2019-04-06 17:35:13
Ανάλυση του Γιάνη Τις προάλλες ήρθε στην Αθήνα προσκεκλημένος του πρωθυπουργού ο Εβο Μοράλες. Φαντάζεστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον Αδωνι δίπλα του, να προϋπαντούν τον Μοράλες στο Μαξίμου;
Μόνο σ’ ένα...
εναλλακτικό σύμπαν θα βλέπαμε προσκεκλημένο κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας τον πρόεδρο της Βολιβίας, ένα από τα ινδάλματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς από τότε που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της χώρας του ηγούμενος των κατατρεγμένων ιθαγενών εργατών και μικροπαραγωγών κόντρα στο ντόπιο παρακράτος και τη διεθνή ολιγαρχία.
Ναι, πράγματι, δεν είναι ίδιοι. Οποιος λέει ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα και το αυτό κινείται από ελατήρια εμπάθειας.
Από τη μία, έχουμε ένα κόμμα εκούσια, για να μην πω με ενθουσιασμό, σφιχταγκαλιασμένο με την ξενοφοβία, τον εθνικισμό και όλες τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της Διεθνούς της Ολιγαρχίας. Από την άλλη, μια κυβέρνηση τα μέλη της οποίας έχουν ισχυρά αντισώματα στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία, στην ιδεολογική ταύτιση με τα πολιτικά τέρατα που θρέφει η κρίση του ύστερου καπιταλισμού.
Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, κάτι ανάλογο ίσχυε και προ της κατάρρευσης της χώρας, πριν από το 2010: ήταν εξίσου εμπαθές εν έτει 2004 να πει κανείς ότι Παπανδρέου και Βορίδης, Σημίτης και Σαμαράς, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ήταν ένα και το αυτό Οι μεν από συνείδηση αντιπαθούσαν την πατριδοκαπηλία, τον ξενοφοβικό λόγο. Οι δε, της Νέας Δημοκρατίας, δεν δίσταζαν να δαιμονοποιήσουν τους «ξένους», να επενδύσουν σε αυταρχισμό, μισαλλοδοξία, άκρατη στήριξη των πιο επιθετικών εθνικιστών σε Ελλάδα και στα Βαλκάνια και των πιο ιμπεριαλιστικών επιδρομών στη Μέση Ανατολή.
Οπως τότε έτσι και τώρα οι σημαντικές αυτές διαφορές, σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο, γίνονταν η βάση της λογικής της χαμένης ψήφου. «Δεν αναγνωρίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο πολιτισμένο, λιγότερο εθνικιστικό, φιλικότερο στους μετανάστες, περισσότερο έτοιμο να στηρίξει επιδοματικά τους ασθενέστερους;» ρωτούσαν το 2004 οι ταγοί του ΠΑΣΟΚ. Το αναγνωρίζαμε.
Και με το που λέγαμε ότι το αναγνωρίζουμε, ερχόταν το εκβιαστικό ερώτημα: «Τότε πώς θα πάει το χέρι σας να ψηφίσετε μικρό κόμμα αφήνοντας τη Νέα Δημοκρατία να επιστρέψει στα πράγματα, φέρνοντας τη μισαλλοδοξία και τον δεξιό ρεβανσισμό στην εξουσία; Θα βάλετε την ιδεολογική αγνότητα πάνω από το κοινό καθήκον να μείνει η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;»
Τότε, απαντούσαμε μαζί με τους συντρόφους του Συνασπισμού, του ΚΚΕ και των λοιπών μικρότερων κομμάτων της Αριστεράς: Ναι! Θα ψηφίσουμε μικρό κόμμα όχι μόνο για να μείνουμε ιδεολογικά αλέκιαστοι αλλά και επειδή η λογική της χαμένης ψήφου βοηθά στο να συνθλιβούν οι όποιες διαφορές ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.
Οσο το ΠΑΣΟΚ είχε τον προοδευτικό κόσμο σίγουρο τόσο πιο εύκολα παραδόθηκε στη σιδερένια αγκαλιά του Τριγώνου της Αμαρτίας πριν από την κατάρρευση του παρεοκρατικού ελληνικού ψευτο-φεουδαρχο-καπιταλισμού: Εργολάβοι-Τραπεζίτες-ΜΜΕ.
Ακριβώς αυτή η λογική της χαμένης ψήφου οδήγησε την «Κυβερνώσα Σοσιαλδημοκρατία» στη σταδιακή ταύτιση με το ολιγαρχικό Τρίγωνο και, μετά τη Μεγάλη Πτώχευση, στην άμεση ταύτιση με την τρόικα, που ανέλαβε να το χρηματοδοτεί (με δανεικά που φόρτωνε στους πολίτες).
