμβούλιο λαμβάνει υπ' όψη του τις υποδείξεις τής ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των "θεσμών". Για τα υπόλοιπα δυο μέλη λαμβάνει υπ' όψη του τις υποδείξεις των "θεσμών", χωρίς να απαιτείται η γνώμη τής κυβέρνησης. Μη βιαστείτε, όμως, να σκεφτείτε ότι μπορούμε ως χώρα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με πλειοψηφία 3/5 στο Δ.Σ., διότι όλες οι αποφάσεις απαιτούν υπερψήφιση από 4 τουλάχιστον μέλη προκειμένου να υλοποιηθούν. Με απλά λόγια: χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δανειστών, δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό. Κλείνει η παρένθεση.
Το πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο της ΕΕΣΥΠ, με υπογραφή Τσακαλώτου. Τρεις έλληνες, δυο ξένοι.
Κάπου εδώ έλεγα να κλείσω για σήμερα και να αφήσω την συνέχεια για αύριο. Επειδή, όμως, θέλω να σας ιντριγκάρω λίγο περισσότερο, επιτρέψτε μου να προσθέσω κάτι ακόμη:
Είπαμε πρωτύτερα ότι η ΕΕΣΥΠ λειτουργεί σε καθεστώς πλήρυς ανεξαρτησίας, χωρίς η κυβέρνηση να έχει οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης. Άραγε, αυτό σημαίνει ότι το Διοικητικό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίζει ό,τι θέλει δίχως επιπτώσεις, ακόμη κι αν οι αποφάσεις του έχουν επιβλαβείς επιπτώσεις; Η απάντηση είναι απλή: ναι! Σύμφωνα με το άρθρο 192 του Ν.4389/2016, βάσει του οποίου ιδρύθηκε η ΕΕΣΥΠ:
Εφόσον οι αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου λαμβάνονται σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του παρόντος νόμου, του Εσωτερικού Κανονισμού και της ισχύουσας νομοθεσίας, λογίζεται ότι είναι σύμφωνες με το σκοπό της Εταιρείας, όπως αυτός προβλέπεται στο άρθρο 185. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου δεν υπέχουν αστική ευθύνη έναντι τρίτων για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους παρά μόνο για δόλο ή βαρεία αμέλεια.αλλά και:
Οι εμπειρογνώμονες, τα μέλη Συμβουλίων Εμπειρογνωμόνων ή τα μέλη άλλων γνωμοδοτικών οργάνων της Εταιρείας και των άμεσων θυγατρικών της δεν υπέχουν αστική ή ποινική ευθύνη για γνωμοδοτήσεις τους, εφόσον οι τελευταίες έχουν συνταχθεί σύμφωνα με τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες ή τα οριζόμενα στους εσωτερικούς κανονισμούς και τα καταστατικά τους.Παρά την προκλητική ασυλία, πέρυσι τον Αύγουστο, η ΕΕΣΥΠ αποφάσισε να ασφαλίσει τα στελέχη της από κάθε ευθύνη, με ασφαλιστήριο συμβόλαιο κόστους 200.000 ευρώ ετησίως, το οποίο έχει όριο ευθύνης τα 50 εκατομμύρια και καλύπτει τα μέλη του Εποπτικού και του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και όλους τους εργαζόμενους, εφ' όσον ενεργούν στο πλαίσιο των καθηκόντων τους στην εταιρεία. Καλή η ασυλία αλλά δεν βλάφτει να φυλάμε λίγο παραπάνω τα νώτα μας Θα έλεγε κανείς ότι η ίδρυση της ΕΕΣΥΠ ήταν υποχρεωτική διότι μας την επέβαλαν οι δανειστές μας μέσω των μνημονίων. Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η διάρκεια αυτής της εταιρείας προβλέπεται για 99 χρόνια, δηλαδή για 96 ολόκληρα χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Με την λήξη αυτού του διαστήματος, η εταιρεία θα λυθεί και η περιουσία της θα περιέλθει και πάλι στο κράτος. Ο λόγος για τον οποίο προβλέφθηκε τόσο μεγάλη διάρκεια, είναι ότι η ΕΕΣΥΠ αποτελεί την εγγύηση του ελληνικού κράτους προς τους δανειστές του ότι θα εξοφλήσει πλήρως τα χρέη του προς αυτούς. Πώς γίνεται αυτό; Ιδού:
Με το τελευταίο μνημόνιο, η ΕΕΣΥΠ κατέστη "συμβαλλόμενο μέρος" της χρηματοδοτικής σύμβασης, εγγυώμενο την έγκαιρη εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας. Ειδικώτερα, "υπόσχεται στον ESM ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό οφειλόμενο βάσει ή σε σχέση με τη Σύμβαση, η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας μετά από αίτημα θα φέρει την ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά τα 25 δισ. ευρώ". Επί πλέον δε, "συμφωνεί με τον ESM ότι εάν οποιαδήποτε εγγύηση που εγγυάται είναι ή καθίσταται μη εκτελεστή, άκυρη ή παράνομη, ανεξάρτητα ως αρχική υποχρέωση, αποζημιώνει τον ESM αμέσως μετά από αίτημά του έναντι οποιουδήποτε κόστους, απώλειας ή υποχρέωσης ευθύνης που προκύπτει από το γεγονός ότι το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει κανένα ποσό το οποίο θα καταβαλλόταν στο πλαίσιο της σύμβασης, αλλά λόγω μη εκτελεστότητας, ακυρότητας ή παρανομίας δεν καταβάλλεται την ημερομηνία κατά την οποία θα έπρεπε να καταβληθεί". Παρ' ότι ο συντάκτης των παραπάνω αποσπασμάτων έχει πρόβλημα με τα ελληνικά του, πιστεύω ότι καταλάβαμε όλοι το περιεχόμενό τους.
