2012-06-12 12:42:07
ΠΗΓΗ: capital
Του Κώστα Ράπτη
Προπαντός να σώζονται τα προσχήματα. Αυτή μοιάζει να είναι η καθοδηγητική αρχή της κεντροδεξιάς κυβέρνησης του Mariano Rajoy στον απόηχο της ανακοίνωσης του σχεδίου διάσωσης του ισπανικού τραπεζικού συστήματος, για το οποίο και αποφεύγει επιμελώς τη λέξη «διάσωση», προτιμώντας να κάνει λόγο για «πιστωτική γραμμή».
Δύο εβδομάδες αφότου διαβεβαίωνε ότι «δεν θα υπάρξει διάσωση του ισπανικού τραπεζικού συστήματος» και μετά από αρκετές ημέρες άκαρπου μπρα ντε φερ με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, ο Mariano Rajoy προσπάθησε να περιβάλλει με μιαν αύρα αμεριμνησίας τις αποφάσεις του Eurogroup: αρχικά ανέθεσε τη σχετική ανακοίνωση στον υπουργό του των Οικονομικών, προτού υποχρεωθεί να δώσει ο ίδιος έκτακτη συνέντευξη Τύπου την Κυριακή, για να αναχωρήσει αμέσως μετά για την Πολωνία προκειμένου να παρακολουθήσει τον αγώνα Ισπανίας-Ιταλίας στο Euro 2012 («ua λείψω μόνο δυόμιση ώρες: η Εθνική Ομάδα το αξίζει κάτι τέτοιο» ήταν η χαρακτηριστική δικαιολογία του)…
Η σκοπιμότητα διπλή: αφενός να διαφυλαχθεί η εικόνα της Ισπανίας ως μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, η οποία δεν είναι δυνατόν να συγκαταλέγεται στην ίδια «λίγκα» με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, αφετέρου να δικαιωθούν οι επιλογές της κυβέρνησής του η οποία ήλθε στα πράγματα μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ο Ισπανός πρωθυπουργός θα συμμετέχει στην τετραμερή συνάντηση της 22ας Ιουνίου με τους Mario Monti, Angela Merkel καιFrancois Hollande,σε προπαρασκευή της επικείμενης ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής, αποκτά χαρακτήρα κωμικοτραγικό, δεδομένης της επιτήρησης στην οποία εκ των πραγμάτων έχει τεθεί η δική του χώρα. Τις δε διαβεβαιώσεις ότι στο πλαίσιο του «μίνι μνημονίου» η Μαδρίτη θα διαφυλάξει την ανεξαρτησία των δημοσιονομικών της επιλογών και δεν θα βρεθεί υπό τις επιταγές «τρόικας» ανέλαβε σύντομα να διαψεύσει ο άλλοτε υπουργός των Ισπανών Σοσιαλιστών και επί πολλά έτη επίτροπος της Κομισιόν Joaquin Almunia δηλώνοντας ξερά ότι «κανείς δεν δίνει χρήματα δωρεάν».
Την ώρα που η αποτελεσματικότητα, με οικονομικούς όρους, του σχεδίου των 100 δισ. ευρώ αποτελεί αντικείμενο έντονης συζήτησης (ή μάλλον αμφισβήτησης),οι πολιτικές επιπτώσεις του ισπανικού bailout δεν είναι λιγότερο θεαματικές.
Το Λαϊκό Κόμμα του Rajoy προσήλθε στην εκλογική αναμέτρηση του περασμένου Νοεμβρίου προβάλλοντας ως μία δύναμη η οποία, σε αντίθεση με τους έως τότε κυβερνώντες Σοσιαλιστές, είχε την παρρησία να μιλήσει ανοικτά για την κατάσταση της χώρας, αλλά και την τόλμη να πράξει ό,τι το αναγκαίο. Ακόμη και μετά τις αποφάσεις του Eurogroup, ο Ραχόι επιμένει ότι παρεμβάσεις της κυβέρνησής του στα δημόσια οικονομικά και στην αγορά εργασίας (οι οποίες και του στοίχισαν, όπως οι ίδιος είχε προβλέψει, «μια γενική απεργία») απέτρεψαν ένα «πλήρες μνημόνιο».
