2019-04-13 20:16:24
Τάσος Παππάς
Δεν νομίζω ότι είναι ισχυρή υπερασπιστική γραμμή αυτή που επιμένει στην εκδοχή της παραγραφής των αδικημάτων ούτε και εκείνη που κάνει λόγο για παρερμηνεία του Συντάγματος και χαρακτηρίζει άκυρη τη διαδικασία που ακολουθούν οι εισαγγελικές αρχές.
Ο λόγος είναι προφανής: δημιουργούνται εύλογες απορίες για την αθωότητα όσων οχυρώνονται πίσω από αυτές τις απόψεις. Μπορεί νομικά τα συγκεκριμένα επιχειρήματα να έχουν βάση, ωστόσο πολιτικά δεν είναι φρόνιμο να προβάλλονται από τους εμπλεκόμενους. Δυστυχώς οι υποθέσεις μεγάλου ενδιαφέροντος που έχουν και έντονο πολιτικό χρώμα δεν κρίνονται μόνο στα δικαστήρια.
Ενδεχομένως να έχουν κριθεί πολύ πριν οδηγηθούν εκεί και πολύ πιθανόν η γενική αίσθηση που έχει διαμορφωθεί να μην αλλάξει ακόμη και αν η τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Είναι αυτή μια επικίνδυνη κατάσταση; Είναι. Αντιμετωπίζεται;
Δεν είναι εύκολο. Συνιστά απειλή για το κράτος δικαίου; Ασφαλώς. Αν κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στη Δικαιοσύνη, οι ετυμηγορίες, κυρίως αυτές που αφορούν πολιτικά πρόσωπα και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, θα θεωρούνται μεροληπτικές.
Οι πολίτες που δεν έχουν νομικές γνώσεις και δεν ξέρουν το περιεχόμενο μιας δικογραφίας επηρεάζονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στη δημόσια συζήτηση συμμετέχουν πολλοί: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, νομικοί, συνταγματολόγοι και διάφοροι απίθανοι τύποι που πιάνουν στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα και υποδύονται τους ειδικούς. Ας πάρουμε την υπόθεση της Novartis. Τι ακούει ο κόσμος;
-Ακούει την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Βαρύγδουπο. Για να μην πάμε πολύ πίσω στην ιστορία και χαθούμε, ας μείνουμε στην εποχή της μεταπολίτευσης. Με ποιο άλλο σκάνδαλο μπορεί να γίνει σύγκριση;
Το μόνο που είχε παρόμοια έκταση ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά. Σε ό,τι αφορά το οικονομικό εκτόπισμα, πράγματι το σκάνδαλο της Novartis προηγείται καθαρά. Η ζημιά από το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν περίπου 30 δισ. δραχμές, η ζημιά από το σκάνδαλο της Novartis υπολογίζεται στα τρία δισεκατομμύρια ευρώ. Αν κάνετε τη μετατροπή του ευρώ σε δραχμές, θα διαπιστώσετε πως η διαφορά είναι μεγάλη.
-Ακούει τους εμπλεκόμενους, τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., τα δεξιά μέσα ενημέρωσης, να φωνάζουν σε όλους τους τόνους ότι πρόκειται για μια σκευωρία την οποία οργάνωσε η «συμμορία του Μαξίμου» για να πλήξει τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Ακούει επίσης τις απειλές που εκτοξεύονται ότι όταν αλλάξει η κυβέρνηση, οι άθλιοι συνωμότες θα λογοδοτήσουν γιατί το έγκλημα που διέπραξαν είναι η εσχάτη προδοσία και η ποινή που προβλέπεται είναι τα ισόβια.
-Ακούει όμως τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη, να υποστηρίζει ότι ναι μεν υπάρχει σκευωρία, αλλά υπάρχει και σκάνδαλο και ότι δεν είναι όλοι εξ ορισμού αθώοι. Ακούει ακόμη τον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο να λέει ότι όντως έχουμε σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται μόνον οι γιατροί. Ποιο συμπέρασμα θα βγάλει; Οτι για το σκάνδαλο δεν έχουν καμιά ευθύνη οι πολιτικοί προϊστάμενοι.
Μ’ άλλα λόγια, καλείται να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, οι σύμβουλοι και συνεργάτες τους, την επίμαχη περίοδο που θησαύριζε η εταιρεία και έπεφταν σαν βροχή οι μίζες, που χρηματίζονταν χιλιάδες άνθρωποι και πλήρωναν οι ασθενείς πανάκριβα τα φάρμακά τους, αυτοί ήταν αλλού. Συνεπώς αθώοι.