Ετσι και σήμερα επαναλαμβάνεται η ίδια δυναμική με την «Κυβερνώσα Αριστερά»...
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ.Βαρουφάκη ΕΔΩ
NoNews
Μόνο σ’ ένα...
εναλλακτικό σύμπαν θα βλέπαμε προσκεκλημένο κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας τον πρόεδρο της Βολιβίας, ένα από τα ινδάλματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς από τότε που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της χώρας του ηγούμενος των κατατρεγμένων ιθαγενών εργατών και μικροπαραγωγών κόντρα στο ντόπιο παρακράτος και τη διεθνή ολιγαρχία.
Ναι, πράγματι, δεν είναι ίδιοι. Οποιος λέει ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα και το αυτό κινείται από ελατήρια εμπάθειας.
Από τη μία, έχουμε ένα κόμμα εκούσια, για να μην πω με ενθουσιασμό, σφιχταγκαλιασμένο με την ξενοφοβία, τον εθνικισμό και όλες τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της Διεθνούς της Ολιγαρχίας. Από την άλλη, μια κυβέρνηση τα μέλη της οποίας έχουν ισχυρά αντισώματα στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία, στην ιδεολογική ταύτιση με τα πολιτικά τέρατα που θρέφει η κρίση του ύστερου καπιταλισμού.
Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, κάτι ανάλογο ίσχυε και προ της κατάρρευσης της χώρας, πριν από το 2010: ήταν εξίσου εμπαθές εν έτει 2004 να πει κανείς ότι Παπανδρέου και Βορίδης, Σημίτης και Σαμαράς, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ήταν ένα και το αυτό Οι μεν από συνείδηση αντιπαθούσαν την πατριδοκαπηλία, τον ξενοφοβικό λόγο. Οι δε, της Νέας Δημοκρατίας, δεν δίσταζαν να δαιμονοποιήσουν τους «ξένους», να επενδύσουν σε αυταρχισμό, μισαλλοδοξία, άκρατη στήριξη των πιο επιθετικών εθνικιστών σε Ελλάδα και στα Βαλκάνια και των πιο ιμπεριαλιστικών επιδρομών στη Μέση Ανατολή.
Οπως τότε έτσι και τώρα οι σημαντικές αυτές διαφορές, σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο, γίνονταν η βάση της λογικής της χαμένης ψήφου. «Δεν αναγνωρίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο πολιτισμένο, λιγότερο εθνικιστικό, φιλικότερο στους μετανάστες, περισσότερο έτοιμο να στηρίξει επιδοματικά τους ασθενέστερους;» ρωτούσαν το 2004 οι ταγοί του ΠΑΣΟΚ. Το αναγνωρίζαμε.
Και με το που λέγαμε ότι το αναγνωρίζουμε, ερχόταν το εκβιαστικό ερώτημα: «Τότε πώς θα πάει το χέρι σας να ψηφίσετε μικρό κόμμα αφήνοντας τη Νέα Δημοκρατία να επιστρέψει στα πράγματα, φέρνοντας τη μισαλλοδοξία και τον δεξιό ρεβανσισμό στην εξουσία; Θα βάλετε την ιδεολογική αγνότητα πάνω από το κοινό καθήκον να μείνει η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;»
Τότε, απαντούσαμε μαζί με τους συντρόφους του Συνασπισμού, του ΚΚΕ και των λοιπών μικρότερων κομμάτων της Αριστεράς: Ναι! Θα ψηφίσουμε μικρό κόμμα όχι μόνο για να μείνουμε ιδεολογικά αλέκιαστοι αλλά και επειδή η λογική της χαμένης ψήφου βοηθά στο να συνθλιβούν οι όποιες διαφορές ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.
Οσο το ΠΑΣΟΚ είχε τον προοδευτικό κόσμο σίγουρο τόσο πιο εύκολα παραδόθηκε στη σιδερένια αγκαλιά του Τριγώνου της Αμαρτίας πριν από την κατάρρευση του παρεοκρατικού ελληνικού ψευτο-φεουδαρχο-καπιταλισμού: Εργολάβοι-Τραπεζίτες-ΜΜΕ.
Ακριβώς αυτή η λογική της χαμένης ψήφου οδήγησε την «Κυβερνώσα Σοσιαλδημοκρατία» στη σταδιακή ταύτιση με το ολιγαρχικό Τρίγωνο και, μετά τη Μεγάλη Πτώχευση, στην άμεση ταύτιση με την τρόικα, που ανέλαβε να το χρηματοδοτεί (με δανεικά που φόρτωνε στους πολίτες).
Ετσι και σήμερα επαναλαμβάνεται η ίδια δυναμική με την «Κυβερνώσα Αριστερά»...
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ.Βαρουφάκη ΕΔΩ
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