Ωστόσο, δεν απέτρεψαν ένα σχέδιο διάσωσης το οποίο οδηγεί το ισπανικό δημόσιο χρέος στο 100% του ΑΕΠ μέχρι το 2015, την ώρα που η Ισπανία θα πρέπει να αναζητήσει την επόμενη διετία κεφάλαια ύψους μερικών… εκατοντάδων δισ. για την αναχρηματοδότηση παλαιότερου χρέους, αλλά και για την κάλυψη των τρεχόντων ελλειμμάτων που επιμένουν.
Στις δημοσκοπήσεις, το 78% των Ισπανών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται τον Rajoy.Πρόκειται για μια θεματική απώλεια πολιτικού κεφαλαίου για έναν πρωθυπουργό με θητεία μόλις έξι μηνών, την οποία καθιστά ακόμη πιο εντυπωσιακή η απουσία εναλλακτικής λύσης, με το σχετικό ποσοστό να ανέρχεται για τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Alfredo Perez Rubalcaba στο 85%.
Τα διακομματικά πελατειακά δίκτυα τα οποία, με επίκεντρο τις αυτονομημένες περιφερειακές κυβερνήσεις, πρωτοστάτησαν στην φούσκα των κατασκευών, έρχονται τώρα να βυθίσουν στην απαξίωση το σύνολο των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων.
Για μία χώρα όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 24% και διεκδικεί την πατρότητα του κινήματος των «Αγανακτισμένων», η μεσοπρόθεσμα αποσταθεροποιητική δυναμική αυτών των εξελίξεων δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να υποτιμηθεί.
Πηγή:www.capital.gr
Του Κώστα Ράπτη
Προπαντός να σώζονται τα προσχήματα. Αυτή μοιάζει να είναι η καθοδηγητική αρχή της κεντροδεξιάς κυβέρνησης του Mariano Rajoy στον απόηχο της ανακοίνωσης του σχεδίου διάσωσης του ισπανικού τραπεζικού συστήματος, για το οποίο και αποφεύγει επιμελώς τη λέξη «διάσωση», προτιμώντας να κάνει λόγο για «πιστωτική γραμμή».
Δύο εβδομάδες αφότου διαβεβαίωνε ότι «δεν θα υπάρξει διάσωση του ισπανικού τραπεζικού συστήματος» και μετά από αρκετές ημέρες άκαρπου μπρα ντε φερ με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, ο Mariano Rajoy προσπάθησε να περιβάλλει με μιαν αύρα αμεριμνησίας τις αποφάσεις του Eurogroup: αρχικά ανέθεσε τη σχετική ανακοίνωση στον υπουργό του των Οικονομικών, προτού υποχρεωθεί να δώσει ο ίδιος έκτακτη συνέντευξη Τύπου την Κυριακή, για να αναχωρήσει αμέσως μετά για την Πολωνία προκειμένου να παρακολουθήσει τον αγώνα Ισπανίας-Ιταλίας στο Euro 2012 («ua λείψω μόνο δυόμιση ώρες: η Εθνική Ομάδα το αξίζει κάτι τέτοιο» ήταν η χαρακτηριστική δικαιολογία του)…
Η σκοπιμότητα διπλή: αφενός να διαφυλαχθεί η εικόνα της Ισπανίας ως μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, η οποία δεν είναι δυνατόν να συγκαταλέγεται στην ίδια «λίγκα» με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, αφετέρου να δικαιωθούν οι επιλογές της κυβέρνησής του η οποία ήλθε στα πράγματα μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ο Ισπανός πρωθυπουργός θα συμμετέχει στην τετραμερή συνάντηση της 22ας Ιουνίου με τους Mario Monti, Angela Merkel καιFrancois Hollande,σε προπαρασκευή της επικείμενης ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής, αποκτά χαρακτήρα κωμικοτραγικό, δεδομένης της επιτήρησης στην οποία εκ των πραγμάτων έχει τεθεί η δική του χώρα. Τις δε διαβεβαιώσεις ότι στο πλαίσιο του «μίνι μνημονίου» η Μαδρίτη θα διαφυλάξει την ανεξαρτησία των δημοσιονομικών της επιλογών και δεν θα βρεθεί υπό τις επιταγές «τρόικας» ανέλαβε σύντομα να διαψεύσει ο άλλοτε υπουργός των Ισπανών Σοσιαλιστών και επί πολλά έτη επίτροπος της Κομισιόν Joaquin Almunia δηλώνοντας ξερά ότι «κανείς δεν δίνει χρήματα δωρεάν».