Αλλά και κραυγαλέα ανίκανοι. Ωστόσο, μερικούς απ’ αυτούς τους βλέπει να πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή και να διεκδικούν ξανά την ψήφο των πολιτών, προφανώς για να κυβερνήσουν και πάλι τον τόπο. Και αναρωτιέται καλόπιστα: «αφού ομολογούν έστω εμμέσως ότι είναι ανίκανοι γιατί δεν πάνε στα σπίτια τους;».
-Ακούει πολιτικούς, νομικούς, κόμματα και δημοσιολόγους να καταγγέλλουν την κυβέρνηση για σκευωρία και την ίδια στιγμή να εκφράζουν την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στην αδέκαστη Δικαιοσύνη. Στο αυτονόητο ερώτημα «γίνεται σκευωρία τέτοιου τύπου χωρίς τη συμμετοχή δικαστικών λειτουργών;» η απάντηση που παίρνει είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».
-Ακούει τον κ. Βενιζέλο να δηλώνει ότι «η υπόθεση τίθεται τυπικά στο αρχείο». Αιφνιδιάζεται γιατί γνωρίζει ότι από τους δέκα ενεχόμενους, ο ένας είναι ύποπτος, για τους πέντε συνεχίζεται η έρευνα και οι τέσσερις πήγαν στο αρχείο. Ψάχνεται. Πώς προεξοφλεί ο κ. Βενιζέλος ότι και για τους υπόλοιπους η υπόθεση θα πάει στο αρχείο; Ξέρει κάτι παραπάνω από τους κοινούς θνητούς; Εχει πρόσβαση στο μυαλό των ανακριτών; Περίεργα πράγματα.
-Ακούει τους αφόρητους νομικούς σχολαστικισμούς για το πότε παραγράφεται το αδίκημα της δωροδοκίας (επ’ ευκαιρία των καθηκόντων του υπουργού ή όχι) και δικαίως αναρωτιέται για ακόμη μία φορά: «Μας δουλεύουν ψιλό γαζί; Γιατί ένας πολιτικός να μην έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τον απλό πολίτη; Γιατί να μην πηγαίνει κι αυτός στον φυσικό δικαστή του; Γιατί να θέλει να είναι η εξαίρεση;». Στη συνέχεια ο κόσμος σταματά να προβληματίζεται και αρχίζει τα μπινελίκια. Αυτά άραγε τα ακούνε τα κόμματα; Θα έπρεπε. Κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο.
efsyn.gr
Δεν νομίζω ότι είναι ισχυρή υπερασπιστική γραμμή αυτή που επιμένει στην εκδοχή της παραγραφής των αδικημάτων ούτε και εκείνη που κάνει λόγο για παρερμηνεία του Συντάγματος και χαρακτηρίζει άκυρη τη διαδικασία που ακολουθούν οι εισαγγελικές αρχές.
Ο λόγος είναι προφανής: δημιουργούνται εύλογες απορίες για την αθωότητα όσων οχυρώνονται πίσω από αυτές τις απόψεις. Μπορεί νομικά τα συγκεκριμένα επιχειρήματα να έχουν βάση, ωστόσο πολιτικά δεν είναι φρόνιμο να προβάλλονται από τους εμπλεκόμενους. Δυστυχώς οι υποθέσεις μεγάλου ενδιαφέροντος που έχουν και έντονο πολιτικό χρώμα δεν κρίνονται μόνο στα δικαστήρια.
Ενδεχομένως να έχουν κριθεί πολύ πριν οδηγηθούν εκεί και πολύ πιθανόν η γενική αίσθηση που έχει διαμορφωθεί να μην αλλάξει ακόμη και αν η τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Είναι αυτή μια επικίνδυνη κατάσταση; Είναι. Αντιμετωπίζεται;
Δεν είναι εύκολο. Συνιστά απειλή για το κράτος δικαίου; Ασφαλώς. Αν κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στη Δικαιοσύνη, οι ετυμηγορίες, κυρίως αυτές που αφορούν πολιτικά πρόσωπα και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, θα θεωρούνται μεροληπτικές.
Οι πολίτες που δεν έχουν νομικές γνώσεις και δεν ξέρουν το περιεχόμενο μιας δικογραφίας επηρεάζονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στη δημόσια συζήτηση συμμετέχουν πολλοί: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, νομικοί, συνταγματολόγοι και διάφοροι απίθανοι τύποι που πιάνουν στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα και υποδύονται τους ειδικούς. Ας πάρουμε την υπόθεση της Novartis. Τι ακούει ο κόσμος;
-Ακούει την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Βαρύγδουπο. Για να μην πάμε πολύ πίσω στην ιστορία και χαθούμε, ας μείνουμε στην εποχή της μεταπολίτευσης. Με ποιο άλλο σκάνδαλο μπορεί να γίνει σύγκριση;
Το μόνο που είχε παρόμοια έκταση ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά. Σε ό,τι αφορά το οικονομικό εκτόπισμα, πράγματι το σκάνδαλο της Novartis προηγείται καθαρά. Η ζημιά από το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν περίπου 30 δισ. δραχμές, η ζημιά από το σκάνδαλο της Novartis υπολογίζεται στα τρία δισεκατομμύρια ευρώ. Αν κάνετε τη μετατροπή του ευρώ σε δραχμές, θα διαπιστώσετε πως η διαφορά είναι μεγάλη.