Πάτρα, 1930: Η Όθωνος-Αμαλίας (στο ύψος της Ερμού), την κατοχή της οποίας διεκδικεί σήμερα η ΕΕΣΥΠ.
Προχωρούμε. Λέγαμε χτες ότι μια από τις τρεις κύριες θυγατρικές τής ΕΕΣΥΠ είναι και η ΕΤΑΔ, η οποία διαχειρίζεται τα ακίνητα του δημοσίου. Όμως, πλην των ακινήτων τής ΕΤΑΔ, υπάρχουν και αναρίθμητα άλλα ακίνητα, τα οποία ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε άλλους φορείς, οργανισμούς και εταιρείες. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει κανείς με τον όρο "ακίνητα του δημοσίου" αλλά, προσωπικά, ανατρίχιασα όταν έκανα την σχετική καταγραφή. Βλέπετε, εδώ μιλάμε για κάτι πολύ περισσότερο από μερικά παρατημένα χορτολείβαδα. Εδώ μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες -αγροτικές ή μη- εκτάσεις και -αστικά ή μη- κτήρια και εγκαταστάσεις πάσης φύσεως.
Κλασσικό παράδειγμα για τους πατρινούς αποτελεί η παραλία τής πόλης, την οποία διεκδικεί η ΕΕΣΥΠ. Η Πάτρα κατέχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: είναι η μόνη παραλιακή πόλη τού πλανήτη, της οποίας οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση στην θάλασσα. Σχεδόν ολόκληρο το παράλιο μέτωπό της ανήκει στον Οργανισμό Λιμένος. Εδώ και χρόνια ο δήμος διεκδικεί αυτή την ζώνη, ώστε να μπορούν οι πολίτες να κάνουν έστω μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα. Κι όταν η τωρινή δημοτική αρχή χόντρυνε το παιχνίδι και ξεσήκωσε τον κόσμο, καταφέρνοντας την τμηματική παραχώρηση του παράλιου μετώπου στον δήμο, βρήκε απέναντί της της ΕΕΣΥΠ, η οποία διεκδικεί δικαστικά για λογαριασμό της όχι μόνο την παραλία αλλά και μεγάλα τμήματα της υπόλοιπης πόλης.
Παρένθεση. Όσο κι αν είναι ελάχιστα γνωστό και όσο κι αν ακούγεται παράλογο και εξοργιστικό, τα εδάφη στα οποία είναι κατασκευασμένες οι τρεις παραλιακές λεωφόροι τής Πάτρας (Ηρώων Πολυτεχνείου, Όθωνος-Ᾱμαλίας, Ακτή Δυμαίων) δεν ανήκουν στον δήμο, στον οποίο έχει απλώς παραχωρηθεί η χρήση τους, είτε από τον Οργανισμό Λιμένος είτε από τον ΟΣΕ. Τον περασμένο Ιούνιο, η ΕΤΑΔ αξίωσε την μεταβίβαση των τριών λεωφόρων σ' αυτήν, αίτημα το οποίο έγινε αποδεκτό από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής μέσα σε 96 ώρες, αν και υπήρχε χρονικό περιθώριο δυο μηνών για να βγει η απόφαση, την οποία εννοείται ότι σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο απέρριψε και κατήγγειλε. Κλείνει η παρένθεση.
Γενικώτερα μιλώντας, ανάμεσα στα ακίνητα που ανήκουν στην ΕΕΣΥΠ πρέπει να λογαριάζουμε, μεταξύ άλλων, το σύνολο των εκτάσεων και των εγκαταστάσεων όλων των κρατικών αεροδρομίων και των λιμανιών της χώρας, των σχολείων, των νοσοκομείων και των εθνικών οδών. Η ΕΕΣΥΠ έχει δικαίωμα όλα αυτά να τα πουλήσει, να τα παραχωρήσει ή απλώς να τα νοικιάσει, ανάλογα με το τι θεωρεί ως πλέον συμφέρον για την χώρα το διοικητικό της συμβούλιο.