Την ώρα που η αποτελεσματικότητα, με οικονομικούς όρους, του σχεδίου των 100 δισ. ευρώ αποτελεί αντικείμενο έντονης συζήτησης (ή μάλλον αμφισβήτησης),οι πολιτικές επιπτώσεις του ισπανικού bailout δεν είναι λιγότερο θεαματικές.
Το Λαϊκό Κόμμα του Rajoy προσήλθε στην εκλογική αναμέτρηση του περασμένου Νοεμβρίου προβάλλοντας ως μία δύναμη η οποία, σε αντίθεση με τους έως τότε κυβερνώντες Σοσιαλιστές, είχε την παρρησία να μιλήσει ανοικτά για την κατάσταση της χώρας, αλλά και την τόλμη να πράξει ό,τι το αναγκαίο. Ακόμη και μετά τις αποφάσεις του Eurogroup, ο Ραχόι επιμένει ότι παρεμβάσεις της κυβέρνησής του στα δημόσια οικονομικά και στην αγορά εργασίας (οι οποίες και του στοίχισαν, όπως οι ίδιος είχε προβλέψει, «μια γενική απεργία») απέτρεψαν ένα «πλήρες μνημόνιο».
Ωστόσο, δεν απέτρεψαν ένα σχέδιο διάσωσης το οποίο οδηγεί το ισπανικό δημόσιο χρέος στο 100% του ΑΕΠ μέχρι το 2015, την ώρα που η Ισπανία θα πρέπει να αναζητήσει την επόμενη διετία κεφάλαια ύψους μερικών… εκατοντάδων δισ. για την αναχρηματοδότηση παλαιότερου χρέους, αλλά και για την κάλυψη των τρεχόντων ελλειμμάτων που επιμένουν.
Στις δημοσκοπήσεις, το 78% των Ισπανών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται τον Rajoy.Πρόκειται για μια θεματική απώλεια πολιτικού κεφαλαίου για έναν πρωθυπουργό με θητεία μόλις έξι μηνών, την οποία καθιστά ακόμη πιο εντυπωσιακή η απουσία εναλλακτικής λύσης, με το σχετικό ποσοστό να ανέρχεται για τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Alfredo Perez Rubalcaba στο 85%.
Τα διακομματικά πελατειακά δίκτυα τα οποία, με επίκεντρο τις αυτονομημένες περιφερειακές κυβερνήσεις, πρωτοστάτησαν στην φούσκα των κατασκευών, έρχονται τώρα να βυθίσουν στην απαξίωση το σύνολο των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων.
Για μία χώρα όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 24% και διεκδικεί την πατρότητα του κινήματος των «Αγανακτισμένων», η μεσοπρόθεσμα αποσταθεροποιητική δυναμική αυτών των εξελίξεων δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να υποτιμηθεί.
Πηγή:www.capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ύστατη παράκληση πριν τις εκλογές προς όλους τους Έλληνες
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φοβού τους Δαναούς και… αναπλάσεις φέροντας!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