-Ακούει τους εμπλεκόμενους, τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., τα δεξιά μέσα ενημέρωσης, να φωνάζουν σε όλους τους τόνους ότι πρόκειται για μια σκευωρία την οποία οργάνωσε η «συμμορία του Μαξίμου» για να πλήξει τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Ακούει επίσης τις απειλές που εκτοξεύονται ότι όταν αλλάξει η κυβέρνηση, οι άθλιοι συνωμότες θα λογοδοτήσουν γιατί το έγκλημα που διέπραξαν είναι η εσχάτη προδοσία και η ποινή που προβλέπεται είναι τα ισόβια.
-Ακούει όμως τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη, να υποστηρίζει ότι ναι μεν υπάρχει σκευωρία, αλλά υπάρχει και σκάνδαλο και ότι δεν είναι όλοι εξ ορισμού αθώοι. Ακούει ακόμη τον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο να λέει ότι όντως έχουμε σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται μόνον οι γιατροί. Ποιο συμπέρασμα θα βγάλει; Οτι για το σκάνδαλο δεν έχουν καμιά ευθύνη οι πολιτικοί προϊστάμενοι.
Μ’ άλλα λόγια, καλείται να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, οι σύμβουλοι και συνεργάτες τους, την επίμαχη περίοδο που θησαύριζε η εταιρεία και έπεφταν σαν βροχή οι μίζες, που χρηματίζονταν χιλιάδες άνθρωποι και πλήρωναν οι ασθενείς πανάκριβα τα φάρμακά τους, αυτοί ήταν αλλού. Συνεπώς αθώοι.
Αλλά και κραυγαλέα ανίκανοι. Ωστόσο, μερικούς απ’ αυτούς τους βλέπει να πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή και να διεκδικούν ξανά την ψήφο των πολιτών, προφανώς για να κυβερνήσουν και πάλι τον τόπο. Και αναρωτιέται καλόπιστα: «αφού ομολογούν έστω εμμέσως ότι είναι ανίκανοι γιατί δεν πάνε στα σπίτια τους;».
-Ακούει πολιτικούς, νομικούς, κόμματα και δημοσιολόγους να καταγγέλλουν την κυβέρνηση για σκευωρία και την ίδια στιγμή να εκφράζουν την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στην αδέκαστη Δικαιοσύνη. Στο αυτονόητο ερώτημα «γίνεται σκευωρία τέτοιου τύπου χωρίς τη συμμετοχή δικαστικών λειτουργών;» η απάντηση που παίρνει είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».
-Ακούει τον κ. Βενιζέλο να δηλώνει ότι «η υπόθεση τίθεται τυπικά στο αρχείο». Αιφνιδιάζεται γιατί γνωρίζει ότι από τους δέκα ενεχόμενους, ο ένας είναι ύποπτος, για τους πέντε συνεχίζεται η έρευνα και οι τέσσερις πήγαν στο αρχείο. Ψάχνεται. Πώς προεξοφλεί ο κ. Βενιζέλος ότι και για τους υπόλοιπους η υπόθεση θα πάει στο αρχείο; Ξέρει κάτι παραπάνω από τους κοινούς θνητούς; Εχει πρόσβαση στο μυαλό των ανακριτών; Περίεργα πράγματα.
-Ακούει τους αφόρητους νομικούς σχολαστικισμούς για το πότε παραγράφεται το αδίκημα της δωροδοκίας (επ’ ευκαιρία των καθηκόντων του υπουργού ή όχι) και δικαίως αναρωτιέται για ακόμη μία φορά: «Μας δουλεύουν ψιλό γαζί; Γιατί ένας πολιτικός να μην έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τον απλό πολίτη; Γιατί να μην πηγαίνει κι αυτός στον φυσικό δικαστή του; Γιατί να θέλει να είναι η εξαίρεση;». Στη συνέχεια ο κόσμος σταματά να προβληματίζεται και αρχίζει τα μπινελίκια. Αυτά άραγε τα ακούνε τα κόμματα; Θα έπρεπε. Κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο.
efsyn.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ναι στη διερεύνηση σκανδάλων, όχι στη σκανδαλολογία...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