Επίσης, μεταξύ των ακινήτων που περιέρχονται στην ΕΕΣΥΠ, πρέπει να υπολογίσουμε και τα χιλιάδες κληροδοτήματα όλης της χώρας. Πόσα μπορεί να είναι αυτά; Δεν γνωρίζω αλλά, ενδεικτικά, προκαλώ τους αναγνώστες που μένουν στην πρωτεύουσα να περπατήσουν την Πανεπιστημίου και την Σταδίου από τα Χαυτεία ως το Σύνταγμα, παρατηρώντας τα κτήρια γύρω τους σαν να ήσαν τουρίστες. Μετά από αυτή την βόλτα, είμαι σίγουρος ότι θα προσυπογράψουν τον ισχυρισμό μου ότι τα μισά και πλέον από τα ακίνητα αυτών των δυο δρόμων ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο ως κληροδοτήματα. Όλα αυτά είτε έχουν ήδη περιέλθει είτε είναι δυνατόν να περιέλθουν στην ΕΕΣΥΠ.
Και τώρα σας ερωτώ ευθέως: δεν είναι κρίμα κι άδικο να στεγάζονται σε τέτοια υπέροχα κτήρια το νομισματικό μουσείο ή το οφθαλμιατρείο; Πείτε μου, χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στα οικονομικά για να αντιληφθεί ότι μπορούμε να βγάλουμε πολλά λεφτά με μια αλλαγή στην χρήση ή και στην ιδιοκτησία αυτών των κτηρίων; Ή μήπως νομίζετε ότι δεν θα σπρώχνονταν οι υποψήφιοι αγοραστές αν αποφασίζαμε να τα βγάλουμε στο σφυρί;
Αθήνα, 1896: "Ιλίου Μέλαθρον", κατοικία τού Ερρίκου Σλήμαν, δημιουργία Ερνέστου Τσίλλερ.
Σήμερα στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο και έχει περάσει στην κατοχή τής ΕΕΣΥΠ.
Με αφορμή την τα ερωτήματα της προηγουμένης παραγράφου, αξίζει να θυμηθούμε πόσα χρήματα έχουμε κατά νου να μαζέψουμε από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ας ρίξουμε μια ματιά στον Ν.4336/2015 (ο νόμος για το τρίτο μνημόνιο, το αριστερό) για να τεκμηριώσουμε την απάντησή μας. Πάμε, λοιπόν, στην σελίδα 1031 του ΦΕΚ Α', 94/14-08-2015:
4. Σύμφωνα με τη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ζώνης του Ευρώ, η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει μία από τις πηγές για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης εξόφλησης του νέου δανείου του ΕΜΣ και θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου επιδιωκόμενο συνολικό ποσό 50 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και το 50% κάθε εναπομένοντος ευρώ (τουτέστιν, 50% των 25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της αναλογίας χρέους/ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο 50% θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις.Με απλά λόγια, από το ξεπούλημα πρέπει να μαζέψουμε 50 δισ. ευρώ. Απ' αυτά, τα μισά θα καλύψουν τα σπασμένα των τραπεζών. Από τα υπόλοιπα 25, τα μισά θα πάνε στους δανειστές, για να μειωθεί το χρέος μας. Μόνο τα τελευταία 12,5 δισ. θα πιάσουν τόπο, αφού μόνο αυτά θα πάνε για επενδύσεις. Κι επειδή τα κράτη δεν κάνουν επενδύσεις σε μια αποκρατικοποιημένη οικονομία, προφανώς αυτά τα 12,5 θα τα δώσουμε ως επιδοτήσεις, ενισχύσεις κλπ σε κάποιους ιδιώτες που θα εμφανιστούν ως επενδυτές.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια πριν κλείσουμε για σήμερα. Προσέξτε στο απόσπασμα του ΦΕΚ την φρασούλα "θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου". Θυμάστε πότε λήγει η τελευταία δόση του δανείου; Το 2060, στην επέτειο των 100 χρόνων από την γέννησή μου. Μέχρι τότε θα πουλάμε και θα πουλάμε και θα πουλάμε, ώσπου να βγάλουμε 50 δισεκατομμυριάκια. Στο μεταξύ, δώσαμε ολόκληρο το Ελληνικό για 915 εκατομμύρια, που κι αυτά θα τα πάρουμε λίγα-λίγα σε δέκα χρόνια..
http://teddygr.blogspot.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
